ARK Festival 10-11.09.2012
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 12 Σεπτεμβρίου 2012 17:32
Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου λοιπόν βρέθηκα στο χώρο της Τεχνόπολης για άλλη μια φορά με αφορμή το Ark Festival 2012. Χωρίς πολλά πολλά η συνολική αποτίμηση είναι πως πρόκειται για καλά οργανωμένο σκηνικό. Τα συγκροτήματα επιλέχτηκαν ώστε να καλύπτουν πολλά μουσικά γούστα.Το πρόγραμμα τηρήθηκε με πολύ μικρές καθυστερήσεις 4-5 λεπτών! Βοήθησε βέβαια και η εναλλαγή σκηνής από τη μια στην άλλη μπάντα που έδινε χρόνο να στήσει αυτή που ακολουθούσε.
ARK STAGE
22:50 – 00:00 Νίκος Πορτοκάλογλου
20:50 – 21:50 Maraveyas Ilegal
19:10 – 20:00 Τιγρέ Σποράκια
18:00 – 18:30 Nalyssa Green
ANGEL STAGE
21:50 – 22:50 Imam Baildi
20:00 – 20:50 Wedding Singers
18:30 – 19:10 Bangies
Και θα πείτε ναι, και; Ε ναι, εγώ άργησα και έχασα ολόκληρη την εμφάνιση της Nalyssa Green. Έφτασα 18.38 και είχαν ήδη ξεκινήσει οι Bangies.
Οι Bangies λοιπόν ούτε λίγο ούτε πολύ ήταν 8 άτομα στη σκηνή με κρουστά, πνευστά, έγχορδα, πλήκτρα και dj. Ο κόσμος ακόμα ήταν λίγος και με γυαλιά ηλίου. Οι θαυμαστές του γκρουπ και του είδους διασκέδαζαν και η μπάντα έβαζε τα δυνατά της. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος και μου φάνηκε κάπως μπουκωμένος και εκκωφαντικός. Ή ίσως έχω μεγαλώσει λίγο.Φύγαμε για τα Τιγρέ Σποράκια. Ανέβηκαν στη σκηνή ο Taki Tsan και ο Εισβολέας και με τη συνδρομή Dj απέδωσαν δυναμικά το hip hop πρόγραμμά τους αρχίζοντας με το «η θάλασσα το γάρο εγώ και εσύ». Μετέδωσαν σιγά σιγά ενέργεια στο κοινό από κάτω και η ώρα πέρασε γρήγορα και διασκεδαστικά παρακολουθώντας τους στίχους και το χοροπηδητό των τύπων στη σκηνή και με κομμάτια όπως το «ώπα λαλα», το «γκε γκε», το «στην Αθήνα» και το «ω! θαύμα».
Οι Wedding Singers ήταν για μένα έκπληξη αφενός γιατί δεν τους γνώριζα και αφετέρου διότι με κούφαναν με την εμφάνισή τους. Όταν ανέβηκαν δεν κατάλαβα τί παίζουν ακριβώς αλλά ήταν πολύ δυναμικό. Οι τύποι τα έσπασαν, κοπανιόντουσαν χωρίς σταματημό και το κοινό που είχε πληθύνει πορώθηκε. Οι εκτελέσεις ήταν σαν ηλεκτρονικού ροκ να το πω, εκδόσεις κομματιών από τέλη ‘80 αρχές ’90. Ακούσαμε από το «intergalactic» των beastie boys μέχρι το «pump up the jam» των technotronic, το «asi me gusta» των chimo bayo, το «rhythm is a dancer»των snap μέχρι και prodigy με το «no good» και το «voodoo people»! Χαμός.
Ο ήλιος έχει πέσει αρκετή ώρα τώρα και ο Κωστής Μαραβέγιας και η μπάντα του ανέλαβαν από εκεί που μας άφησαν οι Wedding Singers και μας οδήγησε στα δικά του μελωδικά και ρομαντικά μονοπάτια. Πολύ καλή η επικοινωνία με τον κόσμο που είχε πλέον αυξηθεί αισθητά και επίσης ζεσταθεί αφού χόρευε και τραγουδούσε τους στίχους από τις πολλές επιτυχίες του όπως το «που να βρω μια να σου μοιάζει», το «τσαλαπατώ», «δε ζητάω πολλά», το «λόλα» και άλλα. Φαινόταν στα πρόσωπα όλων η ικανοποίηση από το θέαμα.Δρόμο για το Angel Stage να προλάβω να φτάσω στο κάγκελο μπας και βγάλω κανένα κοντινότερο πλάνο γιατί την πάτησα προηγουμένως. Οι Imam Baildi ξεσήκωσαν τον κόσμο που χόρευε στους ρυθμούς της μουσικής ακόμα και καβάλα σε ώμους. Ντυμένοι κατάλληλα για να ταιριάζουν στην άλλη εποχή έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό με ένα κοινό ήδη ζεσταμένο που διασκέδασε πολύ υπό τον ήχο του ρεμπέτικου που μπλέκεται με την ηλεκτρονική, το swing, τον βαλκανικό ήχο και ακόμα και με το hip hop. Στη σκηνή ανέβηκε μαζί τους και ο Εισβολέας από τα Τιγρέ Σποράκια για την ερμηνεία του «αργυλέ μου γιατί σβήνεις».
Στις 22.55 έφυγα για το Ark Stage να πιάσω κάγκελο. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή στις 23.10 περίπου. Εκτός από κιθάρα και φωνή, δεύτερη γυναικεία φωνή, πλήκτρα και τύμπανα, είχαμε κοντραμπάσο και λαούτο/μπουζούκι. Ξεκίνησαν με τη «δίψα» και συνέχισαν με το «χωρίς αμορτισέρ». Πολύ κέφι από τους μουσικούς και φοβερή ανταπόκριση από το κοινό ακόμα και από τις νεαρότερες ηλικίες που γνώριζαν και τους στίχους παρακαλώ. Η Σοφία Σαρρή πήρε το μικρόφωνο και ερμήνευσε το «δεν είναι αργά» με έναν ιδιαίτερο πλην όμορφο τρόπο, μέσα σε ένα ονειρικό ηχοτόπιο. Μακάρι να ερμήνευε και το «ο ταχυδρόμος». Ακούστηκαν επίσης το «πού ήσουνα φως μου», «τί λείπει, τί φταίει», «θάλασσά μου σκοτεινή», «ίσως», «το ταξίδι» και άλλα που μου διαφεύγουν.
Φτάνουμε στο «απόψε είναι ωραία» ένα κομμάτι που γράφτηκε για να παρουσιαστεί η μπάντα και το τελευταίο κομμάτι (υποτίθεται) ήταν το «τα καράβια μου καίω» γιατί όπως είπε ο Νίκος Πορτοκάλογλου, «από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα γιατί ανήκω εδώ» και στη σκηνή ανεβαίνει και ο Κωστής Μαραβέγιας.
Ο κόσμος φώναζε επίμονα «κι’άλλο» και ανέβηκε ξανά ο Νίκος με τον κοντραμπασίστα σε μια καταπληκτική εκτέλεση του «να με προσέχεις» με μια εισαγωγή στην ηλεκτρική κιθάρα που μου θύμισε έντονα David Gilmour! Ξανά ο κόσμος επιμένει λίγο ακόμα και κλείνουμε με το «καλοκαιράκι» και αποχώρηση στις 00.30 υπό τον ήχο του «comfortably numb» από τα ηχεία.
Ανταπόκριση & Φωτογραφίες : Σωτήρης Μαράντος
Είναι η κρίση; Είναι η νέα μόδα του εναλλακτικού; Κάτι είναι τέλος πάντων που κάνει τα τελευταία χρόνια την εναλλακτική μουσική σκηνή της Ελλάδας και μαζί της πολλά festival όπως το Ark να έχουν μεγάλη επιτυχία. Εδώ και 3 χρόνια λοιπόν ακούω κάθε Σεπτέμβρη για το 2ήμερο χορού που λαμβάνει χώρα στην "Τεχνόπολη", στο Γκάζι, και φέτος ήρθε η ώρα να δω και εγώ τι εστί Ark Festival. Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας το line up για την Τρίτη, προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν αναγνώρισα κανέναν καλλιτέχνη, εκτός του Monsieur Minimal και των Burger Project (ναι, δεν είχα ιδέα για τον μοναχικό καουμπόι ονόματι Κηλαηδόνη). Παρόλ' αυτά πήρα όλη μου την καλή διάθεση και μετά από μία mini ενημέρωση μέσω internet, σχημάτισα κάποια υποτυπώδη εικόνα για το τι θα συναντούσα εκείνο το βράδυ. Μετά λοιπόν από 2 υπέροχες αγκαλιές που συνέλεξα στην είσοδο από 2 κορίτσια της διοργάνωσης, η μουσική του "Lollipop" που ακουγόταν στο βάθος με τράβηξε κατευθείαν στην πρώτη σκηνή του φεστιβάλ (Angel Stage), όπου ο Monsieur Minimal με τις γλυκιές μελωδίες του, έδινε την έναρξη σε μια όμορφη βραδιά. Φανταστικός όπως πάντα ο Monsieur τραγούδησε γνωστές του επιτυχίες όπως το "Smile" και την "Πάστα Φλόρα" αλλά και τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο του όπως το "Bitter".
Γύρω στις 19:10 λοιπόν και συνειδητοποιώντας, δυστυχώς, ότι είχα χάσει τους Swing Shoes feat. Sugahspank καθώς έβγαιναν πριν από τον Μ.Minimal, βρέθηκα να περιπλανιέμαι στον χώρο της "Τεχνόπολης" αναμένοντας την Ματούλα Ζαμάνη και τους Angry Birds στην κεντρική σκηνή (Ark Stage). Κάτι περίεργοι τύποι εμφανίζονται στην σκηνή, πιάνει ο καθένας από ένα όργανο, και μία εύσωμη κυρία, τίγκα στην βλεφαρίδα και στο βάψιμο, πιάνει το μικρόφωνο. Την επόμενη μία ώρα άκουσα διασκευές από Ξυλούρη και Καρρά μέχρι και κομμάτια όπως το "Γαρούφαλλο στ' αυτί" και το "No Good" των Depeche Mode. Τώρα θα μου πείτε τι αχταρμάς είναι αυτός, και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας. Η Ματούλα όμως είχε ένα πολύ ιδιαίτερο προσωπικό ύφος που σε συνδυασμό με την φωνή της αλλά και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση των κομματιών έκανε τους πάντες να χορεύουν.
Μετά από μία ώρα λοιπόν και με το που έκλεισε το set της η Ματούλα, με ένα κομμάτι σε συνεργασία με τους Burger Project, ο κόσμος που πλέον είχε σχεδόν πλημμυρίσει την Τεχνόπολη κατευθύνθηκε προς το Angel Stage όπου σε 5 λεπτάκια θα εμφανιζόταν η Μαριέττα Φαφούτη. Σε απόλυτα αγγλικό στίχο και χωρίς να σηκωθεί ούτε λεπτό από το πιάνο της, η Μαρριέτα χαμογέλασε τραγούδησε, έπαιξε με τον κόσμο, χωρίς όμως να κάνει το μεγάλο μπαμ της βραδιάς. Η Μαριέττα λοιπόν μας παρουσίασε κυρίως κομμάτια από το νέο της άλμπουμ, "Homemade Joy", που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό. Οι γλυκιές της μελωδίες όμως σε συνδυασμό με την "γατίσια" φωνή της δεν μου έκαναν καμία αίσθηση και βρήκα τον εαυτό μου να περιπλανιέται με μια μπύρα στο χέρι ψάχνοντας να βρω κάτι να την συνοδέψω. Η ώρα έφτασε 22:00 όμως και οι Burger Project εμφανίστηκαν στην σκηνή χωρίς καθυστέρηση, παρέα με κάποιους περίεργους τύπους με κουστούμια ονόματι Takim. Από την μία οι Burger με τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα πλήκτρα και το κόντρα μπάσο του General Con Zou και από την άλλη οι Takim με τα βιολιά, τα τουμπερλέκια και τα κλαρίνα, κατάφεραν ανέβασαν την διάθεση στα ύψη με μουσικές που δεν μπόρεσα ακριβώς να προσδιορίσω. Fusion πάνω στο fusion λοιπόν και στοιχεία από rock, balkan, jazz αλλά και κριτική μουσική έφτασαν σε σημείο να κάνουν τον κόσμο να χορέψει και τσιφτετέλι.
Η έκπληξη όμως της βραδιάς δεν είχε έρθει ακόμη και είχα αρχίσει να ανησυχώ καθώς οι The One Night Onlys που ακολουθούσαν μου ήταν παντελώς άγνωστοι και δεν έτρεφα ιδιαίτερες ελπίδες. Όταν ακούστηκε όμως το όνομα της Monika στα ηχεία άρχισα να προβληματίζομαι για το τι ακριβώς θα επακολουθούσε. Μετά από μία πραγματικά απίστευτη εκτέλεση στο πιάνο του "I Did It My Way" του Elvis Presley, η Monika μας εξήγησε ότι σήμερα δεν θα εμφανιστεί ως Monika αλλά ως μια παρέα ονόματι "One Night Onlys", που μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο τραγούδι στις παραλίες της Φολέγανδρου αποφάσισαν να μας δείξουν τα όσα είχαν περάσει. Η Monika λοιπόν πιάνει την κιθάρα για το "Walk On The Wild Side" του Lou Reed και εδώ ήταν που τα μάτια μου άρχισαν να γουρλώνουν. Που είχε πάει το κορίτσι του "Over The Hill" και του μελαγχολικού ύφους; Εδώ έβλεπα μία ερμηνεύτρια με ενέργεια και πάθος όπου έγραφε χιλιόμετρα πάνω στην σκηνή χορεύοντας και δημιουργώντας κέφι. Το set ήταν γεμάτο γνωστά κομμάτια όπως το "Stand By Me", το "Ι Will Survive" και το "Blister In The Sun" ενώ στο "Girls Just Wanna Have Fun" όπου ξεκίνησε,προς έκπληξη όλων, με μία εισαγωγή του "Αντεξα" του Ρουβά, ανέβασε πάνω στην Angel Stage κορίτσια από το κοινό για να χορέψουν.
Μετά από αυτή την ευχάριστη γεύση λοιπόν ήρθε και η στιγμή να γνωρίσω και τον "μοναχικό καουμπόι", που τόσο πολύ με κράζουν που δεν ξέρω. Η συναυλία ξεκινησε γύρω στις 23:00 και μετά από καναδυό κομμάτια συνειδητοποίησα ότι οι ήχοι ήταν του Λουκιανού ήταν πολυ γνώριμοι. Μουσικές από το 70' ξεσήκωσαν όλο τον κόσμο της Τεχνόπολις, ασχέτου ηλικίας και κομμάτια όπως το "Που Βαδίζουμε Κύριοι" και το "Λούκυ Λουκ Cowboy" με έκαναν πραγματικά να κολλήσω στον ρυθμό. Μπορεί να μην είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσω για τον Λουκιανό αλλά χωρίς να τον ξέρω με έκανε να διασκεδάσω και αυτό μου αρκεί. Η βραδιά λοιπόν έκλεισε με έναν πολύ όμορφο τρόπο με τον Λουκιανό να διαπραγματεύεται με το κοινό για το πόσα κομμάτια θα πει ακόμη. Γύρω στις 00:30 και μετά από μισή ώρα επιπλέον τραγούδι και χορού, άρχισαν όλοι να αποχωρούν με ένα χαμόγελο στα χείλι. Μπορεί να μην ήταν το Ark Festival με τα μεγάλα ονόματα όπως τις άλλες χρονιές, σίγουρα όμως ήταν εξίσου επιτυχημένο καθώς ο κόσμος δείχνει να το στηρίζει κάθε χρονιά. Έλπίζουμε πως και του χρόνου θα έχει την ίδια ανταπόκριση.
Ανταπόκριση & Φωτογραφίες : Γιώργος Γκουγκούδης
Joomla Social by OrdaSoft!
