Συνέντευξη με την Κάρμεν Ρουγγέρη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 07 Μαρτίου 2019 02:13
Ο άνθρωπος που πήρε το παιδικό θέατρο και το έκανε υπέρτατο στοιχείο πολιτισμού. Είναι μια μεγάλη ηθοποιός και μία σπουδαία θεατρική σκηνοθέτις. Με αφορμή τις δύο πρόσφατες δημιουργίες της, «Το βαλς με τα παραμύθια» και την «Αργοναυτική Εκστρατεία», επισκεφθήκαμε το Ίδρυμα Κακογιάννη και βρεθήκαμε με την κυρία Κάρμεν Ρουγγέρη, ρωτήσαμε, μάθαμε και απαθανατίσαμε τα πλάνα μίας μεγάλης κυρίας που αγαπάει πολύ τα παιδιά και θέλει κάθε φορά να τους δίνει κάτι μοναδικό για τις αισθήσεις και τη σκέψη τους. Είμαστε πάντα ευτυχείς που τη συναντάμε και μοιραζόμαστε τον ενθουσιασμό της και ευχαριστούμε θερμά την Αλίκη Δανάλη που φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Και φέτος κάνετε πολλά πράγματα. Και το Βαλς και την Αργοναυτική Εκστρατεία.
«Το βαλς με τα παραμύθια» είναι μία σειρά από έξι παραμύθια. Κάθε ένα μιλάει για μία αξία της ζωής, όπως είναι η εντιμότητα, η συνέπεια, η συνεργασία, η καλοσύνη, η αγάπη, η υπευθυνότητα. Και άλλα παράλληλα. Ο Στράους δεν έχει γράψει μουσική πάνω σε παραμύθια, όπως ο Μότσαρτ. Τι κάναμε εμείς εδώ… Διαλέξαμε τα παραμύθια και απ’ όλες τις μελωδίες και τα μουσικά κομμάτια και τις οπερέτες του Στράους διαλέξαμε κάποια και ντύσαμε μ’ αυτά τα παραμύθια μας, για να γνωρίσουν τα παιδιά από κοντά αυτό το μεγάλο συνθέτη. Τα τελευταία χρόνια και επειδή περιλαμβάνεται και στις σπουδές μου η όπερα, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό. Παλιότερα το κάναμε αυτό στη Λυρική Σκηνή και γινόταν χαμός. Μετά ήλθε κάποιος διευθυντής… Όπως γίνεται σε όλα τα κρατικά, μόλις κάτι επιτύχει παρά πολύ, έρχεται κάποιος και τα καταστρέφει όλα. Ήλθε λοιπόν ένας διευθυντής ονόματι Μύρων Μιχαηλίδης και είπε «Εγώ θα κάνω μοντέρνα πράγματα» και την καταβαράθρωσε την παράσταση. Ενώ, θα έπρεπε για τα νέα παιδιά, να κοιτάζουμε να περνάμε πρώτα από την κλασσική παιδεία και μετά από τα υπόλοιπα. Δεν είναι τυχαίο… Η κλασσική παιδεία, είτε είναι κλασσική μουσική, είτε είναι Σοφοκλής-Ευρυπίδης, έχουν να δώσουν κάτι. Έχουν γνώσεις μέσα τους και δεν είναι τυχαίο ότι άντεξαν στο χρόνο. Και τα παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν πρώτα αυτά και μετά να πηγαίνουν στα πειραματικά. Αν θέλει ένα κρατικό θέατρο να κάνει πειραματικό, μπορεί πολύ ωραία να έχει και το πειραματικό του, για να δώσει ευκαιρία σε καινούργιους ανθρώπους να κάνουν διάφορα. Εδώ πρόκειται για τα παιδιά. Κάθε παράσταση, για μένα, θα πρέπει να κάνει τα παιδιά πιο πλούσια. Έτσι;
Έτσι ακριβώς!
Και έτσι πρέπει. Να φεύγουν από την παράσταση και να παίρνουν γνώσεις. Εδώ λοιπόν πρόκειται για έξι παραμύθια που είναι πολύ χαριτωμένα, έχουν παρά πολύ ενδιαφέρον και μέσα τους έχουν όλες αυτές τις μελωδίες, χορό, τραγούδι. Οι ηθοποιοί είναι ξεχωριστοί γιατί είναι όλοι σπουδαγμένοι. Πρέπει να είναι όλοι μουσικοί, γιατί δεν μπορείς να υπηρετήσεις αυτά τα έργα αν δεν έχεις διαβάσει μουσική. Έχουν διφωνίες, τριφωνίες και τα λοιπά. Είναι μία παράσταση που είναι ως επί το πλείστον sold out…
Ναι, όπως και όλες οι παραστάσεις που κάνετε… (γέλια)
Μας τιμάει ο κόσμος. Μας έχει εμπιστευθεί πια. Αλλά κι εμείς δεν σταματάμε. Και τα κάνουμε όλα με σεβασμό. Από την άλλη μεριά έχω τους πολύτιμους συνεργάτες μου, γιατί δεν τα κάνω μόνη μου όλα αυτά. Είναι η Χριστίνα Κουλουμπή, η οποία κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια και η οποία πραγματικά, με οτιδήποτε κάνει, κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών, γιατί πρώτα θα πρέπει να είναι ο διάκοσμος καλός, για να μπορέσεις να τα καθηλώσεις. Δεν μπορείς να παρουσιάσεις, για μένα, μία παράσταση με μπλουτζίν. Το παιδάκι θέλει το παραμύθι του να είναι παραμυθένιο, έτσι δεν είναι; Είναι πολύτιμη η Χριστίνα Κουλουμπή, είναι πολύτιμος και ο Πέτρος Γάλλιας, που κάνει τις χορογραφίες και την κίνηση. Συμπορευόμαστε εδώ και τόσα χρόνια… Ο Αντώνης Δελαπόρτας κάνει τις μουσικές πάνω στις οποίες εμείς δουλεύουμε. Η Λαρίσα Ερεμέγιεβα είναι ειδικευμένη στη διδασκαλία τραγουδιών, εξαιρετική πιανίστα και μουσικός. Και ο Ανδρέας Κουλουμπής, που γράφει τους στίχους. Αυτή είναι η ομάδα μας. Πάντοτε λέω «Εμείς κάναμε» και όχι «Εγώ έκανα», γιατί είναι «Εμείς»! Όλοι μαζί, οι οποίοι αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Και γι’ αυτό το αποτέλεσμα βγαίνει έτσι όπως βγαίνει.
Και ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, έτσι δεν είναι;
Ναι. Φυσικό δεν είναι; Μου στέλνουν διάφορα βιογραφικά, αλλά αφού έχω αυτούς τους συνεργάτες… Έχω μία επιθυμία και γίνεται πραγματικότητα… Τόσα χρόνια πια, καταλαβαινόμαστε. Ξέρουν τι θέλω και πως το θέλω αυτό. Αυτά ως προς το Βαλς με τα παραμύθια. Στο θέατρο Κιβωτός.
Με το οποίο μαθαίνουν τον αρχιμάστορα του βαλς, το Στράους.
Ναι, με τον πατέρα του βαλς. Και ξεκινάει, να ξέρετε, με κάτι σύγχρονο. Όλος ο θίασος μεταμορφώνεται σε δημοσιογράφους και του παίρνουν δηλώσεις και μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνουν τα παιδιά τη ζωή του.
Η Αργοναυτική;
Η Αργοναυτική Εκστρατεία τώρα… Ξεκινάω εγώ την παράσταση πάντοτε, λέγοντας στον κόσμο πώς οι Αρχαίοι Έλληνες εμπνεύστηκαν αυτό τον ωραίο μύθο. Τα παλιά χρόνια, στους πρόποδες του Πηλίου, υπήρχε ένας ποταμός που λεγόταν Φάσις. Ο Φάσις ποταμός λοιπόν ήταν γεμάτος χρυσάφι. Θέλω να τους τα λέω αυτά για να τα μαθαίνει ο κόσμος. Εκεί λοιπόν, για να μαζέψουν το χρυσάφι, τι κάνανε; Βάζανε προβιές. Δέρματα. Δέρατα. Το Χρυσόμαλλο Δέρας… Βάζανε τις προβιές στο νερό και καθώς κυλούσε αυτό, τα ψήγματα του χρυσαφιού κάθονταν πάνω στο μαλλί. Τα άπλωναν τα δέρματα μετά, τα οποία λαμπύριζαν, τα τίναζαν και έπαιρναν το χρυσάφι. Αυτό έκανε τους Αρχαίους Έλληνες να φτιάξουν ένα παραμύθι… Και δημιούργησαν ένα νέο ήρωα. Τον Ιάσωνα. Σκεφτήκαμε επίσης ότι επειδή το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού γίνεται στον Εύξεινο Πόντο, θα ήταν ωραία να βάζαμε Ποντιακή μουσική. Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι σε τέτοιες παραστάσεις πάντα ζητάω μουσική δικής μας και πάντα παραδοσιακή, που να ταιριάζει. Εδώ λοιπόν ταίριαζε πολύ η Ποντιακή μουσική. Και ταίριαζαν και οι Ποντιακοί χοροί. Το ντύσαμε πολύ ωραία το μύθο μας. Έχουν τα παιδιά και αυτό το κέρδος. Να παίρνουν ακούσματα και να μαθαίνουν περισσότερα για την Παράδοσή μας. Είναι πολύ σημαντικό… Να μην τα ξεχνάμε αυτά, γιατί έχουμε πολύ ωραία παραδοσιακή μουσική και δένει πολύ ωραία με τη μυθολογία. Από την άλλη μεριά μελετάω τόσο πολύ για να γράψω το κείμενο… Εδώ λέω «εγώ» πια, γιατί είναι δικό μου το κείμενο πάντοτε. Μελετάω παρά πολύ και αυτό ξεκίνησε βλέποντας ένα DVD αμερικάνικο του Ηρακλή. Λέω «Θεέ μου, δεν είναι δυνατό τα παιδιά, τα ελληνόπουλα, να βλέπουν ΑΥΤΟ το DVD»! Και αποφάσισα να μελετώ πολύ κάθε φορά, για να έχουν τα παιδιά τεκμηριωμένο το μύθο. Μας ενδιαφέρει να θαυμάσουν τα παιδιά την ελληνική μυθολογία, γιατί είναι η καλύτερη στον κόσμο. Είναι η Ελλάδα μας! Και το έχουμε ανάγκη… Έχει μεγάλη αποδοχή και η παράσταση αυτή. Μας τιμά ο κόσμος και τον ευγνωμονώ πάντοτε και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε και μεις απίκο για να τον τιμήσουμε. Για παράδειγμα, λέω στη Χριστίνα «Κοίτα! Θα κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα». Ακόμα κι αν έλθει μία η άλλη, γιατί είναι δύσκολοι καιροί. Μου λένε πολλές φορές «Γιατί, βρε παιδί μου, κάνεις τόσα έξοδα»; Όχι! Εφόσον είναι παράσταση για τα παιδιά, φροντίζω να είναι όλα στην εντέλεια. Της λέω της Χριστίνας ότι αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα είναι να βγαίνουν οι μισθοί. Θέλουμε ένα μικρό κέρδος, για να επενδύσουμε για την επόμενη χρονιά, αλλά αυτό και μόνο. Είναι πολύ σημαντικό να είναι ΟΛΑ στην εντέλεια, επειδή απευθύνεσαι στα παιδιά.
Επειδή με το παιδικό θέατρο έχετε ασχοληθεί όσο κανείς άλλος, επειδή το παιδί είναι – θεωρώ – δύσκολος θεατής και επειδή δεν το έχει σε τίποτα να φύγει πριν τελειώσει η παράσταση, κατά συνέπεια, πού εστιάζουμε εδώ;
Σημαντικό είναι και το εικαστικό μέρος να αλλάζει. Να έχει τους φωτισμούς, να μπαίνουν χρώματα… Σε όλες μας τις παραστάσεις το έχουμε αυτό. Για παράδειγμα, στον Ιάσωνα, σε όποια πόλη πηγαίνει, αλλάζουν τα χρώματα! Όχι των Αργοναυτών αλλά των κατοίκων. Γιατί έτσι εντοπίζουν τα περισσότερα παιδιά. Ας πούμε, στη Λήμνο είναι κόκκινα. Αλλού είναι ροζ. Οι νεράιδες είναι όλες στα ασημένια… Το βασικό όμως, σ’ αυτό το έργο, είναι το γαλάζιο, γιατί αυτό που κυριαρχεί είναι η θάλασσα. Θέλουμε τα παιδιά που έρχονται να δουν τις παραστάσεις, να παίρνουν γούστο και να διαλέγουν χρώμα που ταιριάζει. Η Χριστίνα διαλέγει και τα υφάσματα. Κοιτάζει πόσο θα ταιριάξουν τα χρώματα, είναι πολύ σημαντικό. Δεν μας αρέσει η λύση ανάγκης, να πας σε ένα βεστιάριο και να νοικιάσεις… Όχι! Κάθε φορά κάνει και κάτι άλλο. Πέρσι έβαζε χρώματα πάνω στο λευκό. Τώρα βάζει χρώματα πάνω στο γαλάζιο. Κάθε φορά έχει μια έκπληξη. Εγώ της το αναθέτω και τα τελευταία δύο χρόνια το συν-σκηνοθετούμε το έργο με τη Χριστίνα. Γιατί την ενδιαφέρει παρά πολύ, το έχει και εκείνη αγαπήσει και έχω την ελπίδα ότι θα το συνεχίσει…
Τι άλλο μας ετοιμάζετε;
Κοίταξε… Για του χρόνου… Το βάζω σε ψηφοφορία! Για του χρόνου λοιπόν η ψηφοφορία είναι ή να κάνουμε Θησέα και Μινώταυρο, που δεν έχω κάνει ή να κάνουμε Περσέα και Ανδρομέδα, που έχουμε ξανακάνει αλλά είναι παραμυθένιο ή μέσω των Εκκλησιαζουσών του Αριστοφάνη να γνωρίσουν τα παιδιά τον Αριστοφάνη. Το κοινό θα αποφασίσει… Μέχρι στιγμής βγαίνει ο Θησέας… Αλλά και οι Εκκλησιάζουσες… Και για το άλλο έργο προτείνω να γνωρίσουμε ένα ρωσικό παραμύθι, τον Τσάρο Σαλτάν. Το έχει ντύσει με μουσική ο Ρίμσκιν Κόρσακοφ, ένας μαγικός συνθέτης. Μ’ αυτό τον τρόπο θα γνωρίσουν το Ρωσικό πολιτισμό, γιατί τα κοστούμια θα έχουν σχέση με τη Ρωσία, όπως τα πάντα στην παράσταση άλλωστε.
Αυτό που σας ενθουσιάζει στο θέατρο… ποιο είναι;
Με ενθουσιάζουν όλα! Την περίοδο που γράφω το κείμενο… Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στο σπίτι για να το συνεχίσω. Την ώρα που το γράφω, αρχίζω να το φαντάζομαι, το έχω ήδη δει. Μετά, όταν ετοιμαστεί, που αρχίζουμε τις σκέψεις με τι μουσική θα ντυθεί, πώς θα πάει κι όλα αυτά, έχει κι αυτό μεγάλο ενδιαφέρον. Μαζεύω τους συνεργάτες για την πρώτη μας συνάντηση. Μετά ξεκινούν οι ακροάσεις… Αρχίζουμε να το χτίζουμε. Και το χτίσιμο της παράστασης είναι το ωραιότερο. Με ενθουσιάζει… Είναι η ώρα που γεννιέται η παράσταση. Πώς ξεκινάει από το βιβλίο, από την ανάγνωση… Και σιγά σιγά αρχίζει και κτίζεται. Και μου αρέσει που την ώρα που φτιάχνω την παράσταση, προσπαθώ να τη βλέπω με τα μάτια των παιδιών. Ξέρετε πόσες φορές έχω αλλάξει πράγματα που έχω φανταστεί; Γιατί την ώρα που τα βλέπω να γίνονται, επιτόπου τα αλλάζω. Έχω τύχει να αλλάξω έργο και κατά εξήντα τα εκατό.
Γιατί μπήκε αυτό ο παράγοντας στη μέση, έτσι;
Γιατί μπαίνει αυτός ο παράγοντας και αρχίζω σαν παιδί να το βλέπω και λέω «Δεν γίνεται»! Και λέω «Παιδιά, σταματάμε την πρόβα, αύριο σας φέρνω καινούργιο κείμενο». Αν δεν είμαι ικανοποιημένη με την παράσταση, δεν την παραδίδω! Και ίσως γι’ αυτό το λόγο να είναι αυτές οι πενήντα-εξήντα παραστάσεις όλες επιτυχημένες. Αν έλθετε σε σχολική παράσταση, είναι εκκλησία! Στην αρχή είναι άτακτα και μετά αρχίζει η παράσταση και τα δαμάζει. Αυτό είναι ευτυχία για μένα! Τα παιδικά ματάκια που βλέπουν και μετά τα παιδάκια που λένε «Τέλειο»! Αυτό είναι ευτυχία για μένα!
Κώστας Κούλης
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Και φέτος κάνετε πολλά πράγματα. Και το Βαλς και την Αργοναυτική Εκστρατεία.
«Το βαλς με τα παραμύθια» είναι μία σειρά από έξι παραμύθια. Κάθε ένα μιλάει για μία αξία της ζωής, όπως είναι η εντιμότητα, η συνέπεια, η συνεργασία, η καλοσύνη, η αγάπη, η υπευθυνότητα. Και άλλα παράλληλα. Ο Στράους δεν έχει γράψει μουσική πάνω σε παραμύθια, όπως ο Μότσαρτ. Τι κάναμε εμείς εδώ… Διαλέξαμε τα παραμύθια και απ’ όλες τις μελωδίες και τα μουσικά κομμάτια και τις οπερέτες του Στράους διαλέξαμε κάποια και ντύσαμε μ’ αυτά τα παραμύθια μας, για να γνωρίσουν τα παιδιά από κοντά αυτό το μεγάλο συνθέτη. Τα τελευταία χρόνια και επειδή περιλαμβάνεται και στις σπουδές μου η όπερα, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό. Παλιότερα το κάναμε αυτό στη Λυρική Σκηνή και γινόταν χαμός. Μετά ήλθε κάποιος διευθυντής… Όπως γίνεται σε όλα τα κρατικά, μόλις κάτι επιτύχει παρά πολύ, έρχεται κάποιος και τα καταστρέφει όλα. Ήλθε λοιπόν ένας διευθυντής ονόματι Μύρων Μιχαηλίδης και είπε «Εγώ θα κάνω μοντέρνα πράγματα» και την καταβαράθρωσε την παράσταση. Ενώ, θα έπρεπε για τα νέα παιδιά, να κοιτάζουμε να περνάμε πρώτα από την κλασσική παιδεία και μετά από τα υπόλοιπα. Δεν είναι τυχαίο… Η κλασσική παιδεία, είτε είναι κλασσική μουσική, είτε είναι Σοφοκλής-Ευρυπίδης, έχουν να δώσουν κάτι. Έχουν γνώσεις μέσα τους και δεν είναι τυχαίο ότι άντεξαν στο χρόνο. Και τα παιδιά θα πρέπει να γνωρίζουν πρώτα αυτά και μετά να πηγαίνουν στα πειραματικά. Αν θέλει ένα κρατικό θέατρο να κάνει πειραματικό, μπορεί πολύ ωραία να έχει και το πειραματικό του, για να δώσει ευκαιρία σε καινούργιους ανθρώπους να κάνουν διάφορα. Εδώ πρόκειται για τα παιδιά. Κάθε παράσταση, για μένα, θα πρέπει να κάνει τα παιδιά πιο πλούσια. Έτσι;
Έτσι ακριβώς!
Και έτσι πρέπει. Να φεύγουν από την παράσταση και να παίρνουν γνώσεις. Εδώ λοιπόν πρόκειται για έξι παραμύθια που είναι πολύ χαριτωμένα, έχουν παρά πολύ ενδιαφέρον και μέσα τους έχουν όλες αυτές τις μελωδίες, χορό, τραγούδι. Οι ηθοποιοί είναι ξεχωριστοί γιατί είναι όλοι σπουδαγμένοι. Πρέπει να είναι όλοι μουσικοί, γιατί δεν μπορείς να υπηρετήσεις αυτά τα έργα αν δεν έχεις διαβάσει μουσική. Έχουν διφωνίες, τριφωνίες και τα λοιπά. Είναι μία παράσταση που είναι ως επί το πλείστον sold out…
Ναι, όπως και όλες οι παραστάσεις που κάνετε… (γέλια)
Μας τιμάει ο κόσμος. Μας έχει εμπιστευθεί πια. Αλλά κι εμείς δεν σταματάμε. Και τα κάνουμε όλα με σεβασμό. Από την άλλη μεριά έχω τους πολύτιμους συνεργάτες μου, γιατί δεν τα κάνω μόνη μου όλα αυτά. Είναι η Χριστίνα Κουλουμπή, η οποία κάνει τα σκηνικά και τα κοστούμια και η οποία πραγματικά, με οτιδήποτε κάνει, κρατάει το ενδιαφέρον των παιδιών, γιατί πρώτα θα πρέπει να είναι ο διάκοσμος καλός, για να μπορέσεις να τα καθηλώσεις. Δεν μπορείς να παρουσιάσεις, για μένα, μία παράσταση με μπλουτζίν. Το παιδάκι θέλει το παραμύθι του να είναι παραμυθένιο, έτσι δεν είναι; Είναι πολύτιμη η Χριστίνα Κουλουμπή, είναι πολύτιμος και ο Πέτρος Γάλλιας, που κάνει τις χορογραφίες και την κίνηση. Συμπορευόμαστε εδώ και τόσα χρόνια… Ο Αντώνης Δελαπόρτας κάνει τις μουσικές πάνω στις οποίες εμείς δουλεύουμε. Η Λαρίσα Ερεμέγιεβα είναι ειδικευμένη στη διδασκαλία τραγουδιών, εξαιρετική πιανίστα και μουσικός. Και ο Ανδρέας Κουλουμπής, που γράφει τους στίχους. Αυτή είναι η ομάδα μας. Πάντοτε λέω «Εμείς κάναμε» και όχι «Εγώ έκανα», γιατί είναι «Εμείς»! Όλοι μαζί, οι οποίοι αγαπάμε πολύ αυτό που κάνουμε. Και γι’ αυτό το αποτέλεσμα βγαίνει έτσι όπως βγαίνει.
Και ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει, έτσι δεν είναι;
Ναι. Φυσικό δεν είναι; Μου στέλνουν διάφορα βιογραφικά, αλλά αφού έχω αυτούς τους συνεργάτες… Έχω μία επιθυμία και γίνεται πραγματικότητα… Τόσα χρόνια πια, καταλαβαινόμαστε. Ξέρουν τι θέλω και πως το θέλω αυτό. Αυτά ως προς το Βαλς με τα παραμύθια. Στο θέατρο Κιβωτός.
Με το οποίο μαθαίνουν τον αρχιμάστορα του βαλς, το Στράους.
Ναι, με τον πατέρα του βαλς. Και ξεκινάει, να ξέρετε, με κάτι σύγχρονο. Όλος ο θίασος μεταμορφώνεται σε δημοσιογράφους και του παίρνουν δηλώσεις και μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνουν τα παιδιά τη ζωή του.
Η Αργοναυτική;
Η Αργοναυτική Εκστρατεία τώρα… Ξεκινάω εγώ την παράσταση πάντοτε, λέγοντας στον κόσμο πώς οι Αρχαίοι Έλληνες εμπνεύστηκαν αυτό τον ωραίο μύθο. Τα παλιά χρόνια, στους πρόποδες του Πηλίου, υπήρχε ένας ποταμός που λεγόταν Φάσις. Ο Φάσις ποταμός λοιπόν ήταν γεμάτος χρυσάφι. Θέλω να τους τα λέω αυτά για να τα μαθαίνει ο κόσμος. Εκεί λοιπόν, για να μαζέψουν το χρυσάφι, τι κάνανε; Βάζανε προβιές. Δέρματα. Δέρατα. Το Χρυσόμαλλο Δέρας… Βάζανε τις προβιές στο νερό και καθώς κυλούσε αυτό, τα ψήγματα του χρυσαφιού κάθονταν πάνω στο μαλλί. Τα άπλωναν τα δέρματα μετά, τα οποία λαμπύριζαν, τα τίναζαν και έπαιρναν το χρυσάφι. Αυτό έκανε τους Αρχαίους Έλληνες να φτιάξουν ένα παραμύθι… Και δημιούργησαν ένα νέο ήρωα. Τον Ιάσωνα. Σκεφτήκαμε επίσης ότι επειδή το μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού γίνεται στον Εύξεινο Πόντο, θα ήταν ωραία να βάζαμε Ποντιακή μουσική. Θα πρέπει να σημειώσω εδώ ότι σε τέτοιες παραστάσεις πάντα ζητάω μουσική δικής μας και πάντα παραδοσιακή, που να ταιριάζει. Εδώ λοιπόν ταίριαζε πολύ η Ποντιακή μουσική. Και ταίριαζαν και οι Ποντιακοί χοροί. Το ντύσαμε πολύ ωραία το μύθο μας. Έχουν τα παιδιά και αυτό το κέρδος. Να παίρνουν ακούσματα και να μαθαίνουν περισσότερα για την Παράδοσή μας. Είναι πολύ σημαντικό… Να μην τα ξεχνάμε αυτά, γιατί έχουμε πολύ ωραία παραδοσιακή μουσική και δένει πολύ ωραία με τη μυθολογία. Από την άλλη μεριά μελετάω τόσο πολύ για να γράψω το κείμενο… Εδώ λέω «εγώ» πια, γιατί είναι δικό μου το κείμενο πάντοτε. Μελετάω παρά πολύ και αυτό ξεκίνησε βλέποντας ένα DVD αμερικάνικο του Ηρακλή. Λέω «Θεέ μου, δεν είναι δυνατό τα παιδιά, τα ελληνόπουλα, να βλέπουν ΑΥΤΟ το DVD»! Και αποφάσισα να μελετώ πολύ κάθε φορά, για να έχουν τα παιδιά τεκμηριωμένο το μύθο. Μας ενδιαφέρει να θαυμάσουν τα παιδιά την ελληνική μυθολογία, γιατί είναι η καλύτερη στον κόσμο. Είναι η Ελλάδα μας! Και το έχουμε ανάγκη… Έχει μεγάλη αποδοχή και η παράσταση αυτή. Μας τιμά ο κόσμος και τον ευγνωμονώ πάντοτε και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε και μεις απίκο για να τον τιμήσουμε. Για παράδειγμα, λέω στη Χριστίνα «Κοίτα! Θα κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα». Ακόμα κι αν έλθει μία η άλλη, γιατί είναι δύσκολοι καιροί. Μου λένε πολλές φορές «Γιατί, βρε παιδί μου, κάνεις τόσα έξοδα»; Όχι! Εφόσον είναι παράσταση για τα παιδιά, φροντίζω να είναι όλα στην εντέλεια. Της λέω της Χριστίνας ότι αυτό που θέλω πάνω απ’ όλα είναι να βγαίνουν οι μισθοί. Θέλουμε ένα μικρό κέρδος, για να επενδύσουμε για την επόμενη χρονιά, αλλά αυτό και μόνο. Είναι πολύ σημαντικό να είναι ΟΛΑ στην εντέλεια, επειδή απευθύνεσαι στα παιδιά.
Επειδή με το παιδικό θέατρο έχετε ασχοληθεί όσο κανείς άλλος, επειδή το παιδί είναι – θεωρώ – δύσκολος θεατής και επειδή δεν το έχει σε τίποτα να φύγει πριν τελειώσει η παράσταση, κατά συνέπεια, πού εστιάζουμε εδώ;
Σημαντικό είναι και το εικαστικό μέρος να αλλάζει. Να έχει τους φωτισμούς, να μπαίνουν χρώματα… Σε όλες μας τις παραστάσεις το έχουμε αυτό. Για παράδειγμα, στον Ιάσωνα, σε όποια πόλη πηγαίνει, αλλάζουν τα χρώματα! Όχι των Αργοναυτών αλλά των κατοίκων. Γιατί έτσι εντοπίζουν τα περισσότερα παιδιά. Ας πούμε, στη Λήμνο είναι κόκκινα. Αλλού είναι ροζ. Οι νεράιδες είναι όλες στα ασημένια… Το βασικό όμως, σ’ αυτό το έργο, είναι το γαλάζιο, γιατί αυτό που κυριαρχεί είναι η θάλασσα. Θέλουμε τα παιδιά που έρχονται να δουν τις παραστάσεις, να παίρνουν γούστο και να διαλέγουν χρώμα που ταιριάζει. Η Χριστίνα διαλέγει και τα υφάσματα. Κοιτάζει πόσο θα ταιριάξουν τα χρώματα, είναι πολύ σημαντικό. Δεν μας αρέσει η λύση ανάγκης, να πας σε ένα βεστιάριο και να νοικιάσεις… Όχι! Κάθε φορά κάνει και κάτι άλλο. Πέρσι έβαζε χρώματα πάνω στο λευκό. Τώρα βάζει χρώματα πάνω στο γαλάζιο. Κάθε φορά έχει μια έκπληξη. Εγώ της το αναθέτω και τα τελευταία δύο χρόνια το συν-σκηνοθετούμε το έργο με τη Χριστίνα. Γιατί την ενδιαφέρει παρά πολύ, το έχει και εκείνη αγαπήσει και έχω την ελπίδα ότι θα το συνεχίσει…
Τι άλλο μας ετοιμάζετε;
Κοίταξε… Για του χρόνου… Το βάζω σε ψηφοφορία! Για του χρόνου λοιπόν η ψηφοφορία είναι ή να κάνουμε Θησέα και Μινώταυρο, που δεν έχω κάνει ή να κάνουμε Περσέα και Ανδρομέδα, που έχουμε ξανακάνει αλλά είναι παραμυθένιο ή μέσω των Εκκλησιαζουσών του Αριστοφάνη να γνωρίσουν τα παιδιά τον Αριστοφάνη. Το κοινό θα αποφασίσει… Μέχρι στιγμής βγαίνει ο Θησέας… Αλλά και οι Εκκλησιάζουσες… Και για το άλλο έργο προτείνω να γνωρίσουμε ένα ρωσικό παραμύθι, τον Τσάρο Σαλτάν. Το έχει ντύσει με μουσική ο Ρίμσκιν Κόρσακοφ, ένας μαγικός συνθέτης. Μ’ αυτό τον τρόπο θα γνωρίσουν το Ρωσικό πολιτισμό, γιατί τα κοστούμια θα έχουν σχέση με τη Ρωσία, όπως τα πάντα στην παράσταση άλλωστε.
Αυτό που σας ενθουσιάζει στο θέατρο… ποιο είναι;
Με ενθουσιάζουν όλα! Την περίοδο που γράφω το κείμενο… Δεν βλέπω την ώρα να γυρίσω στο σπίτι για να το συνεχίσω. Την ώρα που το γράφω, αρχίζω να το φαντάζομαι, το έχω ήδη δει. Μετά, όταν ετοιμαστεί, που αρχίζουμε τις σκέψεις με τι μουσική θα ντυθεί, πώς θα πάει κι όλα αυτά, έχει κι αυτό μεγάλο ενδιαφέρον. Μαζεύω τους συνεργάτες για την πρώτη μας συνάντηση. Μετά ξεκινούν οι ακροάσεις… Αρχίζουμε να το χτίζουμε. Και το χτίσιμο της παράστασης είναι το ωραιότερο. Με ενθουσιάζει… Είναι η ώρα που γεννιέται η παράσταση. Πώς ξεκινάει από το βιβλίο, από την ανάγνωση… Και σιγά σιγά αρχίζει και κτίζεται. Και μου αρέσει που την ώρα που φτιάχνω την παράσταση, προσπαθώ να τη βλέπω με τα μάτια των παιδιών. Ξέρετε πόσες φορές έχω αλλάξει πράγματα που έχω φανταστεί; Γιατί την ώρα που τα βλέπω να γίνονται, επιτόπου τα αλλάζω. Έχω τύχει να αλλάξω έργο και κατά εξήντα τα εκατό.
Γιατί μπήκε αυτό ο παράγοντας στη μέση, έτσι;
Γιατί μπαίνει αυτός ο παράγοντας και αρχίζω σαν παιδί να το βλέπω και λέω «Δεν γίνεται»! Και λέω «Παιδιά, σταματάμε την πρόβα, αύριο σας φέρνω καινούργιο κείμενο». Αν δεν είμαι ικανοποιημένη με την παράσταση, δεν την παραδίδω! Και ίσως γι’ αυτό το λόγο να είναι αυτές οι πενήντα-εξήντα παραστάσεις όλες επιτυχημένες. Αν έλθετε σε σχολική παράσταση, είναι εκκλησία! Στην αρχή είναι άτακτα και μετά αρχίζει η παράσταση και τα δαμάζει. Αυτό είναι ευτυχία για μένα! Τα παιδικά ματάκια που βλέπουν και μετά τα παιδάκια που λένε «Τέλειο»! Αυτό είναι ευτυχία για μένα!
Κώστας Κούλης
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
