Ανταπόκριση καθηλωτικής παράστασης: Φυλές
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Θεατρικές Παραστάσεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 12 Νοεμβρίου 2019 10:17
Αν μέσα στην οικογένειά σας είχατε ένα άτομο με διαφορετικές - ας πούμε - ανάγκες από εσάς, πώς θα το αντιμετωπίζατε; Ξέρω, φυσικά με αγάπη… Αλλά, πρακτικά, θα του δίνατε αγάπη ή θα επιβάλλατε σε αυτόν να μην πιστεύει ότι είναι διαφορετικός αλλά κανονικός σαν και εσάς; Ή θα του δίνατε «εφόδια» έτσι ώστε να βρει λύση και φτερά μέσα από τη διαφορετικότητά του;
Αν δηλαδή είχατε μέσα στην οικογένεια ένα κωφό, πώς θα το αντιμετωπίζατε; Θα βοηθούσατε το παιδί σας ή η δική σας εμπάθεια θα του έκανε στο τέλος κακό; Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά όλοι είμαστε μέρος ενός συνόλου, μιας κοινωνίας και σε ουτοπική διάσταση ξέρω, θα έπρεπε όλοι να είναι ίσοι και να μπορούν όλοι να έχουν τις ίδιες δυνατότητες, παρόλη τη διαφορετικότητα τους. Κάτι τέτοιο θα γινόταν σε μια ιδανική κοινωνία ή οικογένεια, αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει προς το παρόν.
Οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί, μάχονται μια ζωή να αποδείξουν πως η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο. Μπορούν να μεγαλουργήσουν άμα το θέλουν. Η οικογένεια παίζει βασικό ρόλο, αφού αν ο προσωπικός σου μικρόκοσμος σου δώσει τα εφόδια αλλά και τις αρχές, μπορείς να περάσεις πιο εύκολα από τα δεινά μιας αδιάφορης κοινωνίας. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά ποια θα ήταν η δική μου επιλογή, αλλά έγινα μάρτυρας μιας παράστασης που με συγκλόνισε συθέμελα.
Ο Μπίλυ, προστατευμένος από την οικογένειά του, αντιμετωπίζεται από τους οικείους του σαν κανονικός άνθρωπος. Για να μπορεί να συμμετέχει και να είναι μέλος αυτής της μικροκοινωνίας μαθαίνει να διαβάζει χείλη. Τα αδέρφια του αναλώνονται στο κυνήγι της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους. Ο πατέρας, κλασσικός μονοδιάστατος της προπολεμικής εποχής, γκρινιάρης, ξερόλας, αντιμετωπίζει όλη την οικογένειά σαν ένα μάτσο αποτυχημένους. Πιστεύει πως μόνο με το λόγο μπορεί κανείς να εκφράσει τα συναισθήματά του (αν πάρουμε εσένα για παράδειγμα…). Η μητέρα, «ευνουχισμένη» από το σύζυγο, προσπαθεί να αντικρούει τους καβγάδες με πραότητα. Μια τυπικότατη οικογένεια λοιπόν και μέσα σε αυτή ένα παιδί διαφορετικό, που διψά για επικοινωνία και έκφραση.
Του Μπίλυ του έχουν αρνηθεί με εγωιστικές δικαιολογίες τη νοηματική, τη γλώσσα που μπορεί να τον φέρει πιο κοντά στο λόγο αλλά και πιο κοντά σε ανθρώπους που βιώνουν την ίδια απώλεια ακοής. Η γνωριμία με τη Σύλβια του ανοίγει το δρόμο για άλλες λεωφόρους του λόγου, με αποτέλεσμα να επαναστατήσει. Είναι οργισμένος που οι δικοί του άνθρωποι του έκοψαν τα «φτερά» και δεν του άφησαν ποτέ την επιλογή αυτή. Γίνεται ξεκάθαρο ακόμα και για εμάς που παρακολουθούμε τη παράσταση πως αυτό το παιδί προσπαθούσε να εισχωρήσει στην κανονικότητα μάταια, αφού υπήρχε για τον ίδιο λύση για να μπορεί να εκφραστεί όπως επιθυμεί.
Ήταν πολύ δυνατός ο τρόπος που αποτύπωσε ο Μπίλυ την ανάγκη έκφρασης που του στέρησαν οι δικοί του. Μάταια προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι έκαναν αυτό που θεωρούσαν εκείνοι σωστό (ή κοινωνικά αποδεκτό να προσθέσω εγώ), χωρίς να υπολογίζουν τον ίδιο. Το αποτέλεσμα; Θα το ανακαλύψετε μόνοι σας στο θέατρο Σταθμός μέσα από μια παράσταση που ταρακουνά συνειδήσεις και απόψεις. Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές! Ο τρόπος που «καθοδηγούν» το μυαλό μας σε σκέψεις είναι μοναδικός. Η παράσταση είναι τόσο ζωντανή που σε κάνει πολλές φορές να νοιώσεις μέρος αυτής της οικογένειας. Κάποια στιγμή δεν ξεχωρίζεις τη πραγματικότητα από το θέατρο και αυτό έχει να κάνει με την αρτιότητα της παράστασης και το ταλέντο των ηθοποιών που την επικοινωνούν.
Τεράστιο μπράβο στον ηθοποιό που υποδύθηκε το Μπίλυ, το Μάνο Καρατζογιάννη, που κατάφερε να δώσει τόσο ρεαλιστικά όλες τις πλευρές του ρόλου που υποδυόταν. Έχει δώσει σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες ώστε να αναπαραστήσει τον κωφό αδερφό και γιο χωρίς υπερβολές, αλλά με ευαισθησία και ρεαλισμό. Μια πολύ δυνατή παράσταση που αξίζει την αγάπη και την προσοχή μας.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Αντί για επίλογο: Λένε πως το υπέρτατο επίπεδο ερμηνείας και ηθοποιίας εν γένει είναι να θεωρήσουμε εμείς οι θεατές ότι οι ηθοποιοί επί σκηνής «δεν παίζουν». Ότι ζουν. Ότι συμπεριφέρονται όπως ακριβώς στην πραγματική τους ζωή, εκτός «δουλειάς». Βλέποντας αυτή την παράσταση βιώσαμε μία τέτοια μερίδα ηθοποιών επί το έργον. Θα μπορούσα να σταθώ για ώρες στο πώς ερμήνευσε ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, ο οποίος υποδύεται και κείνος άτομο με ειδικές ανάγκες - τελικά. Θα μπορούσα να μιλάω συνεχώς για τον τρόπο που προσέγγισε το ρόλο του ο Νίκος Γεωργάκης. Και μόνο με αυτές τις λεξούλες παραπάνω όμως, νομίζω ότι έχω καταφέρει να σας ιντριγκάρω και να το σκεφτείτε δύο φορές, προκειμένου να πάτε και εσείς να δείτε την παράσταση. Φεύγοντας από το θέατρο θα νιώσετε πολύ περίεργα. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα σκατώνουμε παντού. Θα σας γεννηθεί η ανάγκη να κάνετε κάτι, κάτι μικρό, ένα τσικ, για να ξεφύγετε από την κατάσταση αυτή. Είναι πολύ πιθανό να μην τα καταφέρετε. Θα έχετε προσπαθήσει όμως. Θα έχετε κοιτάξει τη ρατσιστική αδιαφορία κατά πρόσωπο και θα της έχετε καταφέρει ένα ωραιότατο φτύσιμο εκεί που της πρέπει. Χωρίς πετσέτα να σκουπιστεί. Χωρίς βοήθεια για να βγάλει την ακίδα από την πατούσα της…
Κώστας Κούλης
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Αν δηλαδή είχατε μέσα στην οικογένεια ένα κωφό, πώς θα το αντιμετωπίζατε; Θα βοηθούσατε το παιδί σας ή η δική σας εμπάθεια θα του έκανε στο τέλος κακό; Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αλλά όλοι είμαστε μέρος ενός συνόλου, μιας κοινωνίας και σε ουτοπική διάσταση ξέρω, θα έπρεπε όλοι να είναι ίσοι και να μπορούν όλοι να έχουν τις ίδιες δυνατότητες, παρόλη τη διαφορετικότητα τους. Κάτι τέτοιο θα γινόταν σε μια ιδανική κοινωνία ή οικογένεια, αλλά τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει προς το παρόν.
Οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί, μάχονται μια ζωή να αποδείξουν πως η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο. Μπορούν να μεγαλουργήσουν άμα το θέλουν. Η οικογένεια παίζει βασικό ρόλο, αφού αν ο προσωπικός σου μικρόκοσμος σου δώσει τα εφόδια αλλά και τις αρχές, μπορείς να περάσεις πιο εύκολα από τα δεινά μιας αδιάφορης κοινωνίας. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά ποια θα ήταν η δική μου επιλογή, αλλά έγινα μάρτυρας μιας παράστασης που με συγκλόνισε συθέμελα.
Ο Μπίλυ, προστατευμένος από την οικογένειά του, αντιμετωπίζεται από τους οικείους του σαν κανονικός άνθρωπος. Για να μπορεί να συμμετέχει και να είναι μέλος αυτής της μικροκοινωνίας μαθαίνει να διαβάζει χείλη. Τα αδέρφια του αναλώνονται στο κυνήγι της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους, προσπαθώντας να ανακαλύψουν τους εαυτούς τους. Ο πατέρας, κλασσικός μονοδιάστατος της προπολεμικής εποχής, γκρινιάρης, ξερόλας, αντιμετωπίζει όλη την οικογένειά σαν ένα μάτσο αποτυχημένους. Πιστεύει πως μόνο με το λόγο μπορεί κανείς να εκφράσει τα συναισθήματά του (αν πάρουμε εσένα για παράδειγμα…). Η μητέρα, «ευνουχισμένη» από το σύζυγο, προσπαθεί να αντικρούει τους καβγάδες με πραότητα. Μια τυπικότατη οικογένεια λοιπόν και μέσα σε αυτή ένα παιδί διαφορετικό, που διψά για επικοινωνία και έκφραση.
Του Μπίλυ του έχουν αρνηθεί με εγωιστικές δικαιολογίες τη νοηματική, τη γλώσσα που μπορεί να τον φέρει πιο κοντά στο λόγο αλλά και πιο κοντά σε ανθρώπους που βιώνουν την ίδια απώλεια ακοής. Η γνωριμία με τη Σύλβια του ανοίγει το δρόμο για άλλες λεωφόρους του λόγου, με αποτέλεσμα να επαναστατήσει. Είναι οργισμένος που οι δικοί του άνθρωποι του έκοψαν τα «φτερά» και δεν του άφησαν ποτέ την επιλογή αυτή. Γίνεται ξεκάθαρο ακόμα και για εμάς που παρακολουθούμε τη παράσταση πως αυτό το παιδί προσπαθούσε να εισχωρήσει στην κανονικότητα μάταια, αφού υπήρχε για τον ίδιο λύση για να μπορεί να εκφραστεί όπως επιθυμεί.
Ήταν πολύ δυνατός ο τρόπος που αποτύπωσε ο Μπίλυ την ανάγκη έκφρασης που του στέρησαν οι δικοί του. Μάταια προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι έκαναν αυτό που θεωρούσαν εκείνοι σωστό (ή κοινωνικά αποδεκτό να προσθέσω εγώ), χωρίς να υπολογίζουν τον ίδιο. Το αποτέλεσμα; Θα το ανακαλύψετε μόνοι σας στο θέατρο Σταθμός μέσα από μια παράσταση που ταρακουνά συνειδήσεις και απόψεις. Οι ερμηνείες είναι συγκλονιστικές! Ο τρόπος που «καθοδηγούν» το μυαλό μας σε σκέψεις είναι μοναδικός. Η παράσταση είναι τόσο ζωντανή που σε κάνει πολλές φορές να νοιώσεις μέρος αυτής της οικογένειας. Κάποια στιγμή δεν ξεχωρίζεις τη πραγματικότητα από το θέατρο και αυτό έχει να κάνει με την αρτιότητα της παράστασης και το ταλέντο των ηθοποιών που την επικοινωνούν.
Τεράστιο μπράβο στον ηθοποιό που υποδύθηκε το Μπίλυ, το Μάνο Καρατζογιάννη, που κατάφερε να δώσει τόσο ρεαλιστικά όλες τις πλευρές του ρόλου που υποδυόταν. Έχει δώσει σημασία σε όλες τις λεπτομέρειες ώστε να αναπαραστήσει τον κωφό αδερφό και γιο χωρίς υπερβολές, αλλά με ευαισθησία και ρεαλισμό. Μια πολύ δυνατή παράσταση που αξίζει την αγάπη και την προσοχή μας.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Αντί για επίλογο: Λένε πως το υπέρτατο επίπεδο ερμηνείας και ηθοποιίας εν γένει είναι να θεωρήσουμε εμείς οι θεατές ότι οι ηθοποιοί επί σκηνής «δεν παίζουν». Ότι ζουν. Ότι συμπεριφέρονται όπως ακριβώς στην πραγματική τους ζωή, εκτός «δουλειάς». Βλέποντας αυτή την παράσταση βιώσαμε μία τέτοια μερίδα ηθοποιών επί το έργον. Θα μπορούσα να σταθώ για ώρες στο πώς ερμήνευσε ο Δημήτρης Κουρούμπαλης, ο οποίος υποδύεται και κείνος άτομο με ειδικές ανάγκες - τελικά. Θα μπορούσα να μιλάω συνεχώς για τον τρόπο που προσέγγισε το ρόλο του ο Νίκος Γεωργάκης. Και μόνο με αυτές τις λεξούλες παραπάνω όμως, νομίζω ότι έχω καταφέρει να σας ιντριγκάρω και να το σκεφτείτε δύο φορές, προκειμένου να πάτε και εσείς να δείτε την παράσταση. Φεύγοντας από το θέατρο θα νιώσετε πολύ περίεργα. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να τα σκατώνουμε παντού. Θα σας γεννηθεί η ανάγκη να κάνετε κάτι, κάτι μικρό, ένα τσικ, για να ξεφύγετε από την κατάσταση αυτή. Είναι πολύ πιθανό να μην τα καταφέρετε. Θα έχετε προσπαθήσει όμως. Θα έχετε κοιτάξει τη ρατσιστική αδιαφορία κατά πρόσωπο και θα της έχετε καταφέρει ένα ωραιότατο φτύσιμο εκεί που της πρέπει. Χωρίς πετσέτα να σκουπιστεί. Χωρίς βοήθεια για να βγάλει την ακίδα από την πατούσα της…
Κώστας Κούλης
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά - Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική επιμέλεια & Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Νίκος Γεωργάκης, Μάνος Καρατζογιάννης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Ελένη Μολέσκη, Καλλιόπη Παναγιωτίδου
Παραγωγή: Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Πρεμιέρα: Πέμπτη 31 0κτωβρίου στις 21:00
Παραστάσεις: από 31 Oκτωβρίου έως 26 Ιανουαρίου 2020
Μέρες & ‘Ωρες Παραστάσεων: κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00.
Εισιτήριο: Κανονικό: 15€, Φοιτητικό: 12€, Ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65: 10€
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/fyles/
Διάρκεια: 110 λεπτά
Χώρος: Θέατρο Σταθμός
Διεύθυνση:Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο)
Τηλέφωνο πληροφοριών:210 52 30 267
Για να επικοινωνήσετε με το Θέατρο Σταθμός: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε./
Η ιστοσελίδα μας: http://stathmostheatro.gr/
Η σελίδα μας στο facebook:https://www.facebook.com/stathmostheatro/
Ακολουθήστε μας στο Ιnstagram:
