Ελένη Πέτα, Γιάννης Μαθές LiVE @ Κήπος Μεγάρου
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 25 Ιουνίου 2019 01:37
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑΡΟΥ
ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ
SYGGΕΝΕΙΑ ΠΡΟJECT
ΕΛΕΝΗ ΠΕΤΑ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΕΣ
SYGGΕΝΕΙΑ ΠΡΟJECT
«Εγώ τώρα τι να γράψω; Δυστυχώς δεν μου αφήσατε πολλά περιθώρια». Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα είδος κριτικής, ένας είδος «μομφής» προς κάποιον καλλιτέχνη, ακόμα κι ένα είδος παραπόνου. Και αν το πάρεις από την ειρωνική του άποψη, κάπως έτσι ήταν. Βέβαια θα μπορούσα να γράψω για χάλια φωνές, ατάλαντους και άχρονους μουσικούς, κακοπαιγμένα τραγούδια που δεν κόλλαγαν πουθενά και να ξεμπερδεύω. ‘Όχι ότι θα ίσχυε οτιδήποτε από όλα αυτά, αλλά έτσι, για την ίντριγκα, να το παίξω ειδήμων, ρε παιδάκι μου! Ή να αντιγράφω κομμάτια από τη συνέντευξη που έδωσαν στη Μαίρη μας και να είμαι και ο πρώτος μάγκας!
Κυριολεκτικά όμως ήταν η ερώτηση που έκανα στην Ελένη Πέτα και το Γιάννη Μαθέ μετά το τέλος της συναυλίας που παρακολούθησα στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Θα έπρεπε δε να παραπονεθώ και για το γεγονός ότι «αναγκάστηκα» να θυμηθώ τα χρόνια που ήμουν πρόσκοπος (ναι, ναι), αφού δεν υπήρχαν καθίσματα και αναγκαστικά τη «βγάλαμε» καθισμένοι στο γρασίδι! Πάλι όμως σας πήρα απ’ τα μούτρα ο βιαστικός! Πάμε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο.
Syggένεια προject, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής η αποστολή. Ελένη Πέτα και Γιάννης Μαθές στις φωνές, συνεπικουρούμενοι από τους Γιάννη Καφετζόπουλο στο πιάνο και τα πλήκτρα , Κώστα Σμόνο στις κιθάρες (όλο μπροστά μου τον πετυχαίνω αυτόν τελευταία), Γιώργο Παππά σε ούτι, λαούτο και μαντολίνο, Χρήστο Κυριαζή στο σαξόφωνο, Γιάννη Πλαγιαννάκο στο κοντραμπάσο και Βασίλη Γιασλακιώτη στα τύμπανα. Η φωνή της Ελένης Πέτα ξεχώριζε στις μνήμες μου πάντα, όλα τα χρόνια που ακούω ελληνική μουσική, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να την απολαύσω ζωντανά. Για το Γιάννη Μαθέ είχα καλή άποψη. Η φωνή του μου θύμιζε εκείνη του Κώστα Καράλη κι αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν τέτοιες φωνές να έχουν χαθεί από το μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Τελικά κατάλαβα μετά από ώριμή σκέψη τι συμβαίνει, αλλά αυτό θα σας το πω στο τέλος. Ο χώρος μαγευτικός, η οργάνωση άρτια (ήχος, φωτισμός, σκηνή) και όλα ήταν έτοιμα για να απολαύσουμε τους καλλιτέχνες. Οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές, αλλά μετρήθηκα, ζυγίστηκα και βρέθηκα ελλιποβαρής!
Η απόδοσή τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Οι φωνές των καλλιτεχνών ήταν απλά μαγευτικές, καθαρές, δίχως αχρείαστα τσαλίμια ή κραυγές και με ξεκάθαρη άρθρωση της κάθε λέξης, με τις εκφράσεις να συνοδεύουν κάθε τους λέξη και τα κορμιά τους να ολοκληρώνουν το σύνολο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Οι υπόλοιποι μουσικοί δε, λες και ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, ένα jukebox που άλλαζε με ευκολία τους ρυθμούς, τα είδη, τα πάντα! Απλά καταπληκτικοί. Στο δίωρο πάρτι που παρακολούθησα (ναι, σαν υπαίθριο πάρτι ήταν), απολαύσαμε παλιές και νέες δημιουργίες των καλλιτεχνών, με αρκετά μάλιστα νέα τραγούδια του Γιάννη Μαθέ από τον πρόσφατο του δίσκο με τίτλο «Ανήλικο», σε συνεργασία με το Μάνο Σαγκρή (όσοι πιστοί και μη, σπεύσατε, είναι δυνατό), μαγικά ντουέτα με μίξεις τραγουδιών από αργεντίνικο «αδυσώπητο» tango (δική μου η έκφραση) bossa nova και walsh να ανακατεύονται με Θοδωράκη, Ξαρχάκο και Καλδάρα, διασκευές ακόμα και δικών τους παλιών τραγουδιών που παίχτηκαν «λίγο διαφορετικά»…
Δυστυχώς ήταν μόνο για δυο ώρες. Ο κόσμος που γέμισε τον κήπο ζητούσε να συνεχιστεί η συναυλία, αλλά μάταια. Το πρόγραμμα του Μεγάρου είναι αυστηρό. Και στο τέλος αυτό που ρώτησα του δύο καταπληκτικούς καλλιτέχνες και σας ανέφερα στην αρχή του κειμένου, δεν ήταν παρά η έκφραση της απόγνωσής μου. «Τι να γράψω μετά απ’ αυτό που έζησα απόψε;» Και οι δύο, χαμογελώντας, μου αποκρίθηκαν “Να γράψεις ό,τι είδες”! Δεν είναι εύκολο όμως να μεταφέρω τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από ό,τι είδα και άκουσα αυτές τις δυο ώρες. Ελπίζω μόνο να κατάφερα να σας μεταφέρω μια ιδέα. Ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, τα “Ισόγειο”, “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”, “Αυτό που Ξέρω”, “Sodade”, “Ανθρωπάκος”, “Ένα αστέρι πέφτει πέφτει”, “Άνοιξε γιατί δεν αντέχω”, “Κοκκιν` αχείλι”, “Βασιλικός θα γίνω”, “Κάνε λιγάκι υπομονή”, τα νέα τραγούδια του Γιάννη Μαθέ από το «Ανήλικο». “Το παιδί”, “Μισό λεπτό να ερωτευθείς”, “Το κακό του έρωτα”, “Μεθύσι” (το σημείωσα αυτό), “Στα χρόνια μου τα 27”, και έκλεισαν με το “Μια φορά” και το “Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό”. Αν δεν είναι αυτή playlist, τότε τι;
Εν κατακλείδι, φεύγοντας σιγά σιγά με την τράτα μου, ένιωσα ότι ξαναερωτεύτηκα την καταπληκτική φωνή της Ελένης Πέτα, όπως περίπου είκοσι χρόνια πριν, όταν και την πρωτοάκουσα (δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από τη μαγεία, την έκταση και το εύρος της, βγάζοντας παράλληλα μια θετική ενέργεια και μια αύρα στη σκηνή). Όσο για το Γιάννη Μαθέ, του οφείλω μια συγνώμη. Δεν θυμίζει τον Κώστα Καράλη, ούτε κανέναν άλλο. Είναι ο Γιάννης Μαθές και είναι φωνάρα και εκπληκτικός performer! Τέλος!
Νάσος Κονίτσας
Υπάρχουν πολλοί φοβεροί Έλληνες καλλιτέχνες (τραγουδιστές, μουσικοί, συνθέτες) τελικά. Το βλέπω από την ενασχόλησή μου τον τελευταίο καιρό με το περιοδικό που «αγκαλιάζει» κάθε προσπάθεια που γίνεται. Ελληνική σκηνή δεν υπάρχει για να τους απολαύσουμε. Ίσως και μουσική παιδεία. Γι’ αυτό και νόμιζα ότι είχαν χαθεί αυτές οι φωνάρες, όπως και φαντάζομαι και για άλλους. Πού να φανταστώ ότι παλεύουν σε μια ατέλειωτη αγριεμένη θάλασσά για να βρουν πάτημα να ακουστούν! Μάλλον οι μουσικοί είναι περισσότεροι από τους ακροατές τελικά. Και σίγουρα η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολιτισμική. Απλά κρατάει περισσότερα χρόνια και δεν το πήραμε χαμπάρι. Όταν και όπου ξανακούσετε να εμφανιστούν, μην το χάσετε, θα είναι εμπειρία ζωής. Εγώ τη βίωσα και τους ευχαριστώ.
Κυριολεκτικά όμως ήταν η ερώτηση που έκανα στην Ελένη Πέτα και το Γιάννη Μαθέ μετά το τέλος της συναυλίας που παρακολούθησα στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Θα έπρεπε δε να παραπονεθώ και για το γεγονός ότι «αναγκάστηκα» να θυμηθώ τα χρόνια που ήμουν πρόσκοπος (ναι, ναι), αφού δεν υπήρχαν καθίσματα και αναγκαστικά τη «βγάλαμε» καθισμένοι στο γρασίδι! Πάλι όμως σας πήρα απ’ τα μούτρα ο βιαστικός! Πάμε λοιπόν λίγο πίσω στο χρόνο.
Syggένεια προject, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής η αποστολή. Ελένη Πέτα και Γιάννης Μαθές στις φωνές, συνεπικουρούμενοι από τους Γιάννη Καφετζόπουλο στο πιάνο και τα πλήκτρα , Κώστα Σμόνο στις κιθάρες (όλο μπροστά μου τον πετυχαίνω αυτόν τελευταία), Γιώργο Παππά σε ούτι, λαούτο και μαντολίνο, Χρήστο Κυριαζή στο σαξόφωνο, Γιάννη Πλαγιαννάκο στο κοντραμπάσο και Βασίλη Γιασλακιώτη στα τύμπανα. Η φωνή της Ελένης Πέτα ξεχώριζε στις μνήμες μου πάντα, όλα τα χρόνια που ακούω ελληνική μουσική, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να την απολαύσω ζωντανά. Για το Γιάννη Μαθέ είχα καλή άποψη. Η φωνή του μου θύμιζε εκείνη του Κώστα Καράλη κι αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν τέτοιες φωνές να έχουν χαθεί από το μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας. Τελικά κατάλαβα μετά από ώριμή σκέψη τι συμβαίνει, αλλά αυτό θα σας το πω στο τέλος. Ο χώρος μαγευτικός, η οργάνωση άρτια (ήχος, φωτισμός, σκηνή) και όλα ήταν έτοιμα για να απολαύσουμε τους καλλιτέχνες. Οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά υψηλές, αλλά μετρήθηκα, ζυγίστηκα και βρέθηκα ελλιποβαρής!
Η απόδοσή τους ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Οι φωνές των καλλιτεχνών ήταν απλά μαγευτικές, καθαρές, δίχως αχρείαστα τσαλίμια ή κραυγές και με ξεκάθαρη άρθρωση της κάθε λέξης, με τις εκφράσεις να συνοδεύουν κάθε τους λέξη και τα κορμιά τους να ολοκληρώνουν το σύνολο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Οι υπόλοιποι μουσικοί δε, λες και ήταν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, ένα jukebox που άλλαζε με ευκολία τους ρυθμούς, τα είδη, τα πάντα! Απλά καταπληκτικοί. Στο δίωρο πάρτι που παρακολούθησα (ναι, σαν υπαίθριο πάρτι ήταν), απολαύσαμε παλιές και νέες δημιουργίες των καλλιτεχνών, με αρκετά μάλιστα νέα τραγούδια του Γιάννη Μαθέ από τον πρόσφατο του δίσκο με τίτλο «Ανήλικο», σε συνεργασία με το Μάνο Σαγκρή (όσοι πιστοί και μη, σπεύσατε, είναι δυνατό), μαγικά ντουέτα με μίξεις τραγουδιών από αργεντίνικο «αδυσώπητο» tango (δική μου η έκφραση) bossa nova και walsh να ανακατεύονται με Θοδωράκη, Ξαρχάκο και Καλδάρα, διασκευές ακόμα και δικών τους παλιών τραγουδιών που παίχτηκαν «λίγο διαφορετικά»…
Δυστυχώς ήταν μόνο για δυο ώρες. Ο κόσμος που γέμισε τον κήπο ζητούσε να συνεχιστεί η συναυλία, αλλά μάταια. Το πρόγραμμα του Μεγάρου είναι αυστηρό. Και στο τέλος αυτό που ρώτησα του δύο καταπληκτικούς καλλιτέχνες και σας ανέφερα στην αρχή του κειμένου, δεν ήταν παρά η έκφραση της απόγνωσής μου. «Τι να γράψω μετά απ’ αυτό που έζησα απόψε;» Και οι δύο, χαμογελώντας, μου αποκρίθηκαν “Να γράψεις ό,τι είδες”! Δεν είναι εύκολο όμως να μεταφέρω τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν από ό,τι είδα και άκουσα αυτές τις δυο ώρες. Ελπίζω μόνο να κατάφερα να σας μεταφέρω μια ιδέα. Ακούστηκαν, μεταξύ άλλων, τα “Ισόγειο”, “Όμορφη και παράξενη πατρίδα”, “Αυτό που Ξέρω”, “Sodade”, “Ανθρωπάκος”, “Ένα αστέρι πέφτει πέφτει”, “Άνοιξε γιατί δεν αντέχω”, “Κοκκιν` αχείλι”, “Βασιλικός θα γίνω”, “Κάνε λιγάκι υπομονή”, τα νέα τραγούδια του Γιάννη Μαθέ από το «Ανήλικο». “Το παιδί”, “Μισό λεπτό να ερωτευθείς”, “Το κακό του έρωτα”, “Μεθύσι” (το σημείωσα αυτό), “Στα χρόνια μου τα 27”, και έκλεισαν με το “Μια φορά” και το “Σ’ αυτόν τον κόσμο τον καλό”. Αν δεν είναι αυτή playlist, τότε τι;
Εν κατακλείδι, φεύγοντας σιγά σιγά με την τράτα μου, ένιωσα ότι ξαναερωτεύτηκα την καταπληκτική φωνή της Ελένης Πέτα, όπως περίπου είκοσι χρόνια πριν, όταν και την πρωτοάκουσα (δεν έχει χάσει ούτε ίχνος από τη μαγεία, την έκταση και το εύρος της, βγάζοντας παράλληλα μια θετική ενέργεια και μια αύρα στη σκηνή). Όσο για το Γιάννη Μαθέ, του οφείλω μια συγνώμη. Δεν θυμίζει τον Κώστα Καράλη, ούτε κανέναν άλλο. Είναι ο Γιάννης Μαθές και είναι φωνάρα και εκπληκτικός performer! Τέλος!
Νάσος Κονίτσας
Υπάρχουν πολλοί φοβεροί Έλληνες καλλιτέχνες (τραγουδιστές, μουσικοί, συνθέτες) τελικά. Το βλέπω από την ενασχόλησή μου τον τελευταίο καιρό με το περιοδικό που «αγκαλιάζει» κάθε προσπάθεια που γίνεται. Ελληνική σκηνή δεν υπάρχει για να τους απολαύσουμε. Ίσως και μουσική παιδεία. Γι’ αυτό και νόμιζα ότι είχαν χαθεί αυτές οι φωνάρες, όπως και φαντάζομαι και για άλλους. Πού να φανταστώ ότι παλεύουν σε μια ατέλειωτη αγριεμένη θάλασσά για να βρουν πάτημα να ακουστούν! Μάλλον οι μουσικοί είναι περισσότεροι από τους ακροατές τελικά. Και σίγουρα η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και πολιτισμική. Απλά κρατάει περισσότερα χρόνια και δεν το πήραμε χαμπάρι. Όταν και όπου ξανακούσετε να εμφανιστούν, μην το χάσετε, θα είναι εμπειρία ζωής. Εγώ τη βίωσα και τους ευχαριστώ.
Joomla Social by OrdaSoft!
