Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Οι Στρουθοκάμηλοι
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Θεατρικές Παραστάσεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2019 14:13
Συναντήσαμε δυο χαρακτήρες μέσα σε ένα minimal σκηνικό θεάτρου, που αποτελούνταν από ένα παγκάκι, μια λάμπα και δυο πινακίδες που τοποθετούσαν την ιστορία που παρακολουθήσαμε στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα σε ένα σταθμό τραίνου.
Μέσα από όσα ειπώθηκαν, ακούσαμε τις πλευρές δύο ιστοριών και καλεστήκαμε να αναγνωρίσουμε σε πιο κομμάτι αυτού ή ενός άλλου κόσμου αναφέρονταν οι διάλογοι. Ήταν ζωντανοί ή νεκροί; Και αυτό αφορούσε μόνο το μέσα τους ή και το έξω τους; Νομίζω πως η πιο ταιριαστή λέξη για να περιγράψει κανείς το συναισθημά τους, είναι η άρνηση. Άρνηση να διεκδικήσει κάποιος αυτό που θέλει στο σωστό χρόνο, να παραβλέπει γεγονότα, με αποτέλεσμα η ζωή να τον πληρώνει πίσω με ένα... «Αυτό τελικά σου άξιζε και με αυτό θα μείνεις»!
Ακόμα και την τελευταία στιγμή όμως οι άνθρωποι έχουν μια μικρή ελπίδα, πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Το να ελπίζεις, είναι και αυτό μια απόφαση- κατάσταση, που έχει μια ανάλογη αντίδραση. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να τον περιμένει σε ένα σταθμό τραίνου - ιδιαίτερα όταν δεν έχει ορίσει τον προορισμό - βάζοντας την τύχη ή σε αυτή την περίπτωση κάποιον άγνωστο να αποφασίσει για εκείνον. Και επειδή αυτό το τέρας που ονομάζεται αναποφασιστικότητα είναι υπαρκτό και κατέχει μεγάλο χώρο στις σκέψεις κάποιων όντων, υπάρχει και η δικαιολογία να κατηγορήσουν αυτό ή κάποιον άλλο τελοσπάντων και όχι την επιλογή που δεν ήταν ικανοί να κάνουν οι ίδιοι. Είναι πάντα πιο εύκολο να επιλέγει κάποιος άλλος. Δεν είναι όμως πάντα το σωστό.
Η άρνηση δεν είναι πάντα κακή. Μπορεί να είναι ωφέλιμη γιατί δίνεται ο χρόνος να ωριμάσει η σκέψη και να ξεπεραστούν κάποιες καταστάσεις όταν γίνουν ξεκάθαρες, με σκοπό να προχωρήσουμε και να πάμε παρακάτω. Όταν όμως η άρνηση παγιώνεται και γίνεται στάση ζωής, δε γίνεται να υπάρχουν όνειρα, πάντα σβήνουν νωρίς και συνήθως στο καλύτερο σημείο. Αυτό μάλλον θέλησαν να μας περάσουν οι ηθοποιοί, μπορεί όμως και όχι. Ίσως αν ήμαστε στρουθοκάμηλοι να είχαμε καλύτερη εικόνα. Και καλύτερη ισορροπία που θα μας έδιναν τα δυνατά μας πόδια και τα μεγάλα μας φτερά...
Ακόμα και την τελευταία στιγμή όμως οι άνθρωποι έχουν μια μικρή ελπίδα, πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Το να ελπίζεις, είναι και αυτό μια απόφαση- κατάσταση, που έχει μια ανάλογη αντίδραση. Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να τον περιμένει σε ένα σταθμό τραίνου - ιδιαίτερα όταν δεν έχει ορίσει τον προορισμό - βάζοντας την τύχη ή σε αυτή την περίπτωση κάποιον άγνωστο να αποφασίσει για εκείνον. Και επειδή αυτό το τέρας που ονομάζεται αναποφασιστικότητα είναι υπαρκτό και κατέχει μεγάλο χώρο στις σκέψεις κάποιων όντων, υπάρχει και η δικαιολογία να κατηγορήσουν αυτό ή κάποιον άλλο τελοσπάντων και όχι την επιλογή που δεν ήταν ικανοί να κάνουν οι ίδιοι. Είναι πάντα πιο εύκολο να επιλέγει κάποιος άλλος. Δεν είναι όμως πάντα το σωστό.
Η άρνηση δεν είναι πάντα κακή. Μπορεί να είναι ωφέλιμη γιατί δίνεται ο χρόνος να ωριμάσει η σκέψη και να ξεπεραστούν κάποιες καταστάσεις όταν γίνουν ξεκάθαρες, με σκοπό να προχωρήσουμε και να πάμε παρακάτω. Όταν όμως η άρνηση παγιώνεται και γίνεται στάση ζωής, δε γίνεται να υπάρχουν όνειρα, πάντα σβήνουν νωρίς και συνήθως στο καλύτερο σημείο. Αυτό μάλλον θέλησαν να μας περάσουν οι ηθοποιοί, μπορεί όμως και όχι. Ίσως αν ήμαστε στρουθοκάμηλοι να είχαμε καλύτερη εικόνα. Και καλύτερη ισορροπία που θα μας έδιναν τα δυνατά μας πόδια και τα μεγάλα μας φτερά...
Νάντια Βλαχοπούλου
Αντί για επίλογο: Όταν ο ηθοποιός καλείται να κάνει την υπέρβαση, τότε είναι δεδομένο ότι θα την κάνει. Η υποκριτική την έχει την υπέρβαση στη φύση της. Όταν είσαι μονίμως κάποιος άλλο, αυτό από μόνο του δεν είναι υπερβατικό; Οι ηθοποιοί στην παράσταση τίμησαν την τέχνη τους, τους εαυτούς τους και φυσικά το κοινό. Ήταν τίμιοι, κουμπωμένοι στους ρόλους τους, ήταν γήινοι και εξωγήινοι μαζί. Κάπου διερωτάσαι για το αν η τρύπα στο έδαφος είναι πανάκεια ή απλά μία ηλίθια κατάληξη από ένα καπρίτσιο της Φύσης. Το λιοντάρι σε έχει δει, σε έχει καρφώσει και έρχεται με κέφια. Η τρύπα δεν σε σώζει. Το αντίθετο. Σε καταπίνει. Από κει και ύστερα έχουμε να κάνουμε με τις ιστορίες και πώς εκείνες αποδίδονται. Στην ουσία πρόκειται για μία παράσταση που θα πηγαίναμε να ξαναδούμε. Και χωρίς να ενσκήψουμε σε καμία τρύπα…
Κώστας Κούλης
Συντελεστές
Κώστας Κούλης
Συντελεστές
Συγγραφή, σκηνοθεσία: Σοφία Ρούσου
Ερμηνεύουν: Κατερίνα Σταθοπούλου, Μιχάλης Ζαχαρίας
Σκηνογραφία: THM
Sketch-graphic Design: Νίκος Παπαμιχαήλ
Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Δημόσιες σχέσεις-επικοινωνία: Κωνσταντίνος Πλατής
Διεύθυνση παραγωγής: ART CULT
Πληροφορίες
Πρεμιέρα: 24 Οκτωβρίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη στις 21:15
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10 ευρώ, Μειωμένο(άνεργοι, φοιτητές κτλ) 8 ευρώ
Πληροφορίες - κρατήσεις: 6948803255
Προπώληση: www.viva.gr
Link προπώλησης: http://bit.ly/2mxOZel
Facebook Page: https://www.facebook.com/strouthokamiloi/
