Όταν ένα συγκρότημα βγάζει καινούριο δίσκο είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτός ακολουθείται και από την αντίστοιχη περιοδεία για την προώθησή του. Όταν μάλιστα το συγκρότημα αυτό είναι οι 69 Εyes, με 23 χρόνια επιτυχημένης πορείας αλλά και ένα πολυαναμενόμενο άλμπουμ, η περιοδεία αυτή αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον. Να μην ξεχνάμε ότι οι Φιλανδοί αποτελούν ένα από τα βαριά όπλα της μουσικής βιομηχανίας της χώρας τους, έχοντας γίνει πλατινένιοι σε διάφορα μέρη παγκοσμίως, ενώ εντός συνόρων θεωρούνται μέχρι και mainstream. Και αυτό προφανώς το ξέρουν για αυτό και από τα τέλη Οκτωβρίου μέχρι το τέλος του χρόνου έχουν προγραμματίσει όχι μία, όχι δύο αλλά 16 συναυλίες στη Φιλανδία και μόνο. Προφανώς και σε μια χώρα 5.000.000 κατοίκων αυτός ο αριθμός σημαίνει ότι θα παίξουν λίγο πολύ παντού.

  Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Η συγκεκριμένη ημέρα ήταν μάλλον περίεργη μιας και για κάποιο σατανικό λόγο ξεκίνησε να χιονίζει ασταμάτητα κάτι που ακόμα και για τη Σκανδιναβία είναι παράξενο δεδομένης της χρονικής περιόδου που συνέβη. Οι μετακινήσεις γινόταν με μεγάλη δυσκολία και ομολογώ πως φοβόμουν σε μεγάλο βαθμό για το πόσο θα γεμίσει ο χώρος. Οι πόρτες άνοιγαν στις 21.00 και το μενού περιελάμβανε για "ορεκτικό" ένα άγνωστο στα αυτιά μου συγκρότημα που άκουγε στο όνομα Baby Jane από τη Σουηδία, οι οποίοι έρχονταν για πρώτη φορά στη γείτονα χώρα για συναυλία.
Ξεκίνησαν να παίζουν στις 22.00 ακριβώς με το κλαμπ να είναι μισογεμάτο και τον κόσμο παγωμένο, ενώ η μουσική τους δεν βοήθησε ιδιαίτερα στο να αλλάξει η κατάσταση παρ’ όλες τις ομολογουμένως φιλότιμες προσπάθειές που κατέβαλαν. Για την ιστορία ήταν μια μπάντα της οποίας ο ήχος δεν σε ξένιζε, ωστόσο δε σε έκανε να ενδιαφερθείς περισσότερο. Ίσως ό,τι καλύτερο για το άνοιγμα μιας συναυλίας αλλά ως εκεί ενώ το μόνο που μου έμεινε ήταν το ότι η σκηνική τους παρουσία ήταν ένα κακό αντίγραφο των Guns ‘n’ Roses.

  

και αφού οι Baby Jane έπαιξαν για περίπου μια ώρα τα φώτα έκλεισαν και η μουσική από τα ηχεία χαμήλωσε. Η ώρα ήταν 23.15. Πήγα να βγάλω τη φωτογραφική και συνειδητοποίησα ότι με δυσκολία μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου. Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος παντού: στο μπαρ, στις γωνίες παράλληλα με τη σκηνή ακόμα και πίσω από την κονσόλα του ήχου που δεν έβλεπες τίποτε εξ’ ορισμού. Δεν έπεφτε καρφίτσα κάτι που σήμαινε δύο πράγματα: πρώτον, ότι έκανα λάθος πως ο καιρός θα εμπόδιζε τους Φιλανδούς –κάθε ηλικίας- να έρθουν και δεύτερον ότι θα ακολουθούσε μια υπέροχη βραδιά.

 

  Οι 69 Εyes δεν έκρυψαν ποτέ ότι είναι rock ‘n’ roll ή καλύτερα goth ‘n’ roll όπως εύστοχα αυτοχαρακτηρίζονται κάτι που μετέτρεψε τη συναυλία αυτή σε μία ανεπανάληπτη για μένα εμπειρία. Η συμπεριφορά τους επί σκηνής, οι αντιδράσεις του κόσμου και η όλη ατμόσφαιρα δε θύμιζε σε τίποτα αυτά που έχω ζήσει στις συναυλίες που έχω πάει. Ήταν οι απόλυτοι ροκ σταρ επί σκηνής, δίχως όμως να γίνονται ρετρό, δίχως να προσποιούνται.
Τέτοιο πράγμα έχω δει μόνο σε ταινίες και ακούσει σε περιγραφές παλαιότερων. Πολύχρωμα φώτα, τον Jyrkki 69 να λικνίζεται και να ερμηνεύει κάθε ένα τραγούδι με το δικό του ξεχωριστό στυλ και από κάτω το πλήθος να παραληρεί. Και το καλύτερο; Αυτός ανταπέδιδε. Το απολάμβανε και έπαιζε με το κοινό σε μια σχέση ερωτική. Εκτός όμως από τον Jyrkki 69 του οποίου η εμφάνιση δεν ήταν τίποτε λιγότερο από εντυπωσιακή ας δούμε τους υπόλοιπους της παρέας. Ο Jussi 69 ή αλλιώς ο τύπος με τα περίεργα μαλλιά, χτυπούσε τα ντραμς σαν να μην υπήρχε αύριο με τον ιδιαίτερο τρόπο του που τον έχει κάνει άλλωστε διάσημο στους κόλπους των μουσικόφιλων. Οι δυο τους ήταν σίγουρα οι κορυφαίοι της μπάντας.

  Τα υπόλοιπα έγχορδα, τρία στον αριθμό, φάνηκε να κάνουν απλώς τη δουλειά τους, δίχως το κάτι το ιδιαίτερο. Μουσικά όλοι τους πολύ καλοί αλλά το μάτι σου δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τους δύο που προανέφερα. Ο συνολικός ήχος ήταν πάρα πολύ καλός –τόσο από άποψη ηχολήπτη και μπάντας, όσο και από την ακουστική του χώρου- όπως και σε κάθε συναυλία που έχω παρακολουθήσει στη Φιλανδία πράγμα που με κάνει βέβαια να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο στην Ελλάδα είναι σχεδόν δεδομένο ότι σε κάθε μεγάλο γεγονός θα υπάρξουν προβλήματα ήχου.
 

   Στα αρνητικά, θα τοποθετούσα μόνο τον κακό για τα γούστα μου φωτισμό ο οποίος ορισμένες φορές θύμιζε νησιώτικο πανηγύρι. Επίσης, όσον αφορά στα καινούρια τραγούδια η μπάντα φάνηκε να πειραματίζεται με τον τρόπο που θέλει να τα παίξει στις ζωντανές εμφανίσεις κάτι το οποίο εξηγείται απόλυτα αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή ήταν η πρώτη συναυλία της περιοδείας.

  Τελικός απολογισμός; Ένα γεμάτο κλαμπ, ένα απίστευτο συγκρότημα σε μεγάλα κέφια και τους πάντες να χορεύουν σε κάθε ευκαιρία με αποκορύφωμα φυσικά τη στιγμή που έπαιξαν τη μεγαλύτερη επιτυχία τους, το "Lost Boys". Με λίγα λόγια ήταν ένα τεράστιο πάρτι στο οποίο συμμετείχαν όλοι. Και τι έμεινε στο τέλος ως εντύπωση; Ο τίτλος του τρίτου άλμπουμ των Rainbow το περιγράφει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο: Long Live Rock ‘n’ Roll!