Συνέντευξη εξ αμελείας - Στράτος Λύκος - Jerome Kaluta
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 02 Φεβρουαρίου 2019 19:49
- Αν έχεις ντράμερ για μαέστρο σου, να το κοιτάξεις αυτό σε κάνα γιατρό…
- Είναι μαέστροι οι ντράμερ γιατί είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους…
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνέντευξη. Κάτι σαν παράσταση μέσα σε παράσταση… Από την ημέρα και την ώρα που είδα αυτή την τρομερή «Πρεμιέρα εξ αμελείας», δεν μπορούσα παρά να περιμένω και μια εξίσου τρομερή συνέντευξη. Οι δύο κύριοι απέναντί μας, ευγενείς, ευδιάθετοι και με όλες τις απαντήσεις ανά χείρας, μας είπαν ό,τι θέλαμε να μάθουμε για όλα αυτά τα καταπληκτικά που βλέπουμε πάνω στη σκηνή, για τη διάδρ… καλά, μην τα αποκαλύπτουμε (ξανά) όλα… Ο Στράτος Λύκος και ο Jerome Kaluta, ο ντετέκτιβ και ο Φιλανδός εκτιμητής/κτηματομεσίτης και ένα έργο που θέλουμε να βλέπουμε όσο πιο συχνά μπορούμε. Ευχαριστούμε πολύ τη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Όλη αυτή η κίνηση… Το κείμενο, η προσέγγιση των ηθοποιών, το στήσιμο… πώς προέκυψαν;
Στράτος Λύκος: Η ιδέα αυτή… Καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση πουθενά και ούτε θέλω να καυχιέμαι ότι είναι αμιγώς δικιά μου ιδέα και ότι ανακάλυψα την Αμερική ξαφνικά… Κοίτα, έχω εμπνευστεί από ένα έργο ξένο, λέγεται «The British Daisy Room», είναι μιας ξένης ομάδας και έχει να κάνει με τα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν σε μια παράσταση, κάτι που έχει ξαναγίνει πιο παλιά, αν το θυμάσαι… Είναι το έργο «Σαρδέλες με σαρδάμ», δηλαδή το “Noises Off” του Michael Frayn. Είναι μια φιλοσοφία που την ακολούθησα σαν κανόνα. Είναι ένα έργο στο οποίο τίποτα δεν πάει καλά. Απλά, πάνω σ’ αυτό έγραψα ένα δικό μου κείμενο, κρατώντας φυσικά τη συνθήκη της παράστασης.
Εμένα μου έκανε παρά πολύ Monty Python, μου έκανε πολύ «Άκρως τρελό κι απόρρητο», «Τρελή απίθανη πτήση» και όλα αυτά τα υπέροχα που έχουμε δει κατά καιρούς…
Jerome Kaluta: Mel Brooks, «Τρελές σφαίρες»…
Η συγκέντρωση του θιάσου… το μάζεμα των ηθοποιών… Πώς έγιναν;
Στράτος: Όλοι είναι φίλοι μου. Έγραψα πάνω σε συγκεκριμένα άτομα, δεν είναι ότι έγραψα και μετά βρήκα. Που σημαίνει ότι ήξερα τι πρέπει να κάνω και με ποιους ήθελα να κάνω. Και με τα παιδιά έχουμε παίξει ξανά μαζί, οπότε υπήρχε χημεία και ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας. Αυτός ήταν ο λόγος που διάλεξα το συγκεκριμένο θίασο, για να έχει ένα συν παραπάνω αυτό που πάμε να κάνουμε.
Πώς είναι να υποδύεσαι ένα Φιλανδό;
Jerome: Ένα Φιλανδό;
Και μάλιστα κτηματομεσίτη;
Jerome: Κοίταξε… Πρέπει να ψάξεις μέσα σου… Γιατί όλοι μέσα μας έχουμε ένα Φιλανδό (πολλά γέλια) και πρέπει να ψάξεις μέσα σου βαθιά για να τον βρεις. Εγώ κατάγομαι από την Αφρική, είναι τροπικό το κλίμα, άρα έπρεπε να πάω να ζήσω στη Σκανδιναβία, να βιώσω όλες τις συνθήκες. Υπήρξαν μέρες που ήμουν και ξανθός και κατάφερα να το ενσαρκώσω όλο αυτό… (σ.σ. νομίζω ότι ακούστηκα μέχρι το μετρό του Ευαγγελισμού)
Υπήρχαν στιγμές στις πρόβες που δεν μπορούσατε να αρθρώσετε από τα γέλια;
Jerome: Εγώ πιστεύω ότι και στις παραστάσεις υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε να αρθρώσουμε. Αρθρώνουμε, αυτό όμως είναι μία άλλη υπόθεση. Ο σκηνοθέτης (σ.σ. κοιτάει προς τον Στράτο) το καταγράφει το κάθε λάθος. Αλλά ακόμα και στις παραστάσεις συμβαίνει αυτό.
Το σημείο που ζητάς να ανάψουν τα φώτα και κάνεις όλο αυτό που κάνεις…
Στράτος: Είναι κάτι δικό μου αυτό. Είναι δικό μου γιατί μου αρέσει παρά πολύ να ακούω. Έχει να κάνει με τον κόσμο. Μου αρέσει να ακούω τη γνώμη του. Έχει παρά πολύ ενδιαφέρον να ακούς πώς έχουν δει όλο αυτό στη σκηνή οι από κάτω. Και μετά να το κουβεντιάζεις με το κοινό, γιατί γίνεται όλο και πιο αστείο, όσον αφορά την παράσταση.
Εμπεριέχει και στοιχεία από μονόλογο αυτό που κάνεις. Και stand up…
Στράτος: Σε ένα βαθμό ναι. Εξαρτάται όμως από το τι θα πάρεις από κάτω. Είναι σαν τένις αυτό το πράγμα.
Jerome: Είναι και τι θα πει κάθε φορά ο καθένας. Μόλις αρχίσει και «λύνεται» ο κόσμος και μιλάει, είναι πραγματικά αστείο το τι λένε. Και δεν είναι ποτέ ίδια η απάντηση. Κάποιες είναι… Αλλά είναι φοβερό το να βλέπεις πώς σκέφτεται ο καθένας.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Στράτος: Σκεφτόμαστε να ολοκληρώσουμε τη σεζόν. Όταν ξεκινούσαμε είπαμε «Να δούμε πώς θα πάει». Ευτυχώς, δεν πάει όπως τα υπολογίζαμε, πάει πολύ καλύτερα, οπότε λέμε μήπως πάμε όλη τη σεζόν.
Αυτή η ομάδα που θαυμάζουμε στο «Πρεμιέρα εξ αμελείας», έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας να κάνει και κάτι άλλο;
Στράτος: Μακροπρόθεσμα… Αυτό το έργο θέλω να το βλέπω για χρόνια, γιατί νομίζω ότι έχει χρόνο ζωής. Τώρα… το τι θα προκύψει μετά… Καλοδεχούμενο!
Έχεις υποστεί ένα καθεστώς πολλαπλής διανομής…
Jerome: Ναι… Αυτό ξεκίνησε ως αστείο του Στράτου. Και τελικά ήταν κάτι το οποίο τον οδήγησε να γράψει και να είναι έτσι το έργο του. Εγώ είμαι ο τελευταίος και ο ποιο καινούργιος της παρέας. Τα παιδιά τα έχω δει πολλές φορές και τώρα έχω την τιμή να είμαι μαζί τους στη σκηνή. Και ο Στράτος με πίεσε μ’ αυτό τον τρόπο, με το να γράψει πράγματα πάνω μου και πάνω σε άλλους και μετά να τα δοκιμάσουμε…
Τα ονόματα που ακούμε στη σκηνή έχουν γραφτεί πάνω σε σένα; Όλα τα ονόματα; Και ο Λιζαραζού;
Στράτος: Είναι μια γελοιότητα του χαρακτήρα μου αυτό… Έψαχνα κάτι κοινώς αποδεκτό. (γέλια)
Jerome: Είναι η εθνική Γαλλίας, που πήρε το Μουντιάλ του 1998. Η θρυλική αυτή ομάδα.
Θα ήθελα να μου πείτε τι είναι αυτό που στην τέχνη σας, στο θέατρο, σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι είναι αυτό που σας απωθεί πιο πολύ;
Στράτος: Να πω εγώ, που το έχω στο στόμα μου έτοιμο;
Jerome: Είσαι κι ο δημιουργός. Μίλα πρώτα εσύ… (ΠΟΛΥ γέλιο)
Στράτος: Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο… Όταν βλέπω ταλέντο. Όταν βλέπω λάμψη. Αυτό μου δίνει χαρά εμένα. Είναι ωραίο να βλέπεις μια δουλειά και να αισθάνεσαι το συναίσθημα της «ζήλειας». Το βάζω μέσα σε πολλά εισαγωγικά το «ζήλεια». Είναι ωραίο να ζηλεύεις, όχι κακοπροαίρετα, αλλά γιατί θέλεις κι εσύ να είσαι μέρος αυτού. Σημαίνει αυτό ότι αυτό που βλέπεις έχει παρά πολύ ταλέντο, παρά πολύ λάμψη, παρά πολλή αγάπη. Στον αντίποδα, ένα πράγμα θα ήθελα μόνο να αλλάξει. Και δεν έχει να κάνει με το θέατρο αυτό. Έχει να κάνει με το καθεστώς. Το καθεστώς σε όλες τις δουλειές. Λαϊκά θα το έλεγα αρπακολλιά. Πιο «λόγια» και πιο ευγενικά θα το έλεγα ανοργανωσιά. Αυτό! Αν αντιμετωπίζαμε τα πράγματα ισάξια και ισόποσα, νομίζω ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Jerome: Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα εδώ. Το ταλέντο μας συγκινεί, μας εμπνέει. Δηλαδή… Έτυχε να δούμε πέρυσι μια παράσταση, το “Jesus Christ Superstar”. Μας σημάδεψε. Όχι μόνο επειδή ξέραμε τα παιδιά και το ταλέντο ξεχείλιζε. Αλλά ξέρεις… πας σπίτι και πας σπίτι για μελέτη. Λες «Έχω δουλειά να κάνω». Το ταλέντο λοιπόν μας συγκινεί, μας εμπνέει και μας ενθουσιάζει. Στον αντίποδα, αυτό που με ενοχλεί, για να διαφοροποιηθώ λίγο από το Στράτο, είναι η έλλειψη ρίσκου. Κανείς δεν πάει να κάνει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν ποντάρει στο καινούργιο. Κανείς δεν βασίζεται πάνω σε κάτι καινούργιο. Όλοι θέλουν το δοκιμασμένο. Και στη μουσική μου το βλέπω αυτό. Όλοι θέλουν να αναγνωρίζουν πράγματα, όχι να γνωρίζουν. Και ΟΚ, αυτό μπορεί να είναι μια δικλείδα ασφαλείας, αλλά εμένα σαν καλλιτέχνη αυτό με δεσμεύει. Με εγκλωβίζει. Θα προτιμούσα να υπάρχει πιο πολύ ρίσκο.
Κώστας Κούλης
Φωτό: Νικήτας Δάνος
- Είναι μαέστροι οι ντράμερ γιατί είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους…
Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνέντευξη. Κάτι σαν παράσταση μέσα σε παράσταση… Από την ημέρα και την ώρα που είδα αυτή την τρομερή «Πρεμιέρα εξ αμελείας», δεν μπορούσα παρά να περιμένω και μια εξίσου τρομερή συνέντευξη. Οι δύο κύριοι απέναντί μας, ευγενείς, ευδιάθετοι και με όλες τις απαντήσεις ανά χείρας, μας είπαν ό,τι θέλαμε να μάθουμε για όλα αυτά τα καταπληκτικά που βλέπουμε πάνω στη σκηνή, για τη διάδρ… καλά, μην τα αποκαλύπτουμε (ξανά) όλα… Ο Στράτος Λύκος και ο Jerome Kaluta, ο ντετέκτιβ και ο Φιλανδός εκτιμητής/κτηματομεσίτης και ένα έργο που θέλουμε να βλέπουμε όσο πιο συχνά μπορούμε. Ευχαριστούμε πολύ τη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Όλη αυτή η κίνηση… Το κείμενο, η προσέγγιση των ηθοποιών, το στήσιμο… πώς προέκυψαν;
Στράτος Λύκος: Η ιδέα αυτή… Καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση πουθενά και ούτε θέλω να καυχιέμαι ότι είναι αμιγώς δικιά μου ιδέα και ότι ανακάλυψα την Αμερική ξαφνικά… Κοίτα, έχω εμπνευστεί από ένα έργο ξένο, λέγεται «The British Daisy Room», είναι μιας ξένης ομάδας και έχει να κάνει με τα ευτράπελα που μπορούν να συμβούν σε μια παράσταση, κάτι που έχει ξαναγίνει πιο παλιά, αν το θυμάσαι… Είναι το έργο «Σαρδέλες με σαρδάμ», δηλαδή το “Noises Off” του Michael Frayn. Είναι μια φιλοσοφία που την ακολούθησα σαν κανόνα. Είναι ένα έργο στο οποίο τίποτα δεν πάει καλά. Απλά, πάνω σ’ αυτό έγραψα ένα δικό μου κείμενο, κρατώντας φυσικά τη συνθήκη της παράστασης.
Εμένα μου έκανε παρά πολύ Monty Python, μου έκανε πολύ «Άκρως τρελό κι απόρρητο», «Τρελή απίθανη πτήση» και όλα αυτά τα υπέροχα που έχουμε δει κατά καιρούς…
Jerome Kaluta: Mel Brooks, «Τρελές σφαίρες»…
Η συγκέντρωση του θιάσου… το μάζεμα των ηθοποιών… Πώς έγιναν;
Στράτος: Όλοι είναι φίλοι μου. Έγραψα πάνω σε συγκεκριμένα άτομα, δεν είναι ότι έγραψα και μετά βρήκα. Που σημαίνει ότι ήξερα τι πρέπει να κάνω και με ποιους ήθελα να κάνω. Και με τα παιδιά έχουμε παίξει ξανά μαζί, οπότε υπήρχε χημεία και ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας. Αυτός ήταν ο λόγος που διάλεξα το συγκεκριμένο θίασο, για να έχει ένα συν παραπάνω αυτό που πάμε να κάνουμε.
Πώς είναι να υποδύεσαι ένα Φιλανδό;
Jerome: Ένα Φιλανδό;
Και μάλιστα κτηματομεσίτη;
Jerome: Κοίταξε… Πρέπει να ψάξεις μέσα σου… Γιατί όλοι μέσα μας έχουμε ένα Φιλανδό (πολλά γέλια) και πρέπει να ψάξεις μέσα σου βαθιά για να τον βρεις. Εγώ κατάγομαι από την Αφρική, είναι τροπικό το κλίμα, άρα έπρεπε να πάω να ζήσω στη Σκανδιναβία, να βιώσω όλες τις συνθήκες. Υπήρξαν μέρες που ήμουν και ξανθός και κατάφερα να το ενσαρκώσω όλο αυτό… (σ.σ. νομίζω ότι ακούστηκα μέχρι το μετρό του Ευαγγελισμού)
Υπήρχαν στιγμές στις πρόβες που δεν μπορούσατε να αρθρώσετε από τα γέλια;
Jerome: Εγώ πιστεύω ότι και στις παραστάσεις υπάρχουν στιγμές που δεν μπορούμε να αρθρώσουμε. Αρθρώνουμε, αυτό όμως είναι μία άλλη υπόθεση. Ο σκηνοθέτης (σ.σ. κοιτάει προς τον Στράτο) το καταγράφει το κάθε λάθος. Αλλά ακόμα και στις παραστάσεις συμβαίνει αυτό.
Το σημείο που ζητάς να ανάψουν τα φώτα και κάνεις όλο αυτό που κάνεις…
Στράτος: Είναι κάτι δικό μου αυτό. Είναι δικό μου γιατί μου αρέσει παρά πολύ να ακούω. Έχει να κάνει με τον κόσμο. Μου αρέσει να ακούω τη γνώμη του. Έχει παρά πολύ ενδιαφέρον να ακούς πώς έχουν δει όλο αυτό στη σκηνή οι από κάτω. Και μετά να το κουβεντιάζεις με το κοινό, γιατί γίνεται όλο και πιο αστείο, όσον αφορά την παράσταση.
Εμπεριέχει και στοιχεία από μονόλογο αυτό που κάνεις. Και stand up…
Στράτος: Σε ένα βαθμό ναι. Εξαρτάται όμως από το τι θα πάρεις από κάτω. Είναι σαν τένις αυτό το πράγμα.
Jerome: Είναι και τι θα πει κάθε φορά ο καθένας. Μόλις αρχίσει και «λύνεται» ο κόσμος και μιλάει, είναι πραγματικά αστείο το τι λένε. Και δεν είναι ποτέ ίδια η απάντηση. Κάποιες είναι… Αλλά είναι φοβερό το να βλέπεις πώς σκέφτεται ο καθένας.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Στράτος: Σκεφτόμαστε να ολοκληρώσουμε τη σεζόν. Όταν ξεκινούσαμε είπαμε «Να δούμε πώς θα πάει». Ευτυχώς, δεν πάει όπως τα υπολογίζαμε, πάει πολύ καλύτερα, οπότε λέμε μήπως πάμε όλη τη σεζόν.
Αυτή η ομάδα που θαυμάζουμε στο «Πρεμιέρα εξ αμελείας», έχετε στο πίσω μέρος του μυαλού σας να κάνει και κάτι άλλο;
Στράτος: Μακροπρόθεσμα… Αυτό το έργο θέλω να το βλέπω για χρόνια, γιατί νομίζω ότι έχει χρόνο ζωής. Τώρα… το τι θα προκύψει μετά… Καλοδεχούμενο!
Έχεις υποστεί ένα καθεστώς πολλαπλής διανομής…
Jerome: Ναι… Αυτό ξεκίνησε ως αστείο του Στράτου. Και τελικά ήταν κάτι το οποίο τον οδήγησε να γράψει και να είναι έτσι το έργο του. Εγώ είμαι ο τελευταίος και ο ποιο καινούργιος της παρέας. Τα παιδιά τα έχω δει πολλές φορές και τώρα έχω την τιμή να είμαι μαζί τους στη σκηνή. Και ο Στράτος με πίεσε μ’ αυτό τον τρόπο, με το να γράψει πράγματα πάνω μου και πάνω σε άλλους και μετά να τα δοκιμάσουμε…
Τα ονόματα που ακούμε στη σκηνή έχουν γραφτεί πάνω σε σένα; Όλα τα ονόματα; Και ο Λιζαραζού;
Στράτος: Είναι μια γελοιότητα του χαρακτήρα μου αυτό… Έψαχνα κάτι κοινώς αποδεκτό. (γέλια)
Jerome: Είναι η εθνική Γαλλίας, που πήρε το Μουντιάλ του 1998. Η θρυλική αυτή ομάδα.
Θα ήθελα να μου πείτε τι είναι αυτό που στην τέχνη σας, στο θέατρο, σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι είναι αυτό που σας απωθεί πιο πολύ;
Στράτος: Να πω εγώ, που το έχω στο στόμα μου έτοιμο;
Jerome: Είσαι κι ο δημιουργός. Μίλα πρώτα εσύ… (ΠΟΛΥ γέλιο)
Στράτος: Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο… Όταν βλέπω ταλέντο. Όταν βλέπω λάμψη. Αυτό μου δίνει χαρά εμένα. Είναι ωραίο να βλέπεις μια δουλειά και να αισθάνεσαι το συναίσθημα της «ζήλειας». Το βάζω μέσα σε πολλά εισαγωγικά το «ζήλεια». Είναι ωραίο να ζηλεύεις, όχι κακοπροαίρετα, αλλά γιατί θέλεις κι εσύ να είσαι μέρος αυτού. Σημαίνει αυτό ότι αυτό που βλέπεις έχει παρά πολύ ταλέντο, παρά πολύ λάμψη, παρά πολλή αγάπη. Στον αντίποδα, ένα πράγμα θα ήθελα μόνο να αλλάξει. Και δεν έχει να κάνει με το θέατρο αυτό. Έχει να κάνει με το καθεστώς. Το καθεστώς σε όλες τις δουλειές. Λαϊκά θα το έλεγα αρπακολλιά. Πιο «λόγια» και πιο ευγενικά θα το έλεγα ανοργανωσιά. Αυτό! Αν αντιμετωπίζαμε τα πράγματα ισάξια και ισόποσα, νομίζω ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα.
Jerome: Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα εδώ. Το ταλέντο μας συγκινεί, μας εμπνέει. Δηλαδή… Έτυχε να δούμε πέρυσι μια παράσταση, το “Jesus Christ Superstar”. Μας σημάδεψε. Όχι μόνο επειδή ξέραμε τα παιδιά και το ταλέντο ξεχείλιζε. Αλλά ξέρεις… πας σπίτι και πας σπίτι για μελέτη. Λες «Έχω δουλειά να κάνω». Το ταλέντο λοιπόν μας συγκινεί, μας εμπνέει και μας ενθουσιάζει. Στον αντίποδα, αυτό που με ενοχλεί, για να διαφοροποιηθώ λίγο από το Στράτο, είναι η έλλειψη ρίσκου. Κανείς δεν πάει να κάνει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν ποντάρει στο καινούργιο. Κανείς δεν βασίζεται πάνω σε κάτι καινούργιο. Όλοι θέλουν το δοκιμασμένο. Και στη μουσική μου το βλέπω αυτό. Όλοι θέλουν να αναγνωρίζουν πράγματα, όχι να γνωρίζουν. Και ΟΚ, αυτό μπορεί να είναι μια δικλείδα ασφαλείας, αλλά εμένα σαν καλλιτέχνη αυτό με δεσμεύει. Με εγκλωβίζει. Θα προτιμούσα να υπάρχει πιο πολύ ρίσκο.
Κώστας Κούλης
Φωτό: Νικήτας Δάνος
Joomla Social by OrdaSoft!
