Στη σκηνή θα δεις το διαμέρισμα της ηρωίδας στο κέντρο και στις άκρες από τη μία το κελί της φυλακής και από την άλλη ένα ησυχαστήριο, όπου θα ακούσεις ένα παραμύθι. Πού κολλάει το παραμυθάκι; Θα καταλάβεις στην πορεία όταν το δεις, δε θα στα πω όλα εγώ. Θα σου πω δυο πραγματάκια όμως για τη ζωή της ηρωίδας, που τα αφηγείται με τέτοιο τρόπο η Κορινθίου, που γίνεσαι αυτή η γυναίκα και ας μην έχεις τέτοια βιώματα. Πρόκειται για μια γυναίκα που σαν παιδί είχε ένα πατέρα μέθυσο, αδιάφορο, που χτυπούσε την μητέρα της. Και να που τελικά, αν και έδειχνε στην πορεία ότι δε θα έχει την κατάληξη της μητέρας της, μια και έδειχνε να απολαμβάνει τις στιγμές της ζωής με τυχαίους έρωτες παρορμητικούς, τελικά ερωτεύεται και χάνεται ολόκληρη η ύπαρξή της στον απόλυτο και ολοκληρωτικό για εκείνη έρωτα, που τελικά αποδεικνύεται ότι είναι σαν τον πατέρα της. Και αφού την παρατάει έγκυο μετά από δύο χρόνια περίπου, ξαναγυρίζει με τη νέα μελλοντική γυναίκα του να της πάρει το παιδί. Και εδώ ξεκινάει μια νέα παράνοια…
Και τελικά, όταν κάποιος έχει άσχημα παιδικά χρόνια, λάθος πρότυπα, λάθος έννοια της αγάπης και του έρωτα, τελικά πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μάθει τα σωστά; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αποδεχτεί πως αγάπη δεν είναι ο ξυλοδαρμός, δεν είναι να σε μειώνουν, απατούν, εξαγοράζουν και όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις θύμα, άσχημα για τον εαυτό σου; Τελικά τι είναι αγάπη; Και στην προκειμένη περίπτωση η αγάπη μπορεί να σκοτώσει;