Είναι μια εξαιρετική παράσταση σε ένα από τα πιο δυνατά έργα του Άρθουρ Μίλλερ. Ο τρόπος προσέγγισης των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι αξιέπαινος. Λάτρεψα την κυρία Βλαντή στο ρόλο της Σύλβιας και γοητεύθηκα από το γιατρό (Γιάννης Βούρος).

    Η παράσταση βασίζεται σε αληθινό γεγονός και ο θεατής είναι πολύ εύκολο να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, δεδομένου ότι ο κάθε άνθρωπος, ατομικά, έχει παιδικά τραύματα στην ψυχή του, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος σε πολλές φάσεις της ζωής του.

     Ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε όλο το θίασο, που παρέδωσε απλά μαθήματα σύγχρονης πανέμορφης έκφρασης καλλιτεχνικού θεάματος και χάραξε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα παιδάκια θα γεμίζουν το Παλλάς κάθε Σαββατοκύριακο

   Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηρίσω αυτό που είδα και άκουσα. Το καταπληκτικό (και λίγα γράφω) κείμενο της κυρίας Δελημήτρου, άψογα επεξεργασμένο και σκηνοθετημένο από τον Καρατζιά, αποδόθηκε ονειρικά από τις κυρίες Ελένη Ουζουνίδου και Άννα Ψαρά.

  Παράσταση που σου τραβάει την προσοχή από την αρχή. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ευχάριστο έργο με αναπάντεχο κείμενο. Η πρωτότυπη και όλο υποσχέσεις ιδέα της Τατιάνας Κίρχοφ είναι κάτι που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί.

  Η «εισαγωγή» είναι ψαρωτική. Οι πέντε ηθοποιοί βρίσκονται μπροστά μας, η μία εξ αυτών πάει να ξεκινήσει με την ιστορία της και… και της κλείνουν το στόμα! Στη συνέχεια πέφτει η ατάκα της ατάκας, με το κοινό να παρακολουθεί ένα εξαιρετικό Πινγκ Πονγκ μεταξύ των ηθοποιών.

  Η Ελένη Ράντου είναι μαγική στο ρόλο της Τζάσμιν. Την έβλεπα με δέος καθώς άλλαζε συναισθήματα και ύφος στο λεπτό και απέδιδε τη Τζάσμιν με τέτοιο τρόπο που προκαλούσε συνεχώς ανάμεικτα συναισθήματα σε εμάς που πολλές φορές παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα.

  Αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι να ετοιμαστείτε για γέλια δίχως τέλος και για μια μοναδική παράσταση που δεν θα ξεχάσετε εύκολα. Και όσον αφορά τη λέξη «μοναδική» το εννοούμε κυριολεκτικά, καθώς κάθε μέρα είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

Σε κάνουν να γελάσεις, σε βάζουν να σκεφτείς και το κυριότερο, σε γυρνάνε σε καταστάσεις που όλοι έχουν ζήσει. Στιγμές με την παρέα μας, παιχνίδια ζωντανά με ανθρώπους παρόντες, συναισθήματα πραγματικά που ίσως οι διαδικτυακές επιλογές-δυνατότητες μας έχουν στερήσει.

    Πολλά μπράβο αξίζουν και στις γυναίκες – πρωταγωνίστριες όλες της παράστασης. Μας μετέφεραν μια εποχή, μας μετέφεραν όλα τα νοήματα του βιβλίου της Γαλάτειας με σεβασμό, χωρίς φανφάρες περιττές, χωρίς αλλοιώσεις. 

  Η Μάνια Παπαδημητρίου χτίζει το χαρακτήρα της απεικονίζοντας την τρέλα μέσα από την ενεργητικότητα και δεν αφήνει ούτε εκατοστό της σκηνής ανεκμετάλλευτο.

Οι συντελεστές της παράστασης κάνουν μια εξαιρετική δουλεία, καταφέρνοντας να μεταφέρουν όλα αυτά τα νοήματα στα παιδικά μυαλά, μέσα από ζωηρά χρώματα και τραγούδια.

  Η δημιουργία του ΥΠΟ-Κόσμου είναι μια μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να δείξει τα κακώς κείμενα του κόσμου μας. Ο υπόκοσμος κρύβεται μέσα μας και ψάχνει πάντα ένα μικρό άνοιγμα για να βγει. Εμείς καθορίζουμε το αν και το πότε.

  Ήταν μοναδική εμπειρία για γονείς (και θείες) έχω να σας πω. Να βλέπεις στα μουτράκια των παιδιών να ζωγραφίζεται η χαρά, η απορία, ακόμα και το κλάμα, αλλά και το χειροκρότημα εκεί που ένοιωθαν πως έπρεπε να δοθεί.

   Οι τέσσερις ηθοποιοί-χαρακτήρες μας έδωσαν μία παράσταση πολύ συγκινητική και πολύ ανθρώπινη. Η Μαρία Λεκάκη, στο ρόλο της μητέρας, είναι απλά αέρινη. Κινείται με τόση άνεση και αποδίδει τόσο άψογα, που θα έλεγε κάποιος πως η φράση «κουμπωμένη στο ρόλο» την αδικεί!

    Το «ART» είναι μια πολύ ζωντανή κωμωδία, που στόχο έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις καθώς μιλά μέσα από την τέχνη για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν. Το τρόπο που αντιλαμβάνονται το κόσμο γύρω τους.

   Μια παράσταση που καυτηριάζει την ευθυνοφοβική συμπεριφορά του μέσου Έλληνα. Που φωνάζει ξύπνα και εκείνος για πρώτη φορά ακούει. Δυο ηθοποιοί που ενσαρκώνουν το ρόλο τους με την δυναμική που αρμόζει και ένα σενάριο που σε κάνει να γελάς, ενώ ταυτόχρονα συλλογίζεσαι τα λάθη σου.

    Μία παράσταση που με την πρώτη ματιά νομίζεις ότι έχει ένα πολύ απλό στήσιμο, κάθε άλλο όμως. Ο σκηνοθέτης έχει σκεφτεί μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Οι ηθοποιοί που εμφανίζονται στη σκηνή είναι μόνο δύο κι ας παρελαύνουν οι χαρακτήρες πάνω σε αυτή.

   Έξι φίλοι. Μια παρέα τόσο διαφορετική ο ένας με τον άλλον, αλλά και τόσο δεμένη. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Ελλάδα του 2018; Ίσως όσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Αμερική του 1994.

Μια βουκολική τραγωδία- κωμωδία απόλαυση που όμοιά της δεν θα συναντήσετε εύκολα ξανά. Η ιστορία αποτελεί ένα pot-pourri κινηματογραφικών ταινιών, μπλεγμένο με την παραδοσιακή ιστορία Γκόλφω-Τάσου, εν προκειμένη Μαλάμω-Θανάση.

   Χωρίς τη Ζωή δεν θα υπήρχε ο Θάνατος... Οι Μάγισσες της Σμύρνης αποζητούν αγάπη... μόνο...

   Ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, που συνδυάζει νεανική φρεσκάδα και εμπειρία, σχηματίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η μεταστροφή του τραγικού ήρωα.

   Δυνατές και σπαρακτικές ερμηνείες που γέμιζαν τη σκηνή με φυσικότητα. Έξυπνη σκηνοθεσία, ώστε ο θεατής να μένει προσηλωμένος στη δράση χωρίς ν’ αποσυντονίζεται.

  Το να επιστρέψουμε στην εποχή που ήμασταν παιδιά και στην αθωότητα, ίσως να μοιάζει αδύνατο. Μα όταν βλέπουμε τέτοιες παραστάσεις συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο, όλα είναι πιθανά, γεμάτα προοπτικές.

  Η Ηλέκτρα Γεννατά συγκλονίζει στο ρόλο της Ρίτας και η Μαρία Θρασυβουλίδη υποστηρίζει δεξιοτεχνικά, απλά και μόνο με την παρουσία της και ζωντανεύει μέσα από ένα σχεδόν βουβό ρόλο την αντίθεση μεταξύ της μητέρας που είχε και της μητέρας που έγινε η Ρίτα.

 Ο Σταμάτης Πακάκης κατάφερε να φτιάξει ένα δικό του σύμπαν, παράλληλο με αυτό που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε. Ενώνει κομμάτια ζωής με τις αισθήσεις και καταφέρνει να χτίσει γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο πραγματικό.

   Πέρα όμως από τους τέσσερις ηθοποιούς που απογείωσαν το έτσι κι αλλιώς τρμοερό κείμενο, θα πρέπει να πω πως η μουσική επιμέλεια με ξετρέλανε! Δεν γράφει στο δελτίο τύπου ποιος «φταίει» για όλα αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια που ακούσαμε, θα το ψάξω όμως.

  Μια παράσταση που πήρε με το σπαθί της τη δεύτερη χρονιά και γιατί όχι και μια τρίτη; Είμαι σίγουρη πως το κοινό θα της δώσει ξανά την σημασία που της αρμόζει και κάθε βράδυ το Altera Pars θα είναι ασφυκτικά γεμάτο.

  Ο Γρηγόρης Βαλτινός για άλλη μια φορά μας κατέπληξε. Είναι από τους ηθοποιούς που μεγαλουργούν πάνω στη σκηνή. Μοναδικός στο ρόλο του Μόρι. Μας συγκίνησε βαθύτατα. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης έδωσε πνοή στο ρόλο του Μίτσελ. Οι δύο τους αποτελούν ένα μοναδικό δίδυμο επιτυχίας.

  Το κείμενο του Παναγιώτη Μεντή μετατρέπει το δράμα σε χαρά και κάνει τη λύπη γέλιο. Έξυπνοι διάλογοι, ωραία λόγια πόνου και αγάπης. Καταφέρνει να κάνει τους πρωταγωνιστές του από δυο ανθρώπους του περιθωρίου, σε δυο ανθρώπους πιο ανθρώπινους από τον καθένα.

   Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σε διπλό ρόλο, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το Μαρξ. Να τονίσουμε εδώ την εξαιρετική φυσιογνωμική τους ομοιότητα, καθώς και την εξαιρετική και άρτια ερμηνεία του, γεμάτη σεβασμό και εκτίμηση ως προς το πρόσωπο που υποδύεται.

   Στο θέατρο χώρα οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη είναι ζωντανές προσφέροντας αληθινό καλό ποιοτικό θέατρο και σας καλούν να τις γνωρίσετε ξανά. Να τις ακούσετε, να προβληματιστείτε και να βγείτε από τη λήθη..

   Η Ζέτα Δούκα μεταμορφώθηκε σε περιηγητή μας σε ένα ταξίδι μοναχικό γεμάτο πόνο. «Σαν σήμερα έμαθα ότι υπάρχεις και μέσα από εσένα τώρα υπάρχω και εγώ».

    Τέλος, «Η θυσία του Αβραάμ», του Ηλία Μαλανδρή, με την επιλογή των κοστουμιών, της μουσικής, του τραγουδιού αλλά και της στατικότητας, ήθελε να δώσει έμφαση στο κείμενο και αυτό κατάφερε.

  Τα παιδιά έπαιξαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο (ευτυχώς) και μας προσέφεραν ένα θέαμα που όσοι αφήνουμε το μυαλό μας εκτός τειχών, σίγουρα το ευχαριστηθήκαμε.

  Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος ήταν μοναδικός στο ρόλο του Φώτη. Μας συγκίνησε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο «πολυλογάς» Νικόλας Κλωντίρας με στωικότητα παρακολουθούσε όλη την εσωτερική αναζήτηση του φίλου του.

  Στο Ράφτη Κυριών η φάρσα έχει τον κύριο ρόλο, ο γρήγορος ρυθμός. Οι ανατροπές και οι πικάντικες ατάκες συντάσσουν ένα έργο διαχρονικό. Μία φαρσοκωμωδία που σατιρίζει την απιστία και τους κανόνες της κοινωνίας, φαινόμενα που καθρεφτίζονται σε όλες τις εποχές και όλες τις κοινωνικές τάξεις.

  Πολύ όμορφη παράσταση. Μια μαύρη κωμωδία που σου δίνει τροφή για σκέψη. Η ζωή και ο θάνατος σε πρώτο πλάνο.

  Ο Νίκος Χατζηπαπάς που σκηνοθετεί και υποδύεται το ρόλο του Ζιλ, προσέγγισε με ανατριχιαστική ωμότητα τον ήρωα και άγγιξε με την ερμηνεία του όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του.

  Μία παράσταση γεμάτη ένταση με σκηνές σοκαριστικές που θα σε αφυπνίσουν και θα σε βάλουν να σκεφτείς. Μία στιγμή, μία λάθος κίνηση, φτάνει για να αλλάξει όλη σου την καθημερινότητα.

   Όλα αυτά τα παιδιά, όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που κάνουν stand up, τους θαυμάζω! Είναι αξιέπαινοι γι’ αυτό που κάνουν. Γράφουν τα κείμενα μόνοι τους, τα προβάρουν μόνοι τους, διορθώνουν, σβήνουν και ξαναγράφουν, σπάνε το κεφάλι τους να βρουν αυτό που θα κάνει τη ροή όπως τη θέλουν...

   Θέλετε να σας πω μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές του; Πρακτικά αδύνατον! Πρώτα απ’ όλα, δεν θέλω (να πάτε να το δείτε, ορίστε μας) και δεύτερον… Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα αστεία του είναι πρωτοποριακά, ο τρόπος που σατιρίζει και σαρκάζει πραγματικά υποδειγματικός και οι ατάκες του θανατηφόρες.

  Σαφώς θα γελάσεις σε αυτή τη παράσταση, αλλά όσο θα γελάσεις, άλλο τόσο θα προβληματιστείς. Ε, τώρα αν δε σου καεί καρφάκι περί μυστικών… Ε, τι να σου πω. Ψάξε καλύτερα να δεις μέσα σου, τι κρατάς για εσένα και μόνο!

   Η εκφραστικότητα του κ. Νούσια και οι εναλλαγές της έντασης της φωνής του αποτελούν δύο από τα βασικότερα πεδία που οφείλει να εξελίσσεται ένας ηθοποιός και στην περίπτωση του Ριχάρδου του 2ου έχουμε ένα σεμινάριο για τη σπουδαιότητά τους όταν έχουν κατακτηθεί.

  Ένα έργο γροθιά στο ρατσισμό, τον οποίο παρουσιάζει γυμνό μπροστά μας και προβάλλει το παράλογο που το χαρακτηρίζει. Το κείμενο είναι ωμό και ρεαλιστικό.

   Είχα δει την πολύ πρώτη παράσταση, δώδεκα μήνες πριν. Είχα στοιχειωθεί από τις αποδόσεις των ρόλων και την πειστικότητα των ηθοποιών. Έτσι κι αλλιώς, είναι όλοι τους εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν.

    Οι διάλογοι του Κεχαΐδη είναι ζωντανοί, γρήγοροι και χιουμοριστικοί. Περιγράφουν εξαίσια τη νεοελληνική πραγματικότητα. Μέσα από το δεξιοτεχνικό τρόπο που χειρίζεται το λόγο και από ανάλαφρους διαλόγους, παρουσιάζει την ελληνική πραγματικότητα γυμνή, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.

  Μία πολύ ρυθμική παράσταση, μετρημένη, που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη, κρατάει το θεατή σε εγρήγορση, καθώς χτίζει το χαρακτήρα μέχρι και το τελευταίο λεπτό, κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο και βάζοντάς το συνεχώς σε σκέψεις.

  Οι ερμηνείες όλου του θιάσου είναι στραμμένες ως προς τη σοβαρότητα του θέματος που επέλεξαν να παρουσιάσουν. Άρτιοι, συναισθηματικοί και με απόλυτο σεβασμό ως προς τον εκφοβισμό και τις επιπτώσεις του.

   Δεν ξέρω τι να πρωτοπαινέψω! Ο φωτισμός, τα κουστούμια και τα σκηνικά ήταν υπέροχα και σε μετέφεραν σε μια άλλη εποχή λιγάκι από καρτούν. Η μουσική ήταν ζωντανή και τέλεια εναρμονισμένη με το χορό.

Ο κόσμος ήλθε να παρακολουθήσει την εκπληκτική ιστορία και πρέπει να έφυγε με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τσέζαρις Γκραουζίνις και την παράσταση από την πρώτη στιγμή κλέβει ο Χορός. Δώδεκα άνθρωποι, τέλεια συγχρονισμένοι.

   Το Φεστιβάλ Συρακουσών ανέλαβε να μας παρουσιάσει μία παράσταση με Ιταλούς ηθοποιούς, σε ιταλική γλώσσα, με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο και το μεγαλείο του δημιουργού.

    Αναμφίβολα, οι βάτραχοι σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου είναι ό,τι καλύτερο ανέβηκε φέτος από Αριστοφάνη. Σκηνοθετικά χρησιμοποιήθηκε το σωματικό θέατρο, κυρίως από το χορό, ο οποίος είναι το βασικό συστατικό της παράστασης.

     Ένας πολύ μεγάλος θίασος δεμένος με τη ζωντανή ορχήστρα, σαν γρανάζια της ίδιας μηχανής, έδιναν μαζί ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα με γρήγορες αλλαγές που θα πίστευε κανείς πως έβλεπε κάτι μαγνητοσκοπημένο και όχι ζωντανό μπροστά του.

  Όλοι οι ηθοποιοί ήταν άψογα δεμένοι μεταξύ τους και κυριολεκτικά ένα με το ρόλο τους. Για την Αλεξία Καλτσίκη δεν βρίσκω λέξεις να την περιγράψω ως Ηλέκτρα, ό,τι και να σκεφτώ να γράψω φαίνεται λίγο και φτωχό.

  Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, με το παρελθόν και το παρόν να επικρατούν εξίσου στη σκηνή της Επιδαύρου. Η κίνηση του Χαραλαμπόπουλου, ως Πλούτου, που αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων λίγο πριν τους μοιράσει τα αγαθά του, ήταν συγκλονιστική.

Να πάτε να το δείτε – εννοείται! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται με ακριβά μαχαιροπήρουνα. Και φορώντας κολιέ από μαργαριτάρια που σπαρταράνε

  Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβεις γιατί αυτή η παράσταση γίνεται μόνιμα sold out. Είναι εξαιρετική, έχει ζωντάνια αλλά και σθένος.

  Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί σε διακριτούς ρόλους, όπως ο Θοδωρής Κατσαφάδος ως φύλακας και ο Αργύρης Πανταζάρας ως κήρυκας, αλλά και όσοι συμμετείχαν στο Χορό ήταν εξαιρετικοί και καλοκουρδισμένοι.

  Αυτό που συγκρατώ είναι μια ανάλαφρη, μια διασκεδαστική, μια όμορφη παράσταση – για την οποία ευθύνεται ο ευφυέστατος Βασίλης Θωμόπουλος – που ΔΕΝ πρέπει να χάσετε!

Η Ελεάνα Γεωργούλη υποδύεται τη Μήδεια και σε κάνει να αναρωτιέσαι με πόσο ταλέντο ντύνονται κάποιοι άνθρωποι.

   Η θεατρική ομάδα ‘Pot Of Gold’ μας υποδέχεται με γέλια, μουσικές και πολλή συγκίνηση σε μια νέα παρουσίαση μύθων, θρύλων και δοξασιών των πράσινων γαιών.

  Επίκαιρο όσο ποτέ, ένα έργο που φαντάζει μακρινό. Τα διλήμματα και οι ηθικές επιλογές στο προσκήνιο.

  Οι ηθοποιοί είναι συγκινητικοί, προκαλώντας μας να σκεφτούμε έξω από το κουτί και ίσως έξω από το σώμα μας, κάτι σαν υπερβατικό διαλογισμό διαφυγής. 

 Το «αναζητώντας τον Αττίκ» σου αφήνει μία αίσθηση νοσταλγίας για αυτή την περασμένη και σχεδόν ξεχασμένη εποχή...

Η Λίζυ Ξανθοπούλου ήταν υπέροχη, μεταφέροντας όλο το συναισθηματικό εύρος, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.

  Η Marilyn δε θα πεθάνει όσο υπάρχουν παραστάσεις σαν αυτή, όσο τη θυμάται ο κόσμος όπως έδειχνε να είναι, μία γυναίκα που όλοι θέλουν να της μοιάσουν.

  Μπορεί ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του να μην πάει για πολλά, εκείνος που ανασκαλεύει τα φαύλα όμως, δεν έχει τύχη για τίποτα. 

  Είναι μία από τις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Έχει να δώσει πολλά σε όποιον τη δει, στον καθένα διαφορετικά. Γι’ αυτό λοιπόν, σπεύσατε!

   Δύο φιγούρες που κοιμούνται σε ξεχωριστά διηγήματα αλλά μοιράζονται κοινές μνήμες από διαφορετικές ζωές.

  Αρκεί μόνο να δείτε τα πρώτα λεπτά και θα περάσετε όλο το υπόλοιπο του έργου, παρακολουθώντας και θαυμάζοντας και κακιώνοντάς μου που είχα πάλι δίκιο.

  Ο Αντώνης Καλομοιράκης σκηνοθετεί, διασκευάζει και ερμηνεύει τον Ιάκωβο Λέδερμαν, τονίζοντας τα στοιχεία της μαύρης κωμωδίας και του αιχμηρού κειμένου.

   Οι ηθοποιοί μας μετέδωσαν αστείρευτο κέφι, έμπλεξαν τέλεια μελωδίες και πρόζα και μας έδωσαν ένα φανταστικό θέαμα.

   Οι ερμηνείες ήταν στο σύνολο εξαιρετικές, με τη Λυδία Σγουράκη στο ρόλο της Ερσίλια να αποδίδει μια γυναίκα χαμένη και συναισθηματικά σπασμένη.

  Ο Κωνσταντίνος Φάμης ήταν απλά υπέροχος. Παρά το ότι ήταν συνέχεια πάνω στη σκηνή μόνος του, δεν έχανες στιγμή το ενδιαφέρον σου κι αυτό οφείλεται καθαρά στο ταλέντο του.

Μία παράσταση που, αν και αναφέρεται στο μέλλον, αφορά στο παρόν μας, γι’ αυτό να πάτε σωρηδόν να την παρακολουθήσετε πριν είναι πολύ αργά!

Μια πραγματικά υπέροχη παράσταση, με απίστευτες ατάκες που έκαναν το θέατρο να σείεται από τα γέλια.

  Πολλά μπράβο σε όλους για την καλύτερη cult παράσταση της χρονιάς! Θα ακουστεί ιεροσυλία ίσως, αλλά βάζει κάτω την ταινία εύκολα!

    Μία παράσταση με πολύ γέλιο που βασίζεται στην καλή χημεία των ηθοποιών και στην καλή διάθεση του κοινού.

   Υπήρχε πολύ καλή χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς. Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο παύσης, οι ατάκες έπεφταν η μία μετά την άλλη.

    Ο Γιάννης Σταματίου και η Ελένη Παπαχριστοπούλου μας δείχνουν αυτό ακριβώς που ήθελε να πει ο Ιονέσκο. Παίζουν με τόσο απλό τρόπο και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. 

Το μόνο που με απασχολεί είναι το πότε θα ξαναδώ το έργο. Τίποτε άλλο… Πολλά μπράβο και πολλές ευχές για τούτο δω το υπέρλαμπρο άστρο! 

   Τόλμησε να δεις την παράσταση με την ιστορία της Βαλπούργης. Και πού ξέρεις, ίσως βγαίνοντας από την αίθουσα να αλλάξεις τρόπο σκέψης!

   Ένας θίασος γεμάτος ενέργεια δανείζεται μια αισθητική μεταπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου, σατιρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις...

  Ναι, σωστά διάβασες, δεν μπερδεύτηκα με άλλη παράσταση. Δύο άντρες κάνουν δύο ηλικιωμένες γυναίκες και μία γυναίκα την τρανσέξουαλ.

...καταφέρνει να συνδυάσει την πολλή καλή θεατρική παρουσίαση της “Σκακιστικής Νουβέλας” αλλά και του ίδιου του συγγραφέα, του οποίου η παρουσία είναι έντονη καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.

Μόνο βλέποντας τη φιγούρα της καταλάβαινε κανείς τι κρύβει μέσα της και αυτό είναι ίσως από τα πιο δύσκολα που πρέπει να καταφέρει ένας ηθοποιός.

   Πέντε ηθοποιοί υπό τον ήχο των πλήκτρων στο ακορντεόν, ξεδιπλώνουν την ψυχή τους, που έχει τα πάντα...

Μια παράσταση χρονογράφημα της ζωής αυτής της συγκλονιστικής προσωπικότητας και της τόλμης της. 

  Η ερμηνεία του ήταν καθηλωτική, η κίνησή του εξαίσια, προσδίδοντας κάτι το μεταφυσικό.

   Μια εκπληκτική παράσταση που αφήνει στο θεατή την πόρτα ανοικτή. Το βοηθά να νοιώσει οικεία, να δώσει τις δικές του ερμηνείες.

   Ωραία και έξυπνη επιλογή για κάποιο βράδυ σας. Ωραία και έξυπνη πρόταση για να δούμε όλοι μας πως όσο φοβισμένοι να είμαστε, τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί. 

  Είναι αυθεντίες στις πλάκες και τα γέλια έρχονται αβίαστα, που δικαίως τις κάνουν... εύθυμες κυράδες του Ουίνσδορ!

  Αν υπάρχουν δύο κορυφαίοι stand up κωμικοί σε αυτή τη χώρα, ο ένας είναι σίγουρα ο Χριστόφορος.

   Από κοινό, όσο περνούσε η ώρα, μεταβληθήκαμε σε παρέα! Γελάσαμε με τα αστεία του Δημήτρη, με τις μπηχτές "με το γάντι" στους άλλους, με εμάς τους ίδιους... 

  Η Νένα Μεντή είναι η Φραγκογιαννού. Είναι ο βασικός μοχλός της παράστασης. Και λειτουργεί σαν μπαλαντέρ.

  ...Και ύστερα σου λένε πως αφού μπει η "κουλούρα" και χορέψουμε τον Ησαΐα, ξεκινάει ο χορός στο ταψί.. τα προβλήματα, η μουρμούρα και τα καβγαδάκια.

  Προσωπικά σας την προτείνω χωρίς καμία επιφύλαξη. Αποτελεί μια φρέσκια πρόταση των κλασσικών τραγωδιών και προσφέρει δυο ηθοποιούς μοναδικούς. 

  Η παράσταση έλαμψε ξανά και οι δυο πρωταγωνιστές μας έκαναν να τους λατρέψουμε.

  Στη θεατρική μεταφορά θα δείτε ερμηνείες εξαιρετικές και από τις εφτά γυναίκες ηθοποιούς! 

  Θα κλείσετε τα μάτια σας με ευδαιμονικές τάσεις και θα καμαρώσετε στο μπιζάρισμα τα δυο αυτά πλασματάκια που για αρκετή ώρα σας έκαναν ό,τι ήθελαν.

  Ζήσαμε ιστορικές στιγμές της Ελλάδας και όχι μόνο! Θυμηθήκαμε ένδοξες ημέρες και μέρες λαθών… όλα ιδωμένα μέσα από την καυστική ματιά του Σίλα.

  Εμείς σας το προτείνουμε ανεπιφύλαχτα για μια άκρως διασκεδαστική. Κωμωδία χωρίς ταμπού που βάζει τις ερωτικές σχέσεις στο κέντρο και τα κλισέ στο περιθώριο.

Όταν δε, έχει και θέμα τους Monty Python; Εκεί δεν το σκέφτεσαι, πηγαίνεις άφοβα και περνάς ένα από τα καλύτερα θεατρικά βράδια της ζωής σου.

   Μία διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση, ένας "νέος" Θανάσης, μία νότα φρεσκάδας σε έναν κλασσικό πια ρόλο. Μπράβο!

Οι τελευταίες στιγμές δύο ανθρώπων μέσα από ένα ωμό και παγωμένο περιβάλλον. Η επιβίωση που έγινε τάφος.

  Μία γυναίκα επιστρέφει στο παρελθόν, σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Φωτογραφίες, αναμνηστικά από διακοπές, κοχύλια, ένα νεκρό ψάρι...

   Μια παράσταση με αλληγορικό χαρακτήρα. Στη νεκρή ζώνη τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει... Όλα παραμένουν για πάντα παγωμένα και σιωπηλά...

  Ακόμα κι αν γνωρίζετε ποια ήταν τα 39 σκαλοπάτια, θα πρέπει να σας πω πως αν τα 39 σκαλοπάτια είναι "η Ιθάκη", τότε όλη η απόλαυση βρίσκεται πριν ανεβείτε σ' αυτά!

Είναι ένα βαθιά υπαρξιακό έργο και καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την ειλικρίνεια και το σεβασμό στη διαφορετικότητα. 

    Μια παράσταση που υπόσχεται να σας διασκεδάσει αλλά να μην σας εφησυχάσει. Ένα έργο προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα του κόσμου.

   Τρομερή φιγούρα εκείνη της Κωνσταντίνας Ρίτσου (μεταφράστρια - σκηνοθέτρια) στο ρόλο αρχικά του Ρίτσαρντ Μπέρμπαιητζ και μετά πολλών άλλων.

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, εξαιρετικός στο ρόλο του Κυρίου Α, με αφοπλιστική ειλικρίνεια πονάει για χαμένη αγάπη που βλέπει, ακούει και αγγίζει για τελευταίο βράδυ.

  Οι ηθοποιοί τόλμησαν και μας εντυπωσίασαν, τόσο με την υποκριτική τους αλλά και με το τραγούδι και το χορό τους.

   Αν ψάχνετε μια παράσταση που θα σας ταρακουνήσει συθέμελα, που θα σας βάλει σε σκέψεις, στο «Αγγέλων Βήμα» θα σας περιμένει ο «Άνθρωπος στη σοφίτα».

  Η φυσικότητα που έχει στο παίξιμό του ο Κιμούλης, τον κάνει μοναδικά υπέροχο και είναι αρκετό για να βγεις από μία παράσταση μαγεμένος!

   Θα σου πω μόνο πως θα δεις υπέροχες ερμηνείες, δεμένο και δουλεμένο άρτια από τους ηθοποιούς έργο. Σκηνοθεσία έξυπνη, σκηνικό και κουστούμια φέαρ ινάφ.

   Μια παράσταση που απολαμβάνεις, που σε κάνει να προβληματιστείς, να συμπάσχεις, να παθιάζεσαι, να απορείς, να γελάς, να βουρκώνεις.

  Αφεθείτε στην μαγεία του χορού, της μουσικής και του λόγου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Αφεθείτε, νιώστε και απολαύστε.

  Ο Λ. Παπακώστας και η Β. Παπαχρήστου μετέφρασαν την πυκνότητα του λόγου του συγγραφέα μέσα από μια πυκνή, αεικίνητη, μαριονεττίστικη σωματικότητα. 

   Τα τεκταινόμενα της δράσης επενδύονται ηχητικά μέσω χειροποίητων κατασκευών, οι αλλαγές του χώρου δίνονται συμβολικά μέσα από ζωγραφιές...

   Σεβόμενοι την τέχνη της κωμωδίας, της Commedia dell’arte, οι ηθοποιοί φοράνε τις μάσκες τους και γίνονται υπηρέτες της.

  Πέρα από το ότι είναι ΙΔΙΟΣ ο Τσάπλιν, ο Τσαλταμπάσης πρέπει να έχει λιώσει την πρόβα, για να αποδώσει με τέτοιο υπέροχο τρόπο τα «χαζά» του χαρακτήρα του.

Αυτό που μένει δεν είναι ούτε τα σκηνικά, ούτε τα κοστούμια... Είναι οι ερμηνείες, η μουσική, τα τραγούδια, τα γέλια, τα δάκρυα, οι ανθρώπινες ιστορίες, ο Γιώργος...

   Το “Τι Ζούμε;” είναι μια παράσταση του σήμερα για τους νέους κυρίως του αύριο.

Θα βρει τα χαμένα της φτερά; Ε, καλά, μην περιμένεις να σου πω! Άστοχα ερωτήματα έγραψα, έτσι απλά, για να σου μεγαλώσω την περιέργεια και αγωνία!

   Τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα κουστούμια απίστευτα, μέσα στο γκλάμουρ της εποχής, αφού λεφτά υπάρχουν, βρε αδερφέ…

   Η παράσταση αυτή, ως μία "νότα δροσιάς", τίμησε την παλαιά γαλλική επιτυχία, όπως και τους θεατές, που είχαν την ευκαιρία να την απολαύσουν! Μπράβο!

 Η κόλαση δεν κάνει εκπτώσεις, είναι πλανεύτρα και για να σε σαγηνέψει θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Θέατρο, μουσική, χορό... 

...η ιστορική απεικόνιση στην παράσταση είναι ένα απόσταγμα πραγμάτων και όχι τα ίδια τα πράγματα, απόσταγμα το οποίο συνειδητοποιημένα διαχειρίστηκε ο σκηνοθέτης με πρακτικές θεατρικές...

  Η Καμεράτα ακούγεται «δίσκος». Οι μουσικοί που την αποτελούν είναι κάτι παραπάνω από υπέρ-βιρτουόζοι. Οι ερμηνευτές πάλι… Τόσο υπέροχοι όλοι τους!

  Ο Amazing Dio (Διονύσης Γουλίμης) - πραγματικά amazing - κατάφερε με μαεστρία και χιούμορ να προκαλέσει και πάλι θαυμασμό και απορίες.

  Τέσσερα νέα παιδιά μας χαρίζουν εξαιρετικές ερμηνείες και δεν μας επιτρέπουν να αφαιρεθούμε ούτε για μια στιγμή. 

  Τα λόγια του ηθοποιού είναι θεατρικός μονόλογος, γραμμένος απο τον ποιητή, στιχουργό και πεζογράφο Μάνο Ελευθερίου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

   Εξαιρετική, απολαυστική και άκρως διασκεδαστική παράσταση-παιχνίδι. Έξυπνη επιλογή να παρευρεθείτε με την παρέα σας, να λύσετε τους γρίφους και...

   Ξεκαρδιστική παράσταση, γεμάτη ανατροπές, με απίστευτο χιούμορ και θεαματικές ερμηνείες. 

  Είχα καιρό να δω παράσταση που να μην υπάρχει ούτε μια μικρή παραφωνία σε τίποτα και σε κανέναν. 

  Το έργο, από την πρώτη σκηνή, μας εντάσσει στο θέμα του θανάτου και της συναισθηματικής εξάρτησης.

    Ε λοιπόν, σου έχω παραστασούλα να πας και να πάρεις το αίμα σου πίσω! «Πώς να απαγάγετε έναν τραπεζίτη» το όνομα αυτής και παίζεται στο θέατρο Αλκμήνη. 

Μια υπέροχη οπτική του έργου από όλους τους συντελεστές της παράστασης που μας έκανε κοινωνούς του δράματος των ηρώων. 

 Ένα έργο γεμάτο οργή, γεμάτο νιάτα που αυτοκαταστρέφονται σε μια προσπάθεια να μπορέσουν να ζήσουν.

    Θα συναισθανθείς τον πόνο, τη δύναμη, τη μοναξιά της, θα θαυμάσεις την εσωτερική της δύναμη να φωνάζει “Viva” τις στιγμές αφόρητου πόνου σωματικού.

   Συγκλονιστικό, με σκληρή γλώσσα, με απίστευτες δόσεις μαύρου χιούμορ και δράματος. 

Η εξαιρετική κωμωδία του Francis Veber ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Κάππα, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Παπαδόπουλου.

 Ο Μιχαλακόπουλος είναι συγκλονιστικός! Είναι από άλλο πλανήτη, είναι περαστικός από τη Γη.

  Από την πρώτη σκηνή, από την πρώτη ατάκα που ακούστηκε, καταλάβαμε ότι πρόκειται για μια ιστορία με πλοκή και μυστήριο που θα μας καθηλώσει.

  Διασκευή του ομώνυμου έργου του William Shakespeare από την Ομάδα ΙΔΕΑ Σαιξπηρική κατάλυση των συμβάσεων

   

Ο αδερφός ημών Γεώργιος Γαλίτης ήτο κάτι παραπάνω από ξεκαρδιστικός, τόσο που σου κοβόταν η ανάσα από τα γέλια...

   Οι μύθοι διατηρούνται ατόφιοι χωρίς να εμβαθύνουν σε περιττές λεπτομέρειες, δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε τραγωδία να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί.

   Μια σχετικά πετυχημένη στην εποχή της κωμωδία, "αναγεννημένη" στο Ηρώδειο τού 21ου αιώνα!

Μια ονειρική Καμεράτα, με το Γιώργος Πέτρου να τολμά να ξεφύγει από τα καθιερωμένα και να παίζει ένα από τα σημαντικότερα musical του Broadway.

 Οι υπερβολές είναι στο παιχνίδι μια και η ζωή ποτέ δεν είναι ρόδινη, έχει και γκρι και λευκό και μαύρο αλλά είναι και πολύχρωμη και αγαπά και ονειρεύεται.

Σας αρέσει η πολυγαμία; Οι αεροσυνοδοί; Έχετε βλέψεις να αρραβωνιαστείτε τρεις γυναίκες; Νοιώθετε ότι έχετε την τύχη με το μέρος σας; Guess again…

Φέρει σαφείς επιρροές από διάφορες folk παραδόσεις που ξεπερνούν και τα ελληνικά σύνορα. Η εισαγωγή της παράστασης άλλωστε, δια στόματος Loreenna McKenitt, προδίδει τις αντίστοιχες αναφορές. 

   Αγαπητέ Τσέχωφ, η ομάδα αυτή των οκτώ πολυτάλαντων ηθοποιών παρουσίασε τα επτά διηγήματά σου με μεγάλη μαεστρία.

   Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος με την υπέροχη σκηνοθεσία του, το κάνει να ανέβει κάποια σκαλιά πιο πάνω για να έρθουν οι ηθοποιοί να το απογειώσουν.

     Το τεράστιο έργο “Gas Light” του ακόμα πιο τεράστιου Patrick Hamilton φιλοξενείται για μια ακόμα φορά από ελληνικό θέατρο.

Ο γιος προβάρει τις ατάκες του για όταν συναντήσει τον πατέρα του και οι μουσικοί μας το πόσο άνετα μπορούν να μας κάνουν να συγκινηθούμε.

  Και τέλος η εξαιρετική Μαρία Αλιφέρη δίνει σάρκα και οστά με την ερμηνεία της κυριολεκτικά στην ηλικιωμένη και στα μαύρα ντυμένη πρωταγωνίστρια του Γιάννη Ρίτσου.

   Μια απίστευτα αινιγματική παράσταση που θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να βγείτε από το «καβούκι» σας.

   Μια τρομερή παράσταση από οκτώ απίστευτα ταλαντούχες ηθοποιούς, που μας είχαν σε «αναμμένα» κάρβουνα μιάμιση ώρα.

Μια αντί-ηρωίδα, μια κακιά μάγισσα της πραγματικής ζωής, που έδινε διαταγές και εξαγόραζε ό,τι ήθελε, που το μόνο μου ήθελε ήταν αγάπη.

Μαζί ήταν ταιριαστοί και αταίριαστοι συνάμα, μεταφέροντάς μας όλη την ένταση που κυριαρχούσε ανάμεσά τους.

    Η παράσταση τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στο 6ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου που οργάνωσε το Θέατρο Eliart το Μάη του 2016.

  Οι τρεις ηθοποιοί εκτέλεσαν τους ρόλους με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο και την ανάγκη ρεαλιστικής υποκριτικής απεικόνισης των χαρακτήρων.

  Σου έχω παραστασούλα που θα γελάσεις όχι μόνο όση ώρα θα τη βλέπεις, αλλά και όση ώρα θα σου πάρει να γυρίσεις σπίτι, αλλά και στο σπίτι.

  Όλα τα μέλη της ομάδας, προεξάρχοντος του Παύλου Παυλίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γκλούμοφ, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

  Με λίγα λόγια, μια παράσταση που όλοι πρέπει να δείτε, όσο προλαβαίνετε, μια και σήμερα είμαστε, αύριο… Αιωνία η μνήμη της λοιπόν, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε!

  Όλα τα ερωτήματα θα απαντηθούν ένα-ένα στην πιο όμορφη παράσταση για το 2017 στην Αθήνα.

   Μια ευχάριστη και σε άρτια απόδοση παράσταση που θα σε κάνει να γελάσεις, αλλά και να θυμηθείς δικούς σου παράξενους και αντίθετους έρωτες!

   Φαίνεται ότι το ίδιο συναίσθημα πληρότητας που ένιωσα εγώ παρακολουθώντας αυτή την παράσταση ένιωσαν και οι άλλοι θεατές.

   Οι ερμηνείες των δέκα ηθοποιών είναι φυσικές, άρτιες, ζωντανές, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους και μεταφέροντας όλο το σασπένς του έργου.

  Μια παράσταση με επίκεντρο την αλαζονεία που κυριεύει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη ύπαρξη, την κάνει πιο επίκαιρη από ποτέ.

   Μια παρέλαση ενός αγγέλου του θανάτου, ένα άραχλο θηλυκό μυαλό με αψεγάδιαστη εμφάνιση και κρύο υπολογιστικό μοτίβο σκέψης και στόχευσης.

   Ας γίνει παράδειγμα για τη νέα γενιά, που το βλέμμα της είναι κολλημένο σε μια οθόνη κινητού τηλεφώνου και χάνει την πραγματική ζωή.

  Από τη μέση της ιστορίας και έπειτα δε, οι ρυθμοί αναπτύσσουν ιλιγγιώδη ταχύτητα, ίση με ανεξέλεγκτου τρένου.

   Ένα έργο γροθιά στο συμβιβασμό της ζωής μας, ένα έργο-ύμνος, απέναντι σε μία μαύρη σελίδα της ιστορίας, που όλοι μας οφείλουμε να μάθουμε.

  Αρτιότατες τόσο οι μουσικές ερμηνείες όσο και οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις του συνόλου της Ωραίας Ελένης. 

  Ένας μονόλογος σε σκηνοθεσία της Βασιλικής Ανδρίτσου στο θέατρο "Ριάλτο", που γέμισε με κόσμο και ηθοποιούς στην πρεμιέρα.

  Όπως λένε οι συντελεστές, η διάρκεια είναι σχετική. Είναι φυσικό πως μια τέτοια συνθήκη δεν μπορεί να είναι καθόλου ευχάριστη.

Το έργο κατάφερε να μας αγχώσει με ένα απλό φλιτζάνι τήλιο. Η αλήθεια και το ψέμα συνδέθηκαν δημιουργώντας μια δικέφαλη οντότητα...

  Επιτέλους, υποκριτικές με εσωτερική ενέργεια, με αντικρίσματα, με το μαγικό «αν» συνεχώς υπαρκτό. Ψυχολογικός ρεαλισμός στην καλύτερη εκδοχή του.

Ανατριχιαστικοί διάλογοι, η αίσθηση τρόμου στο χώρο μέσα από τη μουσική, τα φώτα, τις φωνές, η αίσθηση της τρέλας, η παιδική αθωότητα, οι εντάσεις...

   Ο Άρης Σερβετάλης, πρωτευόντως με την εξαιρετική κινησιολογία του και δευτερευόντως με το λόγο του, αποδίδει ένα βασιλιά εξαρτημένο από την εξουσία.

  Μέσα από ιστορίες της παιδικής καθημερινότητας, οι αγαπημένοι χαρακτήρες μαζί με τους μικρούς θεατές, θα παίξουν, θα γελάσουν, θα προβληματιστούν και…

   Με ένα μεταθεατρικό τέχνασμα εισαγόμαστε στην πολυτάραχη ζωή της πολύπλοκης αυτής προσωπικότητας και το ταξίδι ξεκινά.

    Ένα μουσικό παραμύθι που μας ταξίδεψε σε ένα ονειρικό τοπίο, στις πιο γλυκές στιγμές των παιδικών μας χρόνων, σε ένα Μαγεμένο δάσος.

   Σκηνοθετικά ήταν μια ολοκληρωμένη παράσταση με πολύ ενδιαφέρουσες συνδέσεις του πραγματικού και του φανταστικού, του τώρα και του πριν.

Ένας χειμαρρώδης μονόλογος  από τη Ματθίλδη Μαγγίρα, που μας μάγεψε. Ένας μονόλογος όπου η κωμωδία μπλέκει με το δράμα.

  Τι είναι οι «Ανύπαρκτοι φίλοι»; Ένα κωμικοτραγικό σχόλιο στην ψευδεπίγραφη ευτυχία. Ένα κλείσιμο του ματιού σε μια κυριαρχική κοινωνική πραγματικότητα

   Η Θέμις Μαρσέλου αναλαμβάνει διπλό ρόλο ως διασκευάστρια αλλά και ως σκηνοθέτις και τα καταφέρνει και στα δύο περίφημα.

   Ωραία υποκριτική, με αρκετές δόσεις καρικατούρας από όλες τις γυναίκες ηθοποιούς.

  Ντυμένοι με "φουτουριστικά" κοστούμια στα λευκά, που έδιναν την εντύπωση πως όλο το έργο εξελίσσεται κάπου στο μακρινό μέλλον ή κάποιον άλλον πλανήτη.

  Σχεδόν τρεις ώρες παράστασης, σχεδόν εκατόν ογδόντα λεπτά υπέροχης πρόζας και όμορφων τραγουδιών. 

  Τη δυναμική των δύο χαρακτήρων χειρίστηκαν η Μάνια Παπαδημητρίου κι ο Αλέκος Συσσοβίτης, με ώριμες και καλοδουλεμένες ερμηνείες που γοήτευαν τον θεατή.

  Η ομάδα είναι πολύ καλή στη σκηνή και οι ηθοποιοί μας ξεσήκωσαν με τις ατάκες τους. Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε…

  Πέντε ρόλοι... δύο ιππότες... δύο υπηρέτες και μία κόμισσα. Ένας συνδιασμός σχεδόν καταστροφικός!

Στον αντίποδα της σκηνής, η Μαίρη Στεφανακίδη ερμηνεύει εξαιρετικά στίχους ποιητών σε μουσική του Γιώργου Στεφανακίδη.

  Το γέλιο έβγαινε αβίαστο καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι χαρακτήρες τραβηγμένοι από τα μαλλιά (είπαμε, διέθεταν κόμη) ανέδιδαν γέλιο μετά δακρύων.

  Μην στερήσετε στα παιδιά και τους εαυτούς σας αυτή την παραμυθένια, μουσική και ονειρική εμπειρία.

  Μια παράσταση που χαρίζει γέλιο, θλίψη και τροφή για σκέψη, ηθοποιοί που παραδίδουν μαθήματα ήθους και ένας χώρος τόσο όμορφος και γεμάτος θαλπωρή.

  Οι ηθοποιοί ήταν άρτιοι και ολοκληρωτικά δοσμένοι στους χαρακτήρες που υποδύονταν, ερμηνευτικά αλλά και κινησιολογικά.

   Το έργο της Ανάτ Γκοβ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και είμαι ευτυχής που το είδα σε έναν υπέροχο χώρο, σε μια υπέροχη πόλη.

  Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, να γίνουμε μαριονέτες στα χέρια επιτήδειων για το κοινωνικό γίγνεσθαι;

   Ένα έργο με τόσες ανατροπές και σασπένς σε κάνει ως κοινό να αναρωτηθείς ποιος είναι πραγματικά ο ένοχος. 

  Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία στα χρόνια του Internet! Ένα love story διαφορετικό, για δυο σύγχρονους ανθρώπους.

   Η κυρία Μαρία είναι μια γυναίκα που έζησε στο έπακρο τη ζωή της. Έζησε στο έπακρο τον έρωτα.

 Τέσσερις νέοι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στη σημερινή κοινωνία και να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή, ψάχνοντας για κάποια διέξοδο...

  Μια παράσταση για όλους, ακόμα και για τους άντρες που το να βρεθούν μέσα σε μια γυναικεία παρέα δεν εντείνει το ενδιαφέρον τους.

Πρόκειται για ένα έργο δραματικό και κωμικό συνάμα και οι ηθοποιοί φάνηκαν αντάξιοι των ρόλων τους.

  Το κωμικό στοιχείο είναι και αυτό που διαπνέει κατά κύριο λόγο το πρώτο μέρος της παράστασης όπου τα δύο φαντάσματα μας εισάγουν στον κόσμο του...

  Συγκινητικές στιγμές που δείχνουν τι νιώθει ένας άνθρωπος μέσα από τη δική του μοναξιά.  Ένας ύμνος για τη γυναικεία ψυχολογία για την ευτυχία της ηρωίδας.

  Η ιστορία της διπλανής πόρτας, η ιστορία του καθενός από εμάς ξεχωριστά και συγχρόνως μιας ολόκληρης κοινωνίας που ασφυκτιά από την οικονομική κρίση.  

   Ερμηνευτικά ό,τι πιο άρτιο και ολοκληρωμένο έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μετατρέπεται από πολιτικάντης σε πολιτικό, εκφωνώντας πριν παραιτηθεί, τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή.

  Η διάρκεια της πτήσης είναι «αρκετή» για να μπορέσει να φωτίσει  τις αδυναμίες, τους κρυφούς πόθους, τις καταπιεσμένες ανάγκες...

 Όταν μια παράσταση αγγίζει την τελειότητα, όλοι είναι υπεύθυνοι για αυτό.

    Και ναι, παραδεχόμαστε πως μείναμε άφωνοι από την υπέροχη ερμηνεία της Άννας Λεμονάκη ως Μία.    

  Και ποιος δεν έχει ακούσει για τη Ρόζα τη ναζιάρα που ταυτίστηκε με το ρεμπέτικο και το Σμυρναίικο τραγούδι;

  Η υπέροχη ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο μάγεψε το κοινό από την πρώτη στιγμή.

  Μια παράσταση για το πέος. Μια παράσταση-απάντηση στο «Αιδοίων Μονόλογοι». Διότι και οι άνδρες έχουν τη δική τους ιστορία και θέλησαν να την πουν.

Σε μια κοινωνία όπου τα πάντα βρίσκονται στον πάτο, η Μαιρούλα με καυστικό και κωμικοτραγικό τρόπο ασχολείται με τις μανίες που μαστίζουν την κοινωνία.

  Τι παράσταση ήταν αυτή; Μισό, να το γράψω με κεφαλαία να το εμπεδώσουμε. ΤΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ;

   Γιατί η φιλία δεν γνωρίζει στερεότυπα και ενώνει ακόμα και όσους εκ πρώτης όψεως φαίνονται τόσο διαφορετικοί.

  Σε ένα κατάμεστο θέατρο Κυριακή απόγευμα απολαύσαμε μια υπέροχη κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από πολύ γέλιο και απίστευτες ερμηνείες.

  Εκρηκτικός ο Σπύρος Παπαδόπουλος, απίστευτα κωμικός και με πλήρη άποψη για το μεγάλο αυτό έργο του Francis Veber.

  Στο θέατρο Γκλόρια Μικρό η Ζέτα Δούκα και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης έκαναν περήφανο το Γιώργο Βάλαρη, αποδίδοντας με εκπληκτικό τρόπο τους χαρακτήρες.

Τα τέρατα της οικογένειας ξαναζούν την παράξενη “κανονικότητά” τους και προσφέρουν και πάλι άφθονες στιγμές κωμωδίας και προβληματισμού ταυτόχρονα.

  Είναι τεράστια η παραγωγή. Είναι εξωφρενικά γιγάντια. Διαφορετικά σκηνικά για κάθε άθλο, εκπληκτικά κοστούμια και μέτρησα δεκαοκτώ άτομα επί σκηνής.

  Από την είσοδο του θεάτρου Αλκμήνη, με το φως των κεριών και τη μουσική συνοδεία του πιάνου, περνάμε «μυστηριωδώς στο Παρίσι του 1845.

   Το θέατρο του Νεου Κόσμου άνοιξε σήμερα την κεντρική σκηνή του, για την παρουσίαση των 21 παραστάσεων της νέας σεζόν που θα φιλοξενήσει.

   Μέχρι να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, να αποκαλυφθούν τα μυστικά, να υπογραφεί το πολυσυζητημένο συμβόλαιο… Το κοινό είχε κάνει κοιλιακούς από το γέλιο.

  Η οικειότητα των παιδιών είχε σπάσει τον πάγο από την πρώτη στιγμή. Το γέλιο έβγαινε αβίαστο αλλά και οι ατάκες των θεατών έδιναν και έπαιρναν.

   Ο Γιάννης Κακλέας παραδίδει ένα έργο που βρίθει από ρομαντισμό, δεν κουράζει, και διαθέτει πληθώρα κωμικών στοιχείων.

     Ο Πλούτος που σκηνοθετεί ο Γιώργος Κιμούλης τονίζει τη θεατρικότητα, χρησιμοποιώντας την τεχνική του «θεάτρου μέσα στο θέατρο».

  Δεν ξέρω αν θα ξημερώσει άλλη 3η Σεπτεμβρίου, θα ήθελα πολύ όμως να το ξαναδώ αυτό το πανέμορφο μπουλούκι… Και θα το ξαναδώ!

   Ανατρεπτική παράσταση, γεμάτη γκάφες, ατάκες και απίστευτο γέλιο, που θα δροσίσουν τις Αθηναϊκές καλοκαιρινές μας βραδιές.

  Οι έξι ηθοποιοί, λειτουργώντας προοικονομικά για τη συνέχεια της παράστασης, ξεκινούν οδηγώντας το κοινό σε ένα προσωπικό ταξίδι στο χρόνο.

  Αυτή είναι μια πραγματική ιστορία της κρίσης που οι άνθρωποι χάνουν τους εαυτούς τους και αρχίζουν πάλι από το μηδέν, για να καταλήξουν στο ίδιο ακριβώς σημείο.

  Πόσο ακόμα θα μας «χτυπούν»; Πόσο χτύπημα δηλαδή θέλουμε ακόμα σαν λαός για να ξυπνήσουμε; Πόσο ακόμα θα βλέπουμε τη ζωή σε slow motion;

   Ο Φίγκαρο του γνωστού τενόρου Κωνσταντίνου Τζέμου γοητεύει κυριολεκτικά το κοινό τόσο με τη φωνητική του δεινότητα όσο και με την υποκριτική του ευχέρεια.

   Οι δυο ηθοποιοί διαθέτουν σκηνική χημεία και σωστό ρυθμό κατορθώνοντας να καθηλώσουν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος του έργου.

  Το κείμενο «πατάει» καλύτερα στις χιουμοριστικές του στιγμές, δίχως βέβαια να υστερεί δραματουργικά ή στην ψυχολογική εξέλιξη των χαρακτήρων του.

   Μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η παρέα του εκτινάσσουν το έργο και το γέλιο στα ύψη. Δεν είδα ούτε μισό θεατή να μην γελά.

  Μια από τις πιο ωραίες παραστάσεις! Μια παράσταση ερμηνειών και συναισθημάτων. Μια παράσταση που θυμίζει για ποιους λόγους λατρεύουμε το θέατρο.

  Υπέροχο σκηνικό, καταπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, φωτισμοί και μουσική επιμέλεια σε συνεπαίρνουν σε ένα ταξίδι - χωρίς ανάσα - απόλαυσης!

  Εξαιρετική χημεία μεταξύ των ηθοποιών, χαρακτηριστική άνεση στην πρόζα και το τραγούδι και μια ομάδα χορευτών/τραγουδιστών που δένει απίστευτα μαζί τους!

   Θα σας σπάσω τα νεύρα - απλά - για να πάτε να δείτε την παράσταση. Τούτη εδώ δεν πρέπει να τη χάσετε. Με τίποτα!

  Ο Τάκης Χρυσικάκος ενσαρκώνει το Νίκο Καζαντζάκη, με μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και πάθος. Mας γοητεύει και μας αποχαιρετά πιο καινούργιους, πιο καθαρούς.

   Πέρα από τη δεινότητα των πρωταγωνιστών, μεγάλη «ευθύνη» στην ιστορία μας φέρουν και οι ξεκαρδιστικές ατάκες, οι οποίες απογειώνουν το κείμενο.

   Ανατριχιαστικοί και στοχαστικοί οι διάλογοι,  τα τραγούδια δοσμένα με απαράμιλλο πάθος και ο αγαπημένος Θάνος στο πιάνο του να σε ανατριχιάζει.

  Το κείμενο είναι απολαυστικό και ενσωματωμένο στην ελληνική πραγματικότητα, καυτηριάζοντας και κάποια καίρια θέματα της επικαιρότητας.

     Μια παρέα φαινομενικά αταίριαστη, με γάτες, σκυλιά, πουλιά και ό,τι χωράει ο νους σας, θα αλλάξει τη ζωή της και τον κόσμο της.

  Να πάτε να το δείτε, θα δείτε κι εμάς εκεί, να κοπανιόμαστε από τα γέλια όταν κυνηγιούνται… Ε, καλά, ας μην τα αποκαλύψουμε όλα εδώ…

  Μα το πιο σημαντικό είναι η έννοια της λέξης «σύντροφος». Σύντροφος είναι ισότητα, στήριξη και κοινή πορεία. Δεν χωρούν ανταγωνισμός και ζήλεια σε μια τέτοια λέξη.

Μια γαλλική κωμωδία του χθες που με μικρές πινελιές του σήμερα αποδόθηκε αριστουργηματικά από τους ηθοποιούς και μας έδωσε δύο και πλέον ώρες γέλιου.

   Η Κάρμεν Ρουγγέρη μας παρουσίασε μία παράσταση που όμοιά της θα είναι πολύ δύσκολο να δούμε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ανεξαρτήτως κόστους παραγωγής.

  Μια επίσκεψη στο θέατρο Άβατον θα σας λύσει τις απορίες και θα σας χαρίσει ένα υπέροχο βράδυ. Σπαρταριστή γαλλική φαρσοκωμωδία, με ρυθμούς γρήγορους...

   Η μάθηση μπορεί να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι και είναι ίσως η πιο γλυκιά επαφή των παιδιών για το πως πρέπει να σκέφτονται και γιατί υπάρχει το σχολείο.

 Μιλάμε εύκολα για την πιο εντυπωσιακή παράσταση για φέτος και - εύκολα - για του χρόνου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

  Ποια είναι όμως η Αντριάνα στ’ αλήθεια; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που την περιβάλλουν; Οι πληγές μας κλείνουν ποτέ;

   Η μοναδική αυτή ομάδα φρόντισε να μας μεταδώσει εξίσου μοναδικά συναισθήματα, τα οποία θα εισπνεύσουν οι μικροί θεατές σίγουρα, όπως και οι συνοδοί τους.

   Σκιαχτήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε και γουρλώσαμε τα μάτια, λες κι ήμαστε όλοι επτά χρονών, για να θαυμάσουμε όλα όσα γίνονταν επί σκηνής.

   Η παράσταση ήταν απλά υπέροχη και οι δύο βασικοί χαρακτήρες αποδόθηκαν τέλεια! Ήταν γιορτή για όλους εμάς που γελάσαμε και συγκινηθήκαμε τόσο πολύ.

    Την παράσταση όμως έκλεψαν τα «Παιδιά του Πλοιάρχου Φον Τραπ»… Τα επτά αγγελούδια που τραγούδησαν σαν άγγελοι και μας συγκίνησαν πολύ…

    «Ράδιο, ράδιο, ράδιο αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ για όλα»! Κάπως έτσι χτίστηκε μια από τις μεγαλύτερες σχέσεις στοργής όλων των εποχών…

   Το "Χωρίζουμε λέμε" δεν είναι μια απλή κωμωδία. Kαταγράφοντας τη σημερινή πραγματικότητα φτάνει μέχρι την επιθεώρηση στην πιο όμορφη εκδοχή της. 

Ένα συνηθισμένο δείπνο μίας παρέας πέντε ατόμων, που όμως παίρνει ασυνήθιστη τροπή.

  Τέσσερις ηθοποιοί, τρία αγόρια και ένα κορίτσι επιδίδονται σε ένα εξαιρετικό σεμινάριο καλής απόδοσης, ερμηνείας και τελικά ηθοποιίας.

   Μεγάλη παραγωγή, με πολυάριθμο θίασο, λαμπερούς πρωταγωνιστές και γκροτέσκο σκηνικό.

  Οι παρεξηγήσεις και η φάρσα στέκονται υπερήφανα μπροστά μας και το κοινό έχει κάθε δικαίωμα να ξεκαρδιστεί στα γέλια…

   Τρία μονόπρακτα του Ευγένιου Ιονέσκο παντρεύονται και μας προσφέρουν απόλαυση και γέλιο στο θέατρο Τζένη Καρέζη κάθε Σάββατο και Κυριακή.

   Η παράσταση είναι βασισμένη στο έργο του Ρακίνα «Βρετανικός» και οι ηθοποιοί χειρίστηκαν με δεξιοτεχνία τον έμμετρο αριστουργηματικό λόγο του.

   Είναι μία παράσταση για ΟΛΑ τα παιδιά και εμάς φυσικά. Είναι μία έξοχη ευκαιρία για τα παιδιά σας να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο τα χρώματα και τη μουσική.

Γελάσαμε με το πόσο ο Έλληνας δεν σέβεται τον Έλληνα και φοβάται τον ξένο. Θέμα καθόλου για γέλια φυσικά αλλά τροφή για σκέψη!

   Οι άνθρωποι που μπαίνουν στην αίθουσα αντικρίζουν ένα κλουβί… Πάνω από την πόρτα του υπάρχει μια πινακίδα που γράφει «Ο πίθηκος που έγινε άνθρωπος».

Γιατί να μην «κατασκευάζονται» οι πολίτες κατ’ εικόνα και ομοίωση ενός μοτίβου που να βολεύει απόλυτα τη ματαιοδοξία του άνακτος;

Σε κάθε διαφορετική εποχή δύο γυναίκες αλλιώτικες ζουν και ξαναζούν το φαύλο κύκλο της ανικανοποίητης δίψας.

Ο Αλεξανδρής πέφτει και σηκώνεται, ψιθυρίζει και φωνάζει... Αναρωτιέσαι αν θα στρέψει το περίστροφο κατά πάνω σου και θα σε πυροβολήσει στο κεφάλι.

   Όπως είπε κι ο Γιάννης Αϊβάζης μετά το μπιζάρισμα, δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του δολοφόνου για δύο λόγους. Ο ένας είναι για το καλό της παράστασης…

  Το “Μηδείαμα” είναι ένα θεατρικό έργο βασισμένο στον χαρακτήρα της Μήδειας από τα έργα των Ευριπίδη, Jean Anouilh και Heiner Muller.

   Οι δυνατότητες, το πάθος, ο τρόπος, το πάθος, η τεχνική και το πάθος ενώνονται σε μια παρουσία εντελώς συγκινητική, η οποία προκαλεί τα πιο υπέροχα δάκρυα.

  Το σενάριο βγάζει γέλιο, κάποιες φορές μαύρο – εννοείται – οι ηθοποιοί όμως βγάζουν ακόμα περισσότερο. Αποδίδει σπουδαία η ομάδα των τεσσάρων.

   Ο Αλέκος Συσσοβίτης και ο Γιώργος Χρανιώτης, σε αυτή τη μοναδική ιστορία, μας μεταφέρουν στον κλειστοφοβικό και παράλογο Πιντερικό κόσμο.

   Μια παράσταση που θα ευχαριστηθούν όλα τα παιδιά – μικρά, μεγάλα και αρκετά πιο μεγάλα. Μπορώ να σας εγγυηθώ πως φεύγοντας θα γλείφετε τα δάχτυλά σας!

   Θα πάω να το δω και να το ξαναδώ και να το ξαναδώ… Πρόκειται για μία παράσταση που μπορεί άνετα να πάει και δυο και τρεις και πέντε σεζόν.

   Οι τρεις ηθοποιοί/περφόρμερ τα δίνουν όλα για εξήντα λεπτά, χρησιμοποιώντας κάθε μύα στο κορμί τους και κάθε δυνατό τρόπο επικοινωνίας με το κοινό.

Ποιο είναι το μυστικό του ανδρός; Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει συνέχεια, με οποιοδήποτε κόστος αλλά και βάρος;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών πολύ καλές και είμαι σίγουρη ότι ήταν ένα στοίχημα και για τους ίδιους, τόσο το κείμενο, όσο και το κατά πόσο θα το αγκαλιάσει ο κόσμος.

  Το Τρίτο Στεφάνι στο Υπαίθριο Δημοτικό Κηποθέατρο Ζωγράφου από τη θεατρική ομάδα «Carpe Diem».

   Το βασικό είναι ότι όλοι οι θεατές βρέθηκαν μπροστά από ένα όμορφο έργο σε έναν εξαιρετικό χώρο και απόλαυσαν μια παράσταση κεφάτη και καλοκαιρινή.

Στο υπόγειο θέατρο Όρα παρουσιάζεται το κλασσικό έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, “Εγκλημα και τιμωρία”, από την θεατρική ομάδα “Passatempo”.

   Συρανό Ντε Μπερζεράκ: Θάρρος ή Αλήθεια;

Το έργο του γερμανού θεατρικού συγγραφέα αποτυπώνει την ηθική κρίση των νέων την μεταπολεμική επoχή (Α' Παγκόσμιος πόλεμος).

   Υπάρχει πολλή αρρώστια στο ανθρώπινο μυαλό… Ιδίως όταν μπλεχτούν έρωτας και ανασφάλειες.

 Βλακεία! Βλακεία, βλακεία!

"Το θηρίο", θεατρικό έργο του Ν. Ορτετζάτου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως μια εικαστική παράσταση - performance στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

  Ο πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο θεατής. Αυτός επιλέγει για το τι θα κάνει.

   Ο Αντίνοος και ο Γιάννης φρόντισαν να μας ταΐσουν πολύ γέλιο, καθόλη τη διάρκεια του έργου και τους ευχαριστούμε γι αυτό.

 Αναπάντεχη χαρά για τον εγκαταλελειμμένο απόκληρο; Μπορεί, αρχικά…

  Μια παράσταση για ένα έργο βαθιά ουμανιστικό, όχι επίκαιρο όσο ποτέ, επίκαιρο όσο πάντα.

  Στο θέατρο Αυλαία η θεατρική ομάδα C for Circus παρουσιάζει "Κάτι Διαφορετικό", μια μουσικοκωμικοθεατρικοτραγ... περίεργη παράσταση.

Δεν μιλάω για γέλια «κατανόησης» και χαμόγελα που στρετσάρουν αλλά για χειμαρρώδες γέλιο που σου προκαλεί δάκρυα, που δεν πιστεύεις ότι σου συμβαίνει.

   Θα περάσετε πολύ ευχάριστα, μια και οι ατάκες προσφέρουν ΠΟΛΥ γέλιο!

Η "Αναμονή" πραγματεύεται μέσες άκρες το ζήτημα του χρόνου και πως αυτός βιώνεται μέσα από τις στιγμές της ζωής μας....

Καλωσορίσατε στο Καμπαρέ…Μία παράσταση όπου η σαμπάνια είναι παγωμένη, το χαβιάρι μαύρο και το τυρί μουχλιασμένο.

"Οι Δίκαιοι" είναι ένα έργο, πέρα από όλα τα άλλα, ιστορικό καθώς πραγματεύεται την δολοφονία του Μεγάλου Δούκα Σέργιου...

Το έργο είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, και αυτό το απέδειξε η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ, με την -σχεδόν σχιζοφρενική από άποψη ομοιογένειας- δουλειά της. 

   Όλοι όσοι έχουν δει τον Κιμούλη στο θέατρο, όλοι όμως ανεξαιρέτως, υποστηρίζουν το ίδιο πράγμα. Ότι είναι εκνευριστικά καλός!

  Τα "Νυκτόβια Ζώα" είναι ένα έργο για μερικούς ανθρώπους που αποφεύγουν το φως και ζουν στο σκοτάδι...

   Υπερπαραγωγή, δεν το συζητώ. Μέχρι και βαγόνι τραίνου μέσα στο θέατρο; Απλά δεν προλαβαίνεις να μαζεύεις τις εικόνες…

  Ο άμοιρος σκλάβος οδηγείται στα ενδότερα. Η αφέντρα, τυλιγμένη στα βινύλ και τα ψιλοτάκουνα, προστάζει. Και εκεί αρχίζει το παιχνιδάκι.

Το έργο είναι μια ελεγεία στη φύση των αμοιβαίων συναισθημάτων και δομείται πάνω στην χαμένη πίστη της S.Kane προς την αγάπη.

Είναι ένα ωραία και με έντονα συναισθήματα, έργο, τα οποία αναδεικνύει η πολύ καλή ερμηνεία της Αθηνάς Μαξίμου.  

    Πήραμε έναν εγκληματία, τον παραδώσαμε τελικά στην κοινωνία όπως τον βρήκαμε και βαυκαλιζόμαστε ότι επιτύχαμε, ότι τον θεραπεύσαμε;

   Το Cirque Du Soleil ξανάλθε στην Αθήνα μας και έφερε μαζί του μία επίσης καταπληκτική παράσταση.

Η "Πλαστελίνη" είναι ένα έργο σκληρό, βαθιά ανθρώπινο. Αναφέρεται σε ένα έφηβο παιδί, που ψάχνει τρόπο να ορίσει τον εαυτό του...

   Διασκεδάζουμε κι άλλο και περιμένουμε το πέρας, εκεί που η κάθαρση φορά στολή αστυνομικού, γυαλιά ηλίου και εσώρουχα γυναικείου χρώματος!

  Το Τρίτο Κύμα ήταν ένα πείραμα πάνω στη φύση του φασισμού και των αιτίων της υποστήριξής του από απλούς ανθρώπους...

  Οκτώ ρόλοι για δύο ηθοποιούς και πενήντα επτά αλλαγές κοστουμιών... για δύο ηθοποιούς!

Η παράσταση είναι ένα αυθεντικό ονειρόδραμα βασισμένο στις αρχές του μοντέρνου Noh, είδος παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου....

   Μέχρι που ο φίλος σου ο Τζον σας λέει, σε όλους σας, ότι γεννήθηκε πριν από εκατόν σαράντα αιώνες!

 Μία πραγματική ιστορία που βιώνει μία οικογένεια, στην προσπάθεια της να στηρίξει ένα μέλος της με νοητική καθυστέρηση...

   Η συγκεκριμένη παράσταση είναι όπως η ζωή… Γελάς, θυμώνεις, συγκινείσαι…

   Το "Μια άλλη κίνηση" είναι ένα έργο το οποίο αναφέρεται στην προσπάθεια μιας ομάδας νέων ανθρώπων να διαπραγματευτούν την μοναξιά τους...

   Δύο γυναίκες που πονούν, η κάθε μία για δικούς της λόγους, δύο γυναίκες που διεκδικούν, δύο γυναίκες που είναι τόσο διαφορετικές, μόνο και μόνο εξαιτίας της διαφορετικής θέσης επιβίβασης στο τρένο της ζωής του συζύγου.

Η παράσταση είναι μια μοντέρνα, άρτια και καλοδουλεμένη, εκδοχή των "Τριών Αδερφών" του Τσέχωφ και αφήνει το μυαλό με αμφιβολίες για τους σύγχρονους αστικούς κώδικες.

Η Ασκητική είναι ένα βιβλίο που θα άξιζε να επιβιώσει μιας πυρηνικής καταστροφής, και αυτή είναι μια παράσταση που καταφέρνει να μην δείχνει μικρή μπροστά του.

Ζωντανά και πολύχρωμα τα κοστούμια συνθέτουν μία πολύ πλούσια παραγωγή και τα τραγούδια στήνουν ένα πρωτόγνωρο θέαμα-ακρόαμα.

  Το "Σωματίδιο του Θεού" δεν είναι μια τυπική θεατρική παράσταση. Είναι περισσότερο η θεατρική προσέγγιση μιας διάλεξης για την σύγχρονη φυσική, μέσα σε ένα χοροθεατρικό πλαίσιο.

  Η δημοφιλής όπερα του Τζουζέπε Βέρντι Τραβιάτα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των 48ων Δημητρίων.

Το έργο του Μάμετ πραγματεύεται τις σχέσεις εξουσίας και κάνει μία προσπάθεια να διερευνήσει την «ουτοπία της πραγματικότητας».

Η καλλιτεχνική ομάδα Perros παρουσιάζει το Λα Λεσόν, ένα μονόπρακτο που προκαλεί τη λογική του θεατή.

  Ήταν μια ανοιχτή πρόβα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις παραστάσεις που θα δώσουν στο μέγαρο μουσικής στις 28 και στις 29 σεπτεμβρίου....

 Η παράσταση είναι πολύ έξυπνα στημένη, με τέτοιο τρόπο που απαλοίφεται, σε έναν μεγάλο βαθμό, το βάρος που φέρει ένα τέτοιο κείμενο...

   Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν ζωντανά, στο πατάρι της σκηνής παίζει ορχήστρα, η οποία σκοτώνει μάλιστα και τα χορευτικά εκτελούνται και αυτά άψογα.

Είναι ένα έργο ρεαλιστικό, άμεσο και ευθύ, που «κρούει» πολιτικές καμπάνες και «χτυπάει» το κατεστημένο όπως ο τσαγκάρης χτυπάει το καρφί (την πρόκα) στο καλαπόδι του. 

Ένα θεατρικό κολάζ μυθοπλασίας, επιθεώρησης και «κηρύγματος» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ειρήνη του Αριστοφάνη όπως παρουσιάστηκε από το ΚΘΒΕ

   Η επιτυχία της παράστασης έγκειται στη δημιουργία μια μυστηριακής ατμόσφαιρας, η οποία βυθίζει τον θεατή σ’ ένα ονειρικό κόσμο.

   Το έργο έφερε σε πέρας μια δεκαμελής καλλιτεχνική ομάδα Ελληνογαλλικής σύνθεσης, που περιλάμβανε χορευτές, ηθοποιούς αλλά και μουσικούς.

Η παράσταση, στο, όχι και τόσο γεμάτο σε σχέση με αυτό που περιμέναμε, Θέατρο Κήπου, ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες...

Ένα απίστευτα φαντασμαγορικό θέαμα, ένα μιούζικαλ, μία κωμωδία μετά ασμάτων όπως είναι και η ελληνική μετάφραση του όρου μιούσικαλ.

Η ιστορία γνωστή. Σε μία επαρχιακή πόλη μία αντροπαρέα που δοκιμάζεται από οικονομικά προβλήματα αποφασίζει να διοργανώσει μία βραδιά στριπτίζ για να σώσει την αγαπημένη της καφετέρια

Ο John Lennon ονειρεύεται και το εκπληκτικό είναι πως η ομάδα των Sinequanon προτίμησε να μας το δείξει με άλλο τρόπο πέρα από τον καθιερωμένο.

Σε ένα ελληνικότατο έργο με τον προβοκατόρικο τίτλο «Η Άλωση της Κωνσταντίας» βασίστηκε η παράσταση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη...

Στο έργο «Κυρία χωρίς το σκυλάκι» σε μία διασκευή του Γκαμπριέλ Αρού για το θέατρο, βασισμένη στο διήγημα του Αντόν Τσέχωφ «Η κυρία με το σκυλάκι».

Ο μονόλογος του βραβευμένου Βρετανού ηθοποιού Pip Utton, μας παρακινεί να διερευνήσουμε τις πτυχές εκείνες του εαυτού μας οι οποίες δέχονται υποσυνείδητα την επιρροή του φασισμού.

Δύο διαφορετικοί άνδρες, φυλετικά αλλά και μορφωτικά, αναζητούν το νόημα της ζωής σε ένα μικρό διαμέρισμα στο γκέτο της Νέας Υόρκης.

Οι Γεράσιμος Γεννατάς και Κρατερός Κατσούλης αποδίδουν αριστοτεχνικά οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες με 57 αστραπιαίες αλλαγές κοστουμιών!

   Τι μπορεί ένας άνθρωπος να καταλάβει ή να περιμένει πριν την γέννηση του; Κι άλλα πολλά μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

  Είναι δυνατόν ένας μονόλογος να σε κρατήσει σε αγωνία, να σε αναγκάσει τρυφερά να πάρεις θέση;

Στο κελί μιας φυλακής πριν από χρόνια, η Σίρλεϊ Τζόουνς διηγήθηκε στη συγκρατούμενη της, Άννα Ρέυνολντς, τη ζωή της.

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ» διατύπωσε πολύ εύστοχα ο Αριστοτέλης στο έργο του «Περί Ποιητικής».

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ταξίδι στο παρελθόν, βασισμένο σε ιστορίες που στιγμάτισαν τη ζωή ηλικιωμένων ανθρώπων, παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.

  Βασισμένο στη ζωή του Μεγάλου Αλέξανδρου ζωντανεύει επί σκηνής, με σειρές υψηλά επιμελημένων εικόνων συνοδευόμενων από εξαιρετικές μουσικές.

Άν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω με μια λέξη την παράσταση αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η λέξη «Αγάπη». Μία ευφρόσυνη τελετή αγάπης για το θέατρο και για την κωμωδία.

Ο σκηνοθέτης Αχιλλέας Ψαλτόπουλος και η Νατάσα Κοντελετζίδου επιμελούνται μαζί το θεατρικό adaptation μιας γαλλικής νουβέλας που γράφτηκε πριν από 15 χρόνια.

Το ποίημα “Αγαμέμνων” επέλεξε ο Δημήτρης Βάγιας να μεταφέρει επί σκηνής, ερμηνεύοντας ο ίδιος τον ρόλο του μεγάλου βασιλιά.

Στο κείμενο «Ο Πατέρας», γραμμένο το 1887 από τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ, θίγονται οι σχέσεις εξάρτησης αλλά και πάλης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα.

Ο Τζων Πρίσλεϋ, γράφει το σημαντικότερο, ίσως, από τα έργα του με στόχο να αναφερθεί σε ένα ζήτημα που τον απασχολεί, την ατομική ευθύνη.

  Η εκδοχή του «Άμλετ» της ομάδας Ars Moriendi καταργεί έξυπνα τα φύλα, δίνοντας τις θέσεις τους σε σκηνικά αντικείμενα και ανθρώπινους τύπους.

Το εν δυνάμει προφητικό έργο, μέρος της τριλογίας «The Chair Plays», φέρνει το θεατή μπροστά σε έναν οραματισμό της κοινωνίας του 2077.

   Θα δαγκωθείτε κάποια στιγμή, θα στριφογυρίσετε αμήχανα, θα παραμείνετε στη θέση σας μετά το τέλος και θα αναρωτηθείτε για μερικά δευτερόλεπτα…

Η συγκεκριμένη performance δανείζεται το κείμενό της από τη βιογραφία του T. Williams και απ'την συνέντευξη που δώθηκε στον R. Jennings του «Playboy», τον Απρίλιο του 1973.

Όλη αυτή η δουλειά γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς το δημιουργό, με σκοπό να τονίσει το πόσο αστείοι είναι στην ουσία οι χαρακτήρες.

Μέσα από τα ρούχα και τα παπούτσια μαθαίνουμε για τις ζωές πέντε ανθρώπων και όλων όσων υφίστανται γύρω τους.

  Μία παράσταση κριτική, μέσα από την αφήγηση, των κακών, ή μη, κειμένων των τελευταίων δύο δεκαετιών της χώρας μας.

  Η ιστορία της παράστασης αποτελείται από αποσπάσματα από τη ζωή ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου και την ιστορία ενός βασιλιά που έζησε πριν από 1000 χρόνια.

Το έργο είναι μία αφήγηση αναμνήσεων του Τομ, του αφηγητή αλλά και ενός από τα πρόσωπα του έργου. Ως ανάμνηση, έχει μία ονειρική διάσταση.

Αυτό που προβλημάτισε την ομάδα, ώστε να καταλήξει στη δημιουργία του «huMANIA», είναι το φαινόμενο των ψεύτικων μεν, εξαναγκαστικών δε προσωπείων που όλοι καταλήγουμε να φοράμε στις κοινωνικές μας συναναστροφές.

Η ιστορία είναι γνωστή. Μία αριστοκρατική οικογένεια πτωχεύει και χάνει την περιουσία της, το σπίτι της, τον Βυσσινόκηπο της. Το έργο γράφτηκε το 1903 και θεωρείται το κύκνειο άσμα του συγγραφέα.

Στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», τρεις θεοί έρχονται στη γη, με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια 

  Τη ζωή της Σπετσιώτισσας Ελένης Μπούκουρα αφηγείται, ερμηνεύοντας την, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου στην παράσταση “Ελένη ή ο Κανένας”...

Η ομάδα Pot Of Gold εμπνεύστηκε από τη συλλογή «Ελληνόφωνα παραμύθια από την κάτω Ιταλία» του Δημήτρη Προύσαλη.

Μία ωραία παρουσίαση της κλασικής κωμωδίας του Μολιέρου, με μία πιο σύγχρονη ματιά και με σκηνοθεσία και σκηνογραφία κωμωδίας παρεξηγήσεων παλιού κινηματογράφου...

Με άξονα γραφής το «Θέατρο του παραλόγου», η Φωτεινή Βελκοπούλου παρουσιάζει κομμάτια μιας μη ρεαλιστικής καθημερινότητας από τη ζωή δύο γυναικών.

   Πού ανήκει ένα παιδί; Το σκεφτήκατε ποτέ; Στους γονείς του ίσως; Το κλασσικό λανθασμένο ερώτημα...

Η ιδιοσυγκρασία της μυθικής Κασσάνδρας, εμπλέκεται και αλληλεπιδρά με την αναστατωμένη προσωπικότητα της Άννας, μίας γυναίκας που ψάχνει μία ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο.

   Ποιος είναι ο Άμλετ που δείλιασε και δεν πήρε ποτέ τη σωστή απόφαση; Ποιος είναι ο «σωστός» Άμλετ, που έκανε πέρα τις αδυναμίες του;

Μια απλή ιστορία ανεκδοτολογικού χαρακτήρα, που περιγράφει εύστοχα τη θέση της «μεταχειρισμένης» γυναίκας στην ελληνική κοινωνία.

Έτυχε να παραβρεθώ στην απογευματινή παράσταση σε ένα θέατρο κατάμεστο γυναικών κυρίως, σαν να ήμουν σε σουαρέ που προσφέρανε φρέσκο κέικ.

Το «Γιατί μ’ αρέσεις» πειραματίζεται με την «ρετρό σεξουαλικότητα». Πρόκειται για μια σύνθεση κείμενων της ελληνικής λογοτεχνίας της περιόδου 1950-1980...

Προτροπή: να το δείτε και θα περάσετε μαγικά, θα ξεφύγετε από τις επαναλήψεις, θα απολαύσετε ένα θέατρο όπως το θέλουμε...      

Το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου παρουσιάζει μια παράσταση στημένη γύρω απο την παιδικότητα και τη φθορά της.

Δύο στεφάνια εκφράζουν τα συλλυπητήρια του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά και αποχαιρετούν τον αγαπημένο σύντροφο του Γ. Α. Παπανδρέου

Ένα κλασικό βουκολικό δράμα, με gothic αισθητική συνδυασμένη με την τέχνη των ιαπωνικών manga...

Το έργο θεμελιώνεται επάνω σε οκτώ όνειρα που χρεώνονται να ιδούν, να αφηγηθούν και να κρίνουν σε συνέχειες σε οκτώ πεπειραμένες «Ταρσίτσες».

Έργο ανατρεπτικό και αντιφατικό. Σκοτεινό, γελοία τραγικό και γεμάτο απόγνωση αλλά συνάμα αισιόδοξο, λυτρωτικό και ιδιόμορφα χαρούμενο.

O Ron Jones διεξάγει ένα κοινωνικό πείραμα. Την εξέλιξη και κατάληξη του πειράματος αυτού παρακολουθούμε στην παράσταση “Το κύμα”...  

Πέντε ονειρικά παραμύθια, ζωντανεύουν με μουσική, χρώμα και φανερές μεταμφιέσεις στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.

Ένας ποιητής της τέχνης λοιπόν γράφει αυτό το τρίπρακτο έργο ακολουθώντας την τριμερή φόρμα της σονάτας...

Η μικρή σκηνή του Χώρου Τέχνης SourliBoom είναι αρκετή για να χωρέσει τα σώματα και τα ψυχολογικά τερτίπια των δύο πρωταγωνιστών...

  Η παράσταση ξεκινά στην είσοδο του θεάτρου που έχει διαμορφωθεί σε reception ξενοδοχείου...

"Η Μεταμόρφωση", ένα ολιγοσέλιδο διήγημα γραμμένο το 1912 από τον Τσέχο συγγραφέα Φραντς Κάφκα...

Οι θεατές γέλασαν και λυπήθηκαν εναλλάξ κάμποσες φορές, μέχρι που αντίκρισαν… το σπρέι!

Ένα διαμέρισμα χαμένο μέσα στην πόλη, μία θεατρική σκηνή, η δικιά τους σκηνή, πράξης και δράσης αλήθειας και ψέματος. 

“Το Μαύρο Νερό” είναι μία ωραία και διαφορετική παράσταση, κάπου μεταξύ μαύρης κωμωδίας και θρίλερ.

Ένας άδειος χώρος αποτελεί το σκηνικό της παράστασης, με ένα λευκό σεντόνι να χωρίζει τον εξωτερικό από τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού της Μήδειας στην Κόρινθο.

Πριν προλάβω καν να σκεφτώ οτιδήποτε, βρήκα τον εαυτό μου να χαζεύει την σκηνή και να χάνεται μέσα στην πανδαισία χρωμάτων που προερχόταν από τα σκηνικά

Στο μικρό θέατρο μόλις 50 θέσεων καιν εμείς ήμασταν στην ώρα μας γιατί δεν θέλαμε να στερήσουμε στον εαυτό μας ή σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να παίξουμε μαζί τους.

      Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: «Fake Time» στο ξενοδοχείο Άριστον  

Μια αληθινή ιστορία, μια μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας με έντονες πολιτικές προεκτάσεις, χωρίς όμως να θέτει το ερώτημα της υπαιτιότητας.

Μία εργαστηριακή παράσταση όπου είναι έμφυτη η προσπάθεια, η δοκιμή, ο πειραματισμός των νέων παιδιών του studio Νέμεση, με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις.

Μία ιστορία ειπωμένη από δύο διαφορετικούς αφηγητές, τους πρωταγωνιστές της, τον Τομ και την Έμυ. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα πέντε, με όλες τις ανασφάλειες και ...

Μία άδεια σκηνή, τρεις ηθοποιοί, ένα πιάνο και ένας πιανίστας. Αυτά είναι όλα όσα χρειάστηκαν για να μας παρουσιάσουν την παράσταση “Μαμά γεννάω”.

H ανθρώπινη φύση, η νοσταλγία, ο φόβος, η ανησυχία, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία είναι στοιχεία που κυριαρχούν. Θα προβληματιστείτε έντονα!

Η παράσταση που πατάει στο ομώνυμο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου, αποδίδεται από δύο νέους ηθοποιούς ...

Στη μικρή σκηνή του studio Vis Motrix, οι τέσσερις ηθοποιοί δείχνουν να είναι απόλυτα εναρμονισμένοι με την αμηχανία που –πιθανόν- να προκαλεί ένας στενάχωρος, υπόγειος, σκοτεινός, θεατρικός χώρος.

Η μαύρη κωμωδία “Herr (ο Κος) Κόλπερτ” είναι ένα έργο ανατροπών, στο οποίο η τάξη με το χάος συνεχώς ανταγωνίζονται για το ποιο θα επικρατήσει.

Όταν οι ηθοποιοί ανέβηκαν στη σκηνή του ανανεωμένου GAIA ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ολόκληρη η barάσταση θα βασίζονταν στο σενάριο και τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών.

Ένα σύνθετο παραστατικό κολάζ με τις πολιτισμικές αναφορές μιας γενιάς οικείας και γνώριμης σε ομοίους μου και όχι μόνο, αυτήν της γενιάς των Ελλήνων 35άρηδων.

Το έργο “Ο εχθρός του λαού”, είναι το τέταρτο σε σειρά από τον κύκλο έξι έργων κοινωνικής σάτιρας του Ερρίκου Ίψεν.

Μπαίνοντας στο θέατρο, αυτό που σου κάνει αμέσως εντύπωση είναι ότι δύο από τους ηθοποιούς, είναι ήδη «στημένοι» με μέτωπο στο κοινό και περιμένουν.

Το «Άνθος του γιαλού» έχει αποσπάσει εξαιρετικά σχόλια, τόσο για την θεατρική προσαρμογή και την σκηνοθεσία, όσο και για την ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου.

Η κόλαση των Βόρρινγκερ θα μπορούσε να ονομαστεί η παράσταση, που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς και πρωταγωνιστούν τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί...

... Όσο για τον ποπάυ, έχει γίνει καλός ατακαδόρος, δίνει πολύ χώρο στην «αγαπημένη του», μετατρέπεται σε πρώτης τάξεως καβαλιέρο, λοιδορεί και σαρκάζει ...

Ο σκηνοθέτης- ψυχίατρος Στέλιος Κρασανάκης συνθέτει πάνω στο υποκριτικό ταλέντο του Χρήστου Στέργιογλου την ιδιάζουσα προσωπικότητα του παρταλιού ...

Επιχειρώντας ένα αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe, η ομάδα του «Θεάτρου Έξω Από Τα Τείχη», επέλεξε δύο από τα έργα του για να παρουσιάσει τη σκοτεινή και σύνθετη σκέψη του.

Η εν λόγω παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 2007 και έχει βραβευτεί με τέσσερα βραβεία κοινού από το περιοδικό «Αθηνόραμα».

Το σκηνικό, παλιές καρέκλες, άβαφοι τοίχοι, ένα ψυγείο και βιντεοπροβολές, κάνουν την παράσταση μια μοναδική εμπειρία.

Με την παράσταση «Erofili synopsis» ο θίασος της θεατρικής εταιρείας «Χώρος» ολοκληρώνει την ερευνητική του δουλειά στην Κρητική Αναγέννηση (2007 – 2012).

Το θέμα της βλακείας ανά τους αιώνες, μια ανεξάντλητη και αήττητη δύναμη, πραγματεύεται το συγκεκριμένο «προπτυχιακό» σεμινάριο στο Αμφι-Θέατρο Σοφούλη.  

Η εκπληκτική ηθοποιός που ακούσει στο όνομα Χρυσούλα Διαβάτη είναι μια γιορτή! Θα μπορούσε απλά να προφέρει λέξεις χωρίς λογική σειρά και όλοι πάλι θα παθαίναμε…

Με γυρισμένη την πλάτη στους θεατές, αλλοιωμένη φωνή και μια αντρική κούκλα ως συνομιλητή, ξεκινά η πρωταγωνίστρια μια σύντομη αφήγηση για τις τραγωδίες της ζωής της.

Σε ένα θέατρο χωρίς λόγια οι εικόνες γίνονται το κείμενο του, και το σώμα λειτουργεί ως φορέας αισθητικών ιδεών, όπως ο ίδιος ο δημιουργός είχε προαναγγείλει.

Μία ωραία παράσταση, που βλέπεται ευχάριστα, άν και ίσως κουράσει λίγο το γεγονός ότι είναι ένας μονόλογος 80 λεπτών, σε αρκετά χαμηλούς τόνους.

Ο Κορνήλιος, ένα γρύλος αθληταράς, με τρελή έφεση στους σάλτους, δίνει μια νααααα και… μπαίνει σε τροχιά!

Η παράσταση ξεκινά στο φουαγιέ του θεάτρου όπου ο Χάρης Φραγκούλης παίζοντας πιάνο μας μεταφέρει για λίγο στη Βενετία ...

Μία ιδιαίτερη διασκευή της μαύρης κωμωδίας του Ιρλανδού συγγραφέα Μάρτιν ΜακΝτόνα (Martin McDonagh), “The Lonesome West”.

Οι Μπέζος και Φιλιππίδης επανέρχονται με το «δεύτερο μέρος» παραστάσεων της κωμωδίας των Lane και Yazbek. Μαζί τους η εκνευριστικά κουκλάρα Κατερίνα παπουτσάκη.

Oι θεατές βρίσκονται στη σκηνή όπου διαδραματίζονται τα πάντα και έρχονται σε επαφή, είτε γίνονται μέρος της ίδιας της παράστασης. 

Μία παράσταση, που, για πάνω από 20 χρόνια, έχει διχάσει κοινό και κριτικούς. Κάτι ανάμεσα σε αυτοσχεδιασμούς, stand up comedy, αλλά και, κατά περίεργο τρόπο, παρουσίαση του έργου του Shakespear.

Μια παράσταση για τις αυθόρμητες πολλές φορές κινήσεις και αποφάσεις ενός παιδιού, που είναι ικανές με τις συνέπειες τους να στιγματίσουν τη ζωή του.

Αν έπρεπε να δεις μόνο μία θεατρική παράσταση αυτό το καλοκαίρι, αυτή ήταν σίγουρα ο «Αμφιτρύων» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή.

Για μία μόνο ημέρα το κοινό της Θεσσαλονίκης είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μια άλλου τύπου θεατρική παράσταση, σε «ένα Μπρόντγουεϊ των φτωχών».

Το Δημοτικό περιφερειακό Θέατρο Ρούμελης στο πλαίσιο της περιοδείας του καλοκαιριού παρουσιάζει το καυστικό έργο του ιδρυτή του ρωσικού ρεαλισμού Nikolai Gogol.

Η παράσταση “Το Συσσίτιο”, του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, παρουσιάστηκε στις 22 και 23 Ιουλίου 2012 στο θέατρο Κήπου, στα πλαίσια των Γιορτών Ανοιχτού Θεάτρου, από την ομάδα “Angelus Novus”.

Ενώ ο ένας ηθοποιός αφηγείται, οι άλλοι δύο είτε ασχολούνται με τους κύβους, είτε επικοινωνούν μεταξύ τους με τα μάτια.

Ο Γιώργος Κιμούλης, υποδύεται τον άλλοτε εύρωστο άντρα, ηλικιακά ωριμότερο και συναισθηματικά σημαδεμένο από αυτά που έχει βιώσει.

«Ιφιγένεια εν Αυλίδι» ένα έργο βαθύτατα πολιτικό με ισχύ διαχρονική. Ένα όνομα, ένα σύμβολο…  Σύμβολο κάθε θυσίας.

Η παράσταση έχει ήδη παρουσιαστεί στο Βόλο και στην Επίδαυρο, ενώ θα περιοδεύσει και σε άλλες πόλεις και ελληνικά φεστιβάλ.

Οι ηθοποιοί, απολαυστικοί στους ρόλους που υποδύονται, άλλοτε φοβισμένοι και άλλοτε αποφασισμένοι, ακολουθούν επί σκηνής την καθοδήγηση ενός ιδιαίτερα ευφυούς τρελού.

Με τον πέτρο Φιλιππίδη και τον Γιάννη Ζουγανέλη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τον Σταμάτη Φασουλή να υπογράφει τη σκηνοθεσία, η εν λόγω παράσταση άρχισε την καλοκαιρινή της περιοδεία.

Τέσσερα αυτοκίνητα, ένα κινητό σκηνικό και τέσσερις διαφορετικές «άστεγες» ιστορίες συνθέτουν μια ιδιόμορφη και πρωτότυπη παράσταση δρόμου.

Μία μεταφορά στο θέατρο ενός μη θεατρικού, πλην επίκαιρου, κειμένου, μας παρουσιάζει ο Θάνος Νίκας και η ομάδα τέχνης Ars Moriendi.

Η θεατρική παράσταση του Peter Shaffer, "White Liars", έρχεται σε διασκευή και σκηνοθεσία της Έφης Δρόσου, στο θέατρο Όρα, στην Θεσσαλονίκη.

  πραγματικά μία παράσταση με λιτούς διαλόγους, σκληρά λόγια και εικόνες που πολλές φορές αντικατοπτρίζουν την γενική πραγματικότητα.

“3 άντρες, 3 εποχές, 3 διαφορετικές και ταυτόχρονα ίδιες ιστορίες”.

Ο Ιρλανδός Samuel Beckett, απαισιόδοξος για την ανθρώπινη φύση, θεωρώντας τη ζωή παράλογη και την ευτυχία μια ψευδαίσθηση, επιδιώκει να δείξει μέσα από το κείμενο του την καθημερινή μάχη του ανθρώπου για επιβίωση.

Ο θεσμός που άλλαξε τα δεδομένα στο νεανικό θέατρο και στη δημιουργικότητα των νέων καλλιτεχνικών ομάδων, για άλλη μια χρονιά αντιμέτωπος με το φιλοθεάμων κοινό, αυτή τη φορά στον πολυχώρο Bios.

Στην αίθουσα του Studio Artistic Residency Centre παίζεται μια θεατρική εκδοχή του παραδοσιακού νορβηγικού παραμυθιού «Ανατολικά του ήλιου και δυτικά της σελήνης».

Στο πλαίσιο του πρώτου «Θεατρικού Φεστιβάλ της πόλης», η θεατρική ομάδα Διαδρομανείς συμμετέχει με το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Ο Βασιλιάς πεθαίνει».

Η interactive κωμωδία επιστρέφει δυναμικά για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Σοφούλη, για να μας περιγράψει με χιουμοριστικό τρόπο το τέλος του κόσμου μας.

Τί θέλει μία γυναίκα από έναν άντρα; πώς βλέπει τη ζωή και τις σχέσεις; Τί σχέση έχει με τις άλλες γυναίκες και πώς τις βλέπει; Γιατί ο θεός έπλασε τη γυναίκα από το πλευρό του Αδάμ; 

Έξι έφηβοι. Ο Γουίλιαμ, ο Τζακ, η Εύα, η Έμιλυ, ο Τζιμ και η Λώρα. Άγνωστοι στην ίδια πόλη, με κοινές απόψεις και εμπειρίες. Έξι χαρακτηριστικά παραδείγματα διαφορετικών ατόμων.

Τα φαντάσματα τεσσάρων γυναικών είναι έτοιμα να μας διηγηθούν κάτι από τη ζωή και το θάνατο τους …

Τρεις γυναίκες που προσπαθούν να γλιτώσουν από τις ζωές τους. Τρεις γυναίκες, διαφορετικές μεταξύ τους, που προσπαθούν να βρουν, η μία στην άλλη, στήριγμα.

Η Ελφρίντε Γέλινεκ, που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2004, συνέγραψε το συγκεκριμένο θεατρικό έργο με αφορμή ένα ρεπορτάζ του βιεννέζικου περιοδικού Falter.

Απολαυστική και πραγματικά ψυχοθεραπευτική είναι η γαργαλιστική κωμωδία της Δήμητρας παπαδοπούλου.

Την αυλαία του πρώτου «Θεατρικού Φεστιβάλ της πόλης», άνοιξε στις 19 Απριλίου το «Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης», με το έργο του Mike Bartlett «Contractions».

Ένας άντρας και μία γυναίκα, δύο συνηθισμένοι χαρακτήρες της καθημερινότητας, τυχαίνει να συναντηθούν και να αγαπηθούν σε ένα ξενοδοχείο, μία μέρα του Φλεβάρη.

Aναπαράγεται με χιουμοριστικό τρόπο και όση υπερβολή χρειάζεται η σημερινή πραγματικότητα, όπου πολλοί είναι εκείνοι που αισθάνονται φυλακισμένοι σε προβλήματα.

Ένα εκ πρώτης όψεως όχι και τόσο πρωτότυπο θεατρικό κόνσεπτ το οποίο ωστόσο απογειώνεται από την ομολογουμένως απολαυστική ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση.

Μια διαχρονική ιστορία αγάπης μεταξύ δυο αλλόθρησκων νέων τοποθετημένη χρονικά στην Μεγάλη Εβδομάδα των παθών κάπου το 1891.

Τα Varate Kids ... το Noizy παραβρέθηκε και παρακολούθησε την κορυφαία stand up comedy της σεζόν!

Μια παράσταση που διαδραματίζεται στην Ρωσία του σήμερα έχοντας στο πλάνο μια κωμικοτραγική ιστορία κάποιων ανθρώπων ως αντιπροσωπευτικό δείγμα της παρούσας κατάστασης.

Το λογοτεχνικό έργο «Ο κήπος του προφήτη» του Khalil Gibran αποτέλεσε πολλές φορές πηγή έμπνευσης, στην προκειμένη δε περίπτωση για τη δημιουργία μιας χοροθεατρικής παράστασης.

Μία παρέα έξι ατόμων. Ένα ανιαρό απόγευμα σε μία μικρή πόλη. Μία πρόταση για μια πιο ενδιαφέρουσα ασχολία, για μία πνευματική πρόκληση, και η λέσχη του Μυστηρίου είναι πλέον πραγματικότητα.

Η πειραματική Σκηνή της Τέχνης παρουσιάζει το έργο στο θέατρο «Αμαλία» με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

 Μία διαφορετική παρουσίαση ενός κλασικού έργου, του “Φιλάργυρου” του Μολιέρου, είδαμε στο θέατρο Ρο. Μία προσπάθεια απόδοσης των χαρακτήρων της κωμωδίας με καρτουνίστικα στοιχεία. 

"Στη συγκεκριμένη θεατρική παράσταση, πήγα με μεγάλες προσδοκίες για ένα καλό αποτέλεσμα. Οι εντυπώσεις με τις οποίες έφυγα, ήταν αντάξιες τους".

Οι νορμάλ διαστροφές θα μπορούσαν να είναι αυτά τα μικρά ‘θέλω’ αλλά ‘δεν πρέπει’ που σκεφτόμαστε όταν πέφτουμε σε ένα κρεβάτι από πόθο και επιθυμία, αλλά δεν είναι …  

Η σκηνή, φωτεινή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, αποκαλύπτει τα πάντα. Όταν όμως, τα φώτα σταδιακά θα σβήσουν, αυτό δεν θα σηματοδοτήσει μόνο το τέλος της παράστασης…«Αύριο, θα είναι μια άλλη μέρα;»

Δύο ηθοποιοί, ο Τάσος Αλατζάς και ο Σταύρος Καραγιάννης, ενσαρκώνουν τους δύο ήρωες του έργου. Ο πάτρικ είναι ένας «καθωσπρέπει» φιλόλογος και ο Μπίλλυ ένας ζωηρός υδραυλικός.  

Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη σε διασκευή του Λάκη Λαζόπουλου και σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα.  

Η Κατερίνα Διδασκάλου είναι η Ερατώ. Μια μεγάλη κοπέλα φερμένη από την πρέβεζα στο κλεινόν άστυ από τον «απελευθερωτή» της, εξού και το όνομά του-Λευτέρης- αστυνομικό, σύζυγο και τώρα νεκρό.  

Την βραβευμένη με έξι βραβεία Tony παράσταση του John Logan, “Κόκκινο” παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία. Το έργο είναι βασισμένο στη ζωή του μεγάλου ζωγράφου Mark Rothko.  

Δύο ηθοποιοί του ίδιου φύλου, καλούνται να μεταμφιεστούν σε διαφορετικούς χαρακτήρες και να ενσαρκώσουν είτε αντρικούς είτε γυναικείους ρόλους, κατά τη διάρκεια της παράστασης.  

... ή αλλιώς λαχανιάζω από τα γέλια. Mία παράσταση, one woman show, με την εκπληκτική Κατερίνα Βρανά, την οποία πρέπει να παρακολουθήσετε όλοι.    

Οι Αλέξανδρος Ρήγας & Δημήτρης Αποστόλου, με το μοναδικό τους ταλέντο, κατάφεραν να διακωμωδήσουν όλα τα κακώς κείμενα της σύγχρονης εποχής και τις δυσκολίες που περνάνε οι Έλληνες ...  

Ένα λευκό σεντόνι, ένα παράθυρο, μια κιθάρα, μια κουρτίνα και δυο ανθρώπινες παρουσίες τελικά αρκούν, για να μεταφερθεί κανείς στον κόσμο της μικρής Κασσάνδρας.  

Οι Theatrins παρουσιάζουν μία κωμωδία, η οποία υπό- σχεται άφθονο γέλιο και διάφορες εσωτερικές αναζητήσεις για το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μία διαδραστική παράστα- ση, ένα χοροθέατρο, ένα comedy show, με σλόγκαν “μία παράσταση που θα σας τελειώσει”. Ένας ανατρεπτι- κός και καυστικός σχολια- σμός, με πολύ χιούμορ ...

"Κατά τη διάρκεια της παρά- στασης γέλασα πολύ, όπως και οι φίλοι που ήταν μαζί μου, όπως και ο κόσμος γύ- ρω μου. Γύρω στις έντεκα και μισή, που φύγαμε από το θέατρο, χαμογελούσαμε…"    

Το έργο γράφτηκε με σκοπό να περισώσει τον Μαρξ απ' όσους ψευτοσοσιαλιστές χρησιμοποιούν τα λόγια του για την εγκαθίδρυση αυταρχι- κών καθεστώτων και πολιτι- κούς που χαίρονται με τον θρίαμβο του καπιταλισμού.

Τελικά, μεγαλύτερος εγκληματίας είναι αυτός που ληστεύει μία τράπεζα ή αυτός που την ιδρύει; Αυτό είναι το ερώτημα, που θέτει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο τέλος του λιμπρέτου με μουσική του Κουρτ Βάιλ ...

Σ’ ένα διαφορετικό χώρο, αφού το θέατρο στεγάζεται σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, και σε χαλαρή ατμόσφαιρα η ομάδα SourLiBooM, παρουσιάζει το σύγχρονο, με πολιτικές προεκτάσεις, έργο.

Το «αμάν» που βγαίνει μέσα από την ψυχή συναντά το «αμήν» μιας προσευχής ή αλλιώς … το «Αμάν» του Σταύρου Ξαρχάκου συναντά το «Αμήν» όλων μας, σε μουσική παράσταση του Κρατικού Θεάτρου.

"Οι μανάδες και οι πατεράδες προσπάθησαν να βρουν πράγματα που μπορούσαν να ξεφορτωθούν, πράγματα που έτρωγαν, που έπιναν ή πράγματα που χρειάζονταν ζεστασιά ... πρώτα έφυγαν τα σκυλιά".

"Η αδρεναλίνη ανέβηκε στο δεύτερο μέρος της παράστασης χάρη στην έντονη ερμηνεία και σκηνική παρουσία της Μαρία Κίτσου, που ανέλαβε δράση κάθαρσης προσωπικής και οικογενειακής".