«Να γράψεις»! Τι συμπέρασμα μπορείτε να βγάλετε εσείς από αυτό; Ότι ετοιμάζομαι για Πανελλαδικές εξετάσεις; Ότι είμαι στο facebook έτοιμος για post; Ότι δίνω για δίπλωμα; Ή ότι αυτή είναι η εντολή του «κ. διευθυντή» για την παράσταση που θα σας αναφέρω κάτω, την οποία και έχει ήδη καλύψει επαρκώς η αγαπημένη μας Χάρις; Προφανώς και είναι το τελευταίο. «Αφού θα γράψεις, θα μπει», ήταν το συμπέρασμα του σοφού ανδρός κι έτσι θα σας αναφέρω και τη δικιά μου εμπειρία, προσπαθώντας να αποφύγω τις επαναλήψεις. Δύσκολο βέβαια, αλλά θα το παλέψω. Ξεκινάμε λοιπόν από τα βασικά και τετριμμένα.

   Η τράτα φουλαρισμένη, το ραντεβού κανονισμένο στο Από Μηχανής Θέατρο, η παράσταση Θεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Πάνου Λουκαΐδη. Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή, την αναφέρει και ενδελεχώς η γλυκύτατη Χάρις, οπότε δεν μένω για πολύ. Έως κα καθόλου. Απλά θα αναφέρω ότι είναι μια ιστορία που στηλιτεύει τη συμπεριφορά των ανδρών έναντι των γυναικών στην Αρχαία Ελλάδα, μέσα από τα μάτια του γνωστού κωμωδού – σατιρικού ποιητή. Η οποία είναι πολύ πιθανόν να μην έχει αλλάξει και πολύ στις μέρες μας. Κάποιοι θα έλεγαν ότι έχει κιόλας χειροτερέψει. Το σίγουρο είναι (λέμε τώρα, για μένα όμως σίγουρα) ότι και τότε και τώρα, είναι αντικείμενο πόθου και λατρείας. Με τη γλυκιά τους αφέλεια γεμίζουν τη ζωή μας χρώματα, την κάνουν ομορφότερη. Με τη δύναμή τους μας καθοδηγούν και μας καθησυχάζουν. Με την ομορφιά τους μας μαγεύουν. Και όλα αυτά οι μαγευτικές (το λιγότερο) Σοφία Κεσίδου, Ευανθία Κιάκο, Αγγελική Κιντώνη, Μυρτώ Μπέρνχαρντ, Ειρήνη Τζαβάρα, τα εμφανίζουν στη σκηνή. Θηλυκότητα, μπρίο, σκέρτσο, πλαστικότητα στις κινήσεις, πρόσωπα καθαρά και λαμπερά σε κρατούν από το πρώτο λεπτό της παράστασης αιχμάλωτο. Η φυσικότητα που παίζουν τους ρόλους τους σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις ταξιδέψει στο χρόνο. Το μόνο που σε προσγειώνει, αλλά απογειώνει την παράσταση, είναι η μουσική του Άγγελου Καλογιάννη, σε συνδυασμό με τη καταπληκτική χορογραφία της Χρυσηίδος Λιατζιβίρη και το παιχνίδι των φώτων από το Γιώργο Αγιαννίτη, τα οποία και σε κάνουν να νομίζεις ότι παρακολουθείς αμερικάνικο μιούζικαλ! Ερμηνεία, στήσιμο, υλικό, σκηνικά, κουστούμια, όλα δένουν καταπληκτικά μεταξύ τους, καθώς η παράσταση έχει ένα φοβερό ρυθμό. Δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Δεν την αφήνει άλλωστε, εκτός των άλλων και ο εκπληκτικός Θωμάς Χαβιανίδης, που παίζει το ρόλο του ξάδερφου του Ευριπίδη, Μνησίλοχου, ο οποίος και προσπαθεί καμουφλαρισμένος ως γυναίκα να τον υπερασπιστεί. Η ενεργητικότητά του είτε ως Μνησίλοχος, είτε ως γυναίκα, θα με κυνηγάει για πολύ καιρό. Όχι ότι ο έτερος που έπαιξε γυναικείο ρόλο, ο Κωνσταντίνος Ψυχογιός δηλαδή, ήταν υποδεέστερος. Και ως γυναίκα (άνδρας ή και τα δύο) και ως αλλοδαπός μπράβος (ακόμα γελάω) ήταν το ίδιο πειστικός και καταλυτικός. Για τον δε Ευριπίδη, κατά κόσμο Γιώργο Δουργούτη, δεν έχω πολλά να πω. Λέτε να ξέμεινα από επίθετα; Σας γελάσανε! Αλλά μπορεί και να ‘χετε και δίκιο. Η παρουσία του ήταν… ό,τι πρέπει για το ρόλο. Μεστός όπου έπρεπε, αστείος όπου απαιτείτο, «τραγικός» όταν η στιγμή το ζητούσε. Απλά καταπληκτικός.

   Μπλέκοντας το σήμερα με το χθες, η παράσταση σου περνάει τα μηνύματά της με έναν τρόπο που μόνο ο Αριστοφάνης μπορούσε. Απλά έπρεπε όλοι οι συντελεστές να κάνουν αυτό που έπρεπε. Να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Έφυγα από το θέατρο με τη βεβαιότητα ότι το έκαναν. Το ίδιο και οι υπόλοιποι θεατές φαντάζομαι. Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, σας προκαλώ να με διαψεύσετε!

   Τί θα κάνετε λοιπόν; Θα περιμένετε την απόφαση των γυναικών για την τύχη του Ευριπίδη, ή θα σπεύσετε να παρακολουθήσετε από κοντά τα γεγονότα; Ο Δίας έχει άλλες δουλειές απ’ ό,τι μας είπαν κατά τη διάρκεια της παράστασης, όποτε μην περιμένετε την παρέμβασή του. Βιαστείτε μόνο, δεν θα είναι για όλο το καλοκαίρι!

Νάσος Κονίτσας