Μία και μία φωνές όλες τους, πολύ γλυκές, με ιδιαίτερη χροιά, έδεσαν αρμονικά. Πολυφωνίες και σόλο, πολλή προσοχή και πολύς σεβασμός στο υλικό, πολύ χιούμορ και εκείνη η νότα του «Τίποτα δεν πρόκειται να χαλάσει την ατμόσφαιρα απόψε».

  Η κυρία Ναυπλιώτου δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες των τελευταίων δέκα και πλέον ετών και κυριολεκτικά γίνεται ο ρόλος της. Είναι όλα όσα ήταν η μεγάλη ντίβα της όπερας, η τεράστια ιέρεια της μουσικής.

  Η παράσταση που το 2019 μας είχε «ταλαιπωρήσει» το μυαλό, επιστρέφει στο θέατρο Αθηνών. Και λέω ταλαιπωρήσει, γιατί μονοπώλησε για αρκετούς μήνες συζητήσεις αλλά και σκέψη. Ακόμα και τώρα, που την ξαναείδα, συνεχίζω να έχω τα ίδια ερωτήματα με διπλές απαντήσεις.

  Τρεις νέες κυρίες, με καλή άρθρωση, με όμορφο παράστημα και συνεχή κίνηση, μοιράζονται το κείμενο και τους ρόλους. Νατάσα Εξηνταβελώνη, Λίλα Μπακλέση, Αγγελική Πασπαλιάρη, μας έκαναν να γελάσουμε, μας έκαναν να θυμώσουμε, μας έκαναν να λυπηθούμε και στο τέλος μας προβλημάτισαν.

  Πέρασα ένα απίστευτο δίωρο, πρώτα βλέποντας υπέροχες κωμικές ερμηνείες και μετά έγινα ντεντέκτιβ για να ανακαλύψω τον δολοφόνο. Πολυεστιακά στημένη η παράσταση, έτσι ώστε να μπερδεύει τον θεατή. Οι ηθοποιοί ετοιμόλογοι κατά τη διάρκεια της αναπαράστασης.

  Η ηρωίδα της ιστορίας μας είναι μία σύγχρονη γυναίκα. Με την καλλιέργειά της, τις απόψεις της, τη σχέση της, τις ανασφάλειές της, την αθυροστομία της, τις απορίες, το θάρρος της. Θα πιει ένα ποτήρι κρασί ή απευθείας απ’ το μπουκάλι...

  Η παράσταση είναι από αυτές που δεν θα σας αφήσουν ασυγκίνητους. Βρίσκει χαραμάδα να χωθεί, να βγάλει στη φόρα όλα όσα κρατάς κλειδωμένα στο συρτάρι της ψυχής. Εξαιρετική δουλειά που αξίζει την προσοχή σας!

Με περίσσεια σεμνότητα μοιράστηκε μαζί μας δυο-τρεις μνήμες του από το οικογενειακό του περιβάλλον και για τη σχέση του με οτιδήποτε θυμίζει φτώχεια, τη μετάβασή του από την παιδική στην εφηβική ηλικία και λίγα από τα κωμικοτραγικά μαθήματα που δίνει η ζωή.

Αξίζουν τα μπράβο όλου του κόσμου σε αυτή την ομάδα, που διέπρεψε στη σκηνή. Αξίζει να σκεφτούμε πολύ αφού δούμε την παράσταση. Η μέρα ομορφαίνει με το δίκιο. Σωστά;

  Ο Σπύρος Παπαδόπουλος πέρασε με ευκολία αλλά και όμορφο χιούμορ την ανδρική πλευρά. Ο τρόπος που χειρίζεται την κωμωδία, ο τρόπος που σκηνοθετεί με τόση ζέση και ζωντάνια, έκανε την παράσταση να απογειωθεί από τα πρώτα λεπτά.

  Η κυρία Ντενίση σε διπλό ρόλο. Αυτόν της Φιλιώς, αλλά και του αφηγητή, δένοντας την ιστορία των ηρώων με την ιστορία της πατρίδας μας τόσο όμορφα.

Δεν γίνεται να μην εστιάσουμε στα δεκάδες ζευγάρια παπούτσια που βρίσκονται στο πάτωμα. Παρατηρείτε πόσο θόρυβο κάνουν μόνα τους; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να είναι παρέα με τα ζευγάρια πόδια που τους αναλογούν; Μήπως;

Η παράσταση βγάζει γέλιο, παρόλο που η υπόθεση κατά τα άλλα είναι πέραν του δέοντος σοβαρή. Μιλάμε για ένα φόνο και ψάχνουμε τον θύτη ανάμεσα σε οκτώ γυναίκες, που όλες σχεδόν έχουν τη δυνατότητα να διαπράξουν το έγκλημα, που όλες έχουν βρει την αφορμή.

  Αυτοί οι δύο ίσως και να μην έπρεπε να είναι μαζί. Παντρεύτηκαν ο καθένας για τους δικούς του λόγους και όχι από έρωτα ή αγάπη. Συμφέρον παντού και φυσικά κανένας δεσμός και δη οικογενειακός, δεν μπορεί να τους κρατήσει μαζί. Ή μήπως μπορεί;

Ένας κωμικοτραγικός μονόλογος διάρκειας σαράντα (40) λεπτών, που θα μας οδηγήσει στα πιο βαθιά μονοπάτια της απόγνωσης, της συνειδητοποίησης και της (αν)υπακοής.

  Η πόρτα έκλεισε, η πόρτα ξανανοίγει. Ανάμεσα στις δύο συγκεκριμένες κινήσεις του άψυχου, από το συγκεκριμένο έμψυχο, μεσολαβούν δύο δεκαετίες. Ο Lucas Hnath στέκεται στο τελείωμα του έργου του Ibsen και πλάθει ένα νέο έργο...

  Κάποτε μία γυναίκα άνοιξε το στόμα της και κατάπιε τη θάλασσα. Δεν έμαθαν ποτέ τι απέγινε. Εκείνη ή η θάλασσα. Όλοι οι φίλοι των κόμιξ θα βρουν κοινό τόπο. Όλοι οι υπόλοιποι… νομίζω πως ακόμα διψούν.

  Όμορφες φωνές, όμορφες χροιές και μία άσκηση απαιτητικότατη για κάθε ηθοποιό που θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές του. Οι εναλλαγές στις απαγγελίες, τα tutti των φωνών, ο τρόπος επικοινωνίας, όλα τους είναι πανεπιστημιακού επιπέδου.

  Ο Θοδωρής Βουρνάς επιστρέφει με την παράστασή του αυτή, με νέα μετάφραση και καινούργια διανομή. Ο ίδιος σκηνοθετεί μία πρόβα μέσα σε μία παράσταση, με τα out-takes να κερδίζουν το στοίχημα και τη ζωή γύρω από το έργο να είναι στην ουσία το ίδιο το έργο.

Και μετά ήλθε η Χρυσάνθη Δούζη. Τι απίστευτος χαμαιλέων είναι αυτός; Τι φαινόμενο ηθοποιού είναι πάλι τούτο; Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί η σκηνική παρουσία της κυρίας Δούζη. Μόνο όταν δεις, εκεί πάνω, μόνο τότε μπορεί να αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της ιδιοφυίας της.

  Είναι μία σπουδαία παράσταση. Πηγαίνετε, δείτε, απολαύστε, αναρωτηθείτε. «Δεν έχω όφελος από τη δική σου δυστυχία». Τότε γιατί την προκαλείς; Ακόμα κι αν είχες όφελος, γιατί να την προκαλέσεις; Αναπάντητο το ερώτημα. Είναι κακό ζώο ο άνθρωπος, πατέρα…

Ο Πέτρος Ξεκούκης στο ρόλο του Δον Καμίλο σάρωσε το θέατρο με το κωμικό του ταπεραμέντο και αρκετές φορές κατάφερε να φέρει το γέλιο και στους συναδέλφους του επί σκηνής. Ο Παύλος Κουρτίδης από την άλλη, τον διαγωνιζόταν σθεναρά.

Στο θέατρο Vault, μέσα από την καλοστημένη παράσταση «Σιλάχ», έχουμε τη δυνατότητα να δούμε μια πλευρά της κοινωνίας που μάχεται καθημερινά, που αντιμετωπίζεται ως υποδεέστερη, που της ασκείται φυλετικό μπούλινγκ, που της απαγορεύεται ακόμα και ο έρωτας.

Όλο το επιτελείο κάνει τα αδύνατα δυνατά. Στοιχειώνει το μυαλό μας, παρόλες τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνουμε. Το ερώτημα παραμένει το ίδιο με πριν από σαράντα χρόνια που γράφτηκε το έργο. Θα παραμείνουμε βιδωμένοι στις θέσεις μας ή θα πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας;

  Είναι μια πολύ καλοστημένη παράσταση, μέσω της οποίας ο θεατής θα καταφέρει να εισχωρήσει στην ανθρώπινη υπόσταση των δυο ηρώων. Η ομορφιά αλλά και οι εικόνες που εμφανίζονται μέσα από την ποίηση δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.

  Το έργο “THE PRUDES” είναι μια παράσταση μαύρου χιούμορ, διαδραστική, με στόχο να μιλήσει ξεκάθαρα για τις σχέσεις και τα προβλήματα των ζευγαριών. Δεν μασάει τα λόγια της και δεν χαϊδεύει συνειδήσεις.

  Ο κορυφαίος μπασίστας και άνθρωπος με περισσές ευαισθησίες, κουμπώνει με τους δύο ηθοποιούς, οι οποίοι κουμπώνουν με το μουσικό σχήμα του, με όλο αυτό το φανταστικό τσούρμο να κατευθύνεται από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη.

Ομαδάρα επί σκηνής και όλοι όσοι παρακολούθησαν μαζί μου, μάλλον θα σκέφτηκαν το ίδιο πράγμα. ΔΕΝ θέλουμε διάλειμμα! Θέλουμε να πάει σερί το έργο, να γίνει της κακομοίρας, της αυτηνής της τέτοιας, της επί χρήμασι και ό,τι μπορούμε ακόμα να φανταστούμε και να αρθρώσουμε.

  Είναι η απόλυτη κωμωδία της σεζόν και σας προτείνω να το δείτε και όχι μόνο μια φορά. Είμαι σίγουρη πως την επόμενη φορά που θα πάω θα δω αρκετές νέες πινελιές. Δείτε το ως αντίδοτο που έρχεται να μας θυμίσει ότι το γέλιο είναι η δύναμη της ζωής. Φάρμακο για όλες τις «ασθένειες».

  Οι μουσικοί και η Γιώτα Νέγκα, με την επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου, έκαναν αυτό ακριβώς που θέλαμε να νιώσουμε όλοι. Ζεστασιά και την μοναδική αίσθηση της οικογένειας… τραγουδώντας την Ευτυχία… όλοι μαζί…

  Ο λόγος της Δώρας Στυλιανέση είναι μελωδικός, ιδίως στον τονισμό των λέξεων και στα κενά ανάμεσά τους. Εκφέρει τις πιο δύσκολες λέξεις χωρίς την παραμικρή δυσκολία, στέκεται αγέρωχη, τσαλακώνεται και πέφτει, ανασηκώνεται και βγάζει το πέπλο, το ξαναβάζει

  Εντυπωσιάστηκα από όλα τα παιδιά που έπαιζαν, χόρευαν και τραγουδούσαν. Δεν θα ξεχάσω και τους μουσικούς, που έδιναν τις δικές τους ροκ πινελιές με ένταση και απόλυτη αρμονία. Παρουσίασαν χαρακτήρες τόσο ζωντανούς…

Αλλά ξέρω ότι όλοι νιώσαμε τους πρωταγωνιστές, νιώσαμε ταυτόχρονα τον πνιγμό σε μια σχέση αλλά και την εγκατάλειψη, τις τυπικές και παγωμένες κουβέντες ενός ζευγαριού που δεν έχει πλέον τίποτα να πει, τίποτα να κάνει, τίποτα να ελπίζει.

Εξαιρετική παράσταση, που έχει πολλά να δώσει στον θεατή. Μέσα από αυτό το θεατρικό ο συγγραφέας, σε πλήρη αρμονία με τους ηθοποιούς, ξετυλίγει το κουβάρι, δίνοντας τη σκυτάλη για να κάνουν και οι θεατές το ίδιο για τις δικές τους ζωές.

  Επίλεκτοι μουσικοί συνόδευσαν τους ηθοποιούς, οι οποίοι έπαιξαν από μια ντουζίνα ρόλους ο καθένας, από χαρακτήρες χωρίς όνομα μέχρι ονόματα δίχως χαρακτήρες. Και ήταν όλοι τους τόσο καλοί… Μα τόσο καλοί…

  Οι τρεις τους έδωσαν ένα σπουδαίο show, όπως λένε κι οι ξένοι. Οι διασκευές πασίγνωστων ελληνικών τραγουδιών – και όχι μόνο – σε Τζαζ «παρασκευάσματα» ήταν απόλυτα επιτυχημένες, ο κόσμος σιγοτραγούδησε, θυμήθηκε και συγκινήθηκε.

  Αν σας θυμίζει κάτι ο τίτλος από τα παλιά, καλά θυμάστε. Τώρα όμως η γυναίκα του σπιτιού κρατάει τις ισορροπίες και ο άντρας καταστρώνει σχέδια. Με αυτό τον τρόπο η ασπρόμαυρη ελληνική ταινία μετατρέπεται σε σύγχρονο έγχρωμο θεατρικό έργο και τίποτα δεν μένει στη θέση του.

  Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η μπάντα του, ο Οδυσσέας Ιωάννου, οι ηθοποιοί και οι συντελεστές, επιστρέφουν στα μουσικοθεατρικά δρώμενα. Είχαμε προλάβει να παρακολουθήσουμε την παράσταση πέρυσι, πριν τις ασχημίες των lockdown και τώρα που επανήλθε… Ο κόσμος γέμισε το Διάνα.

  Μου αρέσουν πολύ αυτές οι ιστορίες. Ποιος έχει κάνει το κακό, ποιος είναι ο ένοχος, ποιος έχει κάτι να κρύψει και ποιος θα φροντίσει να βρει την αλήθεια. Μπροστά μας πέντε ηθοποιοί. Πέντε χαρακτήρες που παλαντζάρουν από το φυσιολογικό στο γκροτέσκο και πάλι πίσω.

  Ο Κώστας Γάκης γίνεται η φωνή του σκύλου και μας αφηγείται την ιστορία του. Μιλά για τη πρώτη του οικογένεια, τους Ανθρώπους της Γης. Μιλά για την ευγνωμοσύνη αυτών των ανθρώπων προς τη μάνα Γη. Τον σεβασμό για τα πλάσματα αλλά και τα φυτά.

Μπροστά μας δύο ηθοποιοί που κολλάνε και κόλλησαν μεταξύ τους και μας έπεισαν ότι είναι ζευγάρι και έτσι λειτούργησαν καθόλη τη διάρκεια του έργου. Ο Αστέριος Πελτέκης και η Βιργινία Ταμπαροπούλου.

  Τα εφευρήματα και η όλη απόδοση παραθέτουν ένα έργο επί σκηνής, το οποίο θα διδάσκεται στα πανεπιστήμια του μέλλοντος, σαν υπέρτατη μορφή τέχνης.

  Εδώ βέβαια δεν είχαμε τέτοια περίπτωση, μια και το έργο ήταν δυνατό, καθημερινό, ένιωθες ότι άνετα θα μπορούσες να είσαι ένας από τους δύο πρωταγωνιστές (εγώ ήμουν σίγουρος γι’ αυτό), γεμάτο αλήθειες που άλλες πονάνε και άλλες λυτρώνουν.

Ο Δημήτρης Μυλωνάς μπορεί να είναι υπερήφανος για τη διασκευή και τη σκηνοθεσία του. Είναι ένα υπέροχο κείμενο, το μετέφερε εξίσου υπέροχα στα ελληνικά, το μετέτρεψε σε ένα θαυμάσιο μανιφέστο και για δύο ώρες έκανε το κοινό να γελά, να συγκινείται, να σκέφτεται, να αναθεωρεί ίσως.

  Ένα εξαιρετικό κείμενο και ένα έργο που πρέπει να δείτε! Φυσιολογικά, θα έγραφα κάτι τέτοιο στο τελείωμα της ανταπόκρισης, δεν βλέπω όμως τον λόγο γιατί θα έπρεπε να περιμένω για να πράξω σε αυτό το μοτίβο.

  Και τι δεν έκανε ο Ζαραλίκος, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στη σκηνή… Ανέβασε – για την ακρίβεια κατέβασε – έναν από τους θεατές, να απαγγείλει ποίημα και κατάφερε να κάνει όλο το θέατρο να παραληρεί από τα γέλια. Πάντα ετοιμόλογος και πάντα με την ατάκα...

  Ζήλεψα το πάθος και τη σπίθα στα μάτια των πρωταγωνιστών. Στάθηκαν όλοι τους τόσο ψηλά, τίμησαν τόσο πολύ όλους τους παρευρισκόμενους. Για δυο ώρες πέθαναν και γεννήθηκαν ξανά σε εκείνη τη σκηνή, δίνοντάς μας κάτι να συζητάμε μετά την παράσταση.

Η εισαγωγή με τους ηθοποιούς να τραγουδούν και να χορεύουν, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή. Οι φωνές δένουν, οι κινήσεις το ίδιο, οι μάσκες πέφτουν, τα πρόσωπα φωτίζονται, η ιστορία ξεκινά. Η κυρία του σπιτιού καταβαραθρώνεται και κάνει χιλιάδες άραχλες σκέψεις.

  Είναι μια παράσταση βαριά. Βρίσκει τους πρωταγωνιστές κάπου στον χωροχρόνο και τους παρατάει λίγη ώρα μετά. Εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο. Σε ένα βράδυ υπηρεσίας, που το νοσοκομείο έχει εφημερία.

  Δεν θα ξεχωρίσω κάποιον από την ομάδα, γιατί, πολύ απλά, όλοι οι ηθοποιοί λειτούργησαν σαν ομάδα, ανεξαρτήτως μεγέθους ρόλου. Οι χαρακτήρες όλοι αποδόθηκαν άψογα, τα εκπληκτικά κοστούμια της κυρίας Ελένης Μανωλοπούλου έδωσαν με άνεση το κάτι παραπάνω.

Η ομάδα ΟΠΕRΑ παρουσιάζει μια εκδοχή του «Ποπολάρου», εμπλουτισμένη με μουσική και αφήγηση. Πέντε ηθοποιοί, σε ρόλους διακριτούς αλλά και ως αφηγητές, παρουσιάζουν την ιστορία σαν παράσταση θεάτρου μέσα σε θέατρο.

Αλλά θα σας έλεγα ψέματα αν δεν σας μαρτυρούσα πως εξ αρχής (στα Εξάρχεια ήμουν άλλωστε) δεν μαγεύτηκα από τη μορφή της Λιούμπα Κριβοχίζα. Παρουσία; Κίνηση; Ομορφιά; Μπρίο; Πλαστικότητα;

  The evil that men do lives on and on…

  Έχω ακόμα πολλές παραστάσεις να δω αυτή τη σεζόν, δεν νομίζω όμως ότι θα συναντήσουμε άλλο νεαρό ηθοποιό που να ξεπερνά αυτό το μεγαλείο ερμηνείας. Έχω την αίσθηση πως η Παναγιώτα Αβραμοπούλουθα μας απασχολεί πολύ ευχάριστα για πολλά πολλά χρόνια.

  Βαλίτσες καλυμμένες με stretch film, μία τραμπάλα, μία καρέκλα κολλημένη στον τοίχο… Οι ηθοποιοί και οι χορευτές παρατάσσονται και αλλάζουν ρόλους. Μιλούν για τον Άγγλο ποιητή. Όλοι και όλες τους. Ίσως και να είναι παραπάνω ενθουσιασμένοι από ό,τι θα ‘πρεπε. Για τον Άγγλο ποιητή.

Ένα παλιό σπίτι, ένα λησμονημένο ημερολόγιο και οι μνήμες ξυπνούν. Η ηθοποιός Δανάη Αλυσανδράτου εισέρχεται στη σκηνή, περνά δίπλα από τους θεατές και όλοι γυρίζουμε το κεφάλι μας, θαρρείς και είμαστε και εμείς μέρος του θεατρικού. Και όμως, το χρώμα του φορέματός της...

  Στα συν και η πρωτότυπη μουσική από τον Διονύση Τσακνή. Στα μείον… Δεν έχει. Μόνο αν ψάχνετε κάτι ανάλαφρο για να περάσετε την ώρα σας. Η συγκεκριμένη παράσταση ήρθε για να προβληματίσει, να αφήσει το στίγμα της και τα μηνύματά της.

Η Δώρα Παρδάλη ξεκινά την αφήγηση. Παράσταση για έναν ρόλο και από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνομαι πως εδώ δεν μιλάμε για έργο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που είδε φως και μπήκε και μας λέει την ιστορία του. Μας κοιτά όλους μαζί και έναν-έναν ξεχωριστά.

Οι ερμηνείες στο σύνολο τους ήταν πραγματικά συγκλονιστικές. Στον ρόλο της Κλαιρ συναντάμε την Ιωάννα Λέκκα, η οποία τολμώ να πω ότι ήταν σχεδόν έξω από την όρια της ανθρώπινης φύσης. Δημιούργησε ένα πλάσμα απόκοσμο και σκοτεινό, εύθραυστο και δυνατό.

Όλοι οι ηθοποιοί βρίσκονται μπροστά μας, καθόλη τη διάρκεια του έργου και αυτό σημαίνει πως πρέπει να παίζουν ακόμα κι όταν δεν παίζουν. Το πιο δύσκολο σημείο ίσως. Τι κάνεις όταν δεν έχεις ατάκες; Παίζεις, γιατί ΚΑΙ η σιωπή ΕΙΝΑΙ ατάκα.

Αμ, δεν ήταν κάτι που υπήρχε, φίλοι μου, αλλά κάτι που έλειπε. Και αυτό ήταν Η ΟΜΙΛΙΑ! Ναι, καλά το διαβάζετε. Βωβό θέατρο, πως λέμε βωβός κινηματογράφος; Κάπως έτσι. Απλά σε έγχρωμο, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να βαφτούν όλα ασπρόμαυρα.

Ένα έργο που άξιζε την αναμονή. Αυτή τη χρονιά, που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όλα φαντάζουν λιγάκι πιο αισιόδοξα, σας το προτείνουμε από καρδιάς. Ένα έργο στοίχημα για το συναίσθημα και τη φαντασία σας.

   Η παράσταση έχει κλειστοφοβικό χαρακτήρα, τα τρία αδέρφια ξετυλίγουν το κουβάρι της ύπαρξής τους προσπαθώντας να βρουν τη λύτρωση. Είναι μια πολύ δυνατή παράσταση και οι τρείς ηθοποιοί καταφέρνουν να σε περάσουν μέσα από τα σαράντα κύματα της σημερινής κοινωνίας.  

  Είναι από τις παραστάσεις που φεύγεις με νέο στομάχι. Είναι από τις συγκυρίες που δεν το ευχαριστιέσαι μόνο εσύ αλλά και οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή. Ένα κοινό μέτωπο καταπολέμησης της μουρτζουφλιάς, της ασχήμιας που ζούμε. Μια ιστορία που στόχο έχει να μας ανοίξει τα μάτια.

  Η ιστορία του Νικολή και της Μενίτας του, σίγουρα θα σε κάνει, έστω σε κάποια σημεία της, να ταυτιστείς. Βέβαια, σε αυτό βοηθούν και οι εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών - Κωνσταντίνος Μπιμπής, Λίλα Μπακλέση - και η χημεία που έχουν.

Η παράσταση της Νικαίτης Κοντούρη, με σεβασμό στο κείμενο του Ευριπίδη, μας χάρισε μία όμορφη θεατρική εμπειρία αλλά και μία έντονη μεταθεατρική επίδραση.

Θα ήθελα να εστιάσω σε όλους τους ηθοποιούς. Γιατί όλοι τους ήταν τόσο καλοί που πραγματικά δεν θέλω να αφήσω απ’ έξω κανέναν. Γρανάζι σημαντικότατο της μηχανής ο καθένας, φρόντισε να είναι τόσο καλός ώστε να φανεί και η ομάδα άριστη.

  Οι τσαχπινιές με τα ονόματα, αλλά και οι εμβόλιμες προσαρμοσμένες ατάκες που σκορπούσαν το γέλιο, είναι της Κίρκης Καραλή και μας άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η χιουμοριστική επίδραση που ασκούσε πάνω μας.

  Ο Γιώργος Βάλαρης, που πήρε ένα μουσικολυρικό μανιφέστο και το έκανε μία εκρηκτική, όσο και εκπληκτική παράσταση. Οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι ερμηνευτές, οι χορευτές και όλοι όσοι δούλεψαν για να δούμε αυτό το υπέρ-θέαμα.

  Δεν ξέρουμε αν αυτό είναι το τέλος του έργου του Σοφοκλή ή αν μετά από εκεί συνεχίζει. Είναι όμως μια υπέροχη ιστορία που περιγράφει ανάλαφρα και με παιχνιδιάρικο ύφος τις μετέπειτα τελετές του Διονύσου.

  Έτσι δημιουργήθηκε ο θρύλος των γυναικών που ονομάστηκαν «λυγερές». Που ο βαρκάρης τις λιμπίστηκε πολύ νωρίς. Που αδικοθανατώθηκαν επειδή δέχτηκαν ένα δώρο ή έκαναν ένα δώρο. Και πιο πολύ απ’ όλες τις λυγερές, εκείνη που ήταν σύζυγος του πρωτομάστορα.

Στο Τρένο στο Ρουφ, στην πιο ζεστή αποβάθρα από καταβολής της τέχνης, παρουσιάζεται ένα δίωρο μουσικό ταξίδι, από την εποχή της Μπελ Επόκ, από τις ήσυχες χρονιές πριν την ανατολή του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, από την εποχή του μεσοπολέμου και τις επόμενες δεκαετίες ακόμα.

  Παράσταση-τρελοκομείο, η οποία τίμησε και με το παραπάνω τον μεγάλο δημιουργό. Η Αργυρώ Χιώτη σκηνοθέτησε έναν καταπληκτικό θίασο, ο οποίος πρέπει να διασκέδασε περισσότερο και από εμάς.

Έχουν μείνει ακόμα τέσσερις παραστάσεις, για να κάνει τον κύκλο της αυτή η θαυμάσια δουλειά. Προτείνουμε ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε την παράσταση. Να δείτε πώς η αγάπη νικά τον θάνατο. Πώς ο ανίκητος στη μάχη έρωτας δεν διστάζει να γεμίσει σκόνη και χώματα, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής που αρνείται να φυλακιστεί δεχόμενη να πεθάνει για ό,τι πρεσβεύει.

  Ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Δημήτρης Καραντζάς επιλέγουν το είδος της επιθεώρησης με σκοπό να επαναπροσδιορίσουν την εθνική μας ταυτότητα. Με έξυπνα κείμενα και καυστικά τραγούδια συναντάμε τον ήρωα Έλληνα, ενός ένδοξου παρελθόντος, στην περήφανη καρικατούρα του σήμερα.

Αυτή εδώ η παράσταση είναι ένα ιδιαίτερο έργο. «Το Νυφικό Κρεβάτι» μιλά για τη ζωή ενός ζευγαριού, από την πρώτη νύχτα γάμου μέχρι τα γλυκά γεράματα. Ο συγγραφέας του βιβλίου, Γιαν Ντε Χάρτογκ, κυκλοφόρησε το θεατρικό το 1951 και την ίδια χρονιά ανέβηκε στο Broadway, κερδίζοντας βραβεία Tony καλύτερου θεατρικού και καλύτερης σκηνοθεσίας.

  Το πιο στενό τζιν στην ιστορία του ελληνικού θεατρικού μονολόγου επέστρεψε και μαζί μ’ αυτό επέστρεψαν τα χαμόγελα, η γνήσια επιθυμία για πολιτιστική ανά(σ)ταση και η ελπίδα, που αρνείται να πεθάνει, έστω και τελευταία.

Θα παρακολουθήσετε, θα γίνετε ένα με το κοινό, θα θυμηθείτε και θα φρεσκάρετε μέμορες, θα θαυμάσετε και θα δακρύσετε. Η ανθρώπινη ευφυία στα καλύτερά της. Ανεξαρτήτως έκφρασης τέχνης. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει θαμασμό…

  Ο χορός, η ερμηνεία, η κάθαρση που δεν θέλει να έλθει. Οι τέσσερις ηθοποιοί χόρεψαν, ερμήνευσαν, οι κοπέλες μάλιστα τραγούδησαν και ένα θέμα (“Cell Block Tango”) από το “Chicago”, με αλλαγμένο το λιμπρέτο φυσικά. Οι στίχοι παρέπεμπαν στη ροή της παράστασης που βλέπουμε.

  Αυτά και πολλά ακόμα θα συζητηθούν μέσα σε αυτή την υπέροχη παράσταση, που ήταν για μένα μια ώρα που αφιέρωσα σε εμένα! Χωρίς αντιπερισπασμούς, χωρίς ψεύτικες ή χαζές δικαιολογίες, βρέθηκα κοντά στη γυναίκα μέσα μου.

Η Μαρίλλη Μαστραντώνη πατάει στο κείμενο του Χρήστου Οικονόμου – το πρώτο του θεατρικό κείμενο – και μας δίνει μία παράσταση απόλυτα προφητική. Οι δύο άτυχοι νέοι, οι οποίοι αγαπιούνται μάλιστα, βρίσκονται μία ανάσα πριν το χαμό τους – κοινωνικά και όχι μόνο.

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ θα σας καλωσόριζα σε μία κωμωδία, Μποστ και Mel Brooks γωνία. Το έμμετρο του κειμένου, οι ατάκες, οι γκριμάτσες και η ευρηματικότητα στις σκηνές, εκεί παραπέμπουν. Με ολίγον από Monty Python, έτσι για να θυμόμαστε και το απρόσμενο και απόλυτα κωμικό. H συγγραφέας ΑβγίΠαπ (έτσι ακριβώς όπως το γράφω) μας παρέδωσε ένα καταπληκτικό κείμενο, ήδη βραβευμένο.

  Ο Γιώργος Φρατζεσκάκης μας τοποθετεί ακριβώς εκεί που πρέπει, όπως πρέπει. Η ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει, σε συνδυασμό με το φωτισμό και τη μουσική, είναι τόσο ρεαλιστική, που νομίζεις πως η υγρασία σε πνίγει, μυρίζεις το χώμα που λάσπωσε τις μπότες σου, νιώθεις το σκοτάδι να σε τυλίγει.

  Γεμάτο το θέατρο στο Άλσος και ανυπόμονος ο κόσμος να δει και να ακούσει έναν κωμικό, ο οποίος είναι πολυβραβευμένος, είναι αθυρόστομος, είναι Άγγλος με ιρλανδικές ρίζες, έχει αγγλική προφορά και πληρώνει λίγο περισσότερους φόρους από ό,τι… εμείς! Ο Jimmy Carr έδειξε άνετα πόσο μπορεί να κάνει ένα sold out κοινό να γελάσει, ακόμα κι αν δεν είναι τα αγγλικά η μητρική του γλώσσα. Του κοινού, παιδί μου, ΟΧΙ του Jimmy Carr.

Η παράσταση δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσπαθείς να καλύψεις όλη τη σκηνή με τα μάτια σου και να παρακολουθήσεις όλους τους ηθοποιούς, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σου δίνουν την ένταση, τον πόνο και το θρήνο.

Στα του έργου, ο Μπάρι, βετεράνος του Βιετνάμ και οικοδόμος, προσπαθεί να αναρρώσει από έναν τραυματισμό στο πόδι, με τη βοήθεια (και) αρκετού ουίσκι. Ο ανιψιός της πρώην γυναίκας του αποφασίζει να του στείλει για βοήθεια στο σπίτι τη Λουίζ, ώστε να το βοηθήσει στην καθημερινότητά του. Η οικτρή συμπεριφορά του την κάνει να φύγει, όμως ο Μπάρι ξαφνικά νιώθει… άνθρωπος, θέλοντας να της ζητήσει συγνώμη.

Η Ωραία Ελένη είναι μια γυναίκα που έχει τρία κακά. Πρώτον, πιστεύει ότι είναι ωραία. Δεύτερον, ότι τη λένε Ελένη. Και τρίτον, ότι έχει ποδήλατο. Από την αρχή αυτό μας γίνεται ξεκάθαρο λοιπόν. Αλλά μόνον αυτό…

Ναι, το απόλαυσα, Για όλους τους λόγους που προανέφερα, συν τη μαγεία του χώρου. Τραπεζάκι, καρεκλίτσα, παγωμένη μπυρίτσα, τα δέντρα να έχουν δημιουργήσει μια φυσική στέγη, μια μαγική ηρεμία ώστε να μπορέσεις να απολαύσεις θέατρο, χαμογελαστά πρόσωπα που σε υποδέχονταν.

Είναι ένα έργο που αποτελεί τροφή για σκέψη και πολλή κουβέντα. Θα ήθελα πολύ να είναι διαφορετικά τα πράγματα, ώστε να μπορέσω να κουβεντιάσω με τον άνθρωπο που παρακολούθησα την παράσταση και να εστιάσουμε στις όποιες διαφωνίες μας, αλλά οι εποχές δεν ευνοούν κάτι τέτοιο.

Η τετράδα είναι δυναμική. Κουμπώνει καλά μεταξύ της και αυτό φαίνεται πάνω στη σκηνή. Ο Γιάννης Αϊβάζης πήρε ένα θαυμάσιο έργο και μας έδειξε μία πλευρά της ζωής που μας είναι τόσο οικεία και τόσο πολύ τη μισούμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, δεν θέλουμε να την αντικρύζουμε.

Αυτό που με συγκλόνισε πραγματικά ήταν η απόδοση του Χορού, ο οποίος και αποτελείτο και από τους επτά ηθοποιούς. Η μελωδία που παρήγαγε, για την ακρίβεια ο θρήνος είναι το σωστότερο, σε έκανε να νιώσεις όλο το δράμα που εξελισσόταν μπροστά σου, δίχως να είναι αναγκαίο να καταλαβαίνεις τα λόγια.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις ένα τέτοιο φαινόμενο. Γιατί ο Ζαχαράτος ΕΙΝΑΙ φαινόμενο. Από τότε που τον είδα στη σκηνή έχουν περάσει οκτώ χρόνια. Τότε έγραψα για πρώτη φορά ότι είναι ο διασκεδαστής του μέλλοντος και θεωρώ ότι κάθε φορά που παρουσιάζει κάτι, απλά πιστοποιεί τον τίτλο του.

Η υπέροχη αφέλειά των χαρακτήρων τους, την οποία απέδωσαν με μοναδικό τρόπο, η χημεία μεταξύ τους, οι ατάκες και η ελπίδα στο έβγα του επιλόγου, μας έκαναν να θέλουμε να ξαναδούμε την παράσταση και μάλιστα την επομένη, αφού το έργο ανεβαίνει μόνο για πέντε παραστάσεις.

Ένοχες σκέψεις και ανείπωτες αλήθειες βρίσκουν το δρόμο προς το φως, ενώ η φιλία όλων τους κλονίζεται από τα θεμέλιά της. Το εύρος των θεμάτων που αναφέρονται είναι ασύλληπτο. Ταξικές διαφορές, η αλληλεξάρτηση από την οικογένεια, η πίστη, ο έρωτας, η αμφιβολία, η επιρροή και η επιβολή, οι φοβίες.

Κάτω από τις μουσικές/σκηνοθετικές οδηγίες του Δήμου Αβδελιώδη, με φωτισμό για βραβείο και μουσική που υπόκωφα φρόντιζε για την ένταση της έντασης, η κυρία Γκατζόγια έλαμψε σε ένα ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να αποδειχθεί εφιάλτης για κάθε ηθοποιό,

Ο Θανάσης Ταταύλαλης έχει γράψει ένα πολύ ευαίσθητο, έξυπνο και γλυκύ κείμενο. Έχει βάλει σε αυτό την αγάπη του, την οξύνοιά του, το χιούμορ του. Και ο μονόλογος έχει αφεθεί στα χέρια και το μυαλό, στις ερμηνευτικές ικανότητες και το τάλαντο του Ορέστη Τζιόβα.

  O ισοβίτης, ο Μοντεχρήστος, τα σπουργίτια και οι ήρωες (περίπου δηλαδή) του «Η Ζωή Μετά», ζωντάνεψαν επί σκηνής τις ιστορίες του Αρκά, αυτές που διαβάζουμε και αφηνόμαστε στο γέλιο μέχρι δακρύων και χωρίς πολλά-πολλά.

  Στο τέλος, μας παρουσιάζεται ως Μίλενα, κάνοντας ουσιαστικά την αποφώνηση της σχέσης των δύο ανθρώπων, του έργου, αλλά και της ίδιας της ζωής του Φραντς Κάφκα, καθώς φτάνει μέχρι το θάνατό του, σε κάποιο σανατόριο του Κήρλινγκ.

Η παράσταση άνοιξε τη πόρτα των συναισθημάτων μας. Η Μαργαρίτα Σιώτου και ο Θωμάς Κοτζαμάνης απέδωσαν προσφέροντας ένα επιβλητικό υποκριτικό μεγαλείο. Κάθε χαρακτήρας που υποδύονταν ήταν ένα ακόμα κερδισμένο στοίχημα.

  Η παράσταση είναι έντονη, σε περνά μέσα από πολλά ψυχολογικά μονοπάτια, καθώς προσπαθείς κάποιες φορές να δικαιολογήσεις συμπεριφορές και καταστάσεις. Κάπως έτσι όμως δεν συνεχίζει να ανασαίνει η κοινωνία και σήμερα;

  Η μοναξιά τη χτυπά από παντού, η Σόνια όμως θα ρίξει ακόμα μια ματιά στα χαρτιά της… Στη συνέχεια θα παρακαλέσει τον Αντρέι να καθίσει απέναντί της. Η κουβέντα είναι τόσο αποκαλυπτική, που το κοινό θα δαγκωθεί άπειρες φορές. «Μα καλά, γιατί τόσο ψέμα»;

  Η κυρία Κάρμεν Ρουγγέρη έπλασε έναν κόσμο και μια μοναδική ιστορία και η αγάπη της για τα παιδιά είναι έντονα αισθητή σε όποια παράσταση και αν ετοιμάσει. Μιλά και φωτογραφίζεται μαζί τους πριν και μετά τη παράσταση, όπως και όλοι οι ηθοποιοί. Τα γλυκά χαμόγελα των παιδιών μετά από αυτό το δίωρο μοναδικό θέαμα έχουν να σας πουν πολλά.

Σκηνοθετικά ευφυέστατη η προσθήκη του Μανώλη Ιωνά ως φιγούρα αινιγματική και σκοτεινή. Σα να ακολουθείται κάποιο τελετουργικό, μας ένταξε από το φουαγιέ στο θέατρο και λειτούργησε ως σκοτεινός οιωνός των επερχόμενων εξελίξεων κατά τη διάρκεια της παράστασης.

  Ο συγγραφέας, αντί για ένα καταγγελτικό έργο, προτίμησε να εμβαθύνει περισσότερο και να φτάσει στ’ ανθρώπινα πάθη και στο έναυσμά τους. Έτσι, στην παράσταση του Αλέξανδρου Λιακόπουλου, ο Gacy (Γιώργης Κοντοπόδης) ξεδιπλώνεται μπροστά μας, με όλη την ωμότητα και την αλήθεια του δικού του μυαλού.

  Η Τζένη Ζαχαροπούλου είναι η μητέρα που κανένας μας δεν θα ήθελε να έχει. Τόλμησα να την χαρακτηρίσω «μισητότατη» και νομίζω ότι αυτή η λέξη περιγράφει απόλυτα το πόσο καλή ήταν ερμηνευτικά.

Σε αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί έχουν περισσότερο από ένα ρόλο, υποδύονται πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, μιλούν, σκέφτονται και περπατούν διαφορετικά, άλλοτε υποδυόμενοι με τη φωνή τους ακόμα και το πουλί και άλλοτε παράγουν με το στόμα τους τον ήχο του τηλεφώνου.

Η διάδραση πάλι… Και μόνο που πέρασε κοντά από την ανυποψίαστη θεατή και με το πιο γλυκό ύφος της έκανε «Συγγνώμη! Σας ξύπνησα;» ήταν, πέρα από το εμφανές του τρελού γέλιου και ένα δείγμα για το πόσο έχει μελετήσει κάθε κίνησή του και κάθε στιγμή ύπαρξής του στο χώρο κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Η ευρηματική Valsia έχει δημιουργήσει ένα υπέροχο «παραμύθι», το οποίο έχει ντύσει με υπέροχες μουσικές, ωραίες διασκευές και πανέξυπνο κείμενο. Οι Sole (Βαλέρια Δημητριάδου), Luna (Αθανασία Κουρκάκη), Cobra (Αρετή Τίλη) και Maestro (Νίκος Χατζόπουλος - σε video προβολή) είναι απλά εξαιρετικοί. Υπέροχοι ήρωες, που υπηρετούν το κείμενο απόλυτα. Παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν μοναδικά.

Μιλάμε για ένα βαθιά ανθρώπινο κείμενο, το οποίο φωτογραφίζει μία περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, με τα χαμωχώρια της Χιλής να στενάζουν, με τον απλό κόσμο να δουλεύει δεκατέσσερις ώρες την ημέρα για ψίχουλα και να μην ξέρει κυριολεκτικά τι του ξημερώνει.

  Η παράσταση είναι τόσο απολαυστική που όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ριπές άφθονου χιούμορ και καυστικής ατάκας φεύγουν ανελέητα από τη σκηνή προς το κοινό, τραγελαφικές καταστάσεις εν μέσω χορού, ακόμα και το απόλυτο δράμα γίνεται στα χέρια του Μποστ μια ξεκαρδιστική κωμωδία.

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης για άλλη μια φορά μας μάγεψε. Οι ρόλοι που διαλέγει έχουν πάντα κάτι δυνατό να πουν. Θέλει να δίνει στο θεατή όλο το μεγαλείο του δράματος και έχει ένα μοναδικά εκλεπτυσμένο και στιβαρό συνάμα τρόπο να το κάνει.

  Για όλους εσάς που αγαπάτε τη μουσική και εδώ πλέον δεν αναφέρομαι σε «είδη», «υποείδη» και «συναφή», τούτη εδώ η παράσταση είναι το εισιτήριό σας για έναν άλλο πλανήτη. Είναι το μπάρκο σας για το άλλο μισό της μεγάλης γαλάζιας σφαίρας, για το οποίο μόνο θα διαβάζατε και δεν θα το ζούσατε...

Για τους θεατές που προτιμούν αυτού τους είδους έργα, από τα πλέον κατάλληλα, μην πω καταλυτικά. Φοβερή σκηνοθεσία, καταπληκτικός φωτισμός, μουσική, πλοκή. Μην το χάσετε! Είχαν δίκιο αυτοί που έγραψαν στο Le Nouvel Observateur, «Το βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε πριν ερωτευθείτε ξανά».

  Ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με την απόλυτα επιθετική φύση του, της οποίας την ύπαρξη ίσως να αγνοούσε, ίσως πάλι να τη θυμόταν κατά καιρούς, αλλά να μην τολμούσε να τη βγάλει στην επιφάνεια. Ο «άλλος» Edmond είναι ένας άνθρωπος ικανός για το χειρότερο και μόνο.

Δίχως να χρονοτριβώ περαιτέρω, ο Οθέλλος σε σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη, είναι μια παράσταση που καταρχάς μου άρεσε πάρα πολύ σκηνοθετικά. Παρακολούθησα μια μίξη μαύρης κωμωδίας με τραγικά στοιχεία, ή μια τραγωδία με στοιχεία μαύρου χιούμορ...

  Οι μάσκες θα πέσουν λίγο μετά το δείπνο και οι ήρωες θα έρθουν αντιμέτωποι με τις τύψεις και τις ενοχές τους. Ό,τι τόσα χρόνια κράταγαν μυστικό, ήρθε η ώρα να το παραδεχτούν και να πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών τους.

  Οι ηθοποιοί απέδωσαν το κείμενο με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Οι ερμηνείες ήταν ολοκληρωμένες και μεστές. Τέσσερις άνθρωποι επί σκηνής με τους δύο να εμφανίζονται ως οι κεντρικοί ήρωες και τους υπολοίπους δύο να τους πλαισιώνουν, αλλάζοντας μορφές και ρόλους.  

  Οι δύο ηθοποιοί συνεχίζουν. Φτάνουν στον επίλογο. Έχουν θέσει τα ερωτήματά τους, έχουν απευθυνθεί στον κόσμο, έχουν αποσπάσει το ειλικρινές χειροκρότημά μας. Δεν έχουν σταματήσει να κινούνται και να μιλούν. Το γεμάτο θέατρο τους τίμησε στο μπιζάρισμα και απλά εύχομαι να είναι συνέχεια γεμάτο.

  Οι ηθοποιοί απέδωσαν άψογα ένα πανέμορφο κείμενο γεμάτο ψυχολογικές εντάξεις αλλά και σκηνές μάχης, που παίζουν και στην παράσταση, με σκοπό να αποδοθούν άρτια οι κινήσεις που αφορούν την ξιφομαχία.

Πρόκειται για μια παράσταση που θα τη χαρακτήριζα κωμωδία, η οποία όμως εμπεριέχει αρκετά δραματικά στοιχεία. Οι καταστάσεις που περιγράφει ο συγγραφέας δεν απέχουν πολύ από το σήμερα.

  Συνεχίζω ακόμα να συγκινούμαι, συνεχίζω ακόμα να το θεωρώ το μεγαλύτερο ροκ τραγουδιστή της Ελλάδας, συνεχίζω ακόμα να πιστεύω πως είναι διαχρονικός, συνεχίζω ακόμα να τρέμω όταν τραγουδά το «Βικτώρια», να κλαίω όταν τον ακούω να λέει «Δεν υπάρχω», συνεχίζω ακόμα να πορεύομαι μαζί του και να τον αγαπώ.

Το κείμενο είναι έξυπνο και ευρηματικό, η πλοκή εύκολη και άμεση, οι ήρωες ανθρώπινοι και απτοί. Ό,τι και αν συμβαίνει στους ιδίους και στις μεταξύ τους σχέσεις, δεν ξεχνούν αυτά που τους συνδέουν και ποιοι πραγματικά είναι.

  Μια ατμοσφαιρική παράσταση με τους χαρακτήρες να είναι καρικατούρες εποχής, τη μουσική να είναι ένας έξτρα ηθοποιός στο σανίδι, τη σκηνοθεσία να είναι άριστη. Οι Ρούλα Πατεράκη, Πέρης Μιχαηλίδης, Πάρις Θωμόπουλος, Κωνσταντίνα Κλαψινού, Αλέξανδρος Βάρθης ήταν απολαυστικοί!

  Όσο παρακολουθούσα την παράσταση κοιτούσα εκστασιασμένη την ερμηνεία των ηθοποιών και αξίζουν σε όλους θερμά συγχαρητήρια. Θα σταθώ και στους πρωταγωνιστές της παράστασης, Χάρη Φραγκούλη και Ηλέκτρα Νικολούζου, που επικοινώνησαν λεκτικά, εκφραστικά, σωματικά όλο το πνεύμα της εποχής.

  Εσείς αυτό που μπορείτε να κάνετε, είναι να πάτε στο θέατρο Μπιπ, να παρακολουθήσετε αυτή την εξαιρετική παράσταση και να ρωτήσετε τον ίδιο το συγγραφέα να σας λύσει τυχούσες απορίες σας. Αν και δεν θα είχε κανένα νόημα αυτό. Το καλό θέατρο το καταλαβαίνεις, όταν φεύγοντας από την αίθουσα σου έχει αφήσει κάτι να θυμάσαι, κάτι να σκεφτείς, κάτι να κουβεντιάσεις.

  Όσοι είστε μυημένοι, θα περάσετε καταπληκτικά. Όσοι αγαπάτε τα θεάματα, θα έχετε να το λέτε ότι κάτι τέτοιο δεν το έχετε ξαναδεί και ίσως να μην το δείτε ποτέ ξανά.

Οι ερμηνείες είναι στο σύνολό τους εξαιρετικές. Η Αμαλία Αρσένη ήταν εξαίρετη στο ρόλο μιας γυναίκας σε μόνιμη πάλη ανάμεσα στο θρήνο, στον ερχομό ενός παιδιού, στην επανένωση με την αδελφή της.

Η παράσταση αυτή αποτελεί το δίχως άλλο μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις για φέτος. Το κείμενο και το έργο είναι εξαιρετικό, ο τρόπος που αποδίδεται δε, είναι τουλάχιστον αριστουργηματικός. Τα κουστούμια λιτά και άνετα, επιτρέποντας κίνηση στους ηθοποιούς και προσαρμοστικότητα στους όχι λίγους χαρακτήρες που υποδύθηκαν.

Η υπέροχη Μπέτυ Λιβανού ενσάρκωσε την Πηνελόπη του 1941. Λίγο πριν το τέλος που η ίδια θέλησε να βάλει. Λίγο πριν μπουν οι Γερμανοί στην Αθήνα, λίγο πριν η τελευταία της ελευθερία χαθεί.

Η Ιόλη Ανδρεάδη υπογράφει τη μετάφραση, τη σκηνοθεσία και την κίνηση. Μαζί με τον Άρη Ασπρούλη έχουν επιμεληθεί τη διασκευή και έχοντας συλλάβει ένα εξαιρετικό τρικ για την κυρία του κυρίου, εν προκεμένω την κυρία Μπένετ, έχουν φροντίσει να δώσουν στο κοινό μία πολύ ζωντανή παράσταση...

Παράσταση χιουμοριστική, εύπεπτη και ανάλαφρη, παρά τη βαρύτητα των θεμάτων που αγγίζει. Με ζωντανή μουσική επί σκηνής, είναι λες και βρισκόμαστε ανάμεσα σε κολάζ εικόνων και ιστοριών. Το έργο αποτελεί συρραφή κειμένων από θεατρικά αποσπάσματα και από ερωτηματολόγια που δόθηκαν σε γυναίκες.

  Η Άννα Ψαρρά είναι απλά αγαπημένη. Την έχω δει στο παρελθόν ξανά, την έχω απολαύσει σε μία παράσταση που έχω κλειδώσει στο μέρος της καρδιάς και δεν χορταίνω να τη βλέπω στη σκηνή. Είναι γλυκύτατη, έχει ένα τόσο ήπιο αλλά και τόσο σπαραχτικό τρόπο εκφοράς λόγου, είναι τόσο πειστική...

Άμεσο, εύκολα κατανοητό, εξαίρετη μουσική και ξεχωριστές ερμηνείες. Υπέροχη σκηνοθετική ματιά, τονίζοντας την πολυδιάστατη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι μονάχα είτε ρομαντικός, είτε κυνικός. Απεναντίας, όλοι είμαστε τα πάντα.

Η Ηρώ Μπέζου και ο Χρήστος Θάνου είναι οι μεταφορείς αυτής της δυνατής ιστορίας. Είναι ταυτόχρονα η γυναίκα και ο άνδρας της ιστορίας, αλλά και οι σκέψεις ζωής και θανάτου του συγγραφέα. Σε ένα απλό σκηνικό δίνουν όλη την ένταση που το κείμενο διαθέτει. Σταθεροί και με όμορφο λόγο, μεταφέρουν το κείμενο όπως η στιγμή το απαιτεί. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και οι δυο μαζί φτιάχνουν τις εικόνες.

Φρέσκοι άνθρωποι με όρεξη και αγάπη γι’ αυτό που κάνουν, πράγμα που φαινόταν από μακριά. Παρέα που φάνηκε ότι δούλευαν όλοι μαζί και όχι ο καθένας μόνος του. Μας πήραν από το χέρι από την αρχή αρχή και μας ταξίδεψαν, παίζοντάς μας γνωστές τραγωδίες, αλλά αλλιώς.

Ο Πακάκης παίρνει ένα δύσκολο κείμενο, το ντύνει με καταπληκτική μουσική, το κατάλληλο σκηνικό, επιλέγει δυο δυνατούς ηθοποιούς – ερμηνευτές και στο τέλος δρέπει τις δάφνες του θριάμβου του στο θεατρικό στερέωμα.

  Αυτός ο μαγικός ήρωας εμφανίζεται δίνει νόημα σε όσα δε θέλουμε να δούμε, στις δυνατότητες που έχουν τα παιδιά, στη θέλησή τους. Θυμίζει την αξία της προσπάθειας, της συνεργασίας και της υπόσχεσης. Αποδεικνύει έτσι σε κάθε παιδί ότι μπορεί να τα καταφέρει. Περιεκτικό, με πολλές πληροφορίες και ανάλογα την ηλικία, τα παιδιά κατάλαβαν λίγα ή αρκετά. Οι μεγάλοι νομίζω όλα. 

Το σκηνικό μου έκανε τρελή εντύπωση. Πώς βάζεις ένα νησί μέσα σε μια σκηνή; Πώς το κάνεις πιστευτό; Ε, λοιπόν… Η κυρία Ελένη Βαρδαβά το κατάφερε και μας έκανε όλους να πιστέψουμε ότι αντικρύσουμε ένα πραγματικό νησί στο χώρο! Η δουλεία της σε σκηνικά και κοστούμια ήταν υποδειγματική.

  Ο Πέτρος Ζούλιας υπογράφει το κείμενο και τη σκηνοθεσία και για άλλη μια φορά αποδεικνύει περίτρανα πως είναι χρυσοδάκτυλος στο χώρο του θεάτρου. Η οπτική του, η τεχνοτροπία του, ο χειρισμός και η διαχείριση, η ευαισθησία του

  Το υπέροχο κείμενο του Μάνου Καρατζογιάννη ξεδιπλώνεται μπροστά μας με μοναδικές ερμηνείες που συνθέτουν το ιστορικό δράμα. Το έργο, παρά το βαρύ περιεχόμενο, έχει πολλές στιγμές που θα γελάσεις με τον αυτοσαρκασμό των ηρώων, που θα συγκινηθείς με τη δύναμή τους

  Η παράσταση είναι πολύ δυνατή και αρκετές φορές φτάνει το θεατή στα όρια του. Το έργο του Τσέχωφ θα παραμένει επίκαιρο στους αιώνες όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να παραιτούνται από τη ζωή.

Η παράσταση αφορά πέντε άτομα, το Χάρη, τον Καρέμ, τον Ανδρέα, τη Σοφία και τον Άνδρα (ο οποίος και παρουσιάζεται ως ο Θεός), τα οποία μπλέκονται μεταξύ τους μέσω ενός μουσείου, ενός λεωφορείου, μιας κολλητής φιλίας και ενός καφέ.

  Ο Φώτης Μακρής ερμηνεύει πολύ καλά και με όλη την ένταση που χρειάζεται τον αντάρτη που φυλακίζεται για κάτι που θεωρητικά δεν είναι υπεύθυνος. Ο λόγος του άλλοτε ήρεμος και νοσταλγικός, άλλοτε δυνατός και έντονος, άλλοτε καταγγελτικός και απολογητικός, αλλά πάντα αυτός που το κείμενο προστάζει.

Όλοι οι ηθοποιοί ήταν απίστευτα δασκαλεμένοι, έδειξαν ότι έχουν προβάρει μέχρι εκεί που δεν παίρνει και πως ό,τι έκαναν το έκαναν με μοναδικό τρόπο. Τα χορωδιακά μέρη τους ήταν άψογα, οι αρμονίες τους ονειρικές... Έδωσαν ιντερμέδια αγωνίας, έντασης, προσμονής.

Μια παράσταση που μιλάει για τον έρωτα, τον κοινωνικό ρατσισμό, το σεξισμό, το φασισμό, τις ανθρώπινες σχέσεις, δίχως να χρειάζεται κανένα τσιτάτο, καμία υπερβολή. Δίχως την ανάγκη στημένων ή ψεύτικών καταστάσεων.

  Κάποια στιγμή ο Γουλιέλμος αναρωτιέται για την ανθρώπινη φύση και τη σχέση με το Θεό. Στην ουσία σημαδεύει πάνω στα εγκλήματα που έχουν γίνει στο όνομα του Θεού και μέσω της παράστασης σε αυτά που έπονται. Γιατί, δυστυχώς, δεν πρόκειται να σταματήσουν.

Οι Αντώνης Ιορδάνου, Μίλτος Σαμαράς, Κώστας Χατζηδημητρίου χάρμα ιδέσθαι! Η σκηνοθεσία αποστομωτική, η μουσική και ο φωτισμός καθηλωτικοί, οι ερμηνείες επιπέδου! Θα ήθελα να ζω σε μια κοινωνία που όλο αυτό θα ήταν μια σκιά του παρελθόντος.

Οι συντελεστές αυτής της παράστασης έχουν κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα. Τα κουστούμια αλλά και τα σκηνικά είναι εντυπωσιακά, γεμάτα με ζωηρά χρώματα που αμέσως προσέχουν τα παιδιά.

  Ο Ζαχαράτος ήλθε από το μέλλον και ευτυχώς για μας, δεν θέλησε να γυρίσει στο μέλλον. Να ευχαριστήσουμε θερμά εκείνον που – για να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα αποτολμήσει «επιστροφή» - χάλασε τη Ντελόρεαν;

Πρόκειται για ένα δυναμικό μονόλογο. Από έναν καταξιωμένο ηθοποιό, που μας έχει δώσει πολλά στο θέατρο και την τηλεόραση. Θα χαρώ αν μάθω ότι πήρε παράταση αυτή η εξαιρετική παράσταση. Είναι από εκείνα τα θεατρικά που όλοι μας θα πρέπει να δούμε.

Ο Κωνσταντίνος Κάππας, ο απατημένος αρραβωνιαστικός, το αγόρι που είδε τη σχέση του να γκρεμίζεται σαν πύργος στην άμμο, έκανε με τόση ευκολία γήινο και καθάριο τον ήρωα που υποδυόταν. Βάδιζε συνεχώς σε τεντωμένα σχοινιά, πλεγμένα με μοναξιά, φόβο για το αύριο και απογοήτευση για το όνειρο που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Πολλά συγχαρητήρια και στους τρεις για τον τρόπο που προσέγγισαν το έργο του Florian Zeller.

Η Φαίδρα Δρούκα, ως Άντζελα Κέννεντι Λίπσκυ, ήταν πραγματικά αποκάλυψη. Ευαίσθητη, εύθραυστη και ταυτόχρονα άκρως δυναμική. Εγκατέλειπε, γκρέμιζε και έχτιζε ξανά και ξανά από την αρχή. Προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Ήταν τρυφερή και ανθρώπινη. Μας χάρισε ειλικρινές γέλιο, συγκίνηση και θάρρος για ζωή.

Η παράσταση είναι σε πολλά σημεία διαδραστική. Οι ηθοποιοί έρχονται πιο κοντά με τους θεατές και τους παρασύρουν εύκολα στο ρυθμό αλλά και το κέφι της παράστασης. Άλλωστε με την κωμωδία μπορείς να «σερβίρεις» αλήθειες που πονάνε και που, υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να μην τις έλεγες.

Μια κωμωδία για τον έρωτα τη φιλία, τους στόχους, τις ανατροπές της ζωής. Μια ιστορία που έρχεται σε άμεση σχέση από το πολιτικοποιημένο πνεύμα της εποχής της, χωρίς όμως να βαραίνει τη διάθεση και το κλίμα του έργου.Δε γίνεται να παραλείψω να αναφέρω τη συνεισφορά του Νιλ Σάιμον στην κωμωδία, που είναι ένας ακόμα καλός λόγος να δει κανείς αυτή την παράσταση.

Ο Λύσανδρος Σπετσιέρης και η ομάδα του μας πήραν μαζί τους στο ταξίδι τους που κράτησε δύο ώρες σχεδόν… που πέρασαν σαν νεράκι! Μια παράσταση που η ευρηματική σκηνοθεσία και η απίστευτη κινησιολογία ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.

Το Εκστάν είναι ένα θέατρο πολύ ζεστό. Χάρηκα την παράσταση πραγματικά. Μου έβγαλε την καλύτερη δυνατή διάθεση όλο αυτό και θα είναι καλό να προστρέξετε και σεις. Θα δείτε ένα θαυμάσιο κομμάτι της ζωής επί σκηνής. Τόσο θαυμάσιο όσο και η ίδια η ζωή…

Η αρχική «σκηνή», με τους δύο πρωταγωνιστές καθισμένους σχεδόν πλάτη στο κοινό, να περιμένουν καρτερικά να καθίσουν οι θεατές για να ξεκινήσουν την πορεία τους στα πεπραγμένα του Σαίξπηρ και τα γινάτια της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ήταν κάτι που έμεινε ως το τέλος.

  Ομολογώ ότι βρέθηκα μπροστά σε μια αξιόλογη προσπάθεια όλων των συντελεστών. Οι ηθοποιοί μας παρουσιάζουν με περίτεχνο τρόπο διαφορετικές ιστορίες κάθε φορά, με έντονους χαρακτήρες και διαλόγους.

«Είναι κακό ζώο αυτός ο άνθρωπος, πατέρα»… Είναι κακό ζώο, θα συμφωνήσω. Απ’ την άλλη όμως… Έχει και τις καλές του εκδόσεις. Και στο Μέγαρο είδαμε μία από τις πιο άρτιες. Μέχρι τις 30 Γενάρη θα έχουμε την τύχη να τις βλέπουμε.

Οι τέσσερις ηθοποιοί (Βαγγέλης Παπαδάκης, Μυρτώ Ρήγου, Χρήστος Κίτσιος, Εμμανουέλα Κοντογιώργου) ήταν καταπληκτικοί στο ρόλο τους. Λυρικότατοι, εκφραστικοί, ανθρώπινοι. Θα ζητήσω συγνώμη από τους υπολοίπους και θα ξεχωρίσω λίγο περισσότερο την ερμηνεία του Βαγγέλη Παπαδάκη.

Ο Νέστωρ Κοψιδάς ανέλαβε το δύσκολο ρόλο του Περικλή Κοροβέση. Χωρίς φανφάρες, δράμα και υπερβολές, μας διηγήθηκε όλα όσα έζησε στο κελί 17, στην ταράτσα, μας ονόμασε πλήθος βασανιστηρίων, όπως αυτό της φάλαγγας και μας ξενάγησε στο φανταστικό κόσμο της δημιουργικής φρικαλεότητας.

  Η Χρύσα Κοτταράκου και ο Κωνσταντίνος Παράσης υποδύονται υπέροχα το ζευγάρι αυτό. Σε ένα λιτό σκηνικό, δίνουν την αίσθηση του χώρου θαυμάσια και σου προκαλούν συναισθήματα καθημερινά, απλά, πραγματικά.

  Ο Γρηγόρης Βαλτινός υποδύεται τον αρχιμάστορα Σόλνες. Όπου τον έχω δει να παίζει, εντυπωσιάζομαι και θαυμάζω. Την εκφορά του λόγου, τις κινήσεις, τις συσπάσεις στο πρόσωπο, τον τρόπο τονισμού κάθε ατάκας, τις στιγμές που ενώ δεν μιλά, δεν σταματά να παίζει.

Η Στεφανία Σαμαρά, ως δημοσιογράφος και η Ιφιγένεια Γρίβα με τον Μπλερίμ Δαμπιράι, ως καλεσμένοι, μας προσφέρουν ερμηνείες με χαρακτηριστικό την ειλικρίνεια και την αγάπη για το θέατρο.

  Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους πιο ταλαντούχους και σπουδαίους ηθοποιούς της γενιάς του και μας προσέφερε έναν Άμλετ ολοκληρωμένο, κατασταλαγμένο και αποφασισμένο.

Οι ηθοποιοί – Πάρις Σκαρτσόλιας και Εύη Τσάφου - γέμισαν ένα θέατρο μ’ ενέργεια τόση που τα πρώτα καθίσματα της μικρής σκηνής του θεάτρου Vault ίσως είχαν μια άβολη αίσθηση που τους έκανε να συμμετέχουν χωρίς να το επιθυμούν.

Και οι δύο πάντως πλευρές συμφώνησαν στο ότι η παράσταση «Βουρκόλακας» του Αργύρη Εφταλιώτη, με πρωταγωνιστές τους Ελένη Αληφραγκή, Τάσο Χαλά, Αντρέα Ψύλλια ήτοι θεατρική ομάδα “Αυτή κ Αυτοί” ήταν απολαυστικότατη.

Πολύ καλές οι ερμηνείες και των υπολοίπων ηθοποιών (Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρία Σωτηριάδου, Άντα Γιαννουκάκη, Βασίλης Τσιάκας, Αγάπη Παπαθανασιάδου), με αυτή της πεθεράς – γατούλας να προκαλεί και μια μικρή παύση γέλιου, μέσα σε ένα δυνατό δράμα που παρακολουθήσαμε στο Vault.

Το «Νυφικό Κρεβάτι» είναι από τις πιο συγκινητικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων και αυτά τα δύο παιδιά αξίζουν πολλά χειροκροτήματα για την ποιότητα με την οποία απέδωσαν τους ρόλους τους.

Τελικά το μάτι του σκηνοθέτη βλέπει πιο μπροστά από αυτό που εμείς ως κοινό αντιλαμβανόμαστε από το αποτέλεσμα. Έτσι λοιπόν η Βάνα Πεφάνη κατάφερε να κρατήσει έντονο το ενδιαφέρον όλων μας μέχρι το τέλος της παράστασης.

Είναι μία δύσκολη παράσταση. Είναι άβολη, είναι κλειστοφοβική, είναι περίεργη. Όχι μόνο για το γυμνό επί σκηνής. Έτσι κι αλλιώς, το γυμνό είναι μέσα στα μούτρα μας και κάτω από τη μύτη μας κάθε μέρα. Ακόμα και στις διαφημίσεις για εντελώς άσχετα προϊόντα.

  Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο. Δεν είναι τυχαία ο δέκατος (!!!) χρόνος παραστάσεων και το θέατρο να είναι ασφυκτικά γεμάτο. Οι παραστάσεις που μένουν είναι λίγες. Εγώ στη θέση σας θα έκλεινα θέση άμεσα. Με τα λίγα που ξέρω από θέατρο. Αν η χρήση της γλώσσας που διαβάζετε ανωτέρω σας κουράζει, μην κάνετε τον κόπο. Όλη η παράσταση είναι σε αυτή την, μαγική κατά κάποιους, κουραστική κατά άλλους, ελληνική γλώσσα.

Η παράσταση είναι καθηλωτική από το πρώτο λεπτό. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και η Ηρώ Πεκτέση αποδίδουν εναλλάξ τους ρόλους, καταφέρνοντας πολύ εύκολα να μπουν στην ψυχοσύνθεση όλων των ηρώων.

Μια παράσταση εξαιρετική, δυναμική! Το πάθος και το ταλέντο των τεσσάρων ηθοποιών φάνηκε εις το έπακρον και αυτό μόνο είναι ένας λόγος να σπεύσετε να δείτε την παράσταση.

Πρόκειται για μια πρωτοποριακή παράσταση, γιατί παρά το γεγονός ότι στις ημέρες μας το θέατρο απασχολείται πολύ με τα θέματα του περιβάλλοντος, στη συγκεκριμένη παράσταση δίνει την ευκαιρία ακόμα και σε μικρότερους σε ηλικία θεατές να παρακολουθήσουν το μονόλογο-παραμύθι.

Η ερμηνεία της Μαρία Κανελλοπούλου ήταν συγκλονιστική. Το έργο κάλλιστα θα μπορούσε να λέγεται «Τζένη». Άλλωστε εκείνη αφορά η παράσταση, τις δικές της μάχες βλέπουμε, του δικούς της δαίμονες αντιμετωπίζουμε, το δικό της πόνο βιώνουμε σε κάθε απώλεια, κάθε κακουχία, κάθε απογοήτευση.

Η παράσταση δεν έχει ούτε εκπλήξεις, ούτε σκηνοθετικές μαγκιές και λοβιτούρες, ούτε τρικάκια στο σενάριο ώστε να κρατήσει το θεατή σε εγρήγορση. Το κάνει με τον πλέον επιβλητικό τρόπο, διότι είναι από τις παραστάσεις που πας και απολαμβάνεις ερμηνείες.

  Αυτή τη φορά ο Γιάννης Κακλέας αναλαμβάνει να στολίσει φαντασμαγορικά το μοτίβο, συντονίζοντας πολυτάλαντα πλάσματα σε μία τεράστια σκηνή. Η εισαγωγή προετοιμάζει για το υπέρ-θέαμα. Εκεί «εισπράττουμε» και το πρώτο εγκεφαλικό.

  Η Ράνια Σχίζα ήταν μοναδική στο ρόλο. Έδωσε τόση ψυχή που έκανε την παράσταση να απογειωθεί. Ο Νίκος Παντελάκης, ο γλυκός χαρτογιακάς, εκτιμητής, ο οποίος είχε την ονειρεμένη ζωή και την έχασε μέσα από τα χέρια του, μοίρασε στο κοινό όμορφα συναισθήματα και πολλές φορές ακροβατούσε σε σχοινί που ίσως και να αφορούσε τις ζωές όλων μας.

Εγώ απλά θα σημειώσω ότι η παράσταση είναι κωμωδία με στοιχεία μιούζικαλ από τις ταινίες του ‘60 ή τις κωμωδίες των Παπαθανασίου – Ρέππα. Διαλέγετε. Επίσης έχει σαφέστατη πολιτική χροιά. Το καταλαβαίνεις από την έντονη χρήση της λέξης «μπάτσος» σε κάθε περίσταση.

  Απλές οδηγίες προς ναυτιλομένους: έχετε μάτια και αυτιά ανοιχτά. Δώστε μεγάλο βάρος στις λέξεις που εκτοξεύονται με ταχύτητα και εκφραστικότητα. Μην το σκεφτείτε δυο φορές να γελάσετε, χαλάει τη μαγεία. Είναι ένα κείμενο πλούσιο σε αστεία και καλό χιούμορ και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να εστιάσετε.

  Είναι από τις παραστάσεις που δεν το σκέφτεσαι δυο φορές για να πας να το δεις το έργο δεύτερη φορά. Όταν το κείμενο είναι τόσο καλογραμμένο, όταν έχεις δυο ηθοποιούς που κυριολεκτικά παίζουν μόνες τους, δεν είναι εύκολο να βγει ένα αποτέλεσμα που δεν θα αγγίξει τους παρευρισκόμενους.

Πρωταγωνιστούν νεαρά ταλαντούχα παιδιά, γεμάτα κέφι και διάθεση (να πως φαίνεται η ηλικία), τα οποία και μεταφέρουν στο κοινό με χαρακτηριστική άνεση. Οι Στέλα Σταθοπούλου, Γιώργος Χουσάκος, Αντρέας Ιωάννου, Νάντια Γερμενή, Λίνα Λαμπροπούλου, Ευγενία Σούκη και Ονούφριος Ντοβλέτης, δημιουργούν ένα γαϊτανάκι από συμπτώσεις...

  Ο Βαλεντίνος Τσίλογλου σε ρόλο τριπλό. Γράφει, σκηνοθετεί και υποδύεται τον καλλιτέχνη Ζαν. Εκφραστικός, δυναμικός σαν Ζαν, μας μαγεύει και σαν σκηνοθέτης, δημιουργεί ένα σύμπαν σουρεαλιστικό, όπου όλα είναι διογκωμένα και υπερβολικά έντονα.

  Άντε τώρα να προσπαθήσω να εξηγήσω τι δουλειά έχουν στην ίδια παράσταση η Νόρα Χέλμερ, η Έντα Γκάμπλερ, η Μπερνάρντα Άλμπα, η Ιωάννα της Λωραίνης, η Μαρία Μαγδαληνή, η Λυσιστράτη, η Μήδεια; Όλες μαζεμένες σε ένα χώρο, κάποιες μαζεμένες στο ίδιο πρόσωπο.

Χάρηκα πολύ το κείμενο του Σάκη Σερέφα, χάρηκα όμως περισσότερο το μπρίο των τριών αστεριών που βρέθηκαν κοντά μας. Αβίαστη εκφορά του λόγου, τσαγανό, κέφι και τρελή διάθεση για αυτοσχεδιασμό, με την παρουσία ή όχι μικρών λευκών σεμεδακίων.

  Ο Τάσος Σωτηράκης υποτίθεται ότι έπαιζε το ρόλο του Άρη Βελουχιώτη. Εδώ όμως υπάρχει μια παραπλάνηση, τουλάχιστον κατ’ εμέ. Εγώ είδα στη σκηνή το Θανάση Κλάρα ή Άρη Βελουχιώτη ή «μίζερο», με το μούσι και τη στολή του, με τις μπότες και το πιστόλι του, με τις εντάσεις και τις εκρήξεις του...

   Με μελωδίες από την Κρήτη, την Ήπειρο και τον Πόντο, ο πολεμιστής γυρίζει τον κόσμο και προσπαθεί να βγει νικητής απέναντι στο δράκο, το θάνατο και τελικά το μεγαλύτερο και αχόρταγο θεριό, τον άνθρωπο.

  Η σκηνοθέτις Ζωρζίνα Τζουμάκα με τη σκηνοθετική της ματιά και τα λιτά έως ανύπαρκτα σκηνικά, δίνει την έμφαση που πρέπει στην ερμηνεύτρια και για εβδομήντα λεπτά δεν ακούγεται ανάσα στην αίθουσα. Το φόρεμα που έχει επιλεγεί για την παράσταση δείχνει μεγαλοπρέπεια στην στιγμή

Απλό λιτό και απέριττο σκηνικό, ανθρώπινοι και καθημερινοί διάλογοι, πολύ καλή ερμηνεία και το κλίμα του όμορφου χώρου του θεάτρου Μπιπ, τα συστατικά της παράστασης.

   Ο Δημήτρης Καταλειφός, ίσως ο καλύτερος ηθοποιός που απολαμβάνουμε στα θέατρα της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, είναι και τώρα παρών, υποδυόμενος το Γουίλλυ Λόμαν. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο για αυτό το φαινόμενο ερμηνείας και κλειδώματος ηθοποιού στο ρόλο και ρόλου στο χαρακτήρα.

   Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία με πολύ χορό και τραγούδι, που βάζει τον Άγιο Βασίλη σε μεγάλους μπελάδες. Η ομάδα του Τικ-Τακ-Ντο επιστρέφει με χριστουγεννιάτική διάθεση και παρουσιάζει ένα παραμύθι για τη μαγεία των Χριστουγέννων.

     Ένα γαϊτανάκι γέλιου και έρωτα ξεκινάει, με τους δύο άντρες να βρίσκονται εγκλωβισμένοι στο ίδιο ψευδώνυμο και τις γυναίκες της ζωής τους να το θεωρούν προαπαιτούμενο για την επιλογή του συντρόφου τους.

   Ο μονόλογος-και-πολλά-άλλα εκτυλίσσεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Ο Αντωνιάδης αποφασίζει να χορέψει. Σηκώνει κόσμο από το κοινό, αγκαλιάζει κόσμο από το κοινό, φιλά κόσμο από το κοινό και κατακτά τις ψυχές μας χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Διότι εδώ, κυρίες και κύριοι, μιλάμε για έναν ΠΑΝΙΚΟ. Οι τρείς ηθοποιοί, Γιώργος Καφετζόπουλος, Γιώργης Παρταλίδης, Βλάσσης Χρυσικόπουλος, έκαναν ό,τι μπορούσαν… για την ακρίβεια έκαναν ό,τι ήθελαν, όπως ήθελαν, παίρνοντας όποιον ρόλο ήθελαν ανά περίπτωση, προκαλώντας… γέλιο!

  Η εκπληκτική σκηνοθεσία με τη χρήση σκιών μας φέρνει σίγουρα στο μυαλό την πατρίδα του Ναζίμ Χικμέτ, που σε συνδυασμό με την απίστευτα επιτηδευμένη κινησιολογία, μας εντάσσει σε ένα ίσως υπερρεαλιστικό σκηνικό που υπογραμμίζει και τραγικοποιεί ακόμη περισσότερο τους χαρακτήρες,

Το κείμενο πλούσιο σε γλωσσική έκφραση, γεμάτο συναισθήματα και εναλλαγές. Οι μουσικές επιλογές. σε συνδυασμό με τον φωτισμό. πρόσδιδαν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην ψυχή της Αγγέλας. Η Σάρα Τερζή υπήρξε καθηλωτική. Οι εκφράσεις και ο τόνος της φωνής της φωτογράφιζαν την ταραγμένη της ψυχολογία. Συγκλονιστικό το γεμάτο πόνο τραγούδι της, σε έκανε να ανατριχιάζεις.

  Θα πρέπει να τονίσω εδώ πως και οι οκτώ ηθοποιοί έχουν δουλέψει με τρόπο που συγκινεί, καθώς η συνεχής κίνηση και η εναλλαγή ατακών πραγματικά κάνει το κοινό να αδημονεί για την εξέλιξη της ιστορίας.

   Είναι μια παράσταση που λέει πολλά, χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτα. Παραθέτει και ξεγυμνώνει τις ανθρώπινες συμπεριφορές, που όσο και να εκπολιτιστούμε δύσκολα θα σβήσουμε απ’ το DNA μας.

     Η απόδοση αυτού του εξαιρετικού αιρετικού κειμένου του Ηλία Πετρόπουλου είναι πραγματικά απολαυστική. Ο Αργύρης Παυλίδης υπήρξε άξιος εισηγητής της κλεπτικής και κέρδισε την προσοχή μας από την πρώτη στιγμή.

   Αυτή η παράσταση με έκανε ενδιάμεσα του έργου να θέλω να φωνάξω ένα τεράστιο «Μπράβο» στους επτά ηθοποιούς αλλά και όλους τους συντελεστές που ασχολήθηκαν πολύ σοβαρά με το να κάνουν μια παράσταση για να αφυπνίσουν, να ενημερώσουν αλλά και να παρασύρουν τη σκέψη όλων μας...

 Ο θίασος, ο οποίος αποτελείται από εξέχοντες ηθοποιούς, κινείται σαν ένα σώμα. Είναι αξιοθαύμαστη η εναρμονισμένη κίνηση, είναι απόλυτα ερωτεύσιμο το θεότρελο μοτίβο, είναι πέρα από κάθε φαντασία η πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

   Η Αιμιλία Υψηλάντη είναι απόλυτη στο ρόλο της Κοντέσσας. Μεγαλοπρεπής! Ειλικρινά δεν νομίζω ότι πρέπει να γράψω κάτι περισσότερο. Η σκηνή που σας περιγράφω στην αρχή θα με στοιχειώνει για καιρό.

Στην ουσία η παράσταση μιλά για έναν άνθρωπο που δεν ήθελε με τίποτα να είναι μόνος του. Σάμπως και εμείς, οι «κοινοί θνητοί», δεν είμαστε μόνιμα εναντίον αυτού του κακού που ονομάζεται μοναξιά; Ο Ωνάσης όμως ξόρκιζε το δαίμονα με τα χρήματα και τη ζωή που έκανε, με τα πανάκριβα δώρα...

   Ο Λαμπρόπουλος εξιστορεί περιστατικά από το διάστημα που έζησε ο εγγονός τού Γκάντι με τον παππού του, με φυσικότητα και ρεαλισμό. Πολύ ήρεμος, λιτός στις κινήσεις του, με σταθερή αλλά και ενθουσιώδη φωνή, λάμπει επί σκηνής και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος...

  Κάθε παράσταση σίγουρα θα διαφέρει και αυτό εξαρτάται από το κοινό και τις απαντήσεις του. Σ’ αυτά πάνω πατάει, αυτοσχεδιάζοντας πολλές φορές με κάτι αναπάντεχο.

Ο Καζάκος δεσπόζει στη σκηνή. Τολμώ να πω πως ο Τολστόι παίζει τον Καζάκο σε αυτό το έργο. Είναι κλειδωμένος στο ρόλο του, είναι γλυκύς και γλαφυρός και η χροιά του είναι απλά υπεράνω όποιου σχολιασμού.

Ο ρόλος είναι απαιτητικός αλλά και δύσκολος, καθώς πρέπει να εναλλάσσεται με βάση τις διάφορες «ηλικίες» της Ρένας. Είναι υπέροχος ο τρόπος που έχει διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας. Έχει ζωντανέψει τη Ρένα που έπλασε ο Αύγουστος Κορτώ στο ομώνυμο βιβλίο του.

   Ο Γιάννης Νιάρρος είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Κρίστοφερ. Καταφέρνει να σε περάσει στο κόσμο των αυτιστικών απλά, χωρίς τεχνάσματα και με σεβασμό. Τα μηνύματα που αφήνει μόνο ως θετικά μπορείς να τα δεις...

   Γι’ αυτό κα θεωρώ το έργο επίκαιρο και χρήσιμο. Με τον τρόπο μάλιστα που μας το παρουσιάζουν οι συντελεστές, σημαντικό. Και ο όμορφος χώρος του θεάτρου Πρόβα είναι ταιριαστός και κατάλληλος για αυτό. Βγαίνοντας μετά στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Ηπείρου, προσγειώνεσαι στο σήμερα.

   Ο μεγάλος Νικήτας Τσακίρογλου δίνει μαθήματα μέσα από μια συγκλονιστική ερμηνεία ενός αντικρουόμενου χαρακτήρα, με ηθικά διλλήματα που σχοινοβατεί οριακά ανάμεσα στο καθήκον και τα πιστεύω. Στο τι είναι ικανός να κάνει και να θυσιάσει κάποιος για τα πιστεύω του και την προσωπική του φιλοδοξία.

   Η Ματθίλδη Μαγγίρα ντύνεται Φλόρενς και προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει τη χειρότερη φωνή του πλανήτη. Τα καταφέρνει, σας διαβεβαιώ. Πρέπει πραγματικά να έχει δουλέψει πάρα πολύ για να βγάζει τόσα φάλτσα. Έχει αλλοιώσει τη φωνή της ακόμα και στον τρόπο που μιλά. Απίστευτη απόδοση και της αξίζουν πολλά μπράβο.

   Από τις λίγες, τις πολύ λίγες όμως, φορές που δεν χρειάζεται λιμπρέτο για να απολαύσεις. Από εκείνες τις στιγμές που η μουσική και ο χορός υπέρ-καλύπτουν τα πάντα και μαζί ρυθμίζουν αισθήσεις και συναισθήσεις, καθώς και τα σεργιάνια του ανθρώπινου νου.

Είναι μία παράσταση που θα τη δείτε, θα τη σκεφθείτε και φεύγοντας θα την κάνετε κουβέντα. Τι ήταν αυτό που είπε; Ζούσαμε όντως όλοι βουβοί πριν; Και τι σόι Παράδεισος ήταν αυτός, χωρίς επικοινωνία;

  Καταπληκτικές ερμηνείες και από τους τέσσερις ηθοποιούς, οι οποίοι χόρευαν, τραγουδούσαν, αφηγούνταν, τσακωνόντουσαν, με την παρέμβαση του Μητς «συγνώμη που Επεισέρχομαι» να διαλύει τα νεφρά μας! Είναι μια καταπληκτική παράσταση που βγάζει αρκετό γέλιο αλλά αφήνει και μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος, με επαναλαμβανόμενες αμείλικτες ατάκες και Rock n Roll. Πολύ Rock n Roll.

      Ο Χρανιώτης όταν παίζει αλλά-ζει ακόμα και τον τρόπο που μιλάει και αυτό συμβαίνει από χαρακτήρα σε χαρακτήρα. Το είχα δει σε άλλες παραστάσεις και του το είχα πει και σε συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει. Είναι κομμάτι της μεταμόρφωσής του και αυτό θα το δείτε και σε τούτο το έργο.

   Οι ηθοποιοί ερμήνευσαν τους χαρακτήρες με το ταπεραμέντο των πρωταγωνιστών του Χίτσκοκ και κυριολεκτικά μας μετέφεραν σε άλλη εποχή. Ερμηνείες άρτιες και πλήρεις από το σύνολο της ομάδας naan.

     Τεχνικά το έργο ήταν κατά την γνώμη μου δύσκολη περίπτωση. Οι ηθοποιοί αξίζουν συγχαρητήρια γιατί ένας τόσο μεγάλος θίασος (δώδεκα ατόμων) κατάφερε να βγάλει σε πέρας μια πολύπλοκη παράσταση, μέσα σε μια θεατρική σκηνή μικρή, για τα δεδομένα των απαιτήσεων του έργου.

 Η παράσταση είναι δομημένη μέσα σε ένα πλαίσιο που αγγίζει τη πραγματικότητα αλλά και τον υπερρεαλισμό. Οι σκηνές είναι έντονα ρεαλιστικές και ποιητικές συνάμα. Η Υρώ Λούπη δίνει στη Ντόρα πολλές διαστάσεις και μας κάνει αρκετές φορές να ταυτιστούμε με την ηρωίδα.

     Αυτή η παράσταση είναι μια ματιά από την κλειδαρότρυπα στις οικογενειακές στιγμές της ζωής του Μάρκου, είναι στιγμές που ψαλίδισαν με δεξιοτεχνία την ψυχολογική του ισορροπία και καθόρισαν το μέλλον του…  

Ο θεατρικός μονόλογος μετατρέπεται σε έναν εξαιρετικό μουσικό διάλογο, με το πιάνο και την τρομπέτα να έχουν εξίσου πρωταγωνιστικό ρόλο με την πρόζα. Τα σκηνικά απουσιάζουν – είναι τόσο πληθωρικοί εξάλλου οι ηθοποιοί που μάλλον θα ήταν περιττά - ενώ τα φώτα και η μουσική συμπληρώνουν αρμονικά κάθε σκηνή.

    Θα γελάσετε αυθόρμητα, θα το χαρείτε, θα εντρυφήσετε στα φοβερά πιάτα και θα συνεργαστείτε. Στο τραπέζι δεν θα είστε μόνος σας, ναι; Θα μιλήσετε λοιπόν με τους απέναντι και τους δίπλα. Θα προτείνετε, θα αντιτείνετε, θα ανταλλάξετε ιδέες, θα χαράξετε την πορεία σας, θα αναρωτηθείτε για τον ένοχο και θα νιώσετε ακόμα πιο άνθρωποι.

Ο Αντώνης Κρόμπας, ο Ηλίας Βαλάσης και ο Στέλιος Δημόπουλος υπήρξαν καθηλωτικοί. Οι τρεις τους συγκρούστηκαν σε έναν αγώνα χωρίς νικητή και το επόμενο πρωί κανένα δεν θα βρει ίδιο. Σοκαριστική η έναρξή της παράστασης με το χορό της Μαρίας Νεφέλης Δούκα.

  Θα σου πω δυο πραγματάκια όμως για τη ζωή της ηρωίδας, που τα αφηγείται με τέτοιο τρόπο η Κορινθίου, που γίνεσαι αυτή η γυναίκα και ας μην έχεις τέτοια βιώματα.

   Είναι μια παράσταση που παρουσιάζει ένα φριχτό τόπο, κάπου στη Γερμανία όπως μας λέει, στον οποίο η ζωή των μεταναστών – προσφύγων – (μην με βάζετε σε αυτή τη διαδικασία, άνθρωποι είναι) κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, δίχως να έχει καμία αξία λόγω της καταγωγής και του χρώματος.

   Το παραμύθι του Θανάση Τριαρίδη θα μεταφερθεί αριστοτεχνικά από την ομάδα Ich Bebe στη σκηνή του Faust. Οι Αντιγόνη Σταυροπούλου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου και Γιάννης Βερβενιώτης έχουν δέσει τρομερά και αποδίδουν πολύ όμορφα την ιστορία των περίσσιων παιδιών.

   Η παράσταση δεν ακολουθεί μια γραμμική τροχιά. Οι ιστορίες μπλέκονται μεταξύ τους, η πολιτική απουσιάζει και οι ανθρώπινες συμπεριφορές βρίσκονται στο επίκεντρο. Η σκηνή είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους σκηνικό.

 Δυνατές ερμηνείες σ’ ένα δύσκολο εγχείρημα παρουσίασης γυναικείων χαρακτήρων με αντρικούς ρόλους. Τρεις άντρες επί σκηνής κάνουν το κοινό να χαζεύει μπροστά στις γρήγορες εναλλαγές των προσώπων και των χαρακτήρων, τις περισσότερες φορές χωρίς εξωτερικούς παράγοντες.

   Η υπέρ-παράσταση «Του Κουτρούλη ο Γάμος» τα έχει όλα! Χορό, τραγούδι, πρόζα, γέλιο, κλάμα και… καθαρεύουσα, κυρίες και κύριοι. Το έργο του Ραγκαβή μπορεί να γράφτηκε το 1845 αλλά είναι διαχρονικό.

Δεν θέλω να σας γράψω τίποτα άλλο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται, τουλάχιστον για την παράσταση. Είναι άψογα δοσμένη, ένα έργο που αντλεί το θέμα της μέσα από τη ζωή και την καθημερινότητα, μέσα σε έναν πολύ όμορφο χώρο.

   Η παράσταση είναι ό,τι πιο θεοπάλαβο έχω δει. Το γέλιο βγαίνει κατακλυσμιαία και η παρωδία «Πρεμιέρα Εξ Αμελείας» στέφθηκε με πλήρη επιτυχία. Ηθοποιοί αλλά και κοινό διασκεδάζουν απίστευτα καθόλη τη διάρκεια της παράστασης. Τέτοιες πρεμιέρες γέλιου δύσκολα βρίσκεις στα θεατρικά δρώμενα.

     Βρισκόμαστε στο σημείο που η αίθουσα σκοτείνιασε και τα φώτα ξανανοίξαν αργά με τη συνοδεία ενός τραγουδιού, για να μας παρουσιαστεί ένα εκπληκτικό σκηνικό, που μας μετέφερε στο σαλόνι του Ανδρέα, του βασικού πρωταγωνιστή μας. Πραγματικά μας εντυπωσίασε!

 Νομίζω ότι με παραστάσεις σαν αυτές, τα βράδια σας θα γίνονται όλο και καλύτερα. Θα γελάσετε, θα αναρωτηθείτε, θα το κάνετε θέμα με την παρέα σας και – φυσικά – θα το προτείνετε σε φίλους και γνωστούς.

“Η Καρέκλα που Φανταζόταν” είναι μια πολύ γλυκιά παράσταση με στόχο την ανάπτυξη της φαντασίας των παιδιών. Ο στόχος των περισσότερων γονιών είναι η παροχή απεριόριστης γνώσης στα παιδιά τους και πολλές φορές ξεχνάμε να δώσουμε την πρέπουσα σημασία στο παιχνίδι και τη δημιουργικότητα.

Οι ηθοποιοί μας βάζουν στο κλίμα της εποχής της Αγγλίας του 19ου αιώνα από την πρώτη στιγμή, τα τραγουδιστά σημεία ομορφαίνουν πολύ την παράσταση, ακόμα και τα εκφραστικά τσαλίμια τους μας βάζουν “μέσα” στην υπόθεση. Γέλιο που παράγεται άκοπα...

  Η παράσταση είναι τόσο ζωντανή που σε κάνει πολλές φορές να νοιώσεις μέρος αυτής της οικογένειας. Κάποια στιγμή δεν ξεχωρίζεις τη πραγματικότητα από το θέατρο και αυτό έχει να κάνει με την αρτιότητα της παράστασης και το ταλέντο των ηθοποιών που την επικοινωνούν.

Τον οποίο δήμαρχο υποδύεται ο Χάρης Μαυρουδής. Μιλήσαμε πρόσφατα με το σπουδαίο πρωταγωνιστή και μας είπε πόσο πολύ το διασκεδάζει όταν κάνει κωμωδία, κάτι που παρατηρήσαμε και στην εν λόγω παράσταση.

Ο Μελαχρινός Βελέντζας, στο ρόλο του Ντάννυ Lemon Χίλιαεννιακόσια, είναι μοναδικός. «Τέντωνε» τα μυαλά και τις αισθήσεις μας. Ο τρομπετίστας Γιώργος Δρίβας, με διπλό ρόλο αφηγητή, μας πέρασε μοναδικά, μέσα από τα κύματα, στο ατμόπλοιο Virginia, στη ζωή αλλά και στα όνειρα τόσο του ίδιου όσο και του Ντάννυ.

Μια ιστορία που μας παρουσιάστηκε άψογα από τις δυο ηθοποιούς, θα μπορούσα να πω ότι ήταν συγκινητικές στη σκηνή, αλλά μάλλον θα έλεγα λίγα. Απίστευτες (αλλά απόλυτα πειστικές) οι ερμηνείες τους, μας έκαναν να βιώσουμε όσα συναισθήματα μας έβαλαν στο τραπέζι, μαζί με το ζεστό κακάο και το καραμελωμένο μήλο.

   Αυτό που είδα στο μπιζάρισμα ήταν η ειλικρινέστατη ένταση στα πρόσωπα των πρωταγωνιστριών. Το αποτέλεσμα μιας γεμάτης παράστασης. Συγκίνηση, γέλιο, δάγκωμα στα χείλη και σφίξιμο στο στομάχι.

   Ατάκα στην ατάκα λοιπόν, πανέξυπνοι μορφασμοί και θέατρου του δρόμου, ερωταποκρίσεις και μονόλογοι που διακόπτονται επίτηδες, εξωτερίκευση όλων όσων μας ταλαιπωρούν, αλλά δεν τολμούσαμε να τα μοιραστούμε και πάνω απ’ όλα ΚΑΛΗ διάθεση.

   Ακόμα και την τελευταία στιγμή όμως οι άνθρωποι έχουν μια μικρή ελπίδα, πως κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Το να ελπίζεις, είναι και αυτό μια απόφαση- κατάσταση, που έχει μια ανάλογη αντίδραση.

Οι Ginger Creepers μας προσκαλούν στη δική τους μοντέρνα οπτική του εγκλήματος και του τιμήματος που το συνοδεύει. Σας προτρέπουμε να αποδεχτείτε την πρότασή τους και να ανοίξετε την πύλη της εσωτερικής αναζήτησης, σε συνδυασμό με την ένταση των μουσικών επιλογών και των σκηνικών εικόνων.

Μια παράσταση που χειρίζεται με πολύ σωστό τρόπο και το χιούμορ και τη δραματικότητά της, που σε κάνει να δεις και την άλλη μεριά, είτε αυτή είναι της εταιρείας είτε του εργαζόμενου. Πολύ ωραίο σημείο η στιγμή με τα καπέλα και πολύ δυνατή η φράση κλειδί που λέγεται προς το τέλος και είναι η εξής...

  Ήταν όντως ένα ταξίδι στις μελωδίες, στα φώτα, στη μνήμη, με οδηγό τα νέα του τραγούδια. Στα οποία βέβαια έχει συμμετοχή και η Λίνα Νικολακοπούλου, αλλά και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, που με έναν «μαγικό τρόπο» βρίσκεται επί σκηνής! Οπότε φαντάζεστε για τι ακριβώς μιλάμε. Ήταν ένα πολύ όμορφο βράδυ.

   Η Θέμιδα Μαρσέλλου κατάφερε να αποδώσει μοναδικά ένα έργο υπέροχο, που η ιστορία του στο σανίδι και τον κινηματογράφο δεν επιτρέπει κάτι διαφορετικό. Η επιλογή των ηθοποιών εξαιρετική. Χορεύουν, τραγουδούν και παίζουν με την ψυχή τους. Το χαίρονται και το χαίρεσαι αντίστοιχα.

  Μια αξιολάτρευτη παράσταση με πολύ μεράκι και αγάπη για τα παιδιά. Πριν από την παράσταση οι ηθοποιοί συστήσαν στα παιδιά κλασσικά αλλά και λιγότερα γνωστά όργανα που χρησιμοποιούνται και μετά το τέλος της όλα τα παιδιά ανεβήκαν στη σκηνή να τα δουν από κοντά, να τα πιάσουν και να μιλήσουν, να γνωριστούν και να παίξουν με τα παιδιά του «Μικρού Νότου». 

   Παρακολουθήσαμε διάφορα παιχνίδια υποταγής, λεκτικά κυρίως, τα οποία και σκοπό έχουν να μας οδηγήσουν στο υπόγειο… του μυαλού μας, του σπιτιού, της ψυχής. Οι διάλογοι ανθρώπινοι, καθημερινοί, σκληροί αλλά ειλικρινείς. Στο τέλος είχαμε πάρει τις απαντήσεις που θέλαμε. Ή μπορεί και όχι.

   Ο Πέτρος Ζούλιας, με την σκηνοθετική του ματιά, επέτρεψε στους ηθοποιούς του να κατανοήσουν τους ρόλους τους και να αποδώσουν τόσο τους χαρακτήρες, όσο και το κλίμα της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία.

   Άλλη μια επιτυχία για το χρυσό κορίτσι με το όνομα Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, που έκανε για άλλη μια φορά τα «μαγικά» της και πέρασε όλη την ουσία της παράστασης με μοναδικό τρόπο στο κοινό. Πολλά συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα για την παράσταση, που θα καρφωθεί για πάντα στη μνήμη μας.

   Η παράσταση ήταν καθηλωτική, τα συναισθήματα φούντωναν κατά τη διάρκειά της. Τα δάκρυα ήταν αναμενόμενα, καθώς και τα γέλια στις ατάκες του έργου. Όλα βοηθούσαν στην κάθαρση αλλά και έδιναν τροφή για σκέψη σε όλους μας.

     Στο τέλος κληθήκαμε να υψώσουμε τη γνώμη μας. Ογδόντα ένας ένορκοι αποφάνθηκαν… και εξήντα πέντε… το αντίθετο… Όχι, δεν θα σας πω την έκβαση. Έτσι κι αλλιώς, κάθε βράδυ το διακύβευμα θα είναι διαφορετικό,

 «Φαντάστηκα το θάνατο τόσες φορές, που όταν τελικά ήλθε, ήταν απλά μια ανάμνηση». Το άκουσα, το συγκράτησα, το μεταφέρω και τονίζω ότι πρόκειται για μόλις μια ατάκα σε σύνολο ενός σωρού που αναφέρθηκαν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχει γίνει τρομερή δουλειά στο κείμενο και οι ηθοποιοί ανέλυσαν και αναλύθηκαν σε σημείο που όλα να είναι μπροστά μας, να φαίνονται όπως θα έπρεπε να φαίνονται.

    Μια μουσικοχορευτική παράσταση για παιδιά, το “Τικ Τακ Ντο”, συνδυάζει μουσικές από τέσσερις πολιτισμούς και διδάσκει τα παιδιά για τη διαφορετικότητα, την ελευθερία της έκφρασης, την ειρήνη, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Μια γρήγορη γνωριμία με τρεις από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών, μέσα σε μια πρωτότυπη ιστορία. Μια παράσταση που σίγουρα θα θέλατε να δουν τα παιδιά σας.

   Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω παράσταση της αγαπημένης Κέλλυ, της συγγραφέα της καρδιάς μας και σίγουρα επίτιμης νονάς ΟΛΩΝ των παιδιών, ανεξαρτήτως ηλικίας. Είναι όμως πάντα σαν την πρώτη φορά. Πολλή μουσική, όμορφα τραγούδια (με τη σφραγίδα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που έφυγε νωρίς), μια γλυκιά ιστορία και διάφορα ευτράπελα.

 Δεν θα εστιάσω σε κανένα ηθοποιό προσωπικά. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτό που παρακολούθησα είχε να κάνει με ένα απόλυτα λειτουργικό σύνολο. Από την πρώτη στιγμή της πρώτης σκηνής, που ανάβουν τα φώτα, μέχρι την τελική «φωτογραφία» πριν τα φώτα ξανακάνουν το θαύμα τους και πάμε στο μπιζάρισμα, είχαμε να κάνουμε με μια ομάδα που είχε κατέβει στο γήπεδο μόνο για να κερδίσει.

   Θεωρώ το εγχείρημα της Έφης Μεραβόγλου δύσκολο και ταυτόχρονα συναρπαστικό. Μα μετά την εμπειρία μου δηλώνω απερίφραστα ότι πέτυχε ό,τι ήθελε να μας μεταφέρει.

   Ο Σπύρος Μιχαλόπουλος σκηνοθέτησε μια παράσταση χαρακτήρων με συνεχή ρυθμό. Η χημεία ανάμεσά τους ήταν εξαιρετική και καθηλωτική. Το σκηνικό λιτό, λειτούργησε ως χρονομηχανή, μεταφέροντάς μας στην δεκαετία του ’80, ενώ υπέροχες μουσικές επιλογές τόνιζαν τη νοσταλγικότητα της εποχής. 

Ο Γκόγκολ έχει γράψει ένα διαχρονικό έργο, που στηλιτεύει ανθρώπινες συμπεριφορές, ανάγκες και συνήθειες, ταυτόχρονα με τη σκληρή πραγματικότητα και τα στενά περιθώρια που δυσκολεύουν ακόμα και την ίδια την επιβίωση. Ξεγυμνώνει τον κόσμο του υπαλλήλου που υπηρετεί την κρατική μηχανή.

   Η παράσταση «αναπνέει» σαν κανονικός άνθρωπος. Η σκηνοθεσία του Γιάννη Βούρου είναι εξαιρετική, αφού έδωσε τον αέρα που χρειαζόταν η παράσταση για να γίνει τόσο οικεία. Τα σκηνικά πλήρως λειτουργικά και λιτά, καθώς όλη η έμφαση έπρεπε - και καλώς έκαναν - να δοθεί στην ερμηνεία των ηθοποιών.

 Ο επίλογος είναι τα τρεμάμενα λόγια ενός τρεμάμενου ανθρώπου που κατάφερε να επιζήσει. Δεν ξέρω κατά πόσον είναι ευτυχής γι’ αυτό. Ναι, η ζωή είναι απίστευτα γλυκιά. Δεν έχω ιδέα όμως αν αυτό ισχύει για ζωές που έχουν τόσο πολύ θάνατο μέσα τους.

Ο χάρος βγήκε παγανιά…

   Η παράσταση «Μαθήματα Πολέμου ΙΙ: Σικελικά δράματα» είναι μια γροθιά στο στομάχι όλων μας. Ξετυλίγεται μαεστρικά και σε βάζει να σκεφτείς και να αναλύσεις πολλές πτυχές. Τέτοιου είδους παραστάσεις τις χρειαζόμαστε. Με τον καιρό θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αρκεί να τις αφήσουμε να ανοίξουν την ψυχή και το μυαλό μας.

Το υπέρτατο αυτό θεατρικό έργο του μαιτρ της φάρσας Ζωρζ Φεντώ, που συνθέτει τις πιο ιδιαίτερες συζυγικές φάρσες με απρόοπτες και κωμικές παρεξηγήσεις, μπορείτε να το απολαύσετε άφοβα και να πάρετε όσα υπόσχεται το αυτό θεατρικό, με την σκηνοθετική υπογραφή του Πέτρου Φιλιππίδη. Σαφώς τον ίδιο θα τον δείτε και στη σκηνή, όχι μόνο σε ένα, αλλά δύο χαρακτήρες.

   Η Σαλίνα και η Ελπίδα μας ταξιδεύουν όμορφα και πολύ μελωδικά με υπέροχες ερμηνείες και όμορφους διαλόγους. Το σκηνικό λιτό αλλά ουσιαστικό και γεμάτο με όσα η ιστορία απαιτεί. Οι μουσικοί της παράστασης συνοδεύουν της ηρωίδες σε όλη τη διάρκεια με συνέπεια, δίνοντάς μας την ένταση που η ιστορία έχει.

   Στα ξεσπάσματα οργής έβλεπες τους αντιπάλους του, στις γαλήνιες περιγραφές ο ορίζοντας αντανακλούσε στα μάτια σου, στις στοργικές περιγραφές η καρδιά σου χτυπούσε σε άλλο ρυθμό, την ώρα που πλησίαζε το τέλος ένιωθες την αγωνία του. Αυτή είναι η παράσταση που παρακολούθησα, ένα κονσέρτο συναισθημάτων υψηλού επιπέδου.

Είναι μια δουλειά που θα ξανάβλεπα με πολλή χαρά μου και μάλιστα με μεγάλη συντροφιά. Βλέπετε, το θέμα που αναπτύσσει η Στάικου μέσω των ηθοποιών της, είναι πάντα επίκαιρο, είναι πάντα τροφή για σκέψη και καλή κουβέντα.

   Με ιδιαίτερη άνεση η Αθηνά Παππά, χρησιμοποιώντας το γλαφυρό κείμενο του Κωνσταντίνου Ρόδη και του Ιωάννη Κυφωνίδη, κυμαίνει την αφήγησή της ανάμεσα στον αυτοσαρκασμό, το γέλιο, τη λύπη και το μαύρο χιούμορ, στο οποίο ένα ολόκληρο θέατρο δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί.

   Η Μέλανι Μαρχάινε και η Ρένα Τσουρή, σε πολλαπλές διανομές, φροντίζουν για να περάσουν τα βλαστάρια μας καλά και μην σας πω και καλύτερα, κατά τη διάρκεια της παράστασης.

    «Οι Φάλαινες του Αυγούστου» είναι μια από τις πιο συγκινητικές παραστάσεις που έχω δει. Μπροστά σου διαδραματίζεται μια ιστορία που κρύβει μοναξιά, αγώνα, ελπίδα αλλά και φόβο για το γήρας που έρχεται για όλους μας.

   Η παράσταση στο θέατρο Πόλη μας βοήθησε να εμβαθύνουμε σχεδόν αμέσως στο κείμενο. Μια απίστευτη Παναγιώτα Βλαντή μας καθηλώνει στο καρότσι της και μας κάνει να νιώθουμε και ν’ ασπαζόμαστε τις σκέψεις και τις αγωνίες της.

   Όλος ο θίασος στάθηκε σε τόσο υψηλό επίπεδο που το μπιζάρισμα στο τέλος θα έπρεπε να κρατήσει τρεισήμισι ώρες για να είναι αυτό που του πρέπει. Όλες οι σκηνές ήταν σοκαριστικές. Για την ακρίβεια «Σοκ και δέος» ήταν οι πρώτες λέξεις που μου ήλθαν στο μυαλό, φεύγοντας από το χώρο του θεάτρου.

 Λυτό το σκηνικό, με δυο φορέματα να στέκονται, με την πρωταγωνίστρια να ξεδιπλώνει τη ζωή της και με μιας να σπάει στα δυο! Τώρα ποια έχουμε απέναντί μας, την Ανθή ή την άλλη, τη Ρωσίδα; Πώς το καταφέρνει; Τι είναι αυτό που την κάνει να κάνει αυτό που κάνει;

    Οι τρεις ηθοποιοί μας άφησαν απόλυτα ικανοποιημένους, μπήκαν στο πετσί του ρόλου και δεν μας άφησαν να υποψιαστούμε, μέχρι το τέλος, τι συμβαίνει. Και δεν θα το μάθετε ούτε από μένα αυτό. Θα σας αφήσω να κάνετε κι εσείς το ταξίδι στο παραμύθι, τη φαντασίωση, την ελπίδα...

 Πρωτανέβηκε το 1979 και σαράντα χρόνια αργότερα ο Κοραής Δαμάτης σκηνοθετεί και ο Δημήτρης Καρατζιάς πρωταγωνιστεί. Ο θίασος μπαίνει και βγαίνει στην αίθουσα του τρίτου ορόφου του Vault και ο κόσμος παρακολουθεί την άψογη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

   Για όσους έχουν δει την ταινία, αξίζει χωρίς αμφιβολία να δουν και τη θεατρική της μεταφορά. Οι ήρωες ίσως να είναι πιο ανθρώπινοι από την κινηματογραφική τους εκδοχή, αλλά σίγουρα δεν θα τους απογοητεύσουν. Για όσους δεν την έχουν δει και αγαπάνε το θέατρο, είναι μια ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα έργο που θα τους συγκινήσει, θα τους διασκεδάσει και θα τους προβληματίσει.

   Συγνώμη αν σας πήρα απ’ τα μούτρα, αλλά αυτή η παράσταση δεν σηκώνει αστεία. Διαπραγματεύεται – περιγράφει - αποενοχοποιεί τον πόνο ενός πατέρα για το δυσβάσταχτο πρόβλημα και μετέπειτα χαμό της κόρης του, Μαρίας.

  Μια παράσταση καλοκουρδισμένη και δουλεμένη με μεράκι και αγάπη από όλους τους συντελεστές. Ένας θίασος σα γερή γροθιά, που δημιουργεί ένα έργο γεμάτο μουσική και ηχηρά μηνύματα. Ο Σταμάτης Πακάκης υπογράφει κείμενο και σκηνοθεσία και μας γεμίζει προσδοκίες για το μέλλον.

Εκπληκτικές οι ερμηνείες των τριών ηθοποιών, οι οποίοι ακροβατούσαν ανάμεσα στους ρόλους της πρώτης ιστορίας και την αφήγηση των δύο επόμενων. Το σκηνικό, λιτό με ρομαντική διάθεση και τα ρούχα μύριζαν άλλες εποχές.

Η Λυδία Κονιόρδου εμφανίζεται αρχικά σαν αφηγήτρια, στη συνέχεια όμως μπαίνει στο ρόλο του Μέγα Ιεροεξεταστή και απογυμνώνει τελείως το χαρακτήρα αλλά και ό,τι πρεσβεύει. Όταν ο σταυρός ορθώνεται στο σκηνικό και όταν εκείνο το κόκκινο φως εστιάζει στο πρόσωπό της και αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της...

Όπως ακριβώς στην τελετουργία του Σεπούκου, έτσι και εδώ ο μεγάλος ηθοποιός εκφράζεται μέσα από ένα μεγάλο ήρωα, ο οποίος εφαρμόζει κατά γράμμα το «Κανένας χώρος για ατίμωση»! «Έφυγε τούτη η νύχτα. Αλάφρωσα»…

 Η παράσταση στο θέατρο Εργοτάξιον μας εξέπληξε ευχάριστα, αφού από την είσοδό μας κιόλας νιώθουμε τον εγκλεισμό με τη χρήση του διαφανούς μανδύα που τυλίγει το σπίτι, παραπέμποντας στη γνωστή ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα.

   Οι πέντε χαρακτήρες είναι συνέχεια πάνω στη σκηνή. Ο καθένας έχει την αποστολή του και όλοι μαζί εμπλέκονται σε μία κίνηση που έχει σκοπό να διαλύσει μία πόλη και μαζί τη χώρα. Η οργάνωση έχει θέσει τα όρια, έχει βάλει τους κανόνες. Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα!

   Συμπέρασμα έχουμε λοιπόν; Δεν ξέρω. Για μένα η παράσταση αυτή είναι μια δήλωση κατά της βίας γενικότερα. Ούτε προτείνει κάτι άλλο, ούτε αναφέρει εναλλακτικές.

 Εξαιρετική η χημεία ανάμεσα στο Φώτη Μακρή, τον οποίο συναντάμε σε διπλό ρόλο ως γιατρό και σκηνοθέτη και τη Στέλλα Κρούσκα (η δήμαρχος), ως αδελφή και αντίπαλό του.

  Η Μαριτίνα Πάσσαρη μας έχει δώσει ένα σύγχρονο αλλά και καθημερινό έργο μέσα από ένα κομμωτήριο, με λόγο απλό και κατανοητό. Άλλοι είμαστε κλεισμένοι στους εαυτούς μας και άλλοι προσπαθούμε να δούμε τη ζωή μέσα από τη ζωή των άλλων.

   Η απόδοση των ηθοποιών ήταν καταπληκτική, μας έβαλαν στο πνεύμα του έργου, νιώσαμε τη δυστυχία, την ειρωνεία, ακόμα και την απέχθεια που δημιουργούσαν κάποιες επιλογές τους. Η πλοκή του έργου είναι ρεαλιστική και στο τέλος μας κρύβει μια έκπληξη, όπως κάθε έργο που σέβεται τον εαυτό του.

Για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Μικρό Γκλόρια βλέπουμε μια συναρπαστική προσέγγιση σε σύγχρονα θέματα και κοινωνικές ευαισθησίες που συχνά δεν είμαστε διατεθειμένοι να αναλογιστούμε.

   Στην παράσταση παρακολουθούμε μια ομάδα σχολής χορού, με το δάσκαλο να θέλει πάση θυσία να πάρει μέρος σε ένα παγκόσμιο διαγωνισμό χορού με την ομάδα του. Η μούσα του όμως, η καλύτερή του χορεύτρια, μετά από ένα ατύχημα μένει ανάπηρη...

   Αυτό που θα συγκρατήσετε είναι κάποιες εντυπωσιακές στιγμές παράλληλου ατακαριού, κινήσεων συντονισμένων και απόπειρας μιούζικαλ, βασισμένου σε μία και μόνο λέξη. Λιποθυμώ! Και μάλιστα τονισμένη αλλού.

    Ο μονόλογος ήταν γραμμένος για να μας ταράξει συθέμελα. Έβγαζε στη φόρα τους πιο κρυφούς μας φόβους. Η Βασιλική Κυπραίου, σε ρόλο αφηγητή, εκτελεστή αλλά και δικαστή. Ναι, δικάζει όλους εμάς που εθελοτυφλούμε μπρος στην αλήθεια και καλά κάνει.

 Ο μονόλογος είναι συγκλονιστικός. Η Μπέσυ Μάλφα κάνει την ηρωίδα να ζωντανεύει μπροστά μας. Να μας κουνά το δάκτυλο με πείσμα. Αντιπροσωπεύει όλα όσα αφήσαμε στην άκρη. Η ζωή της είναι κομμάτι της ζωής μας. Η Shirley είμαστε όλοι εμείς που δεν τολμήσαμε να ζήσουμε, να εκφραστούμε.

 To νήμα του χορού είναι εν προκειμένω το νήμα της ζωής. Η Γεωργία Ηλιοπούλου είχε την έμπνευση πριν τρία χρόνια και στο όραμά της συμπαραστάθηκαν μερικοί φωτισμένοι άνθρωποι του χώρου.

 Η παράσταση σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη αποτελεί μια δυνατή εμπειρία και ειδικά κάτω από τη σκέπη του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου που βρεθήκαμε.

 Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών ήταν ομολογουμένως μοναδικές. Δεν υπήρξε δείγμα ατομικής προβολής από κανέναν, παρά μόνο ένα συλλογικό αποτέλεσμα που δικαίωνε την παράσταση και την επιλογή του κοινού. 

Η παράσταση είχε όλα όσα θα περιμέναμε και ακόμα περισσότερα. Όλοι όσοι έπαιξαν τίμησαν τον κόσμο που ήλθε να παρακολουθήσει, το κείμενο και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Ήταν άψογοι και τουλάχιστον συγκινητικοί.

   Η παράσταση που παρακολουθήσαμε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν η αρτιότερη και η πιο αυθεντική παράσταση που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Με αγάπη απέδωσαν το κείμενο, χωρίς να το τσαλακώσουν, να το αλλάξουν ή να το παραφράσουν. Σεβάστηκαν όλες τις λεπτομέρειες και με τις απίστευτες τους ερμηνείες το σήκωσαν ψηλά.

 Η παράσταση στο Θέατρο Παπάγου ήταν κάτι υπέροχο που έδενε όμορφα με το χώρο. Σε μία γλυκιά καλοκαιρινή βραδιά, το θέατρο ήταν κατάμεστο και ο κόσμος απήλαυσε το ιδιαίτερο αυτό θέαμα.

   Η ιστορία αυτή θέλει να μας διδάξει για το μάταιο των πολέμων, την αλληλεξάρτηση μεταξύ των δύο φύλων, το σεβασμό προς το μεγαλύτερο όπλο που έχει ανακαλυφθεί ποτέ. Το σεξ!

   Πρόκειται για μία μορφή κάθαρσης που – στην ουσία – συγκλονίζει αντιστρόφως ανάλογα με το συναίσθημα που πηγάζει από το μακάβριο της «εκτέλεσης». Πρόκειται για ένα γενναίο έργο με γενναίους υποκριτικούς πυλώνες.

    Άλλωστε η παράσταση αυτή βγαίνει για τέταρτη σεζόν, με κάποιες αλλαγές που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε κάποιους ρόλους και περισσότερο γέλιο. Ίσως να έχει πάρει την τελειότερη μορφή της αυτή τη φορά. Η ομαδάρα είναι εκρηκτική και η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβεις.

  Ήταν μια παράσταση που θα θυμάμαι για χρόνια καθώς πάντρεψε δύο μεγάλες αγάπες μου, την τραγωδία και το metal τόσο ονειρικά. Βάδισα μαζί τους, αφουγκραζόμουν τις ανάσες και τους φόβους τους.

   Και οι τρεις ηθοποιοί είχαν εκπληκτική χημεία μεταξύ τους και μας προσέφεραν μια απίστευτα δροσερή καλοκαιρινή θεατρική παράσταση. Σκηνοθετικά δόθηκε το περιθώριο στους ηθοποιούς να αναπτύξουν τους χαρακτήρες. Αν και οι ρυθμοί ήταν γρήγοροι και έντονοι, δεν υπήρξαν κενά κατά την εξέλιξη της ιστορίας.

   Μια ομάδα νέων ηθοποιών ενώνεται υπό την καθοδήγηση του Πάνου Λουκαΐδη για τη μεταφορά αυτού του εκπληκτικού έργου. Το αποτέλεσμα είναι πραγματικά απολαυστικό. Εξαιρετικά κουστούμια, με τις αντιθέσεις του κόκκινου και του άσπρου να ενισχύουν το αισθητικό αποτέλεσμα της παράστασης.

    Απίστευτο γέλιο, βασισμένο σε μεγάλο βαθμό στον αυτοσχεδιασμό και την οξυδέρκεια του Ζαραλίκου, ο οποίος έβγαλε ολόκληρο νούμερο με τις απαντήσεις του κοινού για τις διακοπές του, όπως και για το θέμα που είχε με τον ήχο στο δεύτερο μέρος του προγράμματος.

Και ανάμεσα σε όλα αυτά, η εκπληκτική ερμηνεία της Fide Koksal. Συγχωρέστε με, αλλά ήταν τόσο σπαρακτικός ο τρόπος που ερμήνευσε ένα μοιρολόι (όχι ότι στα άλλα ήταν άχρωμη, κάθε άλλο), που ξέχασα πολλά πράγματα, όπως και το πλήθος ή τη σειρά των τραγουδιών, γενικά το ότι ήμουν σε θέατρο.

 Η γλώσσα είναι καθαρή και εκλεπτυσμένη, βάζοντας το μυαλό μας συνεχώς σε σκέψεις. Συνεχιζόμενοι στοχασμοί και συμπεράσματα, αδιάλειπτη φιλοσοφία δίχως συναισθήματα θετικά ή αρνητικά, μόνο λέξεις…  

Η ζωή της, μια ιστορία με πολλές σκηνές. Το ξεκίνημα γίνεται σε ένα μπουλούκι πλανόδιων ηθοποιών. Μαγεύεται και τους ακολουθεί. Κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και τελικά δικαιώνεται.

     Μια παράσταση με πολύ συγκίνηση αλλά και με κωμικά στοιχεία, που συνάδουν με την αγωνία αυτής της γυναίκας για όσα της αρνήθηκε η ζωή. Όταν αναπάντεχα της συμβαίνει κάτι καλό, θα πάρει αποφάσεις για τη ζωή και το πως την έβλεπε τόσο καιρό.

   Άνθρωποι περνάνε από τη ζωή της, άλλοι της μιλάνε τρυφερά και άλλοι προκαλούν θόρυβο αβάσταχτο. Έτσι εκείνη επιστρέφει πιο αποφασισμένη και σπασμένη από ποτέ, ώστε να θυμηθεί και να σταθεί στα πόδια της γερά, αυτή τη φορά χωρίς δεκανίκια δανεικά.

   Αξίζει να τονιστεί το υπέροχο σκηνικό, η μουσική και τα βίντεο που προβλήθηκαν, τα οποία πραγματικά σε ταξίδευαν στο χρόνο. Τέλος, ο χώρος είναι μοναδικός επίσης.

Οι ερμηνείες είναι τόσο δυνατές και ειλικρινείς, η σκηνοθεσία με το φωτισμό και τη μουσική κάνουν το σύνολο ακόμη καλύτερο, που απλά πρέπει να πάτε να το δείτε. Εγώ έφυγα γεμάτος μετά το τέλος της παράστασης.

     Το “Γάμος Σημαίνει...” είναι μία πολύ ειλικρινής πρόθεση που αξίζει να βιωθεί από τους έγγαμους κυρίως θεατές, που θα καθρεφτίσουν σίγουρα τον εαυτό τους και η φρεσκότατη και συμβολική παρουσία της Ιωάννας Δαρμή στον επίλογο δίνει την κάθαρση που υποσχέθηκε ο δημιουργός.

   Αυτό που είδα και θα το ξανάβλεπα ευχαρίστως είναι οι εκφράσεις και το ιλαροτραγικό μια ειρωνείας που θα επιθυμούσε να παραμείνει χωρίς όνομα.

  Πολύ καλή η σκηνοθεσία και ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους ηθοποιούς, για τις εξαιρετικές τους ερμηνείες! Μέσα σε ένα λιτό σκηνικό φτιαγμένο από γρασίδι, στην αρχή φύτεψαν μικρούς σπόρους από προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο, που οι ανεμιστήρες στα πλαϊνά του... τα σκόρπισαν στο τέλος μακριά.

 Ο Πέρης Μιχαηλίδης είναι καταιγιστικός στο ρόλο του Γίοχαν. Δεν είναι μόνο η εκφορά του λόγου, δεν είναι μόνο ο τρόπος που κινείται στη σκηνή. Είναι και οι γκριμάτσες του, είναι οι μορφασμοί του όταν δεν έχει ατάκα.

Είναι μια παράσταση θρίλερ για τα θεατρικά δεδομένα. Ακόμα και αν κάποιος έχει δει την ταινία ή έχει διαβάσει το βιβλίο θα αναγνωρίσει ότι πρόκειται για μια πολύ καλή μεταφορά του στο σανίδι.

Η Σοφία Παπουτσόγλου έλαμπε στην σκηνή, παρότι έπαιζε καταπληκτικά τη διαλυμένη γυναίκα, όμως δύσκολα μπορούσες να πειστείς ότι έβλεπες μια γυναίκα κοντά στα πενήντα. Ναι, απέκτησε έναν ακόμη θαυμαστή θαρρώ.

Ο τρόπος που απέδωσαν μάλλον θα πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα για τις σύγχρονες ερμηνείες. Μα βάση έξι χαρακτήρες που έφεραν το γκροτέσκο στο απελπιστικά σύνηθες με μια ανάσα, αυτή η λαμπρή ομάδα κατέστησε σαφές ότι το τάλαντο και η ΠΟΛΛΗ δουλειά συνθέτουν το μωσαϊκό των επιτυχιών.

  Η παράσταση είναι ατμοσφαιρική με δόσεις υπερφυσικού, μεταφυσικού και μυστηρίου. Οι χαρακτήρες δόθηκαν ξεκάθαρα στο κοινό. Καλοδουλεμένοι ρόλοι που ο καθένας έχει κάτι να σου πει... Γενικά πρόκειται για μια δουλειά με μεράκι και πάθος από μέρους των ηθοποιών.

  Αν όμως θέλετε να μπείτε στα παπούτσια της φτωχής κομμώτριας, να θυμηθείτε πόσες φορές νιώσατε πραγματικά μόνοι, πόσες φορές αδικηθήκατε από άλλους ανθρώπους, πόσες φορές νιώσατε χαμένος δίχως εναλλακτική επειδή απλά ήσασταν «καλός», μην το χάσετε.

   Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου είναι συγκλονιστική στο ρόλο της Γέρμα. Θα πρέπει εδώ να τονίσω ότι όλοι οι ηθοποιοί στάθηκαν πολύ υψηλά, ήταν όλοι τους άψογοι, τούτη εδώ όμως… Ερμηνεία από άλλο πλανήτη, γκριμάτσες και τόνος φωνής για βραβείο.

   Το κείμενο ήταν πλούσιο σε γλωσσική έκφραση, αρκετά έντονο, γεμάτο συναισθηματικές εναλλαγές. Η υπόθεση σε καθοδηγούσε σταδιακά προς την κορύφωση, χωρίς όμως να προσφέρει κάθαρση στο κοινό, αφήνοντάς του μια γλυκόπικρη γεύση και ένα παγωμένο χαμόγελο.

  Το συγκεκριμένο βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, αφηγείται την προσωπική του εμπειρία που βίωσε όντας «φιλοξενούμενος» πρώτα στα γραφεία της Ασφάλειας και ύστερα στο «ταρατσάκι της οδού Μπουμπουλίνας», με το αποτρόπαιο πλυσταριό του, κατά τη μαύρη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

  «Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας». Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο, αρκεί να βγούμε από τα στενά όρια που έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας. Είμαστε άνθρωποι και οι καρδιές μας χτυπούν το ίδιο.

 Η Μαριτίνα Πάσσαρη έχει γράψει το κείμενο, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί. Μία όμορφη γυναίκα που μάλλον ταλαιπωρείται από τη μοναξιά και που έχει κάνει σχεδόν σπίτι της το μαγαζί.

      Οι ηθοποιοί της παράστασης καθήλωσαν με την ερμηνεία τους. Οι μεγάλες σιωπές που ενδεχομένως υπήρχαν, γέμιζαν με μαεστρία και έξυπνα από τους ηθοποιούς.

  Όλοι οι ηθοποιοί ήταν πειστικότατοι στους ρόλους τους, ώστε ο ερωτισμός της Νανάς να μπερδεύεται στον αέρα του θεάτρου με τις ευωδίες από τα διάφορα εδέσματα που ακούγαμε πως ετοίμαζαν ο Δαμοκλής με το Δημήτρη και δεν βλέπαμε, αλλά σίγουρα μυρίζαμε!

 Η Χριστίνα Χριστοφή σκηνοθετεί και αφήνει «παράθυρα» ανοικτά για πολλές ερμηνείες στο έργο αυτό που γράφτηκε το 1958 από το Χάρολντ Πίντερ και προοριζόταν για το ραδιόφωνο.

Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, με συμβολισμούς που εξυπηρετούν την ιστορία και τη ροή του έργου. Ωραία μουσική επένδυση να ενισχύει την αγωνία και το στοιχείο της έκπληξης. Φωτισμοί που κατάφερναν να μετατρέπουν το κενό σε δίλλημα και καρδιοχτύπι.

Αυτό νομίζω ότι είναι και το μεγαλείο της παράστασης, των ηθοποιών και των σκηνοθετών. Κι αν μπορούσαν να τη δουν και πέντε έξι σχολεία, χίλιες φορές καλύτερα.

Οι ηθοποιοί έδωσαν μοναδικές ερμηνείες, παραθέτοντας στο κοινό το ταλέντο τους και την γεμάτη συναίσθημα καρδιά τους. Ο Νίκος Καλογερόπουλος, η Βίκυ Μαραγκάκη, η Αλίκη Ζαχαροπούλου, ο Κωνσταντής Ζημιανίτης, η Κρυσταλλία Κεφαλούδη, η Δανάη Μπερή και ο Γιώργος Νάκος ήταν καθηλωτικοί.

    Δεν θα μπορούσα να βρω οτιδήποτε μεμπτό στην ενσάρκωση των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων, καθώς η εξαιρετική δυναμική των αντίστοιχων ηθοποιών είναι καθηλωτική.

  Τέτοια εκφορά λόγου πολύ δύσκολα θα συναντήσετε. Το τονίζω. Πολύ δύσκολα. Είναι απίστευτος ο τρόπος που οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της.

  Ο λόγος του Αισχύλου συναντάει το λόγο του Ίψεν, του Μπύχνερ, του Σνίτσλερ, μέσα σε ένα τρομακτικό σύμπαν ολοκληρωτικής καταστροφής, σε μια κοινωνία που θυμίζει "οικεία κακά". Οι Αισχύλιοι Πέρσες, η απόλυτη διαχρονική τραγωδία του ηττημένου, δανείζουν τη φωνή τους σε έναν σύγχρονο πόλεμο.

Η εισαγωγή μας προϊδέασε για το τι θα επακολουθήσει, δείχνοντας πως όσο υπάρχει τάλαντο, πολλή δουλειά και σωστή καθοδήγηση, πάντα θα εντυπωσιαζόμαστε από το αποτέλεσμα. Ήταν όλοι τους υπέρ-άψογοι και αποτελούν μεγάλη εξτραβαγκάνζα για όποιον πάει να δει την παράσταση.

Μας δόθηκαν λίγα λεπτά να επαναφέρουμε τη σκέψη και το συναίσθημά μας και αλλάξαμε χώρο, κάτι το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον, για να δούμε το δεύτερο μονόπρακτο. Εκεί, μέσα από τα κύματα αναδύθηκε η ελπίδα. Μέσα από λίγα λόγια και συντονισμένες κινήσεις, αποδόθηκε έξοχα το κάθε συναίσθημα φόβου, αγωνίας και λύτρωσης.

 Τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο Αθηνών και όσοι δεν έχετε προλάβει να το δείτε έως σήμερα, κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. Θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω. Παράσταση ολοκληρωμένη στο σύνολό της.

  Η παράσταση ξεδιπλώνει μπροστά μας ιστορίες κοριτσιών που υπέστησαν αυτή την τακτική. Όλες οι ιστορίες σε καθηλώνουν και σε προβληματίζουν, καθώς γνωρίζεις ότι κάπου κάποιες γυναίκες δεν μεγαλώνουν όπως εσύ.

  «Τι με εμποδίζει λοιπόν να ξαναγεννηθώ;» αναρωτιέται κάπου στο βιβλίο ο ήρωας και εγώ παραφράζω σε «Τι με εμποδίζει να ξαναδώ την παράσταση;» και συμπληρώνω πώς τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Είναι ένα έργο που βλέπεται πολύ ευχάριστα, που προβληματίζει, που συγκινεί, που εμπεριέχει στοιχεία διαχρονικής ψυχοθεραπείας.

Ο Τάσος Ιορδανίδης είναι ο ερμηνευτής, σε ένα κορυφαίο αντιπολεμικό μονόλογο γροθιά. Ο τρόπος που ερμηνεύει τον Τζόνι είναι ανατριχιαστικός. Η κραυγή του γίνεται και δική μας, οι σκέψεις του μιλούν με τις δικές μας. Ταυτιζόμαστε μαζί του και δεν είναι λίγες οι φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης, όπου θυμός και κλάμα ενώνονται.

   Ο Οικονομίδης δημιουργεί ένα θεατρικό περισσότερο προσώπων παρά καταστάσεων. Αν και λίγο πολύ είναι αναμενόμενα αυτά που εξελίσσονται, οι ερμηνείες είναι τόσο έντονες που το κοινό μοιραία αφομοιώνει απόλυτα όλα τα συναισθήματα Από την προσμονή και την αγωνία για την άφιξη του πατέρα στην αρχή της παράστασης, την ταραχή και το φόβο για όλα όσα έπονται, μέχρι την αποστροφή και τον πόνο της Στέλλας.

  Η Γλυκερία Μπασδέκη χτυπάει δυνατά κάτω απ’ τη ζώνη και ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος μας προσφέρει το χτύπημα με τέτοιο τρόπο, που δεν γίνεται να το προσπεράσεις. Η ψυχική υγεία είναι πλέον στο τραπέζι της καθημερινής συζήτησης και είναι ένα θέμα που δεν παίρνει πολλά αστεία.

Ηχηρό το μήνυμα που έδωσε ο θίασος στο κοινό που παρακολουθούσε αυτό το θέατρο του παραλόγου με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο χρόνος μας σε αυτή τη γη είναι λίγος και πολύτιμος για να το σπαταλάμε σε ανούσια πράγματα και ανθρώπους. Αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα της παράστασης.

Η Μαριάννα Πολυχρονίδη υπήρξε καθηλωτική στην ερμηνεία της. Όταν τραγουδούσε ένιωθες σα να μεταμορφωνόταν σε πλάσμα απόκοσμο, όταν αφηγούταν δεν σου άφηνε περιθώριο να μην δακρύσεις και εσύ μαζί της. Πόσους ρόλους χωράει στα αλήθεια ένα πρόσωπο και πόσα συναισθήματα μπορεί να αποδώσει;

Εκπληκτικές και απρόσμενες ερμηνείες που σε καθηλώνουν σε διαφορετικά σημεία. Δεν σε κουράζει παρόλο που έχει συνεχείς αυξομειώσεις γιατί καταλήγουν σε μεστά νοήματα.

Τι τρελοκομείο ρόλος ήταν αυτός; Έκανε και τους δύο Δρόμιους με έναν απίστευτα ξεχωριστό τρόπο και πιστεύω πως διασκέδασε παίζοντας όσο κανείς άλλος, ούτε καν κάποιος από τους θεατές! Ιδίως η σκηνή στην οποία βραβεύεται… Εκεί πλέον ξετρελαθήκαμε.

 Ερμηνεία ξεχωριστή που κατάφερε να δώσει την αίσθηση της ντίβας, ώστε μετά να φανεί η τραγικότητα της αποδόμησής της. Η Γκιωνάκη περιφέρεται στη σκηνή με τον αέρα που πρέπει για το ρόλο. Τόσο όσο.

 Μια εξαιρετική παράσταση, ένα ψυχολογικό θρίλερ που απογυμνώνει τους χαρακτήρες σιγά σιγά και σταθερά και φτάνει σε κορύφωση, δίνοντας τις απαντήσεις που όλοι αναμέναμε. Θαυμάσιοι στους ρόλους τους όλοι οι ηθοποιοί.

  Και το τελείωμα σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Και η καρδιά συνεννοείται αυτόματα με την ψυχή και πονούν ταυτόχρονα. Είναι το ίδιο συναίσθημα με το μπάσιμο της φυσαρμόνικας στο “The River”. H ίδια ανατριχίλα, η ίδια πικρή γεύση, η ίδια μιζέρια που ποζάρει αγέρωχη…

 Υπέροχη μουσική επένδυση και εξαιρετικοί φωτισμοί, ενίσχυαν ή αποφόρτιζαν την ένταση της σκηνής αναλόγως. Σκηνικά παγωμένα και σκοτεινά, ακριβώς όπως θα φανταζόταν κάποιος ένα δωμάτιο μιας ψυχιατρικής κλινικής. 

 Είναι πολύ πιθανό να αλλάξετε ακόμα και στάση ζωής όταν δείτε αυτή την παράσταση. Είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα. Αν είστε άνδρας, τότε ίσως να αναρωτηθείτε για όσα χαζά σκέφτεστε για τις γυναίκες.

Ο μονόλογος «Όταν η Μέριλιν Μονρόε μένει μόνη» δίνει απίστευτα ερεθίσματα σκέψης που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε πολλά. Θα ξεχωρίσετε τα σημαντικά πράγματα. Θα δείτε πως όσα χρήματα ή δόξα και αν έχετε ή θέλετε να αποκτήσετε, αν δεν είστε ευτυχισμένοι...

Μια και στο χώρο δεν υπάρχουν καμαρίνια, στήθηκαν καμαρίνια και αποτέλεσαν κομμάτι του σκηνικού! Οι ηθοποιοί τελειώνουν το ένα μονόπρακτο, πάνε στο άλλο και στο ενδιάμεσο αλλάζουν ρούχα, επιμελούνται το μακιγιάζ τους και εμφανίζονται ετοιμοπόλεμοι, σε θέση ισχύος απέναντι στο επόμενο μονόπρακτο.

     Οι «‘Ήρωες» είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει. Μια συγκινητική ιστορία γεμάτη τόσο γέλιο. Το έργο είναι γραμμένο με χιούμορ αλλά και με πολλά βαθιά νοήματα. Οι τρεις ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών και πραγματικά κρατούν στο χέρι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης το κοινό.

  Οι ηθοποιοί έχουν διεισδύσει απόλυτα στους χαρακτήρες που υποδύονται και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Σκηνικά και ρούχα πλήρως εναρμονισμένα με το κείμενο αλλά και το ύφος της παράστασης.

     Οι μοντέρνες ερμηνείες και το σκηνικό της παράστασης συμβάλουν υπέροχα στην απόδοση του έργου με μια ματιά φρέσκια και σύγχρονη. Έντονες στιγμές με δυνατές αποδόσεις και από τους τρείς ηθοποιούς, δίνουν ερμηνευτικά τη σωστή σημασία στα νοήματα του κειμένου.

 Ένας καταιγισμός από ατάκες, γέλια και ειρωνείες, κατέκλυσε τη σκηνή και οι επτά ηθοποιοί άρχισαν να μας βάζουν στο νόημα. Μια παρέα φοιτητών πολύ κοντά στην αποφοίτηση βρίσκεται σε ένα χώρο μαζεμένη.

   Βαριά, κλειστοφοβική και αποπνικτική η παράσταση, με τους τέσσερις ηθοποιούς να υποδύονται τους χαρακτήρες τους με περισσή φυσικότητα. Ακόμα και η μυρωδιά από τα τσουβάλια αναδύθηκε κάποια στιγμή, για να συγκεραστεί όλο αυτό που βλέπαμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.

Η κάθαρση είναι κοντά. Ίσως να είναι μαρτυρικό να ακούει τη σύζυγό του να μιλά για τις φαντασιώσεις της, ιδίως μάλιστα όταν εκείνος δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτές, όμως η κάθαρση είναι κοντά.

    Ο Πέτρος Ζούλιας φρόντισε να κάνει μία εμπνευσμένη μεταφορά. Θα σταθώ πρώτα στο κείμενο. Δεν έχω ιδέα αν ευθύνεται ο δημιουργός ή αν έχει ασχοληθεί άλλος με τη διασκευή, θα πρέπει να πω όμως ότι είναι αριστουργηματική η απόδοση!

  Η παράσταση έχει απίστευτα έντονες στιγμές. Πολιορκεί με ερωτηματικά που τις περισσότερες φορές έχουν στόχο εμάς. Μπορεί η κατάσταση που βιώνουν εκείνοι επάνω στη σκηνή να είναι τραβηγμένη, παρανοϊκή αν θέλετε, αλλά άνετα μπορεί να πλησιάσει δικές μας, μικρότερες ίσως, στιγμές παραφροσύνης.

  Οι ερμηνείες της δημιουργού και του Στέφανου Παπατρέχα είναι εξίσου τίμιες, εξίσου όμορφες και μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά. Μας θύμισαν τα νιάτα μας, μας θύμισαν υπέροχες εικόνες που ακόμα και μέσα στη σέπια τους παρέμειναν υπέροχες.

 Περίμενα να προβληματιστώ, να νιώσω, να θυμηθώ (αυτό για μένα πρέπει να κάνει η μαύρη κωμωδία). Και τα βίωσα όλα. Έφυγα πλήρης, καθώς η εικόνα των δύο αντρών με συνόδεψε και στο δρόμο του γυρισμού. Με έκανε και μένα να αναρωτιέμαι, «αν τότε είχα κάνει κάτι άλλο»…

  Μια παράσταση που κέρδισε με ευκολία μια θέση στην πρώτη πεντάδα της φετινής χρονιάς. Ένα έργο ύμνος ενσυναίσθησης αποδομεί τον άνθρωπο ενώ ταυτόχρονα τον εξυψώνει.

Και η μόνη σίγουρη αλήθεια είναι ότι φεύγοντας το κοινό ήταν ευχαριστημένο απ’ αυτό που είδε και βίωσε. Πολύ καλά τα κουστούμια, η μουσική, ο φωτισμός, η σκηνοθεσία. Όλα συνετέλεσαν ώστε να παρουσιαστεί μια εκπληκτική παράσταση.

   Θαυμάσιοι όλοι οι ηθοποιοί στις ερμηνείες τους, έδωσαν απίστευτο πόνο και πάθος στην απόδοση του κειμένου, σε μια κωμωδία που μασκαρεύεται δράμα και ένα δράμα που δεν μπορεί πια τα βαριά φουστάνια και καταφεύγει στα μποξεράκια της σάτιρας

   Οι ηθοποιοί προσεγγίζουν μέσα από κωμικότητα, γλαφυρότητα και φρεσκάδα τους ρόλους τους, κάνοντας το έργο ευχάριστο. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν σ’ αφήνουν να βαρεθείς αλλά και χαρακτήρες σωστά βασισμένοι σ’ αυτό που ήθελαν να πετύχουν.

  Δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για να περιγράψει αυτή την παράσταση. Οι ηθοποιοί έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και μεγάλη ψυχολογική πίεση κι αυτό φάνηκε στα μάτια τους την ώρα της υπόκλισης.

  Ο Γιώργος έχει γεννήσει ένα εκπληκτικό κείμενο, η Βασιλική Ανδρίτσου το σκηνοθέτησε όλο αυτό με περισσή φροντίδα και αγάπη και το αποτέλεσμα μεταφράζεται σε ατελείωτο χειροκρότημα, με έναν υπέροχα τίμιο ηθοποιό, ο οποίος μας δείχνι ότι η ζωή είναι σίγουρα ένα κουτί γεμάτο σοκολατάκια.

Εδώ και χρόνια, η Κάρμεν Ρουγγέρη «φταίει» που τα παιδιά μας μαθαίνουν να αγαπούν τη μουσική, τη μυθολογία, την ιστορία και στο τέλος της ημέρας την Ελλάδα. Συγκινούνται από τις τέχνες, αποκτούν μια παραπέρα ευαισθησία και μεγαλώνουν εκτιμώντας όλα αυτά που δημιούργησαν πολιτισμό.

  Το Victims μέσα από μια ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ, είναι ένα έργο πολύ δυναμικό, με γερές δόσεις έντασης που καταφέρνει να κρατήσει το θεατή καθηλωμένο. Ο Γιώργος Λιβανός «φωτίζει» σκηνοθετικά με περίσσια τέχνη όλα εκείνα που πρέπει να έρθουν στο φως.

     Ο Αντίνοος Αλμπάνης αποδίδει πολύ καλά τον άνθρωπο του σήμερα που παλεύει με τα θέλω, τις φοβίες, τις παραξενιές του σήμερα. Λόγος απλός με νόημα, σημερινός και έντονος. Οι φωτισμοί τονίζουν τις εναλλαγές στα συναισθήματα και αυτό το κάνει εξαιρετικό.

   “Η Γελάδα” σε αφορά σε κάθε επίπεδο. Είτε υπάρχει πρόθεση εμβάθυνσης είτε απλά θες να περάσεις ένα δίωρο “ξεκούρασης”, με βάση το χιούμορ και την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων του έργου.

  Οι αποδόσεις των ηθοποιών φτάνουν σε τέτοιο σημείο που θεωρείς πλέον ότι δεν παίζουν, ότι δεν υποδύονται. Απλά ζουν. Απλά υφίστανται. Ο τρόπος που οι ηθοποιοί γίνονται μέρος της σκηνής και της ιστορίας είναι αυτός ακριβώς που θα μας καθηλώσει στις θέσεις μας.

    Οι συμμετοχές έκαναν τον κόσμο να χειροκροτήσει και οι συμμετέχοντες (όλοι) θυμήθηκαν με αγάπη τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή περίπου εκατό χρόνια πριν, σαρκάζοντας και σατιρίζοντας μία χώρα που συμπεριφέρεται με τον ακριβώς ίδιο τρόπο εκατό χρόνια μετά.

  Ο Γιάννης Χαντέλης ερμηνεύει ένα μονόλογο με χαρακτηριστικά συγκινητικό τρόπο. Τον είχα δει στο «Νούρα» και μου είχε κάνει άριστη εντύπωση. Εδώ βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι διαφορετικό, η απόδοσή του όμως είναι εξίσου εντυπωσιακή.

   Ζωντανή μουσική από το πιάνο συνοδεύει το παραμύθι και τραγούδια της όπερας σε όλες τις γλώσσες ερμηνεύονται, τα οποία ταξιδεύουν μικρούς και μεγάλους θεατές στον κόσμο της μουσικής.

   Και οι δώδεκα ήταν υπέροχοι! Ακολούθησαν ο καθένας το δικό του «μονοπάτι», έδωσαν ρεαλισμό στους χαρακτήρες που υποδύθηκαν, ενώ συναντιόντουσαν μοναδικά μέσα στη σκηνή. Ήταν φορές που ένοιωθες τον ηλεκτρισμό τους να σε χτυπά, καθώς οι εντάσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες.

  Οι δύο γυναίκες δεν υποδύονται ρόλους, δεν έχουν να κάνουν με μελέτη και ανάλυση προσώπων. Υποδύονται κομμάτια της ανθρώπινης φύσης. Είναι γρανάζια σε ένα σουρεάλ ον, το οποίο όμως δεν ζει χωρίς πραγματικότητα.

  Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλους, ακόμα και στο πιο απαιτητικό κοινό, χωρίς κανένα φόβο. Σίγουρα θα καταφέρει να γίνει μια από τις αγαπημένες παραστάσεις όσων το επιλέξουν και εμείς ελπίζουμε και σας προτείνουμε να μην τη χάσει κανένας.

   Τέσσερις εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί δίνουν σώμα και ψυχή πάνω στη σκηνή, εναλλάσσοντας ρόλους νέου-γέρου και καλού- κακού. Οργώνουν τη σκηνή κάνοντας ένα τρομακτικό παιχνίδι με τα σώματά τους. Απλά εξαιρετικοί όλοι τους.

   Η Ιωάννα Τζίκα που ερμηνεύει τη Ρόρυ σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Δεν σκέφτεσαι ότι πρόκειται για παράσταση που παίζει κάποιον ρόλο. Πιστεύεις ότι είναι η έφηβη Ρόρυ. Ο εκπληκτικός μονόλογος της Hennessy απογειώνεται από την ηθοποιό με μοναδικό τρόπο.

Ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται η ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο πέφτουν οι μάσκες και ξεσκεπάζονται τα τέρατα πίσω από τους ανθρώπους… Θα πρέπει να σας πω ότι παρακαλούσα να μην τελειώσει ποτέ αυτή η παράσταση!

Οι ηθοποιοί κλήθηκαν να υποδυθούν δύσκολους και αναπάντεχους ρόλους, πράγμα που το έκαναν μ’ επιτυχία. Όλοι ξεχωριστοί και με αγάπη γι’ αυτό που υποδύονται κι ας είναι ένα έντερο. Σε καθηλώνουν μέχρι το τέλος, τόσο που δεν θέλεις να τελειώσει.

   Η Δήμητρα Παπαδήμα είναι συγκινητική και άξια θαυμασμού. Καταφέρνει να τσαλακωθεί και να μεταμορφωθεί σε μία εύθραυστη γυναίκα, που είναι θύμα της ίδιας της αγάπης της και των πιο τρυφερών συναισθημάτων που μπορεί να βιώσει άνθρωπος, πέρα από εποχές και έτη.

   Ο Δάνης Κατρανίδης και η Παναγιώτα Βλαντή παίζουν εξαιρετικά σε ένα κλασικό έργο που έχει χαρεί παγκόσμια επιτυχία. Εξαιρετικοί και γρήγοροι διάλογοι, με υπέροχες στιγμές γέλιου και συγκίνησης.

   Ο Τάσος Σωτηράκης, σαν άλλος Άρης Βελουχιώτης, σου έδινε την εντύπωση πως όντως έχεις μπροστά σου τον Άρη, θυμίζοντάς τον όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και υποκριτικά. Αλληλοεπιδρούσε με το ραδιόφωνο και αυτά που διάβαζε στην εφημερίδα και δε δίστασε στιγμή να φτάσει στα όριά του.

   Εξαιρετικός ο τρόπος που παρουσιάζουν την ιστορία. Τα σκηνικά μπορεί να φαίνονται λιτά, αλλά είναι εντυπωσιακά. Τα κουστούμια είναι ευρηματικά, καθορίζουν άμεσα το χαρακτήρα που χρειάζεται να υποδυθεί ο ηθοποιός σε κάθε σκηνή.

  Τελικό συμπέρασμα αυτού του μονολόγου; Τι κι αν έχεις φτάσει στο φεγγάρι και ακόμα παραπέρα; Τι και αν έχεις κατακτήσει όλο τον κόσμο, όταν γυρνάς στο σπίτι και είσαι μόνος χωρίς να υπάρχει κανείς να μοιραστείς μαζί του τις χαρές και τις λύπες σου;

   Μια ξεκαρδιστική παράσταση που έγραψε ιστορία! Το έργο των Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields, με τον πρωτότυπο τίτλο «Peter Pan Goes Wrong» ήταν Υποψήφιο για το Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας στο Λονδίνο (2016 Laurence Olivier Award) και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από ειδικούς και κοινό.

     Ένα έργο γεμάτο τρυφερότητα, χιούμορ και πικρία, ακριβώς όπως η ίδια η ζωή. Το κείμενο είναι έντονο και δυνατό, να γελάς φωναχτά και μετά να ανατριχιάζεις, να σωπαίνεις. Τα σκηνικά ήταν απλά, ένα σαλόνι ενός παλιού ζεστού σπιτιού, τα οποία δημιουργούσαν αίσθημα οικειότητας στο θεατή.  

   Το Beginning είναι μια εξαιρετικά δυνατή παράσταση. Ο συγγραφέας David Eldridge με χιούμορ, αλλά και με πολλά συγκινητικά σημεία, ξεγυμνώνει τον άνθρωπο και ανοίγει την πόρτα σε όλα όσα κρύβουμε επιμελώς στην ντουλάπα της ζωής μας. Μπαίνει μέσα στην ψυχολογία των ηρώων, αναδεικνύει προβλήματα αλλά και λύσεις.

  Τα τρία παιδιά που παρακολουθήσαμε είναι στην ουσία το ολοζώντανο soundrack της ταινίας που προβάλλεται από πάνω τους. Ένα κόμικ σε εξέλιξη, με εντυπωσιακά σκίτσα. Όσον αφορά τον ήχο, αυτός παραγόταν στο σύνολό του από τους τρεις της ομάδας.

  Οι τέσσερις ηθοποιοί που είδαμε επί σκηνής ήταν πειστικότατοι στους ρόλους τους και μάλιστα τόσο πολύ, που συγκλόνισαν τους θεατές.

   Πρόκειται για μία τρομερή παράσταση. Θα τη δείτε και σεις και θα μου πείτε. Έχει σχεδόν τρεις μήνες που παίζεται και μακάρι να συνεχίσει για άλλους τόσους και άλλους τόσους. Δεν είναι καθόλου κακό να ονειρεύεσαι και μάλιστα να ονειρεύεσαι κάτι που από τα μάτια πιάνεται… Και όταν πια κατεβαίνει…

  Το κείμενο ήταν εξαιρετικό, έξυπνο, συμβολικό, τρυφερό και γεμάτο χιούμορ. Τόνισε τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές των δύο φύλλων με διάθεση σαρκαστική και άκρως παιχνιδιάρικη. Επισήμανε τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που παρακμάζει και ξεχνάει.

  Ο Νικόλας Βαγιονάκης ερμηνεύει πολύ καλά τον ιδιόμορφο αυτό μονόλογο. Μέσα από ένα λιτό σκηνικό, με μία τζαμαρία και έναν καθρέφτη, καταφέρνει να αποδώσει τα συναισθήματα, τις εκφράσεις, τον ψυχισμό του χαρακτήρα σωστά και έντονα, με γρήγορες εναλλαγές από στιγμή σε στιγμή.

   Ερμηνείες μεγατόνων από όλο το επιτελείο, το οποίο έδειξε ότι η λέξη χώρος είναι μόνο μία έννοια. Από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς και μάλιστα εύκολα! Μαρκάρετε αυτά τα λόγια, θα τα ξανακούσετε σε ένδεκα μήνες από τώρα, όταν θα κάνουμε ανασκόπηση της χρονιάς.

  Συνταρακτικό είναι και το απόσπασμα κειμένου από την παράσταση που περιγράφει την αντίσταση αλλά και την προτροπή της νέας φυλακισμένης στις παλαιότερες να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους. "Τι δεν καταλαβαίνετε; Είστε ελεύθερες! Μόλις περάσετε την πόρτα αυτή, είστε εσείς κι ο ουρανός".

  Όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν καταπληκτικά και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τη «συνομιλία» με τα παιδιά της κονσόλας, όπως και το φοβερό και τρομερό gag με μια κυρία στην πρώτη σειρά, η οποία πρέπει να το χάρηκε ιδιαίτερα που της προσφέρθηκαν φιστίκια και μάλιστα από τους ηθοποιούς!

  Υπήρξαν αρκετές στιγμές που τα παιδιά στο κοινό ανταποκρίθηκαν σε κάποιο νεύμα του ηθοποιού ή ακόμα προσπάθησαν να του μιλήσουν και να τον προτρέψουν να κάνει κάτι απαντώντας του. Αυτό δείχνει από μόνο του πόση αμεσότητα είχαν οι ηθοποιοί, χωρίς όμως να επηρεάζονται από αυτό.

   Ένα από τα γνωστότερα και ίσως πιο αγαπητά βιβλία της Κατερίνας Μανανεδάκη παίρνει σάρκα και οστά στο θέατρο Χυτήριο. Μια ομάδα εκπληκτικών ηθοποιών ανεβαίνει στη σκηνή και το βιβλίο της Κατερίνας λαμβάνει τη μορφή που του αξίζει. Ζωντανεύει!  

  Έξυπνα δοσμένο το κείμενο μέσα από οκτώ εκπληκτικές ερμηνείες. Η Αιμιλία Υψηλάντη, ως Γκάμπυ, σύζυγος του θύματος, στέκεται με τρομερή κομψότητα αλλά και γλυκό χιούμορ.

  Με λυρικότητα και χιούμορ και μια σκηνοθεσία που δεν γίνεται να σας αφήσει αδιάφορους, οι πρωταγωνιστές μεταμορφώνονται σε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, προσδίδοντας στο σωματικό θέατρο μια άλλη διάσταση.

  Πρόκειται για μια απίστευτη παρωδία έργων τύπου Αγκάθα Κρίστι, για μία παράσταση η οποία μας δίπλωσε από τα γέλια και αυτό οφείλεται καταρχήν στο εκπληκτικό κείμενο και κατά δεύτερον στο δημιουργικό οίστρο, τον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών και τη διάθεσή τους να τα κάνουν όλα τατιάνα στο θέατρο.

     Η Μάγδα Κατσιπάνου ερμηνεύει την Αγγέλικα Νίκλη, μητέρα του Διονύσιου Σολωμού και με λίγα λόγια υπήρξε απλά καθηλωτική. Θαρρώ πως έβλεπα μπροστά μου την ίδια τη μητέρα του ποιητή, την αγάπη και την απόγνωσή της.

  Το κλασσικό παιδικό παραμύθι έρχεται και πάλι στη σκηνή για τους μικρούς θεατές. Η περιπέτεια της Μάγιας που εξυμνεί το κουράγιο και τη φιλία, ενθουσιάζει τα παιδιά που συμμετέχουν ενεργά σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, παρασύροντας και τους μεγάλους στο τραγούδι και τα παιχνίδια. 

  Τα ευτράπελα πολλά, το γέλιο σε κυρίαρχη θέση και άριστες ερμηνείες σε μια παράσταση που πραγματικά αγαπήσαμε. Ήταν πλήρως εναρμονισμένοι, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο και μας έδωσαν απλόχερα γέλιο μετά δακρύων παρακαλώ.

    Η σκηνοθεσία της Χρυσάνθης Κορνηλίου έκανε το έργο πλήρως προσαρμοσμένο στο γενικά δύσκολο χώρο του θεάτρου κι έδωσε μια άλλη νότα στη δραματουργική εκτέλεση των ηθοποιών. Μια ευχάριστη έκπληξη βέβαια είναι ο δούλος Κλαρίν που ξεχωρίζει και ίσως εν τέλει κλέβει την παράσταση.

    Όπως κάθε ιστορία αγάπης, έτσι κι αυτή εδώ είναι ποτισμένη με χιούμορ, εντάσεις, ηρεμία και πολύ τρυφερότητα. Κάτι σαν μικρογραφία της ζωής. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Οι δύο σπουδαίοι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους εν λόγω χαρακτήρες, επέλεξαν να τους ζήσουν κιόλας.

 Οι Μελαχρινός Βελέντζας και Γιώργος Δρίβας - οργώνουν τη σκήνη με τρομερές εκρήξεις και διακυμάνσεις ρυθμού και κίνησης, δίνοντας την αίσθηση μιας πεντατονικής κλίμακας στο πιάνο. Καταργούν τη βαρύτητα και πετυχαίνουν να περάσουν στο θεατή όλες τις αισθήσεις και τις μυρωδιές που νιώθουν.

Η Βαλέρια απεικονίζεται σε κάθε πίνακα του Δάμωνα, ένας Ιταλός συλλέκτης εμφανίζεται από το πουθενά και προσφέρει ένα τεράστιο ποσόν για να αγοράσει τους πίνακες και στη συνέχεια… Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με το κλου, το λόγο για τον οποίο θα έλθετε να δείτε την παράσταση.

 Η Ελλάδα είναι στενά συνδεδεμένη με τη θάλασσα και την κουλτούρα της. Τότε που οι γιορτές ήταν βαπόρια και άγκυρες και οι επιθυμίες ήταν η θαλπωρή ενός οικείου σπιτικού μετά από μια θαλασσοδαρμένη ζωή. Αυτή η εξαιρετική παράσταση μας οδηγεί σε εκείνον τον κόσμο, τον τόσο οικείο και συνάμα ξένο.

  Η παράσταση είναι πραγματικά υπέροχη! Δεν καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα, τα δρώμενα σε αρπάζουν από τα «μούτρα», το γέλιο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και οι μαντινάδες του Νίκου Ζωιδάκη συνδέουν απίστευτα τις σκηνές.

   Μια πολύ όμορφη παράσταση που δείχνει ωμά τον τρόπο ζωής μας την τελευταία δεκαετία. Κρυμμένοι πίσω από οθόνες, «ζούμε»… Αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Βγαίνουμε έξω και πάλι είμαστε με ένα κινητό στο χέρι, ποστάροντας συνεχώς, λες και εξαρτάται η ζωή μας από αυτό.

Είναι σοκαριστικό αυτό που θα παρακολουθήσετε. Φανταστείτε το σαλόνι ενός σπιτιού, με έναν αόρατο τοίχο γύρω του. Πίσω από αυτό τον τοίχο κάθονται οι θεατές.

    Μία παράσταση με υπέροχους γρήγορους και έξυπνους διαλόγους. Με ελάχιστα σκηνικά, αλλά αρκετά να σου δώσουν όλη την εικόνα. Υπέροχοι φωτισμοί στα σημεία που πρέπει, όπως πρέπει.

  Για να δω, για να δω… Για πάμε ένα πρόχειρο διαγώνισμα… Πόσοι από σας έχουν διαβάζει οτιδήποτε έχει γράψει και κυκλοφορήσει ο Αρκάς; Μπράβο χέρια! Και για να δω, για να δω… Πόσοι έχετε ξεραθεί στο γέλιο με αυτά που διαβάζατε; Τι, περισσότερα χέρια;

  Η Κέλλυ Σταμουλάκη έγραψε ξανά ένα μαγικό κείμενο. Η συγγραφέας της καρδιάς μας με είχε ξετρελάνει στο Χρυσό Αρισμαρί. Η δημιουργός επανέρχεται με αυτό εδώ το έργο, το οποίο βγάζει γέλιο, συγκίνηση και περνάει ένα σωρό μηνύματα.

  Μας συνάρπασαν όλοι οι ηθοποιοί. Και μια και από τώρα ακούω εκείνες τις φωνούλες του στυλ «Μα καλά, όλοι καλοί ήταν;», το μόνο που έχω να πω είναι ότι όστις προαιρείται, μπορεί να πάει μια βόλτα μέχρι το Προσκήνιο, να δει την παράσταση και μετά να έλθει να τα ξανακουβεντιάσουμε.

  Ένας τρομερά συγκινητικός μονόλογος γεμάτος με πόνο και χιούμορ, λειτουργεί ως χρονοκάψουλα και μας μεταφέρει σε μια εποχή σκληρή, όπου μέσα στις δυσκολίες της, η τέχνη άνθιζε και όλα τα μεγάλα ονόματα που σήμερα νοσταλγούμε ήταν ζωντανά με σάρκα και οστά.

  Μια ιστορία παραμύθι χωρίς αίσιο τέλος, ένα παραμύθι που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί. Η ιστορία συμβαίνει σε δυο παράλληλους χρόνους. Στο χρόνο της αφήγησης και στο χρόνο του παραλληλισμού του με την εποχή του χρηματιστηρίου και της ασύδοτης σπατάλης και ακραίας διασκέδασης.

  Το έντονο συναίσθημα σε συνδυασμό με το αφιλόξενο περιβάλλον του Βόρειου Πόλου μας φέρνει στο μυαλό παιχνίδια επιβίωσης της ίδιας της ζωής. Ερμηνευτικά ήταν άρτιο και όλοι οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με ψυχή και αξιοπρέπεια.

   Η παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Ρετρό απευθύνεται σε μικρούς θεατές με ηλικίες από τέσσερα έως οχτώ. Οι μικροί θεατές, καθισμένοι γύρω γύρω από τη σκηνή, παρακολουθούν τους δύο ηθοποιούς να διηγούνται την ιστορία και να εναλλάσσονται στους ρόλους μεταξύ τους.

  Φαίνεται ότι αγάπησαν την παράσταση αυτή, αλλά και ο ένας τον άλλον, εφόσον κατάφεραν να μας περάσουν τους χαρακτήρες τους από τη μονάδα στην ομάδα, χωρίς να επιτρέψουν σε τραύματα και εγωισμούς να τους κλείσουν το δρόμο.

  Και στο τελείωμα, εκεί που η συγκίνηση χτυπά κόκκινο, οι ηθοποιοί θα ξεχυθούν στο κοινό. Δεν θέλω να σας πω τι το προκαλεί αυτό. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα γλυκαθείτε πολύ και θα θυμηθείτε αυτές εδώ τις γραμμές.

  Για τους λιλιπούτιους θεατές αυτή η ιστορία μέσα από μια θεατρική παράσταση γεμάτη ζωντάνια και όμορφα σκηνικά και κουστούμια είναι μαγική. Τα έβλεπες απορροφημένα στην ιστορία που διαδραματιζόταν. Τη ζούσαν! 

    Εξαιρετική παράσταση, προέκταση της ζωής, του ανθρώπου, του ελέους και του φόβου, με το πρώτο να παραχωρεί τη θέση του στο δεύτερο, έχοντας σε πρώτο πλάνο δύο άψογους καρατερίστες, που κάνουν τα παθήματά τους τροφή για σκέψη. Πολλή σκέψη…

Είναι τόσο άρτιες οι ερμηνείες, είναι τόσο παθιασμένο το παίξιμο, που απλά θα αφεθείτε. Οι ατάκες τρέχουν σαν νερό, οι εντάσεις είναι συνεχείς, οι κορυφώσεις πολυποίκιλες και οι ηθοποιοί κουμπώνουν σε ρόλους και σαν αφηγητές. Η εξιστόρηση είναι σοκαριστική.

   ο «Τρεις… Χειρότερα» είναι μια εξαιρετική μαύρη κωμωδία, γραμμένη και σκηνοθετημένη από το Δημήτρη Μητρόπουλο. Έχει έντονες στιγμές γέλιου μέσα από σκοτεινές στιγμές του έργου, καθώς ο ήρωας βλέπει με πιο εύθυμο τρόπο τις καταστάσεις που βιώνει.

     Μια παράσταση που σου δημιουργεί μια έκρηξη αντίθετων συναισθημάτων και σε ταξιδεύει πίσω σε μια εποχή που η ισότητα δεν είναι δεδομένη. Ανατριχιάζεις με το έγκλημα και προσπαθείς να κατανοήσεις τις δολοφόνους.

    Το κείμενο είναι αρκετά μοντέρνο και οι διάλογοι προσαρμοσμένοι στην εποχή του σήμερα. Το είδος σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνον και εκείνη αντανακλά το ρυθμό ζωής των νεαρών ζευγαριών και τον παλμό της καθημερινότητας.

  Η παράσταση είναι εξαίσια! Αυτό σας το γράφω, σας το υπογράφω και όσοι πάτε και δεν περάσετε, είμαι στη διάθεσή σας να το συζητήσουμε. Και δεν θα χρειαστεί μάλιστα να ακούσετε λέξη από τους δύο πρωταγωνιστές. Ούτε μία!

  Εξαιρετικές ερμηνείες στο σύνολο του θιάσου, μοναδική σκηνοθεσία που επιτρέπει την εμβάθυνση των χαρακτήρων χωρίς την απομάκρυνση από το στόχο του ίδιου του Τσέχωφ.

   Ο Χρυσοστόμου και ο Παπαδημητρίου προσφέρουν με τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις τους μια γκαλερί διαφορετικών χαρακτήρων. H χημεία μεταξύ των ηθοποιών και η αλληλεπίδραση με τον κόσμο δημιουργεί μια ξεκαρδιστική εικόνα που συνεπαίρνει το θεατή.

  Οι δύο ερμηνεύτριες έχουν χτίσει μια πολύ ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους, ακροβατώντας ανάμεσα στη μητρική σχέση και την εξέλιξη του ίδιου χαρακτήρα στον χρόνο. 

     Η παράσταση «Πνεύμονες – Lungs» είναι βγαλμένη μέσα από τα μάτια της γενιάς των τριαντάρηδων, που δεν βλέπουν φως στο τούνελ. Που ακόμα και τα πιο γήινά τους όνειρα δεν βρίσκουν διέξοδο για να πραγματοποιηθούν.   

     Είναι μια όμορφη κωμωδία, το τελευταίο θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, που διακωμωδεί τα ήθη αλλά και τους υποκριτικούς χαρακτήρες της εποχής. Δίνει άφθονο γέλιο καθώς οι ατάκες πέφτουν βροχή, αλλά και πολλά μηνύματα, καθώς το ψέμα μόνο επόμενο ψέμα μπορεί να φέρει.

 Ο Γιάννης Ρωμανός, η Μαρία Δρακοπούλου και η Ελένη Μπέη αποδίδουν όμορφα την ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει με τη σχιζοφρένεια. Καλοί διάλογοι με κάποια κενά που δίνουν ακόμα και ένταση σε διάφορες στιγμές.

  Σε μία ύψιστη δραματουργία είναι φυσικό να υπάρχουν και πολλές κωμικές σκηνές και στιγμές. Είναι ο τρόπος που σκεφτόταν ο Τσέχωφ, είναι ο τρόπος και ο δρόμος εξέλιξης ενός ανθρωπίνου δράματος στη ζωή. Και το θέατρο λειτουργεί σαν χρησιδάνειο σε αυτή την περίπτωση.

     Η παράσταση ήταν τόσο γήινη που ένοιωθες σαν περαστικός παρατηρητής. Βίωνες όλες τις εντάσεις, ζούσες όλη την ιστορία και ήσουν καθηλωμένος μέχρι το τέλος της. Αναζητούσες τη λύτρωση παρέα με τους ήρωες και ευχόσουν ο Λάμπρος και η Αγγέλα να έχουν happy end, όπως στα παραμύθια.

   Πέρα από τα κωμικά στοιχεία που διακρίνουν το έργο, μας δίνεται μια εξαίσια ευκαιρία για αυτοκριτική και προσωπική βελτίωση. Η παράσταση ήταν στην καθαρεύουσα, διατηρώντας το κείμενο του Ηλία Καπετανάκη.

   Ο Νικόλας Ανδρουλάκης σε διπλό ρόλο, ως σκηνοθέτης και ως ιππότης. Σαν ένας μεταμοντέρνος Λάνσελοτ, που δεν θα εγκαταλείψει την εκλεκτή της καρδιάς του, θα επιμείνει στις αντιστάσεις της και θα διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη.

    Τέλεια παράσταση! Οι αποδόσεις ήταν εξοχότερες των εξόχων και όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής συγκλόνισαν. Ο Κώστας Κόκλας είναι ένας άψογος καρατερίστας, η Μπέττυ Μαγγίρα παραμένει μια ανθρώπινη γιορτή, όπου την έχω δει σκοτώνει!

    Το show του συμπαθέστατου κωμικού κινείται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την επιστροφή του Χριστόφορου στις θεατρικές αίθουσες. Καλές οι μουσικές σκηνές, αλλά πολύ κάπνισμα, ρε παιδάκι μου. Αλλά και τα θέατρα; Οι μισές παραγωγές είναι στην ουσία ανα-παραγωγές ταινιών του ’65.

  Το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» είναι η πασίγνωστη ελληνική κωμική κινηματογραφική ταινία του 1963, σε παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, που ζωντανεύει στο θέατρο Ήβη με εξαιρετική επιτυχία.

  Πρόκειται για μία βιογραφική παράσταση που ρίχνει ΦΩΣ σ ’όλους τους παράγοντες που συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ο εθνικός μας ποιητής. Στενά δεμένος με την έννοια της ελευθερίας, το βλέπουμε να συνομιλεί μαζί της και εκείνη να τον ακολουθεί σ’ όλη τη πορεία της ζωής του.

  α φοβερά και τρομερά μουσουδάκια, που πραγματικά απόλαυσαν το θέαμα, ήταν λίγο φειδωλά στο να κατέβουν στη σκηνή, πλην όμως, κάποια από αυτά έδωσαν το παρόν και δυο και τρεις φορές, προκειμένου να συνεχιστεί η ιστορία μας.

  Ο Γιώργος Βάλαρης κέρδισε για άλλη μια φορά το στοίχημα, καθώς παρουσίασε μια υπερπαραγωγή τέλεια συντονισμένη, που αφήνει στο κοινό ένα υπέροχο χαμόγελο βγαίνοντας από το θέατρο.

  Πότε η ελπίδα έγινε πικρία, φόβος και απελπισία; Μια αριστοτεχνική παράσταση που βασίζεται στις τεχνικές του βουβού κινηματογράφου των δεκαετιών ’20 και ’30 και των νουάρ ταινιών των δεκαετιών ’40 και ’50.

  Ο Κίμων και ο Φάνης στέκονται υπερήφανα στη σκηνή και υποδύονται εξαιρετικά τους ρόλους τους. Μας πείθουν ότι στην ουσία είναι ο Νταν και ο Τζεφ. Μας πείθουν από το πρώτο λεπτό και συνεχίζουν έτσι μέχρι το μπιζάρισμα.

  Θεωρώ ότι τούτη η παράσταση, αυτός ο εκρηκτικός/εκπληκτικός μονόλογος, είναι μια τέλεια αφορμή για να έλθει πολύς κόσμος στο θέατρο και δη στο Αγγέλων Βήμα.

  Είναι μία παράσταση για όλα τα γούστα που θα σε κάνει να γελάσεις με το πολύ έξυπνο χιούμορ της και ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, που το «παν μέτρον άριστον» θα έπρεπε να είναι το σλόγκαν της.

  Ερμηνευτικά οι ηθοποιοί παραδόθηκαν στην αγριότητα των ρόλων τους, αποδίδοντας με ακρίβεια αυτό που οι χαρακτήρες που υποδύονταν τους επέβαλλαν.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες του ποιητή (Ευθύμη Τζώρα) και του δασκάλου (Θάνου Καπρέλη), όπως και όλου του θιάσου (Μαρία Κατσαρού: Κόρη, Αναστασία Τσώμου: Μητέρα, Ορέστης Ζακυνθινός: Σοφέρ) θα σας κάνουν να γελάσετε και να μην καταλαβαίνετε για πότε πέρασε η ώρα.

Οι ηθοποιοί παρόλα αυτά, έχουν βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό και έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν το χαρακτήρα του διπλού ρόλου που τους έχει δοθεί.

  Η παράσταση θα σας συγκλονίσει με τον ωμό της τρόπο, πολλές φορές θα βρείτε τον εαυτό σας να κάνει συγκρίσεις με τη ζωή που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Θα «δεθείτε» αλλά και θα μισήσετε τους ήρωες για αυτά που πρεσβεύουν.

  Το θεατρικό έργο του αγαπημένου συγγραφέα μικρών και μεγάλων, Ευγένιου Τριβιζά, ενθουσίασε τα παιδιά και συγκίνησε τους μεγάλους. Η συμμετοχή των παιδιών και η ταύτισή τους με την ιστορία ήταν καταπληκτική.

     Ο Λευτέρης Ελευθερίου που υποδύεται το Στάμο, εναλλάσσει με ταχείς ρυθμούς την ερμηνεία του από την κωμωδία στο δράμα, επιδεικνύοντας ωριμότητα και σεβασμό απέναντι στην ιστορία.

  Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης και ο Γιάννης Παπαθύμνιος προσπαθούν μέσα σε εξήντα λεπτά να μας αποδώσουν τη σημερινή καθημερινότητα των ανθρώπων σε ένα διαμέρισμα. Των ανθρώπων που στο σπίτι τους αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι και μέσα από αυτό πλάθουν ιστορίες για τους απέναντι.

   Η Εβίτα Παπασπύρου μεταμορφώνεται σε Μαγιακόφκσι και κατακλύζει τη σκηνή με ένα ορμητικό ντελίριο πάθους και ερμηνείας. Εξαιρετική στην αφήγηση, με πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις.

  Σου έχω παραστασάρα να τρέξεις να απολαύσεις. Θα τη βρεις στο θέατρο Αλκμήνη και το όνομα αυτής “O αντρειωμένος”.

   Η διασκευή του Κωνσταντίνου Τσεντούρου περικλείει όλες αυτές τις πλευρές και τις παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο. Η σκήνη είχε κάτι παιδικό και τρομακτικό συνάμα.

  Η παράσταση εκφράζει χιλιάδες σκέψεις και προβληματισμούς, πάνω απ’ όλα όμως συνοψίζεται σε ένα ερώτημα. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, αλλά αν θεωρήσουμε την ανθρωπότητα θεατρικό έργο και την ελπίδα κάτι σαν κάθαρση, τότε…

   Μια παράσταση που καυτηριάζει την ευθυνοφοβική συμπεριφορά του μέσου Έλληνα. Που φωνάζει ξύπνα και εκείνος για πρώτη φορά ακούει. Δυο ηθοποιοί που ενσαρκώνουν το ρόλο τους με την δυναμική που αρμόζει και ένα σενάριο που σε κάνει να γελάς, ενώ ταυτόχρονα συλλογίζεσαι τα λάθη σου.

   Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η παράσταση είναι εξαιρετική, διότι δεν κουράζει καθόλου τους θεατές, λόγω των άψογων ερμηνειών των ηθοποιών, αλλά και της ίδιας της δομής του έργου.

  Ο Περικλής Λιανός μεταμορφώνεται σε Γκυγιώμ Γκαλλιέν και σε όλα τα πρόσωπα που αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή του. Μας προσφέρει μια παράσταση κοινωνικό σεισμό στα στερεότυπα και μας προβάλει όλα τα συναισθήματα σε πρώτο πλάνο.

  Ο τρόπος που μιλά, που κινεί χέρια και πόδια και κορμί, ο τρόπος που εκφράζεται με ματιές και ό,τι διαθέτει στο πρόσωπό του, είναι για σεμινάριο. Κάνει μπαμ ότι πρόκειται για ένα απόλυτα εργατικό άτομο και έναν κωμικό που επίσης σέβεται απόλυτα το κοινό του.

   Υπέροχη Λυδία Φωτοπούλου, μοναδικός, υπέρλαμπρος και γλυκύτατος Γιάννης Βογιατζής. Γιούλικα Σκαφιδά, πόσο ταλέντο να χωρέσει σε μόνο ένα πρόσωπο! Λιλή Νταλανίκα, δακρύσαμε αμέσως μετά το τραγούδι της.

    «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» θα καταταχθεί στις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς και θέλω πραγματικά να ξαναζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία και σύντομα!

  Ένα εξαιρετικό και πολυαγαπημένο παραμύθι υπό τη σκηνοθετική ματιά της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Η ίδια έχει αναλάβει και τη διασκευή του κειμένου, στηριζόμενη στη μετάφραση της Μαρίας Σ. Μπλάνα.

  Η Κατερίνα Τσάβαλου, μοναδική κατά την προσωπική μου άποψη στο ρόλο της Έλλης, μαζί με την Εύη Κολιούλη ως Μαριγώ (υπηρέτρια), καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση και να εκτινάξουν την έννοια της κωμωδίας σε άλλα επίπεδα.

   Ένας δωδεκαμελής θίασος, με πολύ ενέργεια πάνω στη σκηνή, με συνεχή κίνηση, χωρίς να δημιουργείται ούτε στιγμή παύσης, δίνει τα πάντα για να διασκεδάσει το κοινό του, και αυτό φάνηκε στο χειροκρότημα.

  Μια παράσταση θεατρική και ταυτόχρονα ενημερωτική, η οποία για τους λάτρεις του μεγάλου ποιητή και τους θαυμαστές του κινήματος του ρομαντισμού, δεν θα πρέπει να χαθεί.

  Είναι μια εξαιρετική παράσταση σε ένα από τα πιο δυνατά έργα του Άρθουρ Μίλλερ. Ο τρόπος προσέγγισης των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι αξιέπαινος. Λάτρεψα την κυρία Βλαντή στο ρόλο της Σύλβιας και γοητεύθηκα από το γιατρό (Γιάννης Βούρος).

    Η παράσταση βασίζεται σε αληθινό γεγονός και ο θεατής είναι πολύ εύκολο να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές, δεδομένου ότι ο κάθε άνθρωπος, ατομικά, έχει παιδικά τραύματα στην ψυχή του, με τα οποία έρχεται αντιμέτωπος σε πολλές φάσεις της ζωής του.

     Ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε όλο το θίασο, που παρέδωσε απλά μαθήματα σύγχρονης πανέμορφης έκφρασης καλλιτεχνικού θεάματος και χάραξε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι τα παιδάκια θα γεμίζουν το Παλλάς κάθε Σαββατοκύριακο

   Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηρίσω αυτό που είδα και άκουσα. Το καταπληκτικό (και λίγα γράφω) κείμενο της κυρίας Δελημήτρου, άψογα επεξεργασμένο και σκηνοθετημένο από τον Καρατζιά, αποδόθηκε ονειρικά από τις κυρίες Ελένη Ουζουνίδου και Άννα Ψαρά.

  Παράσταση που σου τραβάει την προσοχή από την αρχή. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ευχάριστο έργο με αναπάντεχο κείμενο. Η πρωτότυπη και όλο υποσχέσεις ιδέα της Τατιάνας Κίρχοφ είναι κάτι που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί.

  Η «εισαγωγή» είναι ψαρωτική. Οι πέντε ηθοποιοί βρίσκονται μπροστά μας, η μία εξ αυτών πάει να ξεκινήσει με την ιστορία της και… και της κλείνουν το στόμα! Στη συνέχεια πέφτει η ατάκα της ατάκας, με το κοινό να παρακολουθεί ένα εξαιρετικό Πινγκ Πονγκ μεταξύ των ηθοποιών.

  Η Ελένη Ράντου είναι μαγική στο ρόλο της Τζάσμιν. Την έβλεπα με δέος καθώς άλλαζε συναισθήματα και ύφος στο λεπτό και απέδιδε τη Τζάσμιν με τέτοιο τρόπο που προκαλούσε συνεχώς ανάμεικτα συναισθήματα σε εμάς που πολλές φορές παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα.

  Αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι να ετοιμαστείτε για γέλια δίχως τέλος και για μια μοναδική παράσταση που δεν θα ξεχάσετε εύκολα. Και όσον αφορά τη λέξη «μοναδική» το εννοούμε κυριολεκτικά, καθώς κάθε μέρα είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

  Η Μάνια Παπαδημητρίου χτίζει το χαρακτήρα της απεικονίζοντας την τρέλα μέσα από την ενεργητικότητα και δεν αφήνει ούτε εκατοστό της σκηνής ανεκμετάλλευτο.

Οι συντελεστές της παράστασης κάνουν μια εξαιρετική δουλεία, καταφέρνοντας να μεταφέρουν όλα αυτά τα νοήματα στα παιδικά μυαλά, μέσα από ζωηρά χρώματα και τραγούδια.

  Η δημιουργία του ΥΠΟ-Κόσμου είναι μια μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να δείξει τα κακώς κείμενα του κόσμου μας. Ο υπόκοσμος κρύβεται μέσα μας και ψάχνει πάντα ένα μικρό άνοιγμα για να βγει. Εμείς καθορίζουμε το αν και το πότε.

  Ήταν μοναδική εμπειρία για γονείς (και θείες) έχω να σας πω. Να βλέπεις στα μουτράκια των παιδιών να ζωγραφίζεται η χαρά, η απορία, ακόμα και το κλάμα, αλλά και το χειροκρότημα εκεί που ένοιωθαν πως έπρεπε να δοθεί.

   Οι τέσσερις ηθοποιοί-χαρακτήρες μας έδωσαν μία παράσταση πολύ συγκινητική και πολύ ανθρώπινη. Η Μαρία Λεκάκη, στο ρόλο της μητέρας, είναι απλά αέρινη. Κινείται με τόση άνεση και αποδίδει τόσο άψογα, που θα έλεγε κάποιος πως η φράση «κουμπωμένη στο ρόλο» την αδικεί!

    Το «ART» είναι μια πολύ ζωντανή κωμωδία, που στόχο έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις καθώς μιλά μέσα από την τέχνη για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν. Το τρόπο που αντιλαμβάνονται το κόσμο γύρω τους.

    Μία παράσταση που με την πρώτη ματιά νομίζεις ότι έχει ένα πολύ απλό στήσιμο, κάθε άλλο όμως. Ο σκηνοθέτης έχει σκεφτεί μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Οι ηθοποιοί που εμφανίζονται στη σκηνή είναι μόνο δύο κι ας παρελαύνουν οι χαρακτήρες πάνω σε αυτή.

   Έξι φίλοι. Μια παρέα τόσο διαφορετική ο ένας με τον άλλον, αλλά και τόσο δεμένη. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Ελλάδα του 2018; Ίσως όσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Αμερική του 1994.

Μια βουκολική τραγωδία- κωμωδία απόλαυση που όμοιά της δεν θα συναντήσετε εύκολα ξανά. Η ιστορία αποτελεί ένα pot-pourri κινηματογραφικών ταινιών, μπλεγμένο με την παραδοσιακή ιστορία Γκόλφω-Τάσου, εν προκειμένη Μαλάμω-Θανάση.

   Χωρίς τη Ζωή δεν θα υπήρχε ο Θάνατος... Οι Μάγισσες της Σμύρνης αποζητούν αγάπη... μόνο...

   Ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, που συνδυάζει νεανική φρεσκάδα και εμπειρία, σχηματίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η μεταστροφή του τραγικού ήρωα.

   Δυνατές και σπαρακτικές ερμηνείες που γέμιζαν τη σκηνή με φυσικότητα. Έξυπνη σκηνοθεσία, ώστε ο θεατής να μένει προσηλωμένος στη δράση χωρίς ν’ αποσυντονίζεται.

  Προφανώς πρόκειται για μία παράσταση που προτείνουμε ανεπιφύλακτα και σας προτρέπουμε μάλιστα να πάτε, ιντριγκάροντάς σας με την ασπρόμαυρη προσέγγιση και ένα κείμενο που είναι κομμένο και ραμμένο να προκαλεί το θαυμασμό.

     Δεν θα σας πω τι γίνεται στο τέλος, αν δηλαδή ο Τόμμυ βρίσκει διέξοδο, αν το κορίτσι γυρνά και αν μαλακώνει ο θείος Μόρις. Θα σας πω ότι ήταν από τις πιο συγκλονιστικές παραστάσεις που έχω δει.

  Το να επιστρέψουμε στην εποχή που ήμασταν παιδιά και στην αθωότητα, ίσως να μοιάζει αδύνατο. Μα όταν βλέπουμε τέτοιες παραστάσεις συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο, όλα είναι πιθανά, γεμάτα προοπτικές.

  Η Ηλέκτρα Γεννατά συγκλονίζει στο ρόλο της Ρίτας και η Μαρία Θρασυβουλίδη υποστηρίζει δεξιοτεχνικά, απλά και μόνο με την παρουσία της και ζωντανεύει μέσα από ένα σχεδόν βουβό ρόλο την αντίθεση μεταξύ της μητέρας που είχε και της μητέρας που έγινε η Ρίτα.

 Ο Σταμάτης Πακάκης κατάφερε να φτιάξει ένα δικό του σύμπαν, παράλληλο με αυτό που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε. Ενώνει κομμάτια ζωής με τις αισθήσεις και καταφέρνει να χτίσει γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στο μεταφυσικό και στο πραγματικό.

   Πέρα όμως από τους τέσσερις ηθοποιούς που απογείωσαν το έτσι κι αλλιώς τρμοερό κείμενο, θα πρέπει να πω πως η μουσική επιμέλεια με ξετρέλανε! Δεν γράφει στο δελτίο τύπου ποιος «φταίει» για όλα αυτά τα καταπληκτικά τραγούδια που ακούσαμε, θα το ψάξω όμως.

  Μια παράσταση που πήρε με το σπαθί της τη δεύτερη χρονιά και γιατί όχι και μια τρίτη; Είμαι σίγουρη πως το κοινό θα της δώσει ξανά την σημασία που της αρμόζει και κάθε βράδυ το Altera Pars θα είναι ασφυκτικά γεμάτο.

  Ο Γρηγόρης Βαλτινός για άλλη μια φορά μας κατέπληξε. Είναι από τους ηθοποιούς που μεγαλουργούν πάνω στη σκηνή. Μοναδικός στο ρόλο του Μόρι. Μας συγκίνησε βαθύτατα. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης έδωσε πνοή στο ρόλο του Μίτσελ. Οι δύο τους αποτελούν ένα μοναδικό δίδυμο επιτυχίας.

  Το κείμενο του Παναγιώτη Μεντή μετατρέπει το δράμα σε χαρά και κάνει τη λύπη γέλιο. Έξυπνοι διάλογοι, ωραία λόγια πόνου και αγάπης. Καταφέρνει να κάνει τους πρωταγωνιστές του από δυο ανθρώπους του περιθωρίου, σε δυο ανθρώπους πιο ανθρώπινους από τον καθένα.

   Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σε διπλό ρόλο, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το Μαρξ. Να τονίσουμε εδώ την εξαιρετική φυσιογνωμική τους ομοιότητα, καθώς και την εξαιρετική και άρτια ερμηνεία του, γεμάτη σεβασμό και εκτίμηση ως προς το πρόσωπο που υποδύεται.

   Στο θέατρο χώρα οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη είναι ζωντανές προσφέροντας αληθινό καλό ποιοτικό θέατρο και σας καλούν να τις γνωρίσετε ξανά. Να τις ακούσετε, να προβληματιστείτε και να βγείτε από τη λήθη..

  Τα παιδιά έπαιξαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο (ευτυχώς) και μας προσέφεραν ένα θέαμα που όσοι αφήνουμε το μυαλό μας εκτός τειχών, σίγουρα το ευχαριστηθήκαμε.

  Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος ήταν μοναδικός στο ρόλο του Φώτη. Μας συγκίνησε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο «πολυλογάς» Νικόλας Κλωντίρας με στωικότητα παρακολουθούσε όλη την εσωτερική αναζήτηση του φίλου του.

  Στο Ράφτη Κυριών η φάρσα έχει τον κύριο ρόλο, ο γρήγορος ρυθμός. Οι ανατροπές και οι πικάντικες ατάκες συντάσσουν ένα έργο διαχρονικό. Μία φαρσοκωμωδία που σατιρίζει την απιστία και τους κανόνες της κοινωνίας, φαινόμενα που καθρεφτίζονται σε όλες τις εποχές και όλες τις κοινωνικές τάξεις.

  Πολύ όμορφη παράσταση. Μια μαύρη κωμωδία που σου δίνει τροφή για σκέψη. Η ζωή και ο θάνατος σε πρώτο πλάνο.

  Ο Νίκος Χατζηπαπάς που σκηνοθετεί και υποδύεται το ρόλο του Ζιλ, προσέγγισε με ανατριχιαστική ωμότητα τον ήρωα και άγγιξε με την ερμηνεία του όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του.