Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: Άνθρωποι και ποντίκια
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Θεατρικές Παραστάσεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 19 Οκτωβρίου 2019 15:52
Συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λέτε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί… Ένας απλός εργάτης είμαι, ένας άνθρωπος χωρίς πτυχία, χωρίς μόρφωση… Να δουλέψω θέλω και μετά να δω αν μπορώ να ζήσω το όνειρό μου. Ένα χωραφάκι στο βουνό, με ένα καλυβάκι μέσα. Με κουνελάκια, κήπο, με ένα κομμάτι ουρανό να αγναντεύω τα πρωινά, πίνοντας τον καφέ μου…
Ο Βασίλης Μπισμπίκης μπορεί να είναι υπερήφανος για την αδιανόητα όσο και απίστευτα τέλεια απόδοση του αριστουργήματος του Στάινμπεκ από την κυρία Σοφία Αδαμίδου, η οποία έχει κάνει πράματα και θάματα με αποδόσεις κειμένων στα ελληνικά στο παρελθόν. Μπορεί να είναι το ίδιο υπερήφανος με τους ηθοποιούς που εμφανίζονται στην παράσταση, αφού όλοι τους κινούνται και μιλούν σαν να ζουν κανονικά και όχι σαν να ερμηνεύουν ρόλους. Μπορεί επίσης να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του και τη σκηνοθεσία του πάνω σ’ αυτό το εκπληκτικό θέαμα που απολαύσαμε.
«Μπορείτε να περάσετε στη διπλανή αίθουσα»… Κάγκελο το κοινό! Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει σε παράσταση, έχει τύχει να κάθεται ο κόσμος σε ένα σημείο τάδε και να «μετακομίζει» στο δείνα, στο οποίο συνεχίζεται το έργο. Πλην όμως, εδώ έγινε με έναν τρόπο που στέκεται υπεράνω θαυμασμού. Ενώ παρακολουθούμε δύο άνδρες να μιλούν, να τσακώνονται, να φιλιώνουν και να κάνουν όνειρα με φόντο ένα βαρέλι, στο οποίο έχουν βάλει φωτιά για να ζεσταθούν, ενώ ακούμε ατακαριό και γλώσσα της πιάτσας… Πρέπει να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας. Πρέπει να πάμε «δίπλα». Στο εσωτερικό μιας μάντρας ανακύκλωσης. Όσοι έχετε δουλέψει σε μηχανουργεία και παρόμοια μαγαζιά, όσοι έχετε νταραβεριστεί με τέτοιες καταστάσεις, θα μπείτε κατευθείαν στο νόημα. Χαμηλό το μεροκάματο, πολλές οι εντάσεις, μόνιμη σχεδόν η ανδρική περίοδος και η όποια γυναικεία παρουσία μόνο κακό μπορεί να κάνει, αφού ο υπερβάλλων ανδρισμός και οι καταπιεσμένες ορμόνες δεν συνάδουν με το ευγενές του πράγματος…
Ο Δημήτρης Δρόσος είναι εξωφρενικός. Είναι ο Λένος, ο Lennie δηλαδή, που δεν θα δείτε ίσως σε καμία άλλη παράσταση για το εν λόγω έργο. Πείθει χίλια τα εκατό ότι έχει μέγιστο διανοητικό πρόβλημα, πείθει τον καθένα μας κάτω από τη σκηνή ότι εκείνος είναι ο υπάνθρωπος με το κόλλημα με τα κουνελάκια, τα ποντίκια και τα απαλά – οποιουδήποτε είδους. Ρεσιτάλ ηθοποιίας από το σπουδαίο ηθοποιό, ο οποίος ξετρέλανε τον καθένα μας εκείνο το βράδυ. Αιχμή του δόρατος και ο Μάνος Καζαμίας, ένας απίστευτος ερμηνευτής επί σκηνής, ο οποίος δεν υποδύθηκε ούτε στιγμή. Έζησε! Ο ρόλος πέρασε μέσα του, τον κατέλαβε και έγινε ο χαρακτήρας του. Ίσως και το αντίθετο, δεν ξέρω. Ο άνθρωπος απλά απογείωσε το κείμενό του και έδειξε ότι είναι μάστορας του φυσικού παιξίματος.
Όλος ο θίασος στάθηκε σε τόσο υψηλό επίπεδο που το μπιζάρισμα στο τέλος θα έπρεπε να κρατήσει τρεισήμισι ώρες για να είναι αυτό που του πρέπει. Όλες οι σκηνές ήταν σοκαριστικές. Για την ακρίβεια «Σοκ και δέος» ήταν οι πρώτες λέξεις που μου ήλθαν στο μυαλό, φεύγοντας από το χώρο του θεάτρου. Εντυπωσιασμένος αρχικά με το τέλειο σκηνικό και στη συνέχεια με το πώς αυτή η ιστορία «πέρασε» σε ελληνικά δεδομένα και στο σήμερα… Τολμώ να πω πως με μάγκωσε από το γιακά και με άφησε να αιωρούμαι πάνω από το κενό, σε ύψος πενήντα ορόφων.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης ήταν ο Milton μιας άλλης εποχής. Τη μάτωσε τη φανέλα του. Ήταν τόσο καλός, ήταν τόσο άνετος, που μου έσπασε τα νεύρα. Καλά, αυτό το τελευταίο μην το πάρετε στα σοβαρά, το γράφω πάντα όταν αυτό που βλέπω και ακούω είναι τόσο τέλειο, το ρημάδι! Θαυμάσια ερμηνεία και εκκωφαντικά σιωπηλό ή σιωπηλά εκκωφαντικό φινάλε, αν θέλετε, που τόνισε στον υπερθετικό βαθμό την ελληνική παροιμία «Όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Είναι μία από τις πέντε καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Αυτής και της επόμενης! Κάντε ένα δώρο στους εαυτούς σας και πάτε να τη δείτε. Θα με θυμηθείτε, θα έχετε ένα γυρισμό προς το σπίτι ή όπου αλλού πάτε α λα «Τι είδα, ρε μάγκα μου;» και μπορεί και να μου στείλετε κάνα μήνυμα τύπου «Να ‘σαι καλά, περάσαμε καταπληκτικά»! Ή κάτι παρόμοιο.
Κώστας Κούλης
Ακόμα μια καλοκαιρινή νύχτα μέσα Οκτωβρίου… θα τρελαθούμε τελείως μου φαίνεται. Όχι ότι χαλιέμαι και ιδιαίτερα, ως λάτρης της ζέστης, αλλά το παράξενο πάντα με τρομάζει λιγάκι. Μου αρέσουν τα νορμάλ πράγματα, τα συνηθισμένα. Αυτά που ξέρεις τι να περιμένεις όταν βρεθούν μπροστά σου. Σήμερα όμως ήταν μια νύχτα εκπλήξεων…
Καταρχάς η τράτα μου είχε την τιμή να έχεις ως επιβάτη τον κ. διευθυντή μας (μη νομίζετε ότι του μιλάω έτσι, όταν είμαστε οι δυο μας τον αποκαλώ απλά… Αφεντικό!) διότι αποφάσισε και διέταξε double impact - διπλή παρουσία εννοώ - από το περιοδικό (σ.υ.υ.: ο αληταράς!). Θα παρακολουθούσαμε το έργο του Τζον Στάινμπεκ «Άνθρωποι και ποντίκια» σε απόδοση – ελεύθερη μετάφραση Σοφίας Αδαμίδου και σκηνοθεσίας Βασίλη Μπισμπίκη. Μέχρι εδώ καλά; Καλά. Η κοπελιά στο gps μας οδήγησε στον Τεχνοχώρο Cartel… Αλλά πρέπει να έγινε κάποιο λάθος, καθώς ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης, όπου είχαν βρει δουλειά και κρυψώνα ο Βασίλης με τον Λένο, δυο άνθρωποι - ρημάδια της ζωής. Παρακολουθήσαμε τις ανθρώπινες ιστορίες που έκρυβαν μέσα τους οι παροικούντες το εργοστάσιο, τους σκελετούς που έκρυβαν στις ντουλάπες τους, τα όνειρα που τους κρατούσαν ζωντανούς. Ο Γέρος με τον σκύλο, ο μετανάστης που δεν του μίλαγε κανένας, ο γιος του επιστάτη που πήρε τη θέση του πατέρα του και η γυναίκα του που την «έπαιρναν» όλοι, αλλά ψάχνει για κάτι άλλο, όλοι τους ανθρώπινες καρικατούρες σε φόντο γκρίζο, προστέθηκαν στον ονειροπόλο Βασίλη και τον διανοητικά άρρωστο Λένο, για να μας παρουσιάσουν τη ωμή πραγματικότητα, με γλώσσα σκληρή στα όρια της χυδαίας και λίγο παραπάνω, που όμως αυτή συναντάς μόνο σε τέτοιο κοινωνικό επίπεδο. Το χαμηλότερο. Ή όπως θέλει να πιστεύει ο Βασίλης και εξιστορεί στο Λένο, «Κοιτάζω κάθε μέρα ανθρώπους που δεν μιλάνε μεταξύ τους, δουλεύουν σαν τα σκυλιά και στο τέλος του μήνα ό,τι λεφτά μάζεψαν, πηγαίνουν και τα τρώνε στα κωλόμπαρα και στις γυναίκες (άλλη λέξη χρησιμοποιεί εδώ όπως καταλαβαίνετε) επειδή δεν έχουν κάποιον να μιλήσουν. Εμείς δεν είμαστε έτσι, έχουμε ο ένας τον άλλο, να πούμε μια καλημέρα. Είμαστε καλύτερα από αυτούς».
Ένα ανήλεο σφυροκόπημα στην καρδιά και το μυαλό μας επί 120 λεπτά. Ένας φόρος τιμής στην παράνοια της ζωής που ζούμε, μια γροθιά στο στομάχι του καθωσπρεπισμού, αποδιδόμενο από τους εκπληκτικούς αυτούς ηθοποιούς (Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη), οι οποίοι και κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό μου. Δεν έχει σημασία τίποτα άλλο, ούτε η υπόθεση, ούτε το τέλος, το οποίο είναι η μετουσίωση της έκφρασης «κλωτσιά στα χαμηλά». Όπως σας το γράφω ακριβώς παραπάνω. Και ακόμα περισσότερα. Λαϊκά μιλώντας, βγαίνοντας αναφώνησα «Τι εργάρα ήταν αυτή»!
Μην το χάσετε.
Νάσος Κονίτσας
Ο Βασίλης Μπισμπίκης μπορεί να είναι υπερήφανος για την αδιανόητα όσο και απίστευτα τέλεια απόδοση του αριστουργήματος του Στάινμπεκ από την κυρία Σοφία Αδαμίδου, η οποία έχει κάνει πράματα και θάματα με αποδόσεις κειμένων στα ελληνικά στο παρελθόν. Μπορεί να είναι το ίδιο υπερήφανος με τους ηθοποιούς που εμφανίζονται στην παράσταση, αφού όλοι τους κινούνται και μιλούν σαν να ζουν κανονικά και όχι σαν να ερμηνεύουν ρόλους. Μπορεί επίσης να είναι υπερήφανος για τον εαυτό του και τη σκηνοθεσία του πάνω σ’ αυτό το εκπληκτικό θέαμα που απολαύσαμε.
«Μπορείτε να περάσετε στη διπλανή αίθουσα»… Κάγκελο το κοινό! Το έχω ξαναδεί να συμβαίνει σε παράσταση, έχει τύχει να κάθεται ο κόσμος σε ένα σημείο τάδε και να «μετακομίζει» στο δείνα, στο οποίο συνεχίζεται το έργο. Πλην όμως, εδώ έγινε με έναν τρόπο που στέκεται υπεράνω θαυμασμού. Ενώ παρακολουθούμε δύο άνδρες να μιλούν, να τσακώνονται, να φιλιώνουν και να κάνουν όνειρα με φόντο ένα βαρέλι, στο οποίο έχουν βάλει φωτιά για να ζεσταθούν, ενώ ακούμε ατακαριό και γλώσσα της πιάτσας… Πρέπει να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας. Πρέπει να πάμε «δίπλα». Στο εσωτερικό μιας μάντρας ανακύκλωσης. Όσοι έχετε δουλέψει σε μηχανουργεία και παρόμοια μαγαζιά, όσοι έχετε νταραβεριστεί με τέτοιες καταστάσεις, θα μπείτε κατευθείαν στο νόημα. Χαμηλό το μεροκάματο, πολλές οι εντάσεις, μόνιμη σχεδόν η ανδρική περίοδος και η όποια γυναικεία παρουσία μόνο κακό μπορεί να κάνει, αφού ο υπερβάλλων ανδρισμός και οι καταπιεσμένες ορμόνες δεν συνάδουν με το ευγενές του πράγματος…
Ο Δημήτρης Δρόσος είναι εξωφρενικός. Είναι ο Λένος, ο Lennie δηλαδή, που δεν θα δείτε ίσως σε καμία άλλη παράσταση για το εν λόγω έργο. Πείθει χίλια τα εκατό ότι έχει μέγιστο διανοητικό πρόβλημα, πείθει τον καθένα μας κάτω από τη σκηνή ότι εκείνος είναι ο υπάνθρωπος με το κόλλημα με τα κουνελάκια, τα ποντίκια και τα απαλά – οποιουδήποτε είδους. Ρεσιτάλ ηθοποιίας από το σπουδαίο ηθοποιό, ο οποίος ξετρέλανε τον καθένα μας εκείνο το βράδυ. Αιχμή του δόρατος και ο Μάνος Καζαμίας, ένας απίστευτος ερμηνευτής επί σκηνής, ο οποίος δεν υποδύθηκε ούτε στιγμή. Έζησε! Ο ρόλος πέρασε μέσα του, τον κατέλαβε και έγινε ο χαρακτήρας του. Ίσως και το αντίθετο, δεν ξέρω. Ο άνθρωπος απλά απογείωσε το κείμενό του και έδειξε ότι είναι μάστορας του φυσικού παιξίματος.
Όλος ο θίασος στάθηκε σε τόσο υψηλό επίπεδο που το μπιζάρισμα στο τέλος θα έπρεπε να κρατήσει τρεισήμισι ώρες για να είναι αυτό που του πρέπει. Όλες οι σκηνές ήταν σοκαριστικές. Για την ακρίβεια «Σοκ και δέος» ήταν οι πρώτες λέξεις που μου ήλθαν στο μυαλό, φεύγοντας από το χώρο του θεάτρου. Εντυπωσιασμένος αρχικά με το τέλειο σκηνικό και στη συνέχεια με το πώς αυτή η ιστορία «πέρασε» σε ελληνικά δεδομένα και στο σήμερα… Τολμώ να πω πως με μάγκωσε από το γιακά και με άφησε να αιωρούμαι πάνω από το κενό, σε ύψος πενήντα ορόφων.
Ο Βασίλης Μπισμπίκης ήταν ο Milton μιας άλλης εποχής. Τη μάτωσε τη φανέλα του. Ήταν τόσο καλός, ήταν τόσο άνετος, που μου έσπασε τα νεύρα. Καλά, αυτό το τελευταίο μην το πάρετε στα σοβαρά, το γράφω πάντα όταν αυτό που βλέπω και ακούω είναι τόσο τέλειο, το ρημάδι! Θαυμάσια ερμηνεία και εκκωφαντικά σιωπηλό ή σιωπηλά εκκωφαντικό φινάλε, αν θέλετε, που τόνισε στον υπερθετικό βαθμό την ελληνική παροιμία «Όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Είναι μία από τις πέντε καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Αυτής και της επόμενης! Κάντε ένα δώρο στους εαυτούς σας και πάτε να τη δείτε. Θα με θυμηθείτε, θα έχετε ένα γυρισμό προς το σπίτι ή όπου αλλού πάτε α λα «Τι είδα, ρε μάγκα μου;» και μπορεί και να μου στείλετε κάνα μήνυμα τύπου «Να ‘σαι καλά, περάσαμε καταπληκτικά»! Ή κάτι παρόμοιο.
Κώστας Κούλης
Ακόμα μια καλοκαιρινή νύχτα μέσα Οκτωβρίου… θα τρελαθούμε τελείως μου φαίνεται. Όχι ότι χαλιέμαι και ιδιαίτερα, ως λάτρης της ζέστης, αλλά το παράξενο πάντα με τρομάζει λιγάκι. Μου αρέσουν τα νορμάλ πράγματα, τα συνηθισμένα. Αυτά που ξέρεις τι να περιμένεις όταν βρεθούν μπροστά σου. Σήμερα όμως ήταν μια νύχτα εκπλήξεων…
Καταρχάς η τράτα μου είχε την τιμή να έχεις ως επιβάτη τον κ. διευθυντή μας (μη νομίζετε ότι του μιλάω έτσι, όταν είμαστε οι δυο μας τον αποκαλώ απλά… Αφεντικό!) διότι αποφάσισε και διέταξε double impact - διπλή παρουσία εννοώ - από το περιοδικό (σ.υ.υ.: ο αληταράς!). Θα παρακολουθούσαμε το έργο του Τζον Στάινμπεκ «Άνθρωποι και ποντίκια» σε απόδοση – ελεύθερη μετάφραση Σοφίας Αδαμίδου και σκηνοθεσίας Βασίλη Μπισμπίκη. Μέχρι εδώ καλά; Καλά. Η κοπελιά στο gps μας οδήγησε στον Τεχνοχώρο Cartel… Αλλά πρέπει να έγινε κάποιο λάθος, καθώς ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα εργοστάσιο ανακύκλωσης, όπου είχαν βρει δουλειά και κρυψώνα ο Βασίλης με τον Λένο, δυο άνθρωποι - ρημάδια της ζωής. Παρακολουθήσαμε τις ανθρώπινες ιστορίες που έκρυβαν μέσα τους οι παροικούντες το εργοστάσιο, τους σκελετούς που έκρυβαν στις ντουλάπες τους, τα όνειρα που τους κρατούσαν ζωντανούς. Ο Γέρος με τον σκύλο, ο μετανάστης που δεν του μίλαγε κανένας, ο γιος του επιστάτη που πήρε τη θέση του πατέρα του και η γυναίκα του που την «έπαιρναν» όλοι, αλλά ψάχνει για κάτι άλλο, όλοι τους ανθρώπινες καρικατούρες σε φόντο γκρίζο, προστέθηκαν στον ονειροπόλο Βασίλη και τον διανοητικά άρρωστο Λένο, για να μας παρουσιάσουν τη ωμή πραγματικότητα, με γλώσσα σκληρή στα όρια της χυδαίας και λίγο παραπάνω, που όμως αυτή συναντάς μόνο σε τέτοιο κοινωνικό επίπεδο. Το χαμηλότερο. Ή όπως θέλει να πιστεύει ο Βασίλης και εξιστορεί στο Λένο, «Κοιτάζω κάθε μέρα ανθρώπους που δεν μιλάνε μεταξύ τους, δουλεύουν σαν τα σκυλιά και στο τέλος του μήνα ό,τι λεφτά μάζεψαν, πηγαίνουν και τα τρώνε στα κωλόμπαρα και στις γυναίκες (άλλη λέξη χρησιμοποιεί εδώ όπως καταλαβαίνετε) επειδή δεν έχουν κάποιον να μιλήσουν. Εμείς δεν είμαστε έτσι, έχουμε ο ένας τον άλλο, να πούμε μια καλημέρα. Είμαστε καλύτερα από αυτούς».
Ένα ανήλεο σφυροκόπημα στην καρδιά και το μυαλό μας επί 120 λεπτά. Ένας φόρος τιμής στην παράνοια της ζωής που ζούμε, μια γροθιά στο στομάχι του καθωσπρεπισμού, αποδιδόμενο από τους εκπληκτικούς αυτούς ηθοποιούς (Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη), οι οποίοι και κέρδισαν τον απόλυτο σεβασμό μου. Δεν έχει σημασία τίποτα άλλο, ούτε η υπόθεση, ούτε το τέλος, το οποίο είναι η μετουσίωση της έκφρασης «κλωτσιά στα χαμηλά». Όπως σας το γράφω ακριβώς παραπάνω. Και ακόμα περισσότερα. Λαϊκά μιλώντας, βγαίνοντας αναφώνησα «Τι εργάρα ήταν αυτή»!
Μην το χάσετε.
Νάσος Κονίτσας
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Βασίλης Μπισμπίκης, Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη και Μάρα Ζαλόνη(στον ίδιο ρόλο με εναλλασσόμενες ημέρες).
Συντελεστές:
Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής
Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel
Υπεύθυνη επικοινωνίας Cartrel Τεχνοχώρου: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παραστάσεις:
Πέμπτη έως Κυριακή στις 21:15 από τις 17 Oκτωβρίου
Διάρκεια: 120΄ με διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων:
- https://www.viva.gr/tickets/theater/cartel-tehnoxoros/anthropoi-kai-pontikia/
- Και στο ταμείο του CARTEL Τεχνοχώρου (τηλ. 693989 8258)
Συντελεστές:
Μετάφραση- Ελεύθερη απόδοση: Σοφία Αδαμίδου
Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Σκηνικά-Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Αφίσα: Παναγιώτης Μητσομπόνος
Υπεύθυνη Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Τεχνική Υποστήριξη: Δημήτρης Κουτάς, Δημήτρης Σαρρής
Κατασκευή Σκηνικού: Ομάδα Cartel
Υπεύθυνη επικοινωνίας Cartrel Τεχνοχώρου: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Παραστάσεις:
Πέμπτη έως Κυριακή στις 21:15 από τις 17 Oκτωβρίου
Διάρκεια: 120΄ με διάλειμμα
Προπώληση εισιτηρίων:
- https://www.viva.gr/tickets/theater/cartel-tehnoxoros/anthropoi-kai-pontikia/
- Και στο ταμείο του CARTEL Τεχνοχώρου (τηλ. 693989 8258)
Cartel Τεχνοχώρος || Αγ. Άννης & Μικέλη 4 Βοτανικός -Στάση μετρό Ελαιώνας||τηλ. 693989 8258
Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros
Website: http://www.carteltexnoxoros.com
Facebook page: https://www.facebook.com/CartelTexnoxoros
Website: http://www.carteltexnoxoros.com
Joomla Social by OrdaSoft!
