Συνέντευξη με τη Σοφία Παπουτσόγλου
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2019 12:38
Ο συγκλονιστικός μονόλογος της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο ουρανός κατακόκκινος», παρουσιάζεται με μεγάλη επιτυχία στο FAUST Bar Theatre Arts. Ευχαριστούμε θερμά τη Ράνια Παπαδοπούλου, η οποία φρόντισε να μιλήσουμε με τη Σοφία που ενσαρκώνει την ηρωίδα της παράστασης, ερμηνεύοντας με μεγάλο πάθος αυτό το καθηλωτικό κείμενο.
Γιατί επέλεξες να σκηνοθετήσεις και να ερμηνεύσεις η ίδια το μονόλογο;
«Ο Ουρανός Κατακόκκινος» είναι ένα κείμενο που με άγγιξε από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί του. Επέλεξα να το ερμηνεύσω μέσα από την συμμετοχή μου στο διαγωνισμό του 2ου φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου και το να αυτό-σκηνοθετηθώ ήταν φυσικό επακόλουθο - λειτούργησα με το ένστικτο. Ο μονόλογος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από μία παράσταση με παρτενέρ. Επιτρέπεις να συμβούν πράγματα, τα επιλέγεις ή όχι και έχεις την απόλυτη ευθύνη.
Ποια είναι η Σοφία Αποστόλου και γιατί κάνει την επανάστασή της; Μπορεί η σημερινή γυναίκα να ταυτιστεί με αυτό το μονόλογο;
Το μονόπρακτο αυτό είναι τόσο βαθιά διαχρονικό, που μόνο να ταυτιστείς μπορείς. Η ηρωίδα είναι εκείνη η δυνατή γυναίκα, που συναντάς σε κάθε εποχή. Με τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες της, τους φόβους και τις αμφιβολίες της, αλλά και τη γεμάτη τόλμη και αντίδραση, θάρρος και γενναιότητα που πηγάζει από ένα βαθιά συναισθηματικό κόσμο, επαναστατεί, αποδομεί και ξαναγεννιέται. Δυνατό της σημείο η Αποδοχή και Παραδοχή. Επαναστατεί μόλις συνειδητοποιήσει την ουτοπία του κόσμου μέσα στον οποίο βρίσκεται και έχει ζήσει ως τώρα. "Δεν έχει καν αλυσίδες για να τις σπάσει, ποτέ δεν είχε".
Αν θα μπορούσες να επιλέξεις, θα ήθελες να είσαι η γυναίκα – θύμα ή θύτης;
Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Τι θα πει θύμα ή θύτης; Αν επιλέξω να είμαι θύμα, αποδέχομαι να είμαι και θύτης. Θύτης απέναντι στον εαυτό μου, να επιλέξω την κακομεταχείριση, να την αποδεχτώ, να συμβιβαστώ. Αν επιλέξω να είμαι θύτης, είμαι ταυτόχρονα και θύμα. Θύμα των όποιων αρνητικών στοιχείων κρύβουμε βαθιά μέσα μας, όλοι άρα και έρμαιο αυτών... Μέχρι τώρα λοιπόν πετυχαίνω, τις περισσότερες φορές, να βρίσκομαι ανάμεσα στα δύο και να συμπεριφέρομαι στους άλλους και στον εαυτό μου δίκαια και ισότιμα.
Πώς εισχώρησες στον κόσμο της Σοφίας Αποστόλου για να την υποδυθείς;
Συνήθως το πρώτο πράγμα που σε τραβάει σε ένα ρόλο είναι οι ομοιότητες. Κάτι έχει ο ήρωας και νιώθεις ότι θες να τον ενσαρκώσεις. Στην πορεία όμως είναι οι διαφορές που θες να ανακαλύψεις και να βγάλεις στην επιφάνεια. Με τη Σοφία Αποστόλου έχουμε αρκετά κοινά ως χαρακτήρες, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτό που έψαξα. Ερεύνησα βαθιά το ρόλο ως χαρακτήρα, τις συνθήκες, τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, γιατί όλα αυτά τη συνθέτουν και την κάνουν όλα όσα είναι. Μετά από πολύ καιρό, επιμονή και πολλές ώρες «συζητήσεων», η ηρωίδα μου με άφησε να εισχωρήσω στον κόσμο της.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού σε ένα μονόλογο;
Υπάρχει, αλήθεια, κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο; Ακόμη κι όταν έχεις απίστευτη εμπειρία, ποτέ δεν παύει να είναι δύσκολο. Το κοινό είναι και θα είναι αυστηρός κριτής. Γνωρίζει ότι θα έρθει να δει κάτι που στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει, αλλά όταν βγεις επί σκηνής περιμένει να δει αλήθεια. Πόσο οξύμωρο είναι από μόνο του αυτό; Οπότε είναι τρομερά δύσκολο να πείσεις το κοινό σου, να το κρατάς σε εγρήγορση και να μην χάνει στιγμή, ούτε την ανάσα σου. Να είναι εκεί μαζί σου, στη σκηνή. Απίστευτη πρόκληση.
Τι είναι το θέατρο για σένα; Τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να πρεσβεύει;
Ένας ωκεανός συναισθημάτων. Είναι σχέσεις. Άνθρωποι. Αλήθεια. Αυτά που δεν λέγονται. Είναι διέξοδος, αναζήτηση… Φτάνεις και σπας στεγανά, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα μύχια της ψυχής σου. Το Φως στο σκοτάδι. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα έπρεπε να πρεσβεύει. Πολιτισμό, Τέχνη των όλων, Ευγενή άμιλλα, την ένωση των ανθρώπων, των ψυχών, την πνευματική και εσωτερική καλλιέργεια.
Γιατί επέλεξες να σκηνοθετήσεις και να ερμηνεύσεις η ίδια το μονόλογο;
«Ο Ουρανός Κατακόκκινος» είναι ένα κείμενο που με άγγιξε από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή μαζί του. Επέλεξα να το ερμηνεύσω μέσα από την συμμετοχή μου στο διαγωνισμό του 2ου φεστιβάλ θεατρικού μονολόγου και το να αυτό-σκηνοθετηθώ ήταν φυσικό επακόλουθο - λειτούργησα με το ένστικτο. Ο μονόλογος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από μία παράσταση με παρτενέρ. Επιτρέπεις να συμβούν πράγματα, τα επιλέγεις ή όχι και έχεις την απόλυτη ευθύνη.
Ποια είναι η Σοφία Αποστόλου και γιατί κάνει την επανάστασή της; Μπορεί η σημερινή γυναίκα να ταυτιστεί με αυτό το μονόλογο;
Το μονόπρακτο αυτό είναι τόσο βαθιά διαχρονικό, που μόνο να ταυτιστείς μπορείς. Η ηρωίδα είναι εκείνη η δυνατή γυναίκα, που συναντάς σε κάθε εποχή. Με τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες της, τους φόβους και τις αμφιβολίες της, αλλά και τη γεμάτη τόλμη και αντίδραση, θάρρος και γενναιότητα που πηγάζει από ένα βαθιά συναισθηματικό κόσμο, επαναστατεί, αποδομεί και ξαναγεννιέται. Δυνατό της σημείο η Αποδοχή και Παραδοχή. Επαναστατεί μόλις συνειδητοποιήσει την ουτοπία του κόσμου μέσα στον οποίο βρίσκεται και έχει ζήσει ως τώρα. "Δεν έχει καν αλυσίδες για να τις σπάσει, ποτέ δεν είχε".
Αν θα μπορούσες να επιλέξεις, θα ήθελες να είσαι η γυναίκα – θύμα ή θύτης;
Για μένα είναι ακριβώς το ίδιο. Τι θα πει θύμα ή θύτης; Αν επιλέξω να είμαι θύμα, αποδέχομαι να είμαι και θύτης. Θύτης απέναντι στον εαυτό μου, να επιλέξω την κακομεταχείριση, να την αποδεχτώ, να συμβιβαστώ. Αν επιλέξω να είμαι θύτης, είμαι ταυτόχρονα και θύμα. Θύμα των όποιων αρνητικών στοιχείων κρύβουμε βαθιά μέσα μας, όλοι άρα και έρμαιο αυτών... Μέχρι τώρα λοιπόν πετυχαίνω, τις περισσότερες φορές, να βρίσκομαι ανάμεσα στα δύο και να συμπεριφέρομαι στους άλλους και στον εαυτό μου δίκαια και ισότιμα.
Πώς εισχώρησες στον κόσμο της Σοφίας Αποστόλου για να την υποδυθείς;
Συνήθως το πρώτο πράγμα που σε τραβάει σε ένα ρόλο είναι οι ομοιότητες. Κάτι έχει ο ήρωας και νιώθεις ότι θες να τον ενσαρκώσεις. Στην πορεία όμως είναι οι διαφορές που θες να ανακαλύψεις και να βγάλεις στην επιφάνεια. Με τη Σοφία Αποστόλου έχουμε αρκετά κοινά ως χαρακτήρες, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτό που έψαξα. Ερεύνησα βαθιά το ρόλο ως χαρακτήρα, τις συνθήκες, τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, γιατί όλα αυτά τη συνθέτουν και την κάνουν όλα όσα είναι. Μετά από πολύ καιρό, επιμονή και πολλές ώρες «συζητήσεων», η ηρωίδα μου με άφησε να εισχωρήσω στον κόσμο της.
Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κοινού σε ένα μονόλογο;
Υπάρχει, αλήθεια, κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι εύκολο; Ακόμη κι όταν έχεις απίστευτη εμπειρία, ποτέ δεν παύει να είναι δύσκολο. Το κοινό είναι και θα είναι αυστηρός κριτής. Γνωρίζει ότι θα έρθει να δει κάτι που στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει, αλλά όταν βγεις επί σκηνής περιμένει να δει αλήθεια. Πόσο οξύμωρο είναι από μόνο του αυτό; Οπότε είναι τρομερά δύσκολο να πείσεις το κοινό σου, να το κρατάς σε εγρήγορση και να μην χάνει στιγμή, ούτε την ανάσα σου. Να είναι εκεί μαζί σου, στη σκηνή. Απίστευτη πρόκληση.
Τι είναι το θέατρο για σένα; Τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να πρεσβεύει;
Ένας ωκεανός συναισθημάτων. Είναι σχέσεις. Άνθρωποι. Αλήθεια. Αυτά που δεν λέγονται. Είναι διέξοδος, αναζήτηση… Φτάνεις και σπας στεγανά, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα μύχια της ψυχής σου. Το Φως στο σκοτάδι. Όλα αυτά και άλλα τόσα θα έπρεπε να πρεσβεύει. Πολιτισμό, Τέχνη των όλων, Ευγενή άμιλλα, την ένωση των ανθρώπων, των ψυχών, την πνευματική και εσωτερική καλλιέργεια.
Δράμα ή κωμωδία; Ποιο είδος θεάτρου αγαπάς περισσότερο και γιατί;
Αρχικά, ένιωθα πάντα πως το δράμα ήταν εκείνο που με προσέλκυε. Όσο όμως εμπλουτίζω τον κόσμο μου και με άλλα θεατρικά έργα, με ήρωες διαφορετικών χαρακτήρων, αισθάνομαι ότι και η κωμωδία μέσα της πάλι δράμα περιέχει. Είναι τόσο αλληλένδετα αυτά τα δύο. Άλλωστε και στη ζωή αυτό δεν συμβαίνει; Μέσα στο δράμα γελάς, μέσα στην κωμωδία κλαις. Θα είμαι ευτυχισμένη να αξιωθώ να κάνω όλα όσα περιλαμβάνει το θέατρο. Μόνο αυτό θέλω να κάνω. Να το υπηρετώ.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Αρχικά, ένιωθα πάντα πως το δράμα ήταν εκείνο που με προσέλκυε. Όσο όμως εμπλουτίζω τον κόσμο μου και με άλλα θεατρικά έργα, με ήρωες διαφορετικών χαρακτήρων, αισθάνομαι ότι και η κωμωδία μέσα της πάλι δράμα περιέχει. Είναι τόσο αλληλένδετα αυτά τα δύο. Άλλωστε και στη ζωή αυτό δεν συμβαίνει; Μέσα στο δράμα γελάς, μέσα στην κωμωδία κλαις. Θα είμαι ευτυχισμένη να αξιωθώ να κάνω όλα όσα περιλαμβάνει το θέατρο. Μόνο αυτό θέλω να κάνω. Να το υπηρετώ.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
