Αθήνα, 11 Ιουλίου 2017

Αγαπητό ημερολόγιο,

Το ρολόι δείχνει δύο και τέταρτο το πρωί και ο κόσμος στο Roof Garden του Intercontinental είναι ακόμα πολύς. Η ομάδα του εκπληκτικού σκηνοθέτη Daniel Catullo απολαμβάνει μερικές στιγμές χαλάρωσης μέχρι το μέσον της ημέρας, το χρονικό σημείο που θα ανεβεί στο αεροπλάνο και θα πει «Αντίο, Αθήνα, Αντίο, Ελλάδα»… Η συνέντευξη έχει γίνει, έχει διάφορα πράγματα για βρώση και πόση και θα τα μάθετε όλα σύντομα. Ο Δημήτρης Μπάρμπας όμως έχει άλλα σχέδια… Η ώρα είναι τρεις και μισή το πρωί και δουλεύουμε πυρετωδώς για να δημοσιεύσουμε πρώτοι απ’ όλους τα έργα και τις ημέρες του χθεσινού (για μερικές ώρες πάντα) LiVE. Κατά την προσφιλή τακτική του, ο Δημήτρης σπάει ένα-ένα τα ρεκόρ. Αυτή τη φορά αναφέρεται σε μια μνημειώδη συναυλία. Πώς είπατε; Δεν θεωρείτε τους Foo Fighters τέτοιου βεληνεκούς συγκρότημα; Δεν πειράζει καθόλου! Τούτη εδώ η συναυλία δεν έχει να κάνει με το όνομα ή το πώς παίζουν οι Αμερικάνοι. Έχει να κάνει με αυτούς που πήγαν, που χειροκρότησαν, που το χάρηκαν. Και όλοι αυτοί ΕΙΝΑΙ μνημειώδεις! Το χωροχρονικό συνεχές στη διάθεσή σας!

Κώστας Κούλης

 

Αθήνα 10 Ιουλίου 2017 

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, 

 

Απόψε το βράδυ άργησα να σου γράψω γιατί είχα ένα ραντεβού με τη μουσική ιστορία της πόλης. Βασικά με τη μουσική αλλά και την Ιστορία της πόλης.

Η ανακοίνωση του ονόματος έφερε ενθουσιασμό. Η sold out ανακοίνωση έφερε προβληματισμό και η έναρξη έφερε πανζουρλισμό. Αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν έχω δει πολλούς ανθρώπους να δίνουν τα πάντα, σε κάθε στιγμή, όταν "δουλεύουν". Δεν ήξερα ότι είναι δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Σήμερα γνώρισα έναν τέτοιο από κοντά. Ο κ. Chad Smith (Red Hot Chili Peppers), που σχετίζεται με την εκπομπή Landmarks, που μας "έφερε" τούτο το δώρο, μάτωσε τα χείλη του προλογίζοντας. Σε αντίθεση με όλα τα πρότυπα των Star του παρελθόντος, ο Dave Grohl καβάλησε πρώτος τη σκηνή σφραγίζοντας τη στιγμή με το "Times Like These".  Η είσοδος των υπολοίπων Fighters σήκωσε όλο το Ηρώδειο… το οποίο δεν ξανακάθησε ποτέ. 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, γενικά φοβάμαι τους φωνακλάδες ανθρώπους. Αυτόν το φωνακλά τον αγάπησα. Ακόμα κι όταν κορόιδεψε τη γλώσσα μου. Το ‘κανε με έναν τρόπο που δεν του κρατάω κακία. Ακόμα κι όταν ρεύτηκε στο μικρόφωνο σαν κακομαθημένο παιδάκι που μόλις έσπασε το πανάκριβο βάζο της γιαγιάς. Αν το Ηρώδειο μοιάζει με το σπίτι της γιαγιάς (της πολύ μεγάλης γιαγιάς), τότε τα παιδιά σπάσανε όχι μόνο το βάζο, αλλά έκαναν την ίδια τη γιαγιά να σπάσει τον αργαλειό της. Το μάτι του γυαλίζει, αγαπητό μου ημερολόγιο. Το μάτι του γυαλίζει και τα ξεσπάσματά του ήταν επικίνδυνα, κυρίως για τον ίδιο, όπως έχει αποδειχτεί. Η μόνη περίπτωση που γλύκανε ήταν μπροστά στα ρυθμικά της κορούλας του, που κάθισε πίσω από τα ροζ τύμπανα και μετά από μερικά χρόνια θα βάλει στο βιογραφικό της ότι πριν φτάσει καν στα δέκα της χρόνια έπαιξε μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία στον παγκόσμιο χάρτη, ένα από τα σπουδαιότερα ρυθμικά σχήματα στον κόσμο, όπως είναι το ”We Will Rock you”...

Είδα και άκουσα ένα setlist προερχόμενο από 22 χρόνια συνεχούς ανοδικής πορείας και μερικά ενδιάμεσα “αστειάκια”, όπως μιμήσεις των Bon Jovi και των Ramones που πλαισίωσαν τα καινούργια τραγούδια που άρχισαν να δοκιμάζονται. Μου αρέσανε  πολύ τα "Arrows" και "Sunday Rain", που μαζί με το "Run" θα διεκδικήσουν χώρο στα μελλοντικά setlist των Foo Fighters.

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, είχα δει πολλές συναυλιακές στιγμές τους στο διαδίκτυο. Δεν είχα ενθουσιαστεί με καμιά τους. Ήρθαν και με έκαναν να καταλάβω ότι η προσωπική συμμετοχή και η ζωντανή παρουσία κάποιων ανθρώπων μπορεί να κάνει το απλό να μοιάζει πολυσύνθετο. Μπορεί να κάνει το γραμμικό να μοιάζει κύκλος. Μπορεί να κάνει ένα απλό ρεφραίν να ταρακουνήσει ένα μνημείο χιλιάδων ετών. Το γεγονός ότι οι τρεις κιθάρες συχνά παίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα (ίδια riff στην ίδια θέση) αποτελεί έναν ηχοληπτικό γρίφο και ίσως δεν συμβάλει καθόλου στην ανάπτυξη των τραγουδιών, αλλά η φοβερή πιστότητα στο ρυθμό από τους κους Smear και Shiflett (Guitars) δίνει ένα όγκο στις σχετικά μονοδιάστατες κιθαριστικές συνθέσεις που τελικά αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως στην ζωντανή τους απόδοση…

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, αυτός ο άνθρωπος έχει ακόμα ενεργές φωνητικές χορδές. Αδιανόητο μου μοιάζει ότι μπορεί να κάνει αυτό που κάνει πάνω από δύο φορές το χρόνο. Ίσως να φταίει η σχέση που αναπτύσσει με τους απέναντί του, δημιουργώντας μια κατάσταση λατρείας και ταυτόχρονα ανταλλαγής ενέργειας. Αγαπητό μου ημερολόγιο, μας υποσχέθηκε "Wheels" και ελπίζαμε σε κάτι από το "Sonic Highways". Πώς να κρατήσω κακία όμως όταν οι προβλέψεις ήθελαν μιας ώρας ακουστικό σετ και η αλήθεια ήθελε περίπου 2:30  ώρες ενός ουσιαστικότατου ηλεκτρικού Setlist;

 

 

………………………………………………………………………………………………………

 

Αθήνα  10 Ιουλίου 2047 ,

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, θυμάσαι;

 

Ήμουν κι εγώ εκεί!

 

Δημήτρης Μπάρμπας

Photos:Κωνσταντίνος Θεοδώρου