Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Τίμων ο Αθηναίος
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Θεατρικές Παραστάσεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2018 20:41
Ο Τίμων είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ταυτόχρονα ταύτιση κι αποτροπιασμό. Αυτό το δισυπόστατο του, κατά πολλούς, ιστορικού προσώπου προκάλεσε το ενδιαφέρον του Shakespeare, που αρέσκεται σε θεατρική ανάλυση διαχρονικών φαινομένων κοινωνικής παθογένειας μέσα από την οπτική των ηρώων του. Ο Τίμων στην πρώτη πράξη μοιάζει σαν μια εξιδανικευμένη αρχοντική φιγούρα, που μέσα από τη σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού προκαλεί μια άβολη σχέση με το κοινό. Μια ασύμβατη εικόνα με τα όσα θεωρούνται δεδομένα στην ιστορία των ανθρωπίνων σχέσεων παίρνει ζωή μέσα από τη γενναιοδωρία του άρχοντα Τίμωνα που ενσαρκώνεται εξαιρετικά από το Βασίλη Ανδρέου.
Ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, που συνδυάζει νεανική φρεσκάδα και εμπειρία, σχηματίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η μεταστροφή του τραγικού ήρωα. Το δράμα αυτό της “πτώσης” του Τίμωνα από υπόδειγμα φιλανθρωπίας σε έναν από τους γνωστότερους μισανθρώπους της ιστορίας κρύβει όλη εκείνη την εσωτερική πάλη του Σαίξπηρ με την επιλογή των ανθρώπων που οφείλεις να έχεις κοντά σου. Η ευεργεσία μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε πρώιμο στάδιο προδοσίας και η ανιδιοτέλεια σε στοιχείο συντριβής. Η εξαιρετική σκηνοθεσία της εν λόγω μεταφοράς του Τίμωνα του Αθηναίου διαχειρίζεται τα επίπεδα της σκηνής του Rex με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στις διαθέσεις και τάσεις των ηρώων και πετυχαίνει απόλυτα την εναλλαγή τόπων και χρόνων δίχως “σκηνική επιβάρυνση”, που ίσως να λειτουργούσε αντιδιαμετρικά με την αισθητική αρχαίας τραγωδίας που είχε ασφαλώς ο Σαίξπηρ στο μυαλό του.
Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της παράστασης είναι η διάχυτη μουσικότητά της. Δίχως ασφαλώς να εμπλεκόμαστε με αμιγώς μιουζικαλικές κατευθύνσεις, η υποβλητική αρμονία της φωνής του θιάσου λειτουργεί σαν ένα υπόστρωμα τραγικότητας καθόλη την εξέλιξη της πορείας του κειμένου, ακόμα κι όταν όλα έχουν μια μαγική εικόνα ψευδευδαιμονίας. Το θέμα ανάπτυξης του “Τίμωνα του Αθηναίου” είναι ασφαλώς η σχέση ευεργέτη και ευεργετημένου, η σχέση της δοτικότητας και της αχαριστίας, η σχέση ως κάτι σχετικό. Κάθε ενέργεια επί σκηνής και κάθε ενσάρκωση παίζει δομικό ρόλο στη λειτουργικότητα μιας συναισθηματικής κλίμακας, που κάνει το θεατή μάντη κακών από το πρώτο δευτερόλεπτο, με την εμφάνιση του Τίμωνα, που ξεπλένει από πάνω του την ίδια την ανθρώπινη φύση του. Μια απογύμνωση που εξελίσσεται στα πρόσωπα των αδηφάγων “φίλων” του.
Η φυσική κατάσταση των βασικών πρωταγωνιστών, όπως ο Αλκιβιάδης (Χρήστος Σουγάρης) και ο Τίμωνας είναι αξιοσημείωτη και ενθαρρύνει τις σκηνοθετικές επιλογές του κ. Λιβαθινού για χρήση του εύρους της σκηνής και μια έντονη κινησιολογία, που για να αναπτυχθεί δανείζεται και αρκετό χώρο από το κοινό.
Στο πρόσωπο του Τίμωνα εικονίζεται περίτρανα το πρόσωπο της ιστορίας των ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό ίσως να μου δίνει το δικαίωμα να δω κάποιους παραλληλισμούς του έργου αυτού που γεννήθηκαν κυρίως από τη φυσική εμφάνιση του παρόντος ενσαρκωτή του. Αν τυχόν η εμφάνιση αυτή αλλά και η κίνησή του ανάμεσα στο “πλήθος” μου έφερε στο μυαλό κινηματογραφικές και θεατρικές προσεγγίσεις του προσώπου του Χριστού, τότε η σαφής αναφορά στο “Κλέβετε Αλλήλους” επιβεβαίωσε αυτή την πρώτη αίσθηση. Ο συσχετισμός ανάμεσα στο πρόσωπο του Χριστού ως στοιχείο θυσίας και αγάπης μέχρι το “τέλος” με τον Τίμωνα που συσχέτισε τα παραπάνω με τη διάρκεια ανταπόκρισης των αντικειμένων τους, τότε γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Τίμων, πέρα από τραγικό πρόσωπο, ταυτίζεται με την ανθρώπινη φύση που χάνει συνήθως την μάχη με την υπέρβαση.
Ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, που συνδυάζει νεανική φρεσκάδα και εμπειρία, σχηματίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η μεταστροφή του τραγικού ήρωα. Το δράμα αυτό της “πτώσης” του Τίμωνα από υπόδειγμα φιλανθρωπίας σε έναν από τους γνωστότερους μισανθρώπους της ιστορίας κρύβει όλη εκείνη την εσωτερική πάλη του Σαίξπηρ με την επιλογή των ανθρώπων που οφείλεις να έχεις κοντά σου. Η ευεργεσία μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε πρώιμο στάδιο προδοσίας και η ανιδιοτέλεια σε στοιχείο συντριβής. Η εξαιρετική σκηνοθεσία της εν λόγω μεταφοράς του Τίμωνα του Αθηναίου διαχειρίζεται τα επίπεδα της σκηνής του Rex με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται σαφής διάκριση ανάμεσα στις διαθέσεις και τάσεις των ηρώων και πετυχαίνει απόλυτα την εναλλαγή τόπων και χρόνων δίχως “σκηνική επιβάρυνση”, που ίσως να λειτουργούσε αντιδιαμετρικά με την αισθητική αρχαίας τραγωδίας που είχε ασφαλώς ο Σαίξπηρ στο μυαλό του.
Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της παράστασης είναι η διάχυτη μουσικότητά της. Δίχως ασφαλώς να εμπλεκόμαστε με αμιγώς μιουζικαλικές κατευθύνσεις, η υποβλητική αρμονία της φωνής του θιάσου λειτουργεί σαν ένα υπόστρωμα τραγικότητας καθόλη την εξέλιξη της πορείας του κειμένου, ακόμα κι όταν όλα έχουν μια μαγική εικόνα ψευδευδαιμονίας. Το θέμα ανάπτυξης του “Τίμωνα του Αθηναίου” είναι ασφαλώς η σχέση ευεργέτη και ευεργετημένου, η σχέση της δοτικότητας και της αχαριστίας, η σχέση ως κάτι σχετικό. Κάθε ενέργεια επί σκηνής και κάθε ενσάρκωση παίζει δομικό ρόλο στη λειτουργικότητα μιας συναισθηματικής κλίμακας, που κάνει το θεατή μάντη κακών από το πρώτο δευτερόλεπτο, με την εμφάνιση του Τίμωνα, που ξεπλένει από πάνω του την ίδια την ανθρώπινη φύση του. Μια απογύμνωση που εξελίσσεται στα πρόσωπα των αδηφάγων “φίλων” του.
Η φυσική κατάσταση των βασικών πρωταγωνιστών, όπως ο Αλκιβιάδης (Χρήστος Σουγάρης) και ο Τίμωνας είναι αξιοσημείωτη και ενθαρρύνει τις σκηνοθετικές επιλογές του κ. Λιβαθινού για χρήση του εύρους της σκηνής και μια έντονη κινησιολογία, που για να αναπτυχθεί δανείζεται και αρκετό χώρο από το κοινό.
Στο πρόσωπο του Τίμωνα εικονίζεται περίτρανα το πρόσωπο της ιστορίας των ανθρωπίνων σχέσεων. Αυτό ίσως να μου δίνει το δικαίωμα να δω κάποιους παραλληλισμούς του έργου αυτού που γεννήθηκαν κυρίως από τη φυσική εμφάνιση του παρόντος ενσαρκωτή του. Αν τυχόν η εμφάνιση αυτή αλλά και η κίνησή του ανάμεσα στο “πλήθος” μου έφερε στο μυαλό κινηματογραφικές και θεατρικές προσεγγίσεις του προσώπου του Χριστού, τότε η σαφής αναφορά στο “Κλέβετε Αλλήλους” επιβεβαίωσε αυτή την πρώτη αίσθηση. Ο συσχετισμός ανάμεσα στο πρόσωπο του Χριστού ως στοιχείο θυσίας και αγάπης μέχρι το “τέλος” με τον Τίμωνα που συσχέτισε τα παραπάνω με τη διάρκεια ανταπόκρισης των αντικειμένων τους, τότε γίνεται ξεκάθαρο ότι ο Τίμων, πέρα από τραγικό πρόσωπο, ταυτίζεται με την ανθρώπινη φύση που χάνει συνήθως την μάχη με την υπέρβαση.
Δημήτρης Μπάρμπας
ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
ΘΕΑΤΡΟ REX
ΣKHNH "ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ"
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ 48
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
10€ (Γενική Είσοδος)
6€ ανέργων
5€ ΑΜΕΑ
(Τα εκπτωτικά εισιτήρια εκδίδονται μόνο από τα ταμεία του Θεάτρου Ρεξ)
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
- ΤΑΜΕΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
