Η αφηγηματική νουβέλα του Αλέξανδρου-Ρίζου Ραγκαβή, μετά την επιτυχημένη της τηλεοπτική πορεία μέσω της ΕΡΤ το 1979-1980, συνεχίζει το ταξίδι της με σταθμό αυτή τη φορά το θεατρικό σανίδι.
Πρόκειται για μια μελοδραματική ρομαντική ιστορία, η οποία καταφέρνει να συνδυάσει δολοπλοκίες, ρομάντζο και αστυνομικό μυστήριο με αγωνία. Ο Κόμης Ναννέτος, βαθιά άρρωστος και λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, αποκληρώνει τον ανιψιό του Γεράσιμο Ναννέτο, λόγω της κακής του διαγωγής και συμπεριφοράς. Στην θέση του ανιψιού του, ως κληρονόμο ολόκληρης της περιουσίας του, ορίζει τον πιστό και τίμιο γραμματέα του, Ροδίνη. Ο Ροδίνης είναι ερωτευμένος με την κόρη του Βοράτη, Αγγελική και στρέφεται στο συμβολαιογράφο σιορ Τάπα, προκειμένου να πάρει δάνειο και να τελέσει το γάμο του μαζί της. Στην ανάγκη του να διασφαλίσει το δάνειο εκμυστηρεύεται στο σιορ Τάπας ότι πρόκειται να κληρονομήσει τον κόμη Ναννέτο.
Εκείνο που δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ο νεαρός Ροδίνης όμως είναι ότι η κόρη του σιορ Τάπας, Μαρίνα, είναι αρραβωνιασμένη με το Γεράσιμο Ναννέτο και ότι ο πατέρας της είναι διατεθειμένος να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να διασφαλίσει την ευτυχία της κόρης του. Προειδοποιεί το Γεράσιμο και συντάσσει για λογαριασμό του νέα διαθήκη, όπου το συμβουλεύει να αποσπάσει γνήσια υπογραφή από το θείο του. Ο κόμης Ναννέτος δολοφονείται αφού έχει υπογράψει με τη βία τη νέα διαθήκη και ο Ροδίνης βρίσκεται αντιμέτωπος με την κατηγορία του φόνου και της εξαπάτησης. Μη μπορώντας να αποδείξει την αθωότητά του, αντιμετωπίζει την ποινή του θανάτου δια απαγχονισμού για ένα έγκλημα που ποτέ δεν διέπραξε. Ο σιορ Τάπας βρίσκεται πάντα κοντά στη δίκη και τον επιθεωρητή και πλέκει τον ιστό της πλεκτάνης του σχολαστικά ώστε να μην μπορέσει το θύμα του να αποδράσει.
Στο ρόλο του πανούργου σιορ Τάπας συναντάμε τον Σταμάτη Φασουλή, ο οποίος αποδίδει με σπουδαιότητα το ραδιούργο χαρακτήρα του. Είναι απόλυτα κατανοητό στο κοινό ότι παρά τις αποτρόπαιες πράξεις του, μοναδικό του κίνητρο είναι η αγάπη και η προστασία προς την κόρη του, για την οποία δεν διστάζει να θυσιάσει έναν άλλο άνθρωπο. Οι συναισθηματικές του εναλλαγές και η κατάρρευσή του ήταν συγκλονιστικές. Σε όλη την διάρκεια της παράστασης κατάφερε με μαεστρία και χιούμορ να αποφορτίζει και να φορτίζει την ατμόσφαιρα ανάλογα με το τι προστάζει το έργο και η δεδομένη στιγμή που το συναντάμε.
Στο ρόλο του υπηρέτη του κόντε Ναννέτο, Νικολό, ο Αντώνης Λουδάρος. Εκπληκτική μεταμόρφωση και ερμηνεία, μετέτρεψε ένα ρόλο χωρίς ιδιαίτερη ανάμιξη στην εξέλιξη της ιστορίας σε ρόλο πρωταγωνιστή. Συγκινητικός μέχρι τέλους.
Στο ρόλο ενός από τα πιο τραγικά πρόσωπα της ιστορίας, της Μαρίνας, η Ευγενία Δημητροπούλου. Για άλλη μια φορά πανέμορφη, ευαίσθητη και εύθραυστη σαν πορσελάνινη κούκλα. Έξοχη και ανατριχιαστική στην στιγμή της αυτοκτονίας της και της κατάθεσης του πόνου της ψυχής της. Κατάφερε μέσα σε λίγες στιγμές να οδηγηθεί από την απόλυτη χαρά, στην αγωνία και το φόβο μέχρι την ολοκληρωτική απόγνωση. Στο ρόλο του αυστηρού και βλοσυρού ανακριτή, ο Κώστας Φαλελάκης. Γίνεται πιόνι του συμβολαιογράφου σιορ Τάπας, οδηγείται σε εσφαλμένα συμπεράσματα, αλλά την ύστατη στιγμή αποκαλύπτει την αλήθεια με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια. Στο ρόλο του νεαρού Ροδίνη, ο Ρένος Ρώτας. Ήρεμος και πιστός στα πιστεύω του από την αρχή μέχρι το τέλος. Σε πείθει για την αθωότητά του και μόνο από την όψη. Δηλαδή πείθει τους πάντες εκτός από τον ανακριτή…
Ο Αλέξανδρος Πέρρος είναι ο γυναικάς και καταχραστής Γεράσιμος Ναννέτος, αδίστακτος και αμετανόητος. Ο Δημήτρης Καραμπέτσης είναι ο Βοράτης, καλύτερος φίλος του κόμη Ναννέτο και πατέρας της Αγγελικής. Αυτός αποκαλύπτει τη δολοφονία του κόμη και προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του Ροδίνη. Την Αγγελική υποδύεται η Μαίρη Χάγια. Πιστή, τίμια και υπομονετική, είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει την αγάπη της για το Ροδίνη μέχρι και την αντίπερα όχθη. Τέλος, η Όλγα Σκιαδαρέση είναι η κοντεσίνα Λουκία, φίλη της Μαρίνας και ο άνθρωπος που άθελά της θα καθορίσει τις μοίρες όλων.
Τα σκηνικά σε συνδυασμό με τους φωτισμούς και μία δύο αλλαγές, προσαρμόζονταν στους χώρους που διαδραματιζόταν η δράση. Έξυπνα, εύκολα και γρήγορα βοηθούσαν στην εξέλιξη της ιστορίας χωρίς να δημιουργούν κενά χρόνου κατά τη διάρκεια της πλοκής. Εξαιρετική και η μουσική που επιλέχθηκε, η οποία ενίσχυε την αγωνία και το συναίσθημα κάθε σκηνής.
Ο συμβολαιογράφος είναι ένα έργο που έγραψε τη δική του ιστορία τόσο στην τηλεόραση χρόνια πριν, όσο και στο θέατρο του σήμερα. Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλους, ακόμα και στο πιο απαιτητικό κοινό, χωρίς κανένα φόβο. Σίγουρα θα καταφέρει να γίνει μια από τις αγαπημένες παραστάσεις όσων το επιλέξουν και εμείς ελπίζουμε και σας προτείνουμε να μην τη χάσει κανένας.