Deny Reality
Sorrowful Winds
2022
Κυκλοφόρησε 2022
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Παρασκευή, 22 Απριλίου 2022
Είδος Heavy Metal
Εταιρία Steel Gallery Records
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Παρασκευή, 22 Απριλίου 2022
Είδος Heavy Metal
Εταιρία Steel Gallery Records
Review
Deny Reality
Silence In The Morning
Time Pills 6:04
To Slay The Last One
Ocean Drown Me
Satan's Heart
Quite Evil
3 Years Old
Gone
Silence In The Morning
Time Pills 6:04
To Slay The Last One
Ocean Drown Me
Satan's Heart
Quite Evil
3 Years Old
Gone
Το χαρακτηριστικό riff του ομώνυμου τραγουδιού είναι το ξεκίνημα της γνωριμίας με το καινούργιο, τέταρτο άλμπουμ, των παιδιών. Θεματάρες από πλήκτρα και κιθάρες, tutti και διάφορα δύσκολα, όλα τους μέσα σε ενάμισι λεπτό. Κάτι σαν εισαγωγή σε ένα θέμα. Η φωνή σπάει την πόρτα. Υψηλές συχνότητες, αλλαγές σε χροιές αλά King Diamond και όλοι οι διάλογοι, όλες οι εντάσεις, όλα τα της ιστορίας αποδίδονται φωνητικά από έναν άνθρωπο. Από τώρα θα προσέξετε τι τρομερή δουλειά έχει γίνει σε όλα τα όργανα. Τα πλήκτρα είναι εφευρετικότατα και οι κιθάρες διανθίζουν με μπαρόκ όσο και λυτά περάσματα. Το rhythm section στέκεται πολύ υψηλά, δίνοντας την αισθητική που πρέπει σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Και είμαστε μόλις στο πρώτο τραγούδι!
“Silence In The Morning” και ακόμα ένα σπουδαίο riff. Όλο το ύφος μου κάνει σε εξέλιξη ιστορίας, πρέπει όμως να ακούσω πιο προσεκτικά, για να καταλάβω το λιμπρέτο. Τούτο εδώ βγάζει ακόμα και τρόμο, καθώς κινείται εντελώς κινηματογραφικά. Στο ίδιο μοτίβο και το “Time Pills”, με εκείνο το μεγαλοπρεπές θέμα στις κιθάρες, το οποίο αποδίδεται και από τα πλήκτρα, ενώ τα μπασοτύμπανα το προάγουν ακόμα περισσότερο. Είναι σπουδαίοι μουσικοί, φαίνεται από χιλιόμετρα και είναι φανερό ότι όλοι τους δουλεύουν για να φανεί το τραγούδι και όχι το κάθε όργανο. To τραγούδι αλλάζει θεματικές και ύφος, αλλάζει συνέχεια δέρμα και πιστοποιεί τεχνικές δεξιότητες και έμπνευση.
“To Slay The Last One” ονομάζεται το λυρικότατο δημιούργημα που ακολουθεί. Τέρμα μελωδία, πολύ προσεγμένα ρυθμικά και ακόμα ένα κιθαριστικό που θα ιντριγκάρει το αυτί και το μυαλό. Η φωνή βγαίνει απίστευτα ψηλά και μπλέκεται με διάφορες εκδόσεις της, σε διάφορες κλίμακες και συχνοτικές καμπύλες. Τα σόλο είναι υποδειγματικά και στην ουσία αποτελούν παράλληλο θέμα του κομματιού. Και το σπάσιμο σε ακουστικούς δρόμους είναι και εκείνο μέρος της ιστορίας. Το σχήμα μπορεί να παίξει όπως θέλει και πάλι να είναι ερωτεύσιμο. Η δισολία είναι μαγική! Και οι παύσεις ακόμα περισσότερο. Εκπληκτικό τελείωμα, τόσο συμφωνικό και τόσο εύθραυστο…
Το ”Ocean Drown Me” διαθέτει ένα mid tempo, μπαρόκ άτι, που θέλει μεν να καλπάσει τρελά, κρατιέται όμως και παρελαύνει με αυτοκρατορικό στυλ. Η φωνή εισβάλει. Σκοτεινή, φωτεινή, οπερετική, σκότεινη, βιμπράτο και βρυχηθμός ανταμώνουν και αφηγούνται. Και ένα σωρό θέματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Πραγματικός καταιγισμός!
Το οκτάλεπτο “Satan’s Heart” ξεκινά με θέμα στα πλήκτρα. Τα τύμπανα εισαγάγουν και οι κιθάρες έπονται. Και όλα αυτά εκβάλουν σε ένα ακουστικό κουπλέ. Μέσα σε σαράντα δεύτερα οι Sorrowful Winds κάνουν πράγματα που άλλες μπάντες θα ήθελαν δύο τραγούδια. Mid tempo και αυτό, ακολουθεί έναν δρόμο που η μπάντα έχει κατασκευάσει με περισσή φροντίδα. Η αλλαγή μέτρου έρχεται σχεδόν ανεπαίσθητα. Τι έκαναν μόλις τώρα; Για κάτσε να ακούσω πώς θα το ξαναφέρουν… Ναι, εντάξει, δηλώνω οπαδός. Το progressive ομορφάκι που ακολουθεί είναι κάτι που η μπάντα το καθιστά σαφές καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Της αρέσει να παίζει με χρόνους και αξίες, της βγαίνει πολύ άνετα και πολύ φυσικά και είναι ένα ακόμα συν για το κάθε τραγούδι.
Μπακλαβαδωτό το riff στο “Quite Evil”, απλώνεται με μεγαλοπρέπεια, πριν έλθουν και άλλες μελωδίες και το κατακλύσουν, καθώς και ένα tutti, που κάνει το ηχητικό τοπίο ατραξιόν για όλους εμάς. Και εκείνη η δισολία… Απλά, πρέπει να ακούσετε! Να ακούσετε και να εστιάσετε σε εκείνο το tutti, που διαθέτει στη σύνθεσή του και ένα ακουστικό θέμα, που αναγάγει όλο αυτό σε θέαμα.
Επίλογος με το “Gone”, με μια εισαγωγή που μοιάζει με επιστέγασμα όλης της ιστορίας. Καμβάς για κιθάρα και φωνή σε ακουστικό περιβάλλον. Πανέξυπνες drumιστικές πινελιές και συμφωνικό ανέβασμα. Είναι μία Rock opera; Θα μπορούσε και με χαρακτηριστική ευκολία μάλιστα. Το τελείωμα παραπέμπει στην αρχή, τα πλήκτρα προκαλούν ανατριχίλα. Είναι οι ελληνικές μπάντες οι κορυφαίες στο ιδίωμα. Ναι, όταν βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι. Καλοτάξιδο, κύριοι!
Chronology
Joomla Social by OrdaSoft!