Κάποτε, που λέτε, παιδιά μου, ήταν τέσσερα συγκροτήματα. Και έπαιξαν στο Cine Maxim, κάπου στην Καλλιθέα, πριν από τριάντα χρόνια περίπου. Και είπαν να ξανανταμώσουν. Περίπου τριάντα χρόνια μετά, το φεστιβάλ Breaking the Curse είναι ένα γεγονός που περιμέναμε όλοι πώς και πώς.

  Η συγκίνηση μεγάλη και από τους μεν και από τους δε. Καθώς αναφέρθηκε στο θέμα των συναυλιών και με το όλο θέμα της πανδημίας, είχε αναρωτηθεί πολλές φορές για το αν θα πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία. Ευτυχώς για όλους μας έγινε!

  Τριάντα επτά τραγούδια setlist – ούτε τριάντα οκτώ, ρε αληταράδες; Ντροπή σας! Άψογη εμφάνιση από το κουιντέτο και η καλύτερη από ΟΛΕΣ τις φορές που τους έχω δει στη σκηνή τους εν λόγω κυρίους, πράγμα που σημαίνει ότι το καλύτερο LiVE τους θα είναι το αυτό, μέχρι το επόμενο φυσικά.

Το κοινό χειροκροτεί. Το κοινό δανείζει τη φωνή του, σιγοντάρει, κάνει φωνητικά. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα. Η φωνή του μπροστάρη μας δίνει στο spotlight. «Ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε παρά πολύ, παιδιά». Και εμείς, κύριοι. Και εμείς.

You know… You never know… There are so many great bands out there. Some of them really awesome, some of them really fantastic and some of them really fabulous. And then there’s H.E.A.T. All of the above and maybe even more!

  Δέκα και τέταρτο ακριβώς η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε, η θερμοκρασία ανέβηκε απότομα, οι H.E.A.T πήραν τη θέση τους στη σκηνή και το πάρτι ξεκίνησε για τα καλά. Για άλλη μια φορά έδωσαν ένα απίστευτο performance. Τα τραγούδια τους έκαναν τον κόσμο να παραληρεί σε όλο το Gagarin.

Πόσο τέλειο είναι να τηρούνται τα προγράμματα στο ακέραιο και να φεύγεις όντως την ώρα που αναγράφεται στην ανακοίνωση του διοργανωτή! Και πόσο τέλειο είναι να φεύγεις έχοντας δει τρεις σπουδαίες καλλιτεχνικές εμφανίσεις σε έναν εξίσου σπουδαίο χώρο.

Παρέλασαν καινούργια τραγούδια, μπόλικα κλασσικά και αγαπητά στο κοινό. Από το “As I Die” στο «Ο Σπύρος Ο Σπύρος» (την εξαιρετική «μετάφραση» στο ρεφρέν του “The Last Time”) και από το “One Second” μέχρι το “So Much Is Lost”, με το κοινό να θέλει ακόμα πιο πολλά τραγούδια.

Το ταξίδι στο “Ego Path” ήταν υπέροχο! O Μάριος με τη μεστή του φωνή, ο Γιάννης με τα κινηματογραφικά πλήκτρα, ο Ρένος, ο “Animal” άρχοντας των ντραμς, ο Τζίμης στις απόλυτα λυρικές κιθάρες και ο Γιώργης στο στιβαρό μπάσο, έδωσαν μια μαγευτική παράσταση.

  Το βιμπράτο της αποτελεί θέμα για συζήτηση πολλών ωρών. Μάλλον και η αναπνοή της έχει βιμπράτο. Όλη η ερμηνεία της όμως είναι κάτι που θα μπορούσε άνετα να υφίσταται σαν γνωστική ύλη αμφιθεάτρου. Η κίνηση, η επικοινωνία, η επαφή…

Ο Μάριος με τους Storytellers του μας περίμεναν να μπούμε στο καράβι του άλμπουμ “This Is My Story”. Ένα άλμπουμ που αγάπησα από το πρώτο άκουσμα και περίμενα με ανυπομονησία να το ακούσω και ζωντανά. Η μπάντα ήταν τόσο καλά κουρδισμένη που όλα τα τραγούδια ακούγονταν δίσκος.

Να ευχηθώ υγεία και μακροημέρευση; Να ευχηθώ τα καλύτερα και μόνο; Να γεμίσω με ευχές τους ανθρώπους που διοργάνωσαν και έτρεξαν; Να τις περάσω στη συνέχεια στους θεατές, που βγήκαν και το χάρηκαν; Κάπως έτσι γίνονται αυτές οι καταστάσεις θεσμοί. Και κάπως έτσι παραμένουν

Στο τέλος, τα χαμόγελα του κόσμου επιβεβαίωσαν το ότι αυτή η συναυλία ήταν κάτι περισσότερο από ό,τι όλοι περίμεναν. Ήταν μια συναυλία που θα θυμόμαστε για πάντα, ήταν άψογη, ήταν φάρμακο, ήταν η πιο γλυκιά διάλυση σβέρκου που έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια.

  Έπαιξαν σαν να μην υπάρχει αύριο. Σάρωσαν το κοινό μοναδικά και δεν θέλαμε να τελειώσει. Στερημένοι αυτοί συναυλιακά, στερημένοι και εμείς, του δώσαμε να καταλάβει. Μέχρι mosh pit και crowd surfing είχαμε. Αυτό έχω να σας πω. Το κοινό όχι μόνο συμμετείχε, το ζούσε! Ανασαίναμε ξανά!

  Εντυπωσιακό το κοστούμι, ακόμα πιο εντυπωσιακή η μάσκα και τι να πω για την ιδέα με το μικρόφωνο και το μαχαίρι… ΕΠΟΣ! Άστραψε και βρόντηξε ο Ευθύμης και μας πήγε βόλτα σε διάφορες εποχές της μπάντας, με διάφορα τραγούδια, από το καινούργιο μέχρι πίσω...

  Ρε μάγκα μου, τι κόσμος είναι αυτός; Πήγα να μπω και έκανα μία πίσω. «Μάλλον θα χρειαστώ κάνα μισάωρο, για να πάω από την πόρτα στο πίσω μέρος του μαγαζιού». Όχι, δεν χρειάστηκα τόσο, θεωρώ όμως ότι περιέγραψα καλά πώς ήταν στο Crow. Οι τρεις μπάντες το υπέρ-γέμισαν το venue.

Αξίζουν πολλά μπράβο στα παιδιά που έπαιξαν, αξίζουν άλλα τόσα σε όσα ήλθαν για να ακούσουν. Οι εποχές είναι σίγουρα περίεργες, με την πανδημία και το συνεχές σκανάρισμα, ο σκοπός όμως είναι να απολαμβάνουμε ασφαλείς, ναι;

  Τη μελωδική εκκίνηση έδωσε ο ίδιος ο Δημήτρης, ο οποίος ανέβηκε στη σκηνή μόνος του και έπαιξε δυο τραγούδια. Στη συνέχεια η σκηνή γέμισε μουσικούς. Παίχτηκαν τραγούδια από τον καινούργιο δίσκο, «Το Σ’ Αγαπώ Να το Λες Κάθε Μέρα» και από τις δύο προηγούμενες δουλειές του Φάκου.

  Εσύ που δεν πρόλαβες, έχω να σου πω ότι μπήκαν στο πρόγραμμα άλλες δύο εμφανίσεις, 1 και 30 Δεκεμβρίου, στο CHRISTMAS THEATER, οπότε μπες πάραυτα και κλείσε εισιτηριάκι!

Το είχαν ανακοινώσει περίπου ένα μήνα πριν. Release party για τους Illusory, για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του καινούργιου τους άλμπουμ, με τίτλο “Crimson Wreath”, παρέα με ανθρώπους που αγαπούν και στηρίζουν το συγκρότημα.

  Όλα τα μέλη των Iron Beast είναι άψογα στα καθήκοντά τους. Θα εστιάσω όμως σε δύο πράγματα. Το ένα έχει να κάνει με το πώς αποδόθηκαν τα σόλο και αυτό είναι κάτι που με συγκίνησε. Ήταν τόσο κουμπωμένα στα στουντιακά, που δεν μπορείς παρά να εξάρεις την ικανότητα και τη μελέτη.

Το να ακούς τη μουσική των θρυλικών Zep σε έναν τέτοιο χώρο, μόνο χαρά και ανατριχίλα μπορεί να προσφέρει. Η μουσική τους σημάδεψε ολόκληρες γενιές, μεγάλωσε γονείς, παιδιά και εγγόνια.

Το τρίο μας κράτησε συντροφιά για ΠΟΛΛΗ ώρα και το καταχάρηκε, μια και τα παιδιά είχαν να παίξουν ζωντανά μουσική ΠΟΛΥ καιρό. Είναι η πιο όμορφη εξάρτηση το να παίζεις LiVE και αυτό μπορούν να σας το πιστοποιήσουν ΠΟΛΛΟΙ, πιστέψτε με.

  «Απόψε παίζουμε για τους θεούς» μας πληροφόρησε ο Roger Eno, όταν εκείνος και ο αδελφός του, Brian Eno, έλαβαν θέσεις για τη συναυλία τους. Φράση που θα μπορούσε επίσης να μεταφραστεί ως «Απόψε παίζουμε μπροστά στους θεούς».

O κόσμος συμμετείχε με μηνύματα, με φασαρία στο διαδίκτυο, με κάθε τρόπο που έδειχνε αγάπη και ζεστασιά. Να σας πω κάτι; Πολύ λίγο με ενδιέφερε που απολάμβανα από τον υπολογιστή μου και όχι από κοντά. Θα έλθει και το «από κοντά». Από μόνο του.

  Μια συναυλία – ένωση δύο μεγάλων καλλιτεχνών, της Φωτεινής Βελεσιώτου και του Παντελή Θαλασσινού. Τι κι αν το πρόγραμμα ήταν αλλιώς στημένο αρχικά; Η μουσική ενώνει και έτσι ενώθηκαν και τα δυο αυτά σχήματα, ώστε οι πρόβες του ενός να μην σβηστούν στο θόρυβο του κορωνοϊού.

Μελωδίες από το δίσκο τους λοιπόν, με το δίδυμο των μπροστάρηδων, Tommie και Billy, να προλογίζει και να συνεπιτελεί ρόλο κονφερασιέ στην όλη βραδιά. Ο Tommie μάλιστα παίζει κιθάρα χωρίς πένα και παραπέμπει σε ένα αγαπημένο μοτίβο και κιθαρίστες που αγαπάμε να λατρεύουμε; Ε, Μαρκ;

Οι Rock’n’ Roll Children αφιέρωσαν το “Children Of The Sea” σε όλα τα παιδιά που έχουν λάβει αλλά και πρόκειται να λάβουν βοήθεια μέσω του φιλανθρωπικού event που διοργανώνουν κάθε χρόνο, το οποίο φέτος ακυρώθηκε λόγω του covid-19.

  Γελάει όλο το θέατρο! Συνεχίζουμε με μουσική. Τραγουδάμε όλοι μαζί του. Και πάλι όμως, η ατμόσφαιρα έχει μια πρωτόγνωρη αίσθηση. «Κάποια ζεστή βραδυά σε ένα μπλουζάδικο...» κι εκεί που συνήθως γίνεται το έλα να δεις στις συναυλίες, τώρα απλά τραγουδάμε δυνατά.

  Our good friend Karen Gearr was present at this live show and gave her two cents commenting on Lightfold's appearance at the Live Sound Studios. What did the English brod see? Why is did she enjoy the show that much? Step right in and give it a look...

  Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης αυτής, ήταν αρκετές οι φορές που με χιούμορ μίλησε για το κοινό που δεν έβλεπε αλλά ένοιωθε… κούναγα το κεφάλι μου, καθώς το θυμάμαι στις πρώτες του συναυλίες, στις οποίες κοκκίνιζε μπρος στον κόσμο που τον επευφημούσε και στα κορίτσια που φώναζαν το όνομά του.

  Η διοργάνωση ήταν πραγματικά για σεμινάριο και νιώθω πολύ υπερήφανος που έχουμε επιλεγεί σαν χορηγοί επικοινωνίας. Θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις, όπως και να θαυμάζουμε αυτή την τόσο ξεχωριστή προσπάθεια.

Ενενήντα λεπτά μουσικής, αγαπημένων νοημάτων, αγνών ποιημάτων και μιας παρέας που εξιστορεί, μέσα από μελωδίες, λόγια, ανάσες και ματιές, την περιπλάνηση ενός αναγνώσματος, τη δροσιά της ανθρώπινης αξίας, το πολύ μέσα από το λιγάκι. Είναι κάτι που θα σας αρέσει, θα σας συγκινήσει, θα σας φανεί «άλλο». Και – πιστέψτε με – είναι κάτι άλλο.  

Εννέα και μισή και ήδη πάνω στην σκηνή πήραν τις θέσεις τους οι Σουηδοί. Ρε παιδί μου, αυτό το συγκρότημα το γουστάρω απίστευτα. Αυτή η μουσική τους, οι στίχοι τους, οι εναλλαγές τους… Τι να πω… Αυτή η θλίψη, μπορείς να το πεις και κατάθλιψη με ζάναξ, η φωνή του Jonas…

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι όλοι όσοι βρέθηκαν στο Crow το διασκέδασαν και πέρασαν καλά. Ευχόμαστε από καρδιάς κάθε επιτυχία και στα τρία συγκροτήματα και θα είμαστε πάντα εδώ, να θαυμάζουμε και να στηρίζουμε. Α… μην το ξεχάσω. Όσο για εκείνον που έγνεψε «όχι»…

Η απόδοση των παιδιών είναι υπεράνω κάθε παρουσίασης, όπως και κάθε κριτικής. Οι Leprous είναι μία από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων ετών παγκοσμίως και έχουν ακόμα ΠΟΛΛΑ χρόνια να μας δώσουν.

Γκάζια και εύθραυστα έκατσαν πλάι πλάι και μάλιστα βολεύτηκαν, απλώθηκαν και κατέλαβαν το χώρο, εμάς φυσικά και κάθε σκέψη για καλοπέραση εκείνο το βράδυ. Το σετ κύλησε νεράκι, το συγκρότημα αστειεύτηκε και ζήτησε τις φωνές και την προσοχή μας και το Κύτταρο άστραψε και βρόντηξε.

Ξεκινάμε με έναν από τους αρτιότερους χώρους για να απολαύσεις ένα ζωντανό ροκ πρόγραμμα, το Σταυρό του Νότου Club. Ήχος, φωτισμός, στήσιμο, κλίμα, όλα βοηθούν για να απολαύσεις μουσική, πίνοντας το ποτό σου σαν άνθρωπος. Ο χώρος σε «εμπνέει», που λένε.

Με το που βγήκαν στη σκηνή, έχοντας το ύφος, τη νοοτροπία και το σκεπτικό ενός ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΥ συγκροτήματος, οι Rotting Christ έπαιξαν ένα show σαν να χανόταν ο πλανήτης την επομένη!

Παρενέβη μάλιστα σε δύο από αυτά και ο ίδιος ο συνθέτης, ως αφηγητής, ομορφαίνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη μυσταγωγικό, θα τολμούσα να πω, κλίμα. Γιατί εκείνη τη βραδιά βιώσαμε μια μυσταγωγία στο καλό ελληνικό τραγούδι, στην ίδια την ελληνική γλώσσα.

Οι κύριοι Δημήτρης Γασπαράτος - Κιθάρα, Φωνητικά, Σπύρος Φουσέκης – Κιθάρα, Δημήτρης Μαρκόπουλος – Μπάσο και Αντώνης Βενιέρης – Ντραμς, θεώρησαν ότι είχαν αφήσει κάτι στη μέση και είπαν να δοκιμάσουν αν το σανίδι ακόμα τους αντέχει.

  Η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τους Bogaz Musique και το Γιάννη Παπαγεωργίου υπόσχονται βραδιές γεμάτες μουσικές που θα σας ταξιδέψουν στη μουσική σκηνή Πειραιώς 131 για το νέο έτος!

  Είμαι ευτυχής όταν βλέπω μεγάλα μαγαζιά σαν το Piraeus Academy να γεμίζουν όταν φιλοξενούν ελληνικές μπάντες. Suicidal Angels, Full House Brew Crew και Domination, Inc. Και πολλές υποσχέσεις για καλή απόδοση, καλό ΞΥΛΟ και καλό βράδυ.

Λίγο μετά τις έντεκα και μισή τελείωσε η πρώτη μουσική «γιορτή» του 2020 και ενώ οδεύαμε προς την έξοδο όλοι «φορούσαμε» ένα υπέροχο χαμόγελο καθώς είχαμε παρακολουθήσει ένα εκπληκτικό live που γέμισε τα αυτιά, τα μάτια μας αλλά και τις ψυχές μας.

  Τα τραγούδια του τελευταίου τους άλμπουμ είναι μοναδικά. Έχουν κάτι από rock opera, συνδυασμένη με καθαρό hard rock. Εκπληκτικά θέματα με εξαιρετικούς στίχους.

Για τον κόσμο που ήλθε, μόνο τα καλύτερα μπορώ να πω. Παρά το γεγονός ότι το ΠουΣουΚού ήταν γεμάτο συναυλίες και παρά την πικρή αλήθεια πως τα Ευρώ δεν φυτρώνουν στα δέντρα, ένα κάρο παιδιά έδωσαν το παρόν και έκαναν το Αν να δείχνει ζεστό και πολύ φιλόξενο.

  Χορταστικό το σετ, με τραγούδια που έχω ακούσει πρόσφατα και πριν από πολύ καιρό, με κομμάτια που τα άκουγα παλιά και έλεγα «Τι είναι τούτοι εδώ, ρε»; Και ξέρετε κάτι; «Τούτοι εδώ» παίζουν μουσικάρες.

 Η παράσταση ήταν σα χρονομηχανή που σε ταξίδευε σε όλα τα καλώς κείμενα του κόσμου. Ο χρόνος ένιωσα να σταματά και να επιστρέφω στην εποχή όπου όλα ήταν πιο αθώα, πιο ειλικρινή και πιο γεμάτα. Μια παράσταση χείμαρρος αισθημάτων μέσα στο κλίμα των εορτών και της αγάπης...

Δισκογραφούν από το 1997. Βγάζουν πέντε δίσκους και δίνουν ένα κάρο συναυλίες. Ο Νίκος, η Έμη, το βλαστάρι τους (είπαμε, οικογενειακή υπόθεση) και ένας απίστευτος ντράμερ στα μετόπισθεν. Ναι, Τάκη, για σένα μιλάω.

  Να ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για το Vol. 3; Ευχόμαστε από καρδιάς μακροημέρευση στο φεστιβάλ και ό,τι καλύτερο σε όλες τις μπάντες. Εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, θα θαυμάζουμε, θα στηρίζουμε και θα φροντίζουμε να μαθαίνετε ό,τι είδαμε, ακούσαμε, ζήσαμε.

   Ενθουσιασμός! Μόνο ενθουσιασμός! Αυτή είναι η μοναδική λέξη που θα μπορούσε να αποτελέσει τον πρόλογο, το κυρίως θέμα και τον επίλογο της αυτής παρουσίασης συναυλίας.

   Δύο ελληνικές μπάντες και ένα συγκρότημα από την Κύπρο. Μέταλ, Power πινελιές, Epic περάσματα και μοτίβα και πόζα και ό,τι βάνει ο νους. Το Crow γέμισε, έγινε ζεστό και μας κράτησε συντροφιά για μπόλικες ώρες, με πολλή μουσική.

Στηρίζω και τις δύο πλευρές, έχω πλέον δύο λόγους να ταξιδεύω και δεν εμπλέκομαι σε καμία, μα καμία, αντιπαράθεση. Άλλωστε – και αυτό το εμπεδώσαμε με τη φοβερή και τρομερή παρουσία του Πύργου – το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε, είναι να θυμόμαστε δύο λέξεις. Take… Hold…

  Λίγο πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ, είχαμε το χειρότερο opening act που θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Αυτό των ουρανών. Ήταν τόσο χάλια η κατάσταση με τη βροχάρα που ξέσπασε, που από το Τριανόν μέχρι το Ίλιον Plus το σκεφτόσουν δέκα φορές για να πας. Την ενδέκατη το έκανες και πράξη.

   Είναι καταπληκτικό να φεύγεις από ένα συναυλιακό χώρο και να σκέφτεσαι «Μεγάλε! Τι έγινε»; Και γι’ αυτό φταίνε τούτοι οι τυπάδες, που δεν γνωρίζουν από δύσκολα στη μουσική. Τα φτιάχνουν μόνοι τους άλλωστε. Θα τους ξαναδούμε συντομότατα.

  Στολάρες λοιπόν, make up και η μουσική των παιδιών από το ντεμπούτο τους “Reverse Entropy”. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από τα δύο ονειρικά βράδια με τους Dimmu Borgir και την καλύτερη των διαθέσεων, τα παιδιά κατέλαβαν τη σκηνή και δεν άφησαν κανένα θεατή παραπονεμένο.

     Μετά από δύο σεισμούς ήλθε η ώρα να γίνει και ο τρίτος, ο μεγαλύτερος. Οι Diviner ανεβαίνουν στη σκηνή ένας ένας για να δεχθούν το χειροκρότημα του κατάμεστου Κυττάρου. Όλοι περιμέναμε να ακούσουμε τα τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και από τα δύο άλμπουμ των παιδιών να τα βιώσουμε και συναυλιακά. Ξεκίνησαν με ορμή και έδεσαν το κοινό σε μια μεγάλη παρέα.

 Η Αθήνα και συγκεκριμένα το Crow φιλοξενεί τέσσερις μπάντες που παίζουν με δύναμη, που έχουν τη φράση «Ξύλο μόνο» συνυφασμένη με τα μουσικά μοτίβα τους, που έχουν έλθει να παίξουν τα τραγούδια τους τίμια και με σκοπό να ξαναέλθουν.

Οι Apocalyptica ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και επέστρεψαν στην σκηνή. Χάρισαν επιπλέον μοναδικές στιγμές με το "Nothing Else Matters" και μετά από ένα συγκινητικό μήνυμα περί αγάπης και ομόνοιας, το κύκνειο άσμα της βραδιάς δεν ua μπορούσε να είναι άλλο από το "One".

  Κατά τρίτον ότι έχουν διαλύσει με τα tribute τις μπάντες τους… Ούτε δέκα δίσκους το χρόνο δεν βγάζουν οι αργόσχολοι! Το παραπάνω σχόλιο φέρει την υπογραφή μου και ουδεμία ευθύνη έχει το περιοδικό για την αμείλικτη καυστικότητά μου...

   Ο Χατζιδάκις, ο Πλέσσας, ο Χατζηνάσιος, ένα κάρο συνθέτες που έχουν γράψει πανέμορφα τραγούδια εδώ και μισό αιώνα, ίσως και περισσότερο, φιλοξενούνται στα κιτάπια των παιδιών.

  Η άνεση με την οποία ήταν στη σκηνή, οι αναφορές τους σε τραγούδια που γράφτηκαν πριν πολλά χρόνια αλλά τα απέδιδαν με τον ενθουσιασμό του «φρέσκου», όλα οδηγούσαν σε αυτό το συμπέρασμα. Εμπειρία.

Οι περισσότεροι έχουν σηκωθεί και χορεύουν. Κάποιοι τραβούν φωτογραφίες και βίντεο, μετά από σύσταση των ίδιων των τραγουδιστών, οι οποίοι μας καλούν να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά μας. Εννοείται!

Ο Ara είναι από τους καλλιτέχνες -σολίστες που έχουν το μαγικό άγγιγμα του Μίδα… να σε κάνει να νιώθεις ευτυχισμένος, πλήρης, μέσα από τους μελωδικούς ήχους από το βιολί του. Μαζί του στη σκηνή οι μουσικοί του, άριστοι και αυτοί, που είχαν το απόλυτο δέσιμο, την απόλυτη αρμονία μεταξύ τους.

Ναι, για το Soto μιλάω. Τον άνθρωπο που μπορεί να τραγουδήσει σχεδόν τα πάντα. Έπρεπε και ο BJ να πάρει μια ανάσα από το προηγούμενο «χτύπημα» και να πάρει τη θέση του δίπλα στο Soto με την κιθάρα του.

 Η συμμετοχή του κοινού σε κάθε μπάντα που ανέβαινε ήταν το παράσημό της. Και όλες οι μπάντες άρεσαν πάρα πολύ, αυτό σας το υπογράφω. Έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και εισέπραξαν την αναγνώριση του κοινού και το χειροκρότημά του.

Ο Luke Appleton είναι ένας ευλογημένος μουσικός. Δεν είναι μόνο το τάλαντό του, δεν είναι μόνο η ευχέρειά του να παίζει, να γράφει και να τραγουδά. Μελετά συνέχεια, τολμάει και πειραματίζεται με νέα πράγματα.

 Αισίως φτάσαμε και στην τρίτη μέρα του φεστιβάλ, με τα ονόματα των Saxon και Venom να δεσπόζουν στο πρόγραμμα. Οι πόρτες ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν στις 13:00 κι εμείς φτάσαμε στο Can Zam ακριβώς εκείνη την ώρα.

   One of the hottest summers in the history of weather recording – this is what people expected when June brought record temperatures in the high 30s °C. But after a decent few years, Balingen was running out of luck, bringing rain and thunder to the nearby Swabian Alps.

   Οι γυναίκες είναι το είναι του. Το λέει στα τραγούδια του, το μοιράζεται με τον κόσμο. Τις λατρεύει και το δείχνει. Έχει προχωρήσει μαζί τους μέσα σε αυτή τη ζωή και θέλει να πάει σε ένα μέρος που να μπορεί να χορέψει την δική του Λυγαριά.

   Μετά τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μας άφησε η πρώτη ημέρα, ανυπομονούσαμε για τη συνέχεια. Το πρόγραμμα της Παρασκευής ήταν πολλά υποσχόμενο, με ονόματα όπως αυτά των Beast In Black, Gamma Ray, Thunder, Candlemass και headliners τους θρυλικούς ZZ Top και το Michael Schenker.

  Να αναφέρουμε ότι η Πέμπτη ήταν η ημέρα που περιλάμβανε τα λιγότερα συγκροτήματα, αλλά όταν μέσα σε αυτά περιλαμβάνονται ονόματα όπως των Raven, Primal Fear, U.D.O., Demons & Wizards, W.A.S.P. και King Diamond, δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο.

  Οι Skid Row αλώνισαν στη σκηνή από τα πρώτα λεπτά. Παρέλασαν κανονικά και τελειώνοντας το live έδωσαν την υπόσχεση να έρθουν ξανά σύντομα. Όση ενέργεια λάβαμε εμείς από εκείνους, άλλη τόση δώσαμε.

    Οι Slayer, το μεγαλύτερο Thrash Metal συγκρότημα ΟΛΩΝ των εποχών, φτάνει στο τέλος της διαδρομής του. Λίγους μήνες πριν γιορτάσουν τα σαράντα τους χρόνια σ’ αυτό τον πλανήτη, είπαν να το γυρίσουν απ’ άκρη σ’ άκρη και μετά να πάνε στο καλό.

 Η Μαρία Φαραντούρη έχει το δικό της στυλ. Απέδωσε με το δικό της τρόπο, έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει. Και συγκίνησε. Και έκανε τα στόματα να σκεφθούν την ευθυγράμμιση, για την οποία γράψαμε προηγουμένως, πολλές φορές. Και ευχαρίστησε πολλές φορές. Και το έκανε με την ψυχή της.

Οι Τουρκογιώργης και Αποστολόπουλος μοίραζαν πόνο, «κοντράροντας» ο ένας τον άλλο σε τεχνική και μελωδία. Σε κάποια φάση μάλιστα είχαμε και το σχετικό «παιχνίδι» με τις απαντήσεις του ενός στο άλλο. Δεν ξέρω ποιος νίκησε. Ή μάλλον… ξέρω. Εμείς που ήμαστε από κάτω και ακούγαμε...

Και στο τέλος αυτό που ρώτησα του δύο καταπληκτικούς καλλιτέχνες και σας ανέφερα στην αρχή του κειμένου, δεν ήταν παρά η έκφραση της απόγνωσής μου. «Τι να γράψω μετά απ’ αυτό που έζησα απόψε;» Και οι δύο, χαμογελώντας, μου αποκρίθηκαν “Να γράψεις ό,τι είδες”!

   Έβλεπες την ανάγκη του κόσμου να ακουστεί, να νοιώσει ελεύθερος, να βγάλει από μέσα του όλη τη μαυρίλα που του επιβάλλει η σημερινή πραγματικότητα. Πολλές φορές πήρε «φωτιά» το θέατρο Βράχων από το πάθος του Βασίλη αλλά και του κόσμου.

  Είχα στο μυαλό μου μια στενή, ίσως στερεότυπη αν θέλετε εκδοχή αυτών των τραγουδιών και ο Χαρούλης με τους μουσικούς του κατάφερε πραγματικά να δώσει άλλη πνοή και αέρα σε σχεδόν όλα τα αγαπημένα μας τραγούδια που παίχθηκαν την Τέταρτη.

     Η σκηνική παραγωγή αντάξια των προσδοκιών, με διαρκή αναπαραγωγή digital εικόνων ως οπτική συνοδεία στα "αιματηρά" και "παγανιστικά" μονοπάτια, που περπατά ο κλασσικός μυώδης και αιμοδιψής χαρακτήρας που στολίζει τα εξώφυλλα των Manowar εδώ και τόσες δεκαετίες.

    Με διάθεση αυτοσαρκασμού και ταυτόχρονα εξομολογητική, μας έδωσε πληθώρα από αγαπημένα τραγούδια από το σύνολο της δισκογραφίας του αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Παλιά, νέα και όλα τους αγαπημένα.

  Μπήκα σε ένα ΚΑΛΟ χώρο για συναυλίες, είδα και άκουσα τρεις καλοβαλμένες και καλοκουρδισμένες μπάντες και έφυγα από το Crow με τη σκέψη «Έχουμε τις καλύτερες μπάντες στο Μέταλ στην Ελλάδα. Αυτά είναι, παιδιά μου»!

Η τετράδα πήρε θέση και μετά την έκσταση της εισαγωγής πλάκωσε το “Hardwired”. Τρελή σφαλιάρα το εν λόγω και ο κόσμος ξεκίνησε να ζεσταίνεται. Στο καπάκι το καλύτερο κομμάτι των Metallica έβερ, το θεόρατο “Creeping Death”, το κομμάτι που τρέλανε πολύ κόσμο τα τελευταία τριάντα-φεύγα χρόνια,

Τα παιδιά από τη Βοστόνη έπαιξαν με την ψυχή τους, οι δυο τραγουδιστές έμπλεκαν και ξέμπλεκαν και αντάμωναν και φώναζαν παρέα ή εναλλάξ και η σκέψη μου ταξίδεψε στη δοκιμή των οργάνων, λίγο πριν βγουν, όταν ακούστηκε για λίγο το riff του “South Of Heaven”!

  Θα το ξανακάνετε, έτσι; Πέρα του ότι είναι λυτρωτικό για σας, είναι πολύ ευχάριστο για μας, αφού διασκεδάζουμε, θυμόμαστε και ίσως και να συγκινούμαστε λιγάκι. Για ένα σιτεμένο τύπο, ο οποίος έζησε πιτσιρικάς τις κυκλοφορίες της Μολών Λαβέ… Τι να λέμε τώρα… Ευχαριστούμε, παιδιά! Ευχαριστούμε πολύ!

   16 του Μαγιού 2020 θα δείχνει το καλεντάρι. Μην κανονίσετε τίποτα εκείνη την ημέρα! Ούτε την επόμενη, μην σας πω…

Η μπάντα εισβάλει με στολάρες, βαμμένα πρόσωπα και τον Erik Danielsson να κρατά μια δάδα, η οποία έδωσε σπίθα στους σταυρούς που αναφέραμε πιο πάνω.

Οι Full ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησε ο «πόλεμος» με το “Bury Me”. Η ένταση του κόσμου μεγάλωσε από τη «στρατιωτική» τους παρουσία και λέω στρατιωτική γιατί ήταν απίστευτα συγχρονισμένοι σε όλα. Κινήσεις, παίξιμο, αγριάδα.

  Πώς είπατε; Αν κατά τη διάρκεια της συναυλίας αποκαλύφθηκε η ταυτότητα του Martin Deathwalker; Αν μάθαμε ποιος είναι τελικά; Η απάντηση είναι ναι.

    Έφυγα σερνόμενος και απογοητευμένος. Από τον εαυτό μου φυσικά. Πώς ήταν δυνατόν να μην έχω ξανακούσει αυτές τις φοβερές μπάντες; Επειδή άκουσα ότι ετοιμάζουν νέες δουλειές, θα φροντίσω να επανορθώσω. Εσείς τι κάθεστε;

   Τέσσερα συγκροτήματα, τέσσερις ώρες και είκοσι λεπτά συναυλίας. Επτά και δέκα η πρώτη μπάντα στη σκηνή, ένδεκα και είκοσι εννέα μας αποχαιρέτησαν οι Evergrey. Είπατε τίποτα; Με αυτό το διοργανωτή πάμε και στην Τασμανία! Ακόμα και το τρένο μπορούσα να προλάβω για την επιστροφή μου και μάλιστα πολύ άνετα…

  Μία που κοιτούσα σαν χαζός το Σμόνο να παίζει μόνος του και να ακούγονται πολλοί (πού τη μάθανε έτσι την κιθάρα και εγώ δεν μπορώ;), είχα και τον Παναγιώτη να βγάζει κάτι μελωδικές κορώνες στο άνετο, λες και παρκάρει μηχανάκι.

   Ήταν εμφανές ότι όλους τους συντελεστές τους συνδέει απέραντη αγάπη, εκτίμηση και φιλία, καθώς αυτό που αντικρίσαμε δεν ήταν απλώς ένα καλοκουρδισμένο σχήμα. Ήταν άνθρωποι που μοιράζονταν την ίδια λατρεία για τη μουσική, γι’ αυτό και την απογείωσαν στα ύψη. «Λάθη», αστεία και αγκαλιές επί σκηνής, μπλεγμένα με νότες και εκπληκτικά τραγούδια, χάρισαν μια αυθεντικότητα που δύσκολα συναντάει κανείς στα μουσικά σχήματα.

Τα superhits της μπάντας έγιναν αποδεκτά με ένα ξέφρενο ενθουσιασμό, που βρήκε ανάπαυση μόνο στο ολιγόλεπτο drum solo του Jason Bowld, το οποίο οδήγησε, μέσω ενός κιθαριστικού solo, στο “Scream, Aim, Fire”, που ρούφηξε όποια φωνητική δύναμη είχε απομείνει στους οπαδούς.

Μουσικές βγαλμένες από τη Βρετανική σκηνή και ανεβαστικοί ρυθμοί που σε ξεσήκωναν αμέσως απ’ την καρέκλα σου (ναι ο παππούλης, είχα πιάσει καρέκλα) σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του ερμηνευτή, δημιούργησαν σε κλάσματα δευτερολέπτου μια γιορτινή ατμόσφαιρα.

Παρακολουθήσαμε ένα από τα πιο συγκλονιστικά πάρτι των τελευταίων ετών και σ’ αυτό έχουν μεγάλο «μερίδιο ευθύνης» οι Σουηδοί. Θέλουμε οπωσδήποτε να τους ξαναδούμε. Οπωσδήποτε! The H.e.a.t. is on! Για πάντα!

Είναι υπέροχο να βλέπεις ένα τόσο τίμιο συγκρότημα να ματώνει στη σκηνή, να ιδρώνει τη φανέλα, να σέβεται τόσο πολύ τον εαυτό του και τους από κάτω. Μόνο μπράβο αξίζουν σε αυτή την κίνηση. Και μόνο μπράβο πρέπουν σε όλους εκείνους που φρόντισαν να παρακολουθήσουμε κάτι τέτοιο.

Πολύ καλός ήχος, το γκρουπ αρκετά δεμένο, με δυνατή σκηνική παρουσία. Κώστας Βερίγκας, Διονύσης Μόρφης, Ηλίας Καραχάλιος οι υπόλοιποι. Μπήκαν δυναμικά. 

Όσοι ήλθατε και θεωρείτε ότι είναι από τις πιο μαγικές LiVE βραδιές στην ιστορία των Αθηναϊκών και γενικά ελληνικών σκηνών, μας βρίσκετε πεντακόσια τοις εκατό σύμφωνους.

 Οι POEM είναι μια μπάντα που σταθερά ανεβαίνει για στην κορυφή. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από άλλες μπάντες του εξωτερικού και είναι κρίμα να μην έχει τις ίδιες ευκαιρίες με αυτές.

   Ο Tate βγαίνει και οι φωνές και το δυνατό χειροκρότημα αποδεικνύουν πως μας έχει λείψει πάρα μα πάρα πολύ. Δεν έχει περάσει ούτε μέρα από τότε που μας έκλεψε την καρδιά. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στη φωνή του.

Μια ακόμα εκπληκτική εμφάνιση μετά από 49 χρόνια ύπαρξης είναι απόδειξη ότι μια μπάντα σαν τους Heep μπορεί να ζήσει όσο μένει ζωντανή η κληρονομιά των βασικών μελών της, ακόμα κι αν απέμεινε μόνο ένα από αυτά (βλ. Mick Box).

  Μόλις εχτές συνειδητοποιήσαμε πόσο μας είχαν λείψει οι Primal Fear. Όταν πρέπει να δεις κάποιον για να το καταλάβεις ότι σου έλειψε είναι δικό σου λάθος. Εκείνος έκανε τα πάντα σωστά.

  Οι Outloud πέρασαν σε τραγούδια από το τελευταίο τους άλμπουμ “Virtual Hero Society”, αλλά και από το “Let's Get Serious”, ενώ μας είχαν και άλλες εκπλήξεις μέσα στη βραδιά. Παραμονές Χριστουγέννων και τα γιορτινά πνεύματα συναντήθηκαν στο “Last Days Of December”.

  Κάπου μετά τις δέκα και μισή ανέβηκαν οι Null’o’zero με άγριους σκοπούς. Μας έχουν κατακτήσει ήδη με την κυκλοφορία του άλμπουμ τους “Instructions To Dominate” και στο Κύτταρο σειρά είχαν οι πανηγυρισμοί για τη νίκη τους.

  Οι Illusory, οι False Coda και οι Heavenblack ανέβηκαν και παρουσίασαν τραγούδια από τις προηγούμενες δουλειές τους, καθώς και νέα τραγούδια, αφού και οι τρεις μπάντες βρίσκονται σε περίοδο ηχογραφήσεων για την κυκλοφορία των νέων τους άλμπουμ.

  Όταν η μπάντα έπαιξε το “How Far Jerusalem”, όταν έσκισε τα ηχεία το “Les Morts Dansants”… Τριάντα και τρία χρόνια είχαν περάσει, αλλά σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, τα χρόνια σημαίνουν ανάλογη δόση λατρείας.

Ο Αιμιλιανός ήταν πραγματικά σούπερ, τραγούδησε μοναδικά και μας γέμισε νοσταλγία, ενθουσιασμό και συγκίνηση. Η απόδοσή του ώρες ώρες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξωγήινη, πρόκειται όμως για το τάλαντο και τη σκληρή δουλειά που το χαρακτηρίζουν χρόνια.

   H καμεράτα το έχει κάνει αυτό και στο παρελθόν, με επιτυχία εννοείται και ο μαέστρος της, ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου, σκέφθηκε πως ήταν ώρα να το επιχειρήσει ξανά, αυτή τη φορά με ένα άλλο γκρουπ.

   Αυτό που είναι ίσως το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι μια tribute μπάντα κέρδισε από το πρώτο δευτερόλεπτο το σεβασμό ενός κοινού που γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια του πρωτότυπου υλικού. Καμία νότα χαμένη, κανένας στίχος λάθος τονισμένος, κανένα solo αλλοιωμένο.

Με τραγούδια όπως Doobie brothers- Long train running, Etta James- I just want make love to you, Bob Seger- Turn the page, CCR και πάρα πολλά ακόμα, κατάφεραν τα παιδιά να κάνουν όλο το μαγαζί να τραγουδάει και να διασκεδάζει μαζί τους!

   Λένε ότι η επιτυχία φαίνεται πάντα στο χειροκρότημα. Τι μπορείς να πεις λοιπόν για μια ερμηνεύτρια που κατορθώνει να ξεσηκώσει ένα κοινό με μέσο όρο ηλικίας τα εξήντα χρόνια, σε σημείο που να σηκωθούν όρθιοι οι θεατές να χειροκροτούν και να τραγουδούν μαζί της;

  O Joacim μας εκμυστηρεύτηκε ότι στα ένδεκά του αγόρασε το πρώτο του βινύλιο που δεν ήταν άλλο από το “Denim And Leather” των Saxon. Σαξωνάς το αγόρι, που μεγάλωσε και δεν χάνει νότα.

     Τι κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, τι κι αν οι ρυτίδες έχουν σκάψει το πρόσωπο, ο Robert Ernlund τα έδωσε όλα! Τραγούδια όπως “World Of Promises”, “Get You On The Run”, “Party All Over”, “We Own The Night”, ήταν αρκετά για να κάνει τον κόσμο που ήρθε, να χοροπηδάει και να τραγουδάει μαζί τους!

  Ο Θοδωρής Αριανούτσος γιορτάζει την έλευση του ολοκαίνουργιου άλμπουμ του, με τίτλο “Off The Ground” και παρέα με μερικούς εκλεκτούς και εξαιρετικούς μουσικούς αναλαμβάνει να μας δώσει μία γεύση από το δίσκο, μαζί με ένα μάτσο τρομερές διασκευές.

Σταθερή αξία οι Maidenance. Αποδίδουν τα των Maiden με τον πλέον αξιοπρεπή και ενθουσιώδη τρόπο, αγαπάνε τους Αυτοκράτορες του Μέταλ και – πάνω απ’ όλα – τους αρέσει να παίζουν αυτά τα τραγούδια.

   Στο Κύτταρο οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι καθώς μετά από τέσσερα χρόνια ξαναβρίσκουμε τους αγαπημένους Grave Digger. Μαζί τους οι Terra Incωgnita αλλά και ο ζωντανός θρύλος που ακούει στο όνομα Marauder.Τρεις μπαντάρες που κατάφεραν να προκαλέσουν αλλεπάλληλους σεισμούς στο Κύτταρο. 

  Έπαιξε αγαπημένα τραγούδια με τη δωδεκάχορδή του και το μόνιμο συνεργάτη του, τον κρουστό Robby Rothschild, ο οποίος ήταν επίσης εξαιρετικός. Γίναμε μια παρέα όλοι και αφήσαμε τον Kip να μας μαγέψει μέσα από τα τραγούδια του.

   Έρχονται συχνά στη χώρα μας, είναι μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού. Φέτος οι Omen έχουν στην ομάδα τους και έναν πολύ ταλαντούχο τραγουδιστή, το Νίκο 'Μigus' Αντωνογιαννάκη και ένα νέο E.P με τίτλο “Alive”.

    Έχουμε ζήσει το Rockwave με τα καλά του και τα άσχημά του. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Επειδή εδώ δεν γράφουμε για αρχαία ελληνική ιστορία, δεν θα αναφερθούμε σε «πρότερες» εποχές και δεν θα κλαφτούμε. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα θίξουμε τα κακώς κείμενα.

   Ένα βράδυ προοδευτικής μουσικής που οριστικοποίησε στην συνείδησή μας τους Leprous ως έναν εκ των, αν όχι το σπουδαιότερο, εκπρόσωπο μιας “δυσκολης” για πολλούς μουσικής, που όμως στα χέρια κάποιων αποκτά μια αμεσότητα και ειλικρίνεια που συγκινεί.

   Ένα Σάββατο απόγευμα του Αυγούστου, στην ερημική ακόμα Αθήνα, με ζέστη και υγρασία που έχει κάνει το μαλλί αφάνα, μια νότα (πολλές νότες μάλλον) δροσιάς ήταν το Under the Quarry Festival, που για τρίτη χρονιά διοργανώθηκε στο Γαλάτσι μέσα στο Άλσος Βεΐκου.

 Οι Scorpions κουβαλούν σε κάθε εμφάνισή τους μισό αιώνα δισκογραφίας, επιτυχιών και προσαρμογών στην εκάστοτε “εποχή” τους.

   Φέτος κλείνουν τριάντα χρόνια και το reunion της μπάντας είχε ανακοινωθεί από το 2016. Μαζί με αυτό οι Πυξ Λάξ ετοίμασαν και νέα δισκογραφική δουλειά.

   Άλλη μια χρονιά που το Rockwave διαμελίζεται στο χρόνο με την alternative/indie ημέρα του να έχει απόσταση 13 ημερών από το καυτό Metal διήμερο που αναμένεται εδώ και πολλά χρόνια.

   Ανέβηκε ακριβώς στις δέκα και μισή και πλημμύρησε το Κύτταρο μουσική και συναισθήματα. Με 22 άλμπουμ στην καριέρα του καταλαβαίνετε ότι το setlist του ήταν περιεκτικό. Διάλεξε τα πιο σημαδιακά θα έλεγα τραγούδια και μας κέρδισε.

 Η βραδιά ήταν ζεστή, το φεγγάρι ψηλά, το Ηρώδειο έστεκε εκεί κατάμεστο από κόσμο, αλλά αγέρωχο, περήφανο για την ιστορία του και την ατμόσφαιρα που εμπνέει. Ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς και οι θέσεις καλύφθηκαν σχεδόν αμέσως μέχρι και το πιο ψηλό εδώλιο.

   Ανάμεσα στα τραγούδια ο Αλκίνοος μας μίλησε για πολλά. Αστειεύτηκε, δέθηκε μαζί μας. Λίγο πριν το τέλος και με πολύ χιούμορ μας είπε «Για να μην χάνουμε χρόνο, πείτε πως εγώ έφυγα, εσείς φωνάζατε να γυρίσω… και γύρισα. Πάμε λοιπόν για το επόμενο»…

Ο Βασίλης έκλεινε τα εξήντα επτά αλλά ως αιώνια έφηβος μας έβαλε για άλλη μια φορά τα γυαλιά. Όπως μας είπε, σχεδόν κάθε πέντε χρόνια κάνει τα γενέθλια του συναυλιακά και πάντα στο θέατρο Πέτρας.

Γενικά ήταν ένα πάρα πολύ καλό live. Με πολλή καλή ανταπόκριση του κοινού και με τα δύο συγκροτήματα να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό!

  Δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε καλύτερο «δώρο» από το χθεσινό. Υπερσυναυλία, υπερκέφι, υπερχορός και υπερξεδώσιμο.

  Μια μοναδική βραδιά, μια βραδιά γεμάτη όμορφα τραγούδια, μελωδίες, μουσικές, με τις αγαπημένες φωνές της Ανδριάνας Μπάμπαλη και του Γιώργη Χριστοδούλου.

   Wackeeen! Can you hear me scream? Wackeeeeeeeeen!

 Τα κορίτσια το λοιπόν, Ηλιάνα – Νατάσα, πλαισιωμένες από τρεις άριστους μουσικούς, μας ταξίδεψαν σε άλλη εποχή, σε χρόνια αθωότητας, αγάπης και χρωμάτων.

    Δέκα παρά και οι Dark Tranquility είναι στο stage. Γνώριμες μελωδίες κατακλύζουν το χώρο και το κοινό παραληρεί.

  Η απόδοση των Rock’N’Roll Children είναι γνωστή και μη εξαιρετέα. Η απόδοση των παιδιών που προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν ήταν από την ψυχούλα τους.

Χαμηλώνουν τα φώτα, ανεβαίνει το πανό με το λογότυπό τους και κάνουν την εμφάνισή τους.

  Πήραμε το δρόμο προς το Crow, σκεπτόμενοι το πόσο μεγάλο καλλιτεχνικό θάρρος θέλει να φέρνεις έναν AOR θρύλο στη χώρα μας δύο φορές μέσα σε δεκατρείς μήνες. 

  To συγκεκριμένο φεστιβάλ φιλοξενεί μπάντες που φιλοξενούν μία κυρία στη φωνή. Το Temple έβαλε τα καλά του μαύρα ρούχα και υποδέχτηκε ένα σωρό κόσμο.

 Και η Κυριακή ήτο συναυλιακή. Όταν έφτασε το δελτίο τύπου ένα μήνα πριν, έσκασα ένα τεράστιο χαμόγελο. 

  Ένα live που περιμέναμε καιρό έγινε στο Σάββατο στο ζεστό χώρο του Remedy. Οι Illusory τα «έμπλεξαν» με τους Arrayan Path και εμείς όλοι ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία.

  Αυτή η ιδιαίτερη για πολλούς λόγους παρουσία των FW στην Αθήνα έμελλε να είναι ίσως η σπουδαιότερη εδώ και πολλά χρόνια.

   Είναι μοναδικοί, σέβονται και αγαπούν αυτό που κάνουν. Εκπληκτική η εμφάνισή τους. 

   Με το “Falling to Pieces” και την ελληνική παρουσία να είναι διάχυτη, αναζωπυρώνει η σκέψη ότι αυτή η χώρα έχει γεννήσει παιδιά που την κάνουν περήφανη.

   Ένα live που το περιμέναμε καιρό. Οι Spitfire μετά από τρία 3 χρόνια ξανά στη σκηνή, γιορτάζοντας τα τριάντα χρόνια του “First Attack”.

Τέσσερις ώρες ήταν το ταξίδι μας, το πλοίο αγκυροβόλησε αλλά εμείς δεν θέλαμε να κατεβούμε. Θα υπάρξουν και άλλες Παρασκευές και Σάββατα για να αποπλεύσουμε.

Με διάθεση εφήβου και υψηλότατη απόδοση φωνητικά, ο Johny Gioeli τίμησε τους παρόντες και τη δίψα τους για τα τραγούδια του album που προαναφέραμε. 

Μεγάλο το στοίχημα για το δεκαμελές και η αποδοχή του σημαίνει την ταυτόχρονη υπεροχή των SLT και τη θεαματική θεματική τους.

 Εκφραστικότατος και θεατρικός, ο Nick Cave δένει απόλυτα τις κινήσεις του με τις αλλόκοτες μελωδικές γραμμές που τον περιβάλλουν...

   Ένα σύνολο με απίστευτα επαγγελματική παρουσία επί σκηνής που υποστηρίζει τη θέση του στο μεταλλικό σύμπαν με κάθε δοθείσα ευκαιρία.

Το Extreme Assault Festival vol IV άνοιξε τις πόρτες του στο Modu την Παρασκευή 27 Οκτωβρίου.

Ξεπέρασαν τις προσδοκίες όλων μας, καθώς τα είκοσι ένα τραγούδια που είχαν ετοιμάσει δεν μας έφτασαν (την άλλη φορά να τα κάνετε τριάντα, παίδες). 

   Ούτε ένα, ούτε δύο αλλά 33 αγαπημένα τραγούδια ακούστηκαν γραμμένα υπό των μελωδιών επίσης αγαπημένων μουσικών συνθετών.

  Οι ελληνικές Ροκ και ΜΕΤΑΛ μπάντες πιστοποιούν συνεχώς ότι είναι οι κορυφαίες στην Ευρώπη αυτή την εποχή, ότι οδηγούν τη μελωδία στον 21o αιώνα. 

  Ένα από τα τελειότερα Live το χθεσινό. Τα παιδιά μας «πόνεσαν», εμάς μας άρεσε και δεν θέλαμε να τελειώσει.

  Οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Ασπασία Στρατηγού και Γιώργος Νταλάρας ερμήνευσαν αγαπημένα τραγούδια από όλο το φάσμα της δουλειάς του Μάνου.

  Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος τιμάμε το μεγάλο φεστιβάλ ΜΕΤΑΛ στη Γερμανία, το Bang Your Head…

Ο Μπουρδούμης και η Σακελλαρίου μας έκαναν να συγκινηθούμε και οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε γι’ αυτό.

  Οι Sanctuary έπονται και η κατάσταση αρχίζει να θυμίζει τρελοκομείο. Η υποδοχή από τον κόσμο είναι παρανοϊκή! 

  ILLUSORY, Endopia, Order Of The Black Jacket, Sigil Of Saturn 

   Απόψε το βράδυ άργησα να σου γράψω γιατί είχα ένα ραντεβού με τη μουσική ιστορία της πόλης. Βασικά με τη μουσική αλλά και την Ιστορία της πόλης.

     Εντυπωσιαστήκαμε εκ νέου από την πιστότατη τήρηση της ώρας των εμφανίσεων, που δεν σε αφήνει να πάρεις καμία ανάσα από τα τελούμενα.

   Η δεύτερη μέρα του Festival μας βρήκε ακόμα σε κατάσταση σοκ από τους Headliners της Παρασκευής και περίεργους για τα μελλοντικά δρώμενα.

    Στην πιο ζεστή μέρα των τελευταίων ετών βρεθήκαμε μπροστά σε μερικές από τις σπουδαιότερες εγχώριες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών.

   It seems impossible to write about the planet’s mightiest heavy metal festival without referring to the weather conditions, as it influences the outcome like nowhere else.

  Τραγούδια που έχουν καρφωθεί στο σκληρό δίσκο του μυαλού μας και έχουν αγκαλιάσει καλές και κακές μας στιγμές.

  Οι τρομεροί ροκάδες έπαιζαν ασταμάτητα. Μήτε χειροκρότημα τους σταματούσε μήτε πυρηνική απειλή… Είχαν έρθει για να παίξουν.

   Μια εξαιρετική εμφάνιση που ξέπλυνε τα φαντάσματα του παρελθόντος αλλά και τους όποιους προβληματισμούς περί ποιοτικής αναπαραγωγής των ύμνων που δημιούργησαν οι ίδιοι οι Depeche Mode.

   Πώς είπατε; Αν θα κάτσω να δω Eurovision απόψε; Αν και μου άρεσαν πάντα και πάντα θα μου αρέσουν τα πανηγύρια, θα πω ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ. Έχει Rock In Dio απόψε.

  Κάπου εκεί άρχισα να αναλογίζομαι μήπως οι NEED είναι η καλύτερη ελληνική μπάντα τεχνικά σήμερα. 

  Ο Timo Tolkki είναι εδώ. Μαζί του η κληρονομία των Stratovarius. Είναι το πρώτο πιάτο στο ταξίδι μέσα στο χωροχρόνο του μεταλ.

   Λίγο πριν τα μεσάνυχτα η σκηνή γέμισε από τους Mr. Highway Band και τα πνευστά τους. 

  Τι ακριβώς να πεις για τη μορφή που ακούει στο όνομα Joe Lynn Turner; Για το μύθο αυτό της Hard Rock μουσικής;

  Οι Maidenance γιορτάζουν μαζί μας εκατόν οκτώ μήνες πίστης και αφοσίωσης στο μεγαλύτερο ΜΕΤΑΛ συγκρότημα όλων των εποχών.

   Το κοινό του The Crow αγκάλιασε τους FM αναγνωρίζοντας την ειλικρίνεια και την αμεσότητά τους και τη μεγάλη εκτελεστική δεινότητά τους σε όλους τους τομείς.

   Αυτό που κάνει τον Αγγελάκα να «παντρεύει» γενιές είναι θαρρώ οι διαχρονικοί του στίχοι και το folk rock στυλ της μουσικής του. Δεν τιθασεύεται, τιθασεύει.

   Εξαιρετικοί για άλλη μια φορά, δουλεύουν σκληρά για να πετύχουν το τέλειο αποτέλεσμα. 

   Για άλλη μια φορά πρέπει να δώσω τα εύσημα στη διοργάνωση Ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

     Οι Sl Theory επέλεξαν μια ιδιαίτερη παρουσίαση υλικού που πολύ λίγες εγχώριες κι όχι μόνο μπάντες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν.

  Η οργάνωση ήταν εξαιρετική, η συναυλία εξελίχθηκε χωρίς κανένα πρόβλημα, ο ήχος ήταν τέλειος. Επαγγελματισμός στο έπακρο!

    Οι Fates Warning κατέχουν μια εξέχουσα θέση στην ιδιαίτερη λίστα των συγκροτημάτων που αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό.

  Μια εκπληκτική βραδιά με δυο μπάντες να τιμούν τις καταβολές τους, με ένα προσωπικό τρόπο.

  Μια συναυλία των Maiden είναι ένα λαϊκό προσκύνημα από όλες τις metal φυλές και ηλικίες στους αειθαλείς metal θεούς που συμβολίζουν την αιώνια εφηβεία.

Η βραδιά ήταν εκρηκτική, οι Μπλε μας θύμισαν πως το ελληνικό Ροκ ζει και βρίσκεται στις φλέβες όλων μας και πως οι ίδιοι είναι εδώ γεμάτοι ενέργεια.

  Είναι κάποιες βραδιές που πραγματικά εκτιμάς τη δουλειά σου και την τύχη που σε έσπρωξε σε ένα χώρο που απολαμβάνεις και ευχαριστιέσαι.

  Στη συναυλία παρουσιάστηκαν πάνω από 25 αγαπημένα και υπέροχα τραγούδια των Beatles, ανάμεσά τους το “Yesterday”, το “Let It Be”, το “Hey Hude”...

  Αυτά να τα βλέπουν οι διοργανωτές και να συνεχίσουν να φέρνουν μπάντες μεγάλου βεληνεκούς. Δεν θα βγουν ζημιωμένοι, αυτό είναι σίγουρο.

  Ευχαριστούμε, παιδιά για το καλύτερο live του 2016! Ραντεβού στο επόμενο με την ίδια θέρμη και αγάπη.

    Το Κύτταρο για δεύτερη φορά σε ένα χρόνο φοράει το κράνος του και καβαλάει μια Harley με προορισμό το Charmtown.

  Λίγοι γνωρίζουν ότι ο – νεαρός τότε – Κώστας Χατζής ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε το «Αν Σ’ Αρνηθώ Αγάπη Μου».

Τι κι αν δεν παίχτηκε το υπέρ-αγαπημένο μου “The Fun Palace”; To “Human Insecticide” τα διέλυσε όλα!

  Τα παιδιά, μουσικάρες όλα τους, γνωρίζουν πώς πρέπει να παίξουν για να βγει η μαγεία του στούντιο και στο LiVE. 

   Μπορεί η στέπα να μην είναι χιονισμένη, δεν μου βγάζεις ωστόσο από το μυαλό πως τέτοιες συναυλίες θα έπρεπε να γίνονται κάθε δυο μήνες.

  Όταν έχεις τέτοιους μουσικούς στη σκηνή, όταν ακούς τέτοια μουσική, τότε μένεις για πάντα νέος. Για πάντα!

  Μια υπέροχη βραδιά, που μόνο ως νοσταλγικό παραλήρημα δεν θα μπορούσε να νοηθεί.

  Μία κίνηση ματ στην καρδιά του Καλοκαιριού. Ένα φεστιβάλ, το οποίο στην ουσία χαιρετίζει τη σεζόν που έρχεται.

  Η live απόδοση των συνθέσεών τους αποτελεί πάντα μια μεγάλη πρόκληση για τους ίδιους, την οποία έχουν αποδείξει περίτρανα ότι δεν φοβούνται καθόλου.

  Ατοί οι άνθρωποι που διανύουν την έκτη δεκαετία της καριέρας τους έχουν προσφέρει όσο ελάχιστοι σε αυτή την χώρα και στο κοινό της.

  Λες και βρισκόμασταν στον Πύργο του Άιφελ και θαυμάζαμε την Πόλη του Φωτός, κρατώντας ένα ποτήρι με καλή γαλλική σαμπάνια.

  Βγήκαν στη σκηνή και ξεκίνησε το ταξίδι... δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο... Δεν σταμάτησαν λεπτό να πορώνουν το κοινό, το οποίο φώναζε συνεχώς το όνομά τους.

  Το Bang Your Head μοιάζει με κάτι σαν οικογενειακό reunion ή μίνι διακοπές. Πολύ χαλαρά, με φιλικό προσωπικό, καθόλου σπρωξίματα και πολύ λίγο crowdsurfing.

    Αυτή τη Πέμπτη είχαν την τιμητική τους οι αγαπημένοι όλων Iron Maiden. Ήταν σίγουρο ότι το Noizy θα ξενύχταγε μαζί τους... Και πέρασε καταληκτικά!

   Η αγαπημένη Patti εμφανίστηκε πάλι στη σκηνή, τραγουδώντας τον ύμνο εκατομμυρίων καταπιεσμένων συνειδήσεων, "People Have The Power"!

   Γεμάτος όρεξη και ζωντάνια ανέβηκε στη σκηνή του θεάτρου, με τη μπάντα του, για να μας χαρίσει ένα μουσικό ταξίδι που ξεπέρασε σε διάρκεια τις τρεις ώρες.

  Οι «ιερουργοί» - χρονοναύτες  που μας οδήγησαν σε αυτή τη διαδρομή ήταν ο Ιωάννης Ανδριανόπουλος στην κιθάρα και ο Πέτρο Τσέλα στο βιολί.

  Ανέβηκαν και οι δύο στη σκηνή για να αφιερώσουν τη βραδιά στο φιλαράκι τους που έφυγε νωρίς, το Σάκη Μπουλά, τραγουδώντας με όλους εμάς «Το Φλασάκι».

   Και φτάσαμε σε μια από τις πιο αντιφατικές ημέρες στην ιστορία του Rockwave. Δύο σκηνές κυριολεκτικά και μεταφορικά σε μια ιδιαίτερη συνύπαρξη.

  Θυμηθήκαμε, μελαγχολήσαμε, χαμογελάσαμε και αποδώσαμε φόρου τιμής σε Αλκαίο, Μητροπάνο, Καββαδία.

   Ο μεγάλος συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου, η σύγχρονη ερμηνεύτρια Φωτεινή Δάρρα και η μουσική τους παράσταση με τίτλο "Να πλημμυρίσει ο κόσμος φως".

Το έχουν, είναι ερωτευμένοι με τη μουσική τους και οι γνώσεις τους πάνω στα όργανά τους, τους δίνουν την ευχέρεια να αποδίδουν βιρτουόζικα τον έρωτά τους.

   Είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι για τις ελληνικές ΜΕΤΑΛ μπάντες, ιδίως όταν εκείνες στηρίζουν σπουδαία Live, παρέα με εξίσου σπουδαίες και ιστορικές μπάντες.

  Επέστρεψαν γερά οι DangerAngel, η νέα δουλειά θα προκαλέσει αίσθηση, όσοι πιστοί ήμασταν εκεί πήραμε μια καλή γεύση. Oι υπόλοιποι...

O Steven Wilson παραδέχτηκε μπροστά στο Αθηναϊκό κοινό ότι μοιράζει στενοχώρια μέσα από τα τραγούδια του για να είναι ο ίδιος ευτυχισμένος.

   Το Wreck Festival είναι πλέον θεσμός που αγκαλιάζει το εγχώριο Metal και το αναδεικνύει. Ο επαγγελματισμός των διοργανωτών και των μπαντών δίνει το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθείται από όλες τις διοργανώσεις.

   O Joe Lynn Turner είναι ένας ζωντανός θρύλος! Το ξέρετε, το γνωρίζουμε και όποιος το αγνοεί ή επιθυμεί να το αγνοεί… Ε, καλά, ας πάει σε κάνα γιατρό!

   Έχει μουσική, έχει ποίηση, έχει προσφορά στους πρόσφυγες. Ενότητα και αλληλεγγύη σε πείσμα των καιρών, η τέχνη και οι άνθρωποι μπορούν.

  Όπως καταλάβατε, οι Diviner έσπειραν πανικό και θέρισαν τις εκπληκτικότερες εντυπώσεις. Ο κόσμος τους αγκάλιασε σφικτά και δύσκολα θα τους αφήσει.

  Από το 2012 που ξεκίνησαν δεν έχω χάσει εμφάνισή τους. Είναι απίστευτο το vibe που έχουν στη σκηνή, το δέσιμό τους με τη μουσική των Saxon είναι καταιγιστικό.

   Από τη χθεσινή βραδιά δεν θα ξεχάσω τα χαμόγελα των μουσικών και την πληρότητα που νοιώσαμε όλοι βγαίνοντας από το Κύτταρο.

   Το κοινό χαίρεται και συμμετέχει ενεργά, η μπάντα είναι σε εξαιρετική κατάσταση και δεν σταματάει να το δείχνει. Το καλύτερο μείγμα για ένα εκρηκτικό Live.

  Μπράβο σας παιδιά, μία βραδιά με παλιά και σύγχρονα κομμάτια, ξένα και ελληνικά και όλα αυτά μαζί με ένα στόχο, την αγάπη… την αγάπη ρε!

   Όσοι ξενιτεύτηκαν μέχρι τη Μαλακάσα μπορούν να λένε πως απόλαυσαν το come back του ΜΕΤΑΛ.

  Τρεις ώρες ζωντανά στη σκηνή, χωρίς αναλόγιο για τους στίχους, χωρίς δήθεν και "και καλά".

  Η ώρα έχει πάει 22:30. Ο Robbie προβάλλει με σμόκιν σε κόκκινο φόντο, με σκιές, χορευτές και όλων των ειδών τα φωτορυθμικά. “Are you ready Greece”?

   Μετά από ένα μικρό πισωγυρίσμα, το Rockwave αποφάσισε να μας θυμίσει λίγο από τις ένδοξες στιγμές του, γιορτάζοντας παράλληλα τα είκοσι χρόνια ζωής του.

Υπάρχει η αίσθηση πλέον ότι δεν βρίσκεσαι στο 2015 αλλά στην ένδοξη για τη metal μουσική δεκαετία του '80!

     Το δίδυμο Baltes–Hoffmann έδωσε ρέστα! Πλήρως επικοινωνιακοί και με τρελό κέφι, έκαναν το κοινό να τραγουδάει όλα τα riff.

    Σπουδαίοι ερμηνευτές, τραγουδοποιοί, μουσικοσυνθέτες και μουσικοί ένωσαν τις φωνές τους στέκονται φωνάζοντας ΦΤΑΝΕΙ!

  Όσοι τυχεροί κατάφεραν να τους δουν πέρασαν στο "σκληρό" του μυαλού τους άλλη μια απόλυτα τέλεια εμφάνιση.

   Οι Blind Guardian ήρθαν γεμάτοι με ενέργεια και όρεξη για ένα χορταστικό live, περίπου δυόμισι ωρών.

 ...τα μουσικά σύνολα “Ανοιχτά φτερά” πραγματοποίησαν την πρώτη τους πτήση, έχοντας μαζί τους μερικά απο τα ομορφότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου...

    Χτύπησαν το δίωρο οι Ντάτσμεν και αυτό δείχνει πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν και πόσο στρατευμένοι είναι στο αντικείμενό τους.

Έπαιξαν υπέροχα και για το τέλος μας είχαν ένα cover έκπληξη που πώρωσε δημιουργικά τον κόσμο… Ουρλιαχτά ευχαρίστησης, headbanging...

   Εκπληκτικοί, ανεπανάληπτοι, μας έκαναν να θυμηθούμε και να ξαναζήσουμε το “Operation Mindcrime”!

 Η παρουσία τους στην σκηνή ήταν συμπαγής, και μετέδιδε ασταμάτητα την ένταση της μουσικής τους στον κόσμο...

   Η συναυλία ήταν εξαιρετική, όλοι μοιραστήκαμε το ίδιο τριπ ρυθμού και χορού. Ο ήχος απλωνόταν καθαρά και ρυθμικά και έτσι όλοι υπνωτισμένοι ακολουθούσαμε.

 Συνοπτικά, μια άψογη εμφάνιση από μουσικούς που πραγματικά ακόμα απολαμβάνουν αυτό που κάνουν.

Τραγούδι το τραγούδι η ώρα κυλάει σαν ποτάμι και είναι μαγικό να ακούς με μία φωνή όλο το μαγαζί να τραγουδάει κάθε στίχο.

  Το line up ήταν ολοκληρωμένο και χορταστικό, η τιμή της συναυλίας προσιτή σε σχέση με το τι θα έπρεπε να δώσει κάποιος αν έβλεπε όλα αυτά τα ονόματα ξεχωριστά, και οι καθυστερήσεις ελάχιστες.

Το σίγουρο είναι πως η βραδιά ήταν εξαιρετική. Το απέδειξε ο κόσμος που γέμισε το μαγαζί και δεν ήθελε να φύγει.

Ένα ζεστό και όμορφο βράδυ αμερικανικού country με μια κιθάρα, πλήκτρα και την χαρακτηριστική βαθιά φωνή του Everlast (ή αλλιώς, Whitey Ford).

Μία βραδιά γεμάτη στίχους και μουσικές και πάντρεμα αυτών των δύο επί σκηνής, με ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα, παρόλο (αλλά και λόγω!) του αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα της.

Γεμάτη μουσική λοιπόν, από πλήκτρα, ντραμς, μπάσο και δύο κιθάρες με έξτρα στρώση ηλεκτρικών(!) εφέ και προ-ηχογραφημένων θεμάτων συνδυασμένη με έκρηξη ενέργειας στη σκηνή....

   Και αν σας πω ότι έπαιξαν από Sade και Winehouse μέχρι Doors, 50cent, Beatles, Cocker, Rolling Stones;

  Από τεχνικής άποψης ήταν ένα άψογο set όπως θα περίμενε κάποιος από έναν DJ αυτού του βεληνεκούς.

...το live ήταν δυνατό, ασταμάτητο και έκανε τον κόσμο να εκτονώσει την ενέργεια του στο έπακρο...

Σε γενικές γραμμές το live ήταν πρωτότυπο και άψογο από πλευράς διοργάνωσης, και από την πλευρά του σχήματος...

Τελευταίο κομμάτι έπαιξαν το “Rebellion (The Clans Are Marching)”, δεν χρειάζεται να σας πω τον πανικό που επικράτησε.

   Μια βραδιά απίστευτου τζαμαρίσματος σε αγαπημένα τραγούδια βιώσαμε όσοι τυχεροί βρεθήκαμε στο Kookoo live music bar στο Γκάζι.

   Η Νατάσσα Μποφίλιου και η μπάντα της ανήκουν στους «ευγενικούς» καλλιτέχνες. Δεν ξεχνάνε να ευχαριστήσουν με δάκρυα στα μάτια όλους όσους τους στήριξαν

   Είχε υπερβολικά πολύ κόσμο.  Φίλοι όλων των ηλικιών είχαν μαζευτεί για να απολαύσουν την αγαπημένη τους μπάντα.

   Οι Άγγλοι, παρέα με το Σουηδό ντραμίστα Adrian Erlandsson, μπουκάρουν και μαυρίζουν το σκοτάδι.

   Ελπίζουμε να τους δούμε ξανά στη χώρα μας, να μας οδηγούν στα μονοπάτια που χαράζουν και εμείς να τους αποθεώνουμε με το χειροκρότημά μας.

   Απορροφάς σαν σφουγγάρι ό,τι σου δίνει η κάθε μπάντα χωριστά, προσπαθώντας να καταλάβεις τη μουσική που σπέρνει ρίγους στη ραχοκοκαλιά σου.

Την Παρασκευή 18 Ιουλίου, μέσα στο δροσερό κήπο του Μεγάρου ακούσαμε παλιά και νέα τραγούδια τους, καθώς και υπέροχες διασκευές.

   Ο κύριος Burdon και ο Γιάννης με το λαούτο του μας έδωσαν μια γεύση για το τι να περιμένουμε το διήμερο του Rockwave.

  ...η χθεσινοβραδινή συναυλία ήταν μία από τις ομορφότερες του καλοκαιριού. Ο Σωκράτης Μάλαμας, είχε κέφια!!!

 Το live ξεκίνησε με επιλογές του DJ Stigma, που δυστυχώς δεν ακουγόντουσαν σχεδόν καθόλου και γι' αυτό ο περισσότερος κόσμος αδιαφορούσε.

   Τον αποκαλούν έναν από τους πιο ταλαντούχους και αγαπητούς δημιουργούς της γενιάς του, όχι άδικα.

Λίγο μετά τις δέκα φτάσαμε κάπου στη Νέα Ορλεάνη, αφού ανέβηκαν στη σκηνή οι Royal Southern Brotherhood!

  Λίγο μετά τις 10 και μισή, με τον χώρο να είναι γεμάτος από κόσμο, η μπάντα ανεβαίνει στην σκηνή ντυμένη στο άσπρο - μάυρο...

...λίγο μετά τις 21.30 ο Θανάσης ανέβηκε στη σκηνή και ξεκίνησε το ταξίδι στο μαγικό του κόσμο...

Ειλικρινά, η συναυλία των Buena Vista Social Club ήταν από αυτές που δεν χάνονται. Απλά.

  Το αποτέλεσμα ήταν μαγευτικό και αντάμειψε όλους εμάς που περιμένουμε μια καινούρια δουλειά από τους Razastarr εδώ και 15 χρόνια.

   Ο κόσμος απόλαυσε κάθε λεπτό της συναυλίας και πολύ μας λυπήσατε όταν τελειώσατε θέλω να σας πω...

   Στις δέκα τελειώσανε, έγινε ένα διάλειμμα δεκαπέντε λεπτών και μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι Αμερικάνοι Deafheaven.

   Τη νύχτα του Λύκου μας είχαν υποσχεθεί οι Moonspell για αυτό το live και μας την έδωσαν απλόχερα.

   Το Rock in Dio πλέον είναι ΘΕΣΜΟΣ!

   Ανέβηκαν στην σκηνή στις 22:20 και αμέσως το πλήθος άρχισε να χορεύει στο ρυθμό τους. Η ένταση, ο ρυθμός , τα τραγούδια!

   Τις πρώτες πρωινές ώρες μια υπέροχη βράδια έφτασε στο τέλος της. Οι O.M.N.I.A μου άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις!

Μία πολύ ωραία και έντονη βραδιά, γεμάτη με καταιγιστικούς ρυθμούς από το πάντρεμα της Gypsy μουσικής με το punk και το dub...

Η συναυλία gypsy punk των Gogol Bordello είναι κάτι που πρέπει να το ζήσει κανείς. Είναι ενέργεια, είναι ξέσπασμα και μελωδία.

   Μέσα από όλο αυτό το σουρεαλιστικό ερωτικό χαοτικό θέαμα ήλθε η πρώτη επαφή μου με τους Opera Chaotique, Opera Fantastique για το κοινό!

   Με εκπληκτικούς μουσικούς στο σχήμα του, το αποτέλεσμα ήταν καθόλα άρτιο, τόσο ηχητικά όσο και σαν εικόνα αυτού που μας έδιναν πάνω στη σκηνή.

   Αυτό είναι οι Maiden, φίλες και φίλοι! Είναι η υπέρτατη ψυχοσωματική μονομανία και μας αρέσει τρελά ο εθισμός…

   Σε αυτή την αριστουργηματική όπερα η βία κυριαρχεί σε όλες τις μορφές της, ενώ η αγάπη απουσιάζει παντελώς.

Είχαμε και την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους Sleepstream ζωντανά στη σκηνή του 8ball, παρέα με τους, εξ Αθηνών καλεσμένους, Adolf plays the jazz.

Ήταν ένα από τα καλύτερα live των τελευταίων χρόνων στη Θεσσαλονίκη, ένα live που το κοινό  απόλαυσε σε μεγάλο βαθμό...  

Και τα τρία συγκροτήματα είχαν καραπροβάρει και μπράβο τους που βγήκαν έτσι! Αυτό είναι το διεθνές επίπεδο της ελληνικής σκηνής, πάει και τελείωσε!

Οι πόρτες του Fix Factory of Sound θα άνοιγαν στις 21.00 του Σαββάτου, για να υποδεχθούν μια πολυσυζητημένη ύπαρξη του ελληνικού πενταγράμμου...

  Υπερηφανεύομαι που έχουμε μια μπάντα σαν τους Phase Reverse, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτές του Αμερικάνικου Ροκ!

  Μαγική βραδιά. Απίθανη. Θα περιμένω να βρεθεί ξανά στο δρόμο μου ο Ψαραντώνης για να τον ακολουθήσω.

Οι προσδοκίες διαλύθηκαν με το καλημέρα. 'Ανευροι, χωρίς καμμία σπίθα που θα άναβε το φυτίλι.  

  Πέντε μουσικοί, ένα βιολί, δύο κιθάρες, ένα κοντραμπάσο κι ένα ακορντεόν που σε ορισμένα κομμάτια συνόδευαν τη φωνή της τραγουδίστριας τους.

Το μεγάλο πλεονέκτημα των Caspian και αυτό που τους διαφοροποιεί σε μεγάλο βαθμό από τα υπόλοιπα σχήματα της post-rock είναι η ροή που έχουν τα κομμάτια τους...

   Το διασκεδάσαμε πραγματικά! Νέες μέρες έρχονται για τους Spitfire!

   Βρεθήκαμε στο Rockwood για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση του δεύτερου προσωπικού δίσκου του Δημήτρη Φάκου με τίτλο «Άγιος Ψεύτης»

  Audrey Horne και Karma To Burn σχημάτισαν ένα ιδιόμορφο συναυλιακό πακέτο, το οποίο λίγες Ευρωπαϊκές πόλεις είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν.

Δύσκολα αποτυπώνονται στο χαρτί και στην οθόνη οι θύμησες που ξύπνησαν και τα συναισθήματα που προκλήθηκαν από τους Band of Friends.

Η "Χαοτική Όπερα" συναντά τα σκοτεινά καμπαρέ με τους περιθωριακούς χαρακτήρες των Tiger Lilies.

Ο χορός κράτησε 2 ώρες γεμάτες, μεγάλοι και μικροί γίναμε μια παρέα.

Ήταν, κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες συναυλιακές βραδιές στην πόλη εδώ και καιρό...

  Δεμένοι, επαγγελματίες, άψογος ο καθένας στα καθήκοντά του και ένα μάτσο τραγουδάρες!

Γύρω στις ένδεκα εμφανίστηκαν οι αγαπημένοι Parthian Shot. Με ένα set list καταπληκτικό!

Η πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Γιάννη Αγγελάκα και της παρέας του στο Club του Block 33... 

Η εμφάνιση του Wax Tailor έδειξε ότι ο ταλαντούχος Γάλλος όχι απλώς έχει εξελιχθεί, αλλά έχει περάσει στο επόμενο επίπεδο...

   Είμαι σίγουρος ότι ο Ronnie από κάπου μας έβλεπε να χαιρόμαστε. Δεν ξέρω από πού, αλλά σίγουρα μας έβλεπε…

   Στα καθαρά μουσικά, τo Live έδειξε τους Baroness να βγαίνουν κερδισμένοι από το στοίχημα του “Yellow and Green”.

Tαξιδέψτε με το «Noizy» στη Μέκκα της ηλεκτρονικής μουσικής!    

  Με την Ελληνική μουσική αυτή τη φορά στο επίκεντρο συνεχίστηκε το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου το τριήμερο φεστιβάλ Wall Fest.

 Το δέσιμο των τεσσάρων επί σκηνής είναι εμφανές. Οι αντιδράσεις του κόσμου ηχηρές. Ειδικά όταν τραγουδά ο Χρήστος Μαστέλος.

Η αλλιώς… οι καλύτερες μέρες του καλοκαιριού μαζί με τους Levellers!

Την τελευταία καλοκαιρινή νύχτα για το 2013, το ένTECHNO συγκέντρωσε ένα μεγάλο νεανικό κοινό, για τη διεξαγωγή της 5ης έκδοσης του φεστιβάλ τέκνο...

 Ο Ross Daly, με εξαίρετους μουσικούς ανάμεσα του, μας χάρισε μια καταπληκτική βραδιά στο στρατόπεδο Κόδρα. 

Roskilde Festival "Το καλύτερο φεστιβάλ του κόσμου!" Neil Young

Rock am Ring/ Rock im Park  στην Νυρεμβέργη Γερμανίας

 Όμορφες στιγμές, με όμορφα πρόσωπα και σαγηνευτικές μουσικές. Τι άλλο καλύτερο να κρατήσεις από μία συναυλία;

   Ο χώρος της Μονής Λαζαριστών ήταν γεμάτος και το κοινό καθ' όλη τη διάρκεια δεν σταμάτησε να χτυπά παλαμάκια και να χειροκροτά από ευχαρίστηση.

Ταξιδέψτε με το «Noizy» στο πιο χορταστικό μουσικό φεστιβάλ σε αστικό χώρο με το πιο ηχηρό εναλλακτικό hype.

  Rock Werchter  Festival Park Werchter, Βelgium!  

Ο ένας ύμνος «έπεφτε» πίσω απ’ τον άλλον και η αλληλεπίδραση με τον κόσμο ήταν ανάλογη τους φήμης του Αφεντικού.

Μια απ’ εκείνες τις διαφορετικές συναυλίες, που έχει καρέκλες στην αρένα και στα τελευταία λεπτά όλοι σηκώνονται όρθιοι και τραγουδάνε, χειροκροτάνε και χορεύουν.

Μια βραδιά ιδανική για τους λάτρεις της indie rock μουσικής και όχι μόνο. Ένα απ’ τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, συγκρότημα της εποχής μας...

Πλέον έχουν γίνει αρκετά «μεγάλοι» και έχουν περισσότερα κατάλληλα τραγούδια ώστε να ικανοποιήσουν το πολυπληθές κοινό σε μια μεγάλη αρένα...

    Ένα αμερικάνικο γκρουπ ανοίγει για ένα ελληνικό και μάλιστα στο Παρίσι! Αλλά είναι τέτοια η ποιότητα της μουσικής των Nightstalker, που αυτό φαντάζει απόλυτα φυσιολογικό.

   Τρεισήμισι ώρες συναυλία αισθήσεων. Κλείστε μάτια, ελευθερώστε μυαλό, καρδιά και αφεθείτε!

    Τρεις ώρες διήρκησε η συναυλία… Τρεις ώρες μετά με δυσκολία μπορέσαμε να δεχτούμε ότι έφτασε η ώρα του αποχωρισμού.

 Ένα θέατρο Δάσους κατάμεστο με ανήσυχα μάτια και όχι μόνο... Και νάτος ξεπροβάλλει επί σκηνής ο Σωκρατάκος, με το πλούσιο και πολυτάλαντο επιτελείο των μουσικών του!

 Δύο μέρες sold out, μια διοργάνωση που είχε πολλά να σου προσφέρει και ένα κοινό που την εκτίμησε και τη σεβάστηκε.

   Oι Septic Flesh απέδειξαν το πόσο ιδιαίτερη μπάντα είναι και το ότι η καλλιτεχνική τους εξέλιξη αναγνωρίζεται καθολικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.    

    Η βραδιά τελείωσε γύρω στα μεσάνυχτα και ο απολογισμός ήτανε ένα ιδιαίτερο μίνι φεστιβάλ heavy μουσικής, που ξεχώριζε με τον πλουραλισμό και την ποιότητά του.

  Παρατεταμένο και ενθουσιώδες ήταν το χειροκρότημα του κοινού μετά το τέλος της συναυλίας του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

   Φοβερή παραγωγή και η μπάντα σε καλή διάθεση. Τί άλλο να ζητήσεις από μια συναυλία;

   Τετάρτη 29 Μαΐου 2013. Ώρα Ελλάδος 13:30 αναχωρούμε. Ώρα Γκρίνουιτς 15:30 στο Heathrow. Ξενοδοχείο και κατευθείαν στο μετρό για το Wembley Arena.

   Στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν επτακόσια άτομα, που γέμισαν το Κύτταρο για να απολαύσουν ένα μοναδικό υπερθέαμα.

Μια ιεροτελεστία επί σκηνής. Ανακάλυψη- διαλογισμός- απελευθέρωση- έκσταση.

Γύρω στις 21:15 λοιπόν, σχεδόν όπως είχε προγραμματιστεί, κάτι αρχίζει να ξεπροβάλει πάνω στην σκηνή και χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι κανείς τίποτα, ακούγονται οι πρώτοι ήχοι..

     Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι η ποιότητα, ειδικά σε καιρούς όπως οι σημερινοί που την ψάχνεις με το κιάλι σε όλα τα επίπεδα, αναγνωρίζεται.  

  Περασμένα μεσάνυχτα και υπήρχε ακόμα αρκετός κόσμος στο Eightball. Συγκροτήματα να γεμίζουν τέτοιες σκηνές υπάρχουν, και πάντα θα υπάρχουν, ατελείωτα.

Οι Kultur Shock αποτύπωσαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο στη σκηνή του Principal αυτό που   αντιπροσωπεύουν τα Βαλκάνια...

   Η συναυλία κράτησε δύο ώρες και έκλεισε με ένα encore που αποτελούνταν από ένα ποτ-πουρί των πιο γνωστών τους ρεφραίν.

   Το πάρτι τελείωσε πριν λίγο… Είναι περίπου μία το πρωί… Δεν υφίσταται στο σύμπαν καλύτερος τρόπος διασκέδασης, όταν αγαπάς τη Ροκ μουσική!

Μια βραδιά που αναμενόταν με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, ήταν αυτή του Σαββάτου με την ταυτόχρονη παρουσία τριών ελπιδοφόρων, αν μη τι άλλο, συγκροτημάτων της πόλης.

Πραγματικά πεινασμένους θα χαρακτήριζα όλους όσους ήρθαν το Σάββατο το βράδυ(μαζί τους και εγώ) στην μεγάλη επιστροφή του Carl Cox μετά από έξι χρόνια.

   Ξεχωριστοί ήχοι, απόλυτη αρμονία και συγχρονισμός, ιδιαίτερη καλλιτεχνική εκφραστικότητα είναι μερικοί από τους παράγοντες που συντέλεσαν στην επιτυχία.

   Την Παρασκευή 5 Απριλίου οι Tiger Lillies μας παρουσίασαν την σκοτεινή ιστορία του μελαγχολικού τους καμπαρέ και μας ξενάγησαν στο σκοτεινό τους σύμπαν...

  Μια καταπληκτική συναυλία, από ένα συγκρότημα που θεωρώ ότι είναι ένα από τα καλύτερα της εποχής μας. Παρακολουθήσαμε την ακουστική εμφάνισή τους.

   Μια βραδιά τόσο δυνατή, τόσο Μέταλ, που νομίζω ότι ο βασιλιάς Ronnie James Dio είχε κατέβει και ήταν εκεί μαζί μας.

Η στιγμή για την βραδινή έξοδο του Σαββάτου είχε φτάσει, οπότε τι καλύτερο από ένα live show, πίνοντας μπίρες υπό τους ήχους της garage- rock.

Παίζουν με άνεση και τζαμάρουν επί σκηνής όσο δύσκολο κι αν είναι να φτάσουν την ψυχεδελική ιδιοσυγκρασία των ομοίων τους από την μακρινή Αμερική.

Μία παράσταση διαποτισμένη με χιούμορ και καλό ρεπερτόριο. Στη σκηνή οι Μαχαιρίτσας, Παπίου, Πασχαλίδης, Σταρόβας και Opera Chaotique.

   H συναυλία βγάζει μία feel-good διάθεση, όπου ο Gilbert, πολύ γελαστός και ευδιάθετος, αντέστρεψε ίσως την εικόνα του τυπικού guitar hero.

Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης παρέα με καλούς μουσικούς βρέθηκε για άλλη μια φορά στο κατάμεστο και ζεστό χώρο της Ζωντανής Μαύρης Τρύπας.

Αυτό που έγινε λίγες ώρες πριν, την Παρασκευή το βράδυ, στο Gaia Live στη Θεσσαλονίκη, ήταν κάτι εξαιρετικό.Το Indie Fest είναι αρκετά κοντά στο όνομα του τίτλου του...    

 Η μπάντα του Milo-z παρουσίασε κομμάτια, τόσο από το τελευταίο τους δίσκο όσο και διασκευές γνωστών κομματιών. Ήταν μια επιτυχημένη μουσική παράσταση που τα είχε όλα.

Η Μαύρη Τρύπα κατάμεστη από νωρίς με ανθρώπους κάθε ηλικίας. Κόσμος παντού, ακόμα και στα σκαλιά, περιμέναμε υπομονετικά την έναρξη.

 Είναι σαφές ότι ο Steven Wilson έχει επενδύσει πολλά στην επιτυχία του προσωπικού του project.

Κλασικό ίδιο setup και στρώσιμο εξοπλισμού, όπως τα τελευταία δέκα χρόνια που είναι μαζί αυτοί οι τέσσερις μουσικοί, ανοίγουν την live εμφάνισή τους.

Ο χώρος ήταν κατάμεστος, με άτομα κάθε ηλικίας, πιστούς θαυμαστές της, αλλά και πολλούς μουσικόφιλους που έχουν διαφορετικές μουσικές προτιμήσεις.

  Οι Active Member ξεκίνησαν την περιοδεία προώθησης του τελευταίου δίσκου τους, το Arsenali tour, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου από τη Θεσσαλονίκη...

   Λίγο μετά τις ένδεκα βγήκε στη σκηνή το Δέκα το καλό και για περίπου εκατό λεπτά φρόντισε να μας δώσει άπειρο πόνο και μελωδία!

Σε θαυμαστές του υβριδικού αυτού είδους μουσικής που παίζουν οι The National Fanfare of Kadebostany, θα τους περιέγραφα σαν Parov Stelar νούμερο 2, με έξτρα δώρο βαλκανική μουσική.

Οι «ρεμπέτες του ντουνιά» μαζευτήκανε σαν παλιοί καλοί φίλοι για να μας παρουσιάσουν μια μουσική παράσταση με τον αυθορμητισμό ενός αυτοσχέδιου τζαμαρίσματος.

 Στη Ζωντανή Μαύρη Τρύπα παρακολουθήσαμε το συγκρότημα “Σαν Ξέμπαρκοι”, με ένα ωραίο και ταξιδιάρικο πρόγραμμα με τίτλο «Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι…».

Mε αφορμή τα 33 χρόνια από το θάνατό του, διοργανώθηκε ένα αφιέρωμα για το πολύτιμο έργο που άφησε πίσω, αλλά  και για  τη ζωή του.

Δυο σπουδαίοι μουσικοί και καλοί φίλοι παρουσίασαν ένα οπτικοακουστικό θέαμα με παλιές και καινούργιες επιτυχίες.

Στο τέλος της βραδιάς τα αισθήματα της ικανοποίησης και της συγκίνησης ήταν εμφανή στα πρόσωπα του κοινού...

Η Γεωργία Βεληβασάκη με την παρέα της κατάφερε να μας αποδείξει πως η κρητική λύρα βαδίζει ταιριαστά και αρμονικά στα πορτογαλικά fado.

Μια παράσταση που αν μη τι άλλο διέφερε δραστικά από τα ειωθότα...

Τότε ήταν που είτε με ποτό είτε χωρίς ποτό νιώθεις τι θα πει πραγματική techno μουσική σε ένα πραγματικό club.

  Σε ένα κατάμεστο Αν Club είδαμε την πρώτη δυνατή συναυλία της χρονιάς. Οι δράστες; Μα φυσικά οι Spitfire!

Στο εναλλακτικό αυτό τεχνοποιείο, είχαμε την ευκαιρία να δούμε και να ακούσουμε ζωντανά τον Λουδοβίκο Των Ανωγείων, σε ένα ταξίδι ελληνικής μουσικής...

 Τι καλά θα ήταν να αγκάλιαζε ο κόσμος αυτές τις προσπάθειες των τοπικών ηρώων μας; Καλή χρονιά!

   Για περίπου τρεις ώρες οι Rock ‘N’ Roll Children μας μετέφεραν από το “Falling Of The Edge Of The World” στο “Heaven And Hell”.

Ο Monsieur Minimal κυριολεκτικά γέμισε το μαγαζί με κόσμο που φώναζε και ζητωκραύγαζε να ακούσει κι άλλη μουσική του!

Δεύτερη μέρα παρέα με τους FireWind. Διαφορετικό setlist, γεμάτο venue, καταπληκτικός κόσμος!

  Γενικότερα έφυγα χαρούμενος από μια live εμφάνιση τριών - μόνο - συγκροτημάτων του post-rock ήχου για πρώτη φορά.

 Τι είδαμε κι ακούσαμε την πρώτη μέρα! Μη φοβάστε, πήγαμε και τη δεύτερη!

Μια έκπληξη μας περίμενε στη παράσταση του συγκροτήματος «Εν Χορδαίς» που πραγματοποιήθηκε στο «Φιξ in art», στη Θεσσαλονίκη, για μία και μοναδική βραδιά.

 Υπέροχη νύχτα από μία πολλά υποσχόμενη μουσική προσπάθεια. Σίγουρα θα ακούσουμε νέα από τους September Code πολύ σύντομα.

 Ο Al Di Meola και ο Gonzalo Rubalcaba εμφανίστηκαν στη σκηνή γύρω στις 22.15 και ερμήνευσαν μαζί, αλλά και solo εναλλάξ, κομμάτια με ροπή προς το Latin tango...

Το όνομά του αποτελούσε αντικείμενο συζητήσεων για πολλούς φίλους της μουσικής στην Ελλάδα την τελευταία εβδομάδα και χθες ήταν η μέρα του...

Οικοδεσπότης ήταν ο Γιώργος Οικονόμου, ένας νεαρός μουσικός από τη Θεσσαλονίκη με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα που διευρύνονται και πέρα από τα μουσική.

   Σας προτείνoυμε ανεπιφύλακτα να πάτε και να τον απολαύσετε στις επόμενες εμφανίσεις του που θα συνεχιστούν στην Μαύρη Τρύπα στις 13,20 και 27 του Δεκέμβρη, λίγες μέρες πριν την εκπνοή αυτού του χρόνου.

οι Φιλανδοί αποτελούν ένα από τα βαριά όπλα της μουσικής βιομηχανίας της χώρας τους, έχοντας γίνει πλατινένιοι σε διάφορα μέρη παγκοσμίως, ενώ εντός συνόρων θεωρούνται μέχρι και mainstream.

Μια Unplugged εμφάνιση σε δρόμους ελληνικού και ξένου Rock. Τραγούδια αγαπημένα και διασκευασμένα μοναδικά από τα παιδιά.

Όσο περνούσε ο χρόνος ένοιωθα να με κατακλύζει μια θέρμη, καθώς το συναισθηματικό παίξιμο, ο μαγικός ήχος και η μετρημένη σκηνική παρουσία του Timmons ήταν το κάτι άλλο.

Ο λόγος για το tour των Muse με αφορμή την προώθηση του τελευταίου τους δίσκου “The 2nd Law”.

Ο κόσμος τους αγαπάει γιατί η μουσική τους, αυτό το μουσικό κράμα που σφυρηλατείται στην έρημο που ενώνει φυσικά και χωρίζει τεχνητά δύο χώρες και πολιτισμούς ...

Μα, καλά δεν τον χορτάσατε; Το τι έχει γίνει με το φαινόμενο Tonis Sfinos δεν μπορεί να εξηγηθεί απλά. Την προηγούμενη σεζόν, πήραμε πολλά δείγματα για να το μελετήσουμε.

Το σίγουρο είναι πως ο όποιος βρέθηκε σε κάποια από τις δύο μέρες του φεστιβάλ έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος, γεμάτος θετικές εντυπώσεις και ωραίες αναμνήσεις.

Μια πολύ καλή παρουσία επί σκηνής και από τις 3 μπάντες που μας έδωσαν την ψύχη, την αγάπη τους για αυτό που κάνουν. Το πείσμα τους να προσπαθούν για το καλύτερο.

Μια σημαντική βραδιά για τους μουσικόφιλους Θεσσαλονικείς, καθώς στην πόλη τους επέστρεψε μετά από χρόνια ο Σουηδός Jay Jay Johanson για μια live εμφάνιση στο ανανεωμένο Gaia.

Οι στίχοι άλλωστε των “I Wanna Be Somebody” και “Wild Child” ακούστηκαν τόσο δυνατά από το κοινό που κάλυπταν τις κάποιες δικαιολογημένες αδυναμίες του Blackie.

Είχα να δω τους Kreator ζωντανά από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 στον ιστορικό Ελλήσποντο, στο πλαίσιο της περιοδείας τους για το “Coma of Souls”.

Ήταν μια ξεχωριστή βραδιά. Γεμάτη αναμνήσεις, συγκινήσεις, εκλεκτές παρουσίες. Και μουσική φυσικά.

Κάποια στιγμή η ώρα που όλοι περιμέναμε έφτασε όταν τα φώτα έσβησαν εντελώς και μία μαυρίλα έπνιξε το club, βυθίζοντάς μας όλους μέσα της. 

Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η πλειοψηφία του κοινού απαρτιζόταν από κόσμο που δεν είχε καν γεννηθεί όταν οι Σπυριδούλα έκαναν το ξεκίνημά τους.

Τέσσερα άτομα επί σκηνής, τα κλασικά μπάσο, drums και δύο κιθάρες, με το Νιγηριανής καταγωγής Tobi να αναλαμβάνει και το τραγούδι.

Καθ΄ όλη τη διάρκεια της βραδιάς προσπαθούσα να καταλάβω με ποιο ξένο, γνωστό συγκρότημα μου μοιάζουν και συγκεκριμένα η φωνή του Κώστα Σκαρλάτου.

Από τη στιγμή που στους Visions τραγουδάει ένα δικό μας κορίτσι, η Maxi Nil, ήταν θέμα χρόνου να έλθουν να παίξουν στην Ελλάδα.

Οι τρείς αριστοκράτες ήταν επίσης αρκετά επικοινωνιακοί, μίλησαν και αστειεύτηκαν με το κοινό και ο Minnemann μίλησε και λίγο σπαστά ελληνικά.

Τέλεια ατμόσφαιρα, τρομερή διάθεση και ανταπόκριση σε κάθε κάλεσμα των Uthull, σχεδόν 90 λεπτά μουσικής απόλαυσης και ένα τελευταίο αντίο πριν αποχωρήσουμε εκστασιασμένοι.

Δε θα έχανα συναυλία του κυρίου Vai γιατί πολύ απλά αυτά που υπόσχεται η φήμη του, τηρούνται και με το παραπάνω. Στο Fuzz δεν έπεφτε καρφίτσα ...

Ντυμένη με ένα ολόχρυσο φόρεμα αλλά και με αυτό το υπέροχα χαρακτηριστικό χαμόγελο έδειξε και στα 80 λεπτά πως κερδίζει ένας καλλιτέχνης το κοινό!

Χωρίς να το καταλάβουμε, η ώρα έχει πάει 2 και ο Θηβαίος αγκαλιά με την μπάντα του μας αποχαιρετούν ύστερα από μια βραδιά, που δεν θέλαμε να τελειώσει.

Το συγκρότημα είναι μοναδική περίπτωση μουσικού σχήματος έχοντας ιδιόμορφο δικό του ξεχωριστό ήχο, που ισορροπεί ανάμεσα σε ρεμπέτικα, λαϊκά, παραδοσιακά αλλά και ...

Εκτός από τα πολύ γνωστά τραγούδια του, μας ξεσήκωσε με τη «Φωτιά στο λιμάνι» αλλά και με το «Rock n’ roll στο κρεβάτι» ...

Η ένταση και το πάθος της μπάντας μας έκανε όλους να τραγουδάμε δυνατά. Είχαμε γίνει μια τεράστια παρέα που άκουγε, τραγουδούσε και χόρευε σε ρυθμούς Whitesnake.

Κοντά στις δυόμιση ώρες ήταν πάνω στη σκηνή ερμηνεύοντας όλες τις επιτυχίες τους, αλλά και αρκετά λιγότερο γνωστά και άλλα πιο φρέσκα.

  Ένα πρόγραμμα με αγαπημένα τραγούδια του ιδίου αλλά και άλλων μεγάλων Ελλήνων συνθετών, “με λιτή αλλά όχι φτωχή ενορχήστρωση” ...

Ώρα 21.00 και η αίθουσα Φίλων μουσικής του Μεγάρου είναι ασφυκτικά γεμάτη καθώς η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας του Βερολίνου είναι sold out.

  Ο παλμός του κοινού άρρηκτα συγχρονισμένος και συντονισμένος με τη Τζώρτζια, που πραγματικά η κινησιολογία της αλλά και η εκφραστικότητα της πάνω στη σκηνή σου μένει αξέχαστη ...

Στις 21:01 άρχισε η είσοδος των μελών της μπάντας υπό τους ρυθμούς ενός ορχηστρικού κομματιού από τον τελευταίο τους δίσκο ...

  Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα δυομισάωρο μάθημα rock! Ναι, ο Paul Gilbert μας έκανε μάθημα μουσικής.

Ο Ribeiro αποδεικνύεται ηγετική φυσιογνωμία. Χωρίς αυτόν απλά δε θα υπήρχαν Moonspell!

Όλο το σετ ήταν καταιγιστικό, αλλά όταν ακούς να αποδίδονται ζωντανά τραγούδια όπως .. είναι αδύνατο να μην κοπανηθείς ανελέητα στο ρυθμό τους.

Ευτυχώς υπάρχουν ενίοτε μεγάλες –μουσικές- προσδοκίες που μπορούν και εκπληρώνονται από κάποιους σημαντικούς καλλιτέχνες.

O κύριος, που ηγείται το project των Dirty Βeaches, δημιουργεί μια εντελώς διαφορετική πειραματική μουσική, μέσα από ένα κολλάζ ήχων που ...

Στην αρχή κάθε τραγουδιού, μικρά και μεγάλα κυκλικά γήπεδα battle σχηματίζονταν και στην κορύφωση του τραγουδιού έπεφταν όλοι με λύσσα στη μέση του κύκλου!

Το Noizy παρακολούθησε την παράσταση "Aχ! Ανατολή" του καλλιτέχνη, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, στο πανέμορφο Φράγμα της Θέρμης.

Κάτι είναι που κάνει τα τελευταία χρόνια την εναλλακτική μουσική σκηνή της Ελλάδας και μαζί της πολλά festival όπως το Ark να έχουν μεγάλη επιτυχία.

5 μήνες μετά το χαμό του πολυαγαπημένου μας ερμηνευτή, διοργανώθηκε μια τεράστια συναυλία με καθαρά φιλανθρωπικό χαρακτήρα.

Το πρώην μοντέλο με τη ξεχωριστή φωνή που όλοι λατρέψαμε στο “You will never know”, ξέρει πώς να ξεσηκώνει τους ακροατές και να προσφέρει ένα ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα.

Ο κόσμος δεν σταματούσε να καταφτάνει από όλες τις εισόδους γύρω από το στάδιο. Και δεν ήταν ένα συγκεκριμένο «είδος» κόσμου, μπορούσες να δεις τα πάντα.

Ο Κώστας Κούλης του Noizy δεν έχασε το μεγαλύτερο συναυλιακό ραντεβού της χρονιάς και σας μεταφέρει τις εντυπώσεις του κι όχι μόνο.

«Αν δεν έχεις μιλιά, τότε φώναξε! Αν δεν έχεις πόδια, τότε τρέξε! Αν δεν έχεις ελπίδα, τότε ανακάλυψε»!

Είναι μια πολύ καλή κίνηση αυτό το festival, κίνηση που έχει ανάγκη κάθε μικρή επαρχιακή πόλη και σωστή κίνηση η συμμετοχή συγκροτημάτων από τελείως διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.

Oι Levellers μας προσκάλεσαν στο ετήσιο festival τους στο Devon της Αγγλίας και δεν ήταν δυνατόν να χάσουμε αυτήν την ευκαιρία, ειδικά φέτος. Διαβάστε τι έγινε ...

Δεκαπενταύγουστος 2012 γιορτάσαμε στο καλύτερο μέρος σε μια πανέμορφη και ανεπανάληπτη συναυλία!

Ο Βασίλης και ο Χρήστος ήταν μοναδικοί όπως πάντα. Η συνέχεια βρήκε τους δυο τους μαζί πάνω στη σκηνή να τραγουδούν κομμάτια που όλοι αγαπήσαμε.

  How many bands can you watch? To Noizy βρέθηκε στο Βέλγιο και στο μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ της Ευρώπης.

Τα παιδιά έπιασαν τα όργανα στις 22.30 και έπειτα από το πρώτο κομμάτι “Poor Lady” ο Σάκης πήρε το μικρόφωνο και έκανε τις απαραίτητες συστάσεις και αναλύσεις.

Διασκέδαση λοιπόν και κάργα ψυχαγωγία και μια παρατήρηση, έτσι γιατί μου «χτύπησε» κάνα-δυο φορές. Οι πυξ λαξ δεν αναφέρθηκαν καθόλου με το όνομά τους.

Aνταπόκριση του Noizy από την εμφάνιση του μεγάλου τροβαδούδου στο Θέατρο Λυκαβηττού στην Αθήνα στα μέσα Ιουλίου!!! ποιος είναι πραγματικά ο Morrissey;

Ο Βασίλης παπακωσταντίνου μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο ένωσαν επί σκηνής τις φωνές τους παρουσιάζοντας μία πολύ ωραία συναυλία.

Ανέμενα καιρό την συναυλία τους στην Αθήνα, μιας και έψαχνα απεγνωσμένα να διαψευσθώ για την πορεία τους από το 2007 και μετά.

Αυτό που ζήσαμε όσοι τυχεροί ήμασταν στο μοναδικό αυτό live, μπορεί να περιγραφεί με μία μόνο λέξη: ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ!

Η Μαριέττα Φαφούτη μεταδίδει συνεχώς τη χαρά όταν επικοινωνεί με το κοινό της και πολύ περισσότερο όντας μπροστά σ’ ένα μικρόφωνο με τα δάχτυλά της ακουμπισμένα στο πιάνο.

Oι ζωντανές εμφανίσεις των Ozric Tentacles είναι μία εμπειρία που είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.

Μετά από δύο ώρες ατόφιας ελληνικής ροκ και λίγο μετά τις 1.00 τα μεσάνυχτα μπορούσες να διακρίνεις στα πρόσωπα του κόσμου το «γέμισμα».

Ο Richard Fearless σε πρόσφατες συνεντεύξεις του υποσχέθηκε μία ολομέτωπη ηχητική επίθεση στο ελληνικό κοινό. Ε λοιπόν, κράτησε την υπόσχεσή του στο ακέραιο.

H tribute μπάντα των Rock ’N’ Roll Children είναι το πνευματικό παιδί πέντε ανθρώπων, οι οποίοι θέλησαν να αποτίσουν φόρο τιμή σε έναν από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που εμφανίστηκε ποτέ στη Γη μας.

H Nατάσα Μποφίλιου μας παρουσίασε ένα πρόγραμμα, γνωριμία με τον νέο της, ομώνυμο της παράστασης, δίσκο, και όχι μόνο.

Για 1 ώρα και 40 λεπτά περισσότεροι από 1000 άνθρωποι έγιναν κοινωνοί της μουσικής έκστασης του Parov και της μπάντας του.

Αυτή την φορά ήταν κάτι διαφορετικό, αφού οι διασκευές στα Metal τραγούδια που είχαν διαλέξει έγιναν με δύο ακουστικές κιθάρες και για κρουστά χρησιμοποίησαν κυρίως ντέφι και μαράκες.

12 φορές το χρόνο για 4 ολόκληρα χρόνια και δεν είχα ανακαλύψει αυτό το πάρτι. Ντρέπομαι μόνο που το λέω πραγματικά!

Μπορεί να χρησιμοποιούμε πολλές φορές την λέξη πάρτι για οποιαδήποτε έξοδό μας, το θέμα είναι ότι δεν είναι μια απλή υπόθεση, κάτι που οι ιθύνοντες του W γνωρίζουν καλά.

Μία από τις πιο γνωστές μπάντες της Θεσσαλονίκης σε μια μοναδική tribute βραδιά στους The Beatles. Το Noizy ήταν εκεί ...

Ο ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος καλλιτέχνης με το συγκρότημα του, προσέφερε στο κοινό δύο μουσικές βραδιές με πολύ κέφι και κρητική μουσική, συνδυασμένη με έντεχνη και ροκ.

Μία ξεχωριστή βραδιά με πολύ χορό και μουσική, ένα τάνγκο πάρτυ στο Club του Μύλου, που μετατράπηκε σε μία μεγάλη πίστα, στην οποία πολλά ζευγάρια ξετύλιξαν το χορευτικό τους ταλέντο στο τάνγκο.

«Οι Boney M στην Αθήνα στο Studio 54» ... το Noizy ήταν εκεί και σας μεταφέρει με πλούσιο φωτορεπορτάζ το πάρτυ, που στήθηκε!

Στις δέκα και μισή ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά το χώρο, να ανυπομονεί για την έναρξη της συναυλίας και να χειροκροτεί κάθε φορά που κάποιος μουσικός ή τεχνικός περνούσε από τη σκηνή ...

Κάτι τέτοια Live τα περιμένεις πολύ καιρό … Ειδικά όταν πρόκειται για τον μοναδικό κι εκφραστικότατο Mark Lanegan.

Ο κόσμος ήταν αρκετός και κάθε ηλικίας, με πολλά παιδιά από άλλες πόλεις, μάλλον λόγω των εκδρομών, αυτόν τον καιρό στην πόλη μας, καθώς είδαμε πανό από άτομα τα οποία ήρθαν από την Αλεξανδρούπολη.

Ελάτε παρέα μας να γνωρίσουμε ένα κορίτσι που ξέρει εκατό τόνους μουσικής...

Ο κόσμος χειροκροτούσε γύρω στις δώδεκα και είκοσι που τελείωσαν και οι Dimlight. Ακολούθησαν κληρώσεις ... μία παρά είκοσι έδειχνε το ρολόι όταν έφευγα.  

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης πιστεύω ότι αδικείται αν κάποιος τον κρίνει από τα τραγούδια του, χωρίς να τον έχει δει καμία φορά live. Η αγάπη που έχει για την μουσική και για κάθε τί που κάνει ...

  O καλλιτέχνης ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη, για μια live εμφάνιση στο Club του Μύλου, προκειμένου να παρουσιάσει το καινούριο άλμπουμ «Χρυσαλλίδα», που κυκλοφόρησε μόλις στις 23 Μαρτίου 2012. 

Kανείς δεν θα περίμενε ότι το W θα μετατρεπόταν κάποια στιγμή σε Rock Bar. Κι όμως, όλα κύλησαν περίφημα και ο κόσμος χόρεψε με την ψυχή του ...

Οι Encardia, για όσους δεν τους ξέρουν, είναι ένα ελληνικό συγκρότημα που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την πλούσια μουσική παράδοση της Κάτω Ιταλίας.  

  Η περιέργειά μου να δω τι ακριβώς μαγειρεύανε οι διοργανωτές και ο Nick Varon ήταν τεράστια, μαζί με το γεγονός πως το όνομα του μαγαζιού κρατιόταν σαν επτασφράγιστο μυστικό.

Ένα από τα σπουδαιότερα nu jazz σχήματα της Ευρώπης, κι όχι μόνο, βρέθηκε στις 15 Μαρτίου ως sextet στη σκηνή του νέου Principal και μάγεψε το κοινό της Θεσσαλονίκης.  

"I am the God Of Hellfire and i bring you Fire", φοράει το καπέλο του και το βάζουν φωτιά! Και μπαίνει το "Fire"! Ήταν μία πολύ όμορφη βραδιά, γεμάτη χορό, έρωτα, φωτιά και κέφι.  

  Φτάνοντας στο Mamacas γύρω στις 2, το μαγαζί όχι μόνο ήταν γεμάτο αλλά δεν υπήρχε κανένας που να μην λικνιζόταν στους σέξυ ρυθμούς. Οι λεπτομέρειες παρακάτω ...

Το Noizy ήταν εκεί και παρακολούθησε και τις δύο συναυλίες του Αμερικανού βιρτουόζου της κιθάρας επί ελληνικού εδάφους. Διαβάστε όσα απίστευτα έλαβαν χώρα ...

Aν ισχύει πως «ζούμε ότι μας αξίζει», τότε ναι, ο Pavlidis αξίζει ένα κοινό ερωτευμένο με τα τραγούδια του, που θα τον ακολουθεί στις ζωντανές εμφανίσεις και στα στέκια που τον γνώρισαν ν'ανατέλλει!

Mία απίστευτη κυριολεκτικά βραδιά βίωσαν οι metal fans την 1η Μαρτίου με τρία σχήματα του ακραίου χώρο να προκαλούν τον πανικό. To Noizy παραβρέθηκε εκεί ...

Δύο λέξεις που προκαλούν ενδιαφέρον και κινούν τα νήματα της φαντασίας, αφού όμως πρώτα απωθήσουν, παραξενέψουν και φοβίσουν τον ανυποψίαστο θεατή. Γι’ αυτό το Noizy είναι εδώ, για να υποψιάσει.

Συνθέσεις που διηγούνταν ιστορίες χωρίς λόγια, ποικίλα τέμπο που ανεβοκατέβαζαν την ένταση άλλοτε σαν τρελό καρδιογράφημα, κι άλλοτε σαν γαλήνια ανάπαυση: ένα δίωρο ταξίδι μακρυά από εδώ.

Κάθε Κυριακή βράδυ οι δύο ερμηνευτές ξεσηκώνουν τη Θεσσαλονίκη. Το Noizy βρέθηκε εκεί και σας μεταφέρει τον παλμό των εμφανίσεών τους με πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Όταν ο θρύλος της εγχώριας hip hop σκηνής εμφανίζεται ζωντανά, τότε ο κόσμος οφείλει να είναι προετοιμασμένος για πολλές και μεγάλες εκπλήξεις. Διαβάστε τι συνέβη στον Μύλο την 17η Φεβρουαρίου.

Ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά hip hop σχήματα βρέθηκε στην πατρίδα μας στα πλαίσια προώθησης του ολοκαίνουργιου άλμπουμ του, "Crownyard". Το Noizy ήταν εκεί και σας παρουσιάζει τα δρώμενα.

Το υπόγειο club μας περίμενε και ακολουθώντας το μότο του μαγαζιού, “δε δεχόμαστε πριν τις 1:30”, κατέβηκα τις σκάλες του στις 4 τα ξημερώματα ...

Ο ειδυλλιακός teddy boy, ο φιδίσιος άρχοντας του πάθους, ο μάστορας της ηδονής και ο διεθνής grand maitre της λαγνείας. Είσαι μάγκας, ρέι; O τιτάνας Tonis Sfinos και τα chica-κια του!

Ο Κυριάκος Λεκίδης του Noizy, με μία κάμερα ανά χείρας, πήρε στο κυνήγι τους Γερμανούς πυρολάγνους σε 3 ευρωπαϊκές πόλεις ...

Οι χορεύτριες του μαγαζιού πήραν θέση για να ανεβά- σουν τη θερμοκρασία στα ύψη, ενώ ο DJ Junior Rush, ένα από τα πρώτα ονόματα στα clubs της Αθήνας, μάγευε το κοινό με τις μουσικές επιλογές του.

Ο Δημήτρης Όρλης παραβρέθηκε στην τελευταία βραδιά του Principal Club Theater και παρακολούθησε ζωντανά τη Φιλανδή diva, Tarja Turunen, και τη μπάντα της να μαγεύουν.

  Βρισκόμαστε περίπου στη μέση της συναυλίας και μένουν στη σκηνή ο Βασιλικός και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος. Από την ένταση και τη δυναμική των χάλκινων, περνάμε ...