Ego Path
The Silent Wedding
2022
Κυκλοφόρησε 2022
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2022
Είδος Heavy Metal
Εταιρία Self Release
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Κυριακή, 13 Φεβρουαρίου 2022
Είδος Heavy Metal
Εταιρία Self Release
Review
The Eternal Enigma
Time Of Darkness
The Sea Of Fate
Caught In The Web
Reveal The Rain
Sinners In Disguise
Stealing The Sun
Point Of No Return
The Final Token
Ethereal Walls
Song Of The Dead
A Path To Nowhere
Time Of Darkness
The Sea Of Fate
Caught In The Web
Reveal The Rain
Sinners In Disguise
Stealing The Sun
Point Of No Return
The Final Token
Ethereal Walls
Song Of The Dead
A Path To Nowhere
Part I: The Ego
Το σκοτεινό μας παρόν αλλά και το γκρίζο μας μέλλον καταγράφουν με χειρουργική ακρίβεια οι The Silent Wedding. Ο τίτλος του άλμπουμ δεν χρειάζεται ανάλυση. "Ego Path". Το μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό, ο δρόμος προς την καταστροφή, ζητούν εσωτερική αναζήτηση. Να πάψει να κυριαρχεί το εγώ και να ξεκινήσει να ορθώνεται το εμείς. Μόνο έτσι ίσως να καταφέρουμε να σώσουμε έστω και τα λίγα που έχουν απομείνει σε αυτόν τον πλανήτη. Υπεύθυνοι για την κατάντια του αλλά και την κατάντια μας είμαστε όλοι μας. Το μαγικό μουσικό ταξίδι ξεκινά με το “The Eternal Enigma”, ίσως μια σύνδεση με το προηγούμενο άλμπουμ τους και έναν μίτο που έχει έρθει η ώρα να ξετυλιχθεί. Οι στίχοι τρυπούν τα αυτιά και την ψυχή με τη δυνατή τους σημασία σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Νοιώθεις, σκέφτεσαι, ζεις.
Το σκοτεινό μας παρόν αλλά και το γκρίζο μας μέλλον καταγράφουν με χειρουργική ακρίβεια οι The Silent Wedding. Ο τίτλος του άλμπουμ δεν χρειάζεται ανάλυση. "Ego Path". Το μονοπάτι που δεν έχει γυρισμό, ο δρόμος προς την καταστροφή, ζητούν εσωτερική αναζήτηση. Να πάψει να κυριαρχεί το εγώ και να ξεκινήσει να ορθώνεται το εμείς. Μόνο έτσι ίσως να καταφέρουμε να σώσουμε έστω και τα λίγα που έχουν απομείνει σε αυτόν τον πλανήτη. Υπεύθυνοι για την κατάντια του αλλά και την κατάντια μας είμαστε όλοι μας. Το μαγικό μουσικό ταξίδι ξεκινά με το “The Eternal Enigma”, ίσως μια σύνδεση με το προηγούμενο άλμπουμ τους και έναν μίτο που έχει έρθει η ώρα να ξετυλιχθεί. Οι στίχοι τρυπούν τα αυτιά και την ψυχή με τη δυνατή τους σημασία σε όλα τα τραγούδια του άλμπουμ. Νοιώθεις, σκέφτεσαι, ζεις.
“The future is gone, The past is unknown, Burning desires, Will turn you to stone”. Αυτό είναι για μένα το πιο δυνατό τραγούδι του άλμπουμ. Αυτοί οι στίχοι ματώνουν μέσα μου. “Caught In The Web”, στον ιστό της αδιαφορίας, στον ιστό του εγώ και τότε συνειδητοποιείς ότι είσαι απλά ένα πιόνι με προδιαγραμμένη πορεία και λήξη. Το “Reveal The Rain” δηλώνει μελαγχολικά τη μοναξιά, το φόβο και τον πόνο. Κρατώ τη φράση “The truth is always clear” σαν φυλακτό και συνεχίζω στο επόμενο. Ανατριχιαστική η ερμηνεία του Μάριου στο “Sinners In Disguise” . Μια κατάθεση ψυχής απλώνεται γύρω μου και δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ. Ακούγοντας το “Final Token”, η ραχοκοκαλιά μου τεντώνεται και τα μάτια μου βουρκώνουν. Το μελωδικότερο τραγούδι του άλμπουμ που αγκαλιάζεται με μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και σε παρασύρει σε μια ακατάπαυστη βροχή, με σκοπό να ξεπλύνει ό,τι βρώμικο έχει μείνει σε αυτή τη γη και να τη φωτίσει, αν είμαστε τυχεροί, με ένα τεράστιο ουράνιο τόξο. Στο “Song Of the Dead” οι μελωδίες κατακλύζουν το μυαλό, οι αισθήσεις εντείνονται και η φωνάρα του Μάριου πιάνει τόσο αισθαντικά το τραγούδι και το απογειώνει.
Δεν δίνω σημασία πόσα - και καλά - χρόνια πέρασαν από το προηγούμενο, καθώς για μένα η μουσική δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ακόμα ακούω και αγαπώ το “Enigma Eternal” για τη βαθιά του μελαγχολία και τώρα θα αγαπώ και το “Ego Path”για τη θεσπέσιά του έμπνευση, τους στίχους που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά, τη power/prog metal προσέγγιση που έδωσε άλλη διάσταση στη μπάντα, αλλά και τη λυρική και μελωδική φωνή του Μάριου που τα χρόνια την κάνουν ακόμα καλύτερη από πριν.
Καλοτάξιδο, Silent Wedding! Μπράβο για μια ακόμα εκπληκτική δουλειά!
Silent Mary
Part II: The Path
Διάφορα εφέ, κινηματογραφικά πλήκτρα και κρουστά, φωνές, ψίθυροι… Το “The Eternal Enigma” αποτελεί την εισαγωγή του δίσκου. Φωνητικά από τις κουίντες, με τελευταία φράση στον πρόλογο… Η σιωπή και η «συμμορία» της… Και η πόρτα κλείνει. Ποια να ‘ναι η τελευταία λέξη άραγε; Θυμήσου…
Διάφορα εφέ, κινηματογραφικά πλήκτρα και κρουστά, φωνές, ψίθυροι… Το “The Eternal Enigma” αποτελεί την εισαγωγή του δίσκου. Φωνητικά από τις κουίντες, με τελευταία φράση στον πρόλογο… Η σιωπή και η «συμμορία» της… Και η πόρτα κλείνει. Ποια να ‘ναι η τελευταία λέξη άραγε; Θυμήσου…
Ξεκινά το “Time Of Darkness”. To έχουμε ήδη ακούσει από τον περασμένο Δεκέμβριο. Τα καλύτερα διαπιστευτήρια; Ναι, πολύ εύκολα. Με ένα riffαριό παρμένο από τους καλύτερους εφιάλτες μας – άμεση παραπομπή στη δεκαετία του ’80 – και τη φωνή να μας πηγαίνει βόλτα σε γειτονιές αγαπημένες με τα διπλογραμμένα φωνητικά του κουπλέ, αυτό εδώ το ομορφάκι διαθέτει ένα από τα πιο εμπνευσμένα ρεφρέν που θα ακούσετε σε άλμπουμ της φετινής εσοδείας. Όλα ισχυρά στο ταμπούρο, διπλόμποτα και φρενήρης ρυθμός και ο λυρισμός ποτέ δεν είχε ερωτευθεί τόσο πολύ την επιθετικότητα του Μέταλ. Όσο για το θεματικό κιθαριστικό σόλο… Αυτό κι αν είναι ερωτεύσιμο!
Πεντακάθαρη παραγωγή, τονίζονται τα όργανα όπως πρέπει, δίνονται τα spotlight όπου και όταν χρειάζεται και το αποτέλεσμα μιλάει για την ουσία με τον πλέον σαφή τρόπο. Στο “The Sea Of Fate” απολαμβάνουμε ένα mid tempo θέμα, που ανθίζει λεπτό με το λεπτό, έχοντας σαν σύμμαχο ακόμα ένα αξιολογότατο ρεφρέν. Ευρηματικά και πέρα από κάθε φαντασία τα πλήκτρα, τα οποία χτίζουν ένα περιβάλλον καθόλα δυναμικό και μπαρόκ. Για να ακολουθήσει το “Caught In The Web”. Έκρηξη με το θέμα των πλήκτρων στην αρχή του, η μπάντα μπαίνει με γκάζια και πολλά κέφια. Γκα-γκα και άδειασμα στο κουπλέ, εκεί που οι καθαρές κιθάρες, το μπασοτύμπανο και οι πληκτροφόρες επιχειρήσεις λαμβάνουν χώρα. Η φωνή οδηγεί. Ήπια, αγέρωχη, αψεγάδιαστη. Κιθαριστικό θέμα για βραβείο, παιχνίδισμα με τις ταχύτητες και φύγαμε στο ρεφρέν. Πού είπαμε, παιδιά, ότι έχετε το κτήμα με τα ρεφρενόδεντρα; Δίπλα σε εκείνο με τα σολόδεντρα ίσως; Αφάνταστα ευφάνταστο το ιντερμέδιο των χορδών, που μάλλον θα πρέπει να καλούνται υπέρ-χορδές στο μέλλον…
Το ”Reveal The Rain” εισβάλει με ένα κιθαριστικό μουντό, θαμπό και πολύ ενδιαφέρον. Ο ρυθμός πίσω του είναι εκείνος που πρέπει. Το κουπλέ αφήνεται, απλώνεται και μαζεύεται. Δεύτερες φωνές προσθέτουν στον λυρισμό, ενορχηστρωτικά η μπάντα το σανιδώνει και βρισκόμαστε θεατές σε ένα εναλλακτικό σόλο κιθάρας και μαυρόασπρων, με το τελικό ρεφρέν να ποτίζει λυρικά. Η κιθάρα κλείνει θεματικά και ένας γοητευτικός ρυθμός σε 8/8 βαφτίζεται επίλογος του κομματιού.
Το ”Sinners In Disguise” είναι μάλλον το επόμενο βίντεο του άλμπουμ; Μάλλον το αγάπησα λίγο παραπάνω τούτο εδώ. Εξαιρετικά επιλεκτικές δίκασες, κιθάρες που τρέχουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του τραγουδιού, πανέξυπνα εμβόλιμα των πλήκτρων και η φωνή εκεί. Να πλάθει και να φουρνίζει, για να γευτούμε όπως ονειρευόμαστε. Πολύ, μα πολύ καλή ιδέα το τελείωμα με τα πλήκτρα. Επόμενο στη σειρά το “Stealing The Sun”. Σχετικά mid tempo, απόλυτα μελωδικό, σκοτεινό και γλυκύ την ίδια στιγμή. «Η ψυχή μου είναι η ασπίδα μου». Οι κιθάρες ανθίζουν. Θέμα στο θέμα, πένα στην πένα και ένα άψογο rhythm section. Μμμ, μάλλον αυτό θα διαλέξουν για επόμενο βίντεο. Ο καλύτερος πονοκέφαλος του κόσμου, έτσι;
To “Point Of No Return” διαθέτει αυτό το ρεφρέν… Είναι τόσο χαρακτηριστικό, είναι τόσο λυρικό… «Ένα μονοπάτι που οδηγεί στο πουθενά». Μπλέκουν οι φωνές, μπλέκουν τα όργανα και το τραγούδι ολοκληρώνεται μέσα σε ένα κρεσέντο. Χωρίς ανάσα ξεκινάει το “The Final Token”. Πλήκτρα και φωνές, κρουστοί ορίζοντες και μυστικιστικές στάλες και η μπάντα εφορμά. Συγχορδίες συνοδεύουν, κιθαριστικά θέματα αναπτύσσονται και η κορύφωση στο ρεφρέν είναι χαλί για ταινία. Όλος ο καλλιτεχνικός πεσιμισμός μίας καθόλα οπτιμιστικής διάθεσης, μίας ομάδας ανθρώπων που δημιουργεί με τον πλέον ελπιδοφόρο τρόπο, στηριζόμενη σε θεματικές απελπισίας. «Δακρύζω γιατί γνωρίζω πως δεν θα πεθάνω ποτέ»…
Το ”Ethereal Walls” καλπάζει σε 6/8, με τις κιθάρες να δαιμονίζουν και… μισό, μισό, τι είναι αυτό τώρα; Το μέτρο άλλαξε. Η φωνή φυτρώνει σε ένα ήρεμο περιβάλλον, αλλά μόνο για λίγο. Το ρεφρέν ξανάρχεται καλπάζον και αυτή η εναλλαγή μας ενθουσίασε πολύ. To κιθαριστικό σόλο… Ας μου επιτραπεί μια παρασπονδία. Γύρισα το τραγούδι λίγο πίσω, για να το ξανακούσω αυτό το σόλο. Όλη η καψούρα και η αγάπη, όλος ο νταλκάς και ο πόθος! Και έρχεται το “Song Of The Dead”. Πραγματική καταιγίδα, γεμάτο δύναμη και ένταση. Ακόμα ένα θαυμαστό ρεφρέν και ξαφνικά όλα αδειάζουν. Μία λυρική γέφυρα αναλαμβάνει να πάρει τον νου σε άλλες γαίες. Και εκεί πλέον ακούμε ένα μπαρόκ riff, που στηρίζει ένα χορωδιακό ξέσπασμα, που θα κάνει τρελή ζημιά στις συναυλίες, όταν με το καλό ελευθερωθούμε.
To instrumental “A Path To Nowhere” κλείνει το άλμπουμ. Καθαρό, ατμοσφαιρικό, σαν ελαφρά βροχή στο χορτάρι. Σαν μία θύμηση ότι αυτό που ακούσαμε ήταν εκπληκτικό και ευτυχώς μπορούμε να το ακούσουμε ξανά. Πολλές φορές. Καλοτάξιδο το άλμπουμ, κύριοι! Δείχνει με τον πιο παραστατικό τρόπο το μεγαλείο της μουσικής. Ήχοι που γίνονται εικόνες, λογοπαίγνιο ευσεβές με την εγωπάθεια να παραφράζεται σε «Μονοπάτι μου» για την τέρψη των αυτιών και της ψυχής. Άριστα-Δέκα!
Κώστας Κούλης
Chronology
Joomla Social by OrdaSoft!
