Συνέντευξη με το Γιώργο Κοτανίδη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 03 Απριλίου 2019 22:11
Ήταν η πρώτη μας σκέψη μετά το πέρας της παράστασης «Το Δείπνο». Παρατηρώντας το Γιώργο Κοτανίδη πάνω στη σκηνή, σε ρόλο αφηγητή και παράλληλα στο ρόλο του μετρ στο πολυτελές εστιατόριο που δειπνούν τα δύο ζευγάρια, γνωρίζαμε ότι αυτός θα ήταν η επόμενη κίνησή μας. Μερικές ημέρες μετά συναντηθήκαμε με το σπουδαίο ηθοποιό και μιλήσαμε για το έργο, μία απίστευτη ιστορία που συγκλονίζει κάθε φορά που επαναλαμβάνεται επί σκηνής. Ο ρόλος του καθενός, η κάθαρση που σε αυτή την περίπτωση δεν… Ο Μεφιστοφελής μετρ και η παραπέρα ματιά και τροφή για σκέψη. Ήταν απλά απολαυστικός, είναι ένας άνθρωπος που καταπιάνεται με πολλά πράγματα και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία! Σε όλα!
Όταν σας έγινε εκείνο το τηλεφώνημα… «Πάμε να το κάνουμε»; Πώς ακριβώς αντιδράσατε; Το είχατε διαβάσει, το είχατε ήδη αποφασίσει;
Έχει ενδιαφέρον… Γιατί με πήρε ο Στέλιος (σ.σ. Μάινας) πέρσι το Πάσχα… Μου λέει «Να σου στείλω ένα έργο»… Μου το έστειλε. Το διάβασα… Εκεί ο ρόλος μου δεν φαινόταν ιδιαίτερα… Αλλά μου είπε ότι η σκηνοθέτις, η Λίλλυ Μελεμέ, είχε μία αντίληψη ότι αυτός ο μετρ δεν θα είναι ο μετρ που γράφει το κείμενο, που βγαίνει και λέει τα πιάτα. Θα είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος θα είναι λίγο Μεφιστοφελής και θα δίνει μία αίσθηση ότι «εκπροσωπεί» την πολυτελή διατροφή αυτού του εστιατορίου, ενός κόσμου πιο υλικού και πιο διαβολικού λίγο… Κάπως έτσι… Αλλά μου είπε αυτή την κουβέντα. «Μεφιστοφελής». Και συνεννοηθήκαμε. Πήρα ρίσκο! Είχα ένα-δυο άλλα πράγματα, σαν προτάσεις, που ήταν πιο «γεμάτα»… Αλλά μου άρεσε πολύ. Το Στέλιο, που μου έκανε την πρόταση, το συμπαθώ παρά πολύ, είχαμε δουλέψει και παλιά. Και η Λίλλυ, η οποία μου είπε ορισμένα πράγματα και με έμπασε σε ένα νόημα. Παράλληλα, στην αρχή της σεζόν, έκανα μία επανάληψη στο Ζαχαριάδη, που τον είχα κάνει πριν δυο χρόνια… Παράλληλα έκανα πρόβα, το πράγμα προχώρησε και ξεκινήσαμε. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι επικοινωνήσαμε. «Τι θέλεις να κάνεις; Αυτό. Πώς το σκέφτεσαι; Εσύ πώς το σκέφτεσαι; Εγώ το σκέφτομαι έτσι»… Ψάχνοντας και συζητώντας, φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Αποφασίστηκε να κάνω εγώ την αρχή, να λέω την ιστορία, αλλά με το δικό μου τρόπο και στη συνέχεια να μετατρέπομαι σ’ αυτόν που τους υποδέχεται… Να δούμε πώς θα λυθεί αυτή η ιστορία! Το έργο έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί αγγίζει… βάζει ένα καρφί, μια αιχμή στο τι συμβαίνει σήμερα στις κοινωνίες μας. Βέβαια, στη Βόρεια Ευρώπη ήταν πιο παλιά ιστορία, αλλά και εδώ βλέπουμε τι φόνοι γίνονται… αναίτιοι… Έχει περάσει λοιπόν ο κόσμος σε μία φάση τέτοια, που ασχολείται πολύ με τη μνήμη. Έχει αποπνευματοποιηθεί ο κόσμος… Και γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε όσα βλέπουμε. Πώς είναι δυνατόν να γίνονται τόσο σκληροί φόνοι; Τόσοι βιασμοί; Κι από νέα παιδιά… Άρεσε πολύ το έργο, το οποίο το έχει μεταφράσει η Κάτια Σπερελάκη, η σύζυγος του Στέλιου… Και το βασικότερο είναι η επικοινωνία…
Υπήρξε καλή χημεία δηλαδή…
Ναι, υπήρξε πολύ καλή χημεία. Με τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαμε δουλέψει. Με το Λάζαρο (σ.σ. Γεωργακόπουλο) είχαμε κάνει μαζί μια ταινία που είχε πάει στο φεστιβάλ της Βενετίας, του Γιώργου Δρίβα, αλλά και πάλι δεν είχαμε βρεθεί στο ίδιο γύρισμα, ήταν χωριστά. Πραγματικά το χάρηκα! Μπήκε ο καθένας στο ρόλο του… Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν τα παιδιά, να είναι καρφωμένα για σχεδόν δύο ώρες σε ένα τραπέζι. Το κίνησε όσο μπορούσε καλύτερα και η Λίλλυ, αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα… Ό,τι είναι στατικό στο θέατρο, «κάθεται». Αλλά νομίζω ότι βρήκαν παρά πολύ καλά και τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα τη γενική. Και σιγά σιγά φτάνουν προς την κορύφωση, που γίνεται προς το τέλος. Στο «Τι θα κάνουμε»; Θα τους σώσουμε; Και πώς θα τους σώσουμε; Ο πολιτικός λοιπόν, που έχει έναν ορθολογισμό…
Παραδόξως, έχει ήθος…
Ναι! Έχει παραδόξως ένα ήθος, επειδή είναι υπόλογος στην κοινωνία. Αν για τους άλλους αποκαλυφθεί το ζήτημα… θα ξεφωνηθούν… Εδώ όμως μιλάμε για έναν πολιτικό, που είναι σε ακραία κατάσταση. Και δυστυχώς, το ζευγάρι που είναι πιο λαϊκό, κατά κάποιο τρόπο, έχει και τη μεγαλύτερη βία μέσα του. Η βία που κουβαλάει ο πατέρας και δικαιολογεί τη βία του παιδιού του… Και το παιδί που βλέπει ότι είναι συμφιλιωμένος μ’ αυτό και μ’ αυτό ζει…
Και η μητέρα, έτσι;
Η μητέρα… Η μητέρα στο τέλος γίνεται σκληρή, γιατί έχει περάσει διάφορες περιπέτειες με την υγεία της. Έχει βρεθεί απέναντι στο θάνατο, απέναντι στον καρκίνο και μπροστά στον κίνδυνο να χάσει το παιδί της, γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Είναι ζόρι όλο αυτό και βάζει και δίλημμα στους θεατές. «Εσύ τι θα έκανες»;
Η μάνα που γίνεται λέαινα δηλαδή…
Ναι! Η μάνα που είναι να χάσει το παιδί της… Δεν είναι εύκολο πράγμα… Η άποψη του πολιτικού «Να πούμε την αλήθεια, να δικαστούν και να επιστρέψουν κάποια στιγμή στην κοινωνία»… Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Η κάλυψη όμως ενός φόνου μπορεί να οδηγήσει σε δεύτερο. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Για μένα, ο ρόλος μου, έτσι όπως εξελίχθηκε, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκανα πριν.
Τίνος ιδέα ήταν αυτό;
Ποιο;
Έχει ενδιαφέρον… Γιατί με πήρε ο Στέλιος (σ.σ. Μάινας) πέρσι το Πάσχα… Μου λέει «Να σου στείλω ένα έργο»… Μου το έστειλε. Το διάβασα… Εκεί ο ρόλος μου δεν φαινόταν ιδιαίτερα… Αλλά μου είπε ότι η σκηνοθέτις, η Λίλλυ Μελεμέ, είχε μία αντίληψη ότι αυτός ο μετρ δεν θα είναι ο μετρ που γράφει το κείμενο, που βγαίνει και λέει τα πιάτα. Θα είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος θα είναι λίγο Μεφιστοφελής και θα δίνει μία αίσθηση ότι «εκπροσωπεί» την πολυτελή διατροφή αυτού του εστιατορίου, ενός κόσμου πιο υλικού και πιο διαβολικού λίγο… Κάπως έτσι… Αλλά μου είπε αυτή την κουβέντα. «Μεφιστοφελής». Και συνεννοηθήκαμε. Πήρα ρίσκο! Είχα ένα-δυο άλλα πράγματα, σαν προτάσεις, που ήταν πιο «γεμάτα»… Αλλά μου άρεσε πολύ. Το Στέλιο, που μου έκανε την πρόταση, το συμπαθώ παρά πολύ, είχαμε δουλέψει και παλιά. Και η Λίλλυ, η οποία μου είπε ορισμένα πράγματα και με έμπασε σε ένα νόημα. Παράλληλα, στην αρχή της σεζόν, έκανα μία επανάληψη στο Ζαχαριάδη, που τον είχα κάνει πριν δυο χρόνια… Παράλληλα έκανα πρόβα, το πράγμα προχώρησε και ξεκινήσαμε. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι επικοινωνήσαμε. «Τι θέλεις να κάνεις; Αυτό. Πώς το σκέφτεσαι; Εσύ πώς το σκέφτεσαι; Εγώ το σκέφτομαι έτσι»… Ψάχνοντας και συζητώντας, φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Αποφασίστηκε να κάνω εγώ την αρχή, να λέω την ιστορία, αλλά με το δικό μου τρόπο και στη συνέχεια να μετατρέπομαι σ’ αυτόν που τους υποδέχεται… Να δούμε πώς θα λυθεί αυτή η ιστορία! Το έργο έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί αγγίζει… βάζει ένα καρφί, μια αιχμή στο τι συμβαίνει σήμερα στις κοινωνίες μας. Βέβαια, στη Βόρεια Ευρώπη ήταν πιο παλιά ιστορία, αλλά και εδώ βλέπουμε τι φόνοι γίνονται… αναίτιοι… Έχει περάσει λοιπόν ο κόσμος σε μία φάση τέτοια, που ασχολείται πολύ με τη μνήμη. Έχει αποπνευματοποιηθεί ο κόσμος… Και γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε όσα βλέπουμε. Πώς είναι δυνατόν να γίνονται τόσο σκληροί φόνοι; Τόσοι βιασμοί; Κι από νέα παιδιά… Άρεσε πολύ το έργο, το οποίο το έχει μεταφράσει η Κάτια Σπερελάκη, η σύζυγος του Στέλιου… Και το βασικότερο είναι η επικοινωνία…
Υπήρξε καλή χημεία δηλαδή…
Ναι, υπήρξε πολύ καλή χημεία. Με τα υπόλοιπα παιδιά δεν είχαμε δουλέψει. Με το Λάζαρο (σ.σ. Γεωργακόπουλο) είχαμε κάνει μαζί μια ταινία που είχε πάει στο φεστιβάλ της Βενετίας, του Γιώργου Δρίβα, αλλά και πάλι δεν είχαμε βρεθεί στο ίδιο γύρισμα, ήταν χωριστά. Πραγματικά το χάρηκα! Μπήκε ο καθένας στο ρόλο του… Είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνουν τα παιδιά, να είναι καρφωμένα για σχεδόν δύο ώρες σε ένα τραπέζι. Το κίνησε όσο μπορούσε καλύτερα και η Λίλλυ, αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα… Ό,τι είναι στατικό στο θέατρο, «κάθεται». Αλλά νομίζω ότι βρήκαν παρά πολύ καλά και τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα τη γενική. Και σιγά σιγά φτάνουν προς την κορύφωση, που γίνεται προς το τέλος. Στο «Τι θα κάνουμε»; Θα τους σώσουμε; Και πώς θα τους σώσουμε; Ο πολιτικός λοιπόν, που έχει έναν ορθολογισμό…
Παραδόξως, έχει ήθος…
Ναι! Έχει παραδόξως ένα ήθος, επειδή είναι υπόλογος στην κοινωνία. Αν για τους άλλους αποκαλυφθεί το ζήτημα… θα ξεφωνηθούν… Εδώ όμως μιλάμε για έναν πολιτικό, που είναι σε ακραία κατάσταση. Και δυστυχώς, το ζευγάρι που είναι πιο λαϊκό, κατά κάποιο τρόπο, έχει και τη μεγαλύτερη βία μέσα του. Η βία που κουβαλάει ο πατέρας και δικαιολογεί τη βία του παιδιού του… Και το παιδί που βλέπει ότι είναι συμφιλιωμένος μ’ αυτό και μ’ αυτό ζει…
Και η μητέρα, έτσι;
Η μητέρα… Η μητέρα στο τέλος γίνεται σκληρή, γιατί έχει περάσει διάφορες περιπέτειες με την υγεία της. Έχει βρεθεί απέναντι στο θάνατο, απέναντι στον καρκίνο και μπροστά στον κίνδυνο να χάσει το παιδί της, γίνεται ακόμα πιο σκληρή. Είναι ζόρι όλο αυτό και βάζει και δίλημμα στους θεατές. «Εσύ τι θα έκανες»;
Η μάνα που γίνεται λέαινα δηλαδή…
Ναι! Η μάνα που είναι να χάσει το παιδί της… Δεν είναι εύκολο πράγμα… Η άποψη του πολιτικού «Να πούμε την αλήθεια, να δικαστούν και να επιστρέψουν κάποια στιγμή στην κοινωνία»… Αλλά πώς θα γίνει αυτό; Η κάλυψη όμως ενός φόνου μπορεί να οδηγήσει σε δεύτερο. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Για μένα, ο ρόλος μου, έτσι όπως εξελίχθηκε, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκανα πριν.
Τίνος ιδέα ήταν αυτό;
Ποιο;
Αυτό. (σ.σ. του δείχνουμε το μικρό δάχτυλο του χεριού, αυτό που χρησιμοποιεί στην παράσταση για να δείχνει και να εξηγεί τα πιάτα)
Δικιά μου. (γέλια) Λέει στο έργο ότι δείχνει με το μικρό δαχτυλάκι. Νομίζω ότι κάπου το λέει. Αλλά σε μια φωτογράφηση που πρωτοκάναμε, για τη μαρκίζα του θεάτρου και τις αφίσες, άρχισα να το χρησιμοποιώ. Ε, έκανα διάφορα κόλπα, τα οποία άρεσαν πολύ. Και σε μένα κάτι σηματοδοτεί αυτό.
Την έπαρση του συγκεκριμένου ανθρώπου;
Δεν είναι ακριβώς θέμα έπαρσης. Είναι… πώς να το πω… διαβολικό. Στο τέλος λέω «Έχω κι εγώ ένα γιο και με μιμείται και κάνει ό,τι κάνω κι εγώ». Στριφογυρίζω τούφες τα μαλλιά μου και τα κάνω «κέρατα». Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τόσο ξεκάθαρα μέσα στο έργο. Είναι υπαινικτικά. Γι’ αυτό είναι ωραίο έργο για μένα. Γιατί δεν είναι όλα τελείως λιανά στους θεατές. Μένουν κάποια κενά, κάποια ερωτηματικά…
Είναι τροφή για σκέψη όλα αυτά.
Ναι, βέβαια! Είναι ωραίο να βλέπεις, να κλαις και να γελάς και μετά να το ξεχνάς, αλλά είναι ενδιαφέρον να φεύγεις και να λες «Τι έγινε;» και να το σκέφτεσαι…
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Μετά το Πάσχα και για δυο βδομάδες θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Και μετά θα πάμε για τέσσερις παραστάσεις στην Κύπρο. Μία παράσταση που πάει καλά στην Αθήνα και βγάζει καλό όνομα, είναι βέβαιο ότι θα δουλέψει και στη Θεσσαλονίκη. Παλιά, πολύ μεγάλοι ηθοποιοί έκαναν πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη. Κι αν δεν πήγαινε καλά, δεν το κατέβαζαν στην Αθήνα. Παλιά είχε απαιτητικό κοινό…
Τώρα τι λέτε; Πώς είναι;
Κοίτα, εγώ μεγάλωσα εκεί… Η Θεσσαλονίκη έχει και καλό κοινό και μεγάλο κοινό.
Μετά τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο, σκέφτεστε να κάνετε κάτι άλλο; Παράλληλα ή ξεχωριστά;
Έχω μαζέψει λίγη κούραση… Γράφω παράλληλα κάποια πράγματα… Έχω εκδώσει αρκετά βιβλία. Ένα από αυτά ίσως γίνει παραγωγή, δεν ξέρω… Αλλά μπροστά μου έχω ένα ντοκιμαντέρ που θέλω να κάνω, ένα δίδυμο project για το Ζαχαριάδη. Αυτό λέγεται «Αναζητώντας το Νίκο». Είναι ο χαμένος αρχηγός του ΚΚΕ, πέρασε παρά πολλά και μετά, όταν καθαιρέθηκε, τον έστειλαν εξορία και πέθανε στους πάγους της Σιβηρίας. Έχω διαβάσει βιβλία, όλα τα κείμενα, τα πάντα. Έχω μιλήσει και με το γιο του. Αναζητώ απαντήσεις και στα δικά μου ερωτήματα, στην ουσία. Τι φταίει; Μ’ αυτό θα ξεκινήσω το καλοκαίρι… Έχω ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα.
Η κινητήρια δύναμη ποια είναι; Που ξυπνάτε κάθε μέρα και λέτε «Πάω να παίξω στο θέατρο, να γράψω κείμενα»…
Η αγάπη για τη ζωή! Αυτό. Τίποτε άλλο. Στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» υπάρχει μία φράση… «Να ξυπνήσω και να δω του Ήλιου το φως»… Από τη στιγμή που ξυπνάς και είσαι καλά, κάνεις πράγματα. Εγώ έχω πάρει εδώ και χρόνια σύνταξη. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να δουλεύω. Τι να κάνω; Όλα καλά. Η κινητήρια δύναμη είναι ότι ζω σε μια κοινωνία που μου δίνει ερεθίσματα. Έχω γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που λέγεται «Οι σαλτιμπάγκοι» και βγήκε το 2004 και αναφέρεται στη Βαυαροκρατία, τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση. Είναι η ιστορία για τη δημιουργία του πρώτου θεάτρου της Αθήνας μετά την αρχαιότητα. Ήταν ένα μεγάλο χωριό τότε η Αθήνα. Είναι μια ωραία ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει μια ωραία σειρά και το ψάχνω τώρα αυτό. Το μόνο που επιθυμώ είναι υγεία, τίποτε άλλο. Όταν είμαστε καλά, μπορούμε να κάνουμε πράγματα.
Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη
Δικιά μου. (γέλια) Λέει στο έργο ότι δείχνει με το μικρό δαχτυλάκι. Νομίζω ότι κάπου το λέει. Αλλά σε μια φωτογράφηση που πρωτοκάναμε, για τη μαρκίζα του θεάτρου και τις αφίσες, άρχισα να το χρησιμοποιώ. Ε, έκανα διάφορα κόλπα, τα οποία άρεσαν πολύ. Και σε μένα κάτι σηματοδοτεί αυτό.
Την έπαρση του συγκεκριμένου ανθρώπου;
Δεν είναι ακριβώς θέμα έπαρσης. Είναι… πώς να το πω… διαβολικό. Στο τέλος λέω «Έχω κι εγώ ένα γιο και με μιμείται και κάνει ό,τι κάνω κι εγώ». Στριφογυρίζω τούφες τα μαλλιά μου και τα κάνω «κέρατα». Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τόσο ξεκάθαρα μέσα στο έργο. Είναι υπαινικτικά. Γι’ αυτό είναι ωραίο έργο για μένα. Γιατί δεν είναι όλα τελείως λιανά στους θεατές. Μένουν κάποια κενά, κάποια ερωτηματικά…
Είναι τροφή για σκέψη όλα αυτά.
Ναι, βέβαια! Είναι ωραίο να βλέπεις, να κλαις και να γελάς και μετά να το ξεχνάς, αλλά είναι ενδιαφέρον να φεύγεις και να λες «Τι έγινε;» και να το σκέφτεσαι…
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Μετά το Πάσχα και για δυο βδομάδες θα είμαστε στη Θεσσαλονίκη. Και μετά θα πάμε για τέσσερις παραστάσεις στην Κύπρο. Μία παράσταση που πάει καλά στην Αθήνα και βγάζει καλό όνομα, είναι βέβαιο ότι θα δουλέψει και στη Θεσσαλονίκη. Παλιά, πολύ μεγάλοι ηθοποιοί έκαναν πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη. Κι αν δεν πήγαινε καλά, δεν το κατέβαζαν στην Αθήνα. Παλιά είχε απαιτητικό κοινό…
Τώρα τι λέτε; Πώς είναι;
Κοίτα, εγώ μεγάλωσα εκεί… Η Θεσσαλονίκη έχει και καλό κοινό και μεγάλο κοινό.
Μετά τη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο, σκέφτεστε να κάνετε κάτι άλλο; Παράλληλα ή ξεχωριστά;
Έχω μαζέψει λίγη κούραση… Γράφω παράλληλα κάποια πράγματα… Έχω εκδώσει αρκετά βιβλία. Ένα από αυτά ίσως γίνει παραγωγή, δεν ξέρω… Αλλά μπροστά μου έχω ένα ντοκιμαντέρ που θέλω να κάνω, ένα δίδυμο project για το Ζαχαριάδη. Αυτό λέγεται «Αναζητώντας το Νίκο». Είναι ο χαμένος αρχηγός του ΚΚΕ, πέρασε παρά πολλά και μετά, όταν καθαιρέθηκε, τον έστειλαν εξορία και πέθανε στους πάγους της Σιβηρίας. Έχω διαβάσει βιβλία, όλα τα κείμενα, τα πάντα. Έχω μιλήσει και με το γιο του. Αναζητώ απαντήσεις και στα δικά μου ερωτήματα, στην ουσία. Τι φταίει; Μ’ αυτό θα ξεκινήσω το καλοκαίρι… Έχω ήδη ξεκινήσει τα γυρίσματα.
Η κινητήρια δύναμη ποια είναι; Που ξυπνάτε κάθε μέρα και λέτε «Πάω να παίξω στο θέατρο, να γράψω κείμενα»…
Η αγάπη για τη ζωή! Αυτό. Τίποτε άλλο. Στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» υπάρχει μία φράση… «Να ξυπνήσω και να δω του Ήλιου το φως»… Από τη στιγμή που ξυπνάς και είσαι καλά, κάνεις πράγματα. Εγώ έχω πάρει εδώ και χρόνια σύνταξη. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να δουλεύω. Τι να κάνω; Όλα καλά. Η κινητήρια δύναμη είναι ότι ζω σε μια κοινωνία που μου δίνει ερεθίσματα. Έχω γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, που λέγεται «Οι σαλτιμπάγκοι» και βγήκε το 2004 και αναφέρεται στη Βαυαροκρατία, τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση. Είναι η ιστορία για τη δημιουργία του πρώτου θεάτρου της Αθήνας μετά την αρχαιότητα. Ήταν ένα μεγάλο χωριό τότε η Αθήνα. Είναι μια ωραία ιστορία, που θα μπορούσε να γίνει μια ωραία σειρά και το ψάχνω τώρα αυτό. Το μόνο που επιθυμώ είναι υγεία, τίποτε άλλο. Όταν είμαστε καλά, μπορούμε να κάνουμε πράγματα.
Κώστας Κούλης, Μαίρη Ζαρακοβίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
