A View From The Top Of The World
Dream Theater
2021
Κυκλοφόρησε 2021
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Σάββατο, 23 Οκτωβρίου 2021
Είδος Progressive Metal
Εταιρία InsideOut Music
Format CD
Είδος
Ενημερώθηκε στις Σάββατο, 23 Οκτωβρίου 2021
Είδος Progressive Metal
Εταιρία InsideOut Music
Review
The Alien
Answering The Call
Invisible Monster
Sleeping Giant
Transcending Time
Awaken The Master
A View From The Top Of The World
I. The Crowning Glory
II. Rapture Of The Deep
III. The Driving Force
Answering The Call
Invisible Monster
Sleeping Giant
Transcending Time
Awaken The Master
A View From The Top Of The World
I. The Crowning Glory
II. Rapture Of The Deep
III. The Driving Force
Pt. I: Each of the seven
Αποτελεί ιεροτελεστία η ακρόαση του νέου δίσκου της αγαπημένης μου, με διαφορά, μπάντας. Ακριβώς δύο χρόνια και οκτώ μήνες από το “Distance Over Time”, οι Dream Theater επανέρχονται με νέο δίσκο στις αποσκευές τους, τον οποίο τον περίμενα με τεράστια ανυπομονησία. Εν μέσω πανδημίας και χωρίς ζωντανές εμφανίσεις, τα μέλη της μπάντας μέχρι τώρα αποδείχθηκαν αρκετά παραγωγικά μέσω των side/solo projects τους, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν όλο αυτόν τον δημιουργικό οίστρο στο ύφος του νέου τους δίσκου. Όπως παθαίνω σχεδόν σε κάθε κυκλοφορία των Dream Theater, χρειάζομαι αρκετές ακροάσεις για να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα, αφού οι συνθέσεις τους μου δίνουν κάθε φορά και κάτι νέο να ανακαλύψω. Άλλωστε η μουσική των Dream Theater δεν έχει ποτέ την πρόθεση να μας δοθεί από το πρώτο κιόλας άκουσμα…
Το “A View From The Top Of The World” αποτελείται από επτά κομμάτια αρκετά μεγάλα σε διάρκεια, με αποκορύφωμα το ομώνυμο εικοσάλεπτο έπος, το οποίο ξυπνά μνήμες συγκίνησης από το “A Change Of Seasons”. Απόλυτα δεμένα μεταξύ τους τα τραγούδια, με ωραία ροή και συνοχή, χωρίς περιττό δευτερόλεπτο μουσικής. Στο σύνολό του ο δίσκος έχει διάρκεια τόση όση χρειάζεται για να τους χορτάσεις απόλυτα (αν και για εμάς τους πλεονέκτες δεν θα μας πείραζε και λίγο παραπάνω). Συγκριτικά με τις προηγούμενες δουλειές της μπάντας, εδώ συναντάμε αρκετά πιο heavy και γρήγορες συνθέσεις, ενώ απουσιάζει αυτή τη φορά η σχεδόν καθιερωμένη μπαλάντα, κάτι που δεν με ενόχλησε καθόλου. Η μπάντα βρίσκεται σε μουσικό οργασμό, δίνοντάς μας τραγούδια που δεν εγκλωβίζονται σε νόμους και κανόνες. Ο James LaBrie αποδίδει μέχρι εκεί που αντέχει η φωνή του, δίνοντάς μας αβίαστες και βελούδινες ερμηνείες. Ο δε Mike Mangini φαίνεται να δείχνει πλέον τον χαρακτήρα του στο παίξιμο και στις συνθέσεις, ανεβάζοντάς τες σε άλλο επίπεδο. Όσο για τους κυρίους John Petrucci, John Myung και Jordan Rudess, για άλλη μια φορά μεγαλουργούν και μας δίνουν απλόχερα κάποια από τα καλύτερά τους παιξίματα.
Το “A View From The Top Of The World” ξεκινά με το “The Alien”, το οποίο αποτέλεσε και το πρώτο single από τον δίσκο. Οφείλω να ομολογήσω με ταπεινότητα πως όταν το άκουσα πρώτη φορά, ένιωσα λίγο μουδιασμένη και αυτό γιατί ενώ μουσικά το κομμάτι είναι για σεμινάριο μουσικής, με υπέροχα ορχηστρικά μέρη και με μια πολύ δυνατή εισαγωγή, το refrain του μου φάνηκε λιγάκι άτονο. Ηχητικά ένιωσα πως το έπιασαν ακριβώς από εκεί που το άφησαν στον προηγούμενο δίσκο, σαν φυσική συνέχεια του “Pale Blue Dot”, χωρίς να μου δώσουν όμως το κάτι παραπάνω. Έκανα όμως τεράστιο λάθος όταν το άκουσα συνδυαστικά με τις υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου. Εκεί κατάλαβα πως η πρώτη γεύση που μας έδωσαν οι Theater μάλλον ήταν απλώς για να μας ανοίξουν την όρεξη για το κυρίως… Πάντως, αυτό που συμβαίνει στο “The Alien”, εκεί μετά τα πεντέμισι λεπτά, είναι πραγματικά υπέροχο, δίνοντάς μας ένα εκπληκτικό κλείσιμο.
Αν η μπάντα είχε κυκλοφορήσει ως πρώτο single το “Answering The Call”, νομίζω πως όλοι θα μιλάγαμε χωρίς δισταγμό για την κυκλοφορία της χρονιάς. Βαρύ, έντονο και επιβλητικό, με υπέροχο κουπλέ και ένα refrain που κολλάει αμέσως στο μυαλό, από αυτές τις συνθέσεις των Theater που εντυπωσιάζουν από κάθε άποψη, με το πρώτο κιόλας άκουσμα. Δεν τολμώ καν να σχολιάσω το τι γίνεται από τεχνικής άποψης μέσα σε αυτό το κομμάτι. Εκπληκτικά solo, υπέροχες μελωδίες, φοβερές κορυφώσεις, επιβλητικό κλείσιμο και διάσπαρτο ένα feeling εποχής “Train Of Thought”. Το “Invisible Monster”, που ακολουθεί, αποτέλεσε το δεύτερο single από το “A View From The Top Of The World”. Εκπληκτική η έναρξή του, ξεκινάει δειλά για να χτιστεί σιγά σιγά. Από τα τραγούδια που επίσης με κέρδισαν από τη πρώτη στιγμή με τη στοιχειωμένη του ατμόσφαιρα. Το δε κιθαριστικό σόλο, μετά το τέταρτο λεπτό, με τη συνοδεία των αναγεννησιακών πλήκτρων, με συνεπαίρνει.
Τι να πω για το δεκάλεπτο έπος “Sleeping Giant”; Σαφέστατα από τις αγαπημένες μου συνθέσεις. Λατρεύω το πώς χτίζεται το τραγούδι, το σχεδόν beatάτο riff του, τα πλήκτρα και το drumming από άλλο πλανήτη και το στιβαρό μπάσο που δένει όλο το τραγούδι. Οι δε εναλλαγές στη μελωδία είναι κάτι το ασύλληπτο. Παίζουν πάνω στη βασική μελωδία και χωρίς να χάνουν σε συναίσθημα, κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τελευταίας νότας. Το δε refrain θεωρώ πως είναι από τα πιο ωραία του δίσκου. Αλλαγή ύφους με το πιο «ανεβαστικό» “Transcending Time” και εδώ η μπάντα αγγίζει άλλα επίπεδα μελωδικότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου το οποίο σε κάτι λιγότερο από εξίμισι λεπτά καταφέρνει να μας μαγέψει με το αισιόδοξο ύφος και το υπέροχο κλείσιμό του με το πιάνο.
Το “Awaken The Master”, που ακολουθεί, ξεκινά καταιγιστικά. Ο Petrucci μας εντυπωσιάζει με την οκτάχορδη κιθάρα του, προσδίδοντας έναν πιο heavy και γεμάτο ήχο στο τραγούδι. Υπέροχα τα πλήκτρα του Rudess, ενώ ο Myung στέκεται μεστός και δυναμικός. Κινηματογραφικό κομμάτι, με εκπληκτικές διακυμάνσεις και εναλλαγές μέσα στα σχεδόν δέκα λεπτά του. Τα πλήκτρα εδώ συνοδεύουν εκπληκτικά τα βαριά κιθαριστικά riff, προσδίδοντας λίγο παραπάνω συναίσθημα. Κουπλέ και refrain από τα πιο δυναμικά του δίσκου. Αναμφισβήτητα από τα μεγαλύτερα highlight. Δηλώνω εντυπωσιασμένη και προχωράω γρήγορα στο κλείσιμο του δίσκου με το ομώνυμο εικοσάλεπτο έπος “A View From The Top Of The World”. Ανατριχίλα από το πρώτο δευτερόλεπτο. Heavy riff χτίζει το κομμάτι, ενώ όλη η μπάντα σαρώνει στο πέρασμά της. Εδώ νιώθω πως έχουν συνδυάσει τα καλύτερα μέρη από τη μέχρι τώρα καριέρα τους και τα παρουσιάζουν μέσα σε είκοσι λεπτά. Η ερμηνεία του LaBrie ντύνει βελούδινα τη μελωδία. Ακριβώς στη μέση του το τραγούδι ρίχνει τους τόνους και αρχίζει να μας πλημμυρίζει με ατελείωτα συναισθήματα. Πόση μαγεία κρύβεται εδώ μέσα; Όλα στον υπερθετικό βαθμό και στο δέκατο τέταρτο λεπτό έρχεται η απόλυτη ανατροπή και ξεκινάει ο δρόμος προς την κορύφωση με ένα συγκλονιστικό κλείσιμο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο όμορφα, ατμοσφαιρικά, συναισθηματικά και έντονα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα τα τελευταία έτη. Αριστούργημα.
Οι Dream Theater μας χαρίζουν εμπειρίες και όχι απλές μουσικές, ενώ καταφέρνουν για άλλη μία φορά να παίζουν ό,τι πιο δύσκολο και τεχνικό και να το κάνουν να φαίνεται σαν το πιο απλό πράγμα του κόσμου, συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο συναίσθημα με απαράμιλλη τεχνική. To “A View From The Top Of The World” είναι φρέσκο, ξεπερνάει τον προκάτοχό του και καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκειά του. Εάν κάποιος αναζητά αναβίωση των αριστουργημάτων του παρελθόντος, ας προσπεράσει. Η μπάντα συνεχίζει να εξελίσσεται και να βλέπει μπροστά και οι οπαδοί της αυτό περιμένουν από τους ίδιους. Αναμφίβολα λοιπόν οι Dream Theater δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους για το 2021 και ίσως τον καλύτερο δίσκο της δικής τους τελευταίας δεκαετίας (ή της μετά-Portnoy εποχής, αν θέλουμε να το θέσουμε και έτσι). Άραγε πώς είναι η θέα, όταν κοιτάς από την κορυφή του κόσμου; Ακούγοντας αυτόν τον δίσκο θα το νιώσετε.
Enjoy the view!
Τζοβάνα Σπήλιου
Pt. II: Images and songs
Αισίως το δέκατο πέμπτο άλμπουμ για τους Αμερικανούς και τον Καναδό. Επτά τραγούδια – το ένα σπονδυλωτό – και διάρκεια εβδομήντα λεπτά. Οι DT συνεργάζονται για πρώτη φορά, στη μίξη και το mastering, με τον Andy Sneap, ο οποίος ομοίως είχε φροντίσει το προσωπικό άλμπουμ του Petrucci πέρυσι. Οι DT ηχογραφούν άλμπουμ τους για πρώτη φορά στο καινούργιο τους στούντιο, το DTHQ (Dream Theater HeadQuarters).
Είχα ακούσει το “The Alien” μερικούς μήνες πριν, όταν κυκλοφόρησε σαν επίσημο βίντεο της μπάντας στο διαδίκτυο. Τι κρίμα που δεν βγαίνουν πια single… Πόσο χάλια έχουν γίνει οι ακροατές πια; Πολύ… Το είχα ακούσει λοιπόν και μόρφασα με δυστροπία. Πάλι τα ίδια. Δυόμισι λεπτά μουσικής μέχρι να μπει η φωνή – είναι εισαγωγικό του δίσκου; Ωραία, τους το δίνω – και στη συνέχεια φωνητικά και σπουδαίες μελωδικές γραμμές από τον LaBrie. Σόλο διαφόρων υφών για περίπου τριάμισι λεπτά και τότε πάλι ακούμε φωνή. Και να πω ότι δεν έχει όμορφες μελωδίες... Σκοτώνει το κομμάτι! Αλλά όλη αυτή η φρενήρης επίδειξη το χαντακώνει. Χρειάζεται να ακούσω τρεις χιλιάδες γυρίσματα από τον Mangini για να καταλάβω το πόσο θεός είναι στα τύμπανα; Χρειάζεται;
Συνέχεια με το “Answering The Call”. Πανέμορφη μελωδία. Σκοτεινό, κλειστοφοβικό. Σε επτά χρόνους το ρεφρέν, στο οποίο πατά άνετα ο τραγουδιστής και σε έξι χρόνους το υπόλοιπο, με το κουπλέ να παλαντζάρει στη μέση. Φοβερό και τρομερό τούτο δω. Δεν υπάρχει λόγος να σταθώ στην απόδοση της μπάντας, μόνο γέλιο θα προκαλούσα. Οι Theater γενικώς… ΔΕΝ παίζονται! Όλα τα λεφτά όμως είναι η φωνή και τα φωνητικά του LaBrie, ο οποίος δεν συμμετείχε με φυσική παρουσία στη σύνθεση, φοβούμενος την πανδημία. Είχε επαφή μέσω υπολογιστών και συνέγραψε από μακριά. Οι υπόλοιποι τέσσερις βρέθηκαν κανονικά στο στούντιο. Το κομμάτι συνεχίζει, φιλοξενώντας διαδοχικά σόλο από κιθάρες και πλήκτρα και παίρνοντας τον χρόνο του. Ναι, κάποια στιγμή θα ξαναμπεί η φωνή. Ο επίλογος πάντως είναι απίστευτα ψαρωτικός και πορωτικός.
Το “Invisible Monster” είχε κυκλοφορήσει σαν δεύτερο single/video. Γκράντε μελωδία και σε αυτό το τραγούδι, που στη συνέχεια σκοτεινιάζει για να μπει η φωνή. Κουπλέ σε επτά χρόνους και εξαιρετική χροιά, για να «στρογγυλέψουν οι γωνίες» στη γέφυρα, με μια κλασσικίζουσα αλλά και Pomp αισθητική. Πολύ όμορφο και αυτό το κομμάτι στη δομή του και σχεδόν κινηματογραφικό, όσον αφορά την εν γένει παρουσία του. Εννοείται πως οι DT αλλάζουν εξήντα δύο background στο ηχητικό χαλί, ανεβάζουν και κατεβάζουν ταχύτητα και έχουν έναν Mangini σε δαιμονιώδη κατάσταση. Θα ήθελα πολύ να ήμουν σε μια γωνιά στο στούντιο και να τον χάζευα καθώς ηχογραφούσε. Ίσως να είναι καλύτερος και από εκείνον ακόμα; Μα γίνονται αυτά τα πράγματα; Η πλάκα είναι πως ο Petrucci και ο Rudess παίζουν τα άπαιχτα τόση ώρα, ο Myung δίνει ρεσιτάλ στις χαμηλές συχνότητες και κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σ’ αυτό, λόγω συνήθειας! Και μπορεί να ακούγομαι μονόπλευρος τώρα, θεωρώ όμως ότι στα τύμπανα δεν ακολουθείται αυτή η φόρμουλα, λόγω του ότι ο Mangini… Αφήστε, δεν σας πείθω. Απλά έτσι θέλω!
Το δεκάλεπτο “Sleeping Giant” έχει αυτό το χαρακτηριστικό riff στην αρχή, το οποίο στοιχειώνει το τραγούδι, ενώ κατά τη διάρκειά του θα ακούσουμε πεντακόσια διαφορετικά πράγματα εκεί μέσα. Ωω-Ωω φωνητικά και ένας LaBrie που διαφεντεύει το τραγούδι. Μιούζικαλ και θεματικά σόλο, ιδέες της κιθάρας που υποστηρίζονται από όλα τα όργανα με έναν βιρτουοζιτέ αέρα. Τα σόλο, στη συνέχεια, τρέχουν με νορμάλ ταχύτητες, εντυπωσιάζουν πάντα και πατάνε σε διάφορες παραλλαγές της ταχύτητας παιξίματος. Πώς τα θυμούνται όλα αυτά, είπαμε; Όπως ακριβώς θυμούνται ΟΛΑ τα άλλα. Επιστρέφουν οι φωνές και κλείνει το κομμάτι αυτό με instrumental μεγαλοπρέπεια.
Και ξαφνικά οι Fates Warning μπήκαν στο στούντιο των παιδιών! Έχω πάθει με το “Transcending Time”, είναι σαν να ακούω μία μίξη “Parallels” και “Inside Out”, τουλάχιστον μέχρι το σόλο στα πλήκτρα και το κουπλέ, που είναι DT, από δω μέχρι την επόμενη ζωή. Μπαλαντοειδές και όμορφο, ακολουθείται από σπουδαίες μελωδίες και ένα Fates ιντερμέδιο. Μάλλον γι’ αυτό πονάει το δοντάκι μου περισσότερο. Και ίσως το μοναδικό κομμάτι στο άλμπουμ, που ο Petrucci εξασκεί τις μπουζουκοπένες του. Ναι, για λίγο είναι και μάλιστα αρέσει. Αυτό όμως που θα σας τρελάνει είναι ο πληκτρώδης καταρράκτης που ξεχύνεται προς το τελείωμα και γενικό αμπαλάρισμα, που μας κάνει να ψάχνουμε πίσω από τις κουίντες, για να βρούμε τους Spock’s Beard και τους King Crimson.
Ομοίως και το έτερο δεκάλεπτο της παρέας, το “Awaken The Master”. Μονοί χρόνοι, χτίσιμο μέτρο-μέτρο, να βάλουμε ακόμα ένα τέταρτο από δω, να βγάλουμε κάτι από κει, να το γυρίσουμε σε 12/8 και να κάνει η φωνή πάνω από δύο λεπτά να μπει. Ας είναι. Μας αποζημιώνει το κουπλέ. Πραγματικά υπέροχο! Λυρικό και γλυκύ. Το ίδιο και το ρεφρέν. Γέφυρα και μάλλον ετοιμαζόμαστε για ένα ακόμα μεγάλο οργανικό μονοπάτι. Όχι, λανθάνω. Ξανά κουπλέ και πραγματικά ένα θαυμάσιο χαλί πίσω από τη φωνή. Οι DT το έχουν τουμπανιάσει χωρίς να έχουν δαπανήσει παραπάνω από το ένα εκατομμυριοστό της τεχνικής τους. Πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως τούτη η κινηματογραφική προσέγγιση, που δεν είναι κάτι καινούργιο για τους ΚανακοΓιάνκδηδες, είναι πολύ φιλική στο αυτί. Στη συνέχεια βέβαια γίνεται Fusion και Jazz-ο-κάτι, αλλά είναι πολύ φυσικό, αφού οι επιρροές βγαίνουν όλες στην επιφάνεια. The end of a chapter, awaken the master…
Το εικοσάλεπτο, ομώνυμο, κομμάτι, κλείνει το άλμπουμ. Ο John Williams συνθέτει Heavy Metal; Απίστευτη εισαγωγή, με καργάτο κινηματογραφικό τονισμό και τα όργανα να κινούνται προς μία συμφωνική τροχιά. Ας θεωρήσουμε ότι οι Dream Theater πάνε να ντύσουν μουσικά μία ταινία είκοσι λεπτών. Χωρίς διαλόγους. Χωρίς πολλούς διαλόγους, τέλος πάντων. Άπειρες οι εναλλαγές, τα βασικά θέματα διανθίζονται και η μπάλα χάνεται από το πρώτο πεντάλεπτο, με εκείνη την εξωγήινη αλλαγή και το τραγούδι μέσα σε τραγούδι, που μόλις μας προέκυψε. Μετά τα γκάζια θα επέλθει η ηρεμία. Θα αγγίξουμε κάτι από ουρανό, θα μυρίσουμε το χορτάρι, θα διαβάσουμε αγαπημένα βιβλία στην αιώρα τη σμιλεμένη από μελωδίες. Και μερικά λεπτά μετά, όταν ξαναγυρίσουν τα φουλ ηλεκτρικά, η θεματολογία των Theater χτυπά ξανά κόκκινο, όσον αφορά ταχύτητες και φαντασία.
Το σπουδαίο αυτό άλμπουμ, γιατί πραγματικά είναι σπουδαίο και γιατί αυτό ισχύει όχι επειδή το γράφω εγώ, αλλά επειδή αυτοί που το δημιούργησαν, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καταλάβουμε το μεγαλείο της μουσικής πρότασής τους, δείχνει πως οι Dream Theater φτιάχνουν σενάρια με νότες. Ναι, συνεχίζω να θεωρώ ότι υπερβάλλουν και ότι θα μπορούσαν να πάνε στο less is more, αλλά αυτοί εδώ έτσι ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να παίζουν. Και αυτό θα είναι πάντα σεβαστό, παρόλες τις διαφωνίες και τις γκρίνιες. Είμαι ευτυχής που μπορώ να ακούω τέτοιες δουλειές, είμαι τυχερός που μπορώ να ακούω τέτοιες δουλειές. Να προσθέσω επίσης ότι το εξώφυλλο του Hugh Syme είναι απλά μεγαλοφυΐες! Πολλά μπράβο για το καινούργιο άλμπουμ! Τα υπόλοιπα στη συνέντευξη.
Chronology
Joomla Social by OrdaSoft!
