Ο τρόπος που απέδωσαν μάλλον θα πρέπει να αποτελέσει υπόδειγμα για τις σύγχρονες ερμηνείες. Μα βάση έξι χαρακτήρες που έφεραν το γκροτέσκο στο απελπιστικά σύνηθες με μια ανάσα, αυτή η λαμπρή ομάδα κατέστησε σαφές ότι το τάλαντο και η ΠΟΛΛΗ δουλειά συνθέτουν το μωσαϊκό των επιτυχιών.

  Η παράσταση είναι ατμοσφαιρική με δόσεις υπερφυσικού, μεταφυσικού και μυστηρίου. Οι χαρακτήρες δόθηκαν ξεκάθαρα στο κοινό. Καλοδουλεμένοι ρόλοι που ο καθένας έχει κάτι να σου πει... Γενικά πρόκειται για μια δουλειά με μεράκι και πάθος από μέρους των ηθοποιών.

  Αν όμως θέλετε να μπείτε στα παπούτσια της φτωχής κομμώτριας, να θυμηθείτε πόσες φορές νιώσατε πραγματικά μόνοι, πόσες φορές αδικηθήκατε από άλλους ανθρώπους, πόσες φορές νιώσατε χαμένος δίχως εναλλακτική επειδή απλά ήσασταν «καλός», μην το χάσετε.

   Η Πηνελόπη Μαρκοπούλου είναι συγκλονιστική στο ρόλο της Γέρμα. Θα πρέπει εδώ να τονίσω ότι όλοι οι ηθοποιοί στάθηκαν πολύ υψηλά, ήταν όλοι τους άψογοι, τούτη εδώ όμως… Ερμηνεία από άλλο πλανήτη, γκριμάτσες και τόνος φωνής για βραβείο.

 Η Βασιλική Ιατροπούλου και ο Δημήτρης Μανδρινός αποδίδουν υπέροχα τους χαρακτήρες του έργου. Δίνουν στιγμές έντονες, άλλοτε με τραγικότητα, άλλοτε με γέλιο και άλλοτε με θυμό. Σε κρατάνε εκεί, σε παίρνουν μαζί τους και θες να δεις τη συνέχεια.

  Εκπληκτικά μοτίβα, δέντρα και κινούμενες εικόνες, μαζί με τη μουσική που τις έκανε ακόμα πιο μαγικές, γέμιζαν το χώρο και κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Μα πάνω από όλα οι υπέροχες ερμηνείες των κοριτσιών!

   Το κείμενο ήταν πλούσιο σε γλωσσική έκφραση, αρκετά έντονο, γεμάτο συναισθηματικές εναλλαγές. Η υπόθεση σε καθοδηγούσε σταδιακά προς την κορύφωση, χωρίς όμως να προσφέρει κάθαρση στο κοινό, αφήνοντάς του μια γλυκόπικρη γεύση και ένα παγωμένο χαμόγελο.

  Το συγκεκριμένο βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, αφηγείται την προσωπική του εμπειρία που βίωσε όντας «φιλοξενούμενος» πρώτα στα γραφεία της Ασφάλειας και ύστερα στο «ταρατσάκι της οδού Μπουμπουλίνας», με το αποτρόπαιο πλυσταριό του, κατά τη μαύρη περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

  «Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας». Έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο, αρκεί να βγούμε από τα στενά όρια που έχουμε επιβάλλει στους εαυτούς μας. Είμαστε άνθρωποι και οι καρδιές μας χτυπούν το ίδιο.

 Η Μαριτίνα Πάσσαρη έχει γράψει το κείμενο, έχει σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστεί. Μία όμορφη γυναίκα που μάλλον ταλαιπωρείται από τη μοναξιά και που έχει κάνει σχεδόν σπίτι της το μαγαζί.

      Οι ηθοποιοί της παράστασης καθήλωσαν με την ερμηνεία τους. Οι μεγάλες σιωπές που ενδεχομένως υπήρχαν, γέμιζαν με μαεστρία και έξυπνα από τους ηθοποιούς.

  Όλοι οι ηθοποιοί ήταν πειστικότατοι στους ρόλους τους, ώστε ο ερωτισμός της Νανάς να μπερδεύεται στον αέρα του θεάτρου με τις ευωδίες από τα διάφορα εδέσματα που ακούγαμε πως ετοίμαζαν ο Δαμοκλής με το Δημήτρη και δεν βλέπαμε, αλλά σίγουρα μυρίζαμε!

 Η Χριστίνα Χριστοφή σκηνοθετεί και αφήνει «παράθυρα» ανοικτά για πολλές ερμηνείες στο έργο αυτό που γράφτηκε το 1958 από το Χάρολντ Πίντερ και προοριζόταν για το ραδιόφωνο.

Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, με συμβολισμούς που εξυπηρετούν την ιστορία και τη ροή του έργου. Ωραία μουσική επένδυση να ενισχύει την αγωνία και το στοιχείο της έκπληξης. Φωτισμοί που κατάφερναν να μετατρέπουν το κενό σε δίλλημα και καρδιοχτύπι.

Αυτό νομίζω ότι είναι και το μεγαλείο της παράστασης, των ηθοποιών και των σκηνοθετών. Κι αν μπορούσαν να τη δουν και πέντε έξι σχολεία, χίλιες φορές καλύτερα.

Οι ηθοποιοί έδωσαν μοναδικές ερμηνείες, παραθέτοντας στο κοινό το ταλέντο τους και την γεμάτη συναίσθημα καρδιά τους. Ο Νίκος Καλογερόπουλος, η Βίκυ Μαραγκάκη, η Αλίκη Ζαχαροπούλου, ο Κωνσταντής Ζημιανίτης, η Κρυσταλλία Κεφαλούδη, η Δανάη Μπερή και ο Γιώργος Νάκος ήταν καθηλωτικοί.

    Δεν θα μπορούσα να βρω οτιδήποτε μεμπτό στην ενσάρκωση των τεσσάρων βασικών χαρακτήρων, καθώς η εξαιρετική δυναμική των αντίστοιχων ηθοποιών είναι καθηλωτική.

  Τέτοια εκφορά λόγου πολύ δύσκολα θα συναντήσετε. Το τονίζω. Πολύ δύσκολα. Είναι απίστευτος ο τρόπος που οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα της.

  Ο λόγος του Αισχύλου συναντάει το λόγο του Ίψεν, του Μπύχνερ, του Σνίτσλερ, μέσα σε ένα τρομακτικό σύμπαν ολοκληρωτικής καταστροφής, σε μια κοινωνία που θυμίζει "οικεία κακά". Οι Αισχύλιοι Πέρσες, η απόλυτη διαχρονική τραγωδία του ηττημένου, δανείζουν τη φωνή τους σε έναν σύγχρονο πόλεμο.

Η εισαγωγή μας προϊδέασε για το τι θα επακολουθήσει, δείχνοντας πως όσο υπάρχει τάλαντο, πολλή δουλειά και σωστή καθοδήγηση, πάντα θα εντυπωσιαζόμαστε από το αποτέλεσμα. Ήταν όλοι τους υπέρ-άψογοι και αποτελούν μεγάλη εξτραβαγκάνζα για όποιον πάει να δει την παράσταση.

Μας δόθηκαν λίγα λεπτά να επαναφέρουμε τη σκέψη και το συναίσθημά μας και αλλάξαμε χώρο, κάτι το οποίο ήταν πολύ ενδιαφέρον, για να δούμε το δεύτερο μονόπρακτο. Εκεί, μέσα από τα κύματα αναδύθηκε η ελπίδα. Μέσα από λίγα λόγια και συντονισμένες κινήσεις, αποδόθηκε έξοχα το κάθε συναίσθημα φόβου, αγωνίας και λύτρωσης.

 Τελευταίες παραστάσεις στο Θέατρο Αθηνών και όσοι δεν έχετε προλάβει να το δείτε έως σήμερα, κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας. Θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω. Παράσταση ολοκληρωμένη στο σύνολό της.

  Η παράσταση ξεδιπλώνει μπροστά μας ιστορίες κοριτσιών που υπέστησαν αυτή την τακτική. Όλες οι ιστορίες σε καθηλώνουν και σε προβληματίζουν, καθώς γνωρίζεις ότι κάπου κάποιες γυναίκες δεν μεγαλώνουν όπως εσύ.

   Ο Οικονομίδης δημιουργεί ένα θεατρικό περισσότερο προσώπων παρά καταστάσεων. Αν και λίγο πολύ είναι αναμενόμενα αυτά που εξελίσσονται, οι ερμηνείες είναι τόσο έντονες που το κοινό μοιραία αφομοιώνει απόλυτα όλα τα συναισθήματα Από την προσμονή και την αγωνία για την άφιξη του πατέρα στην αρχή της παράστασης, την ταραχή και το φόβο για όλα όσα έπονται, μέχρι την αποστροφή και τον πόνο της Στέλλας.

  Η Γλυκερία Μπασδέκη χτυπάει δυνατά κάτω απ’ τη ζώνη και ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος μας προσφέρει το χτύπημα με τέτοιο τρόπο, που δεν γίνεται να το προσπεράσεις. Η ψυχική υγεία είναι πλέον στο τραπέζι της καθημερινής συζήτησης και είναι ένα θέμα που δεν παίρνει πολλά αστεία.

Ηχηρό το μήνυμα που έδωσε ο θίασος στο κοινό που παρακολουθούσε αυτό το θέατρο του παραλόγου με ανάμεικτα συναισθήματα. Ο χρόνος μας σε αυτή τη γη είναι λίγος και πολύτιμος για να το σπαταλάμε σε ανούσια πράγματα και ανθρώπους. Αυτό είναι και το ηθικό δίδαγμα της παράστασης.

Η Μαριάννα Πολυχρονίδη υπήρξε καθηλωτική στην ερμηνεία της. Όταν τραγουδούσε ένιωθες σα να μεταμορφωνόταν σε πλάσμα απόκοσμο, όταν αφηγούταν δεν σου άφηνε περιθώριο να μην δακρύσεις και εσύ μαζί της. Πόσους ρόλους χωράει στα αλήθεια ένα πρόσωπο και πόσα συναισθήματα μπορεί να αποδώσει;

  Ένα ψυχολογικό θρίλερ, με τους πρωταγωνιστές να παίζουν ένα ανηλεές παιχνίδι εξουσίας μεταξύ τους, με το πάνω χέρι να αλλάζει από ατάκα σε ατάκα και τους ηθοποιούς να δίνουν «ρέστα».

Δεν έχω να πω τίποτα λιγότερα από μπράβο σε όλα τα μέλη του θιάσου, τα οποία έδωσαν ρέστα στα μοτίβα που έχουν κληθεί να κουμπώσουν. Οι σκηνές των συνεδριών, τα διάφορα «χορευτικά» που παρακολουθήσαμε, έδειξαν στόφα μεγάλων ηθοποιών.

  Ο Θανάσης Τριαρίδης, ο σπουδαίος συγγραφέας, ο οποίος έγραψε το εκπληκτικό κείμενο που θα χαζέψετε στην παράσταση «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού», βρίσκεται απέναντί μας και μας αφηγείται μία απίθανη ιστορία.

Εκπληκτικές και απρόσμενες ερμηνείες που σε καθηλώνουν σε διαφορετικά σημεία. Δεν σε κουράζει παρόλο που έχει συνεχείς αυξομειώσεις γιατί καταλήγουν σε μεστά νοήματα.

Τι τρελοκομείο ρόλος ήταν αυτός; Έκανε και τους δύο Δρόμιους με έναν απίστευτα ξεχωριστό τρόπο και πιστεύω πως διασκέδασε παίζοντας όσο κανείς άλλος, ούτε καν κάποιος από τους θεατές! Ιδίως η σκηνή στην οποία βραβεύεται… Εκεί πλέον ξετρελαθήκαμε.

 Ερμηνεία ξεχωριστή που κατάφερε να δώσει την αίσθηση της ντίβας, ώστε μετά να φανεί η τραγικότητα της αποδόμησής της. Η Γκιωνάκη περιφέρεται στη σκηνή με τον αέρα που πρέπει για το ρόλο. Τόσο όσο.

 Μια εξαιρετική παράσταση, ένα ψυχολογικό θρίλερ που απογυμνώνει τους χαρακτήρες σιγά σιγά και σταθερά και φτάνει σε κορύφωση, δίνοντας τις απαντήσεις που όλοι αναμέναμε. Θαυμάσιοι στους ρόλους τους όλοι οι ηθοποιοί.

  Και το τελείωμα σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Και η καρδιά συνεννοείται αυτόματα με την ψυχή και πονούν ταυτόχρονα. Είναι το ίδιο συναίσθημα με το μπάσιμο της φυσαρμόνικας στο “The River”. H ίδια ανατριχίλα, η ίδια πικρή γεύση, η ίδια μιζέρια που ποζάρει αγέρωχη…

 Υπέροχη μουσική επένδυση και εξαιρετικοί φωτισμοί, ενίσχυαν ή αποφόρτιζαν την ένταση της σκηνής αναλόγως. Σκηνικά παγωμένα και σκοτεινά, ακριβώς όπως θα φανταζόταν κάποιος ένα δωμάτιο μιας ψυχιατρικής κλινικής. 

 Είναι πολύ πιθανό να αλλάξετε ακόμα και στάση ζωής όταν δείτε αυτή την παράσταση. Είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσετε κάποια πράγματα. Αν είστε άνδρας, τότε ίσως να αναρωτηθείτε για όσα χαζά σκέφτεστε για τις γυναίκες.

Ο μονόλογος «Όταν η Μέριλιν Μονρόε μένει μόνη» δίνει απίστευτα ερεθίσματα σκέψης που θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε πολλά. Θα ξεχωρίσετε τα σημαντικά πράγματα. Θα δείτε πως όσα χρήματα ή δόξα και αν έχετε ή θέλετε να αποκτήσετε, αν δεν είστε ευτυχισμένοι...

Μια και στο χώρο δεν υπάρχουν καμαρίνια, στήθηκαν καμαρίνια και αποτέλεσαν κομμάτι του σκηνικού! Οι ηθοποιοί τελειώνουν το ένα μονόπρακτο, πάνε στο άλλο και στο ενδιάμεσο αλλάζουν ρούχα, επιμελούνται το μακιγιάζ τους και εμφανίζονται ετοιμοπόλεμοι, σε θέση ισχύος απέναντι στο επόμενο μονόπρακτο.

     Οι «‘Ήρωες» είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει. Μια συγκινητική ιστορία γεμάτη τόσο γέλιο. Το έργο είναι γραμμένο με χιούμορ αλλά και με πολλά βαθιά νοήματα. Οι τρεις ηθοποιοί δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών και πραγματικά κρατούν στο χέρι καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης το κοινό.

  Οι ηθοποιοί έχουν διεισδύσει απόλυτα στους χαρακτήρες που υποδύονται και τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Σκηνικά και ρούχα πλήρως εναρμονισμένα με το κείμενο αλλά και το ύφος της παράστασης.

     Οι μοντέρνες ερμηνείες και το σκηνικό της παράστασης συμβάλουν υπέροχα στην απόδοση του έργου με μια ματιά φρέσκια και σύγχρονη. Έντονες στιγμές με δυνατές αποδόσεις και από τους τρείς ηθοποιούς, δίνουν ερμηνευτικά τη σωστή σημασία στα νοήματα του κειμένου.

 Ένας καταιγισμός από ατάκες, γέλια και ειρωνείες, κατέκλυσε τη σκηνή και οι επτά ηθοποιοί άρχισαν να μας βάζουν στο νόημα. Μια παρέα φοιτητών πολύ κοντά στην αποφοίτηση βρίσκεται σε ένα χώρο μαζεμένη.

   Βαριά, κλειστοφοβική και αποπνικτική η παράσταση, με τους τέσσερις ηθοποιούς να υποδύονται τους χαρακτήρες τους με περισσή φυσικότητα. Ακόμα και η μυρωδιά από τα τσουβάλια αναδύθηκε κάποια στιγμή, για να συγκεραστεί όλο αυτό που βλέπαμε με τις υπόλοιπες αισθήσεις μας.

Η κάθαρση είναι κοντά. Ίσως να είναι μαρτυρικό να ακούει τη σύζυγό του να μιλά για τις φαντασιώσεις της, ιδίως μάλιστα όταν εκείνος δεν περιλαμβάνεται σ’ αυτές, όμως η κάθαρση είναι κοντά.

    Ο Πέτρος Ζούλιας φρόντισε να κάνει μία εμπνευσμένη μεταφορά. Θα σταθώ πρώτα στο κείμενο. Δεν έχω ιδέα αν ευθύνεται ο δημιουργός ή αν έχει ασχοληθεί άλλος με τη διασκευή, θα πρέπει να πω όμως ότι είναι αριστουργηματική η απόδοση!

 Περίμενα να προβληματιστώ, να νιώσω, να θυμηθώ (αυτό για μένα πρέπει να κάνει η μαύρη κωμωδία). Και τα βίωσα όλα. Έφυγα πλήρης, καθώς η εικόνα των δύο αντρών με συνόδεψε και στο δρόμο του γυρισμού. Με έκανε και μένα να αναρωτιέμαι, «αν τότε είχα κάνει κάτι άλλο»…

  Μια παράσταση που κέρδισε με ευκολία μια θέση στην πρώτη πεντάδα της φετινής χρονιάς. Ένα έργο ύμνος ενσυναίσθησης αποδομεί τον άνθρωπο ενώ ταυτόχρονα τον εξυψώνει.

Και η μόνη σίγουρη αλήθεια είναι ότι φεύγοντας το κοινό ήταν ευχαριστημένο απ’ αυτό που είδε και βίωσε. Πολύ καλά τα κουστούμια, η μουσική, ο φωτισμός, η σκηνοθεσία. Όλα συνετέλεσαν ώστε να παρουσιαστεί μια εκπληκτική παράσταση.

   Θαυμάσιοι όλοι οι ηθοποιοί στις ερμηνείες τους, έδωσαν απίστευτο πόνο και πάθος στην απόδοση του κειμένου, σε μια κωμωδία που μασκαρεύεται δράμα και ένα δράμα που δεν μπορεί πια τα βαριά φουστάνια και καταφεύγει στα μποξεράκια της σάτιρας

   Οι ηθοποιοί προσεγγίζουν μέσα από κωμικότητα, γλαφυρότητα και φρεσκάδα τους ρόλους τους, κάνοντας το έργο ευχάριστο. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν σ’ αφήνουν να βαρεθείς αλλά και χαρακτήρες σωστά βασισμένοι σ’ αυτό που ήθελαν να πετύχουν.

     Εξαιρετική σκηνοθετική ματιά, με όλους τους ήρωες πάνω στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η μουσική και ο φωτισμός συνεισέφεραν στη συναισθηματική απόδοση του κειμένου. Τα κουστούμια απλά και κομψά. Δυο παραστάσεις ακόμα πριν το τέλος και σπεύσατε ολοταχώς.

Όμως μέσα από την ένταση βγαίνουν και αλήθειες. Γιατί η μητέρα δεν την ήθελε για το γιο της; Γιατί η Κρινιώ δούλευε στον άρχοντα; Όντως η Κρινιώ ήταν άτιμη; Αλήθειες που κάνουν και τις δύο να σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα, αλήθειες που κάνουν ακόμα και τη μία να πέσει στην αγκαλιά της άλλης.

  Δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για να περιγράψει αυτή την παράσταση. Οι ηθοποιοί έβγαλαν τον καλύτερο εαυτό τους πάνω στη σκηνή, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και μεγάλη ψυχολογική πίεση κι αυτό φάνηκε στα μάτια τους την ώρα της υπόκλισης.

  Ο Γιώργος έχει γεννήσει ένα εκπληκτικό κείμενο, η Βασιλική Ανδρίτσου το σκηνοθέτησε όλο αυτό με περισσή φροντίδα και αγάπη και το αποτέλεσμα μεταφράζεται σε ατελείωτο χειροκρότημα, με έναν υπέροχα τίμιο ηθοποιό, ο οποίος μας δείχνι ότι η ζωή είναι σίγουρα ένα κουτί γεμάτο σοκολατάκια.

Εδώ και χρόνια, η Κάρμεν Ρουγγέρη «φταίει» που τα παιδιά μας μαθαίνουν να αγαπούν τη μουσική, τη μυθολογία, την ιστορία και στο τέλος της ημέρας την Ελλάδα. Συγκινούνται από τις τέχνες, αποκτούν μια παραπέρα ευαισθησία και μεγαλώνουν εκτιμώντας όλα αυτά που δημιούργησαν πολιτισμό.

  Το Victims μέσα από μια ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ, είναι ένα έργο πολύ δυναμικό, με γερές δόσεις έντασης που καταφέρνει να κρατήσει το θεατή καθηλωμένο. Ο Γιώργος Λιβανός «φωτίζει» σκηνοθετικά με περίσσια τέχνη όλα εκείνα που πρέπει να έρθουν στο φως.

     Ο Αντίνοος Αλμπάνης αποδίδει πολύ καλά τον άνθρωπο του σήμερα που παλεύει με τα θέλω, τις φοβίες, τις παραξενιές του σήμερα. Λόγος απλός με νόημα, σημερινός και έντονος. Οι φωτισμοί τονίζουν τις εναλλαγές στα συναισθήματα και αυτό το κάνει εξαιρετικό.

   “Η Γελάδα” σε αφορά σε κάθε επίπεδο. Είτε υπάρχει πρόθεση εμβάθυνσης είτε απλά θες να περάσεις ένα δίωρο “ξεκούρασης”, με βάση το χιούμορ και την αλληλεπίδραση των χαρακτήρων του έργου.

  Οι αποδόσεις των ηθοποιών φτάνουν σε τέτοιο σημείο που θεωρείς πλέον ότι δεν παίζουν, ότι δεν υποδύονται. Απλά ζουν. Απλά υφίστανται. Ο τρόπος που οι ηθοποιοί γίνονται μέρος της σκηνής και της ιστορίας είναι αυτός ακριβώς που θα μας καθηλώσει στις θέσεις μας.

    Οι συμμετοχές έκαναν τον κόσμο να χειροκροτήσει και οι συμμετέχοντες (όλοι) θυμήθηκαν με αγάπη τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή περίπου εκατό χρόνια πριν, σαρκάζοντας και σατιρίζοντας μία χώρα που συμπεριφέρεται με τον ακριβώς ίδιο τρόπο εκατό χρόνια μετά.

  Ο Γιάννης Χαντέλης ερμηνεύει ένα μονόλογο με χαρακτηριστικά συγκινητικό τρόπο. Τον είχα δει στο «Νούρα» και μου είχε κάνει άριστη εντύπωση. Εδώ βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι διαφορετικό, η απόδοσή του όμως είναι εξίσου εντυπωσιακή.

   Ζωντανή μουσική από το πιάνο συνοδεύει το παραμύθι και τραγούδια της όπερας σε όλες τις γλώσσες ερμηνεύονται, τα οποία ταξιδεύουν μικρούς και μεγάλους θεατές στον κόσμο της μουσικής.

   Και οι δώδεκα ήταν υπέροχοι! Ακολούθησαν ο καθένας το δικό του «μονοπάτι», έδωσαν ρεαλισμό στους χαρακτήρες που υποδύθηκαν, ενώ συναντιόντουσαν μοναδικά μέσα στη σκηνή. Ήταν φορές που ένοιωθες τον ηλεκτρισμό τους να σε χτυπά, καθώς οι εντάσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες.

  Οι δύο γυναίκες δεν υποδύονται ρόλους, δεν έχουν να κάνουν με μελέτη και ανάλυση προσώπων. Υποδύονται κομμάτια της ανθρώπινης φύσης. Είναι γρανάζια σε ένα σουρεάλ ον, το οποίο όμως δεν ζει χωρίς πραγματικότητα.

  Μια παράσταση που απευθύνεται σε όλους, ακόμα και στο πιο απαιτητικό κοινό, χωρίς κανένα φόβο. Σίγουρα θα καταφέρει να γίνει μια από τις αγαπημένες παραστάσεις όσων το επιλέξουν και εμείς ελπίζουμε και σας προτείνουμε να μην τη χάσει κανένας.

   Τέσσερις εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί δίνουν σώμα και ψυχή πάνω στη σκηνή, εναλλάσσοντας ρόλους νέου-γέρου και καλού- κακού. Οργώνουν τη σκηνή κάνοντας ένα τρομακτικό παιχνίδι με τα σώματά τους. Απλά εξαιρετικοί όλοι τους.

   Η Ιωάννα Τζίκα που ερμηνεύει τη Ρόρυ σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή. Δεν σκέφτεσαι ότι πρόκειται για παράσταση που παίζει κάποιον ρόλο. Πιστεύεις ότι είναι η έφηβη Ρόρυ. Ο εκπληκτικός μονόλογος της Hennessy απογειώνεται από την ηθοποιό με μοναδικό τρόπο.

Ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται η ιστορία, ο τρόπος με τον οποίο πέφτουν οι μάσκες και ξεσκεπάζονται τα τέρατα πίσω από τους ανθρώπους… Θα πρέπει να σας πω ότι παρακαλούσα να μην τελειώσει ποτέ αυτή η παράσταση!

   Ο Δάνης Κατρανίδης και η Παναγιώτα Βλαντή παίζουν εξαιρετικά σε ένα κλασικό έργο που έχει χαρεί παγκόσμια επιτυχία. Εξαιρετικοί και γρήγοροι διάλογοι, με υπέροχες στιγμές γέλιου και συγκίνησης.

   Ο Τάσος Σωτηράκης, σαν άλλος Άρης Βελουχιώτης, σου έδινε την εντύπωση πως όντως έχεις μπροστά σου τον Άρη, θυμίζοντάς τον όχι μόνο εμφανισιακά αλλά και υποκριτικά. Αλληλοεπιδρούσε με το ραδιόφωνο και αυτά που διάβαζε στην εφημερίδα και δε δίστασε στιγμή να φτάσει στα όριά του.

   Εξαιρετικός ο τρόπος που παρουσιάζουν την ιστορία. Τα σκηνικά μπορεί να φαίνονται λιτά, αλλά είναι εντυπωσιακά. Τα κουστούμια είναι ευρηματικά, καθορίζουν άμεσα το χαρακτήρα που χρειάζεται να υποδυθεί ο ηθοποιός σε κάθε σκηνή.

  Τελικό συμπέρασμα αυτού του μονολόγου; Τι κι αν έχεις φτάσει στο φεγγάρι και ακόμα παραπέρα; Τι και αν έχεις κατακτήσει όλο τον κόσμο, όταν γυρνάς στο σπίτι και είσαι μόνος χωρίς να υπάρχει κανείς να μοιραστείς μαζί του τις χαρές και τις λύπες σου;

   Μια ξεκαρδιστική παράσταση που έγραψε ιστορία! Το έργο των Henry Lewis, Jonathan Sayer και Henry Shields, με τον πρωτότυπο τίτλο «Peter Pan Goes Wrong» ήταν Υποψήφιο για το Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας στο Λονδίνο (2016 Laurence Olivier Award) και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από ειδικούς και κοινό.

  Μέσα από το βασιλιά Κοκκινοτρίχη, το βάτραχο/πρίγκιπα, τα δίδυμα που ήταν τεμπέλικα, τον καλό γιο και όλους αυτούς τους παραμυθένιους χαρακτήρες, τα παιδιά μας μαθαίνουν για την αγάπη, την τιμιότητα, την ανιδιοτέλεια και όλες τις έννοιες που θα είναι καλό να μην τις γνωρίζουν μόνο ετυμολογικά.

     Θαυμάζω πραγματικά τους ανθρώπους που καταφέρνουν και στέκονται επί σκηνής μέσα σε ένα τόσο φαινομενικά χαλαρό πλαίσιο, που όσο περισσότερα άτομα μετρά εντός του, τόσο πιο δύσκολη κάνει την εφαρμογή όλων εκείνων των τεχνικών που γνωρίζει ένας ηθοποιός γύρω από τον αυτοσχεδιασμό.   

     Ένα έργο γεμάτο τρυφερότητα, χιούμορ και πικρία, ακριβώς όπως η ίδια η ζωή. Το κείμενο είναι έντονο και δυνατό, να γελάς φωναχτά και μετά να ανατριχιάζεις, να σωπαίνεις. Τα σκηνικά ήταν απλά, ένα σαλόνι ενός παλιού ζεστού σπιτιού, τα οποία δημιουργούσαν αίσθημα οικειότητας στο θεατή.  

   Το Beginning είναι μια εξαιρετικά δυνατή παράσταση. Ο συγγραφέας David Eldridge με χιούμορ, αλλά και με πολλά συγκινητικά σημεία, ξεγυμνώνει τον άνθρωπο και ανοίγει την πόρτα σε όλα όσα κρύβουμε επιμελώς στην ντουλάπα της ζωής μας. Μπαίνει μέσα στην ψυχολογία των ηρώων, αναδεικνύει προβλήματα αλλά και λύσεις.

  Τα τρία παιδιά που παρακολουθήσαμε είναι στην ουσία το ολοζώντανο soundrack της ταινίας που προβάλλεται από πάνω τους. Ένα κόμικ σε εξέλιξη, με εντυπωσιακά σκίτσα. Όσον αφορά τον ήχο, αυτός παραγόταν στο σύνολό του από τους τρεις της ομάδας.

  Οι τέσσερις ηθοποιοί που είδαμε επί σκηνής ήταν πειστικότατοι στους ρόλους τους και μάλιστα τόσο πολύ, που συγκλόνισαν τους θεατές.

   Πρόκειται για μία τρομερή παράσταση. Θα τη δείτε και σεις και θα μου πείτε. Έχει σχεδόν τρεις μήνες που παίζεται και μακάρι να συνεχίσει για άλλους τόσους και άλλους τόσους. Δεν είναι καθόλου κακό να ονειρεύεσαι και μάλιστα να ονειρεύεσαι κάτι που από τα μάτια πιάνεται… Και όταν πια κατεβαίνει…

  Το κείμενο ήταν εξαιρετικό, έξυπνο, συμβολικό, τρυφερό και γεμάτο χιούμορ. Τόνισε τα χαρακτηριστικά και τις διαφορές των δύο φύλλων με διάθεση σαρκαστική και άκρως παιχνιδιάρικη. Επισήμανε τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που παρακμάζει και ξεχνάει.

  Ο Νικόλας Βαγιονάκης ερμηνεύει πολύ καλά τον ιδιόμορφο αυτό μονόλογο. Μέσα από ένα λιτό σκηνικό, με μία τζαμαρία και έναν καθρέφτη, καταφέρνει να αποδώσει τα συναισθήματα, τις εκφράσεις, τον ψυχισμό του χαρακτήρα σωστά και έντονα, με γρήγορες εναλλαγές από στιγμή σε στιγμή.

   Ερμηνείες μεγατόνων από όλο το επιτελείο, το οποίο έδειξε ότι η λέξη χώρος είναι μόνο μία έννοια. Από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς και μάλιστα εύκολα! Μαρκάρετε αυτά τα λόγια, θα τα ξανακούσετε σε ένδεκα μήνες από τώρα, όταν θα κάνουμε ανασκόπηση της χρονιάς.

  Συνταρακτικό είναι και το απόσπασμα κειμένου από την παράσταση που περιγράφει την αντίσταση αλλά και την προτροπή της νέας φυλακισμένης στις παλαιότερες να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους. "Τι δεν καταλαβαίνετε; Είστε ελεύθερες! Μόλις περάσετε την πόρτα αυτή, είστε εσείς κι ο ουρανός".

  Όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν καταπληκτικά και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω τη «συνομιλία» με τα παιδιά της κονσόλας, όπως και το φοβερό και τρομερό gag με μια κυρία στην πρώτη σειρά, η οποία πρέπει να το χάρηκε ιδιαίτερα που της προσφέρθηκαν φιστίκια και μάλιστα από τους ηθοποιούς!

  Υπήρξαν αρκετές στιγμές που τα παιδιά στο κοινό ανταποκρίθηκαν σε κάποιο νεύμα του ηθοποιού ή ακόμα προσπάθησαν να του μιλήσουν και να τον προτρέψουν να κάνει κάτι απαντώντας του. Αυτό δείχνει από μόνο του πόση αμεσότητα είχαν οι ηθοποιοί, χωρίς όμως να επηρεάζονται από αυτό.

   Ένα από τα γνωστότερα και ίσως πιο αγαπητά βιβλία της Κατερίνας Μανανεδάκη παίρνει σάρκα και οστά στο θέατρο Χυτήριο. Μια ομάδα εκπληκτικών ηθοποιών ανεβαίνει στη σκηνή και το βιβλίο της Κατερίνας λαμβάνει τη μορφή που του αξίζει. Ζωντανεύει!  

  Έξυπνα δοσμένο το κείμενο μέσα από οκτώ εκπληκτικές ερμηνείες. Η Αιμιλία Υψηλάντη, ως Γκάμπυ, σύζυγος του θύματος, στέκεται με τρομερή κομψότητα αλλά και γλυκό χιούμορ.

  Με λυρικότητα και χιούμορ και μια σκηνοθεσία που δεν γίνεται να σας αφήσει αδιάφορους, οι πρωταγωνιστές μεταμορφώνονται σε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, προσδίδοντας στο σωματικό θέατρο μια άλλη διάσταση.

  Πρόκειται για μια απίστευτη παρωδία έργων τύπου Αγκάθα Κρίστι, για μία παράσταση η οποία μας δίπλωσε από τα γέλια και αυτό οφείλεται καταρχήν στο εκπληκτικό κείμενο και κατά δεύτερον στο δημιουργικό οίστρο, τον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών και τη διάθεσή τους να τα κάνουν όλα τατιάνα στο θέατρο.

     Η Μάγδα Κατσιπάνου ερμηνεύει την Αγγέλικα Νίκλη, μητέρα του Διονύσιου Σολωμού και με λίγα λόγια υπήρξε απλά καθηλωτική. Θαρρώ πως έβλεπα μπροστά μου την ίδια τη μητέρα του ποιητή, την αγάπη και την απόγνωσή της.

    Η σκηνοθεσία της Χρυσάνθης Κορνηλίου έκανε το έργο πλήρως προσαρμοσμένο στο γενικά δύσκολο χώρο του θεάτρου κι έδωσε μια άλλη νότα στη δραματουργική εκτέλεση των ηθοποιών. Μια ευχάριστη έκπληξη βέβαια είναι ο δούλος Κλαρίν που ξεχωρίζει και ίσως εν τέλει κλέβει την παράσταση.

    Όπως κάθε ιστορία αγάπης, έτσι κι αυτή εδώ είναι ποτισμένη με χιούμορ, εντάσεις, ηρεμία και πολύ τρυφερότητα. Κάτι σαν μικρογραφία της ζωής. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Οι δύο σπουδαίοι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους εν λόγω χαρακτήρες, επέλεξαν να τους ζήσουν κιόλας.

 Οι Μελαχρινός Βελέντζας και Γιώργος Δρίβας - οργώνουν τη σκήνη με τρομερές εκρήξεις και διακυμάνσεις ρυθμού και κίνησης, δίνοντας την αίσθηση μιας πεντατονικής κλίμακας στο πιάνο. Καταργούν τη βαρύτητα και πετυχαίνουν να περάσουν στο θεατή όλες τις αισθήσεις και τις μυρωδιές που νιώθουν.

Η Βαλέρια απεικονίζεται σε κάθε πίνακα του Δάμωνα, ένας Ιταλός συλλέκτης εμφανίζεται από το πουθενά και προσφέρει ένα τεράστιο ποσόν για να αγοράσει τους πίνακες και στη συνέχεια… Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με το κλου, το λόγο για τον οποίο θα έλθετε να δείτε την παράσταση.

 Η Ελλάδα είναι στενά συνδεδεμένη με τη θάλασσα και την κουλτούρα της. Τότε που οι γιορτές ήταν βαπόρια και άγκυρες και οι επιθυμίες ήταν η θαλπωρή ενός οικείου σπιτικού μετά από μια θαλασσοδαρμένη ζωή. Αυτή η εξαιρετική παράσταση μας οδηγεί σε εκείνον τον κόσμο, τον τόσο οικείο και συνάμα ξένο.

  Η Κάτια Δανδουλάκη, η οποία δεν θα σταματά ποτέ να μας εντυπωσιάζει με τις δουλειές που παρουσιάζει και τις εν γένει ερμηνείες της, απλά φεγγοβολά! Βγάζει με την ίδια ευκολία το γέλιο αλλά και τη συγκίνηση, οι ατάκες της πολλές φορές είναι ξεκαρδιστικές και οι γκριμάτσες της είναι για σεμινάριο.

   Ο Κωνσταντίνος Λεβαντής έκανε αυτό που λίγοι κάνουν σε κλασσικά έργα. Δεν το «φούσκωσε», δεν το άλλαξε και δεν το «τέντωσε», κάτι που είναι πραγματικά προς τιμήν του. Το άφησε να «αναπνέει» μέσα μας. Του έδωσε τη βαρύτητα που του έπρεπε.

  Η παράσταση είναι πραγματικά υπέροχη! Δεν καταλαβαίνεις πως περνά η ώρα, τα δρώμενα σε αρπάζουν από τα «μούτρα», το γέλιο έχει πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά και οι μαντινάδες του Νίκου Ζωιδάκη συνδέουν απίστευτα τις σκηνές.

   Μια πολύ όμορφη παράσταση που δείχνει ωμά τον τρόπο ζωής μας την τελευταία δεκαετία. Κρυμμένοι πίσω από οθόνες, «ζούμε»… Αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Βγαίνουμε έξω και πάλι είμαστε με ένα κινητό στο χέρι, ποστάροντας συνεχώς, λες και εξαρτάται η ζωή μας από αυτό.

Είναι σοκαριστικό αυτό που θα παρακολουθήσετε. Φανταστείτε το σαλόνι ενός σπιτιού, με έναν αόρατο τοίχο γύρω του. Πίσω από αυτό τον τοίχο κάθονται οι θεατές.

    Μία παράσταση με υπέροχους γρήγορους και έξυπνους διαλόγους. Με ελάχιστα σκηνικά, αλλά αρκετά να σου δώσουν όλη την εικόνα. Υπέροχοι φωτισμοί στα σημεία που πρέπει, όπως πρέπει.

  Για να δω, για να δω… Για πάμε ένα πρόχειρο διαγώνισμα… Πόσοι από σας έχουν διαβάζει οτιδήποτε έχει γράψει και κυκλοφορήσει ο Αρκάς; Μπράβο χέρια! Και για να δω, για να δω… Πόσοι έχετε ξεραθεί στο γέλιο με αυτά που διαβάζατε; Τι, περισσότερα χέρια;

  Η Κέλλυ Σταμουλάκη έγραψε ξανά ένα μαγικό κείμενο. Η συγγραφέας της καρδιάς μας με είχε ξετρελάνει στο Χρυσό Αρισμαρί. Η δημιουργός επανέρχεται με αυτό εδώ το έργο, το οποίο βγάζει γέλιο, συγκίνηση και περνάει ένα σωρό μηνύματα.

  Μας συνάρπασαν όλοι οι ηθοποιοί. Και μια και από τώρα ακούω εκείνες τις φωνούλες του στυλ «Μα καλά, όλοι καλοί ήταν;», το μόνο που έχω να πω είναι ότι όστις προαιρείται, μπορεί να πάει μια βόλτα μέχρι το Προσκήνιο, να δει την παράσταση και μετά να έλθει να τα ξανακουβεντιάσουμε.

  Ένας τρομερά συγκινητικός μονόλογος γεμάτος με πόνο και χιούμορ, λειτουργεί ως χρονοκάψουλα και μας μεταφέρει σε μια εποχή σκληρή, όπου μέσα στις δυσκολίες της, η τέχνη άνθιζε και όλα τα μεγάλα ονόματα που σήμερα νοσταλγούμε ήταν ζωντανά με σάρκα και οστά.

  Μια ιστορία παραμύθι χωρίς αίσιο τέλος, ένα παραμύθι που δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί. Η ιστορία συμβαίνει σε δυο παράλληλους χρόνους. Στο χρόνο της αφήγησης και στο χρόνο του παραλληλισμού του με την εποχή του χρηματιστηρίου και της ασύδοτης σπατάλης και ακραίας διασκέδασης.

  Το έντονο συναίσθημα σε συνδυασμό με το αφιλόξενο περιβάλλον του Βόρειου Πόλου μας φέρνει στο μυαλό παιχνίδια επιβίωσης της ίδιας της ζωής. Ερμηνευτικά ήταν άρτιο και όλοι οι ηθοποιοί απέδωσαν τους ρόλους τους με ψυχή και αξιοπρέπεια.

   Η παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Ρετρό απευθύνεται σε μικρούς θεατές με ηλικίες από τέσσερα έως οχτώ. Οι μικροί θεατές, καθισμένοι γύρω γύρω από τη σκηνή, παρακολουθούν τους δύο ηθοποιούς να διηγούνται την ιστορία και να εναλλάσσονται στους ρόλους μεταξύ τους.

  Φαίνεται ότι αγάπησαν την παράσταση αυτή, αλλά και ο ένας τον άλλον, εφόσον κατάφεραν να μας περάσουν τους χαρακτήρες τους από τη μονάδα στην ομάδα, χωρίς να επιτρέψουν σε τραύματα και εγωισμούς να τους κλείσουν το δρόμο.

  Και στο τελείωμα, εκεί που η συγκίνηση χτυπά κόκκινο, οι ηθοποιοί θα ξεχυθούν στο κοινό. Δεν θέλω να σας πω τι το προκαλεί αυτό. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα γλυκαθείτε πολύ και θα θυμηθείτε αυτές εδώ τις γραμμές.

  Για τους λιλιπούτιους θεατές αυτή η ιστορία μέσα από μια θεατρική παράσταση γεμάτη ζωντάνια και όμορφα σκηνικά και κουστούμια είναι μαγική. Τα έβλεπες απορροφημένα στην ιστορία που διαδραματιζόταν. Τη ζούσαν! 

    Εξαιρετική παράσταση, προέκταση της ζωής, του ανθρώπου, του ελέους και του φόβου, με το πρώτο να παραχωρεί τη θέση του στο δεύτερο, έχοντας σε πρώτο πλάνο δύο άψογους καρατερίστες, που κάνουν τα παθήματά τους τροφή για σκέψη. Πολλή σκέψη…

Είναι τόσο άρτιες οι ερμηνείες, είναι τόσο παθιασμένο το παίξιμο, που απλά θα αφεθείτε. Οι ατάκες τρέχουν σαν νερό, οι εντάσεις είναι συνεχείς, οι κορυφώσεις πολυποίκιλες και οι ηθοποιοί κουμπώνουν σε ρόλους και σαν αφηγητές. Η εξιστόρηση είναι σοκαριστική.

    Το κείμενο είναι αρκετά μοντέρνο και οι διάλογοι προσαρμοσμένοι στην εποχή του σήμερα. Το είδος σχέσης που αναπτύσσεται ανάμεσα σε εκείνον και εκείνη αντανακλά το ρυθμό ζωής των νεαρών ζευγαριών και τον παλμό της καθημερινότητας.

  Η παράσταση είναι εξαίσια! Αυτό σας το γράφω, σας το υπογράφω και όσοι πάτε και δεν περάσετε, είμαι στη διάθεσή σας να το συζητήσουμε. Και δεν θα χρειαστεί μάλιστα να ακούσετε λέξη από τους δύο πρωταγωνιστές. Ούτε μία!

  Εξαιρετικές ερμηνείες στο σύνολο του θιάσου, μοναδική σκηνοθεσία που επιτρέπει την εμβάθυνση των χαρακτήρων χωρίς την απομάκρυνση από το στόχο του ίδιου του Τσέχωφ.

   Ο Χρυσοστόμου και ο Παπαδημητρίου προσφέρουν με τη γλώσσα του σώματος και τις εκφράσεις τους μια γκαλερί διαφορετικών χαρακτήρων. H χημεία μεταξύ των ηθοποιών και η αλληλεπίδραση με τον κόσμο δημιουργεί μια ξεκαρδιστική εικόνα που συνεπαίρνει το θεατή.

  Οι δύο ερμηνεύτριες έχουν χτίσει μια πολύ ιδιαίτερη χημεία μεταξύ τους, ακροβατώντας ανάμεσα στη μητρική σχέση και την εξέλιξη του ίδιου χαρακτήρα στον χρόνο. 

  Είδαμε κάτι εντελώς διαφορετικό, εντελώς όμως. Οι μνήμες μου για το συγκεκριμένο έργο φτάνουν μέχρι το 1984. Κάποια πράγματα έχουν χαραχτεί στο μυαλό, αυτή εδώ η «έκδοση» όμως ήλθε για να ξεπλύνει όλα! 

  Η Φωτεινή Ντεμίρη γλυκύτατη. Μας αφηγήθηκε τη ζωή της με πάθος. Άλλαξε μπροστά μας όλα της τα πρόσωπα και ξεδίπλωσε όλα της τα συναισθήματα. Τίποτα δεν κράτησε κρυφό η Φωτεινή ως Ευσεβία, κάνοντάς μας κοινωνούς και συνένοχους.

     Η παράσταση «Πνεύμονες – Lungs» είναι βγαλμένη μέσα από τα μάτια της γενιάς των τριαντάρηδων, που δεν βλέπουν φως στο τούνελ. Που ακόμα και τα πιο γήινά τους όνειρα δεν βρίσκουν διέξοδο για να πραγματοποιηθούν.   

     Είναι μια όμορφη κωμωδία, το τελευταίο θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, που διακωμωδεί τα ήθη αλλά και τους υποκριτικούς χαρακτήρες της εποχής. Δίνει άφθονο γέλιο καθώς οι ατάκες πέφτουν βροχή, αλλά και πολλά μηνύματα, καθώς το ψέμα μόνο επόμενο ψέμα μπορεί να φέρει.

 Ο Γιάννης Ρωμανός, η Μαρία Δρακοπούλου και η Ελένη Μπέη αποδίδουν όμορφα την ιστορία ενός ανθρώπου που παλεύει με τη σχιζοφρένεια. Καλοί διάλογοι με κάποια κενά που δίνουν ακόμα και ένταση σε διάφορες στιγμές.

  Σε μία ύψιστη δραματουργία είναι φυσικό να υπάρχουν και πολλές κωμικές σκηνές και στιγμές. Είναι ο τρόπος που σκεφτόταν ο Τσέχωφ, είναι ο τρόπος και ο δρόμος εξέλιξης ενός ανθρωπίνου δράματος στη ζωή. Και το θέατρο λειτουργεί σαν χρησιδάνειο σε αυτή την περίπτωση.

     Η παράσταση ήταν τόσο γήινη που ένοιωθες σαν περαστικός παρατηρητής. Βίωνες όλες τις εντάσεις, ζούσες όλη την ιστορία και ήσουν καθηλωμένος μέχρι το τέλος της. Αναζητούσες τη λύτρωση παρέα με τους ήρωες και ευχόσουν ο Λάμπρος και η Αγγέλα να έχουν happy end, όπως στα παραμύθια.

   Πέρα από τα κωμικά στοιχεία που διακρίνουν το έργο, μας δίνεται μια εξαίσια ευκαιρία για αυτοκριτική και προσωπική βελτίωση. Η παράσταση ήταν στην καθαρεύουσα, διατηρώντας το κείμενο του Ηλία Καπετανάκη.

   Ο Νικόλας Ανδρουλάκης σε διπλό ρόλο, ως σκηνοθέτης και ως ιππότης. Σαν ένας μεταμοντέρνος Λάνσελοτ, που δεν θα εγκαταλείψει την εκλεκτή της καρδιάς του, θα επιμείνει στις αντιστάσεις της και θα διεκδικήσει μια δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη.

    Τέλεια παράσταση! Οι αποδόσεις ήταν εξοχότερες των εξόχων και όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής συγκλόνισαν. Ο Κώστας Κόκλας είναι ένας άψογος καρατερίστας, η Μπέττυ Μαγγίρα παραμένει μια ανθρώπινη γιορτή, όπου την έχω δει σκοτώνει!

    Το show του συμπαθέστατου κωμικού κινείται σε τρεις άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την επιστροφή του Χριστόφορου στις θεατρικές αίθουσες. Καλές οι μουσικές σκηνές, αλλά πολύ κάπνισμα, ρε παιδάκι μου. Αλλά και τα θέατρα; Οι μισές παραγωγές είναι στην ουσία ανα-παραγωγές ταινιών του ’65.

  Το «Χτυποκάρδια στο θρανίο» είναι η πασίγνωστη ελληνική κωμική κινηματογραφική ταινία του 1963, σε παραγωγή του Κλέαρχου Κονιτσιώτη και σε σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου, που ζωντανεύει στο θέατρο Ήβη με εξαιρετική επιτυχία.

  Πρόκειται για μία βιογραφική παράσταση που ρίχνει ΦΩΣ σ ’όλους τους παράγοντες που συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ο εθνικός μας ποιητής. Στενά δεμένος με την έννοια της ελευθερίας, το βλέπουμε να συνομιλεί μαζί της και εκείνη να τον ακολουθεί σ’ όλη τη πορεία της ζωής του.

  α φοβερά και τρομερά μουσουδάκια, που πραγματικά απόλαυσαν το θέαμα, ήταν λίγο φειδωλά στο να κατέβουν στη σκηνή, πλην όμως, κάποια από αυτά έδωσαν το παρόν και δυο και τρεις φορές, προκειμένου να συνεχιστεί η ιστορία μας.

  Ο Γιώργος Βάλαρης κέρδισε για άλλη μια φορά το στοίχημα, καθώς παρουσίασε μια υπερπαραγωγή τέλεια συντονισμένη, που αφήνει στο κοινό ένα υπέροχο χαμόγελο βγαίνοντας από το θέατρο.

  Πότε η ελπίδα έγινε πικρία, φόβος και απελπισία; Μια αριστοτεχνική παράσταση που βασίζεται στις τεχνικές του βουβού κινηματογράφου των δεκαετιών ’20 και ’30 και των νουάρ ταινιών των δεκαετιών ’40 και ’50.

  Ο Κίμων και ο Φάνης στέκονται υπερήφανα στη σκηνή και υποδύονται εξαιρετικά τους ρόλους τους. Μας πείθουν ότι στην ουσία είναι ο Νταν και ο Τζεφ. Μας πείθουν από το πρώτο λεπτό και συνεχίζουν έτσι μέχρι το μπιζάρισμα.

  Θεωρώ ότι τούτη η παράσταση, αυτός ο εκρηκτικός/εκπληκτικός μονόλογος, είναι μια τέλεια αφορμή για να έλθει πολύς κόσμος στο θέατρο και δη στο Αγγέλων Βήμα.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες του ποιητή (Ευθύμη Τζώρα) και του δασκάλου (Θάνου Καπρέλη), όπως και όλου του θιάσου (Μαρία Κατσαρού: Κόρη, Αναστασία Τσώμου: Μητέρα, Ορέστης Ζακυνθινός: Σοφέρ) θα σας κάνουν να γελάσετε και να μην καταλαβαίνετε για πότε πέρασε η ώρα.

Οι ηθοποιοί παρόλα αυτά, έχουν βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό και έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν το χαρακτήρα του διπλού ρόλου που τους έχει δοθεί.

  Η παράσταση θα σας συγκλονίσει με τον ωμό της τρόπο, πολλές φορές θα βρείτε τον εαυτό σας να κάνει συγκρίσεις με τη ζωή που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Θα «δεθείτε» αλλά και θα μισήσετε τους ήρωες για αυτά που πρεσβεύουν.

  Το θεατρικό έργο του αγαπημένου συγγραφέα μικρών και μεγάλων, Ευγένιου Τριβιζά, ενθουσίασε τα παιδιά και συγκίνησε τους μεγάλους. Η συμμετοχή των παιδιών και η ταύτισή τους με την ιστορία ήταν καταπληκτική.

     Ο Λευτέρης Ελευθερίου που υποδύεται το Στάμο, εναλλάσσει με ταχείς ρυθμούς την ερμηνεία του από την κωμωδία στο δράμα, επιδεικνύοντας ωριμότητα και σεβασμό απέναντι στην ιστορία.

  Ο Ένκε Φεζολάρι, κατόρθωσε με το μονόλογό του να μετατρέψει το ζεστό υπόγειο του θεάτρου σε παγωμένη σκηνή του εγκλήματος. Μια άψογη ερμηνεία που δεν κούραζε, με μια δυναμική που δεν χάθηκε καθόλη την διάρκεια της παράστασης.

   Η Μυρτώ Αλικάκη στο ρόλο της υπηρέτριας, μας εντυπωσίασε. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε μαγεύει στη σκηνή. Η Φαίη Ξυλά, η μητέρα της οικογένειας, κατάφερε να ζωντανέψει την ηρωίδα τόσο ώστε να γίνει για εμάς παράδειγμα προς αποφυγή. Μας άνοιξε τη πόρτα της εγκλωβισμένης μάνας.

  Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης και ο Γιάννης Παπαθύμνιος προσπαθούν μέσα σε εξήντα λεπτά να μας αποδώσουν τη σημερινή καθημερινότητα των ανθρώπων σε ένα διαμέρισμα. Των ανθρώπων που στο σπίτι τους αισθάνονται ασφαλείς και σίγουροι και μέσα από αυτό πλάθουν ιστορίες για τους απέναντι.

   Η Εβίτα Παπασπύρου μεταμορφώνεται σε Μαγιακόφκσι και κατακλύζει τη σκηνή με ένα ορμητικό ντελίριο πάθους και ερμηνείας. Εξαιρετική στην αφήγηση, με πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις.

  Σου έχω παραστασάρα να τρέξεις να απολαύσεις. Θα τη βρεις στο θέατρο Αλκμήνη και το όνομα αυτής “O αντρειωμένος”.

   Η διασκευή του Κωνσταντίνου Τσεντούρου περικλείει όλες αυτές τις πλευρές και τις παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο. Η σκήνη είχε κάτι παιδικό και τρομακτικό συνάμα.

  Η παράσταση εκφράζει χιλιάδες σκέψεις και προβληματισμούς, πάνω απ’ όλα όμως συνοψίζεται σε ένα ερώτημα. Υπάρχει άραγε ελπίδα; Δεν ξέρω τι πιστεύετε εσείς, αλλά αν θεωρήσουμε την ανθρωπότητα θεατρικό έργο και την ελπίδα κάτι σαν κάθαρση, τότε…

   Μια παράσταση που καυτηριάζει την ευθυνοφοβική συμπεριφορά του μέσου Έλληνα. Που φωνάζει ξύπνα και εκείνος για πρώτη φορά ακούει. Δυο ηθοποιοί που ενσαρκώνουν το ρόλο τους με την δυναμική που αρμόζει και ένα σενάριο που σε κάνει να γελάς, ενώ ταυτόχρονα συλλογίζεσαι τα λάθη σου.

   Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η παράσταση είναι εξαιρετική, διότι δεν κουράζει καθόλου τους θεατές, λόγω των άψογων ερμηνειών των ηθοποιών, αλλά και της ίδιας της δομής του έργου.

  Ο Περικλής Λιανός μεταμορφώνεται σε Γκυγιώμ Γκαλλιέν και σε όλα τα πρόσωπα που αποτέλεσαν σταθμό στη ζωή του. Μας προσφέρει μια παράσταση κοινωνικό σεισμό στα στερεότυπα και μας προβάλει όλα τα συναισθήματα σε πρώτο πλάνο.

  Ο τρόπος που μιλά, που κινεί χέρια και πόδια και κορμί, ο τρόπος που εκφράζεται με ματιές και ό,τι διαθέτει στο πρόσωπό του, είναι για σεμινάριο. Κάνει μπαμ ότι πρόκειται για ένα απόλυτα εργατικό άτομο και έναν κωμικό που επίσης σέβεται απόλυτα το κοινό του.

   Υπέροχη Λυδία Φωτοπούλου, μοναδικός, υπέρλαμπρος και γλυκύτατος Γιάννης Βογιατζής. Γιούλικα Σκαφιδά, πόσο ταλέντο να χωρέσει σε μόνο ένα πρόσωπο! Λιλή Νταλανίκα, δακρύσαμε αμέσως μετά το τραγούδι της.

    «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» θα καταταχθεί στις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς και θέλω πραγματικά να ξαναζήσω αυτή τη μοναδική εμπειρία και σύντομα!

  Ένα εξαιρετικό και πολυαγαπημένο παραμύθι υπό τη σκηνοθετική ματιά της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Η ίδια έχει αναλάβει και τη διασκευή του κειμένου, στηριζόμενη στη μετάφραση της Μαρίας Σ. Μπλάνα.

  Η Κατερίνα Τσάβαλου, μοναδική κατά την προσωπική μου άποψη στο ρόλο της Έλλης, μαζί με την Εύη Κολιούλη ως Μαριγώ (υπηρέτρια), καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση και να εκτινάξουν την έννοια της κωμωδίας σε άλλα επίπεδα.

   Ένας δωδεκαμελής θίασος, με πολύ ενέργεια πάνω στη σκηνή, με συνεχή κίνηση, χωρίς να δημιουργείται ούτε στιγμή παύσης, δίνει τα πάντα για να διασκεδάσει το κοινό του, και αυτό φάνηκε στο χειροκρότημα.

  Μια παράσταση θεατρική και ταυτόχρονα ενημερωτική, η οποία για τους λάτρεις του μεγάλου ποιητή και τους θαυμαστές του κινήματος του ρομαντισμού, δεν θα πρέπει να χαθεί.

  Είναι μια εξαιρετική παράσταση σε ένα από τα πιο δυνατά έργα του Άρθουρ Μίλλερ. Ο τρόπος προσέγγισης των ρόλων από τους ηθοποιούς είναι αξιέπαινος. Λάτρεψα την κυρία Βλαντή στο ρόλο της Σύλβιας και γοητεύθηκα από το γιατρό (Γιάννης Βούρος).

   Δεν υπάρχουν λόγια να χαρακτηρίσω αυτό που είδα και άκουσα. Το καταπληκτικό (και λίγα γράφω) κείμενο της κυρίας Δελημήτρου, άψογα επεξεργασμένο και σκηνοθετημένο από τον Καρατζιά, αποδόθηκε ονειρικά από τις κυρίες Ελένη Ουζουνίδου και Άννα Ψαρά.

  Παράσταση που σου τραβάει την προσοχή από την αρχή. Σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ευχάριστο έργο με αναπάντεχο κείμενο. Η πρωτότυπη και όλο υποσχέσεις ιδέα της Τατιάνας Κίρχοφ είναι κάτι που σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί.

  Η «εισαγωγή» είναι ψαρωτική. Οι πέντε ηθοποιοί βρίσκονται μπροστά μας, η μία εξ αυτών πάει να ξεκινήσει με την ιστορία της και… και της κλείνουν το στόμα! Στη συνέχεια πέφτει η ατάκα της ατάκας, με το κοινό να παρακολουθεί ένα εξαιρετικό Πινγκ Πονγκ μεταξύ των ηθοποιών.

  Η Ελένη Ράντου είναι μαγική στο ρόλο της Τζάσμιν. Την έβλεπα με δέος καθώς άλλαζε συναισθήματα και ύφος στο λεπτό και απέδιδε τη Τζάσμιν με τέτοιο τρόπο που προκαλούσε συνεχώς ανάμεικτα συναισθήματα σε εμάς που πολλές φορές παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα.

  Αυτό που μπορώ να σας υποσχεθώ είναι να ετοιμαστείτε για γέλια δίχως τέλος και για μια μοναδική παράσταση που δεν θα ξεχάσετε εύκολα. Και όσον αφορά τη λέξη «μοναδική» το εννοούμε κυριολεκτικά, καθώς κάθε μέρα είναι κάτι καινούργιο και διαφορετικό.

Σε κάνουν να γελάσεις, σε βάζουν να σκεφτείς και το κυριότερο, σε γυρνάνε σε καταστάσεις που όλοι έχουν ζήσει. Στιγμές με την παρέα μας, παιχνίδια ζωντανά με ανθρώπους παρόντες, συναισθήματα πραγματικά που ίσως οι διαδικτυακές επιλογές-δυνατότητες μας έχουν στερήσει.

    Πολλά μπράβο αξίζουν και στις γυναίκες – πρωταγωνίστριες όλες της παράστασης. Μας μετέφεραν μια εποχή, μας μετέφεραν όλα τα νοήματα του βιβλίου της Γαλάτειας με σεβασμό, χωρίς φανφάρες περιττές, χωρίς αλλοιώσεις. 

  Η Μάνια Παπαδημητρίου χτίζει το χαρακτήρα της απεικονίζοντας την τρέλα μέσα από την ενεργητικότητα και δεν αφήνει ούτε εκατοστό της σκηνής ανεκμετάλλευτο.

Οι συντελεστές της παράστασης κάνουν μια εξαιρετική δουλεία, καταφέρνοντας να μεταφέρουν όλα αυτά τα νοήματα στα παιδικά μυαλά, μέσα από ζωηρά χρώματα και τραγούδια.

  Η δημιουργία του ΥΠΟ-Κόσμου είναι μια μαύρη κωμωδία που σκοπό έχει να δείξει τα κακώς κείμενα του κόσμου μας. Ο υπόκοσμος κρύβεται μέσα μας και ψάχνει πάντα ένα μικρό άνοιγμα για να βγει. Εμείς καθορίζουμε το αν και το πότε.

  Ήταν μοναδική εμπειρία για γονείς (και θείες) έχω να σας πω. Να βλέπεις στα μουτράκια των παιδιών να ζωγραφίζεται η χαρά, η απορία, ακόμα και το κλάμα, αλλά και το χειροκρότημα εκεί που ένοιωθαν πως έπρεπε να δοθεί.

   Οι τέσσερις ηθοποιοί-χαρακτήρες μας έδωσαν μία παράσταση πολύ συγκινητική και πολύ ανθρώπινη. Η Μαρία Λεκάκη, στο ρόλο της μητέρας, είναι απλά αέρινη. Κινείται με τόση άνεση και αποδίδει τόσο άψογα, που θα έλεγε κάποιος πως η φράση «κουμπωμένη στο ρόλο» την αδικεί!

    Το «ART» είναι μια πολύ ζωντανή κωμωδία, που στόχο έχει να αφυπνίσει συνειδήσεις καθώς μιλά μέσα από την τέχνη για τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν. Το τρόπο που αντιλαμβάνονται το κόσμο γύρω τους.

    Μία παράσταση που με την πρώτη ματιά νομίζεις ότι έχει ένα πολύ απλό στήσιμο, κάθε άλλο όμως. Ο σκηνοθέτης έχει σκεφτεί μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Οι ηθοποιοί που εμφανίζονται στη σκηνή είναι μόνο δύο κι ας παρελαύνουν οι χαρακτήρες πάνω σε αυτή.

   Έξι φίλοι. Μια παρέα τόσο διαφορετική ο ένας με τον άλλον, αλλά και τόσο δεμένη. Πόσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Ελλάδα του 2018; Ίσως όσο δύσκολο είναι να είσαι τριάντα και να ζεις στην Αμερική του 1994.

Μια βουκολική τραγωδία- κωμωδία απόλαυση που όμοιά της δεν θα συναντήσετε εύκολα ξανά. Η ιστορία αποτελεί ένα pot-pourri κινηματογραφικών ταινιών, μπλεγμένο με την παραδοσιακή ιστορία Γκόλφω-Τάσου, εν προκειμένη Μαλάμω-Θανάση.

   Χωρίς τη Ζωή δεν θα υπήρχε ο Θάνατος... Οι Μάγισσες της Σμύρνης αποζητούν αγάπη... μόνο...

   Ένα υπέροχο σύνολο ηθοποιών, που συνδυάζει νεανική φρεσκάδα και εμπειρία, σχηματίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο ξετυλίγεται η μεταστροφή του τραγικού ήρωα.

   Δυνατές και σπαρακτικές ερμηνείες που γέμιζαν τη σκηνή με φυσικότητα. Έξυπνη σκηνοθεσία, ώστε ο θεατής να μένει προσηλωμένος στη δράση χωρίς ν’ αποσυντονίζεται.

  Προφανώς πρόκειται για μία παράσταση που προτείνουμε ανεπιφύλακτα και σας προτρέπουμε μάλιστα να πάτε, ιντριγκάροντάς σας με την ασπρόμαυρη προσέγγιση και ένα κείμενο που είναι κομμένο και ραμμένο να προκαλεί το θαυμασμό.

     Δεν θα σας πω τι γίνεται στο τέλος, αν δηλαδή ο Τόμμυ βρίσκει διέξοδο, αν το κορίτσι γυρνά και αν μαλακώνει ο θείος Μόρις. Θα σας πω ότι ήταν από τις πιο συγκλονιστικές παραστάσεις που έχω δει.

  Το να επιστρέψουμε στην εποχή που ήμασταν παιδιά και στην αθωότητα, ίσως να μοιάζει αδύνατο. Μα όταν βλέπουμε τέτοιες παραστάσεις συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν είναι απίθανο, όλα είναι πιθανά, γεμάτα προοπτικές.

  Η Ηλέκτρα Γεννατά συγκλονίζει στο ρόλο της Ρίτας και η Μαρία Θρασυβουλίδη υποστηρίζει δεξιοτεχνικά, απλά και μόνο με την παρουσία της και ζωντανεύει μέσα από ένα σχεδόν βουβό ρόλο την αντίθεση μεταξύ της μητέρας που είχε και της μητέρας που έγινε η Ρίτα.

  Μια παράσταση που πήρε με το σπαθί της τη δεύτερη χρονιά και γιατί όχι και μια τρίτη; Είμαι σίγουρη πως το κοινό θα της δώσει ξανά την σημασία που της αρμόζει και κάθε βράδυ το Altera Pars θα είναι ασφυκτικά γεμάτο.

  Ο Γρηγόρης Βαλτινός για άλλη μια φορά μας κατέπληξε. Είναι από τους ηθοποιούς που μεγαλουργούν πάνω στη σκηνή. Μοναδικός στο ρόλο του Μόρι. Μας συγκίνησε βαθύτατα. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης έδωσε πνοή στο ρόλο του Μίτσελ. Οι δύο τους αποτελούν ένα μοναδικό δίδυμο επιτυχίας.

  Το κείμενο του Παναγιώτη Μεντή μετατρέπει το δράμα σε χαρά και κάνει τη λύπη γέλιο. Έξυπνοι διάλογοι, ωραία λόγια πόνου και αγάπης. Καταφέρνει να κάνει τους πρωταγωνιστές του από δυο ανθρώπους του περιθωρίου, σε δυο ανθρώπους πιο ανθρώπινους από τον καθένα.

   Ο Άγγελος Αντωνόπουλος σε διπλό ρόλο, σκηνοθετεί και ερμηνεύει το Μαρξ. Να τονίσουμε εδώ την εξαιρετική φυσιογνωμική τους ομοιότητα, καθώς και την εξαιρετική και άρτια ερμηνεία του, γεμάτη σεβασμό και εκτίμηση ως προς το πρόσωπο που υποδύεται.

   Στο θέατρο χώρα οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη είναι ζωντανές προσφέροντας αληθινό καλό ποιοτικό θέατρο και σας καλούν να τις γνωρίσετε ξανά. Να τις ακούσετε, να προβληματιστείτε και να βγείτε από τη λήθη..

   Η Ζέτα Δούκα μεταμορφώθηκε σε περιηγητή μας σε ένα ταξίδι μοναχικό γεμάτο πόνο. «Σαν σήμερα έμαθα ότι υπάρχεις και μέσα από εσένα τώρα υπάρχω και εγώ».

    Τέλος, «Η θυσία του Αβραάμ», του Ηλία Μαλανδρή, με την επιλογή των κοστουμιών, της μουσικής, του τραγουδιού αλλά και της στατικότητας, ήθελε να δώσει έμφαση στο κείμενο και αυτό κατάφερε.

  Τα παιδιά έπαιξαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο (ευτυχώς) και μας προσέφεραν ένα θέαμα που όσοι αφήνουμε το μυαλό μας εκτός τειχών, σίγουρα το ευχαριστηθήκαμε.

  Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος ήταν μοναδικός στο ρόλο του Φώτη. Μας συγκίνησε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ο «πολυλογάς» Νικόλας Κλωντίρας με στωικότητα παρακολουθούσε όλη την εσωτερική αναζήτηση του φίλου του.

  Στο Ράφτη Κυριών η φάρσα έχει τον κύριο ρόλο, ο γρήγορος ρυθμός. Οι ανατροπές και οι πικάντικες ατάκες συντάσσουν ένα έργο διαχρονικό. Μία φαρσοκωμωδία που σατιρίζει την απιστία και τους κανόνες της κοινωνίας, φαινόμενα που καθρεφτίζονται σε όλες τις εποχές και όλες τις κοινωνικές τάξεις.

  Πολύ όμορφη παράσταση. Μια μαύρη κωμωδία που σου δίνει τροφή για σκέψη. Η ζωή και ο θάνατος σε πρώτο πλάνο.

  Ο Νίκος Χατζηπαπάς που σκηνοθετεί και υποδύεται το ρόλο του Ζιλ, προσέγγισε με ανατριχιαστική ωμότητα τον ήρωα και άγγιξε με την ερμηνεία του όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του.

  Μία παράσταση γεμάτη ένταση με σκηνές σοκαριστικές που θα σε αφυπνίσουν και θα σε βάλουν να σκεφτείς. Μία στιγμή, μία λάθος κίνηση, φτάνει για να αλλάξει όλη σου την καθημερινότητα.

   Όλα αυτά τα παιδιά, όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που κάνουν stand up, τους θαυμάζω! Είναι αξιέπαινοι γι’ αυτό που κάνουν. Γράφουν τα κείμενα μόνοι τους, τα προβάρουν μόνοι τους, διορθώνουν, σβήνουν και ξαναγράφουν, σπάνε το κεφάλι τους να βρουν αυτό που θα κάνει τη ροή όπως τη θέλουν...

   Θέλετε να σας πω μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές του; Πρακτικά αδύνατον! Πρώτα απ’ όλα, δεν θέλω (να πάτε να το δείτε, ορίστε μας) και δεύτερον… Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα αστεία του είναι πρωτοποριακά, ο τρόπος που σατιρίζει και σαρκάζει πραγματικά υποδειγματικός και οι ατάκες του θανατηφόρες.

  Σαφώς θα γελάσεις σε αυτή τη παράσταση, αλλά όσο θα γελάσεις, άλλο τόσο θα προβληματιστείς. Ε, τώρα αν δε σου καεί καρφάκι περί μυστικών… Ε, τι να σου πω. Ψάξε καλύτερα να δεις μέσα σου, τι κρατάς για εσένα και μόνο!

   Η εκφραστικότητα του κ. Νούσια και οι εναλλαγές της έντασης της φωνής του αποτελούν δύο από τα βασικότερα πεδία που οφείλει να εξελίσσεται ένας ηθοποιός και στην περίπτωση του Ριχάρδου του 2ου έχουμε ένα σεμινάριο για τη σπουδαιότητά τους όταν έχουν κατακτηθεί.

  Ένα έργο γροθιά στο ρατσισμό, τον οποίο παρουσιάζει γυμνό μπροστά μας και προβάλλει το παράλογο που το χαρακτηρίζει. Το κείμενο είναι ωμό και ρεαλιστικό.

   Είχα δει την πολύ πρώτη παράσταση, δώδεκα μήνες πριν. Είχα στοιχειωθεί από τις αποδόσεις των ρόλων και την πειστικότητα των ηθοποιών. Έτσι κι αλλιώς, είναι όλοι τους εξαιρετικοί σε αυτό που κάνουν.

  Μέσα από το χιούμορ, το δράμα, τον τρόπο που ανταλλάσσονται οι ματιές, τις αγκαλιές και τις κόντρες, βιώνουμε αυτό που όλοι εμείς οι άνθρωποι αρεσκόμαστε να τσαλακώνουμε. Τη ζωή…

   Το έργο είναι μια τεράστια σφαλιάρα κατά του ρατσισμού, σε οποιαδήποτε μορφή του. Είναι ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο, είναι μια δήλωση με κραυγές και ένα νόημα που δεν χρειάζεται καν να βγει στον επίλογο. Οι θεατές έχουν πάρει χαμπάρι από νωρίς τι παίζει.

    Οι διάλογοι του Κεχαΐδη είναι ζωντανοί, γρήγοροι και χιουμοριστικοί. Περιγράφουν εξαίσια τη νεοελληνική πραγματικότητα. Μέσα από το δεξιοτεχνικό τρόπο που χειρίζεται το λόγο και από ανάλαφρους διαλόγους, παρουσιάζει την ελληνική πραγματικότητα γυμνή, χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες.

  Μία πολύ ρυθμική παράσταση, μετρημένη, που δεν αφήνει περιθώρια για λάθη, κρατάει το θεατή σε εγρήγορση, καθώς χτίζει το χαρακτήρα μέχρι και το τελευταίο λεπτό, κρατώντας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο και βάζοντάς το συνεχώς σε σκέψεις.

Ο κόσμος ήλθε να παρακολουθήσει την εκπληκτική ιστορία και πρέπει να έφυγε με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Τσέζαρις Γκραουζίνις και την παράσταση από την πρώτη στιγμή κλέβει ο Χορός. Δώδεκα άνθρωποι, τέλεια συγχρονισμένοι.

   Το Φεστιβάλ Συρακουσών ανέλαβε να μας παρουσιάσει μία παράσταση με Ιταλούς ηθοποιούς, σε ιταλική γλώσσα, με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο και το μεγαλείο του δημιουργού.

    Αναμφίβολα, οι βάτραχοι σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου είναι ό,τι καλύτερο ανέβηκε φέτος από Αριστοφάνη. Σκηνοθετικά χρησιμοποιήθηκε το σωματικό θέατρο, κυρίως από το χορό, ο οποίος είναι το βασικό συστατικό της παράστασης.

     Ένας πολύ μεγάλος θίασος δεμένος με τη ζωντανή ορχήστρα, σαν γρανάζια της ίδιας μηχανής, έδιναν μαζί ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα με γρήγορες αλλαγές που θα πίστευε κανείς πως έβλεπε κάτι μαγνητοσκοπημένο και όχι ζωντανό μπροστά του.

  Όλοι οι ηθοποιοί ήταν άψογα δεμένοι μεταξύ τους και κυριολεκτικά ένα με το ρόλο τους. Για την Αλεξία Καλτσίκη δεν βρίσκω λέξεις να την περιγράψω ως Ηλέκτρα, ό,τι και να σκεφτώ να γράψω φαίνεται λίγο και φτωχό.

  Πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά, με το παρελθόν και το παρόν να επικρατούν εξίσου στη σκηνή της Επιδαύρου. Η κίνηση του Χαραλαμπόπουλου, ως Πλούτου, που αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων λίγο πριν τους μοιράσει τα αγαθά του, ήταν συγκλονιστική.

Να πάτε να το δείτε – εννοείται! Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται με ακριβά μαχαιροπήρουνα. Και φορώντας κολιέ από μαργαριτάρια που σπαρταράνε

  Δεν είναι δύσκολο λοιπόν να καταλάβεις γιατί αυτή η παράσταση γίνεται μόνιμα sold out. Είναι εξαιρετική, έχει ζωντάνια αλλά και σθένος.

  Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί σε διακριτούς ρόλους, όπως ο Θοδωρής Κατσαφάδος ως φύλακας και ο Αργύρης Πανταζάρας ως κήρυκας, αλλά και όσοι συμμετείχαν στο Χορό ήταν εξαιρετικοί και καλοκουρδισμένοι.

  Αυτό που συγκρατώ είναι μια ανάλαφρη, μια διασκεδαστική, μια όμορφη παράσταση – για την οποία ευθύνεται ο ευφυέστατος Βασίλης Θωμόπουλος – που ΔΕΝ πρέπει να χάσετε!

Η Ελεάνα Γεωργούλη υποδύεται τη Μήδεια και σε κάνει να αναρωτιέσαι με πόσο ταλέντο ντύνονται κάποιοι άνθρωποι.

   Η θεατρική ομάδα ‘Pot Of Gold’ μας υποδέχεται με γέλια, μουσικές και πολλή συγκίνηση σε μια νέα παρουσίαση μύθων, θρύλων και δοξασιών των πράσινων γαιών.

  Επίκαιρο όσο ποτέ, ένα έργο που φαντάζει μακρινό. Τα διλήμματα και οι ηθικές επιλογές στο προσκήνιο.

  Οι ηθοποιοί είναι συγκινητικοί, προκαλώντας μας να σκεφτούμε έξω από το κουτί και ίσως έξω από το σώμα μας, κάτι σαν υπερβατικό διαλογισμό διαφυγής. 

 Το «αναζητώντας τον Αττίκ» σου αφήνει μία αίσθηση νοσταλγίας για αυτή την περασμένη και σχεδόν ξεχασμένη εποχή...

Η Λίζυ Ξανθοπούλου ήταν υπέροχη, μεταφέροντας όλο το συναισθηματικό εύρος, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.

  Η Marilyn δε θα πεθάνει όσο υπάρχουν παραστάσεις σαν αυτή, όσο τη θυμάται ο κόσμος όπως έδειχνε να είναι, μία γυναίκα που όλοι θέλουν να της μοιάσουν.

  Μπορεί ο λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του να μην πάει για πολλά, εκείνος που ανασκαλεύει τα φαύλα όμως, δεν έχει τύχη για τίποτα. 

  Είναι μία από τις παραστάσεις που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Έχει να δώσει πολλά σε όποιον τη δει, στον καθένα διαφορετικά. Γι’ αυτό λοιπόν, σπεύσατε!

Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, με την Ασημίνα Αναστασοπούλου και την Περσεφόνη Παντοπούλου να κλέβουν την παράσταση.

   Είναι μια παράσταση που τα συνδυάζει όλα. Υπόθεση και εκτέλεση τέλεια και αρμονικά συνδεδεμένες.

   Δύο φιγούρες που κοιμούνται σε ξεχωριστά διηγήματα αλλά μοιράζονται κοινές μνήμες από διαφορετικές ζωές.

  Αρκεί μόνο να δείτε τα πρώτα λεπτά και θα περάσετε όλο το υπόλοιπο του έργου, παρακολουθώντας και θαυμάζοντας και κακιώνοντάς μου που είχα πάλι δίκιο.

   Οι ερμηνείες ήταν στο σύνολο εξαιρετικές, με τη Λυδία Σγουράκη στο ρόλο της Ερσίλια να αποδίδει μια γυναίκα χαμένη και συναισθηματικά σπασμένη.

  Ο Κωνσταντίνος Φάμης ήταν απλά υπέροχος. Παρά το ότι ήταν συνέχεια πάνω στη σκηνή μόνος του, δεν έχανες στιγμή το ενδιαφέρον σου κι αυτό οφείλεται καθαρά στο ταλέντο του.

Μία παράσταση που, αν και αναφέρεται στο μέλλον, αφορά στο παρόν μας, γι’ αυτό να πάτε σωρηδόν να την παρακολουθήσετε πριν είναι πολύ αργά!

Μια πραγματικά υπέροχη παράσταση, με απίστευτες ατάκες που έκαναν το θέατρο να σείεται από τα γέλια.

  Πολλά μπράβο σε όλους για την καλύτερη cult παράσταση της χρονιάς! Θα ακουστεί ιεροσυλία ίσως, αλλά βάζει κάτω την ταινία εύκολα!

    Μία παράσταση με πολύ γέλιο που βασίζεται στην καλή χημεία των ηθοποιών και στην καλή διάθεση του κοινού.

   Υπήρχε πολύ καλή χημεία ανάμεσα στους ηθοποιούς. Δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο παύσης, οι ατάκες έπεφταν η μία μετά την άλλη.

    Ο Γιάννης Σταματίου και η Ελένη Παπαχριστοπούλου μας δείχνουν αυτό ακριβώς που ήθελε να πει ο Ιονέσκο. Παίζουν με τόσο απλό τρόπο και το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. 

Το μόνο που με απασχολεί είναι το πότε θα ξαναδώ το έργο. Τίποτε άλλο… Πολλά μπράβο και πολλές ευχές για τούτο δω το υπέρλαμπρο άστρο! 

   Τόλμησε να δεις την παράσταση με την ιστορία της Βαλπούργης. Και πού ξέρεις, ίσως βγαίνοντας από την αίθουσα να αλλάξεις τρόπο σκέψης!

   Ένας θίασος γεμάτος ενέργεια δανείζεται μια αισθητική μεταπολεμικού ελληνικού κινηματογράφου, σατιρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις...

  Ναι, σωστά διάβασες, δεν μπερδεύτηκα με άλλη παράσταση. Δύο άντρες κάνουν δύο ηλικιωμένες γυναίκες και μία γυναίκα την τρανσέξουαλ.

...καταφέρνει να συνδυάσει την πολλή καλή θεατρική παρουσίαση της “Σκακιστικής Νουβέλας” αλλά και του ίδιου του συγγραφέα, του οποίου η παρουσία είναι έντονη καθόλη τη διάρκεια της παράστασης.

Μόνο βλέποντας τη φιγούρα της καταλάβαινε κανείς τι κρύβει μέσα της και αυτό είναι ίσως από τα πιο δύσκολα που πρέπει να καταφέρει ένας ηθοποιός.

   Πέντε ηθοποιοί υπό τον ήχο των πλήκτρων στο ακορντεόν, ξεδιπλώνουν την ψυχή τους, που έχει τα πάντα...

Μια παράσταση χρονογράφημα της ζωής αυτής της συγκλονιστικής προσωπικότητας και της τόλμης της. 

  Η ερμηνεία του ήταν καθηλωτική, η κίνησή του εξαίσια, προσδίδοντας κάτι το μεταφυσικό.

   Μια εκπληκτική παράσταση που αφήνει στο θεατή την πόρτα ανοικτή. Το βοηθά να νοιώσει οικεία, να δώσει τις δικές του ερμηνείες.

   Ωραία και έξυπνη επιλογή για κάποιο βράδυ σας. Ωραία και έξυπνη πρόταση για να δούμε όλοι μας πως όσο φοβισμένοι να είμαστε, τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί. 

  Είναι από τις παραστάσεις που θα σε κάνουν να θέλεις να την ξαναδείς. Οπότε Toc toc, παιδιά και γρήγορα!

 Σκηνοθετικά υπέροχο, επιτρέποντας στους ηθοποιούς να εκφραστούν μέσα από τους χαρακτήρες που ερμηνεύουν.

  Είναι αυθεντίες στις πλάκες και τα γέλια έρχονται αβίαστα, που δικαίως τις κάνουν... εύθυμες κυράδες του Ουίνσδορ!

  Αν υπάρχουν δύο κορυφαίοι stand up κωμικοί σε αυτή τη χώρα, ο ένας είναι σίγουρα ο Χριστόφορος.

  ...Και ύστερα σου λένε πως αφού μπει η "κουλούρα" και χορέψουμε τον Ησαΐα, ξεκινάει ο χορός στο ταψί.. τα προβλήματα, η μουρμούρα και τα καβγαδάκια.

  Προσωπικά σας την προτείνω χωρίς καμία επιφύλαξη. Αποτελεί μια φρέσκια πρόταση των κλασσικών τραγωδιών και προσφέρει δυο ηθοποιούς μοναδικούς. 

  Η παράσταση έλαμψε ξανά και οι δυο πρωταγωνιστές μας έκαναν να τους λατρέψουμε.

  Στη θεατρική μεταφορά θα δείτε ερμηνείες εξαιρετικές και από τις εφτά γυναίκες ηθοποιούς! 

  Θα κλείσετε τα μάτια σας με ευδαιμονικές τάσεις και θα καμαρώσετε στο μπιζάρισμα τα δυο αυτά πλασματάκια που για αρκετή ώρα σας έκαναν ό,τι ήθελαν.

  Ζήσαμε ιστορικές στιγμές της Ελλάδας και όχι μόνο! Θυμηθήκαμε ένδοξες ημέρες και μέρες λαθών… όλα ιδωμένα μέσα από την καυστική ματιά του Σίλα.

  Εμείς σας το προτείνουμε ανεπιφύλαχτα για μια άκρως διασκεδαστική. Κωμωδία χωρίς ταμπού που βάζει τις ερωτικές σχέσεις στο κέντρο και τα κλισέ στο περιθώριο.

Όταν δε, έχει και θέμα τους Monty Python; Εκεί δεν το σκέφτεσαι, πηγαίνεις άφοβα και περνάς ένα από τα καλύτερα θεατρικά βράδια της ζωής σου.

   Μία διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση, ένας "νέος" Θανάσης, μία νότα φρεσκάδας σε έναν κλασσικό πια ρόλο. Μπράβο!

Οι τελευταίες στιγμές δύο ανθρώπων μέσα από ένα ωμό και παγωμένο περιβάλλον. Η επιβίωση που έγινε τάφος.

  Μία γυναίκα επιστρέφει στο παρελθόν, σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Φωτογραφίες, αναμνηστικά από διακοπές, κοχύλια, ένα νεκρό ψάρι...

   Μια παράσταση με αλληγορικό χαρακτήρα. Στη νεκρή ζώνη τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει... Όλα παραμένουν για πάντα παγωμένα και σιωπηλά...

  Ακόμα κι αν γνωρίζετε ποια ήταν τα 39 σκαλοπάτια, θα πρέπει να σας πω πως αν τα 39 σκαλοπάτια είναι "η Ιθάκη", τότε όλη η απόλαυση βρίσκεται πριν ανεβείτε σ' αυτά!

Είναι ένα βαθιά υπαρξιακό έργο και καλεί να επαναπροσδιορίσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την ειλικρίνεια και το σεβασμό στη διαφορετικότητα. 

    Μια παράσταση που υπόσχεται να σας διασκεδάσει αλλά να μην σας εφησυχάσει. Ένα έργο προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα του κόσμου.

   Τρομερή φιγούρα εκείνη της Κωνσταντίνας Ρίτσου (μεταφράστρια - σκηνοθέτρια) στο ρόλο αρχικά του Ρίτσαρντ Μπέρμπαιητζ και μετά πολλών άλλων.

Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, εξαιρετικός στο ρόλο του Κυρίου Α, με αφοπλιστική ειλικρίνεια πονάει για χαμένη αγάπη που βλέπει, ακούει και αγγίζει για τελευταίο βράδυ.

  Οι ηθοποιοί τόλμησαν και μας εντυπωσίασαν, τόσο με την υποκριτική τους αλλά και με το τραγούδι και το χορό τους.

   Αν ψάχνετε μια παράσταση που θα σας ταρακουνήσει συθέμελα, που θα σας βάλει σε σκέψεις, στο «Αγγέλων Βήμα» θα σας περιμένει ο «Άνθρωπος στη σοφίτα».

 Οι ηθοποιοί δίνουν καλές ερμηνείες, μα η μουσική επένδυση - γέφυρα για τις σκηνές ήταν αναπάντεχα υπέροχη.

 Συνοψίζοντας, στο Θέατρο Σημείο κάθε Δευτέρα και Τρίτη ανεβαίνει ο Κοριολανός και εμείς σας τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

  Η φυσικότητα που έχει στο παίξιμό του ο Κιμούλης, τον κάνει μοναδικά υπέροχο και είναι αρκετό για να βγεις από μία παράσταση μαγεμένος!

   Θα σου πω μόνο πως θα δεις υπέροχες ερμηνείες, δεμένο και δουλεμένο άρτια από τους ηθοποιούς έργο. Σκηνοθεσία έξυπνη, σκηνικό και κουστούμια φέαρ ινάφ.

  Ο Λ. Παπακώστας και η Β. Παπαχρήστου μετέφρασαν την πυκνότητα του λόγου του συγγραφέα μέσα από μια πυκνή, αεικίνητη, μαριονεττίστικη σωματικότητα. 

   Τα τεκταινόμενα της δράσης επενδύονται ηχητικά μέσω χειροποίητων κατασκευών, οι αλλαγές του χώρου δίνονται συμβολικά μέσα από ζωγραφιές...

   Σεβόμενοι την τέχνη της κωμωδίας, της Commedia dell’arte, οι ηθοποιοί φοράνε τις μάσκες τους και γίνονται υπηρέτες της.

  Πέρα από το ότι είναι ΙΔΙΟΣ ο Τσάπλιν, ο Τσαλταμπάσης πρέπει να έχει λιώσει την πρόβα, για να αποδώσει με τέτοιο υπέροχο τρόπο τα «χαζά» του χαρακτήρα του.

Αυτό που μένει δεν είναι ούτε τα σκηνικά, ούτε τα κοστούμια... Είναι οι ερμηνείες, η μουσική, τα τραγούδια, τα γέλια, τα δάκρυα, οι ανθρώπινες ιστορίες, ο Γιώργος...

   Το “Τι Ζούμε;” είναι μια παράσταση του σήμερα για τους νέους κυρίως του αύριο.

Θα βρει τα χαμένα της φτερά; Ε, καλά, μην περιμένεις να σου πω! Άστοχα ερωτήματα έγραψα, έτσι απλά, για να σου μεγαλώσω την περιέργεια και αγωνία!

   Τα σκηνικά εντυπωσιακά, τα κουστούμια απίστευτα, μέσα στο γκλάμουρ της εποχής, αφού λεφτά υπάρχουν, βρε αδερφέ…

   Η παράσταση αυτή, ως μία "νότα δροσιάς", τίμησε την παλαιά γαλλική επιτυχία, όπως και τους θεατές, που είχαν την ευκαιρία να την απολαύσουν! Μπράβο!

 Η κόλαση δεν κάνει εκπτώσεις, είναι πλανεύτρα και για να σε σαγηνέψει θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα. Θέατρο, μουσική, χορό... 

...η ιστορική απεικόνιση στην παράσταση είναι ένα απόσταγμα πραγμάτων και όχι τα ίδια τα πράγματα, απόσταγμα το οποίο συνειδητοποιημένα διαχειρίστηκε ο σκηνοθέτης με πρακτικές θεατρικές...

  Η Καμεράτα ακούγεται «δίσκος». Οι μουσικοί που την αποτελούν είναι κάτι παραπάνω από υπέρ-βιρτουόζοι. Οι ερμηνευτές πάλι… Τόσο υπέροχοι όλοι τους!

  Ο Amazing Dio (Διονύσης Γουλίμης) - πραγματικά amazing - κατάφερε με μαεστρία και χιούμορ να προκαλέσει και πάλι θαυμασμό και απορίες.

  Τέσσερα νέα παιδιά μας χαρίζουν εξαιρετικές ερμηνείες και δεν μας επιτρέπουν να αφαιρεθούμε ούτε για μια στιγμή. 

  Τα λόγια του ηθοποιού είναι θεατρικός μονόλογος, γραμμένος απο τον ποιητή, στιχουργό και πεζογράφο Μάνο Ελευθερίου, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

   Εξαιρετική, απολαυστική και άκρως διασκεδαστική παράσταση-παιχνίδι. Έξυπνη επιλογή να παρευρεθείτε με την παρέα σας, να λύσετε τους γρίφους και...

   Ξεκαρδιστική παράσταση, γεμάτη ανατροπές, με απίστευτο χιούμορ και θεαματικές ερμηνείες. 

  Είχα καιρό να δω παράσταση που να μην υπάρχει ούτε μια μικρή παραφωνία σε τίποτα και σε κανέναν. 

  Το έργο, από την πρώτη σκηνή, μας εντάσσει στο θέμα του θανάτου και της συναισθηματικής εξάρτησης.

  Μπροστά στα μάτια σου όμως θα τους δεις να αλλάζουν έξυπνα, όπως έγραψα και στην αρχή, σε 139 διαφορετικούς χαρακτήρες. Μαγικό ε;

   Οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τους μεγαλύτερους φόβους τους. Διεκδικούν τον έρωτα, σαν άμαθα σχολιαρόπαιδα που αγαπούν άγαρμπα για πρώτη φορά.

    Ε λοιπόν, σου έχω παραστασούλα να πας και να πάρεις το αίμα σου πίσω! «Πώς να απαγάγετε έναν τραπεζίτη» το όνομα αυτής και παίζεται στο θέατρο Αλκμήνη. 

Μια υπέροχη οπτική του έργου από όλους τους συντελεστές της παράστασης που μας έκανε κοινωνούς του δράματος των ηρώων. 

   Συγκλονιστικό, με σκληρή γλώσσα, με απίστευτες δόσεις μαύρου χιούμορ και δράματος. 

Η εξαιρετική κωμωδία του Francis Veber ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Κάππα, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Παπαδόπουλου.

 Ο Μιχαλακόπουλος είναι συγκλονιστικός! Είναι από άλλο πλανήτη, είναι περαστικός από τη Γη.

  Από την πρώτη σκηνή, από την πρώτη ατάκα που ακούστηκε, καταλάβαμε ότι πρόκειται για μια ιστορία με πλοκή και μυστήριο που θα μας καθηλώσει.

  Διασκευή του ομώνυμου έργου του William Shakespeare από την Ομάδα ΙΔΕΑ Σαιξπηρική κατάλυση των συμβάσεων

   

Ο αδερφός ημών Γεώργιος Γαλίτης ήτο κάτι παραπάνω από ξεκαρδιστικός, τόσο που σου κοβόταν η ανάσα από τα γέλια...

   Οι μύθοι διατηρούνται ατόφιοι χωρίς να εμβαθύνουν σε περιττές λεπτομέρειες, δίνοντας την ευκαιρία σε κάθε τραγωδία να εξελιχθεί και να ολοκληρωθεί.

   Μια σχετικά πετυχημένη στην εποχή της κωμωδία, "αναγεννημένη" στο Ηρώδειο τού 21ου αιώνα!

Μια ονειρική Καμεράτα, με το Γιώργος Πέτρου να τολμά να ξεφύγει από τα καθιερωμένα και να παίζει ένα από τα σημαντικότερα musical του Broadway.

 Οι υπερβολές είναι στο παιχνίδι μια και η ζωή ποτέ δεν είναι ρόδινη, έχει και γκρι και λευκό και μαύρο αλλά είναι και πολύχρωμη και αγαπά και ονειρεύεται.

Σας αρέσει η πολυγαμία; Οι αεροσυνοδοί; Έχετε βλέψεις να αρραβωνιαστείτε τρεις γυναίκες; Νοιώθετε ότι έχετε την τύχη με το μέρος σας; Guess again…

Φέρει σαφείς επιρροές από διάφορες folk παραδόσεις που ξεπερνούν και τα ελληνικά σύνορα. Η εισαγωγή της παράστασης άλλωστε, δια στόματος Loreenna McKenitt, προδίδει τις αντίστοιχες αναφορές. 

   Αγαπητέ Τσέχωφ, η ομάδα αυτή των οκτώ πολυτάλαντων ηθοποιών παρουσίασε τα επτά διηγήματά σου με μεγάλη μαεστρία.

   Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος με την υπέροχη σκηνοθεσία του, το κάνει να ανέβει κάποια σκαλιά πιο πάνω για να έρθουν οι ηθοποιοί να το απογειώσουν.

     Το τεράστιο έργο “Gas Light” του ακόμα πιο τεράστιου Patrick Hamilton φιλοξενείται για μια ακόμα φορά από ελληνικό θέατρο.

Ο γιος προβάρει τις ατάκες του για όταν συναντήσει τον πατέρα του και οι μουσικοί μας το πόσο άνετα μπορούν να μας κάνουν να συγκινηθούμε.

  Και τέλος η εξαιρετική Μαρία Αλιφέρη δίνει σάρκα και οστά με την ερμηνεία της κυριολεκτικά στην ηλικιωμένη και στα μαύρα ντυμένη πρωταγωνίστρια του Γιάννη Ρίτσου.

   Μια απίστευτα αινιγματική παράσταση που θα σας προβληματίσει, θα σας κάνει να βγείτε από το «καβούκι» σας.

    Ήταν μια πάρα πολύ καλή δουλειά, τα παιδιά μας έδωσαν έντονες στιγμές, είτε επρόκειτο για γέλιο, είτε μας ταρακούνησαν αρκετά και μας έβαλαν σε σκέψεις...

  Mια παράσταση άριστη, ανάλαφρη, ευχάριστη, που θα σου αφήσει μια ωραία αίσθηση και πού ξέρεις; Ίσως να σε βάλει και εσένα να δεις τα πράγματα πιο απλά.

   Μια τρομερή παράσταση από οκτώ απίστευτα ταλαντούχες ηθοποιούς, που μας είχαν σε «αναμμένα» κάρβουνα μιάμιση ώρα.

Μια αντί-ηρωίδα, μια κακιά μάγισσα της πραγματικής ζωής, που έδινε διαταγές και εξαγόραζε ό,τι ήθελε, που το μόνο μου ήθελε ήταν αγάπη.

  Οι τρεις ηθοποιοί εκτέλεσαν τους ρόλους με απόλυτο σεβασμό στο κείμενο και την ανάγκη ρεαλιστικής υποκριτικής απεικόνισης των χαρακτήρων.

  Σου έχω παραστασούλα που θα γελάσεις όχι μόνο όση ώρα θα τη βλέπεις, αλλά και όση ώρα θα σου πάρει να γυρίσεις σπίτι, αλλά και στο σπίτι.

  Όλα τα μέλη της ομάδας, προεξάρχοντος του Παύλου Παυλίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γκλούμοφ, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό.

  Με λίγα λόγια, μια παράσταση που όλοι πρέπει να δείτε, όσο προλαβαίνετε, μια και σήμερα είμαστε, αύριο… Αιωνία η μνήμη της λοιπόν, να ζήσουμε να τη θυμόμαστε!

  Όλα τα ερωτήματα θα απαντηθούν ένα-ένα στην πιο όμορφη παράσταση για το 2017 στην Αθήνα.

   Μια ευχάριστη και σε άρτια απόδοση παράσταση που θα σε κάνει να γελάσεις, αλλά και να θυμηθείς δικούς σου παράξενους και αντίθετους έρωτες!

   Φαίνεται ότι το ίδιο συναίσθημα πληρότητας που ένιωσα εγώ παρακολουθώντας αυτή την παράσταση ένιωσαν και οι άλλοι θεατές.

   Οι ερμηνείες των δέκα ηθοποιών είναι φυσικές, άρτιες, ζωντανές, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους και μεταφέροντας όλο το σασπένς του έργου.

  Μια παράσταση με επίκεντρο την αλαζονεία που κυριεύει όλο και περισσότερο την ανθρώπινη ύπαρξη, την κάνει πιο επίκαιρη από ποτέ.

   Μια παρέλαση ενός αγγέλου του θανάτου, ένα άραχλο θηλυκό μυαλό με αψεγάδιαστη εμφάνιση και κρύο υπολογιστικό μοτίβο σκέψης και στόχευσης.

   Ας γίνει παράδειγμα για τη νέα γενιά, που το βλέμμα της είναι κολλημένο σε μια οθόνη κινητού τηλεφώνου και χάνει την πραγματική ζωή.

  Από τη μέση της ιστορίας και έπειτα δε, οι ρυθμοί αναπτύσσουν ιλιγγιώδη ταχύτητα, ίση με ανεξέλεγκτου τρένου.

   Ένα έργο γροθιά στο συμβιβασμό της ζωής μας, ένα έργο-ύμνος, απέναντι σε μία μαύρη σελίδα της ιστορίας, που όλοι μας οφείλουμε να μάθουμε.

  Αρτιότατες τόσο οι μουσικές ερμηνείες όσο και οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις του συνόλου της Ωραίας Ελένης. 

  Ένας μονόλογος σε σκηνοθεσία της Βασιλικής Ανδρίτσου στο θέατρο "Ριάλτο", που γέμισε με κόσμο και ηθοποιούς στην πρεμιέρα.

  Όπως λένε οι συντελεστές, η διάρκεια είναι σχετική. Είναι φυσικό πως μια τέτοια συνθήκη δεν μπορεί να είναι καθόλου ευχάριστη.

Το έργο κατάφερε να μας αγχώσει με ένα απλό φλιτζάνι τήλιο. Η αλήθεια και το ψέμα συνδέθηκαν δημιουργώντας μια δικέφαλη οντότητα...

  Επιτέλους, υποκριτικές με εσωτερική ενέργεια, με αντικρίσματα, με το μαγικό «αν» συνεχώς υπαρκτό. Ψυχολογικός ρεαλισμός στην καλύτερη εκδοχή του.

Ανατριχιαστικοί διάλογοι, η αίσθηση τρόμου στο χώρο μέσα από τη μουσική, τα φώτα, τις φωνές, η αίσθηση της τρέλας, η παιδική αθωότητα, οι εντάσεις...

   Γιατί μαμά με έκανες ελεύθερη και δυνατή, γιατί με έκανες εύθραυστη και σπάω;

   Ο φόβος, το άγχος του χαζομπαμπά, οι άκυρες ανακοινώσεις της Ryanair, τα απαράδεκτα ντους στα ενοικιαζόμενα δωμάτια, οι γραφικοί της παρέας...

   Ο Άρης Σερβετάλης, πρωτευόντως με την εξαιρετική κινησιολογία του και δευτερευόντως με το λόγο του, αποδίδει ένα βασιλιά εξαρτημένο από την εξουσία.

  Μέσα από ιστορίες της παιδικής καθημερινότητας, οι αγαπημένοι χαρακτήρες μαζί με τους μικρούς θεατές, θα παίξουν, θα γελάσουν, θα προβληματιστούν και…

   Σκηνοθετικά ήταν μια ολοκληρωμένη παράσταση με πολύ ενδιαφέρουσες συνδέσεις του πραγματικού και του φανταστικού, του τώρα και του πριν.

Ένας χειμαρρώδης μονόλογος  από τη Ματθίλδη Μαγγίρα, που μας μάγεψε. Ένας μονόλογος όπου η κωμωδία μπλέκει με το δράμα.

  Τι είναι οι «Ανύπαρκτοι φίλοι»; Ένα κωμικοτραγικό σχόλιο στην ψευδεπίγραφη ευτυχία. Ένα κλείσιμο του ματιού σε μια κυριαρχική κοινωνική πραγματικότητα

   Η Θέμις Μαρσέλου αναλαμβάνει διπλό ρόλο ως διασκευάστρια αλλά και ως σκηνοθέτις και τα καταφέρνει και στα δύο περίφημα.

   Ωραία υποκριτική, με αρκετές δόσεις καρικατούρας από όλες τις γυναίκες ηθοποιούς.

  Ντυμένοι με "φουτουριστικά" κοστούμια στα λευκά, που έδιναν την εντύπωση πως όλο το έργο εξελίσσεται κάπου στο μακρινό μέλλον ή κάποιον άλλον πλανήτη.

  Σχεδόν τρεις ώρες παράστασης, σχεδόν εκατόν ογδόντα λεπτά υπέροχης πρόζας και όμορφων τραγουδιών. 

  Τη δυναμική των δύο χαρακτήρων χειρίστηκαν η Μάνια Παπαδημητρίου κι ο Αλέκος Συσσοβίτης, με ώριμες και καλοδουλεμένες ερμηνείες που γοήτευαν τον θεατή.

  Η ομάδα είναι πολύ καλή στη σκηνή και οι ηθοποιοί μας ξεσήκωσαν με τις ατάκες τους. Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε…

  Πέντε ρόλοι... δύο ιππότες... δύο υπηρέτες και μία κόμισσα. Ένας συνδιασμός σχεδόν καταστροφικός!

Στον αντίποδα της σκηνής, η Μαίρη Στεφανακίδη ερμηνεύει εξαιρετικά στίχους ποιητών σε μουσική του Γιώργου Στεφανακίδη.

  Το γέλιο έβγαινε αβίαστο καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Οι χαρακτήρες τραβηγμένοι από τα μαλλιά (είπαμε, διέθεταν κόμη) ανέδιδαν γέλιο μετά δακρύων.

  Μην στερήσετε στα παιδιά και τους εαυτούς σας αυτή την παραμυθένια, μουσική και ονειρική εμπειρία.

  Μια παράσταση που χαρίζει γέλιο, θλίψη και τροφή για σκέψη, ηθοποιοί που παραδίδουν μαθήματα ήθους και ένας χώρος τόσο όμορφος και γεμάτος θαλπωρή.

  Οι ηθοποιοί ήταν άρτιοι και ολοκληρωτικά δοσμένοι στους χαρακτήρες που υποδύονταν, ερμηνευτικά αλλά και κινησιολογικά.

   Το έργο της Ανάτ Γκοβ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και είμαι ευτυχής που το είδα σε έναν υπέροχο χώρο, σε μια υπέροχη πόλη.

  Πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας, να γίνουμε μαριονέτες στα χέρια επιτήδειων για το κοινωνικό γίγνεσθαι;

   Ένα έργο με τόσες ανατροπές και σασπένς σε κάνει ως κοινό να αναρωτηθείς ποιος είναι πραγματικά ο ένοχος. 

  Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία στα χρόνια του Internet! Ένα love story διαφορετικό, για δυο σύγχρονους ανθρώπους.

  Οι ηθοποιοί ήταν όλοι άρτιοι τόσο ερμηνευτικά όσο και κινησιολογικά και αναδείκνυαν στο έπακρο τους χαρακτήρες τους. 

  Ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς με θέμα την εξάρτηση, το άγχος που κουβαλά ενας άνθρωπος να ικανοποιήσει τον περίγυρό του.

   Η κυρία Μαρία είναι μια γυναίκα που έζησε στο έπακρο τη ζωή της. Έζησε στο έπακρο τον έρωτα.

 Τέσσερις νέοι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα στη σημερινή κοινωνία και να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή, ψάχνοντας για κάποια διέξοδο...

  Το κωμικό στοιχείο είναι και αυτό που διαπνέει κατά κύριο λόγο το πρώτο μέρος της παράστασης όπου τα δύο φαντάσματα μας εισάγουν στον κόσμο του...

  Συγκινητικές στιγμές που δείχνουν τι νιώθει ένας άνθρωπος μέσα από τη δική του μοναξιά.  Ένας ύμνος για τη γυναικεία ψυχολογία για την ευτυχία της ηρωίδας.

  Η ιστορία της διπλανής πόρτας, η ιστορία του καθενός από εμάς ξεχωριστά και συγχρόνως μιας ολόκληρης κοινωνίας που ασφυκτιά από την οικονομική κρίση.  

   Ερμηνευτικά ό,τι πιο άρτιο και ολοκληρωμένο έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια.

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μετατρέπεται από πολιτικάντης σε πολιτικό, εκφωνώντας πριν παραιτηθεί, τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή.

  Η διάρκεια της πτήσης είναι «αρκετή» για να μπορέσει να φωτίσει  τις αδυναμίες, τους κρυφούς πόθους, τις καταπιεσμένες ανάγκες...

 Όταν μια παράσταση αγγίζει την τελειότητα, όλοι είναι υπεύθυνοι για αυτό.

    Και ναι, παραδεχόμαστε πως μείναμε άφωνοι από την υπέροχη ερμηνεία της Άννας Λεμονάκη ως Μία.    

  Και ποιος δεν έχει ακούσει για τη Ρόζα τη ναζιάρα που ταυτίστηκε με το ρεμπέτικο και το Σμυρναίικο τραγούδι;

  Η υπέροχη ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο μάγεψε το κοινό από την πρώτη στιγμή.

  Μια παράσταση για το πέος. Μια παράσταση-απάντηση στο «Αιδοίων Μονόλογοι». Διότι και οι άνδρες έχουν τη δική τους ιστορία και θέλησαν να την πουν.

Σε μια κοινωνία όπου τα πάντα βρίσκονται στον πάτο, η Μαιρούλα με καυστικό και κωμικοτραγικό τρόπο ασχολείται με τις μανίες που μαστίζουν την κοινωνία.

  Τι παράσταση ήταν αυτή; Μισό, να το γράψω με κεφαλαία να το εμπεδώσουμε. ΤΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ;

   Γιατί η φιλία δεν γνωρίζει στερεότυπα και ενώνει ακόμα και όσους εκ πρώτης όψεως φαίνονται τόσο διαφορετικοί.

  Σε ένα κατάμεστο θέατρο Κυριακή απόγευμα απολαύσαμε μια υπέροχη κωμωδία για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από πολύ γέλιο και απίστευτες ερμηνείες.

  Εκρηκτικός ο Σπύρος Παπαδόπουλος, απίστευτα κωμικός και με πλήρη άποψη για το μεγάλο αυτό έργο του Francis Veber.

  Στο θέατρο Γκλόρια Μικρό η Ζέτα Δούκα και ο Παναγιώτης Μπουγιούρης έκαναν περήφανο το Γιώργο Βάλαρη, αποδίδοντας με εκπληκτικό τρόπο τους χαρακτήρες.

Τα τέρατα της οικογένειας ξαναζούν την παράξενη “κανονικότητά” τους και προσφέρουν και πάλι άφθονες στιγμές κωμωδίας και προβληματισμού ταυτόχρονα.

  Είναι τεράστια η παραγωγή. Είναι εξωφρενικά γιγάντια. Διαφορετικά σκηνικά για κάθε άθλο, εκπληκτικά κοστούμια και μέτρησα δεκαοκτώ άτομα επί σκηνής.

Ο Γιάννης Τσουμαράκης και η Δανάη Βασιλοπούλου μας πήραν τα μυαλά! Έδειξαν εξαιρετικά δείγματα γραφής, έδειξαν πως έχουν το «θείο χάρισμα» ήτοι τάλαντο.

  Το κείμενο του Διονύση Χαριτόπουλου, γραμμένο το 1994, δημιουργεί μία αβίαστη συγκίνηση δίχως να πέφτει σε μελοδραματικά ή ηθικοπλαστικά μονοπάτια.

  Από την είσοδο του θεάτρου Αλκμήνη, με το φως των κεριών και τη μουσική συνοδεία του πιάνου, περνάμε «μυστηριωδώς στο Παρίσι του 1845.

   Το θέατρο του Νεου Κόσμου άνοιξε σήμερα την κεντρική σκηνή του, για την παρουσίαση των 21 παραστάσεων της νέας σεζόν που θα φιλοξενήσει.

   Ο Γιάννης Κακλέας παραδίδει ένα έργο που βρίθει από ρομαντισμό, δεν κουράζει, και διαθέτει πληθώρα κωμικών στοιχείων.

     Ο Πλούτος που σκηνοθετεί ο Γιώργος Κιμούλης τονίζει τη θεατρικότητα, χρησιμοποιώντας την τεχνική του «θεάτρου μέσα στο θέατρο».

  Δεν ξέρω αν θα ξημερώσει άλλη 3η Σεπτεμβρίου, θα ήθελα πολύ όμως να το ξαναδώ αυτό το πανέμορφο μπουλούκι… Και θα το ξαναδώ!

   Ανατρεπτική παράσταση, γεμάτη γκάφες, ατάκες και απίστευτο γέλιο, που θα δροσίσουν τις Αθηναϊκές καλοκαιρινές μας βραδιές.

  Οι έξι ηθοποιοί, λειτουργώντας προοικονομικά για τη συνέχεια της παράστασης, ξεκινούν οδηγώντας το κοινό σε ένα προσωπικό ταξίδι στο χρόνο.

  Αυτή είναι μια πραγματική ιστορία της κρίσης που οι άνθρωποι χάνουν τους εαυτούς τους και αρχίζουν πάλι από το μηδέν, για να καταλήξουν στο ίδιο ακριβώς σημείο.

  Πόσο ακόμα θα μας «χτυπούν»; Πόσο χτύπημα δηλαδή θέλουμε ακόμα σαν λαός για να ξυπνήσουμε; Πόσο ακόμα θα βλέπουμε τη ζωή σε slow motion;

   Ο Φίγκαρο του γνωστού τενόρου Κωνσταντίνου Τζέμου γοητεύει κυριολεκτικά το κοινό τόσο με τη φωνητική του δεινότητα όσο και με την υποκριτική του ευχέρεια.

   Οι δυο ηθοποιοί διαθέτουν σκηνική χημεία και σωστό ρυθμό κατορθώνοντας να καθηλώσουν το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τέλος του έργου.

  Το κείμενο «πατάει» καλύτερα στις χιουμοριστικές του στιγμές, δίχως βέβαια να υστερεί δραματουργικά ή στην ψυχολογική εξέλιξη των χαρακτήρων του.

   Μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η παρέα του εκτινάσσουν το έργο και το γέλιο στα ύψη. Δεν είδα ούτε μισό θεατή να μην γελά.

  Μια από τις πιο ωραίες παραστάσεις! Μια παράσταση ερμηνειών και συναισθημάτων. Μια παράσταση που θυμίζει για ποιους λόγους λατρεύουμε το θέατρο.

  Υπέροχο σκηνικό, καταπληκτικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς, φωτισμοί και μουσική επιμέλεια σε συνεπαίρνουν σε ένα ταξίδι - χωρίς ανάσα - απόλαυσης!

  Εξαιρετική χημεία μεταξύ των ηθοποιών, χαρακτηριστική άνεση στην πρόζα και το τραγούδι και μια ομάδα χορευτών/τραγουδιστών που δένει απίστευτα μαζί τους!

   Θα σας σπάσω τα νεύρα - απλά - για να πάτε να δείτε την παράσταση. Τούτη εδώ δεν πρέπει να τη χάσετε. Με τίποτα!

  Ο Τάκης Χρυσικάκος ενσαρκώνει το Νίκο Καζαντζάκη, με μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και πάθος. Mας γοητεύει και μας αποχαιρετά πιο καινούργιους, πιο καθαρούς.

   Πέρα από τη δεινότητα των πρωταγωνιστών, μεγάλη «ευθύνη» στην ιστορία μας φέρουν και οι ξεκαρδιστικές ατάκες, οι οποίες απογειώνουν το κείμενο.

   Ανατριχιαστικοί και στοχαστικοί οι διάλογοι,  τα τραγούδια δοσμένα με απαράμιλλο πάθος και ο αγαπημένος Θάνος στο πιάνο του να σε ανατριχιάζει.

  Το κείμενο είναι απολαυστικό και ενσωματωμένο στην ελληνική πραγματικότητα, καυτηριάζοντας και κάποια καίρια θέματα της επικαιρότητας.

  Δυο γυναίκες ζητούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Αν αυτό δεν γίνει εφικτό, τότε θα μισήσουν!

  Θέτε να πάρετε και τα παιδιά σας μαζί; Ε, γιατί δεν το κάνετε; Η διασκευή έχει φροντίσει η παράσταση αυτή να είναι για όλη την οικογένεια.

     Μια παρέα φαινομενικά αταίριαστη, με γάτες, σκυλιά, πουλιά και ό,τι χωράει ο νους σας, θα αλλάξει τη ζωή της και τον κόσμο της.

  Να πάτε να το δείτε, θα δείτε κι εμάς εκεί, να κοπανιόμαστε από τα γέλια όταν κυνηγιούνται… Ε, καλά, ας μην τα αποκαλύψουμε όλα εδώ…

   Η Κάρμεν Ρουγγέρη μας παρουσίασε μία παράσταση που όμοιά της θα είναι πολύ δύσκολο να δούμε σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου ανεξαρτήτως κόστους παραγωγής.

  Μια επίσκεψη στο θέατρο Άβατον θα σας λύσει τις απορίες και θα σας χαρίσει ένα υπέροχο βράδυ. Σπαρταριστή γαλλική φαρσοκωμωδία, με ρυθμούς γρήγορους...

   Η μάθηση μπορεί να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι και είναι ίσως η πιο γλυκιά επαφή των παιδιών για το πως πρέπει να σκέφτονται και γιατί υπάρχει το σχολείο.

 Μιλάμε εύκολα για την πιο εντυπωσιακή παράσταση για φέτος και - εύκολα - για του χρόνου, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

  Ποια είναι όμως η Αντριάνα στ’ αλήθεια; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που την περιβάλλουν; Οι πληγές μας κλείνουν ποτέ;

   Η μοναδική αυτή ομάδα φρόντισε να μας μεταδώσει εξίσου μοναδικά συναισθήματα, τα οποία θα εισπνεύσουν οι μικροί θεατές σίγουρα, όπως και οι συνοδοί τους.

   Σκιαχτήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε και γουρλώσαμε τα μάτια, λες κι ήμαστε όλοι επτά χρονών, για να θαυμάσουμε όλα όσα γίνονταν επί σκηνής.

   Η παράσταση ήταν απλά υπέροχη και οι δύο βασικοί χαρακτήρες αποδόθηκαν τέλεια! Ήταν γιορτή για όλους εμάς που γελάσαμε και συγκινηθήκαμε τόσο πολύ.

    Την παράσταση όμως έκλεψαν τα «Παιδιά του Πλοιάρχου Φον Τραπ»… Τα επτά αγγελούδια που τραγούδησαν σαν άγγελοι και μας συγκίνησαν πολύ…

    «Ράδιο, ράδιο, ράδιο αγάπη μου, σ’ ευχαριστώ για όλα»! Κάπως έτσι χτίστηκε μια από τις μεγαλύτερες σχέσεις στοργής όλων των εποχών…

   Το "Χωρίζουμε λέμε" δεν είναι μια απλή κωμωδία. Kαταγράφοντας τη σημερινή πραγματικότητα φτάνει μέχρι την επιθεώρηση στην πιο όμορφη εκδοχή της. 

Ένα συνηθισμένο δείπνο μίας παρέας πέντε ατόμων, που όμως παίρνει ασυνήθιστη τροπή.

  Τέσσερις ηθοποιοί, τρία αγόρια και ένα κορίτσι επιδίδονται σε ένα εξαιρετικό σεμινάριο καλής απόδοσης, ερμηνείας και τελικά ηθοποιίας.

   Μεγάλη παραγωγή, με πολυάριθμο θίασο, λαμπερούς πρωταγωνιστές και γκροτέσκο σκηνικό.

  Οι παρεξηγήσεις και η φάρσα στέκονται υπερήφανα μπροστά μας και το κοινό έχει κάθε δικαίωμα να ξεκαρδιστεί στα γέλια…

   Τρία μονόπρακτα του Ευγένιου Ιονέσκο παντρεύονται και μας προσφέρουν απόλαυση και γέλιο στο θέατρο Τζένη Καρέζη κάθε Σάββατο και Κυριακή.

   Η παράσταση είναι βασισμένη στο έργο του Ρακίνα «Βρετανικός» και οι ηθοποιοί χειρίστηκαν με δεξιοτεχνία τον έμμετρο αριστουργηματικό λόγο του.

   Είναι μία παράσταση για ΟΛΑ τα παιδιά και εμάς φυσικά. Είναι μία έξοχη ευκαιρία για τα παιδιά σας να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο τα χρώματα και τη μουσική.

Γελάσαμε με το πόσο ο Έλληνας δεν σέβεται τον Έλληνα και φοβάται τον ξένο. Θέμα καθόλου για γέλια φυσικά αλλά τροφή για σκέψη!

  Οι τρεις ηθοποιοί μας έκαναν να ανατριχιάσουμε, να αγανακτήσουμε, να μισήσουμε, να αγαπήσουμε και όλα αυτά μέσα σε 100 λεπτά που διαρκεί η παράσταση.

  Οι πύλες του τσίρκου άνοιξαν και η Lulu περιμένει να σας υποτάξει. Είστε έτοιμοι να αφεθείτε;

   Οι άνθρωποι που μπαίνουν στην αίθουσα αντικρίζουν ένα κλουβί… Πάνω από την πόρτα του υπάρχει μια πινακίδα που γράφει «Ο πίθηκος που έγινε άνθρωπος».

Γιατί να μην «κατασκευάζονται» οι πολίτες κατ’ εικόνα και ομοίωση ενός μοτίβου που να βολεύει απόλυτα τη ματαιοδοξία του άνακτος;

   Όπως είπε κι ο Γιάννης Αϊβάζης μετά το μπιζάρισμα, δεν αποκαλύπτουμε το όνομα του δολοφόνου για δύο λόγους. Ο ένας είναι για το καλό της παράστασης…

  Το “Μηδείαμα” είναι ένα θεατρικό έργο βασισμένο στον χαρακτήρα της Μήδειας από τα έργα των Ευριπίδη, Jean Anouilh και Heiner Muller.

   Οι δυνατότητες, το πάθος, ο τρόπος, το πάθος, η τεχνική και το πάθος ενώνονται σε μια παρουσία εντελώς συγκινητική, η οποία προκαλεί τα πιο υπέροχα δάκρυα.

  Το σενάριο βγάζει γέλιο, κάποιες φορές μαύρο – εννοείται – οι ηθοποιοί όμως βγάζουν ακόμα περισσότερο. Αποδίδει σπουδαία η ομάδα των τεσσάρων.

   Ο Αλέκος Συσσοβίτης και ο Γιώργος Χρανιώτης, σε αυτή τη μοναδική ιστορία, μας μεταφέρουν στον κλειστοφοβικό και παράλογο Πιντερικό κόσμο.

   Μια παράσταση που θα ευχαριστηθούν όλα τα παιδιά – μικρά, μεγάλα και αρκετά πιο μεγάλα. Μπορώ να σας εγγυηθώ πως φεύγοντας θα γλείφετε τα δάχτυλά σας!

   Θα πάω να το δω και να το ξαναδώ και να το ξαναδώ… Πρόκειται για μία παράσταση που μπορεί άνετα να πάει και δυο και τρεις και πέντε σεζόν.

   Οι τρεις ηθοποιοί/περφόρμερ τα δίνουν όλα για εξήντα λεπτά, χρησιμοποιώντας κάθε μύα στο κορμί τους και κάθε δυνατό τρόπο επικοινωνίας με το κοινό.

Ποιο είναι το μυστικό του ανδρός; Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει συνέχεια, με οποιοδήποτε κόστος αλλά και βάρος;

Οι ερμηνείες των ηθοποιών πολύ καλές και είμαι σίγουρη ότι ήταν ένα στοίχημα και για τους ίδιους, τόσο το κείμενο, όσο και το κατά πόσο θα το αγκαλιάσει ο κόσμος.

  Το Τρίτο Στεφάνι στο Υπαίθριο Δημοτικό Κηποθέατρο Ζωγράφου από τη θεατρική ομάδα «Carpe Diem».

   Το βασικό είναι ότι όλοι οι θεατές βρέθηκαν μπροστά από ένα όμορφο έργο σε έναν εξαιρετικό χώρο και απόλαυσαν μια παράσταση κεφάτη και καλοκαιρινή.

Στο υπόγειο θέατρο Όρα παρουσιάζεται το κλασσικό έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, “Εγκλημα και τιμωρία”, από την θεατρική ομάδα “Passatempo”.

   Συρανό Ντε Μπερζεράκ: Θάρρος ή Αλήθεια;

Το έργο του γερμανού θεατρικού συγγραφέα αποτυπώνει την ηθική κρίση των νέων την μεταπολεμική επoχή (Α' Παγκόσμιος πόλεμος).

   Υπάρχει πολλή αρρώστια στο ανθρώπινο μυαλό… Ιδίως όταν μπλεχτούν έρωτας και ανασφάλειες.

 Βλακεία! Βλακεία, βλακεία!

"Το θηρίο", θεατρικό έργο του Ν. Ορτετζάτου, παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως μια εικαστική παράσταση - performance στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

  Ο πρωταγωνιστής δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο θεατής. Αυτός επιλέγει για το τι θα κάνει.

Ένα μιούζικαλ ύμνος στο εντυπωσιακό και απρόβλεπτο τετράποδο με ιστορικές διαστάσεις.

   Ο θεατής ψάχνεται… Όλοι θέλουν να δουν το γέρο-Κροκ να αποκτά το πάνω χέρι, να παίρνει κεφάλια.

   Ο Αντίνοος και ο Γιάννης φρόντισαν να μας ταΐσουν πολύ γέλιο, καθόλη τη διάρκεια του έργου και τους ευχαριστούμε γι αυτό.

 Αναπάντεχη χαρά για τον εγκαταλελειμμένο απόκληρο; Μπορεί, αρχικά…

Δεν μιλάω για γέλια «κατανόησης» και χαμόγελα που στρετσάρουν αλλά για χειμαρρώδες γέλιο που σου προκαλεί δάκρυα, που δεν πιστεύεις ότι σου συμβαίνει.

   Θα περάσετε πολύ ευχάριστα, μια και οι ατάκες προσφέρουν ΠΟΛΥ γέλιο!

Η "Αναμονή" πραγματεύεται μέσες άκρες το ζήτημα του χρόνου και πως αυτός βιώνεται μέσα από τις στιγμές της ζωής μας....

Καλωσορίσατε στο Καμπαρέ…Μία παράσταση όπου η σαμπάνια είναι παγωμένη, το χαβιάρι μαύρο και το τυρί μουχλιασμένο.

"Οι Δίκαιοι" είναι ένα έργο, πέρα από όλα τα άλλα, ιστορικό καθώς πραγματεύεται την δολοφονία του Μεγάλου Δούκα Σέργιου...

Το έργο είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, και αυτό το απέδειξε η ομάδα ΑΣΙΠΚΑ, με την -σχεδόν σχιζοφρενική από άποψη ομοιογένειας- δουλειά της. 

   Όλοι όσοι έχουν δει τον Κιμούλη στο θέατρο, όλοι όμως ανεξαιρέτως, υποστηρίζουν το ίδιο πράγμα. Ότι είναι εκνευριστικά καλός!

  Τα "Νυκτόβια Ζώα" είναι ένα έργο για μερικούς ανθρώπους που αποφεύγουν το φως και ζουν στο σκοτάδι...

   Υπερπαραγωγή, δεν το συζητώ. Μέχρι και βαγόνι τραίνου μέσα στο θέατρο; Απλά δεν προλαβαίνεις να μαζεύεις τις εικόνες…

  Ο άμοιρος σκλάβος οδηγείται στα ενδότερα. Η αφέντρα, τυλιγμένη στα βινύλ και τα ψιλοτάκουνα, προστάζει. Και εκεί αρχίζει το παιχνιδάκι.

Το έργο είναι μια ελεγεία στη φύση των αμοιβαίων συναισθημάτων και δομείται πάνω στην χαμένη πίστη της S.Kane προς την αγάπη.

Είναι ένα ωραία και με έντονα συναισθήματα, έργο, τα οποία αναδεικνύει η πολύ καλή ερμηνεία της Αθηνάς Μαξίμου.  

    Πήραμε έναν εγκληματία, τον παραδώσαμε τελικά στην κοινωνία όπως τον βρήκαμε και βαυκαλιζόμαστε ότι επιτύχαμε, ότι τον θεραπεύσαμε;

   Το Cirque Du Soleil ξανάλθε στην Αθήνα μας και έφερε μαζί του μία επίσης καταπληκτική παράσταση.

Η "Πλαστελίνη" είναι ένα έργο σκληρό, βαθιά ανθρώπινο. Αναφέρεται σε ένα έφηβο παιδί, που ψάχνει τρόπο να ορίσει τον εαυτό του...

   Διασκεδάζουμε κι άλλο και περιμένουμε το πέρας, εκεί που η κάθαρση φορά στολή αστυνομικού, γυαλιά ηλίου και εσώρουχα γυναικείου χρώματος!

  Το Τρίτο Κύμα ήταν ένα πείραμα πάνω στη φύση του φασισμού και των αιτίων της υποστήριξής του από απλούς ανθρώπους...

  Οκτώ ρόλοι για δύο ηθοποιούς και πενήντα επτά αλλαγές κοστουμιών... για δύο ηθοποιούς!

Η παράσταση είναι ένα αυθεντικό ονειρόδραμα βασισμένο στις αρχές του μοντέρνου Noh, είδος παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου....

...ένα σπονδυλωτό θεατρικό έργο, όπου παρουσιάζονται ιστορίες με κοινό παρανομαστή θέματα σχετικά με την εργασία...

Ο Πέερ Γκυντ, ένας ονειροπόλος ιδεαλιστής, με όπλα την φαντασία του και το όνειρό του για έναν ιδανικό κόσμο, μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο ονειρικής περιπέτειας...

   Μέχρι που ο φίλος σου ο Τζον σας λέει, σε όλους σας, ότι γεννήθηκε πριν από εκατόν σαράντα αιώνες!

 Μία πραγματική ιστορία που βιώνει μία οικογένεια, στην προσπάθεια της να στηρίξει ένα μέλος της με νοητική καθυστέρηση...

   Δύο γυναίκες που πονούν, η κάθε μία για δικούς της λόγους, δύο γυναίκες που διεκδικούν, δύο γυναίκες που είναι τόσο διαφορετικές, μόνο και μόνο εξαιτίας της διαφορετικής θέσης επιβίβασης στο τρένο της ζωής του συζύγου.

Η παράσταση είναι μια μοντέρνα, άρτια και καλοδουλεμένη, εκδοχή των "Τριών Αδερφών" του Τσέχωφ και αφήνει το μυαλό με αμφιβολίες για τους σύγχρονους αστικούς κώδικες.

Η Ασκητική είναι ένα βιβλίο που θα άξιζε να επιβιώσει μιας πυρηνικής καταστροφής, και αυτή είναι μια παράσταση που καταφέρνει να μην δείχνει μικρή μπροστά του.

Ζωντανά και πολύχρωμα τα κοστούμια συνθέτουν μία πολύ πλούσια παραγωγή και τα τραγούδια στήνουν ένα πρωτόγνωρο θέαμα-ακρόαμα.

  Το "Σωματίδιο του Θεού" δεν είναι μια τυπική θεατρική παράσταση. Είναι περισσότερο η θεατρική προσέγγιση μιας διάλεξης για την σύγχρονη φυσική, μέσα σε ένα χοροθεατρικό πλαίσιο.

  Η δημοφιλής όπερα του Τζουζέπε Βέρντι Τραβιάτα παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στα πλαίσια των 48ων Δημητρίων.

Το έργο του Μάμετ πραγματεύεται τις σχέσεις εξουσίας και κάνει μία προσπάθεια να διερευνήσει την «ουτοπία της πραγματικότητας».

Η καλλιτεχνική ομάδα Perros παρουσιάζει το Λα Λεσόν, ένα μονόπρακτο που προκαλεί τη λογική του θεατή.

  Ήταν μια ανοιχτή πρόβα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις παραστάσεις που θα δώσουν στο μέγαρο μουσικής στις 28 και στις 29 σεπτεμβρίου....

 Η παράσταση είναι πολύ έξυπνα στημένη, με τέτοιο τρόπο που απαλοίφεται, σε έναν μεγάλο βαθμό, το βάρος που φέρει ένα τέτοιο κείμενο...

   Όλοι οι ηθοποιοί τραγουδούν ζωντανά, στο πατάρι της σκηνής παίζει ορχήστρα, η οποία σκοτώνει μάλιστα και τα χορευτικά εκτελούνται και αυτά άψογα.

Είναι ένα έργο ρεαλιστικό, άμεσο και ευθύ, που «κρούει» πολιτικές καμπάνες και «χτυπάει» το κατεστημένο όπως ο τσαγκάρης χτυπάει το καρφί (την πρόκα) στο καλαπόδι του. 

Ένα θεατρικό κολάζ μυθοπλασίας, επιθεώρησης και «κηρύγματος» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η Ειρήνη του Αριστοφάνη όπως παρουσιάστηκε από το ΚΘΒΕ

   Η επιτυχία της παράστασης έγκειται στη δημιουργία μια μυστηριακής ατμόσφαιρας, η οποία βυθίζει τον θεατή σ’ ένα ονειρικό κόσμο.

   Το έργο έφερε σε πέρας μια δεκαμελής καλλιτεχνική ομάδα Ελληνογαλλικής σύνθεσης, που περιλάμβανε χορευτές, ηθοποιούς αλλά και μουσικούς.

Η παράσταση, στο, όχι και τόσο γεμάτο σε σχέση με αυτό που περιμέναμε, Θέατρο Κήπου, ξεκινάει με τις καλύτερες συνθήκες...

Ένα απίστευτα φαντασμαγορικό θέαμα, ένα μιούζικαλ, μία κωμωδία μετά ασμάτων όπως είναι και η ελληνική μετάφραση του όρου μιούσικαλ.

Η ιστορία γνωστή. Σε μία επαρχιακή πόλη μία αντροπαρέα που δοκιμάζεται από οικονομικά προβλήματα αποφασίζει να διοργανώσει μία βραδιά στριπτίζ για να σώσει την αγαπημένη της καφετέρια

Ο John Lennon ονειρεύεται και το εκπληκτικό είναι πως η ομάδα των Sinequanon προτίμησε να μας το δείξει με άλλο τρόπο πέρα από τον καθιερωμένο.

   Χορός, απίθανες ερμηνείες και τραγούδι έδωσαν ξανά ζωή στη σκηνή.

   Έκπληξη αποτελεί το ότι στην αφίσα του έργου, ανάμεσα στα ονόματα των ηθοποιών, φιγουράρει και αυτό του Γιώργου Παπανδρέου, σαν guest star.

Σε ένα ελληνικότατο έργο με τον προβοκατόρικο τίτλο «Η Άλωση της Κωνσταντίας» βασίστηκε η παράσταση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη...

Στο έργο «Κυρία χωρίς το σκυλάκι» σε μία διασκευή του Γκαμπριέλ Αρού για το θέατρο, βασισμένη στο διήγημα του Αντόν Τσέχωφ «Η κυρία με το σκυλάκι».

Οι Γεράσιμος Γεννατάς και Κρατερός Κατσούλης αποδίδουν αριστοτεχνικά οκτώ διαφορετικούς χαρακτήρες με 57 αστραπιαίες αλλαγές κοστουμιών!

   Τι μπορεί ένας άνθρωπος να καταλάβει ή να περιμένει πριν την γέννηση του; Κι άλλα πολλά μεταξύ της πραγματικότητας και του ονείρου, της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

  Είναι δυνατόν ένας μονόλογος να σε κρατήσει σε αγωνία, να σε αναγκάσει τρυφερά να πάρεις θέση;

Στο κελί μιας φυλακής πριν από χρόνια, η Σίρλεϊ Τζόουνς διηγήθηκε στη συγκρατούμενη της, Άννα Ρέυνολντς, τη ζωή της.

«Ἐστὶν οὖν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ» διατύπωσε πολύ εύστοχα ο Αριστοτέλης στο έργο του «Περί Ποιητικής».

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον ταξίδι στο παρελθόν, βασισμένο σε ιστορίες που στιγμάτισαν τη ζωή ηλικιωμένων ανθρώπων, παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης.

  Βασισμένο στη ζωή του Μεγάλου Αλέξανδρου ζωντανεύει επί σκηνής, με σειρές υψηλά επιμελημένων εικόνων συνοδευόμενων από εξαιρετικές μουσικές.

Άν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω με μια λέξη την παράσταση αυτή θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη η λέξη «Αγάπη». Μία ευφρόσυνη τελετή αγάπης για το θέατρο και για την κωμωδία.

Ο σκηνοθέτης Αχιλλέας Ψαλτόπουλος και η Νατάσα Κοντελετζίδου επιμελούνται μαζί το θεατρικό adaptation μιας γαλλικής νουβέλας που γράφτηκε πριν από 15 χρόνια.

Το ποίημα “Αγαμέμνων” επέλεξε ο Δημήτρης Βάγιας να μεταφέρει επί σκηνής, ερμηνεύοντας ο ίδιος τον ρόλο του μεγάλου βασιλιά.

Στο κείμενο «Ο Πατέρας», γραμμένο το 1887 από τον Αύγουστο Στρίντμπεργκ, θίγονται οι σχέσεις εξάρτησης αλλά και πάλης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα.

Ο Τζων Πρίσλεϋ, γράφει το σημαντικότερο, ίσως, από τα έργα του με στόχο να αναφερθεί σε ένα ζήτημα που τον απασχολεί, την ατομική ευθύνη.

  Η εκδοχή του «Άμλετ» της ομάδας Ars Moriendi καταργεί έξυπνα τα φύλα, δίνοντας τις θέσεις τους σε σκηνικά αντικείμενα και ανθρώπινους τύπους.

Το εν δυνάμει προφητικό έργο, μέρος της τριλογίας «The Chair Plays», φέρνει το θεατή μπροστά σε έναν οραματισμό της κοινωνίας του 2077.

   Θα δαγκωθείτε κάποια στιγμή, θα στριφογυρίσετε αμήχανα, θα παραμείνετε στη θέση σας μετά το τέλος και θα αναρωτηθείτε για μερικά δευτερόλεπτα…

Η συγκεκριμένη performance δανείζεται το κείμενό της από τη βιογραφία του T. Williams και απ'την συνέντευξη που δώθηκε στον R. Jennings του «Playboy», τον Απρίλιο του 1973.

Όλη αυτή η δουλειά γίνεται με απόλυτο σεβασμό προς το δημιουργό, με σκοπό να τονίσει το πόσο αστείοι είναι στην ουσία οι χαρακτήρες.

Μέσα από τα ρούχα και τα παπούτσια μαθαίνουμε για τις ζωές πέντε ανθρώπων και όλων όσων υφίστανται γύρω τους.

  Μία παράσταση κριτική, μέσα από την αφήγηση, των κακών, ή μη, κειμένων των τελευταίων δύο δεκαετιών της χώρας μας.

Μια απλή ιστορία για ένα αταίριαστο ζευγάρι, που συναντιέται, ερωτεύεται και… λίγο μπερδεύεται.

    Η ιστορία του παραμυθιού παρουσιάζεται με αφήγηση από τους ηθοποιούς. Παράλληλα όμως υπάρχει δράση που συμβαδίζει με το παραμύθι...

  Η ιστορία της παράστασης αποτελείται από αποσπάσματα από τη ζωή ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου και την ιστορία ενός βασιλιά που έζησε πριν από 1000 χρόνια.

Το έργο είναι μία αφήγηση αναμνήσεων του Τομ, του αφηγητή αλλά και ενός από τα πρόσωπα του έργου. Ως ανάμνηση, έχει μία ονειρική διάσταση.

Στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», τρεις θεοί έρχονται στη γη, με σκοπό να βρουν αρκετούς καλούς ανθρώπους που να ζουν με αξιοπρέπεια 

  Τη ζωή της Σπετσιώτισσας Ελένης Μπούκουρα αφηγείται, ερμηνεύοντας την, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου στην παράσταση “Ελένη ή ο Κανένας”...

Η ομάδα Pot Of Gold εμπνεύστηκε από τη συλλογή «Ελληνόφωνα παραμύθια από την κάτω Ιταλία» του Δημήτρη Προύσαλη.

Μία ωραία παρουσίαση της κλασικής κωμωδίας του Μολιέρου, με μία πιο σύγχρονη ματιά και με σκηνοθεσία και σκηνογραφία κωμωδίας παρεξηγήσεων παλιού κινηματογράφου...

Με άξονα γραφής το «Θέατρο του παραλόγου», η Φωτεινή Βελκοπούλου παρουσιάζει κομμάτια μιας μη ρεαλιστικής καθημερινότητας από τη ζωή δύο γυναικών.

   Πού ανήκει ένα παιδί; Το σκεφτήκατε ποτέ; Στους γονείς του ίσως; Το κλασσικό λανθασμένο ερώτημα...

Η ιδιοσυγκρασία της μυθικής Κασσάνδρας, εμπλέκεται και αλληλεπιδρά με την αναστατωμένη προσωπικότητα της Άννας, μίας γυναίκας που ψάχνει μία ταυτότητα στον σύγχρονο κόσμο.

   Ποιος είναι ο Άμλετ που δείλιασε και δεν πήρε ποτέ τη σωστή απόφαση; Ποιος είναι ο «σωστός» Άμλετ, που έκανε πέρα τις αδυναμίες του;

Μια απλή ιστορία ανεκδοτολογικού χαρακτήρα, που περιγράφει εύστοχα τη θέση της «μεταχειρισμένης» γυναίκας στην ελληνική κοινωνία.

Έτυχε να παραβρεθώ στην απογευματινή παράσταση σε ένα θέατρο κατάμεστο γυναικών κυρίως, σαν να ήμουν σε σουαρέ που προσφέρανε φρέσκο κέικ.

Το «Γιατί μ’ αρέσεις» πειραματίζεται με την «ρετρό σεξουαλικότητα». Πρόκειται για μια σύνθεση κείμενων της ελληνικής λογοτεχνίας της περιόδου 1950-1980...

Προτροπή: να το δείτε και θα περάσετε μαγικά, θα ξεφύγετε από τις επαναλήψεις, θα απολαύσετε ένα θέατρο όπως το θέλουμε...      

Το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου παρουσιάζει μια παράσταση στημένη γύρω απο την παιδικότητα και τη φθορά της.

Δύο στεφάνια εκφράζουν τα συλλυπητήρια του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά και αποχαιρετούν τον αγαπημένο σύντροφο του Γ. Α. Παπανδρέου

Ένα κλασικό βουκολικό δράμα, με gothic αισθητική συνδυασμένη με την τέχνη των ιαπωνικών manga...

Το έργο θεμελιώνεται επάνω σε οκτώ όνειρα που χρεώνονται να ιδούν, να αφηγηθούν και να κρίνουν σε συνέχειες σε οκτώ πεπειραμένες «Ταρσίτσες».

Έργο ανατρεπτικό και αντιφατικό. Σκοτεινό, γελοία τραγικό και γεμάτο απόγνωση αλλά συνάμα αισιόδοξο, λυτρωτικό και ιδιόμορφα χαρούμενο.

O Ron Jones διεξάγει ένα κοινωνικό πείραμα. Την εξέλιξη και κατάληξη του πειράματος αυτού παρακολουθούμε στην παράσταση “Το κύμα”...  

Πέντε ονειρικά παραμύθια, ζωντανεύουν με μουσική, χρώμα και φανερές μεταμφιέσεις στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς.

 Να δείτε πως παίζει με τα μάτια και το πρόσωπο και όλο το σώμα του. Ιδίως αυτή η κίνηση των ματιών…

Έργο εφάμιλλο του «Η Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου, του «Η πιο Δυνατή» του Στρίντμπεργκ, ή και του «Και Ιουλιέτα» του Άκη Δήμου.

Ένας ποιητής της τέχνης λοιπόν γράφει αυτό το τρίπρακτο έργο ακολουθώντας την τριμερή φόρμα της σονάτας...

Η μικρή σκηνή του Χώρου Τέχνης SourliBoom είναι αρκετή για να χωρέσει τα σώματα και τα ψυχολογικά τερτίπια των δύο πρωταγωνιστών...

Οι θεατές γέλασαν και λυπήθηκαν εναλλάξ κάμποσες φορές, μέχρι που αντίκρισαν… το σπρέι!

Ένα διαμέρισμα χαμένο μέσα στην πόλη, μία θεατρική σκηνή, η δικιά τους σκηνή, πράξης και δράσης αλήθειας και ψέματος. 

“Το Μαύρο Νερό” είναι μία ωραία και διαφορετική παράσταση, κάπου μεταξύ μαύρης κωμωδίας και θρίλερ.

Ένας άδειος χώρος αποτελεί το σκηνικό της παράστασης, με ένα λευκό σεντόνι να χωρίζει τον εξωτερικό από τον εσωτερικό χώρο του σπιτιού της Μήδειας στην Κόρινθο.

Πριν προλάβω καν να σκεφτώ οτιδήποτε, βρήκα τον εαυτό μου να χαζεύει την σκηνή και να χάνεται μέσα στην πανδαισία χρωμάτων που προερχόταν από τα σκηνικά

Στο μικρό θέατρο μόλις 50 θέσεων καιν εμείς ήμασταν στην ώρα μας γιατί δεν θέλαμε να στερήσουμε στον εαυτό μας ή σε κάποιον άλλον την ευκαιρία να παίξουμε μαζί τους.

      Ανταπόκριση θεατρικής παράστασης: «Fake Time» στο ξενοδοχείο Άριστον  

Μια αληθινή ιστορία, μια μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία της Ρωσίας με έντονες πολιτικές προεκτάσεις, χωρίς όμως να θέτει το ερώτημα της υπαιτιότητας.

Μία εργαστηριακή παράσταση όπου είναι έμφυτη η προσπάθεια, η δοκιμή, ο πειραματισμός των νέων παιδιών του studio Νέμεση, με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις.

Μία ιστορία ειπωμένη από δύο διαφορετικούς αφηγητές, τους πρωταγωνιστές της, τον Τομ και την Έμυ. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα πέντε, με όλες τις ανασφάλειες και ...

Μία άδεια σκηνή, τρεις ηθοποιοί, ένα πιάνο και ένας πιανίστας. Αυτά είναι όλα όσα χρειάστηκαν για να μας παρουσιάσουν την παράσταση “Μαμά γεννάω”.

H ανθρώπινη φύση, η νοσταλγία, ο φόβος, η ανησυχία, η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία είναι στοιχεία που κυριαρχούν. Θα προβληματιστείτε έντονα!

Η παράσταση που πατάει στο ομώνυμο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου, αποδίδεται από δύο νέους ηθοποιούς ...

Στη μικρή σκηνή του studio Vis Motrix, οι τέσσερις ηθοποιοί δείχνουν να είναι απόλυτα εναρμονισμένοι με την αμηχανία που –πιθανόν- να προκαλεί ένας στενάχωρος, υπόγειος, σκοτεινός, θεατρικός χώρος.

Η μαύρη κωμωδία “Herr (ο Κος) Κόλπερτ” είναι ένα έργο ανατροπών, στο οποίο η τάξη με το χάος συνεχώς ανταγωνίζονται για το ποιο θα επικρατήσει.

Όταν οι ηθοποιοί ανέβηκαν στη σκηνή του ανανεωμένου GAIA ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ολόκληρη η barάσταση θα βασίζονταν στο σενάριο και τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών.

Ένα σύνθετο παραστατικό κολάζ με τις πολιτισμικές αναφορές μιας γενιάς οικείας και γνώριμης σε ομοίους μου και όχι μόνο, αυτήν της γενιάς των Ελλήνων 35άρηδων.

Το έργο “Ο εχθρός του λαού”, είναι το τέταρτο σε σειρά από τον κύκλο έξι έργων κοινωνικής σάτιρας του Ερρίκου Ίψεν.

Μπαίνοντας στο θέατρο, αυτό που σου κάνει αμέσως εντύπωση είναι ότι δύο από τους ηθοποιούς, είναι ήδη «στημένοι» με μέτωπο στο κοινό και περιμένουν.

O Γερμανός Φραντς Ξάβερ Κρετς, γράφει το 1972 το έργο «Άνω Αυστρία» με σκοπό να σχολιάσει τα αδιέξοδα στα οποία μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους η οικονομική δυσχέρεια.  

Την μεταφορά ενός μυθιστορήματος στη θεατρική σκηνή, με κυρίαρχο εκφραστικό μέσο την παντομίμα μας παρουσιάζει ο Νίκος Σακαλίδης.

Το «Άνθος του γιαλού» έχει αποσπάσει εξαιρετικά σχόλια, τόσο για την θεατρική προσαρμογή και την σκηνοθεσία, όσο και για την ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου.

Η κόλαση των Βόρρινγκερ θα μπορούσε να ονομαστεί η παράσταση, που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς και πρωταγωνιστούν τρεις σπουδαίοι ηθοποιοί...

Επιχειρώντας ένα αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe, η ομάδα του «Θεάτρου Έξω Από Τα Τείχη», επέλεξε δύο από τα έργα του για να παρουσιάσει τη σκοτεινή και σύνθετη σκέψη του.

Η εν λόγω παράσταση παρουσιάστηκε πρώτη φορά το 2007 και έχει βραβευτεί με τέσσερα βραβεία κοινού από το περιοδικό «Αθηνόραμα».

Το σκηνικό, παλιές καρέκλες, άβαφοι τοίχοι, ένα ψυγείο και βιντεοπροβολές, κάνουν την παράσταση μια μοναδική εμπειρία.

Με την παράσταση «Erofili synopsis» ο θίασος της θεατρικής εταιρείας «Χώρος» ολοκληρώνει την ερευνητική του δουλειά στην Κρητική Αναγέννηση (2007 – 2012).

Το θέμα της βλακείας ανά τους αιώνες, μια ανεξάντλητη και αήττητη δύναμη, πραγματεύεται το συγκεκριμένο «προπτυχιακό» σεμινάριο στο Αμφι-Θέατρο Σοφούλη.  

Η εκπληκτική ηθοποιός που ακούσει στο όνομα Χρυσούλα Διαβάτη είναι μια γιορτή! Θα μπορούσε απλά να προφέρει λέξεις χωρίς λογική σειρά και όλοι πάλι θα παθαίναμε…

Με γυρισμένη την πλάτη στους θεατές, αλλοιωμένη φωνή και μια αντρική κούκλα ως συνομιλητή, ξεκινά η πρωταγωνίστρια μια σύντομη αφήγηση για τις τραγωδίες της ζωής της.