Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Tango Bar
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Θεατρικές Παραστάσεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 26 Οκτωβρίου 2019 19:13
Η ιστορία εξελίσσεται κεκλεισμένων των θυρών, σε ένα μπαρ της δεκαετίας του ’80. Ο Φώντας, ιδιοκτήτης και πρώην ηθοποιός, ετοιμάζεται να κλείσει και να γυρίσει στην οικογένειά του. Η πόρτα χτυπάει επίμονα και τη σκηνή γεμίζει ο αδελφικός του φίλος, Λάκης, ένας αποτυχημένος συγγραφέας.
Από την πρώτη στιγμή της συνάντησής τους αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχουν πολλά που τους ενώνουν και άλλα τόσα που τους χωρίζουν. Οι ίδιοι ξεκινούν μια συζήτηση μπροστά στο κοινό, που εκτυλίσσεται σαν χορευτικό. Άλλοτε με έντονο τόνο, άλλοτε με νοσταλγικό… Αναφέρουν ό,τι στο παρελθόν τους άδειασε και ό,τι ονειρεύονται στο μέλλον. Πότε κατηγορούν και πότε παρηγορούν ο ένας τον άλλον. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο και τη θλίψη διαδέχοναι η απογοήτευση, ο θυμός, η απόγνωση, η παραδοχή, η συμφιλίωση, η χαρά, η ελπίδα.
Είναι φορές όπου, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους, νιώθεις σα να παγώνει ο χρόνος ανάμεσά τους, λες και οι ίδιοι αυτοί χαρακτήρες ζούνε τη μέρα της Μαρμότας. Και εκεί που ένα θέμα φαντάζει να κάνει λούπα, όλο και κάποια καινούργια πληροφορία ξεπροβάλλει.
Ο Φώντας, φαινομενικά, είναι ένας άνθρωπος συμβιβασμένος με τη ζωή του και την εξέλιξή της. Είναι παντρεμένος, ιδιοκτήτης ενός πετυχημένου μπαρ και η υποκριτική μοιάζει σαν τέχνη που συνειδητοποιημένα έχει εγκαταλείψει. Με μια πιο διεισδυτική ματιά όμως, συναντάμε έναν άνθρωπο που ελπίζει να έρθει μια αλλαγή, να γίνει και πάλι ηθοποιός. Έναν άνθρωπο παραδομένο στα πάθη του, όσο και αν προσπαθεί να τα κρύψει κάτω από το χαλάκι.
Ο Λάκης, από την άλλη πλευρά, είναι η προσωποποίηση ενός αντιήρωα. Πλήρως συνειδητοποιημένος της επαγγελματικής του αποτυχίας, έχει παραδοθεί με απόλυτη ειλικρίνεια στο χάος και την παρακμή. Ποτό, τζόγος και μυθοπλασία είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Είναι όμως και ρομαντικός, αγνός σαν παιδί. Δεν φοβάται να δείξει πόσο εύθραυστος είναι και καθώς η φαντασία του καλπάζει, μας κάνει κοινωνούς των σκέψεών του. Είναι ένα γνήσιο luben στοιχείο, που όσο και αν αποστρεφόμαστε την παρακμή και το περιθώριο που το περικλείει, τόσο μας ασκεί γοητεία η ποιητική διάσταση του αγνώστου και του απαγορευμένου.
Ο Κώστας Κονταράτος, ως Φώντας, υπήρξε ανθρώπινος, γήινος, προσιτός. Η ερμηνεία του ήταν μεστή χωρίς υπερβολές και εύκολα τερτίπια. Ο ίδιος μας έκανε να ταυτιστούμε τόσο με τη λύπη του όσο και με την λαχτάρα του να γίνει και πάλι ηθοποιός. Ο λόγος του καθαρός, ενίσχυε το συναίσθημά του. Ο Χρήστος Αυλωνίτης, ως Λάκης, υπήρξε ένα συνονθύλευμα από χαρακτηρισμούς. Ήταν θρασύς, ευαίσθητος, κυνικός, μυθομανής, ψεύτης, ειλικρινής. Η ερμηνεία του ήταν χείμαρρος. Η χαρακτηριστική του άρθρωση ενσωματώθηκε και αποτέλεσε στοιχείο του ρόλου του.
Ο Σπύρος Μιχαλόπουλος σκηνοθέτησε μια παράσταση χαρακτήρων με συνεχή ρυθμό. Η χημεία ανάμεσά τους ήταν εξαιρετική και καθηλωτική. Το σκηνικό λιτό, λειτούργησε ως χρονομηχανή, μεταφέροντάς μας στην δεκαετία του ’80, ενώ υπέροχες μουσικές επιλογές τόνιζαν τη νοσταλγικότητα της εποχής. Μέσα από το υπέροχο κείμενο του Περικλή Κοροβέση φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη των ανθρώπων για αλλαγή ή για φυγή, καθώς και η έμφυτη τάση της σταθερότητας και της ασφάλειας. Οι ήρωες διαρκώς προσπαθούν να ξεφύγουν και να απομακρυνθούν αλλά στο τέλος κανένας δεν κάνει βήμα. Η ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης και η ψευδαίσθηση των ονείρων.
Από την πρώτη στιγμή της συνάντησής τους αντιλαμβάνεται κανείς ότι υπάρχουν πολλά που τους ενώνουν και άλλα τόσα που τους χωρίζουν. Οι ίδιοι ξεκινούν μια συζήτηση μπροστά στο κοινό, που εκτυλίσσεται σαν χορευτικό. Άλλοτε με έντονο τόνο, άλλοτε με νοσταλγικό… Αναφέρουν ό,τι στο παρελθόν τους άδειασε και ό,τι ονειρεύονται στο μέλλον. Πότε κατηγορούν και πότε παρηγορούν ο ένας τον άλλον. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται το ένα μετά το άλλο και τη θλίψη διαδέχοναι η απογοήτευση, ο θυμός, η απόγνωση, η παραδοχή, η συμφιλίωση, η χαρά, η ελπίδα.
Είναι φορές όπου, κατά τη διάρκεια της συνομιλίας τους, νιώθεις σα να παγώνει ο χρόνος ανάμεσά τους, λες και οι ίδιοι αυτοί χαρακτήρες ζούνε τη μέρα της Μαρμότας. Και εκεί που ένα θέμα φαντάζει να κάνει λούπα, όλο και κάποια καινούργια πληροφορία ξεπροβάλλει.
Ο Φώντας, φαινομενικά, είναι ένας άνθρωπος συμβιβασμένος με τη ζωή του και την εξέλιξή της. Είναι παντρεμένος, ιδιοκτήτης ενός πετυχημένου μπαρ και η υποκριτική μοιάζει σαν τέχνη που συνειδητοποιημένα έχει εγκαταλείψει. Με μια πιο διεισδυτική ματιά όμως, συναντάμε έναν άνθρωπο που ελπίζει να έρθει μια αλλαγή, να γίνει και πάλι ηθοποιός. Έναν άνθρωπο παραδομένο στα πάθη του, όσο και αν προσπαθεί να τα κρύψει κάτω από το χαλάκι.
Ο Λάκης, από την άλλη πλευρά, είναι η προσωποποίηση ενός αντιήρωα. Πλήρως συνειδητοποιημένος της επαγγελματικής του αποτυχίας, έχει παραδοθεί με απόλυτη ειλικρίνεια στο χάος και την παρακμή. Ποτό, τζόγος και μυθοπλασία είναι μερικά από τα κύρια χαρακτηριστικά του. Είναι όμως και ρομαντικός, αγνός σαν παιδί. Δεν φοβάται να δείξει πόσο εύθραυστος είναι και καθώς η φαντασία του καλπάζει, μας κάνει κοινωνούς των σκέψεών του. Είναι ένα γνήσιο luben στοιχείο, που όσο και αν αποστρεφόμαστε την παρακμή και το περιθώριο που το περικλείει, τόσο μας ασκεί γοητεία η ποιητική διάσταση του αγνώστου και του απαγορευμένου.
Ο Κώστας Κονταράτος, ως Φώντας, υπήρξε ανθρώπινος, γήινος, προσιτός. Η ερμηνεία του ήταν μεστή χωρίς υπερβολές και εύκολα τερτίπια. Ο ίδιος μας έκανε να ταυτιστούμε τόσο με τη λύπη του όσο και με την λαχτάρα του να γίνει και πάλι ηθοποιός. Ο λόγος του καθαρός, ενίσχυε το συναίσθημά του. Ο Χρήστος Αυλωνίτης, ως Λάκης, υπήρξε ένα συνονθύλευμα από χαρακτηρισμούς. Ήταν θρασύς, ευαίσθητος, κυνικός, μυθομανής, ψεύτης, ειλικρινής. Η ερμηνεία του ήταν χείμαρρος. Η χαρακτηριστική του άρθρωση ενσωματώθηκε και αποτέλεσε στοιχείο του ρόλου του.
Ο Σπύρος Μιχαλόπουλος σκηνοθέτησε μια παράσταση χαρακτήρων με συνεχή ρυθμό. Η χημεία ανάμεσά τους ήταν εξαιρετική και καθηλωτική. Το σκηνικό λιτό, λειτούργησε ως χρονομηχανή, μεταφέροντάς μας στην δεκαετία του ’80, ενώ υπέροχες μουσικές επιλογές τόνιζαν τη νοσταλγικότητα της εποχής. Μέσα από το υπέροχο κείμενο του Περικλή Κοροβέση φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη των ανθρώπων για αλλαγή ή για φυγή, καθώς και η έμφυτη τάση της σταθερότητας και της ασφάλειας. Οι ήρωες διαρκώς προσπαθούν να ξεφύγουν και να απομακρυνθούν αλλά στο τέλος κανένας δεν κάνει βήμα. Η ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης και η ψευδαίσθηση των ονείρων.
Μια παράσταση ερμηνειών, που αξίζει να παρακολουθήσετε. Μην τη χάσετε.
Καλή σας θέαση!
Χάρις Μολυβιάτη
Ταυτότητα παράστασης
Tango Bar
Κείμενο: Περικλής Κοροβέσης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Μιχαλόπουλος
Παίζουν: Χρήστος Αυλωνίτης (Λάκης), Κωστας Κονταράτος (Φώντας)
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Παπαδόπουλος
Επιμέλεια σκηνικού: Γιάννης Μυρσιώτης
Μουσική: Χριστίνα Κανάκη
Μουσική επιμέλεια: Σπύρος Μιχαλόπουλος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μάρω Χασιώτη, Κατερίνα Σκέμπη
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Έναρξη: Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 21:00
Πού: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, τηλ.: 210 3412689
Πότε: Κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 7 Μαρτίου
Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: 12 € (γενική είσοδος), 8 € (μειωμένο)
Προπώληση: Στα ταμεία του θεάτρου
Καλή σας θέαση!
Χάρις Μολυβιάτη
Ταυτότητα παράστασης
Tango Bar
Κείμενο: Περικλής Κοροβέσης
Σκηνοθεσία: Σπύρος Μιχαλόπουλος
Παίζουν: Χρήστος Αυλωνίτης (Λάκης), Κωστας Κονταράτος (Φώντας)
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Παπαδόπουλος
Επιμέλεια σκηνικού: Γιάννης Μυρσιώτης
Μουσική: Χριστίνα Κανάκη
Μουσική επιμέλεια: Σπύρος Μιχαλόπουλος
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μάρω Χασιώτη, Κατερίνα Σκέμπη
Προβολή και επικοινωνία: Βάσω Σωτηρίου-We Will
Έναρξη: Σάββατο 19 Οκτωβρίου στις 21:00
Πού: Θέατρο Άβατον, Ευπατριδών 3, Γκάζι, τηλ.: 210 3412689
Πότε: Κάθε Σάββατο και Κυριακή μέχρι τις 7 Μαρτίου
Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Εισιτήρια: 12 € (γενική είσοδος), 8 € (μειωμένο)
Προπώληση: Στα ταμεία του θεάτρου
Joomla Social by OrdaSoft!
