Συνέντευξη με τον Ορέστη Τζιόβα
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 19 Ιουλίου 2020 22:54
Ο Ορέστης Τζιόβας είναι ο ήρωας του μοναδικού μονολόγου που ακούει στο όνομα «Πάρκινγκ». Είναι ο καλλιεργημένος άνθρωπος που ρισκάρει και επιβραβεύεται γι’ αυτό. Βρεθήκαμε στον υπέροχο χώρο του θερινού θεάτρου Λαμπέτη, λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα και καθίσαμε παρέα με τον εξαιρετικό πρωταγωνιστή, ο οποίος μας μίλησε για το έργο, για την πραγματικότητα, για το μέλλον, για τη ζωή. Πολλές ευχαριστίες στην αεικίνητη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Το Πάρκινγκ το έχετε παρουσιάσει από την προηγούμενη σεζόν, που το κάνατε στη Θεσσαλονίκη, στο Αθήναιον, καθώς και στο Faust, στην Αθήνα.
Το κάναμε στην Αθήνα πρώτα, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και μετά γυρίσαμε στην Αθήνα και το συνεχίσαμε.
Πώς προέκυψε η ιδέα, ο μονόλογος και πώς αποφασίσατε να το κάνετε;
Το κείμενο είναι του Θανάση (σ.α. Ταταύλαλη). Δεν το προόριζε για μονόλογο ακριβώς. Του βγήκε μονόλογος, κατά τη διάρκεια της γραφής. Και μου έστειλε το κείμενο, να του πω τη γνώμη μου. Το βρήκα πολύ εύστοχο το κείμενο, πολύ έξυπνο… Το φαντάστηκα σε παράσταση δηλαδή και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Και φιλοσοφικά ενδιαφέρον. Σε σχέση με τη ζωή, σε σχέση με την τύχη, σε σχέση με την προσωπική αξιοπρέπεια και την «αντικειμενική» αξιοπρέπεια, την κοινωνική. Αυτή που επιτάσσει η κοινωνία. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας του έργου. Το κεντρικό θέμα είναι αυτό. Αλλά μετά αναλύεται σε μία πολύ ευχάριστη ιστορία. Ενός ανθρώπου που ρίσκαρε την τύχη του, την κυνήγησε και τελικά τον ευνόησε.
Το γεγονός ότι ο νέος άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι είναι καλλιεργημένος και «εξοπλισμένος» με πτυχία και με διάθεση να δουλέψει, στην αρχή αντιμετωπίζει προβλήματα και μετά καταφέρνει και φεύγει στο εξωτερικό και εκεί προκόβει…
Έτσι φαίνεται. Δεν είναι ότι είμαστε σε τόσο κακό βαθμό, απλά είναι πολύ λιγότερες οι προοπτικές εδώ στην Ελλάδα.
Εσείς, σαν νέος άνθρωπος, το βλέπετε να φωτογραφίζει και ένα κομμάτι του εαυτού σας;
Κοιτάξτε… Δεν μπορώ να πω ότι δεν με έχει επηρεάσει όλη αυτή η οικονομική χρήση και η υγειονομική κρίση που έχουμε τώρα. Και γενικότερα όλη η κατάσταση παγκοσμίως. Γιατί είναι παγκόσμιο όλο αυτό. Γιατί στο εξωτερικό πας επειδή θεωρείς ότι θα βρεις εκεί μία καλύτερη μοίρα, αλλά δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Εγώ είμαι από τους πολύ τυχερούς. Μπορώ να βιοπορίζομαι από το επάγγελμά μου ακόμα. Δεν βλέπω πολλές προοπτικές τριγύρω μου. Σε κανένα επάγγελμα. Περιμένω. Προσπαθώ να κάνω, όσο μπορώ στην καθημερινότητά μου, αυτό το διαφορετικό, το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να το βρεις… Τι σημαίνει διαφορετικό πια… Τα πώς μπορείς να διαφοροποιηθείς και τι μπορείς να κάνεις, για να κάνεις λίγο καλύτερη την κοινωνία.
Πόσο σας ιντριγκάρει ο μονόλογος; Είστε γυμνός εκεί πάνω, απέναντί μας…
Το Πάρκινγκ το έχετε παρουσιάσει από την προηγούμενη σεζόν, που το κάνατε στη Θεσσαλονίκη, στο Αθήναιον, καθώς και στο Faust, στην Αθήνα.
Το κάναμε στην Αθήνα πρώτα, πήγαμε στη Θεσσαλονίκη και μετά γυρίσαμε στην Αθήνα και το συνεχίσαμε.
Πώς προέκυψε η ιδέα, ο μονόλογος και πώς αποφασίσατε να το κάνετε;
Το κείμενο είναι του Θανάση (σ.α. Ταταύλαλη). Δεν το προόριζε για μονόλογο ακριβώς. Του βγήκε μονόλογος, κατά τη διάρκεια της γραφής. Και μου έστειλε το κείμενο, να του πω τη γνώμη μου. Το βρήκα πολύ εύστοχο το κείμενο, πολύ έξυπνο… Το φαντάστηκα σε παράσταση δηλαδή και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Και φιλοσοφικά ενδιαφέρον. Σε σχέση με τη ζωή, σε σχέση με την τύχη, σε σχέση με την προσωπική αξιοπρέπεια και την «αντικειμενική» αξιοπρέπεια, την κοινωνική. Αυτή που επιτάσσει η κοινωνία. Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας του έργου. Το κεντρικό θέμα είναι αυτό. Αλλά μετά αναλύεται σε μία πολύ ευχάριστη ιστορία. Ενός ανθρώπου που ρίσκαρε την τύχη του, την κυνήγησε και τελικά τον ευνόησε.
Το γεγονός ότι ο νέος άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι είναι καλλιεργημένος και «εξοπλισμένος» με πτυχία και με διάθεση να δουλέψει, στην αρχή αντιμετωπίζει προβλήματα και μετά καταφέρνει και φεύγει στο εξωτερικό και εκεί προκόβει…
Έτσι φαίνεται. Δεν είναι ότι είμαστε σε τόσο κακό βαθμό, απλά είναι πολύ λιγότερες οι προοπτικές εδώ στην Ελλάδα.
Εσείς, σαν νέος άνθρωπος, το βλέπετε να φωτογραφίζει και ένα κομμάτι του εαυτού σας;
Κοιτάξτε… Δεν μπορώ να πω ότι δεν με έχει επηρεάσει όλη αυτή η οικονομική χρήση και η υγειονομική κρίση που έχουμε τώρα. Και γενικότερα όλη η κατάσταση παγκοσμίως. Γιατί είναι παγκόσμιο όλο αυτό. Γιατί στο εξωτερικό πας επειδή θεωρείς ότι θα βρεις εκεί μία καλύτερη μοίρα, αλλά δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Εγώ είμαι από τους πολύ τυχερούς. Μπορώ να βιοπορίζομαι από το επάγγελμά μου ακόμα. Δεν βλέπω πολλές προοπτικές τριγύρω μου. Σε κανένα επάγγελμα. Περιμένω. Προσπαθώ να κάνω, όσο μπορώ στην καθημερινότητά μου, αυτό το διαφορετικό, το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να το βρεις… Τι σημαίνει διαφορετικό πια… Τα πώς μπορείς να διαφοροποιηθείς και τι μπορείς να κάνεις, για να κάνεις λίγο καλύτερη την κοινωνία.
Πόσο σας ιντριγκάρει ο μονόλογος; Είστε γυμνός εκεί πάνω, απέναντί μας…
Παρά πολύ. Με ιντρίγκαρε πολύ, αλλά θα πω κάτι που το έχω ξαναπεί. Νομίζω ότι τα θετικά του είναι τα ίδια με τα αρνητικά του. Δεν έχεις συμπαίχτες. Δεν έχεις κάποιον να βοηθήσει, άμα κάτι δεν πάει καλά. Αλλά δεν έχεις και κάποιον να σε επηρεάσει, άμα είσαι σε πολύ καλή φόρμα.
Είναι και επιπλέον πάτημα αυτό;
Ναι. Εξαρτώνται όλα από σένα βασικά. Οπότε έχεις την πλήρη ευθύνη για την παράσταση.
Γιατί τόσες λίγες παραστάσεις;
Γιατί μόνο δέκα; Έτσι είναι ο προγραμματισμός του θεάτρου. Αλλά υπάρχει η περίπτωση…
Θα το πάτε βόλτα;
Θα πάμε μια μικρή βόλτα στην Κρήτη και ενδεχομένως να συνεχίσουμε εδώ. Τον Αύγουστο.
Για πιο μετά σας ρωτώ ή δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο;
Υπάρχει κάτι για το Σεπτέμβριο, αλλά δεν μπορούμε να πούμε την παράσταση ακόμα…
Για έναν άνθρωπο που μελετά, ματώνει, κάνει όλα αυτά για την τέχνη του… Ποια είναι η κινητήρια δύναμη;
Είναι σίγουρα η ανάγκη για ψυχαγωγία. Και όχι για διασκέδαση. Ως καλλιτέχνης θεωρώ ότι μέσα από τη δουλειά μου – όσο μπορώ – πρέπει να ψυχαγωγώ τον κόσμο, να του προσφέρω παιδεία = όση γίνεται… Μέσα από το θέατρο. Και πιστεύω πως γίνεται. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη. Η ανάγκη να μοιράζεσαι συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους, γιατί τους κάνεις πιο ευαίσθητους. Και νομίζω ότι η ευαισθησία είναι η απάντηση. Δεν είναι κάτι απλό η ευαισθησία… Είναι κάτι τεράστιο.
Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη
Είναι και επιπλέον πάτημα αυτό;
Ναι. Εξαρτώνται όλα από σένα βασικά. Οπότε έχεις την πλήρη ευθύνη για την παράσταση.
Γιατί τόσες λίγες παραστάσεις;
Γιατί μόνο δέκα; Έτσι είναι ο προγραμματισμός του θεάτρου. Αλλά υπάρχει η περίπτωση…
Θα το πάτε βόλτα;
Θα πάμε μια μικρή βόλτα στην Κρήτη και ενδεχομένως να συνεχίσουμε εδώ. Τον Αύγουστο.
Για πιο μετά σας ρωτώ ή δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμο;
Υπάρχει κάτι για το Σεπτέμβριο, αλλά δεν μπορούμε να πούμε την παράσταση ακόμα…
Για έναν άνθρωπο που μελετά, ματώνει, κάνει όλα αυτά για την τέχνη του… Ποια είναι η κινητήρια δύναμη;
Είναι σίγουρα η ανάγκη για ψυχαγωγία. Και όχι για διασκέδαση. Ως καλλιτέχνης θεωρώ ότι μέσα από τη δουλειά μου – όσο μπορώ – πρέπει να ψυχαγωγώ τον κόσμο, να του προσφέρω παιδεία = όση γίνεται… Μέσα από το θέατρο. Και πιστεύω πως γίνεται. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη. Η ανάγκη να μοιράζεσαι συναισθήματα με τους άλλους ανθρώπους, γιατί τους κάνεις πιο ευαίσθητους. Και νομίζω ότι η ευαισθησία είναι η απάντηση. Δεν είναι κάτι απλό η ευαισθησία… Είναι κάτι τεράστιο.
Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
