Συνεντεύξεις

loogoo

Θέμις Μαρσέλλου - Η συνέντευξη

Λεπτομέρειες
Κατηγορία: Συνεντεύξεις
Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 17 Μαρτίου 2019 12:02
 
   Κάθε φορά που πάω να δω παράστασή της ξέρω πολύ καλά τι με περιμένει. Μία τέλεια κουρδισμένη μηχανή, που παράγει συγκίνηση και γέλιο. Τα δύο βασικά συστατικά του θεάτρου κι απ’ τα πιο βασικά της ζωής. Η Θέμις Μαρσέλλου έχει αναγάγει την επιτυχία σε επιστήμη, γιατί – πολύ απλά – ματώνει κάθε φορά που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα έργο με σαράντα ηθοποιούς, ορχήστρα και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σας. Φέτος κυριαρχεί με το «Ματίλντα» και είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα μας απασχολεί ευχάριστα για τα επόμενα διακόσια χρόνια. Συναντήσαμε τη δημιουργό στο καμαρίνι της, τη φωτογραφήσαμε, τη ρωτήσαμε για το έργο, για τα μελλοντικά της σχέδια… Φανταστείτε μόνο αυτό. Επειδή η συνέντευξη γινόταν ενώ η παράσταση ήταν σε εξέλιξη, η μισή της υπόσταση ήταν κυριολεκτικά εκεί. Μιλούσε και παράλληλα άκουγε τα της σκηνής! Απ’ την άλλη εμείς… δαγκωνόμαστε… Τι να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που κάνει απίστευτες επιτυχίες εδώ και χρόνια; Πολλά ευχαριστώ στη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη.
 
marsellou37
 
Όταν ένας άνθρωπος έχει κάνει τόσες επιτυχίες και τελειώνει τη μία επιτυχημένη παράσταση για να πάει στην άλλη… Έχετε κάποια λίστα, έτσι δεν είναι;
Εγώ μέσα μου την έχω τη λίστα… Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να κάνουμε. Το έργο όμως προτείνεται σε συνδυασμό… Δηλαδή, εγώ μπορεί να προτείνω ένα έργο και να πιστεύω πολύ σ’ αυτό. Είναι όμως πιθανό να μην μπορεί η παραγωγή ή να μην είναι διαθέσιμο. Ή να μην υπάρχουν οι πρωταγωνιστές στην Ελλάδα γι’ αυτό. Εγώ έχω πολλά χρόνια ένα έργο και άλλο ένα πρόσφατα, τα οποία θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να ανέβουν στην Ελλάδα. Τα οποία μάλιστα, αν με ρωτούσατε, θα έλεγα ότι είναι προτεραιότητά μου να τα κάνω…

Ποια είναι;
Δεν τα λέω… (γέλια) Δεν τα λέω γιατί έχω την πρόθεση να τα κάνω.

Η Ματίλντα πώς προέκυψε;
Η Ματίλντα είναι μεγάλο μου όνειρο. Είναι παρεξηγημένο έργο η Ματίλντα. Όταν είχα πάει στο Λονδίνο και έμαθα ότι παιζόταν, έλεγα «Σιγά μην πάω να δω τη Ματίλντα, το παιδικό και αηδίες τώρα»… Δεν ήμουν και φαν, δεν είχα διαβάσει το βιβλίο. Η ταινία δεν μου φάνηκε και τίποτα. Άκουσα από ένα-δυο ότι δεν είναι αυτό που νόμιζα. Και ξαφνικά έσπασε ρεκόρ το έργο σε βραβεία Ολίβιε, σε βραβεία Τόνυ… Και μια και αυτοί που είχαν γράψει το μιούζικαλ ήταν τελείως νέα γενιά αβάν γκαρντ και τελείως εναλλακτικοί… Ο Dennis Kelly, που έχει γράψει το κείμενο, είναι ένας νέος Άγγλος συγγραφέας, ο οποίος είναι κυρίως συγγραφέας θρίλερ… Ο Tim Minchin είναι ένας ανατρεπτικός συνθέτης. Και οι δύο είναι εναλλακτικοί και πολύ προχωρημένοι. Και πήγα να το δω και το τελευταίο τέταρτο ήμουν καρφωμένη στην καρέκλα μου και έκλαιγα με αναφιλητά. Θεωρώ ότι είναι ένα έργο για το ελληνικό κοινό. Έχει μία ποίηση και μία γοητεία και μία «ύπουλη» σκοτεινιά, που εμένα με συγκινεί βαθιά. Έχει καίρια θέματα που μας απασχολούν ισόβια. Και αυτό πίσω από μία τύπου-απλοϊκή ιστορία ενός κοριτσιού που έχει ιδιαίτερα χαρίσματα. Συν το γεγονός… Καλά, για το Ματίλντα θα μπορούσα να σας μιλάω δεκαπέντε ώρες. Οπότε, σταματήστε με…
 
marsellou38
Σιγά μη σας σταματήσουμε. Δεν είμαστε καλά!
(Γελάει) Είναι μια λεπτή ισορροπία με γκροτέσκους χαρακτήρες, όπως είναι οι γονείς… Διαθέτει τρομερή ενέργεια και δυναμισμό και τρομερή ποίηση, μαζί. Και αυτό πάει και με τη μουσική. Είναι σαν δύο έργα! Είναι ένα μέρος που λέει ιστορίες η Ματίλντα και η μουσική θυμίζει τελείως μεσογειακή, θυμίζει Χατζηδάκι, θυμίζει Νίνο Ρότα κι απ’ την άλλη έχει το γνήσιο αγγλικό Ροκ. Άλλωστε και οι δημιουργοί, όταν ξεκίνησαν, με ηλικίες γύρω στα 35-40, ήταν να φτιάξουν ένα μιούζικαλ που τους είχε γίνει «παραγγελία». Και λένε «Ωραία, θα κάνουμε ένα μιούζικαλ. Θα πρέπει να τηρήσουμε τους κανόνες του μιούζικαλ». Και αμέσως ψάχτηκαν και είπαν «Εννοείται πως δεν θα τηρήσουμε κανέναν»! Ήταν το επόμενο βήμα μετά τα αμερικάνικα μιούζικαλ του ’70, που ήταν όλα ροζ. Δεν έμοιαζε με κανένα, βραβεύτηκε παντού και δεν δινόταν πουθενά. Ήταν του 2011, δεν το είχαν δώσει μέχρι το 2016-17. Λέω κι εγώ «Να δω πού θα το πρωτοδώσουν και σιγά μην το δώσουν σε μας»… Θα πρέπει να πω ότι δεν το χάρηκα τόσο, γιατί πηγαίναμε βήμα-βήμα. Είχαμε δηλώσει κάτι σαν προτεραιότητα, μας είπαν ότι είχαν ξεκινήσει κάποιο «άνοιγμα» για να δοθεί και σε άλλες χώρες και ότι «Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι μέσα στις χώρες αυτές». Έγινε κι εδώ όπως γίνεται και σε άλλους τομείς. Μας είπαν ότι «Εννοείται ότι δεν θα δοθεί, αλλά στείλτε μια παρουσίαση». Αυτό το «αλλά» είναι που μας έσωσε. Και στείλαμε μία παρουσίαση. Και ήμαστε πρώτοι! Αλλά μην φανταστείτε. Είχαμε συνεχή επίβλεψη. Στέλναμε σκηνικά και μας τα απορρίπτανε, ξαναστέλναμε σκηνικά…

Για τους χαρακτήρες είχατε κατασταλάξει από την αρχή; Για παράδειγμα, «Την Τράντσμπουλ θέλω να την παίξει ένας ηθοποιός σαν το Βλαδίμηρο Κυριακίδη. Ή τη Ματίλντα θέλω να την παίξει ένα κοριτσάκι που να είναι έτσι»…
Η Ματίλντα είναι ένας τερατώδης ρόλος. Δεν είναι Άννυ, γιατί έχω κάνει και την «Άννυ»… Δεν είναι μόνο το μέγεθος… Είναι και βαρύς ο ρόλος, είναι βαρύς συναισθηματικά. Αυτά που πρέπει να κάνει, να πει… δεν είναι της ηλικίας της. Το δεύτερο μέρος της Ματίλντα είναι βαρύ πράγμα. Η ποσότητα επίσης… Δηλαδή, αν το έργο είναι εκατόν είκοσι σελίδες, τις εβδομήντα τις λέει η Ματίλντα. Το πρόβλημα ήταν αν θα μπορούσε να βρεθεί παιδί που να μπορεί να αντέξει αυτό το βάρος. Το οποίο δεν πρέπει να είναι και ένα. Γιατί το παιδί δεν θα μπορεί για παραπάνω από δύο παραστάσεις την εβδομάδα. Κι εμείς εδώ που έχουμε έξι, έχουμε τρία παιδιά! Ήλθαν πάνω από εξακόσια παιδιά. Έψαχνα κάτι συγκεκριμένο. Η Ματίλντα δεν είναι λαμπερή, όπως η Άννυ. Είναι ένα παιδί που είναι στην ουσία ένα εύθραυστο πλασματάκι… Η Τράντσμπουλ είναι ένας ρόλος που πρέπει να παίζεται από άνδρα. Ο ρόλος έχει μία κατεύθυνση του ποιοι μπορούν να το παίξουν αυτό στην Ελλάδα.
 
marsellou39
Το να παίξετε και σεις;
Παίζω σε όλες τις παραστάσεις μου. Η μοναδική που δεν έπαιξα ήταν το “Jesus Christ Superstar”. Σε όλες κρατώ ένα μικρό ρόλο για μένα, είναι κάτι σαν το γούρι μου. Και ο λόγος είναι, πέρα από το ότι είμαι ηθοποιός, ότι θέλω να είμαι εδώ, επειδή έχω να κάνω με τεράστιους θιάσους. Καταλαβαίνετε ότι ένα κάτι, ένα πραγματάκι να γίνει σε ένα θίασο τριάντα-σαράντα ανθρώπων, είναι πολύ εύκολο να γίνει καραμπόλα και χιονοστιβάδα όλο αυτό. Οπότε είμαι ισορροπίστρια… (χαμογελάει) Είμαι εδώ γιατί θεωρώ ότι πρέπει πάντα να υπάρχει καλό κλίμα, όταν υπάρχουν τόσα άτομα. Συν το ότι τσεκάρω κάθε βράδυ, παίζοντας αλλά και ούσα εδώ, ότι τίποτα δεν πέφτει, τίποτα δεν πάει χειρότερα. Τώρα που μιλάμε, το ένα μου αυτί είναι εκεί.

Επειδή ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει… Έχετε μία καταπληκτική ομάδα. Μαέστρο…
Μαέστρος, χορογράφος, φωνητική διδασκαλία, φωτιστής, σκηνογράφος… Αυτός είναι ο πυρήνας.

Σκέφτεστε να ανεβάσετε μία παράσταση, που να είναι μόνο πρόζα;
Ναι. Το σκεφτόμουν… Είναι κάποια έργα που θα ήθελα να κάνω. Το μισό μου κομμάτι είναι μουσικός. Είμαι ηθοποιός αλλά είμαι και μουσικός. Η σκηνοθεσία προέκυψε. Δεν ήταν καν στόχος μου. Και η μετάφραση προέκυψε και δεν ήταν στόχος μου, που είναι ένα πράγμα που το λατρεύω τελικά. Μουσική είχα σπουδάσει παράλληλα στο Εθνικό Θέατρο. Και έχω γράψει μουσική για το Εθνικό Θέατρο. Την αγαπώ την πρόζα. Και σαν ηθοποιός στο Εθνικό, αλλά και στη σχολή, κάναμε πολλά κλασσικά κείμενα. Έχω εμπειρία τέτοια σαν ηθοποιός. Είναι ένα κομμάτι που το αγαπώ πολύ. Σίγουρα με εκφράζει περισσότερο… Θα ήθελα πολύ να γράψω εγώ ένα έργο, αλλά ακόμα δεν είμαι έτοιμη. Το σκέφτομαι πάντα. Αλλά θέλω να είμαι σε ένα σημείο εμπειρίας και αναγνωρισημότητας τέτοιας, ώστε ένας παραγωγός να κάνει επένδυση πάνω σε μένα.
 
marsellou41

Μα πόσο πιο πάνω να πάτε;
Να μπορεί να νιώσει ασφάλεια ο παραγωγός. Να μην υπάρχει από πίσω ένας τίτλος όπως “Mamma Mia” ή “Matilda”, για να καθίσει πάνω του.

Είστε πολλά χρόνια στο χώρο. Έχετε κάνει χιλιάδες άλλα πράγματα. Τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο; Και στον αντίποδα, τι είναι αυτό που σας απωθεί;
Καταρχήν να σας πω ότι το θέατρο το θεωρώ τόσο πολύ φυσικό μου χώρο, ώστε να πιστεύω ότι μακριά από αυτό δεν θα μπορώ να αναπνεύσω. Αυτό που δεν μου αρέσει στο θέατρο και δεν μου αρέσει γενικά στους ανθρώπους και δεν μου αρέσει να είμαστε ρατσιστές με το θέατρο… Ξέρετε, λένε πολύ συχνά γιατί να υπάρχουν τόσοι gay στο θέατρο, ηθοποιοί ή χορευτές… Και γιατροί και δικηγόροι υπάρχουν, απλά δεν φαίνονται. Αυτό είναι ένα είδος ρατσισμού, που δεν μ’ αρέσει. Είναι μία ματαιόδοξη δουλειά. Πουλάς το κορμί σου, με την καλή έννοια, αλλά είναι πολύ εύκολο και να την ψωνίσεις και να μπερδευτείς… Παρά πολλοί άνθρωποι κάνουν μία γρήγορη επιτυχία, ιδίως στην τηλεόραση, έχω δει πολλούς χαρακτήρες να αλλοιώνονται… Αυτό δεν μου αρέσει. Το πόσο εύκολα μπορεί να την πατήσει κάποιος.

Αυτό που σας ενθουσιάζει τι είναι;
Όλα τα άλλα! (γέλια) Τα πάντα…

Η διάδραση με το κοινό;
Απίστευτο! Απίστευτο! Από την πρώτη λέξη που γράφω… Είναι κάτι που ξεκινάς στο δωμάτιό σου. Είναι όνειρό σου… Παίρνει σάρκα και οστά και είναι μια προσωπική ιστορία για πολλούς μήνες. Ακόμα κι όταν κάνουμε πρόβες. Οι πόρτες είναι κλειστές. Όταν κάνεις πρόβα κάθε μέρα για δυο μήνες, οι ηθοποιοί πλέον δεν γελάνε με αυτά που λένε, δεν συγκινούνται. Όταν όμως έρχεται η ώρα να εκτεθεί όλο αυτό στο κοινό και βλέπεις ότι αρέσει… Εντάξει, εγώ φουσκώνω σαν το παγώνι. Με κάνει τρομερά περήφανη μέσα μου και με συγκινεί παρά πολύ. Και νιώθω πολύ τυχερή. Κάτι που μου αρέσει και με αφορά, βλέπω ότι αφορά κι άλλους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Όταν το θέατρο είναι γεμάτο, ταράζομαι. Αλλά και όταν είναι άδειο. Και εκατό να έχεις, πρέπει να τους πάρεις μαζί σου. Νιώθω πολύ τυχερή, γιατί είναι μεγάλο προνόμιο η δουλειά σου να συμπίπτει με αυτό που αγαπάς. Είναι ευλογία. Και αν μπορώ να πω εδώ κάτι, είναι οι γονείς να αφήσουν τα παιδιά τους να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Αν το αγαπάνε, θα το κάνουν και μάλιστα πολύ καλά.

Κώστας Κούλης
Φωτό: Στέλιος Παλαμίδας
 
Instagram

Συνεντεύξεις