 |
Συνέντευξη με το Γιώργο Νανούρη
- Πληροφοριακά Στοιχεία
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2018 22:31
Ένας νέος άνθρωπος (με μεγάλη μάλιστα υπηρεσία στο χώρο), ηθοποιός και σκηνοθέτης, παίρνει στα χέρια του το κείμενο του Wesker, το μεταφράζει, το επιμελείται και το ανεβάζει με ένδεκα φρέσκα πρόσωπα. Και εγένετο «Κουζίνα». Βλέποντας την παράσταση αισθανθήκαμε πως κάτι μεγάλο γεννιέται. Θες η ποιότητα και το πάθος των ηθοποιών, θες το ίδιο το έργο, θες η τρομερή δουλειά που έχει γίνει για να ανέβει όλο αυτό έτσι όπως το θαυμάσαμε, η παράσταση αυτή έχει δώσει εξετάσεις, έχει περάσει με άριστα και από δω και πέρα μόνο γοητεύει. Ο Γιώργος Νανούρης, ο άνθρωπος που δούλεψε άπειρες ώρες για να αποδώσει, να στήσει, να στελεχώσει και να δρέψει τώρα πια, βρίσκεται κοντά μας. Μας μιλάει για την παράσταση, για το πώς δούλεψε αυτή η υπέροχη ομάδα του και για τη μαγεία που μπορεί να κρύβεται πίσω από ενορχηστρωμένα χτυπήματα σκευών μαγειρικής. Πολλά ευχαριστώ στην Ελίνα Λαζαρίδου από τα Αθηναϊκά Θέατρα, που φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Πώς ήλθε η ιδέα;
Είναι ένα πολύ γνωστό έργο στους θεατρικούς κύκλους, ακριβώς γιατί έχει παιχτεί πολύ. Στην πραγματικότητα έχει είκοσι οκτώ ρόλους, όχι ένδεκα. Ήταν πάντα δύσκολο εγχείρημα να ανέβει. Επειδή είναι μεγάλη παραγωγή. Ξέρω ότι παλιά εδώ είχαν γίνει κάποια εγχειρήματα, αλλά δεν ανέβηκε τελικά. Οπότε τώρα ψάχνοντας, κάπως ξαναβρέθηκε μπροστά μου…
Το έχετε δει έξω;
Όχι, δεν το έχω δει ποτέ. Τα τελευταία χρόνια κάνω παραστάσεις με ένα ή δύο ανθρώπους και ένιωσα κάποια στιγμή ότι θέλω να κάνω κάτι με περισσότερο κόσμο. Καθαρά για μένα. Κάπως να δοκιμαστώ εγώ και σε κάτι άλλο. Οπότε αυτό το έργο προσφερόταν. Επίσης, ήθελα να κάνω κάτι με καινούργια παιδιά… Και για μένα, για να ξανατροφοδοτηθεί όλο αυτό το πάθος για πρόβα, με την ενέργεια που έχουν οι καινούργιο άνθρωποι στη δουλειά, αλλά και ως μια μικρή ανταπόδοση απέναντι στα καλά που μου έχει φέρει η ζωή τα τελευταία χρόνια, ότι κι εγώ, με τη σειρά μου, το καλό που μου έρχεται πρέπει να το μοιράζομαι. Γιατί υπάρχει πολύ καλό εκεί έξω και κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να του δίνουμε χώρο. Κάποια από τα παιδιά εδώ παίζουν για πρώτη φορά στο θέατρο. Όλοι αυτοί λόγοι με έκαναν να θέλω να το κάνω και ευτυχώς που δέχτηκαν και οι παραγωγοί και τους άρεσε η ιδέα.
Η προσαρμογή πόσο δύσκολη ήταν;
Παρά πολύ…
Γιατί το να έχεις είκοσι οκτώ ρόλους και να τους πας στους ένδεκα…
Ήταν παρά πολύ. Εγώ συνήθως ανεβάζω κείμενα που δεν είναι γραμμένα για θέατρο και τα διασκευάζω. Όμως εδώ ήταν τελείως διαφορετικός ο τρόπος δουλειάς γιατί έπρεπε να μειώσω τους ρόλους. Να τους μειώσω παραπάνω από το μισό. Αυτή είναι μία άλλου είδους διασκευή και αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να το μεταφράσω μόνος μου. Αφενός γιατί είναι γραμμένο σε μία καθομιλουμένη γλώσσα, δεν είναι σε κάποια Ελισαβετιανή «διάλεκτο», με ειδικές απαιτήσεις… Αφετέρου, γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να μπω από την αρχή πολύ βαθιά στο κείμενο, ακριβώς επειδή με περίμενε όλη αυτή η δουλειά. Οπότε ήθελα από την αρχή να είμαι χωμένος μέσα σ’ αυτό και όχι να μου έλθει κάτι έτοιμο, που θα έπρεπε να γνωρίσω. Όσο το μετέφραζα, δοκίμαζα στο μυαλό μου ιδέες για το ποιοι ρόλοι θα συμπτυχθούν, τι θα φύγει, τι θα μείνει. Γιατί, στην πραγματικότητα, είναι όλο το έργο, αυτούσιο. Έχει δοθεί πολύ προσοχή να γεμίζουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους. Εκεί ήταν η μεγάλη δυσκολία.
Η εκπληκτική ιδέα με τον Άγγλο ήταν δική σου καθαρά;
Ναι… Στο έργο παίζουν μετανάστες έτσι κι αλλιώς. Εγώ θα έπρεπε να βρω αντιστοιχία, γιατί έχει μεταφερθεί και λίγο στην ελληνική πραγματικότητα το έργο… Οπότε έψαχνα ηθοποιούς που είναι ξένοι… Και επειδή ο συγκεκριμένος ηθοποιός είναι και Άγγλος… για την ακρίβεια είναι Ελληνό-Άγγλο-Γερμανός. Έχει τρεις καταγωγές.
Όσον αφορά την «ενορχήστρωση»… Είναι απίστευτη η ταχύτητα της εκφοράς του λόγου και η ανταπόκριση των ηθοποιών. Και είναι, βέβαια, απίστευτη και η ενορχήστρωση στα «κρουστά», τα σκεύη της κουζίνας, σε διάφορες σκηνές. Πόσο δύσκολο ή πόσο εύκολο ήταν;
Ήταν αφάνταστα δύσκολο… Αφάνταστα κουραστικό και αφάνταστα ριψοκίνδυνο. Η πρώτη ιδέα ήταν αυτή, από την αρχή. Ότι θα το κάνω όλο ρυθμικό. Όταν έκανα την οντισιόν πέντε μήνες πριν, έψαχνα να βρω παιδιά που να το έχουν με το ρυθμό. Γιατί η βασική ιδέα ήταν να γίνει όλο αυτό με μια ρυθμολογία. Τόσο με τις κατσαρόλες όσο και με την εκφορά του λόγου. Όλη η παράσταση ακολουθεί… είναι ουσιαστικά μια χορογραφία. Είχα πει στην παραγωγή ότι έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου, θέλω να το επιχειρήσω μόνος μου. Και αν δεν τα καταφέρω μόνος μου, θα φέρουμε ανθρώπους. Ευτυχώς, επειδή τα παιδιά είναι πολύ καλό υλικό, το κάναμε όλοι μαζί, ψάχνοντας, δοκιμάζοντας ήχους, ρυθμούς. Κυριολεκτικά έχουν ματώσει κάποια από τα παιδιά τα χέρια τους από τις πολλές προσπάθειες. Κλειστήκαμε από τις 15 Ιουνίου εδώ μέσα και δεν βγήκαμε παρά μόνο για δέκα μέρες…
Κάθε μέρα, έτσι;
Ναι, κάθε μέρα. Έξι φορές την εβδομάδα. Και ευτυχώς, νομίζω ότι τα καταφέραμε.
Αυτό το έργο είναι στην ουσία μια ηχηρή σφαλιάρα απέναντι στο ρατσισμό και σε κάθε μορφή του. Είναι αυτό που συγκίνησε περισσότερο, για να ξεκινήσει η ενασχόληση με το έργο;
Αρχικά με ενδιέφεραν, πριν διαβάσω το έργο, οι συνθήκες της κουζίνας. Ήταν κάτι που με ενδιέφερε παρά πολύ. Μου άρεσε πολύ το ότι αυτός ο άνθρωπος είχε βάλει τους ήρωές του κλεισμένους σε μία κουζίνα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε εργασιακός χώρος, αλλά η κουζίνα με εξίταρε παρά πολύ. Όταν το διάβασα… Ενώ γράφτηκε πριν από εξήντα χρόνια, μιλάει για πράγματα σαν να γράφτηκε χθες. Είναι τρομερό! Το ότι είναι τόσο επίκαιρο και το ότι θίγει λίγο από όλα αυτά τα θέματα… Μιλάει για όσα μιλάμε σήμερα εμείς.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ;
Δεν ξέρουμε. Μέχρι όσο θέλει ο κόσμος… Υπάρχει ένα πλάνο για όλη τη σεζόν. Αν πάει καλά, ναι… Εγώ πάντα κρατάω μικρό καλάθι.
Όλη αυτή η ένταση που βλέπουμε πάνω στη σκηνή… Πώς βγήκε στις πρόβες; Πώς κύλησε η προετοιμασία;
Πολύ κουραστικά, ειδικά για τα παιδιά. Όλη η παράσταση είναι στην πραγματικότητα ένα παζλ, από πολύ μικρές ενότητες. Κάθε μία για να δουλευτεί ήθελε απίστευτες ώρες. Και μετά έπρεπε να ενώσουμε την κάθε σκηνή και όλο αυτό να φαίνεται ενιαίο. Είχε γέλιο, είχε κούραση, αλλά νομίζω ότι δεθήκαμε παρά πολύ. Γίναμε μια ομάδα πολύ ομοιογενής, ενώ τα παιδιά προέρχονται από διαφορετικές σχολές το καθένα… Τώρα τους βλέπεις, ότι είναι όλα πολύ καλά και εξίσου δοτικά. Έπρεπε να γίνουμε ομάδα, δεν γινόταν αλλιώς…
Είστε πολύ καιρό στο χώρο, αν και νεότατος…
Είμαι δεκαοκτώ χρόνια στη δουλειά…
Είναι μια ολόκληρη ζωή τα δεκαοκτώ χρόνια. Τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο στο θέατρο και τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο;
Νομίζω πως τα πράγματα που σε ενοχλούν και σε ενθουσιάζουν στη δουλειά σου είναι εκείνα που σε ενοχλούν και ενθουσιάζουν στη ζωή σου. Αυτό που θες είναι οι άνθρωποι να είναι συνεπείς σε αυτό που έχεις συμφωνήσει, να είναι όσο το δυνατόν ευγενικοί και να μην σου δημιουργούν προβλήματα. Ούτε εσύ να δημιουργείς προβλήματα σ’ αυτούς. Αν συμβαίνει αυτό, νομίζω πως θα είμαστε εντάξει. Δηλαδή, ο καθένας στο μικρόκοσμό του, προετοιμασμένος γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσει. Είτε αυτό είναι οι συνάδελφοί του είτε η ίδια η δουλειά του… Εγώ στο θέατρο είμαι μοναχικός. Έχω τη χαρά να κάνω τα πράγματα που φαντάζομαι, που αυτό είναι τύχη πολλή… Είναι ευλογία και αυτό θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω. Χωρίς να χρειάζεται να ασχοληθώ με τα «γύρω-γύρω» της δουλειάς. Προτιμώ να είμαι κλεισμένος εδώ μέσα και να δοκιμάζω αυτό που θέλω να κάνω.
Αντί επιλόγου: ανεβήκαμε στη σκηνή. Η Εβελίνα απαθανάτισε και εγώ μίλησα με τα παιδιά. Να μας πει το κάθε ένα από μια κουβέντα για το πώς αισθάνεται που πρωταγωνιστεί. «Πετάμε απλά ατάκες»; Όχι ακριβώς. «Λέει ο καθένας αυτό που θέλει να πει». Ναι, λέει το όνειρό του μη σου πω. Τι σου βγάζει αυτή η παράσταση; «Λύτρωση». «Κάθαρση». Ο Φίλιους είπε «Γυναίκες», αλλά απλά εστίασε στο ρόλο. Ή μήπως όχι; «Έχουμε μπει στο ρεύμα και μας πάει». Αυτό να λέγεται, με τόση δουλειά που έχετε ρίξει. «Καύλα»! Θα συμφωνήσω οκτακόσια τα εκατό. Το πάθος των παιδιών δεν μπορεί να καταταχθεί με «φιλολογικούς» όρους. «Πόνος». Τι είναι αυτό που συνεπήρε την ομάδα των ηθοποιών; «Είναι ευλογία να είσαι σ’ αυτή την παράσταση και να έχεις τέτοιους συνεργάτες». Τι είναι αυτό που μπορεί να μην μας πέρασε καν από το μυαλό; «Νιώθω σαν να κάνω δεύτερο στρατιωτικό, απ’ το γέλιο που έχω ρίξει». Πώς ρεζουμάρεται ό,τι είδαμε στη σκηνή; «Έχει βγει η πιο σκληρή δουλειά με τον πιο εύκολο τρόπο». Τι χαρακτηρίζει τον αέρα του έργου; «Αυτή η παράσταση είναι μια ανάσα». Τα παιδιά ζωγράφισαν τον καμβά. Με μεγάλη ευκολία. Και χωρίς κανένα σκεύος…
Κώστας Κούλης
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
Πώς ήλθε η ιδέα;
Είναι ένα πολύ γνωστό έργο στους θεατρικούς κύκλους, ακριβώς γιατί έχει παιχτεί πολύ. Στην πραγματικότητα έχει είκοσι οκτώ ρόλους, όχι ένδεκα. Ήταν πάντα δύσκολο εγχείρημα να ανέβει. Επειδή είναι μεγάλη παραγωγή. Ξέρω ότι παλιά εδώ είχαν γίνει κάποια εγχειρήματα, αλλά δεν ανέβηκε τελικά. Οπότε τώρα ψάχνοντας, κάπως ξαναβρέθηκε μπροστά μου…
Το έχετε δει έξω;
Όχι, δεν το έχω δει ποτέ. Τα τελευταία χρόνια κάνω παραστάσεις με ένα ή δύο ανθρώπους και ένιωσα κάποια στιγμή ότι θέλω να κάνω κάτι με περισσότερο κόσμο. Καθαρά για μένα. Κάπως να δοκιμαστώ εγώ και σε κάτι άλλο. Οπότε αυτό το έργο προσφερόταν. Επίσης, ήθελα να κάνω κάτι με καινούργια παιδιά… Και για μένα, για να ξανατροφοδοτηθεί όλο αυτό το πάθος για πρόβα, με την ενέργεια που έχουν οι καινούργιο άνθρωποι στη δουλειά, αλλά και ως μια μικρή ανταπόδοση απέναντι στα καλά που μου έχει φέρει η ζωή τα τελευταία χρόνια, ότι κι εγώ, με τη σειρά μου, το καλό που μου έρχεται πρέπει να το μοιράζομαι. Γιατί υπάρχει πολύ καλό εκεί έξω και κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να του δίνουμε χώρο. Κάποια από τα παιδιά εδώ παίζουν για πρώτη φορά στο θέατρο. Όλοι αυτοί λόγοι με έκαναν να θέλω να το κάνω και ευτυχώς που δέχτηκαν και οι παραγωγοί και τους άρεσε η ιδέα.
Η προσαρμογή πόσο δύσκολη ήταν;
Παρά πολύ…
Γιατί το να έχεις είκοσι οκτώ ρόλους και να τους πας στους ένδεκα…
Ήταν παρά πολύ. Εγώ συνήθως ανεβάζω κείμενα που δεν είναι γραμμένα για θέατρο και τα διασκευάζω. Όμως εδώ ήταν τελείως διαφορετικός ο τρόπος δουλειάς γιατί έπρεπε να μειώσω τους ρόλους. Να τους μειώσω παραπάνω από το μισό. Αυτή είναι μία άλλου είδους διασκευή και αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να το μεταφράσω μόνος μου. Αφενός γιατί είναι γραμμένο σε μία καθομιλουμένη γλώσσα, δεν είναι σε κάποια Ελισαβετιανή «διάλεκτο», με ειδικές απαιτήσεις… Αφετέρου, γιατί ένιωθα ότι έπρεπε να μπω από την αρχή πολύ βαθιά στο κείμενο, ακριβώς επειδή με περίμενε όλη αυτή η δουλειά. Οπότε ήθελα από την αρχή να είμαι χωμένος μέσα σ’ αυτό και όχι να μου έλθει κάτι έτοιμο, που θα έπρεπε να γνωρίσω. Όσο το μετέφραζα, δοκίμαζα στο μυαλό μου ιδέες για το ποιοι ρόλοι θα συμπτυχθούν, τι θα φύγει, τι θα μείνει. Γιατί, στην πραγματικότητα, είναι όλο το έργο, αυτούσιο. Έχει δοθεί πολύ προσοχή να γεμίζουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους. Εκεί ήταν η μεγάλη δυσκολία.
Η εκπληκτική ιδέα με τον Άγγλο ήταν δική σου καθαρά;
Ναι… Στο έργο παίζουν μετανάστες έτσι κι αλλιώς. Εγώ θα έπρεπε να βρω αντιστοιχία, γιατί έχει μεταφερθεί και λίγο στην ελληνική πραγματικότητα το έργο… Οπότε έψαχνα ηθοποιούς που είναι ξένοι… Και επειδή ο συγκεκριμένος ηθοποιός είναι και Άγγλος… για την ακρίβεια είναι Ελληνό-Άγγλο-Γερμανός. Έχει τρεις καταγωγές.
Όσον αφορά την «ενορχήστρωση»… Είναι απίστευτη η ταχύτητα της εκφοράς του λόγου και η ανταπόκριση των ηθοποιών. Και είναι, βέβαια, απίστευτη και η ενορχήστρωση στα «κρουστά», τα σκεύη της κουζίνας, σε διάφορες σκηνές. Πόσο δύσκολο ή πόσο εύκολο ήταν;
Ήταν αφάνταστα δύσκολο… Αφάνταστα κουραστικό και αφάνταστα ριψοκίνδυνο. Η πρώτη ιδέα ήταν αυτή, από την αρχή. Ότι θα το κάνω όλο ρυθμικό. Όταν έκανα την οντισιόν πέντε μήνες πριν, έψαχνα να βρω παιδιά που να το έχουν με το ρυθμό. Γιατί η βασική ιδέα ήταν να γίνει όλο αυτό με μια ρυθμολογία. Τόσο με τις κατσαρόλες όσο και με την εκφορά του λόγου. Όλη η παράσταση ακολουθεί… είναι ουσιαστικά μια χορογραφία. Είχα πει στην παραγωγή ότι έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου, θέλω να το επιχειρήσω μόνος μου. Και αν δεν τα καταφέρω μόνος μου, θα φέρουμε ανθρώπους. Ευτυχώς, επειδή τα παιδιά είναι πολύ καλό υλικό, το κάναμε όλοι μαζί, ψάχνοντας, δοκιμάζοντας ήχους, ρυθμούς. Κυριολεκτικά έχουν ματώσει κάποια από τα παιδιά τα χέρια τους από τις πολλές προσπάθειες. Κλειστήκαμε από τις 15 Ιουνίου εδώ μέσα και δεν βγήκαμε παρά μόνο για δέκα μέρες…
Κάθε μέρα, έτσι;
Ναι, κάθε μέρα. Έξι φορές την εβδομάδα. Και ευτυχώς, νομίζω ότι τα καταφέραμε.
Αυτό το έργο είναι στην ουσία μια ηχηρή σφαλιάρα απέναντι στο ρατσισμό και σε κάθε μορφή του. Είναι αυτό που συγκίνησε περισσότερο, για να ξεκινήσει η ενασχόληση με το έργο;
Αρχικά με ενδιέφεραν, πριν διαβάσω το έργο, οι συνθήκες της κουζίνας. Ήταν κάτι που με ενδιέφερε παρά πολύ. Μου άρεσε πολύ το ότι αυτός ο άνθρωπος είχε βάλει τους ήρωές του κλεισμένους σε μία κουζίνα. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε εργασιακός χώρος, αλλά η κουζίνα με εξίταρε παρά πολύ. Όταν το διάβασα… Ενώ γράφτηκε πριν από εξήντα χρόνια, μιλάει για πράγματα σαν να γράφτηκε χθες. Είναι τρομερό! Το ότι είναι τόσο επίκαιρο και το ότι θίγει λίγο από όλα αυτά τα θέματα… Μιλάει για όσα μιλάμε σήμερα εμείς.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ;
Δεν ξέρουμε. Μέχρι όσο θέλει ο κόσμος… Υπάρχει ένα πλάνο για όλη τη σεζόν. Αν πάει καλά, ναι… Εγώ πάντα κρατάω μικρό καλάθι.
Όλη αυτή η ένταση που βλέπουμε πάνω στη σκηνή… Πώς βγήκε στις πρόβες; Πώς κύλησε η προετοιμασία;
Πολύ κουραστικά, ειδικά για τα παιδιά. Όλη η παράσταση είναι στην πραγματικότητα ένα παζλ, από πολύ μικρές ενότητες. Κάθε μία για να δουλευτεί ήθελε απίστευτες ώρες. Και μετά έπρεπε να ενώσουμε την κάθε σκηνή και όλο αυτό να φαίνεται ενιαίο. Είχε γέλιο, είχε κούραση, αλλά νομίζω ότι δεθήκαμε παρά πολύ. Γίναμε μια ομάδα πολύ ομοιογενής, ενώ τα παιδιά προέρχονται από διαφορετικές σχολές το καθένα… Τώρα τους βλέπεις, ότι είναι όλα πολύ καλά και εξίσου δοτικά. Έπρεπε να γίνουμε ομάδα, δεν γινόταν αλλιώς…
Είστε πολύ καιρό στο χώρο, αν και νεότατος…
Είμαι δεκαοκτώ χρόνια στη δουλειά…
Είναι μια ολόκληρη ζωή τα δεκαοκτώ χρόνια. Τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο στο θέατρο και τι είναι αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο;
Νομίζω πως τα πράγματα που σε ενοχλούν και σε ενθουσιάζουν στη δουλειά σου είναι εκείνα που σε ενοχλούν και ενθουσιάζουν στη ζωή σου. Αυτό που θες είναι οι άνθρωποι να είναι συνεπείς σε αυτό που έχεις συμφωνήσει, να είναι όσο το δυνατόν ευγενικοί και να μην σου δημιουργούν προβλήματα. Ούτε εσύ να δημιουργείς προβλήματα σ’ αυτούς. Αν συμβαίνει αυτό, νομίζω πως θα είμαστε εντάξει. Δηλαδή, ο καθένας στο μικρόκοσμό του, προετοιμασμένος γι’ αυτό που θα αντιμετωπίσει. Είτε αυτό είναι οι συνάδελφοί του είτε η ίδια η δουλειά του… Εγώ στο θέατρο είμαι μοναχικός. Έχω τη χαρά να κάνω τα πράγματα που φαντάζομαι, που αυτό είναι τύχη πολλή… Είναι ευλογία και αυτό θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω. Χωρίς να χρειάζεται να ασχοληθώ με τα «γύρω-γύρω» της δουλειάς. Προτιμώ να είμαι κλεισμένος εδώ μέσα και να δοκιμάζω αυτό που θέλω να κάνω.
Αντί επιλόγου: ανεβήκαμε στη σκηνή. Η Εβελίνα απαθανάτισε και εγώ μίλησα με τα παιδιά. Να μας πει το κάθε ένα από μια κουβέντα για το πώς αισθάνεται που πρωταγωνιστεί. «Πετάμε απλά ατάκες»; Όχι ακριβώς. «Λέει ο καθένας αυτό που θέλει να πει». Ναι, λέει το όνειρό του μη σου πω. Τι σου βγάζει αυτή η παράσταση; «Λύτρωση». «Κάθαρση». Ο Φίλιους είπε «Γυναίκες», αλλά απλά εστίασε στο ρόλο. Ή μήπως όχι; «Έχουμε μπει στο ρεύμα και μας πάει». Αυτό να λέγεται, με τόση δουλειά που έχετε ρίξει. «Καύλα»! Θα συμφωνήσω οκτακόσια τα εκατό. Το πάθος των παιδιών δεν μπορεί να καταταχθεί με «φιλολογικούς» όρους. «Πόνος». Τι είναι αυτό που συνεπήρε την ομάδα των ηθοποιών; «Είναι ευλογία να είσαι σ’ αυτή την παράσταση και να έχεις τέτοιους συνεργάτες». Τι είναι αυτό που μπορεί να μην μας πέρασε καν από το μυαλό; «Νιώθω σαν να κάνω δεύτερο στρατιωτικό, απ’ το γέλιο που έχω ρίξει». Πώς ρεζουμάρεται ό,τι είδαμε στη σκηνή; «Έχει βγει η πιο σκληρή δουλειά με τον πιο εύκολο τρόπο». Τι χαρακτηρίζει τον αέρα του έργου; «Αυτή η παράσταση είναι μια ανάσα». Τα παιδιά ζωγράφισαν τον καμβά. Με μεγάλη ευκολία. Και χωρίς κανένα σκεύος…
Κώστας Κούλης
Φωτό: Εβελίνα Γερακίτη
