Ευανθία Ρεμπούτσικα - Παλλάς - Μια βραδιά στην πόλη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 17 Απριλίου 2019 13:21
ΑΠΛΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΗ!
Το ότι δεν το έχω γενικά με τα ταξίδια σας το έχω ξαναπεί. Όχι ότι με χαλάει ιδιαίτερα το να γνωρίζω νέους τόπους, κάθε άλλο. Αυτό που με κούραζε πάντα και συνεχίζει να με κουράζει ήταν και είναι η διαδρομή, τα ταξίδι, που λέει κι ο Καβάφης. Είμαι και λίγο ανυπόμονος σαν άνθρωπος, οπότε ο χρόνος που πρέπει να περάσει μεταξύ της τοποθεσίας που βρίσκομαι και αυτής που θέλω να βρεθώ, είναι και ο μεγάλος μου εχθρός. Με εκνευρίζει, με διαλύει, αν μπορούσα να κοιμάμαι στη διάρκεια κάθε ταξιδιού ή καλύτερα, ως άλλος Mr. Spock να μπορούσα να διακτινίζομαι, όλα θα ήταν τέλεια. Να μπορούσα ας πούμε να ξεκινήσω από το Σύνταγμα και με ένα πετάρισμα του ματιού να βρεθώ στην Ανατολή, στην άλλη άκρη του Αιγαίου. Και όχι μόνο του σήμερα, αλλά και παλαιότερων εποχών. Στη Σμύρνη, λίγο πριν τον ξεριζωμό. Στο Βόσπορο, στα πρόθυρα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ξανά στην Αθήνα του 1968 και αμέσως στην Κωνσταντινούπολη του σήμερα. Και τούμπαλιν κι ανάκατα, με μυρωδιές από μπαχάρι, κανέλα και φιλί. Και λίγη δόση από νοσταλγία και λησμονιά για τα παλιά και τα χαμένα και τα ζηλευτά. Να ψιθυρίσω ένα μελαγχολικό βαλς στην προκυμαία του Κε, να ακούσω τη μελωδία του βιολιού να γαληνεύει την ψυχή μου. Και άμα μου καπνίσει να πεταχτώ ως στο Παρίσι να βρέξω τις μύτες των παπουτσιών μου στις όχθες του Σηκουάνα, αναζητώντας την καλή μου. Πολλά ζητάω λέτε; Ή μήπως τα αδύνατα;
Ούτε πολλά, φίλοι μου, ούτε αδύνατα. Όλα αυτά που σας περιέγραψα τα ένιωσα και τα άκουσα και τα είδα! Είχα τη χαρά και την τύχη (γιατί περί τυχαίου γεγονότος επρόκειτο) να βρεθώ στο Θέατρο Παλλάς, όπου η Ευανθία Ρεμπούτσικα, πλαισιωμένη από τους Θάνο Σταυρίδη στο ακορντεόν, Πάνο Δημητρακόπουλο στο κανονάκι, Ανδρέα Συμβουλόπουλο στο πιάνο και το Cazon, Γιάννη Οικονομίδη στην τρομπέτα και διάφορα κρουστά και Γιάννη Παπαγιαννούλη στα τύμπανα, συνεπικουρούμενη από τις εκπληκτικές φωνές των Έλλη Πασπαλά και Dilek Koç, τα έκανε όλα αυτά δυνατά. Με σύμμαχο το βιολί της, ως ένα μοντέρνο μαγεμένο αυλό, με συνεπήρε στο ταξίδι που σχεδίασε εκείνη με τους συνεργάτες της, ταξιδεύοντάς με εκεί που η ίδια επέλεγε. Ξεκινώντας με ένα θέμα από το «Συρανό Ντε Μπερζεράκ», προχωρώντας με συνθέσεις από το «Το αστέρι Κι η Ευχή», βάζοντας μέσα στο μενού λίγο μπαχάρι από την «Πολίτικη Κουζίνα», μας έκανε όλους να παραδοθούμε στις διαθέσεις της. Οι μελωδίες που δημιουργούσε ο Πάνος Δημητρακόπουλος με το κανονάκι του ήταν το λιγότερο μεθυστικές. Δεν το σχολιάζω ως μουσικός, γιατί εκεί απλά θα σας πρήξω με την άρτια τεχνική του κατάρτιση. Θα σας μιλήσω ως απλός ακροατής, λέγοντάς σας πως εκείνος του «μίλαγε» κι εκείνο παρήγαγε μαγικές μελωδίες. Σε συνδυασμό με το μπριόζικο στυλ του Θάνου Σταυρίδη, την «εκκεντρική» φιγούρα του Ανδρέα Συμβουλόπουλου, που σκορπούσε μελωδίες στον αέρα, τη φινέτσα του Γιάννη Οικονομίδη που έκανε την τρομπέτα του να κελαηδά και την άνεση του Γιάννη Παπαγιαννούλη, που χάιδευε τα τύμπανα κι εκείνα υπάκουαν πειθήνια, η Ευανθία Ρεμπούτσικα με το βιολί της έκανε ένα γεμάτο θέατρο (sold out Η παράσταση) να χορεύει στους δικούς της ρυθμούς. Οι προσθήκες των εκπληκτικών φωνών των Έλλης Πασπαλά και Dilek Koç ήταν ένα τεράστιο κερασάκι σε μια τούρτα που κανένας δεν ήθελε να τελέψει. Δεν μπορώ να σας πω με ποια σειρά έπαιξε τα τραγούδια. Ούτε καν ποια από αυτά ήταν από ταινίες και ποια από δίσκους. Ούτε για το δέσιμο του σχήματος, το όμορφο πλην λιτό σκηνικό και το φοβερό φωτισμό της σκηνής. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να σας πω τίποτα άλλο. Ούτε θέλω. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι με την καλή μου σε ένα αρχοντικό της Πόλης γεμάτο μυρωδιές από τριαντάφυλλο, κανέλα και μπαχάρι και χορεύουμε τον πρώτο μας χορό όντας ερωτευμένοι. Χορεύουμε ταξιδεύοντας με οδηγό τη μουσική της, κοιτάζοντας το Βόσπορο με προορισμό το… χθες!
Τελικά τα κατάφερα και ταξίδεψα χωρίς κόπο. Και μάλιστα δίχως την τράτα μου. Απλά αφέθηκα στη μαγεία του βιολιού της και εκείνο έκανε όλη τη «βρώμικη» δουλειά. Όσοι έχετε παρακολουθήσει τη δουλειά της, ξέρετε γιατί σας μιλάω. Κάποιοι από σας φαντάζομαι ήδη έχουν ψάξει την «Αλεξάνδρεια» να παίζει. Οι υπόλοιποι, μην το σκέφτεστε. Κάντε το! Αξίζει το ταξίδι.
Νάσος Κονίτσας
Joomla Social by OrdaSoft!
