Ο Κωστής Μπασογιάννης  γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Σπούδασε Οδοντιατρική. Το 2005 αποφοίτησε από τη σχολή κινηματογράφου του New York College στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε τρεις σπουδαστικές ταινίες και δύο Art Videos. Έκανε μαζί με το Γιώργο Αλεξάνδρου την παραγωγή του Ντοκυμαντέρ «Kalacha» του Taj Chan Kalash Sharakat, με θέμα τα έθιμα της φυλής των Καλάς στο Ινντοκούς. Ήταν μέλος της ομάδας παραγωγής και επεξεργασίας  κινηματογραφικών σεναρίων «Breaktheegg». Το 2008 έκανε την ταινία μεγάλου μήκους “UNITAS”. Έχει σκηνοθετήσει αρκετές φορές και θεατρικές παραστάσεις. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπά πολύ αυτό που κάνει και όταν μιλά για το σινεμά και το θέατρο σε μαγνητίζει. Με αφορμή τη σκηνοθεσία που κάνει στο Chameleon, βρεθήκαμε λίγο πριν την πρεμιέρα στο Studio Μαυρομιχάλη. Ευχαριστούμε θερμά τη Νατάσα Παππά που φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.

Ποια ήταν η κύρια ιδέα για το έργο; Πώς ξεκινά η ιστορία;
Ήταν μια ιδέα του Σπύρου Ανδρέα. Μου έφερε ένα κείμενο το οποίο στηριζόταν σε πέντε εγκλήματα που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στην Αμερική και βασικό χαρακτηριστικό αυτών των εγκλημάτων ήταν ότι είχαμε να κάνουμε με μια γυναίκα serial killer. Μέχρι τότε δεν υπήρχε πρωτόκολλο στο F.B.I. για γυναίκες serial killer. Μέχρι εκείνη την εποχή πίστευαν πως η γυναίκα ήταν ένα πλάσμα το οποίο δεν ήταν ικανό να διαπράξει φόνο. Βέβαια, στην ιστορία του εγκλήματος υπάρχουν γυναίκες το δέκατο όγδοο αιώνα που έχουν διαπράξει φόνους αλλά στην Ευρώπη. Στην Αμερική, υπήρχαν φορές που είχε διαπράξει έγκλημα γυναίκα και θεωρούσαν ότι είχε γίνει κάτω από το «μανδύα» της αυτοάμυνας. Αποφασίσαμε με τον Ανδρέα να το κάνουμε έργο λοιπόν όλο αυτό. Στο έργο μας, υπάρχει μια γυναίκα που συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω να σκοτώνει ένα πελάτη. Οι αστυνομικοί είχαν πάει να πάρουν πληροφορίες γι’ αυτόν, καθώς ο νεκρός ήταν serial killer. Στην αρχή την περιθάλπουν, την πηγαίνουν στο τμήμα για κατάθεση και ενώ αρχικά θεωρούν ότι ο φόνος έγινε σε κατάσταση αυτοάμυνας, πολύ γρήγορα υποψιάζονται ότι έχουν στα χέρια τους τη πρώτη γυναίκα serial killer. Όλη η ιστορία του έργου στηρίζεται στις ανακρίσεις για να ομολογήσει η ύποπτη. Αυτό λέγεται police room drama. Το θέμα του έργου είναι ο ναρκισσισμός. Αυτό που οδηγεί τούτη τη γυναίκα σε αυτή τη κατάσταση είναι μια τυπική περίπτωση μιας ναρκισσίστριας. Ενός ανθρώπου που ζει στο δικό του κόσμο, κοιτά τον εαυτό του και μόνο και ο οποίος έχει οδηγηθεί μέσα από κάποια προβλήματα που είχε από παιδί σε αυτή τη κατάσταση.

Η βάση σας για να σκηνοθετήσετε αυτή την παράσταση ήταν ο ναρκισσισμός;
Προσπαθώ να κάνω ένα ψυχόγραμμα, όχι μόνο του κοριτσιού αλλά και των ανακριτών. Η ιδεολογία μου είναι πως δεν υπάρχει ποτέ ένας ένοχος. Πολλές φορές και ο ένοχος είναι θύμα. Μπορεί κάποιος άνθρωπος να κάνει μεγάλο κακό με έδρα την αγάπη.

 
Η σκηνοθεσία στο θέατρο πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι;
Πριν από τρία χρόνια έκανα την «Όπερα της πεντάρας» στα Γιάννενα. Ο θίασος είχε πάνω από 25 άτομα. Την ίδια εποχή έκανα «Τα ορφανά» του Ντέννις Κέλλυ με τρία άτομα στο θίασο. Σε πληροφορώ ότι πιο δύσκολο ήταν «Τα ορφανά» και για μένα και για τους ηθοποιούς. Ήταν πιο δύσκολο να το κάνεις ενδιαφέρον γιατί όλο το έργο περικλείεται γύρω από τρία άτομα. Σε ένα έργο ακριβείας, έργο δηλαδή με δύο και τρία άτομα, έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους ηθοποιούς. Τα έργα αυτά θέλουν «κέντημα».

Τηλεόραση, θέατρο ή σινεμά;
Η μεγάλη μου αγάπη είναι το σινεμά. Από εκεί ξεκίνησε το δικό μου ταξίδι στο όνειρο. Το θέατρο το εκτιμώ βαθύτατα. Το σινεμά έχει μεγαλύτερη δυσκολία, καθώς πρέπει να συνδυάσεις πολλά τεχνικά θέματα. Ο John Κασσαβέτης είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Ξεκίνησε και έκανε σινεμά low budget. Το σινεμά έχει αλλάξει πολύ αλλά υπάρχουν ακόμα αρκετές καλές ταινίες για να δει ο θεατής. Στα φεστιβάλ βλέπεις υπέροχες ταινίες. Υπάρχουν ακόμα στην Αθήνα κάποια σινεμά που φέρνουν εκπληκτικές ταινίες που δεν είναι mainstream. Εκεί θα δεις πολύ όμορφα πράγματα. Το θέατρο από την άλλη είναι ο αέρας που αναπνέει για το σκηνοθέτη και τον ηθοποιό. Μου αρέσει να δουλεύω με ηθοποιούς. Η καλύτερή μου στιγμή είναι όταν έρχεται ένας ηθοποιός και μου λέει ότι μετά από τη συνεργασία μας έγινε λίγο καλύτερος. Η τηλεόραση έχει πολύ όμορφα ντοκιμαντέρ. Οι σειρές είναι πολύ της μόδας, αλλά εγώ δεν είμαι άνθρωπος που θα μπορούσα να σκηνοθετήσω σειρά. Εμένα μου αρέσει το σινεμά, με γοητεύει, μου αρέσει η παράσταση. Θα κάτσω δύο ώρες και θα παρακολουθήσω ένα πράγμα που θα τελειώσει εκεί. Αυτό είναι για μένα και το μεγαλύτερο μειονέκτημα στις σειράς. Το «to be continued”. Φαντάσου να δεις μια σειρά και όταν επιτέλους τελειώσει να πεις «τελικά δεν ήταν τόσο καλό». Αυτό είναι Βατερλό. (γέλια)

Μαίρη Ζαρακοβίτη