Συνέντευξη με τη Χριστίνα Κουλουμπή
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου 2019 13:40
Είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα. Συνεχώς χαμογελά… Ήταν πολύ φωτεινή εκείνη η Κυριακή που συναντηθήκαμε, φρόντισε όμως και η ίδια η Χριστίνα Κουλουμπή να την κάνει να λάμψει. Ηθοποιός, ενδυματολόγος, σκηνογράφος, δημιουργός και αποδέκτης, μία έντονη προσωπικότητα στο χώρο του θεάτρου και ένας από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να ακούς να μιλά για την τέχνη του, για τις τέχνες του. Μιλήσαμε για τις υπέροχες παραστάσεις «Το βαλς με το παραμύθια» και «Αργοναυτική εκστρατεία», τις οποίες έχει ντύσει με μοναδικό τρόπο, καθώς και την «Έντα Γκάμπλερ», στην οποία μας έχει γοητεύσει με τον τρόπο που αποδίδει. Και έχει ακόμα τόσα πολλά να δώσει… Πολλές ευχαριστίες στην Αλίκη Δανάλη, που μερίμνησε στο να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Τώρα… τι να ρωτήσεις έναν άνθρωπο που είναι εξαιρετική ηθοποιός… που είναι εξαιρετική στο να δημιουργεί κοστούμια… που συν-σκηνοθετεί, που οργανώνει… Πώς τα καταφέρνεις όλα αυτά; Υπάρχουν δύο Χριστίνες;
Νομίζω ότι ο καθένας από μας βγάζει πολλές δυνάμεις από μέσα του, όταν κάνει αυτό που του αρέσει. Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με πράγματα που με εκφράζουν. Έχω την πολυτέλεια αυτή. Και - ουσιαστικά - κάθε χρόνο «αναμετριέμαι» με πολλά έργα, είτε ντύνοντάς τα είτε παίζοντας σε αυτά και μ’ αυτό τον τρόπο ξεδιπλώνω όλες τις πτυχές του είναι μου. Και αυτό τελικά είναι μεγάλη ευλογία. Να μπορείς να συνδυάζεις τη δουλειά σου με προσωπική εξέλιξη. Κάθε χρόνο βάζεις ένα στοίχημα και προσπαθείς να είσαι αντάξιος του κέρδους που θέλεις να έχεις. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κάνω ένα επάγγελμα… Δύο επαγγέλματα, τρία…
Είκοσι…
(γελάει) Όπως πολλοί από μας. Η εποχή επιβάλλει να ανακαλύψεις πολλούς εαυτούς. Είναι μια δύσκολη εποχή και στις δύσκολες εποχές μπαίνουμε στη διαδικασία να αναμετριόμαστε με πολλά πράγματα και να βγαίνουμε νικητές. Αυτό είναι ένα κέρδος, μέσα σε όλο αυτό το γενικό χαμό. Πιστεύω ότι μέσα στην παρακμή μπορείς να ακμάσεις κανονικά κι αυτό γιατί θέλεις να ζήσεις όμορφα. Και αυτό είναι το θέλω μου.
Όλο αυτό με τη δημιουργία κοστουμιών… Το είχες από πριν, πριν γίνεις ηθοποιός. Πώς εξελίχθηκε;
Κοίτα… από πολύ μικρή… Έχω δυο γονείς που μου προσέφεραν από πολύ νωρίς ερεθίσματα για το θέατρο. Είναι δύο άνθρωποι που μοχθούσαν για το θέατρο, αλλά με πολλή χαρά. Με πολλή αγάπη. Και αυτό προφανώς μου μετέδωσαν. Από πολύ μικρή ήμουν στα καμαρίνια και τους έβλεπα.
Ήταν ο φυσικός σου χώρος…
Ακριβώς! Αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Από κει και πέρα, το παράδειγμα των ίδιων μου των γονιών… Έβλεπα δυο ανθρώπους που δεν πάλευαν για το εξώφυλλο αλλά για την ίδια την εξέλιξή τους, στο στίβο αυτού που υπηρετούσαν. Αυτού που είχαν επιλέξει να διανύσουν. Από κει ξεκίνησε. Υποδόρια άρχισε να επιδρά όλο αυτό. Μετά, στην εφηβεία, ήμουν στη θεατρική ομάδα που είχε ιδρύσει η μητέρα μου, μαζί με παρά πολλούς εφήβους. Τους «Ρακοσυλλέκτες»… Και εκεί το ανακάλυψα. Ζωγράφιζα από μικρή, εννοείται. Ο χορός και η ζωγραφική ήταν οι δυο μεγάλες μου αγάπες. Οπότε, από τη στιγμή που μπήκα στη θεατρική ομάδα και τη διαδικασία να φτιάξω κοστούμια για τους συνομήλικούς μου, εκεί άρχισε αυτή η επιθυμία μου να γίνεται ανάγκη τελικά. Μου άρεσε παρά πολύ να ασχολούμαι με τα κοστούμια και τα σκηνικά των παραστάσεών μας. Και τα φτιάχναμε εμείς, οι έφηβοι! Ξεκίνησε όλο αυτό σαν παιχνίδι και με ακολουθεί. Ακόμα και τώρα. Μ’ αρέσει να «παίζω» με τη ζωή μου, με την τέχνη μου. Μ’ αρέσει κάθε χρόνο να ξεκινάω από την αρχή, να δημιουργώ Σύμπαντα και περιβάλλοντα, κάθε φορά με καινούργια διάθεση και διαφορετική ματιά. Είναι μεγάλο πράγμα για μένα να ασχολούμαι τόσα χρόνια με τα σκηνικά και τα κοστούμια στις παραστάσεις μας, που απευθύνονται σε παιδιά όλων των ηλικιών. Πιστεύω ότι το θέατρο δεν μοιράζεται σε παιδικό θέατρο και θέατρο για μεγάλους. Είναι «ολόκληρο», υπάρχει μια ολότητα, μια διεύρυνση του πνεύματος, όταν βλέπουμε μία παράσταση. Αυτό θέλω και αυτό υπηρετώ. Απλά, το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά, έχει πιο ιδιαίτερα πράγματα. Το να ντύνεις ένα παραμύθι, σου δίνει μια παλέτα μπροστά σου απίστευτα πλούσια. Και υπάρχει και μια ανάγκη. Η φαντασία να ξεπεράσει την πραγματικότητα. Και αυτό έχει μια μαγεία…
Και αυτό είναι και το στοίχημά σου, έτσι;
Ναι! Αυτή η μαγεία με ενδιαφέρει. Είτε για το θέατρο που απευθύνεται στα παιδιά είτε στους μεγάλους. Η μαγεία είναι αυτή που διέπει όλη τη δημιουργία… Δεν γίνεται να μην ασχοληθείς με αυτό και να μην εξερευνάς…
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που θα συζητήσετε για την καινούργια σεζόν, την καινούργια χρονιά και τις παραστάσεις που θα ανεβάσετε. Έρχεται η Κάρμεν Ρουγγέρη και λέει «Θα ανεβάσουμε αυτό και αυτό». Και μετά… ματώνετε; Κουβέντα και brainstorming με τις ώρες;
(Γελάει) Όχι, όχι… Έχουμε αποκτήσει έναν κώδικα μεταξύ μας, με την Κάρμεν… Και η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο αβίαστα και έχουν μια ροή. Στην αρχή υπήρχε μια αγωνία δικής της, γιατί ήμουν πολύ μικρή και μου εμπιστεύθηκε πολλές ευθύνες από νεαρή ηλικία. Αυτό ήταν πού σημαντικό για μένα, γιατί όταν έχεις ευθύνες από τρυφερή ηλικία… Ήμουν η πιο μικρή σκηνογράφος στο Ηρώδειο! Αυτή η εμπιστοσύνη που μου έδειξε, με δυνάμωσε. Μετά τις αλλεπάλληλες μικρές νίκες, κατέκτησα την εμπιστοσύνη της. Τώρα η συνεργασία ρέει. Και όταν ρέει… Σε ελευθερώνει! Και όταν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει λύτρωση και χαρά. Σε κάθε έργο. Νιώθω ότι λέμε λίγα και κάνουμε πολλά. Δεν χρειάζονται συζητήσεις επί συζητήσεων. Και αυτό που συμβαίνει που με τους καλούς συνεργάτες. Γιατί έχουμε έναν πυρήνα συνεργατών. Ο Πέτρος Γάλιας, ο Αντώνης Δελαπόρτας, ο Ανδρέας Κουλουμπής… Η Έρρικα Αλαμάνου, που είναι η βοηθός μου, η μοδίστρα μας, η κυρία Τζομπανάκη… Υπάρχει ένας πολύ κοινός κώδικας που διευκολύνει. Συνηθίζω να λέω ότι η αγάπη διευκολύνει τα πάντα. Και όταν η αγάπη συνυπάρχει με την εκτίμηση και την αλληλοεκτίμηση, τότε γίνονται θαύματα. Με τους συνεργάτες μου αυτό επιδιώκω. Να υπάρχει μια τέτοια σχέση. Γιατί κι εμείς δεν παραμένουμε ίδιοι. Μέρα με τη μέρα αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας πίσω μας και ανακαλύπτουμε καινούργια κομμάτια. Αυτό θέλω! Και όταν υπάρχει κοινή κοσμοθεωρία στους γύρω μου, όπως υπάρχει με την Κάρμεν… Δεν σκεφτόμαστε «Α, τι κάναμε πριν πέντε χρόνια; Για πάμε να δούμε τι έχουμε στο ντουλάπι»… Όχι. Υπάρχει συνεχής αναζήτηση. Αυτός είναι ο θησαυρός…
Η μετάβαση προς τη σκηνοθεσία ήταν το πλέον φυσιολογικό βήμα;
Κοίτα… Η σκηνοθεσία απαιτεί μία συνολική ματιά. Και πριν γίνει η συν-σκηνοθεσία, υπήρχε μια γενική πλεύση. Έχω μαθητεύσει στην Κάρμεν και πάντα συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε. Δεν ήταν κάτι σαν «Έχουμε αποφασίσει, θα κάνουμε αυτό, αυτό κι αυτό. Βρες τώρα τα χρώματα». Κάναμε μια συζήτηση, αλλά χωρίς πολλά πολλά. Η σκηνοθεσία απαιτεί σύμπλευση δυνάμεων, που σιγά-σιγά θεωρώ ότι αρχίζω και κατέχω. Δεν μου αρέσει το one-woman-show. Μου αρέσει η ομάδα, η ομαδική δουλειά και θεωρώ ότι το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και αυτό είναι η γοητεία του. Θα μπορούσα να έχω γίνει ζωγράφος, μου αρέσει παρά πολύ να ζωγραφίζω. Έχω περάσει και από την Καλών Τεχνών. Αλλά για μένα ήταν θα ήταν κάτι πολύ πιο μοναχικό, που δεν με γοήτευε τόσο τελικά. Ενώ το να φτιάχνω ένα ζωντανό πίνακα μαζί με άλλους, συν-δημιουργούς… Γιατί οι ηθοποιοί είναι συν-δημιουργοί. Τα φώτα, τα υφάσματα… Όλα αυτά συν-δημιουργούν. Για παράδειγμα, φέτος, η Αργοναυτική Εκστρατεία… Θέλαμε να δείξουμε ένα Σύμπαν γαλανό. Θέλαμε να τονίσουμε το ταξίδι… Είναι η θάλασσα, είναι ο άνεμος, είναι μια «ελαφράδα» που ήθελα να δείξω, σαν ενδυματολόγος. Από εκεί και πέρα όμως αλληλοεπιδρώ με τους συνεργάτες μου και δημιουργούμε μαζί μία παράσταση με πολλή αγάπη.
Το παιδί έχει τη φήμη ότι είναι «δύσκολος θεατής», γιατί είναι πάντα ειλικρινές. Πόσο σε ιντριγκάρει αυτό;
Το παιδί είναι απαιτητικό. Και καλά κάνει! Είναι ο πιο γενναιόδωρος κριτής αν του δοθείς και ο πιο αδέκαστος κριτής αν καταλάβει ότι δεν είσαι «εκεί» γι’ αυτό, εκατό τοις εκατό. Απαιτεί μια προσφορά το παιδί. Ένα δόσιμο ολοκληρωτικό, που με λυτρώνει όταν το κάνω. Έτσι κι αλλιώς, σε ό,τι κάνω, δίνομαι ολοκληρωτικά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι αυτό που δίνεις το παίρνεις πίσω τρίδιπλα, τετράδιπλα, πεντάδιπλα, εξάδιπλα… (γελάει) Παίζουμε για τα παιδιά και αυτό που εισπράττουμε πραγματικά είναι μεγάλη αγάπη. Καταλαβαίνεις ότι έχεις προσφέρει κάτι που θα το συντροφεύει για όλη του τη ζωή. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να έρχονται παιδιά έφηβα και να μου λένε ότι θυμούνται τις παραστάσεις που είχαν δει σαν παιδιά. Ή παιδιά που έχουν περάσει στην Καλών Τεχνών και μου λένε ότι επηρεάστηκαν από τα χρώματα που ανέδυαν οι παραστάσεις και αποφάσισαν ότι αυτό θέλουν να κάνουν! Είναι πολύ σημαντικό να βάζει ο καθένας το λιθαράκι του για να γίνει κάτι πολύ όμορφο.
Πέρα από τα θαυμαστά που κάνετε στο θέατρο Κιβωτός και στο Ίδρυμα Κακογιάννης, σε χαρήκαμε και σαν ηθοποιό στο «Έντα Γκάμπλερ», στο Θέατρο κάτω από τη γέφυρα. Είχα δει το έργο πολύ παλιά, ήλθα τώρα και είδα ένα άλλο έργο. Το κάνατε ένα άλλο πράγμα…
(Γελάει) Κοίτα, αυτό είναι και το μαγικό με το θέατρο. Το ίδιο έργο, στους αιώνες (γέλια), ο κάθε καλλιτέχνης και η κάθε καλλιτέχνις, το προσεγγίζουν με τη δική τους αίσθηση και ματιά. Και κακά τα ψέματα… Ένα σύγχρονο ανέβασμα έχει πίσω του όλα τα προηγούμενα. Πιστεύω ότι κουβαλάμε ένα άρωμα από παλιά, αλλά αυτό που έχουμε σαν ηθοποιοί, σαν άνθρωποι του τώρα, δεν μπορεί να μην βγει επί σκηνής. Ο Γιάννης Δρίτσας προσέγγισε το έργο, γιατί εκείνος μας έδωσε το στίγμα στην αρχή, με έναν τρόπο πολύ άμεσο, πολύ γρήγορο, πολύ αληθινό και εμείς πήραμε τη σκυτάλη από το σκηνοθέτη μας. Και επειδή η ομάδα έδεσε, επειδή υπήρχε καλή χημεία μεταξύ μας, καλπάζουμε με πολλή χαρά. Είναι σημαντικό να συναντιέσαι με ανθρώπους που έχουν το ίδιο θέλω. Έχουμε το στόχο να συγκινήσει η παράστασή μας το κοινό με όλους τους τρόπους. Μέσα από το γέλιο, το χαμόγελο, το πάγωμα… Αυτό είναι το εκπληκτικό με τον Ίψεν. Ότι κάνει μια ψυχογραφία των ανθρώπων. Και δεν είναι μόνο η Έντα, είναι και οι γύρω της. Κάποιοι συγκλίνουν προς τη ζωή και κάποιοι προς το θάνατο. Ο δικός μου χαρακτήρας, η Thea, ρέπει προς το «Θέλω να ζήσω».
Βγάζει μια γλυκιά αφέλεια ο χαρακτήρας…
Ναι, υπάρχει μια αφέλεια. Μια αφέλεια με δόντια όμως. Άμα το καλοσκεφτείς… Αυτό μου άρεσε παρά πολύ. Υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις στο χαρακτήρα. Δεν είναι δηλαδή μία απόχρωση. Έχει χίλιες αποχρώσεις αυτός ο χαρακτήρας. Και επειδή είναι δίπλα στην Έντα… Είναι αυτό που λέμε κιαροσκούρο. Υπάρχει μια αντίθεση μεταξύ των δύο γυναικών, πολύ ενδιαφέρουσα. Και η συνύπαρξή τους επί σκηνής πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν κομμάτια που μπορούν να συγκινήσουν το θεατή.
Κώστας Κούλης
Νομίζω ότι ο καθένας από μας βγάζει πολλές δυνάμεις από μέσα του, όταν κάνει αυτό που του αρέσει. Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με πράγματα που με εκφράζουν. Έχω την πολυτέλεια αυτή. Και - ουσιαστικά - κάθε χρόνο «αναμετριέμαι» με πολλά έργα, είτε ντύνοντάς τα είτε παίζοντας σε αυτά και μ’ αυτό τον τρόπο ξεδιπλώνω όλες τις πτυχές του είναι μου. Και αυτό τελικά είναι μεγάλη ευλογία. Να μπορείς να συνδυάζεις τη δουλειά σου με προσωπική εξέλιξη. Κάθε χρόνο βάζεις ένα στοίχημα και προσπαθείς να είσαι αντάξιος του κέρδους που θέλεις να έχεις. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κάνω ένα επάγγελμα… Δύο επαγγέλματα, τρία…
Είκοσι…
(γελάει) Όπως πολλοί από μας. Η εποχή επιβάλλει να ανακαλύψεις πολλούς εαυτούς. Είναι μια δύσκολη εποχή και στις δύσκολες εποχές μπαίνουμε στη διαδικασία να αναμετριόμαστε με πολλά πράγματα και να βγαίνουμε νικητές. Αυτό είναι ένα κέρδος, μέσα σε όλο αυτό το γενικό χαμό. Πιστεύω ότι μέσα στην παρακμή μπορείς να ακμάσεις κανονικά κι αυτό γιατί θέλεις να ζήσεις όμορφα. Και αυτό είναι το θέλω μου.
Όλο αυτό με τη δημιουργία κοστουμιών… Το είχες από πριν, πριν γίνεις ηθοποιός. Πώς εξελίχθηκε;
Κοίτα… από πολύ μικρή… Έχω δυο γονείς που μου προσέφεραν από πολύ νωρίς ερεθίσματα για το θέατρο. Είναι δύο άνθρωποι που μοχθούσαν για το θέατρο, αλλά με πολλή χαρά. Με πολλή αγάπη. Και αυτό προφανώς μου μετέδωσαν. Από πολύ μικρή ήμουν στα καμαρίνια και τους έβλεπα.
Ήταν ο φυσικός σου χώρος…
Ακριβώς! Αυτό έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Από κει και πέρα, το παράδειγμα των ίδιων μου των γονιών… Έβλεπα δυο ανθρώπους που δεν πάλευαν για το εξώφυλλο αλλά για την ίδια την εξέλιξή τους, στο στίβο αυτού που υπηρετούσαν. Αυτού που είχαν επιλέξει να διανύσουν. Από κει ξεκίνησε. Υποδόρια άρχισε να επιδρά όλο αυτό. Μετά, στην εφηβεία, ήμουν στη θεατρική ομάδα που είχε ιδρύσει η μητέρα μου, μαζί με παρά πολλούς εφήβους. Τους «Ρακοσυλλέκτες»… Και εκεί το ανακάλυψα. Ζωγράφιζα από μικρή, εννοείται. Ο χορός και η ζωγραφική ήταν οι δυο μεγάλες μου αγάπες. Οπότε, από τη στιγμή που μπήκα στη θεατρική ομάδα και τη διαδικασία να φτιάξω κοστούμια για τους συνομήλικούς μου, εκεί άρχισε αυτή η επιθυμία μου να γίνεται ανάγκη τελικά. Μου άρεσε παρά πολύ να ασχολούμαι με τα κοστούμια και τα σκηνικά των παραστάσεών μας. Και τα φτιάχναμε εμείς, οι έφηβοι! Ξεκίνησε όλο αυτό σαν παιχνίδι και με ακολουθεί. Ακόμα και τώρα. Μ’ αρέσει να «παίζω» με τη ζωή μου, με την τέχνη μου. Μ’ αρέσει κάθε χρόνο να ξεκινάω από την αρχή, να δημιουργώ Σύμπαντα και περιβάλλοντα, κάθε φορά με καινούργια διάθεση και διαφορετική ματιά. Είναι μεγάλο πράγμα για μένα να ασχολούμαι τόσα χρόνια με τα σκηνικά και τα κοστούμια στις παραστάσεις μας, που απευθύνονται σε παιδιά όλων των ηλικιών. Πιστεύω ότι το θέατρο δεν μοιράζεται σε παιδικό θέατρο και θέατρο για μεγάλους. Είναι «ολόκληρο», υπάρχει μια ολότητα, μια διεύρυνση του πνεύματος, όταν βλέπουμε μία παράσταση. Αυτό θέλω και αυτό υπηρετώ. Απλά, το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά, έχει πιο ιδιαίτερα πράγματα. Το να ντύνεις ένα παραμύθι, σου δίνει μια παλέτα μπροστά σου απίστευτα πλούσια. Και υπάρχει και μια ανάγκη. Η φαντασία να ξεπεράσει την πραγματικότητα. Και αυτό έχει μια μαγεία…
Και αυτό είναι και το στοίχημά σου, έτσι;
Ναι! Αυτή η μαγεία με ενδιαφέρει. Είτε για το θέατρο που απευθύνεται στα παιδιά είτε στους μεγάλους. Η μαγεία είναι αυτή που διέπει όλη τη δημιουργία… Δεν γίνεται να μην ασχοληθείς με αυτό και να μην εξερευνάς…
Έρχεται λοιπόν η στιγμή που θα συζητήσετε για την καινούργια σεζόν, την καινούργια χρονιά και τις παραστάσεις που θα ανεβάσετε. Έρχεται η Κάρμεν Ρουγγέρη και λέει «Θα ανεβάσουμε αυτό και αυτό». Και μετά… ματώνετε; Κουβέντα και brainstorming με τις ώρες;
(Γελάει) Όχι, όχι… Έχουμε αποκτήσει έναν κώδικα μεταξύ μας, με την Κάρμεν… Και η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο αβίαστα και έχουν μια ροή. Στην αρχή υπήρχε μια αγωνία δικής της, γιατί ήμουν πολύ μικρή και μου εμπιστεύθηκε πολλές ευθύνες από νεαρή ηλικία. Αυτό ήταν πού σημαντικό για μένα, γιατί όταν έχεις ευθύνες από τρυφερή ηλικία… Ήμουν η πιο μικρή σκηνογράφος στο Ηρώδειο! Αυτή η εμπιστοσύνη που μου έδειξε, με δυνάμωσε. Μετά τις αλλεπάλληλες μικρές νίκες, κατέκτησα την εμπιστοσύνη της. Τώρα η συνεργασία ρέει. Και όταν ρέει… Σε ελευθερώνει! Και όταν υπάρχει ελευθερία, υπάρχει λύτρωση και χαρά. Σε κάθε έργο. Νιώθω ότι λέμε λίγα και κάνουμε πολλά. Δεν χρειάζονται συζητήσεις επί συζητήσεων. Και αυτό που συμβαίνει που με τους καλούς συνεργάτες. Γιατί έχουμε έναν πυρήνα συνεργατών. Ο Πέτρος Γάλιας, ο Αντώνης Δελαπόρτας, ο Ανδρέας Κουλουμπής… Η Έρρικα Αλαμάνου, που είναι η βοηθός μου, η μοδίστρα μας, η κυρία Τζομπανάκη… Υπάρχει ένας πολύ κοινός κώδικας που διευκολύνει. Συνηθίζω να λέω ότι η αγάπη διευκολύνει τα πάντα. Και όταν η αγάπη συνυπάρχει με την εκτίμηση και την αλληλοεκτίμηση, τότε γίνονται θαύματα. Με τους συνεργάτες μου αυτό επιδιώκω. Να υπάρχει μια τέτοια σχέση. Γιατί κι εμείς δεν παραμένουμε ίδιοι. Μέρα με τη μέρα αφήνουμε κομμάτια του εαυτού μας πίσω μας και ανακαλύπτουμε καινούργια κομμάτια. Αυτό θέλω! Και όταν υπάρχει κοινή κοσμοθεωρία στους γύρω μου, όπως υπάρχει με την Κάρμεν… Δεν σκεφτόμαστε «Α, τι κάναμε πριν πέντε χρόνια; Για πάμε να δούμε τι έχουμε στο ντουλάπι»… Όχι. Υπάρχει συνεχής αναζήτηση. Αυτός είναι ο θησαυρός…
Η μετάβαση προς τη σκηνοθεσία ήταν το πλέον φυσιολογικό βήμα;
Κοίτα… Η σκηνοθεσία απαιτεί μία συνολική ματιά. Και πριν γίνει η συν-σκηνοθεσία, υπήρχε μια γενική πλεύση. Έχω μαθητεύσει στην Κάρμεν και πάντα συζητούσαμε για το τι θα κάνουμε. Δεν ήταν κάτι σαν «Έχουμε αποφασίσει, θα κάνουμε αυτό, αυτό κι αυτό. Βρες τώρα τα χρώματα». Κάναμε μια συζήτηση, αλλά χωρίς πολλά πολλά. Η σκηνοθεσία απαιτεί σύμπλευση δυνάμεων, που σιγά-σιγά θεωρώ ότι αρχίζω και κατέχω. Δεν μου αρέσει το one-woman-show. Μου αρέσει η ομάδα, η ομαδική δουλειά και θεωρώ ότι το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και αυτό είναι η γοητεία του. Θα μπορούσα να έχω γίνει ζωγράφος, μου αρέσει παρά πολύ να ζωγραφίζω. Έχω περάσει και από την Καλών Τεχνών. Αλλά για μένα ήταν θα ήταν κάτι πολύ πιο μοναχικό, που δεν με γοήτευε τόσο τελικά. Ενώ το να φτιάχνω ένα ζωντανό πίνακα μαζί με άλλους, συν-δημιουργούς… Γιατί οι ηθοποιοί είναι συν-δημιουργοί. Τα φώτα, τα υφάσματα… Όλα αυτά συν-δημιουργούν. Για παράδειγμα, φέτος, η Αργοναυτική Εκστρατεία… Θέλαμε να δείξουμε ένα Σύμπαν γαλανό. Θέλαμε να τονίσουμε το ταξίδι… Είναι η θάλασσα, είναι ο άνεμος, είναι μια «ελαφράδα» που ήθελα να δείξω, σαν ενδυματολόγος. Από εκεί και πέρα όμως αλληλοεπιδρώ με τους συνεργάτες μου και δημιουργούμε μαζί μία παράσταση με πολλή αγάπη.
Το παιδί έχει τη φήμη ότι είναι «δύσκολος θεατής», γιατί είναι πάντα ειλικρινές. Πόσο σε ιντριγκάρει αυτό;
Το παιδί είναι απαιτητικό. Και καλά κάνει! Είναι ο πιο γενναιόδωρος κριτής αν του δοθείς και ο πιο αδέκαστος κριτής αν καταλάβει ότι δεν είσαι «εκεί» γι’ αυτό, εκατό τοις εκατό. Απαιτεί μια προσφορά το παιδί. Ένα δόσιμο ολοκληρωτικό, που με λυτρώνει όταν το κάνω. Έτσι κι αλλιώς, σε ό,τι κάνω, δίνομαι ολοκληρωτικά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι αυτό που δίνεις το παίρνεις πίσω τρίδιπλα, τετράδιπλα, πεντάδιπλα, εξάδιπλα… (γελάει) Παίζουμε για τα παιδιά και αυτό που εισπράττουμε πραγματικά είναι μεγάλη αγάπη. Καταλαβαίνεις ότι έχεις προσφέρει κάτι που θα το συντροφεύει για όλη του τη ζωή. Μου έχει συμβεί πολλές φορές να έρχονται παιδιά έφηβα και να μου λένε ότι θυμούνται τις παραστάσεις που είχαν δει σαν παιδιά. Ή παιδιά που έχουν περάσει στην Καλών Τεχνών και μου λένε ότι επηρεάστηκαν από τα χρώματα που ανέδυαν οι παραστάσεις και αποφάσισαν ότι αυτό θέλουν να κάνουν! Είναι πολύ σημαντικό να βάζει ο καθένας το λιθαράκι του για να γίνει κάτι πολύ όμορφο.
Πέρα από τα θαυμαστά που κάνετε στο θέατρο Κιβωτός και στο Ίδρυμα Κακογιάννης, σε χαρήκαμε και σαν ηθοποιό στο «Έντα Γκάμπλερ», στο Θέατρο κάτω από τη γέφυρα. Είχα δει το έργο πολύ παλιά, ήλθα τώρα και είδα ένα άλλο έργο. Το κάνατε ένα άλλο πράγμα…
(Γελάει) Κοίτα, αυτό είναι και το μαγικό με το θέατρο. Το ίδιο έργο, στους αιώνες (γέλια), ο κάθε καλλιτέχνης και η κάθε καλλιτέχνις, το προσεγγίζουν με τη δική τους αίσθηση και ματιά. Και κακά τα ψέματα… Ένα σύγχρονο ανέβασμα έχει πίσω του όλα τα προηγούμενα. Πιστεύω ότι κουβαλάμε ένα άρωμα από παλιά, αλλά αυτό που έχουμε σαν ηθοποιοί, σαν άνθρωποι του τώρα, δεν μπορεί να μην βγει επί σκηνής. Ο Γιάννης Δρίτσας προσέγγισε το έργο, γιατί εκείνος μας έδωσε το στίγμα στην αρχή, με έναν τρόπο πολύ άμεσο, πολύ γρήγορο, πολύ αληθινό και εμείς πήραμε τη σκυτάλη από το σκηνοθέτη μας. Και επειδή η ομάδα έδεσε, επειδή υπήρχε καλή χημεία μεταξύ μας, καλπάζουμε με πολλή χαρά. Είναι σημαντικό να συναντιέσαι με ανθρώπους που έχουν το ίδιο θέλω. Έχουμε το στόχο να συγκινήσει η παράστασή μας το κοινό με όλους τους τρόπους. Μέσα από το γέλιο, το χαμόγελο, το πάγωμα… Αυτό είναι το εκπληκτικό με τον Ίψεν. Ότι κάνει μια ψυχογραφία των ανθρώπων. Και δεν είναι μόνο η Έντα, είναι και οι γύρω της. Κάποιοι συγκλίνουν προς τη ζωή και κάποιοι προς το θάνατο. Ο δικός μου χαρακτήρας, η Thea, ρέπει προς το «Θέλω να ζήσω».
Βγάζει μια γλυκιά αφέλεια ο χαρακτήρας…
Ναι, υπάρχει μια αφέλεια. Μια αφέλεια με δόντια όμως. Άμα το καλοσκεφτείς… Αυτό μου άρεσε παρά πολύ. Υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις στο χαρακτήρα. Δεν είναι δηλαδή μία απόχρωση. Έχει χίλιες αποχρώσεις αυτός ο χαρακτήρας. Και επειδή είναι δίπλα στην Έντα… Είναι αυτό που λέμε κιαροσκούρο. Υπάρχει μια αντίθεση μεταξύ των δύο γυναικών, πολύ ενδιαφέρουσα. Και η συνύπαρξή τους επί σκηνής πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν κομμάτια που μπορούν να συγκινήσουν το θεατή.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
