Θεατρικές Παραστάσεις

Ανταπόκριση παράστασης γεμάτης συναίσθημα: Coupe 77

 
   Τώρα που πήρα φόρα, ποιος με πιάνει... Back to Back παραστάσεις, να σου κι ο Νάσος για να παρακολουθήσει το Νάσσο. Ένα «σ» παραπάνω δεν κάνει και φοβερή διαφορά, άλλες εκπλήξεις μας επεφύλασσε ο καλλιτέχνης. Με την πρόταση για να παραβρεθώ στο θέατρο Αλκμήνη για να παρακολουθήσω τη «μουσική παράσταση», «μιούζικαλ», «σκηνική σύνθεση» (πραγματικά δεν ξέρω, μάλλον όλα μαζί, αν και για το μιούζικαλ είχα διαφορετικά στερεότυπα στο μυαλό μου, πιο εύθυμα) COUPE 77. Η τράτα χαλασμένη, η σκούνα πορεία για τα Πετράλωνα!
 
   Κατά τη διάρκεια της παράστασης βέβαια δεν καταλαβαίνεις πού κολλάει ο τίτλος (αφού για ακόμα μια φορά πήγα εντελώς «αδιάβαστος» περί της παραστάσεως), αλλά μικρή σημασία είχε. Μην σας πω και καμία. Το πάντρεμα της υποκριτικής ικανότητας δυο πάρα πολύ καλών ηθοποιών (Νίκος Βατικιώτης, Αντζέλικα Αρουτιόνοβα σε φοβερές ερμηνείες), οι οποίοι ήταν ταυτοχρόνως και υπεύθυνοι για το κείμενο και τη σκηνοθεσία, σε συνδυασμό με την εκπληκτική φωνή της Fide Koksal, που συνοδευόταν από το μαέστρο Νάσσο Σωπύλη, ήταν τέτοιο που δεν άφηνε περιθώρια για σκέψεις και συζητήσεις. Για το γνωστό και φιλόξενο χώρο του θεάτρου Αλκμήνη δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Από την αρχή της παράστασης το διακύβευμα ήταν προφανές. Ο πόνος της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, η βαριά μπότα του πολέμου στο λαιμό των αθώων, οι πολλοί που την πληρώνουν για τους λίγους που τα θέλουν όλα, αλλά βάζουν άλλους να σφαχτούν, οι αθώοι που δεν φταίνε γιατί θέλουν να ζήσουν και αντιμετωπίζονται λες και φταίνε. Έντονα «σκετσάκια», συναισθηματικά φορτισμένα, με τον τριαντάχρονο Σαντ (αλλά λέγεται Σαντάμ), που είναι ευτυχισμένος διότι «Θέλω να πεθάνω κι όμως ζω καλά. Ξέρετε πολλούς που να ξυπνάνε κάθε μέρα και να έχουν στην αγκαλιά τους πενήντα κόκκινα τριαντάφυλλα;», που λοιδορεί τις «επαγγελματικές ευκαιρίες» που έχουν οι μετανάστες. Ή με την κοπέλα που χορεύοντας εξιστορεί την ιστορία της Συρανούς «που ήταν όμορφη νύφη και την ανάγκασαν έτσι ολόγυμνη να χορεύει», μέχρι να βρει τραγικό τέλος από τους «εχθρούς». Οι οποίοι δεν κατονομάζονται, αλλά είναι ευκόλως εννοούμενο ότι έχουν το πρόσωπο του κάθε κατακτητή, του κάθε σφετεριστή της «εξουσίας», του κάθε «πατριώτη» που θέλει την πατρίδα του στα χέρια του και όχι στο «άλλου» και γι’ αυτό την πνίγει στο αίμα, μπας και πνίξει μαζί και τον αντίπαλο. Αλλά τελικά πνίγει την ανθρωπιά και την ελπίδα. Οι νουθεσίες να σιωπάς είναι συνεχείς και έντονες, δείχνοντας την απέχθεια στην στάση ουδετερότητας που τηρούν αρκετοί. «Τι σε νοιάζει εσένα, κοίτα τη δουλειά σου και θα είσαι εντάξει». Εντάξει. Μέχρι να χτυπήσουν και τη δική σου πόρτα. Μέχρι να είσαι εσύ η μάνα που θα κλαίει το παιδί της ή το παιδί που θα θυμάται τα μάτια της μάνας. «Τα δυο σου μάτια, μάνα μου, η μόνη μου πατρίδα».
 
coupe771988
   Και ανάμεσα σε όλα αυτά, η εκπληκτική ερμηνεία της Fide Koksal, η οποία και ερμήνευσε τραγούδια στη μητρική της γλώσσα, εκτός από ένα που είχε και ελληνικά. Συγχωρέστε με, αλλά ήταν τόσο σπαρακτικός ο τρόπος που ερμήνευσε ένα μοιρολόι (όχι ότι στα άλλα ήταν άχρωμη, κάθε άλλο), που ξέχασα πολλά πράγματα, όπως και το πλήθος ή τη σειρά των τραγουδιών, γενικά το ότι ήμουν σε θέατρο. Έκλεισα τα μάτια και νόμιζα ότι βρέθηκα στη Σμύρνη και άκουγα το σπαρακτικό μοιρολόι της μάνας που έχασε τον κόσμο της, το παιδί της. Πού να καταλάβαινα και τα λόγια δηλαδή. Η παράσταση κλείνει με μια δόση ελπίδας, καθώς δυο παιδιά ανεβαίνουν να τραγουδήσουν και να φέρουν το χαμόγελο της ελπίδας.

   Φτάνει; Δεν νομίζω. Αλλά από κάπου πρέπει να πιαστείς. Ας είναι τέτοιες παραστάσεις που θα μας κάμουν να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι. Στα ευχάριστά ευτράπελά της βραδιάς η ερμηνεία του μαέστρου Νάσσου Σωπήλη σε ρόλους που δεν μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν. Και υποκριτικές ικανότητες λοιπόν ο πολυτάλαντος νέος. Το ‘χει αν και δεν του φαινόταν. Μας άφησε άφωνους.

   Η παράσταση θα ξανανεβεί από ό,τι μάθαμε, με εμπλουτισμένο ρόστερ (η τωρινή ήταν για δυο μέρες και «μαζεμένη) και το που και πότε θα ανακοινωθούν λίαν συντόμως. Όταν λοιπόν το βρείτε, σπεύσατε! Ξέρετε πλέον περί τίνος πρόκειται, άρα θα ξέρετε και τι θα απολαύσετε. Ένα έργο γεμάτο πικρές αλήθειες και στυγνή πραγματικότητα, το οποίο είναι άρτια δουλεμένο και καλοπαιγμένο από ταλαντούχους ηθοποιούς και καλλιτέχνες!

Και μια ελπίδα στα μάτια των παιδιών…
Νάσος Κονίτσας
 
Πληροφορίες παράστασης:
13 & 14 Ιουνίου στις 20.15 στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ
Διάρκεια: 80’
Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Άνεργοι: 5 ευρώ
Τηλ.κρατήσεων: 210 3428650, 6974990082
 
Συντελεστές:
Eπιμέλεια κειμένων: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ / ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΝΟΒΑ
Σκηνοθεσία: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Σκηνικά: ZAF CNTR
Μουσική: ΝΑΣΣΟΣ ΣΩΠΥΛΗΣ
Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Επιμέλεια κίνησης - Χορογραφίες: ΕΛΕΝΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ
Γραφιστική Επιμέλεια: gridfox.gr
Poster Illustration: ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΙΑΝΝΙΜΠΑΣ
Βοηθός Σκηνοθέτη: ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΥΝΟΒΑ

Ερμηνεύουν:
ΑΝΤΖΕΛΙΚΑ ΑΡΟΥΤΙΟΥΝΟΒΑ , ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Στο Πιάνο : ΝΑΣΣΟΣ ΣΩΠΥΛΗΣ
Τραγουδάει ζωντανά η ΦΙΝΤΕ ΚΟΚΣΑΛ
Τα παιδιά: Ζωή Ρεμούνδου, Νικόλας Ιωνάς
 
Joomla Social by OrdaSoft!