Αντί επιλόγου: ανεβήκαμε στη σκηνή. Η Εβελίνα απαθανάτισε και εγώ μίλησα με τα παιδιά. Να μας πει το κάθε ένα από μια κουβέντα για το πώς αισθάνεται που πρωταγωνιστεί. «Πετάμε απλά ατάκες»; Όχι ακριβώς. «Λέει ο καθένας αυτό που θέλει να πει». Ναι, λέει το όνειρό του μη σου πω. Τι σου βγάζει αυτή η παράσταση; «Λύτρωση». «Κάθαρση». Ο Φίλιους είπε «Γυναίκες», αλλά απλά εστίασε στο ρόλο. Ή μήπως όχι; «Έχουμε μπει στο ρεύμα και μας πάει». Αυτό να λέγεται, με τόση δουλειά που έχετε ρίξει. «Καύλα»! Θα συμφωνήσω οκτακόσια τα εκατό. Το πάθος των παιδιών δεν μπορεί να καταταχθεί με «φιλολογικούς» όρους. «Πόνος». Τι είναι αυτό που συνεπήρε την ομάδα των ηθοποιών; «Είναι ευλογία να είσαι σ’ αυτή την παράσταση και να έχεις τέτοιους συνεργάτες». Τι είναι αυτό που μπορεί να μην μας πέρασε καν από το μυαλό; «Νιώθω σαν να κάνω δεύτερο στρατιωτικό, απ’ το γέλιο που έχω ρίξει». Πώς ρεζουμάρεται ό,τι είδαμε στη σκηνή; «Έχει βγει η πιο σκληρή δουλειά με τον πιο εύκολο τρόπο». Τι χαρακτηρίζει τον αέρα του έργου; «Αυτή η παράσταση είναι μια ανάσα». Τα παιδιά ζωγράφισαν τον καμβά. Με μεγάλη ευκολία. Και χωρίς κανένα σκεύος…
Κώστας Κούλης
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη