- Λεπτομέρειες
-
Κατηγορία: Συναυλίες
-
Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 02 Οκτωβρίου 2016 09:17
Άγγλος στην ώρα του, αν και Σκωτσέζος στην καταγωγή, ο Ian Anderson βγήκε στην σκηνή της Τεχνοπόλεως στις εννέα ακριβώς. Η κλασσική του φιγούρα πάντα θα μου φέρνει στο μυαλό το “Μαγικό Αυλό” του Μότσαρτ και την πράξη της υπέρβασης των εμποδίων που υψώνει η ζωή με την δύναμη της αγάπης και της μουσικής. Ο Ian Anderson κοντεύει τα 70 και μάλλον ξέρει πολύ καλά το μυστικό της αιώνιας νεότητας. Με τον καιρό να προδιαθέτει θετικά για ένα υπέροχο ταξίδι στο παρελθόν, το “Living In The Past” εισήγαγε το κοινό σε μια, σχεδόν, δίωρη αναδρομή στις καλύτερες στιγμές του Folk Prog, που ταυτίζονται ασφαλώς με τις καλύτερες στιγμές των Jethro Tull.

Ένα Setlist 16 κομματιών που βρίσκει τον Ian Anderson περιστοιχισμένο από καταπληκτικούς μουσικούς που σέβονται την ιστορία του και ταυτόχρονα προσθέτουν μια προσωπική νότα σε κάθε ευκαιρία. Τρανό παράδειγμα αυτού ο κιθαρίστας στο πλάι του Anderson, Florian Opahle, μας ανησύχησε αρχικά με την επιθετική του διάθεση, αλλά μέσα στην πορεία της βραδιάς αποδείχθηκε ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη folk και τη rock πλευρά αυτής της tribute μπάντας. Μια tribute μπάντα βέβαια που περιέχει δύο μέλη από την τελευταία μορφή των Jethro Tull, τους David Goodier (bass) και John O’Hara (keyboards). Η προσκύνηση μάλιστα του Opahle από τον Anderson μετά το “Toccata And Fugue”, που ακούστηκε από τη Les Paul του, μαρτυρά το σεβασμό του πρώτου προς στους συνεργάτες του.
Αυτό που κυριαρχεί ως συναίσθημα σε μια συναυλία των Jethro Tull είναι η συνεχής επαγρύπνηση του αυτιού. Κάτι που προκαλείται από την Progressive αισθητική της ενορχήστρωσης, που εναλλάσσει το πλήθος των οργάνων που συμμετέχουν σε αυτή. Οι ακουστικές στιγμές διαδέχονται τις πομπώδεις αντίστοιχες μέσα στο ίδιο τραγούδι. Αυτό ασφαλώς ως στοιχείο δεν θα μπορούσε να λείπει και από αυτή την “παρουσίαση” της ιστορίας των Jethro Tull. Καταπληκτικός ήχος και εξαιρετική απόδοση από όλους επί σκηνής και μια μέτρια απόδοση από αυτούς που βρίσκονται από κάτω. Οι καθήμενοι ακροατές σαν έννοια απέχουν πολύ από τη rock αισθητική και ο λόγος μάλλον είναι σαφής, όπως αποδείχθηκε κι απόψε το βράδυ. Μια νωχελικότητα στην έκφραση του ενθουσιασμού και μια συγκρατημένη φωνητική ενίσχυση των γενομένων νομίζω ότι δεν ανταποκρίνονται στα όσα προσέφερε η μουσική του Anderson απόψε αλλά και μέχρι απόψε.

Ο ίδιος, σε πολύ ευχάριστη διάθεση, δεν σταμάτησε να αστειεύεται και να σατιρίζει τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και την παλαιότητα του setlist. Οι ιστορικές πόζες στο τέλος κάθε τραγουδιού αλλά και ο παροξυσμός του σε κάποιες στιγμές που τον οδηγούσε από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη, σκορπίζοντας νότες από το φλάουτο, προδίδουν μια αέναη επιθυμία για το performing. Ο χρόνος όμως που έχει περάσει πάνω από τον Anderson, μάλλον έκανε την προσπάθειά του να φανεί. Και το κατάφερε μόνο μέσω της φωνής του. O Anderson δεν είναι πλέον ούτε 20 ούτε 30 χρονών και οι ανάσες του είναι περιορισμένες. Αποτέλεσμα αυτού η αδυναμία να ξεπεράσει την μέση περιοχή του φωνητικά, κάτι που δικαιολογείται απόλυτα, αλλά ταυτόχρονα οδηγεί σε λυπηρές διαπιστώσεις για το ποιος είναι πάντα ο νικητής ανάμεσα στο γήρας και το τραγούδι.
Θα ήταν όμως μεγάλη αδικία αν έμενε στο μυαλό μας οτιδήποτε αρνητικό από την αποψινή βραδιά. Πώς θα μπορούσες άλλωστε να φύγεις με αρνητικές σκέψεις από μια συναυλία όταν τα δυο τελευταία κομμάτια που άκουσες ανήκουν στις κορυφαίες στιγμές της Ροκ κι όχι μόνο, μουσικής του προηγούμενου αιώνα. Τα «Aqualung” και «Locomotive Breath” συνοψίζουν άλλωστε και όλα τα παραπάνω περί εξαιρετικών μουσικών, αμεσότητας του Anderson και καθρεφτίζουν μια σπουδαία persona που εισήγαγε πλήθος καινοτομιών στην τέχνη του.
Δημήτρης Μπάρμπας
Setlist
Living in the Past
Nothing Is Easy
Thick as a Brick
Pastime With Good Company (Instrumental)
(King Henry VIII cover)
Sweet Dream
Mother Goose
Bourrée
Banker Bets, Banker Wins
Songs From the Wood
Fruits of Frankenfield
Dharma for One
Farm on the Freeway
Toccata and Fugue
My God
Aqualung
Encore:
Locomotive Breath