Fortuna
Egoera
2020
Κυκλοφόρησε 2020
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Δευτέρα, 27 Απριλίου 2020
Είδος Instrumental Rock
Εταιρία Self Release
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Δευτέρα, 27 Απριλίου 2020
Είδος Instrumental Rock
Εταιρία Self Release
Review
1. Hiru
2. Galilea
3. Rojava
4. Alyeska
5. Fortuna
6. Aftermath
7. Steppe
2. Galilea
3. Rojava
4. Alyeska
5. Fortuna
6. Aftermath
7. Steppe
Είμαι ευτυχής που μία μπάντα που παρακολουθώ εδώ και καιρό και έχω δει και στη σκηνή, κυκλοφορεί το ντεμπούτο της. Το τρίο έχει δουλέψει πολύ σκληρά και επιτέλους επιβραβεύεται. Μπορεί να κρατήσει στα χέρια του το πνευματικό παιδί του. Και για όσους το έχουν ζήσει αυτό… δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση! Μιλάμε για πραγματική ευδαιμονία.
Οι Egoera παίζουν μουσική χωρίς στίχους. Το λιμπρέτο τους είναι τα θέματά τους. Είναι ο τρόπος που διανθίζουν τις μουσικές προτάσεις τους. Είναι ένα instrumental τοπίο, το οποίο εκτείνεται μέχρι εκεί που φτάνει ο νους. Όχι το μάτι, ο νους. Και τα παιδιά ξέρουν να προκαλούν τις αισθήσεις με τη μουσική τους. Το ξέρουν πολύ καλά. Το πέτυχαν από σκηνής, το πετυχαίνουν και μέσω του άλμπουμ τους. Όντας οπαδός των οργανικών δίσκων, όντας ακροατής που έχω αγαπήσει παρόμοιες δουλειές, δεν θα μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος με αυτό το άλμπουμ. Είναι το προσωπικό τους στοιχείο, είναι τα δικά τους μοτίβα που με τσίγκλησαν. Είναι που σε σημεία θυμήθηκα δουλειές σαν το απίστευτα λυρικό “Carved In Stone” των Rockenfield/Speer.
Πέρα από το λυρικό του πράγματος, υπάρχει και το γκάζι, υπάρχει η ένταση, υπάρχουν και οι φασαριόζικες στιγμές. Τα καθαρά με το delay είναι πάντα καλοδεχούμενα, σε μέτρο 6/8 ή ποιο «ίσια». Αναφέρομαι στο “Alyeska”, το οποίο πραγματικά καλπάζει σε κινηματογραφικές γαίες. Η γιορτή έχει αρχίσει βέβαια με το “Hiru”. Πανέμορφη εισαγωγή, κρυστάλλινη και ήπια σε ρυθμό 4/4, με τη μπάντα όμως να έχει «σπάσει» έτσι το μέτρο, που να ακούγεται εντυπωσιακή η μουσική ακολουθία της.
Το “Galilea” είναι επίσης διάφανο. Είναι ένα όνειρο μουσικοποιημένο. Πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες μελωδίες που θα έχετε ακούσει. Όταν πλέον χτυπήσουν την πόρτα σας τα γκάζια, θα έχετε ήδη παραδοθεί. Οι Egoera ίσως να μην χρειάζονται στίχους, ίσως να είναι πλήρεις και χωρίς αυτούς. Δεν ξεχνώ – εννοείται – τι έγραψα σε μία παρουσίαση συναυλίας τους. Είχα προτείνει να σκεφτούν το ενδεχόμενο να βάλουν στίχους. Όχι, δεν λέω και ξελέω. Πιστεύω πως θα πρέπει να το σκεφτούν. Όλα τα παραπάνω όμως με τίποτα και σε τίποτα δεν αναιρούν τη μαγεία που αναδίδεται από τη μουσική των παιδιών. Ένα μείγμα με Ροκ συστατικά, με κινηματογραφική διάθεση, με εισαγωγές αλά U2 ή Αμερικανών συνθετών/θηρίων, ένα μείγμα με μουσικές που γεννήθηκαν για να μας συντροφεύουν για εκατοντάδες χιλιόμετρα. Πιστέψτε με, θα ήθελα να μπω σε ένα αυτοκίνητο, ένα λεωφορείο ή φορτηγό και να πάω μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο. Με αυτή τη μουσική! Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ακούσω και να ξανακούσω αυτά τα θέματα για τρίτη ή τέταρτη ή εξακοσιοστή φορά. Έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτό γράφτηκαν. Για να ακουστούν πολλές φορές.
Το “Rojava” είναι ακριβώς αυτό. Ένα κομμάτι που θα ακούσετε τόσο πολύ, που θα μάθετε απέξω πώς εκφράζεται κάθε όργανο ανά πάσα στιγμή. Αν ψάχνεστε για τον τίτλο, είναι η αυτόνομη διοίκηση Βόρειας και Ανατολικής Συρίας. Η μπάντα περνάει τα μηνύματά της αθόρυβα και με τακτ, είναι όμως συμπαγής στις νόρμες της και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το σήμερα και – πολύ περισσότερο – το αύριο. Οι μονολεκτικοί τίτλοι των τραγουδιών της (ό,τι πιο μινιμάλ) έχουν όλοι κάτι να πουν. Είναι τροφή για το μυαλό και τα δάκτυλά σας, που θα πληκτρολογήσουν για να μάθουν τι σημαίνει κάθε μια αναφορά.
Το “Aftermath” ξεκινά σαν συναγερμός. Έχει τρελή ηλεκτρική ένταση από την αρχή και γκαζώνει συνέχεια. Και μετά θα ακούσετε ένα εντελώς ιντριγκαδόρικο κιθαριστικό. Οι πολύ προσεκτικά επιλεγμένες δίκασες προσθέτουν στην πλεύση με μπόλικα μποφόρ και όλο αυτό ξεφυσά προς ένα διαφορετικό riff, που αλλάζει τη ροή. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις. Μην νομίσετε όμως… Και εδώ υπάρχει το λυρικό και διάφανο που έχουμε μάθει να αγαπάμε από τις προηγούμενες συνθέσεις. Απλά, είναι στο μέσον και όχι στην αρχή.
Η σύνθεση “Steppe” είναι ο επίλογος του άλμπουμ. Ξερή και κρύα η στέπα, μυστηριακή και ελαφρά υποχθόνια η steppe. Οι κιθάρες μπλέκονται καθάρια, το ρυθμικό είναι έντονο και σταθερό… Μόλις τώρα τα κιθάρια ξεκίνησαν την ηλεκτρική επίθεσή τους. Ένα θαυμάσιο τρικ στο μέτρο με αλλαγή σε άρση και… Ναι, αυτό θέλω να το ξανακούσω.
Εύχομαι από καρδιάς στα παιδιά να είναι καλοτάξιδο αυτό εδώ το βαρκάκι τους. Είναι ένα σπάνιο άλμπουμ, είναι ένα λυρικό κομψοτέχνημα, το οποίο θα πρέπει να ακούσετε. Λειτουργεί και ως ψυχοθεραπευτικό και θυμηθείτε τα λόγια μου. Πολλά μπράβο στη μπάντα και ξανά ευχές για κάθε επιτυχία!
Κώστας Κούλης
Οι Egoera παίζουν μουσική χωρίς στίχους. Το λιμπρέτο τους είναι τα θέματά τους. Είναι ο τρόπος που διανθίζουν τις μουσικές προτάσεις τους. Είναι ένα instrumental τοπίο, το οποίο εκτείνεται μέχρι εκεί που φτάνει ο νους. Όχι το μάτι, ο νους. Και τα παιδιά ξέρουν να προκαλούν τις αισθήσεις με τη μουσική τους. Το ξέρουν πολύ καλά. Το πέτυχαν από σκηνής, το πετυχαίνουν και μέσω του άλμπουμ τους. Όντας οπαδός των οργανικών δίσκων, όντας ακροατής που έχω αγαπήσει παρόμοιες δουλειές, δεν θα μπορούσα να μείνω ασυγκίνητος με αυτό το άλμπουμ. Είναι το προσωπικό τους στοιχείο, είναι τα δικά τους μοτίβα που με τσίγκλησαν. Είναι που σε σημεία θυμήθηκα δουλειές σαν το απίστευτα λυρικό “Carved In Stone” των Rockenfield/Speer.
Πέρα από το λυρικό του πράγματος, υπάρχει και το γκάζι, υπάρχει η ένταση, υπάρχουν και οι φασαριόζικες στιγμές. Τα καθαρά με το delay είναι πάντα καλοδεχούμενα, σε μέτρο 6/8 ή ποιο «ίσια». Αναφέρομαι στο “Alyeska”, το οποίο πραγματικά καλπάζει σε κινηματογραφικές γαίες. Η γιορτή έχει αρχίσει βέβαια με το “Hiru”. Πανέμορφη εισαγωγή, κρυστάλλινη και ήπια σε ρυθμό 4/4, με τη μπάντα όμως να έχει «σπάσει» έτσι το μέτρο, που να ακούγεται εντυπωσιακή η μουσική ακολουθία της.
Το “Galilea” είναι επίσης διάφανο. Είναι ένα όνειρο μουσικοποιημένο. Πρόκειται για μία από τις πιο όμορφες μελωδίες που θα έχετε ακούσει. Όταν πλέον χτυπήσουν την πόρτα σας τα γκάζια, θα έχετε ήδη παραδοθεί. Οι Egoera ίσως να μην χρειάζονται στίχους, ίσως να είναι πλήρεις και χωρίς αυτούς. Δεν ξεχνώ – εννοείται – τι έγραψα σε μία παρουσίαση συναυλίας τους. Είχα προτείνει να σκεφτούν το ενδεχόμενο να βάλουν στίχους. Όχι, δεν λέω και ξελέω. Πιστεύω πως θα πρέπει να το σκεφτούν. Όλα τα παραπάνω όμως με τίποτα και σε τίποτα δεν αναιρούν τη μαγεία που αναδίδεται από τη μουσική των παιδιών. Ένα μείγμα με Ροκ συστατικά, με κινηματογραφική διάθεση, με εισαγωγές αλά U2 ή Αμερικανών συνθετών/θηρίων, ένα μείγμα με μουσικές που γεννήθηκαν για να μας συντροφεύουν για εκατοντάδες χιλιόμετρα. Πιστέψτε με, θα ήθελα να μπω σε ένα αυτοκίνητο, ένα λεωφορείο ή φορτηγό και να πάω μέχρι τον Αρκτικό Κύκλο. Με αυτή τη μουσική! Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να ακούσω και να ξανακούσω αυτά τα θέματα για τρίτη ή τέταρτη ή εξακοσιοστή φορά. Έτσι κι αλλιώς, γι’ αυτό γράφτηκαν. Για να ακουστούν πολλές φορές.
Το “Rojava” είναι ακριβώς αυτό. Ένα κομμάτι που θα ακούσετε τόσο πολύ, που θα μάθετε απέξω πώς εκφράζεται κάθε όργανο ανά πάσα στιγμή. Αν ψάχνεστε για τον τίτλο, είναι η αυτόνομη διοίκηση Βόρειας και Ανατολικής Συρίας. Η μπάντα περνάει τα μηνύματά της αθόρυβα και με τακτ, είναι όμως συμπαγής στις νόρμες της και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το σήμερα και – πολύ περισσότερο – το αύριο. Οι μονολεκτικοί τίτλοι των τραγουδιών της (ό,τι πιο μινιμάλ) έχουν όλοι κάτι να πουν. Είναι τροφή για το μυαλό και τα δάκτυλά σας, που θα πληκτρολογήσουν για να μάθουν τι σημαίνει κάθε μια αναφορά.
Το “Aftermath” ξεκινά σαν συναγερμός. Έχει τρελή ηλεκτρική ένταση από την αρχή και γκαζώνει συνέχεια. Και μετά θα ακούσετε ένα εντελώς ιντριγκαδόρικο κιθαριστικό. Οι πολύ προσεκτικά επιλεγμένες δίκασες προσθέτουν στην πλεύση με μπόλικα μποφόρ και όλο αυτό ξεφυσά προς ένα διαφορετικό riff, που αλλάζει τη ροή. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις. Μην νομίσετε όμως… Και εδώ υπάρχει το λυρικό και διάφανο που έχουμε μάθει να αγαπάμε από τις προηγούμενες συνθέσεις. Απλά, είναι στο μέσον και όχι στην αρχή.
Η σύνθεση “Steppe” είναι ο επίλογος του άλμπουμ. Ξερή και κρύα η στέπα, μυστηριακή και ελαφρά υποχθόνια η steppe. Οι κιθάρες μπλέκονται καθάρια, το ρυθμικό είναι έντονο και σταθερό… Μόλις τώρα τα κιθάρια ξεκίνησαν την ηλεκτρική επίθεσή τους. Ένα θαυμάσιο τρικ στο μέτρο με αλλαγή σε άρση και… Ναι, αυτό θέλω να το ξανακούσω.
Εύχομαι από καρδιάς στα παιδιά να είναι καλοτάξιδο αυτό εδώ το βαρκάκι τους. Είναι ένα σπάνιο άλμπουμ, είναι ένα λυρικό κομψοτέχνημα, το οποίο θα πρέπει να ακούσετε. Λειτουργεί και ως ψυχοθεραπευτικό και θυμηθείτε τα λόγια μου. Πολλά μπράβο στη μπάντα και ξανά ευχές για κάθε επιτυχία!
Κώστας Κούλης
Chronology
Joomla Social by OrdaSoft!
