Θα ήθελα να μου πείτε τι είναι αυτό που στην τέχνη σας, στο θέατρο, σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι είναι αυτό που σας απωθεί πιο πολύ; Στράτος: Να πω εγώ, που το έχω στο στόμα μου έτοιμο;Jerome: Είσαι κι ο δημιουργός. Μίλα πρώτα εσύ… (ΠΟΛΥ γέλιο)Στράτος: Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο… Όταν βλέπω ταλέντο. Όταν βλέπω λάμψη. Αυτό μου δίνει χαρά εμένα. Είναι ωραίο να βλέπεις μια δουλειά και να αισθάνεσαι το συναίσθημα της «ζήλειας». Το βάζω μέσα σε πολλά εισαγωγικά το «ζήλεια». Είναι ωραίο να ζηλεύεις, όχι κακοπροαίρετα, αλλά γιατί θέλεις κι εσύ να είσαι μέρος αυτού. Σημαίνει αυτό ότι αυτό που βλέπεις έχει παρά πολύ ταλέντο, παρά πολύ λάμψη, παρά πολλή αγάπη. Στον αντίποδα, ένα πράγμα θα ήθελα μόνο να αλλάξει. Και δεν έχει να κάνει με το θέατρο αυτό. Έχει να κάνει με το καθεστώς. Το καθεστώς σε όλες τις δουλειές. Λαϊκά θα το έλεγα αρπακολλιά. Πιο «λόγια» και πιο ευγενικά θα το έλεγα ανοργανωσιά. Αυτό! Αν αντιμετωπίζαμε τα πράγματα ισάξια και ισόποσα, νομίζω ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα. Jerome: Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα εδώ. Το ταλέντο μας συγκινεί, μας εμπνέει. Δηλαδή… Έτυχε να δούμε πέρυσι μια παράσταση, το “Jesus Christ Superstar”. Μας σημάδεψε. Όχι μόνο επειδή ξέραμε τα παιδιά και το ταλέντο ξεχείλιζε. Αλλά ξέρεις… πας σπίτι και πας σπίτι για μελέτη. Λες «Έχω δουλειά να κάνω». Το ταλέντο λοιπόν μας συγκινεί, μας εμπνέει και μας ενθουσιάζει. Στον αντίποδα, αυτό που με ενοχλεί, για να διαφοροποιηθώ λίγο από το Στράτο, είναι η έλλειψη ρίσκου. Κανείς δεν πάει να κάνει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν ποντάρει στο καινούργιο. Κανείς δεν βασίζεται πάνω σε κάτι καινούργιο. Όλοι θέλουν το δοκιμασμένο. Και στη μουσική μου το βλέπω αυτό. Όλοι θέλουν να αναγνωρίζουν πράγματα, όχι να γνωρίζουν. Και ΟΚ, αυτό μπορεί να είναι μια δικλείδα ασφαλείας, αλλά εμένα σαν καλλιτέχνη αυτό με δεσμεύει. Με εγκλωβίζει. Θα προτιμούσα να υπάρχει πιο πολύ ρίσκο.
Κώστας Κούλης
Φωτό: Νικήτας Δάνος