Gimme Shelter Film Festival - Death by Metal
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2022 10:24
Τρίτη βραδιά του GSFF. Τρίτη Δευτέρα – αυτό κι αν είναι ΤΟ λογοπαίγνιο, σου κλέβω την ατάκα, Δημητρό – για το Gimme Shelter Film Festival και απόψε τιμούμε έναν μουσικό που όλη η ακραία Μέταλ σκηνή κάτι του χρωστάει. Ο Chuck Schuldiner, o ιθύνων νους των Death, o άνθρωπος πίσω από τους Control Denied και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες στο Μέταλ ιδίωμα, έχει γίνει ταινία. Το σελιλόιντ ντύθηκε στα μαύρα και υποδέχεται με φρενήρεις ρυθμούς και ουρλιαχτά τον πρωτομάστορα του Death Metal.
Τη γιορτή ξεκινούν οι Blasteroid, οι οποίοι καταλαμβάνουν τη σκηνή του Gagarin και με τις μπαταριές τους κάνουν τον κόσμο να σηκωθεί από τις θέσεις του και να πάει να κοπανηθεί εκεί μπροστά. Τώρα που το βλέπω, τώρα που το είδα κι αυτό, ίσως τελικά να είναι και μια εξαιρετική περίπτωση, όσον αφορά τις συναυλίες. Παρακολουθείς από την καρέκλα σου, παίζει τα τραγούδια που αγαπάς να αγαπάς και σηκώνεσαι για να ταλαιπωρήσεις τον σβέρκο σου κατά βούληση. Πώς είπατε; Δεν σας εμπνέει; Ε, καλά, δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα. Οι Blasteroid σπέρνουν σαν μουσικοί, μου έκαναν πολύ ογδονταΐλα και είμαι πολύ ικανοποιημένος που έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο και που τίμησαν και εκείνοι τους Death με δύο διασκευές και μάλιστα ιστορικού χαρακτήρα, σε ένα σετ με τραγούδια από το “Universal Knowledge” EP τους, αλλά και από την καινούργια δουλειά τους. Προφανώς θα πάω να τους δω και μόνους τους και αναμένω οδηγίες.
Axis Of The Unfathomed (intro), Baryogenesis, Chaos Gods (νέο), Defensive Personalities (Death cover), Pillars Οf Creation, Suicide Machine (Death cover), Universal Knowledge
Η συνέχεια μας βρίσκει παρέα με το ντοκιμαντέρ για τους Nightfall. Ναι, οι δικοί μας, καταδικοί μας Nightfall, έχουν έλθει σε συμφωνία με τον Γάλλο κινηματογραφιστή Antoine de Montremy και με αφορμή την πρόσφατη συναυλία τους στο Ρέθυμνο, μας δίδεται μία «πρόγευση», ένα βίντεο είκοσι περίπου λεπτών, με τον Ευθύμη Καραδήμα να μας μιλά για εκείνο το φεστιβάλ, τη ζέστη, την μπάντα, το “Nightfall: A Work In Progress” γενικότερα. Κουβέντες από τα μέλη, τον κόσμο, διάφορους συντάκτες και μουσικούς. Είναι ιστορική η μπάντα, είναι πολλά αυτά που έχει καταφέρει. Θυμάμαι σαν τώρα που ένας φίλος μου έφερε δώρο στη γιορτή μου κάποτε το “Artificial Peace”. Στολίζει τη δισκοθήκη μου από εκείνη την εποχή. Κάτι δεκαετίες μετά, έχω την τιμή να έχω δει στη σκηνή αυτό το συγκρότημα και να το έχουμε φιλοξενήσει στις σελίδες μας. Και έπεται συνέχεια φυσικά. A work in constant progress, θα πρόσθετα.
Στη σκηνή, παρέα με τον Δημήτρη Παπανδρέου, καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ, ανεβαίνουν ο ίδιος ο Ευθύμης, ο δημιουργός της ταινίας Αντουάν και ο συντάκτης και μουσικός Άκης Καπράνος. Ερωτήσεις και απαντήσεις και το ηθικό δίδαγμα είναι ένα. Είμαστε ρομαντικοί σαν λαός, σαν άνθρωποι, σαν ψυχές. Ο Καραδήμας είναι ένας μουσικός που λειτουργεί με το μυαλό και την καρδιά. Όταν δεν καλυπτόταν από την τέχνη του όσο ήθελε, διάλεγε τον δικό του δρόμο. Αυτός ο δρόμος έμελλε να ονομαστεί Nightfall και αποτελεί τον Raison d'être του από τότε. Και τούτο το τελευταίο το εμπεδώσαμε απόψε. Αναμένουμε με χαρά την ολοκληρωμένη ταινία και προχωράμε σε μία άλλη παραγωγή. Αυτή για τον Chuck. Αυτή για τους Death.
To φεστιβάλ ήλθε σε επικοινωνία με τον σκηνοθέτη της ταινίας για τον Chuck, Felipe Belalcazar, ο οποίος μίλησε για τους Death, τον Chuck και την κατάσταση όταν η μπάντα ξεκινούσε. Είναι μικρός σε ηλικία, αλλά φαίνεται ότι πρόκειται για οπαδό και μάλιστα πωρωμένο. Είναι οι περιγραφές που μυρίζουν βινύλιο, τζιν μπουφάν και ραφτά. Είναι οι ατάκες και οι συνομιλίες για τον καινούργιο δίσκο που μόλις βγήκε. Είναι οι βόλτες στα δισκάδικα Σάββατο πρωί. Είναι ένα συγκρότημα που έκανε πρόβα ΟΛΟ το Σάββατο και ΟΛΗ την Κυριακή, για να μπορέσει να σταθεί σωστά στα πόδια του. Ο Chuck είχε ξεκινήσει με το tape trading και στη συνέχεια έκανε τη δική του μουσική. Πήγε κι ήλθε σαράντα φορές, έβγαλε δίσκους και έκανε τους Death από συγκρότημα γειτονιάς μία παγκόσμια ατραξιόν. Για το αυτό θέμα μας μιλά - μέσω βίντεο - και ο δικός μας υπέρ-βιρτουόζος Gus G. O θαυμασμός πηγάζει από παντού.
Είχα μόλις ξεκινήσει να ακούω Μέταλ όταν βγήκε ο “Scream Bloody Gore”. Ανακάλυψα το φαινόμενο Death μετά την κυκλοφορία του “Leprosy”. Βέβαια, επειδή δεν μου άρεσε ο ακραίος ήχος, δεν ασχολήθηκα καθόλου. Το άλμπουμ “Human” αποτέλεσε την αρχή. «Συγγνώμη, τι παίζουν αυτοί εδώ»; Άρχισα να ξεστραβώνομαι, μπας και μπορέσω να καταλάβω τι προσέφερε στον κόσμο αυτό το σχήμα, τι μετέδωσε στους επόμενους εκείνος ο μουσικός. Κάποια στιγμή όλο αυτό θα γίνει εκδήλωση λατρείας. Οφείλει να γίνει.
Χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομαδάρα πίσω από το φεστιβάλ. Ο Αλέξης, ο Δημήτρης, ο Νίκος, όλα τα παιδιά που δούλεψαν και δουλεύουν για αυτό το εκρηκτικό λοκομότιβ. Για αυτή τη γιορτή της μουσικής και του κινηματογράφου. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει – όχι θεσμός, γιατί ήδη είναι – διήμερο ή τριήμερο, αν το επιτρέπουν φυσικά οι συνθήκες. Με ομιλίες, με φόρουμ, με τον κόσμο να δαπανά πολύτιμο μέρος της ημέρας του εκεί. Με τους συλλέκτες οπαδούς να φέρνουν μερικά από τα καμάρια τους για τους τιμώμενους καλλιτέχνες. Ξέρω μερικούς που δεν θα πουν όχι. Με τον κόσμο να γεμίζει το Gagarin, με τον κόσμο να δείχνει πόσο πολύ θέλει τέτοιες εκδηλώσεις στη ζωή του. Long Live GSFF! Όλα τα άλλα, όλα όμως, είναι απλά μιζέριες. Ευχαριστούμε πολύ, παιδιά!
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
