Συνέντευξη με τον Παύλο Ευαγγελόπουλο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 09 Δεκεμβρίου 2018 10:33
Αντί προλόγου: κάποιος που θαυμάζει από πάντα και που δεν ήταν παρών στην κουβέντα
Ξέρετε τι… Αν κάτι μας ιντριγκάρει να συνεχίζουμε μ’ αυτό εδώ το περιοδικό είναι η ευκαιρία να βλέπουμε θαυμαστά πράγματα και να γνωρίζουμε από κοντά εκείνους που τα παίρνουν από την κούνια τους και τα κάνουν θαυμαστά στη συνέχεια. Και η γνωριμία έχει να κάνει μόνο με την πληροφόρηση προς εσάς. Οι συνεντεύξεις γίνονται και υπηρετούν πρώτα απ’ όλα και πέρα απ’ όλα εσάς, τους αναγνώστες. Την κινητήρια δύναμη τόσο για εμάς, όσο και για τα θαυμαστά των ηθοποιών, των μουσικών, των συγγραφέων… Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζουμε εδώ και χρόνια. Η παρουσία του, το εύρος των ερμηνευτικών ικανοτήτων του, το ήθος του και η περισσή ευγένειά του μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη γοητεία και το μαγνητισμό που εκπέμπει. Πολιτογραφημένος ως ωραίος εδώ και χρόνια, από την αρχή της καριέρας του, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος της τέχνης μίλησε στη Μαίρη Ζαρακοβίτη για το «Έφη. Από Ευτυχία», για το μονόλογό του, που λειτουργεί μαγικά για το κοινό του, για τις πρότερες εποχές στο ελληνικό σινεμά, για την αγάπη του για την υποκριτική. Η Εβελίνα Γερακίτη χρησιμοποίησε τη φωτογραφική της εξίσου μαγικά και αυτό που βλέπετε και διαβάζετε είναι το καλλιτεχνικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου που αποπνέει ειλικρίνεια, καθαρότητα και αγάπη. Ευχαριστούμε θερμά τη Μαργαρίτα Δρούτσα και το Δημήτρη Κουκά, οι οποίοι φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Ξέρετε τι… Αν κάτι μας ιντριγκάρει να συνεχίζουμε μ’ αυτό εδώ το περιοδικό είναι η ευκαιρία να βλέπουμε θαυμαστά πράγματα και να γνωρίζουμε από κοντά εκείνους που τα παίρνουν από την κούνια τους και τα κάνουν θαυμαστά στη συνέχεια. Και η γνωριμία έχει να κάνει μόνο με την πληροφόρηση προς εσάς. Οι συνεντεύξεις γίνονται και υπηρετούν πρώτα απ’ όλα και πέρα απ’ όλα εσάς, τους αναγνώστες. Την κινητήρια δύναμη τόσο για εμάς, όσο και για τα θαυμαστά των ηθοποιών, των μουσικών, των συγγραφέων… Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος είναι ένας ηθοποιός που θαυμάζουμε εδώ και χρόνια. Η παρουσία του, το εύρος των ερμηνευτικών ικανοτήτων του, το ήθος του και η περισσή ευγένειά του μπορούν να συγκριθούν μόνο με τη γοητεία και το μαγνητισμό που εκπέμπει. Πολιτογραφημένος ως ωραίος εδώ και χρόνια, από την αρχή της καριέρας του, ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος της τέχνης μίλησε στη Μαίρη Ζαρακοβίτη για το «Έφη. Από Ευτυχία», για το μονόλογό του, που λειτουργεί μαγικά για το κοινό του, για τις πρότερες εποχές στο ελληνικό σινεμά, για την αγάπη του για την υποκριτική. Η Εβελίνα Γερακίτη χρησιμοποίησε τη φωτογραφική της εξίσου μαγικά και αυτό που βλέπετε και διαβάζετε είναι το καλλιτεχνικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου που αποπνέει ειλικρίνεια, καθαρότητα και αγάπη. Ευχαριστούμε θερμά τη Μαργαρίτα Δρούτσα και το Δημήτρη Κουκά, οι οποίοι φρόντισαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Κώστας Κούλης
Πώς έγινε η επιλογή αυτού του μονολόγου;
Το διάλεξα γιατί μου άρεσε πάρα πολύ όταν το διάβασα. Είναι ένας μονόλογος που έχει μια φοβερή αλήθεια. Είναι απίστευτα ρεαλιστικός. Έχει στοιχεία που μπορεί να «πιάσει» όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα δει τη παράσταση, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε κάποιος με οικονομική επιφάνεια ή οποιασδήποτε κοινωνικής τάξης, που να μη βρει κάτι να ταυτιστεί σε αυτό το έργο.
Ο χαρακτήρας που υποδύεστε είναι ένας Θεσσαλονικιός που μιλά για την πρώτη του αγάπη.
Κυρίως αυτό είναι. Μιλά για ένα νεανικό έρωτα. Η κοπέλα τον παράτησε χωρίς να του εξηγήσει ποτέ το γιατί. Δεν το έχει ξεπεράσει. Το κουβαλάει μέσα του. Κάποια στιγμή, μετά από είκοσι χρόνια, το κορίτσι εμφανίζεται ξαφνικά. Με αφορμή αυτή την επανεμφάνιση κάνει μια αναδρομή, ένα ταμείο ζωής. Μέσα από μια άλλη πλέον οπτική γωνία, με αυτή την αναδρομή ανακαλύπτει ξανά όλες τις σχέσεις. Κυρίως τον έρωτα με την Έφη, αλλά και τις σχέσεις με το κοντινό του περιβάλλον. Με τους φίλους του, με τη μητέρα του, με τον πατέρα του.
Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που δεν τον έχει κάνει να κλείσει το συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής του;
Έχει μείνει εκεί γιατί την έχει ερωτευθεί πάρα πολύ. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι τον παράτησε ή ότι δεν εκπληρώθηκε το όνειρο να είναι πάντα μαζί. Ίσως είναι και ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτει το έργο. Όταν κάτι δεν πάει όπως το θέλουμε, τι κάνουμε; Μένουμε εκεί προσκολλημένοι θυσιάζοντας την υπόλοιπη ζωή μας ή βρίσκουμε τη δύναμη, το μηχανισμό για να πάμε παρακάτω;
Μαθαίνει ότι είναι πατέρας μετά από είκοσι χρόνια…
Ναι, παθαίνει ένα σοκ. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του. Έρχεται όμως αυτό το γεγονός και του αναθεωρεί όλο το σκεπτικό.
Η παράσταση τελειώνει με ένα ζεϊμπέκικο. Γιατί αυτό το τέλος;
Το ζεϊμπέκικο το έχει γράψει ο Χρήστος Νικολόπουλος και το τραγουδά ο Γιάννης Πλούταρχος και τους ευχαριστώ πολύ, γιατί είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Ο χορός λοιπόν είναι η κάθαρση, αν θες, του ήρωα.
Τηλεόραση ή θέατρο;
Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα συγκρίνω. Είναι κομμάτια της δουλειάς μου και τα δύο και τα αγαπώ. Προσπαθώ να περνάω καλά σε ό,τι κάνω.
Γυρίσατε ταινίες τη χρυσή δεκαετία του ’80. Αλήθεια, πώς ήταν τότε ο κινηματογράφος και πώς σήμερα;
Είχαν μια γοητεία. Ήταν μετά από μια μεγάλη παύση του ελληνικού κινηματογράφου, ξαναγεννιόταν τότε και αυτό δεν το λέω σε σχέση με τις δουλειές που κάναμε τότε, που για την εποχή τους ήταν καλές, αλλά σε σχέση με τον κόσμο. Το κοινό τις στήριζε πάρα πολύ. Κάναμε πρεμιέρες και έκλειναν οι δρόμοι από την προσέλευση. Ο κόσμος ζητούσε ελληνικό κινηματογράφο και τους το δώσαμε.
Θεωρούνται πλέον cult όλες αυτές οι ταινίες.
Ναι παίζονται συνεχώς και έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές. Ήταν ένα κομμάτι της τότε ζωής. Θυμούνται την εποχή της αθωότητας που τώρα πια δεν υπάρχει.
Πώς γίνατε ηθοποιός;
Δεν υπήρξε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Απλά μου άρεσε. Πώς κάποιος μικρός λέει «Θέλω να γίνω γιατρός», εγώ είπα θέλω να γίνω ηθοποιός. Πήγα σε μια δραματική σχολή και δόξα τω Θεώ, από το πρώτο έτος ξεκίνησα να δουλεύω.
Το διάλεξα γιατί μου άρεσε πάρα πολύ όταν το διάβασα. Είναι ένας μονόλογος που έχει μια φοβερή αλήθεια. Είναι απίστευτα ρεαλιστικός. Έχει στοιχεία που μπορεί να «πιάσει» όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα δει τη παράσταση, είτε άνδρας, είτε γυναίκα, είτε κάποιος με οικονομική επιφάνεια ή οποιασδήποτε κοινωνικής τάξης, που να μη βρει κάτι να ταυτιστεί σε αυτό το έργο.
Ο χαρακτήρας που υποδύεστε είναι ένας Θεσσαλονικιός που μιλά για την πρώτη του αγάπη.
Κυρίως αυτό είναι. Μιλά για ένα νεανικό έρωτα. Η κοπέλα τον παράτησε χωρίς να του εξηγήσει ποτέ το γιατί. Δεν το έχει ξεπεράσει. Το κουβαλάει μέσα του. Κάποια στιγμή, μετά από είκοσι χρόνια, το κορίτσι εμφανίζεται ξαφνικά. Με αφορμή αυτή την επανεμφάνιση κάνει μια αναδρομή, ένα ταμείο ζωής. Μέσα από μια άλλη πλέον οπτική γωνία, με αυτή την αναδρομή ανακαλύπτει ξανά όλες τις σχέσεις. Κυρίως τον έρωτα με την Έφη, αλλά και τις σχέσεις με το κοντινό του περιβάλλον. Με τους φίλους του, με τη μητέρα του, με τον πατέρα του.
Τι θεωρείτε ότι είναι αυτό που δεν τον έχει κάνει να κλείσει το συγκεκριμένο κομμάτι της ζωής του;
Έχει μείνει εκεί γιατί την έχει ερωτευθεί πάρα πολύ. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το γεγονός ότι τον παράτησε ή ότι δεν εκπληρώθηκε το όνειρο να είναι πάντα μαζί. Ίσως είναι και ένα από τα βασικά ερωτήματα που θέτει το έργο. Όταν κάτι δεν πάει όπως το θέλουμε, τι κάνουμε; Μένουμε εκεί προσκολλημένοι θυσιάζοντας την υπόλοιπη ζωή μας ή βρίσκουμε τη δύναμη, το μηχανισμό για να πάμε παρακάτω;
Μαθαίνει ότι είναι πατέρας μετά από είκοσι χρόνια…
Ναι, παθαίνει ένα σοκ. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό του. Έρχεται όμως αυτό το γεγονός και του αναθεωρεί όλο το σκεπτικό.
Η παράσταση τελειώνει με ένα ζεϊμπέκικο. Γιατί αυτό το τέλος;
Το ζεϊμπέκικο το έχει γράψει ο Χρήστος Νικολόπουλος και το τραγουδά ο Γιάννης Πλούταρχος και τους ευχαριστώ πολύ, γιατί είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Ο χορός λοιπόν είναι η κάθαρση, αν θες, του ήρωα.
Τηλεόραση ή θέατρο;
Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Δεν μπορώ να τα συγκρίνω. Είναι κομμάτια της δουλειάς μου και τα δύο και τα αγαπώ. Προσπαθώ να περνάω καλά σε ό,τι κάνω.
Γυρίσατε ταινίες τη χρυσή δεκαετία του ’80. Αλήθεια, πώς ήταν τότε ο κινηματογράφος και πώς σήμερα;
Είχαν μια γοητεία. Ήταν μετά από μια μεγάλη παύση του ελληνικού κινηματογράφου, ξαναγεννιόταν τότε και αυτό δεν το λέω σε σχέση με τις δουλειές που κάναμε τότε, που για την εποχή τους ήταν καλές, αλλά σε σχέση με τον κόσμο. Το κοινό τις στήριζε πάρα πολύ. Κάναμε πρεμιέρες και έκλειναν οι δρόμοι από την προσέλευση. Ο κόσμος ζητούσε ελληνικό κινηματογράφο και τους το δώσαμε.
Θεωρούνται πλέον cult όλες αυτές οι ταινίες.
Ναι παίζονται συνεχώς και έχουν μεγαλώσει πολλές γενιές. Ήταν ένα κομμάτι της τότε ζωής. Θυμούνται την εποχή της αθωότητας που τώρα πια δεν υπάρχει.
Πώς γίνατε ηθοποιός;
Δεν υπήρξε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Απλά μου άρεσε. Πώς κάποιος μικρός λέει «Θέλω να γίνω γιατρός», εγώ είπα θέλω να γίνω ηθοποιός. Πήγα σε μια δραματική σχολή και δόξα τω Θεώ, από το πρώτο έτος ξεκίνησα να δουλεύω.
Υπήρξαν κάποια πρότυπα;
Όλοι οι ζεν πρεμιέ της εποχής. Κούρκουλος, Αλεξανδράκης... Βλέπαμε ταινίες και θαυμάζαμε αυτούς τους ηθοποιούς.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο θέατρο και τι αυτό που σας απωθεί;
Στο θέατρο δεν νομίζω ότι με απωθεί κάτι. Το θέατρο είναι μαγεία. Είναι η ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Η επικοινωνία μέσα από μια παράσταση με το κοινό είναι κάτι μαγικό.
Οι εντυπώσεις του κόσμου μετά το τέλος της παράστασης;
Είναι πολύ θετικές. Τους αρέσει πάρα πολύ. Είχα αγωνία όταν αποφάσισα να το ανεβάσω για το αν ο κόσμος θα αισθανθεί για το έργο όπως αισθάνθηκα εγώ όταν το πρωτοδιάβασα. Τελικά δικαιώνομαι γιατί πραγματικά είναι ένα πολύ καλό έργο και το κοινό το έχει αγκαλιάσει.
Το θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει ανοδική πορεία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Στην αρχή μου έκανε και εμένα εντύπωση αυτό. Ίσως να είναι ο μοναδικός κλάδος που δεν πέρασε τόσο μεγάλη κρίση. Έχουμε πολλά θέατρα. Γίνονται πολύ καλές παραστάσεις, ενδεχομένως να είναι και μια διέξοδος μέσα στην κρίση η τέχνη. Να είναι μια φυγή. Δεν ξέρω πού να το αποδώσω. Μου αρκεί που ανεβαίνει και πάει καλά.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Όλοι οι ζεν πρεμιέ της εποχής. Κούρκουλος, Αλεξανδράκης... Βλέπαμε ταινίες και θαυμάζαμε αυτούς τους ηθοποιούς.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει στο θέατρο και τι αυτό που σας απωθεί;
Στο θέατρο δεν νομίζω ότι με απωθεί κάτι. Το θέατρο είναι μαγεία. Είναι η ζωντανή επαφή με τον κόσμο. Η επικοινωνία μέσα από μια παράσταση με το κοινό είναι κάτι μαγικό.
Οι εντυπώσεις του κόσμου μετά το τέλος της παράστασης;
Είναι πολύ θετικές. Τους αρέσει πάρα πολύ. Είχα αγωνία όταν αποφάσισα να το ανεβάσω για το αν ο κόσμος θα αισθανθεί για το έργο όπως αισθάνθηκα εγώ όταν το πρωτοδιάβασα. Τελικά δικαιώνομαι γιατί πραγματικά είναι ένα πολύ καλό έργο και το κοινό το έχει αγκαλιάσει.
Το θέατρο τα τελευταία χρόνια έχει ανοδική πορεία. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Δεν ξέρω να σου απαντήσω. Στην αρχή μου έκανε και εμένα εντύπωση αυτό. Ίσως να είναι ο μοναδικός κλάδος που δεν πέρασε τόσο μεγάλη κρίση. Έχουμε πολλά θέατρα. Γίνονται πολύ καλές παραστάσεις, ενδεχομένως να είναι και μια διέξοδος μέσα στην κρίση η τέχνη. Να είναι μια φυγή. Δεν ξέρω πού να το αποδώσω. Μου αρκεί που ανεβαίνει και πάει καλά.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
