Astrodot, Ελένη Φάρου LiVE @ Level 69
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 10 Αυγούστου 2020 02:20
Παρασκευή βράδυ. Η Ελλάδα μας σε άδεια, η Ελλάδα μας σε περιορισμό, η Ελλάδα μας να φοβάται το θεριό και το θεριό να τακιμιάζει με το Γιάννη. Οι Astrodot, οι ταξιδευτές μιας άλλης εποχής, μιας άλλης διάστασης του σήμερα, έχουν έλθει στο Level 69, για να παίξουν τραγούδια από το ομώνυμο άλμπουμ τους και όχι μόνο. Εκπλήξεις προ των πυλών και η μπάντα παίρνει κλιμακωτά τη θέση της στη σκηνή. Αξιοπρεπέστατος ο ήχος, σε κέφια το σχήμα και παρά τη χαμηλής υποστάθμης προσέλευση κόσμου, η μουσική έκανε τη δουλειά της έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει.
Μελωδίες από το δίσκο τους λοιπόν, με το δίδυμο των μπροστάρηδων, Tommie και Billy, να προλογίζει και να συνεπιτελεί ρόλο κονφερασιέ στην όλη βραδιά. Ο Tommie μάλιστα παίζει κιθάρα χωρίς πένα και παραπέμπει σε ένα αγαπημένο μοτίβο και κιθαρίστες που αγαπάμε να λατρεύουμε; Ε, Μαρκ; O Billy μοιράζεται τα φωνητικά, χρωματίζει με τα πλήκτρα του, αστειεύεται και αφηγείται διάφορες ιστορίες. Ο κιθαρίστας με τα μαύρα έχει και κείνος διάφορα περιστατικά να περάσει μέσω μικροφώνου. Όπως τότε που συνάντησε το Lemmy στο Λονδίνο, στο οποίο έχει περάσει μια εικοσαετία και βάλε. Μπάσο και τύμπανα στέκονται υπερήφανα και δένουν όπως πρέπει, ενώ θα πρέπει να πω πως οι φωνές των δύο κυρίων δίνουν ένα πολύ ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα όταν μπλέκουν μεταξύ τους.
Περίπου στη μέση του σετ και ενώ έχει προηγηθεί μια διασκευή στο “Hey Joe” του Jimi Hendrix, η μπάντα παραχωρεί τη θέση της στην Ελένη Φάρου και το συγκρότημά της. Το κουαρτέτο ακροβολίζεται στη σκηνή του Level 69 και ξεκινάει με μία διασκευή στο “Personal Jesus”, για να συνεχίσει με μία ακόμα στο “Roadhouse Blues”. Άνεση και στριγκλιά στη φωνή, μπετόν αρμέ οι μουσικοί στο παίξιμό τους και γινόμαστε μάρτυρες μίας ψυχαγωγικής επίθεσης χωρίς έλεος.
Οι Astrodot θα επανέλθουν και θα κάνουν πάλι το δικό τους, έχοντας σύμμαχο τη μουσική και τα τραγούδια τους. Τους έχω φιλοξενήσει σε συνέντευξη κατ’ επανάληψη και αυτό που είδα στη σκηνή είναι αυτό που είδα και εκ του σύνεγγυς. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να χαμογελάσουν, να αυτοσαρκαστούν, να ζητήσουν από τη μουσική να γίνει ορμητήριο αλλά και καταφύγιό τους. Ανθρώπους που θα σε κοιτάξουν κατευθείαν στα μάτια και θα σε ρωτήσουν αν περνάς καλά.
Αυτό που ελπίζω και εύχομαι είναι να ξαναδούμε τη μπάντα να παίζει και ακόμα περισσότερο κόσμο να έρχεται να παρακολουθήσει. Οι ιστορίες και τα τραγούδια θα είναι πάντα εκεί, αποζητώντας κι άλλα ζευγάρια αυτιά, αποζητώντας κι άλλους υποδοχείς σκέψης. Και εμείς, με τη σειρά μας, θα είμαστε παρόντες σε ό,τι κάνουν. Είναι γνήσια τα παιδιά, είναι φιλότιμα και αγαπούν τόσο πολύ τη μουσική… Θα μας έχουν συμμάχους τους σε όλα τα μελλοντικά τους πλάνα.
Κώστας Κούλης
Astrodot: Intro (instrumental-guitar improvisation) Exodus & Fantaghiro, Drug Smuggler, Misty Mornin', Who Will ?, Never Trust A Dyin' Man, Feeling, Run To You, J.D.Dazze, Hey Joe, Driftin' Apart, Sarajevo, Altar Of Love, For the Last Time, Ages', Pop Corn, Andalucia, C' mon Baby, Sultans Of Swing, Alabama Song, Misirlou
Ελένη Φάρου: Personal Jesus, Roadhouse Blues, Sweet Dreams, Αφροδίτη, Περήφανα Φτηνός
Μελωδίες από το δίσκο τους λοιπόν, με το δίδυμο των μπροστάρηδων, Tommie και Billy, να προλογίζει και να συνεπιτελεί ρόλο κονφερασιέ στην όλη βραδιά. Ο Tommie μάλιστα παίζει κιθάρα χωρίς πένα και παραπέμπει σε ένα αγαπημένο μοτίβο και κιθαρίστες που αγαπάμε να λατρεύουμε; Ε, Μαρκ; O Billy μοιράζεται τα φωνητικά, χρωματίζει με τα πλήκτρα του, αστειεύεται και αφηγείται διάφορες ιστορίες. Ο κιθαρίστας με τα μαύρα έχει και κείνος διάφορα περιστατικά να περάσει μέσω μικροφώνου. Όπως τότε που συνάντησε το Lemmy στο Λονδίνο, στο οποίο έχει περάσει μια εικοσαετία και βάλε. Μπάσο και τύμπανα στέκονται υπερήφανα και δένουν όπως πρέπει, ενώ θα πρέπει να πω πως οι φωνές των δύο κυρίων δίνουν ένα πολύ ευχάριστο ηχητικό αποτέλεσμα όταν μπλέκουν μεταξύ τους.
Περίπου στη μέση του σετ και ενώ έχει προηγηθεί μια διασκευή στο “Hey Joe” του Jimi Hendrix, η μπάντα παραχωρεί τη θέση της στην Ελένη Φάρου και το συγκρότημά της. Το κουαρτέτο ακροβολίζεται στη σκηνή του Level 69 και ξεκινάει με μία διασκευή στο “Personal Jesus”, για να συνεχίσει με μία ακόμα στο “Roadhouse Blues”. Άνεση και στριγκλιά στη φωνή, μπετόν αρμέ οι μουσικοί στο παίξιμό τους και γινόμαστε μάρτυρες μίας ψυχαγωγικής επίθεσης χωρίς έλεος.
Οι Astrodot θα επανέλθουν και θα κάνουν πάλι το δικό τους, έχοντας σύμμαχο τη μουσική και τα τραγούδια τους. Τους έχω φιλοξενήσει σε συνέντευξη κατ’ επανάληψη και αυτό που είδα στη σκηνή είναι αυτό που είδα και εκ του σύνεγγυς. Ανθρώπους που δεν φοβούνται να χαμογελάσουν, να αυτοσαρκαστούν, να ζητήσουν από τη μουσική να γίνει ορμητήριο αλλά και καταφύγιό τους. Ανθρώπους που θα σε κοιτάξουν κατευθείαν στα μάτια και θα σε ρωτήσουν αν περνάς καλά.
Αυτό που ελπίζω και εύχομαι είναι να ξαναδούμε τη μπάντα να παίζει και ακόμα περισσότερο κόσμο να έρχεται να παρακολουθήσει. Οι ιστορίες και τα τραγούδια θα είναι πάντα εκεί, αποζητώντας κι άλλα ζευγάρια αυτιά, αποζητώντας κι άλλους υποδοχείς σκέψης. Και εμείς, με τη σειρά μας, θα είμαστε παρόντες σε ό,τι κάνουν. Είναι γνήσια τα παιδιά, είναι φιλότιμα και αγαπούν τόσο πολύ τη μουσική… Θα μας έχουν συμμάχους τους σε όλα τα μελλοντικά τους πλάνα.
Κώστας Κούλης
Astrodot: Intro (instrumental-guitar improvisation) Exodus & Fantaghiro, Drug Smuggler, Misty Mornin', Who Will ?, Never Trust A Dyin' Man, Feeling, Run To You, J.D.Dazze, Hey Joe, Driftin' Apart, Sarajevo, Altar Of Love, For the Last Time, Ages', Pop Corn, Andalucia, C' mon Baby, Sultans Of Swing, Alabama Song, Misirlou
Ελένη Φάρου: Personal Jesus, Roadhouse Blues, Sweet Dreams, Αφροδίτη, Περήφανα Φτηνός
Joomla Social by OrdaSoft!
