Αγάθωνας, Δ.Μυστακίδης, Π.Χατζηκυριάκος, 25-02-2013 @ Ζωντανή Μαύρη Τρύπα, Θεσσαλονίκη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 28 Φεβρουαρίου 2013 18:39
Το ραντεβού μου αυτή τη φορά με τους επαγγελματίες της καλής μουσικής, δόθηκε στην Ζωντανή Μαύρη Τρύπα, το βράδυ της Δευτέρας 25 Φεβρουαρίου. Εκεί συνάντησα επί σκηνής, τρεις σημαντικούς ανθρώπους στην ιστορία του ρεμπέτικου (αυτό που πραγματικά λέμε ότι είναι χρόνια στο κουρμπέτι). Ο λόγος για τους Αγάθωνα, Δημήτρη Μυστακίδη και Παντελή Χατζηκυριάκο.
Θα έλεγα πως η βραδιά ήταν μάλλον για λίγους και καλούς, αφού μπορούσες να καθίσεις άνετα και να απολαύσεις το κρασάκι σου τραγουδώντας, σιγοψιθυρίζοντας στίχους, μουσικές ή και λόγια με τον στον διπλανό σου. Ήταν λες και ήσουν με την παρέα σου και παίζατε αυτοσχέδιες μουσικές.
Θα ξεκινήσω την περιγραφή με τον Δημήτρη Μυστακίδη. Τι να πρωτοπείς για τον δεξιοτέχνη αυτό μουσικό, που οποιοδήποτε όργανο και να πιάσει στα χέρια του μοιάζει με διονυσιακή λατρεία. Πιάνει την κιθάρα και αρχίζει να τραγουδά και από τα πρώτα μέτρα του τραγουδιού το συναίσθημα ξεχειλίζει. Ακριβώς δίπλα, τον «σιγοντάρει» ο ρεμπέτης Αγάθωνας. Μια οικεία χροιά φωνής που τουλάχιστον εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε συχνάζοντας σε φοιτητικά ρεμπετάδικα και κάπως έτσι ανακαλύψαμε αυτό το σήμα κατατεθέν στον ρεμπέτικο ήχο της Θεσσαλονίκης. Η χαρακτηριστική φιγούρα του με το μεγάλο μουστάκι και όλο το κιμπάρικο στήσιμο επί σκηνής, αλλά κυρίως και ο τρόπος που παίζει τον μπαγλαμά, τον κάνει ξεχωριστό όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα ζωντανά τον Παντελή Χατζηκυριάκο, αλλά με μάγεψε μονομιάς ο ήχος που έβγαζε το τρίχορδο μπουζούκι του με την μαεστρία των χεριών του, αλλά και το μεράκι που κατέθετε τραγουδώντας. Οι «ρεμπέτες του ντουνιά», λοιπόν, μαζευτήκανε σαν παλιοί καλοί φίλοι για να μας παρουσιάσουν μια μουσική παράσταση χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά με τον αυθορμητισμό ενός αυτοσχέδιου τζαμαρίσματος.
Το είπε και ο Αγάθωνας όταν μας καλησπέρισε: «Έχουμε παίξει πολλές φορές με τους κυρίους εδώ και είναι σαν να μη σταματήσαμε ποτέ. Οπότε θα σας παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα… χωρίς πρόβα. Αυτός είναι ο τίτλος αυτής της μουσική βραδιάς».
Οι εν λόγω κύριοι «μπουκάρανε» στο «πρόγραμμα χωρίς πρόβα» με ένα γρήγορο ορχηστρικό κομμάτι, για να ακολουθήσει, προς μεγάλη μου έκπληξη, το «Ότι και να πω δεν σε ξεχνώ». Ένα τραγούδι του αθάνατου Βασίλη Τσιτσάνη, το οποίο σιγοτραγούδαγα πριν φύγω από το σπίτι και δεν περίμενα ότι θα το άκουγα ξανά λίγη ώρα μετά. Καθώς τους απολάμβανα, κατάλαβα πως ήταν έτοιμοι να ερμηνεύσουν αρκετά γνωστά κομμάτια του ρεμπέτικου ρεπερτορίου και δεν θα περιορίζονταν στα «βαριά» τραγούδια, όπως το συνηθίζουν σε άλλες εμφανίσεις τους. Θα αναφέρω μερικά τραγούδια που συγκράτησα στο μυαλό μου για να πάρετε μια γεύση και αν σας κάνει κέφι να τα βάλετε να τα ακούσετε! Το λοιπόν: «Ρίξε τσιγγάνα τα χαρτιά » (υπέρτατος Μ.Βαμβακάρης), «Πεντάμορφη»(Απ. Χατζηχρήστος), «Πειραιώτισσα» (Μάνεσης- Παπαϊωάνου), «Η κλωστηρού» (Μ.Βαμβακάρης), «Είμαι παιδάκι ζηλευτό» (Β.Τσιτσάνης), «Βλάμισσα» (Γ.Τσαούς- Στ. Περπινιάδης), «Μπρος στα κλειστά τα παράθυρα» (Μ.Χιώτης), «Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά» (Μ. Βμβακάρης), «Πίνω και μεθώ» (Σπ.Περιστέρης), «Μες στον τεκέ της Μαριγώς» (Σπ. Περιστέρης- Κ. Μακρής) «Το κουτσαβάκι» (Αν. Δέλιας), και πολλά άλλα που μας βάλανε σε σκέψεις αλλά και στο κέφι.
Αν και δεν έκαναν πρόβα (όπως υποστήριξαν), πρόκειται για το είδος των μουσικών που βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα, που η μουσική είναι η πρώτη τους φύση, και μόλις πιάσουν τον μουσικό τους όργανο είναι έτοιμοι να εξωτερικεύσουν όλα τους τα εσώψυχα. Μια όμορφη παρέα, που έδενε πολύ όμορφα επί σκηνής, αέναοι στην μουσική και τα βλέμματα. Ο Χατζηκυριάκος ήταν αυτός συνήθως που έδινε το ρυθμό και οι υπόλοιποι, Αγάθωνας και Δ.Μυστακίδης, ξεκίναγαν και ακολουθούσαν.
Όπως μου ευχήθηκε και μια φίλη πριν πάω να τους ακούσω , «Καλά ντέρτια!». Αν και μάλλον ταίριαζε περισσότερο το «Καλά σεκλέτια», το βράδυ μου κατέληξε κάπου μεταξύ αυτών των λέξεων. Φυσικά, από αυτές τις όμορφες βραδιές δεν λείπουν και οι ενοχλητικοί, οι οποίοι δε σταματούν να ζητάνε παραγγελιές, ενίοτε με το χειρότερο τρόπο. Εκτός του ότι δεν είναι και το πιο εύκολο εγχείρημα να προσπαθείς να δώσεις τον καλύτερό σου εαυτό επί σκηνής και πολύ περισσότερο για τον Δημήτρη Μυστακίδη, για τον οποίο όλοι γνωρίζουνε (στην πιάτσα) ότι δεν παίζει εύκολα ότι του ζητηθεί, από την άλλη δεν είναι και σωστό να φωνάζεις «Κανένα ρεμπέτικο θ’ ακούσουμε; Τι είναι αυτά;». Μουσικοί είναι, όχι jukebox! Φυσικά, τους απάντησαν καταλλήλως!Δείξε το σεβασμό σου και την ευγένεια σου στο μεγαλείο των ανθρώπων που τόσα χρόνια υπηρετούν την καλή ελληνική μουσική. Επιτελούν ένα έργο της προσωπικής τους καριέρας και κυρίως της προσωπικότητα τους και δεν ανέβηκαν στο πάλκο αποκλειστικά για να ικανοποιήσουν τα προσωπικά σου γούστα. Σε κάθε μουσική παράσταση , ο κάθε καλλιτέχνης έχει να μοιραστεί κάτι, σεβάσου το, κι αυτός με τη σειρά του θα σεβαστεί και τις επιθυμίες σου, για κάποιες ίσως άλλες μουσικές επιλογές…
Δέσποινα Τσορμπατζίδου
Joomla Social by OrdaSoft!
