Συνέντευξη με το Γιώργο Ηλιόπουλο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 12 Μαρτίου 2019 19:40
«Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο που έρχεται και μας βλέπει. Θέλω να ευχαριστήσω τη Βασιλικούλα (σ.σ. Ανδρίτσου)»… Ο υπέροχος άνθρωπος που ακούει στο όνομα Γιώργος Ηλιόπουλος, μας υποδέχεται στο Coronet, λίγο πριν την παράσταση «Πώς να καταστρέψετε τη ζωή σας» και μιλάει για το κείμενό του, για την Ανδρίτσου, που σκηνοθέτησε και τον στήριξε όσο κανείς, για το κοινό που αγκάλιασε το έργο πέρα από κάθε τρελή σκέψη του και για το γεγονός ότι είναι… μμμ… όχι και τόσο έξυπνος τελικά. Απολαυστική η κουβέντα με το Γιώργο, ο οποίος συγκαταλέγεται στους αγαπημένους μας ηθοποιούς και ήταν για μας επιδίωξη εδώ και καιρό να μιλήσουμε μαζί του. Πολλά ευχαριστώ στην αεικίνητη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να τα πούμε από κοντά με αυτό τον υπέροχο ηθοποιό και ακόμα πιο υπέροχο άνθρωπο. Ναι, επαναλαμβάνουμε τη συγκεκριμένη λέξη, την εκσφενδονίζουμε στον ηλεκτρονικό καμβά χωρίς φειδώ. Κάπως έτσι φτάνουμε στη μάθηση…
Πώς καταστρέφετε τη ζωή σας λοιπόν;
Μμμ… ναι… Προσπαθώντας να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται και αγνοώντας ότι είσαι άνθρωπος.
Πώς γεννήθηκε όλο αυτό;
Τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια μεγάλη κρίση, συνειδητοποίησα ότι ενώ νόμιζα πως ήμουν ένας έξυπνος άνθρωπος, ήμουν τελικά απίστευτα χαζός! Και αυτό με απελευθέρωσε. Κατάλαβα ότι είμαι περιορισμένης νοητικής ευθύνης. Δεν τα ξέρουμε όλα. Προχωρούσα στη ζωή μου κάνοντας τεράστια λάθη αλλά πιστεύοντας ότι είμαι έξυπνος. Το να διαχειριστώ πράγματα στη ζωή μου, τα οποία για τους άλλους μοιάζουν απλά, γίνεται από μένα με μεγάλη δυσκολία… Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να κάνουν τα ίδια λάθη. Επαναλαμβάνουμε όλοι μας τα ίδια λάθη. Ενώ υπάρχουν κανόνες που τους ξέρεις από τη μέρα που γεννιέσαι, που δεν είναι απόκρυφα μυστικά του σύμπαντος, κάνεις ακριβώς αυτά τα λάθη. Ότι είναι «Μην», εσύ το βλέπεις «κάντο»! Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν βάζουμε μυαλό. Δεν λες κάποια στιγμή «Τώρα που έγινε αυτό… να πάρω ένα μάθημα». Το μάθημα το παίρνεις όταν αποφασίζεις εσύ να το πάρεις. Πατάς ένα pause, λες «Τι έγινε τώρα;» και πας να το λύσεις. Εμείς δεν κάνουμε αυτό. Εμείς τρέχουμε να κλείσουμε την πληγή, αγνοώντας τι την προκάλεσε…
Και έτσι θα ξανανοίξει…
Αναγκαστικά! Αυτή η ιστορία μιλάει για έναν άνθρωπο, έναν άνδρα, ο οποίος ξαφνικά γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του. Θα μπορούσε να είναι και γυναίκα. Δεν έχει φύλο αυτό. Μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει σαν ζευγάρι. Και ο οποίος, από τη βλακεία του, τα τινάζει όλα στον αέρα. Του δόθηκε το δώρο… Δεν ήταν ικανός να το κρατήσει. Το ευτύχημα σε αυτό είναι ότι παίρνει μάθημα από αυτό. Αλλιώς όλο τούτο θα ήταν μια φαρσάρα. Όχι πως έχω κάτι με το είδος, ίσα-ίσα που το αγαπώ παρά πολύ. Εδώ έχεις τη διαδρομή ενός ανθρώπου. Τα μέσα και οι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι σαφώς κωμικοί, όμως καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα, που, αν θέλεις, για μένα είναι τρόπος ζωής. Ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε όσα μας συμβαίνουν με όση ευθύνη μπορούμε να αντλήσουμε, γιατί αν όλο αυτό το αποδομήσεις, καταλαβαίνεις ότι όλα ξεπερνιούνται.
Κατά συνέπεια, αυτό το συμπέρασμα που είναι τρόπος ζωής, για μας τους θεατές είναι τροφή για το μυαλό;
Πιστεύω πως ναι… Και θα σου πω και κάτι άλλο, που το λέω και ντρέπομαι, που το λέω και ανατριχιάζω. Ζω μια πολύ μεγάλη στιγμή για μένα. Δεν το περίμενα. Είναι πάνω από μένα αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος το αγκάλιασε, παρά το ότι δεν είμαι ένας άνθρωπος των Μέσων. Δεν με βλέπεις παντού. Ούτε έχω συχνή επαφή με τα πράγματα. Είχα αρκετό καιρό να κάνω δουλειές. Και το πώς αγκάλιασε αυτό το πράγμα ο κόσμος… με ξαφνιάζει! Και μάλιστα σε δύσκολες εποχές. Βέβαια, όλο αυτό το πράγμα δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν υπήρχε η Βασιλική Ανδρίτσου, που το σκηνοθέτησε. Που για μένα είναι άνθρωπος ζωής η Βασιλική, δεν είναι απλά συνεργάτις. Γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια… Το 2001, όταν ξεκινούσα και έγραφα ένα σίριαλ στο MEGA, το «Κάμερα Καφέ». Κάναμε μετά μια σειρά μαζί, στον ALPHA και είχαμε να βρεθούμε πάνω από πέντε χρόνια. Από την αρχή όμως ήξερα πως αυτό το παιδί είναι δικός μου άνθρωπος. Αυτό το έργο, θα πρέπει να σου πω, το είχα μοιράσει σε όλο τον κόσμο! Δεν ξέρω καν πόσοι το διάβασαν… Όταν λοιπόν έπεσε στα χέρια της Βασιλικής, μου κάνει «Γιατί δεν παίζεις εσύ και να το σκηνοθετήσω εγώ»; Και λέω «ΟΚ, το κάνουμε». Εγώ έχω κάνει δουλειές συλλογικές, δεν έχω κάνει τέτοια… Κι όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα τι γίνεται, τρόμαξα! Ευτυχώς που ήταν η Βασιλική. Με στήριξε με έναν ανορθόδοξο τρόπο, βρίζοντάς με. Άγρια! (γέλια) Και αυτό με ταρακούνησε. Ίσως να ήταν η κατάλληλη συνταγή…
Μου θυμίζει και μια σκηνή από το “Tootsie” αυτό…
(Γέλια) Ναι, είναι γεγονός! Κάποια στιγμή της λέω «Βασιλική, αυτό το πράγμα είναι πολύ βαρύ» και πώς και τι. Δεν μπορείς να φανταστείς… Με «έλουζε» για ένα μισάωρο. Αλλά ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω. Αν δεν υπήρχε εκείνη, θα είχα κάνει το λάθος που λέω. Θα είχα πετάξει ένα δώρο και μία εμπειρία, που δεν ξέρω… Είναι κάτι πιο μεγάλο από μένα! Και το λέω αυτό όχι για το ότι κάνω κάποια πράγματα. Αλλά για το πώς το αγκάλιασε ο κόσμος και πώς ζει ο κόσμος μέσα απ’ αυτό. Πριν λόγο πήρα ένα μήνυμα από μία κοπέλα που είχε δει την παράσταση πριν από δυο χρόνια. Και μου γράφει «Τώρα που το ξανανεβάζεις, κάνω repost αυτό που είχα γράψει τότε για την παράσταση». Και λέω «Κοίτα να δεις, το θυμάται δυο χρόνια τώρα»…
Και γιατί να μην το θυμάται; Αφού της άρεσε τόσο πολύ…
Αυτό ξέρεις πόσο με συγκινεί; Για μένα το θέατρο είναι δημιουργία αναμνήσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνω θέατρο. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν βλέπεις πουθενά… Αλλά όταν είναι να γράψω ή να παίξω… Τότε γίνομαι γίγαντας! Γίνεται υπέρβαση. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω στην καθημερινότητά μου, το κάνω μέσα από την τέχνη μου. Και δεν ξέρεις πόσο τρελαίνομαι όταν βλέπω ότι ο κόσμος ακολουθεί. Και ότι όλο αυτό λειτουργεί… Ξέρεις, όταν ξεκινάω, ο κόσμος είναι τσιτωμένος. Στην αρχή νόμιζα ότι υπήρχε πρόβλημα με την ταξιθεσία. Μέχρι που φεύγουν όλοι χαμογελαστοί, ευτυχισμένοι…
Ο κόσμος έχει ξεκλειδώσει πλέον…
Ναι! Ο κόσμος έρχεται πολύ πιεσμένος…
Σε ιντριγκάρει ο μονόλογος, έτσι;
Δεν θέλω να σου κάνω τον έξυπνο… Δεν έχω κάνει ποτέ τόσο βαθιές σκέψεις…
Με την τριβή;
(Γελάει) Με την τριβή… Παίζω αυτό το έργο εδώ και τρία χρόνια. Κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Ο φόβος… Ξέρεις… «Θα τα πω καλά σήμερα; Θα τα πω σωστά σήμερα; Θα ξεχάσω κάτι σήμερα»; Μιλάς δυο ώρες. Μπορεί να κάνεις σαρδάμ. Αλλάζεις εκατό ρόλους… Κάτι να κάνει ένας θεατής από κάτω… μπορεί να «φύγεις»! Είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει συμπαίχτης στη σκηνή, να σε φέρει πίσω. Είσαι εδώ και ανάβει το φως εκεί. «Έφυγες»! (γέλια)
Ένα μονόλογο σαν το “De Profundis”… Θα το έκανες;
Ναι! Κοίταξε, θα έκανα οτιδήποτε σε σχέση με το θέατρο, που να αφορούσε τον κόσμο. Υπάρχουν κάποια έργα, για τα οποία έγινα ηθοποιός. Θα μπορούσα λοιπόν να φέρω και καφέ στην παραγωγή, αρκεί να ακούω το κείμενο! Θέλω να παίξω ρόλους. Έχω όνειρα. Θέλω να «μιλήσω» με αυτούς τους συγγραφείς. Υπάρχουν έργα που θέλω να τα ακούω…
Μμμ… ναι… Προσπαθώντας να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται και αγνοώντας ότι είσαι άνθρωπος.
Πώς γεννήθηκε όλο αυτό;
Τα τελευταία χρόνια, μέσα από μια μεγάλη κρίση, συνειδητοποίησα ότι ενώ νόμιζα πως ήμουν ένας έξυπνος άνθρωπος, ήμουν τελικά απίστευτα χαζός! Και αυτό με απελευθέρωσε. Κατάλαβα ότι είμαι περιορισμένης νοητικής ευθύνης. Δεν τα ξέρουμε όλα. Προχωρούσα στη ζωή μου κάνοντας τεράστια λάθη αλλά πιστεύοντας ότι είμαι έξυπνος. Το να διαχειριστώ πράγματα στη ζωή μου, τα οποία για τους άλλους μοιάζουν απλά, γίνεται από μένα με μεγάλη δυσκολία… Έβλεπα τους ανθρώπους γύρω μου να κάνουν τα ίδια λάθη. Επαναλαμβάνουμε όλοι μας τα ίδια λάθη. Ενώ υπάρχουν κανόνες που τους ξέρεις από τη μέρα που γεννιέσαι, που δεν είναι απόκρυφα μυστικά του σύμπαντος, κάνεις ακριβώς αυτά τα λάθη. Ότι είναι «Μην», εσύ το βλέπεις «κάντο»! Και το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν βάζουμε μυαλό. Δεν λες κάποια στιγμή «Τώρα που έγινε αυτό… να πάρω ένα μάθημα». Το μάθημα το παίρνεις όταν αποφασίζεις εσύ να το πάρεις. Πατάς ένα pause, λες «Τι έγινε τώρα;» και πας να το λύσεις. Εμείς δεν κάνουμε αυτό. Εμείς τρέχουμε να κλείσουμε την πληγή, αγνοώντας τι την προκάλεσε…
Και έτσι θα ξανανοίξει…
Αναγκαστικά! Αυτή η ιστορία μιλάει για έναν άνθρωπο, έναν άνδρα, ο οποίος ξαφνικά γνωρίζει τον έρωτα της ζωής του. Θα μπορούσε να είναι και γυναίκα. Δεν έχει φύλο αυτό. Μιλάει για την ανάγκη του ανθρώπου να υπάρξει σαν ζευγάρι. Και ο οποίος, από τη βλακεία του, τα τινάζει όλα στον αέρα. Του δόθηκε το δώρο… Δεν ήταν ικανός να το κρατήσει. Το ευτύχημα σε αυτό είναι ότι παίρνει μάθημα από αυτό. Αλλιώς όλο τούτο θα ήταν μια φαρσάρα. Όχι πως έχω κάτι με το είδος, ίσα-ίσα που το αγαπώ παρά πολύ. Εδώ έχεις τη διαδρομή ενός ανθρώπου. Τα μέσα και οι τρόποι που χρησιμοποιεί είναι σαφώς κωμικοί, όμως καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα, που, αν θέλεις, για μένα είναι τρόπος ζωής. Ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε όσα μας συμβαίνουν με όση ευθύνη μπορούμε να αντλήσουμε, γιατί αν όλο αυτό το αποδομήσεις, καταλαβαίνεις ότι όλα ξεπερνιούνται.
Κατά συνέπεια, αυτό το συμπέρασμα που είναι τρόπος ζωής, για μας τους θεατές είναι τροφή για το μυαλό;
Πιστεύω πως ναι… Και θα σου πω και κάτι άλλο, που το λέω και ντρέπομαι, που το λέω και ανατριχιάζω. Ζω μια πολύ μεγάλη στιγμή για μένα. Δεν το περίμενα. Είναι πάνω από μένα αυτό που συμβαίνει. Ο κόσμος το αγκάλιασε, παρά το ότι δεν είμαι ένας άνθρωπος των Μέσων. Δεν με βλέπεις παντού. Ούτε έχω συχνή επαφή με τα πράγματα. Είχα αρκετό καιρό να κάνω δουλειές. Και το πώς αγκάλιασε αυτό το πράγμα ο κόσμος… με ξαφνιάζει! Και μάλιστα σε δύσκολες εποχές. Βέβαια, όλο αυτό το πράγμα δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν υπήρχε η Βασιλική Ανδρίτσου, που το σκηνοθέτησε. Που για μένα είναι άνθρωπος ζωής η Βασιλική, δεν είναι απλά συνεργάτις. Γνωριστήκαμε πριν από πολλά χρόνια… Το 2001, όταν ξεκινούσα και έγραφα ένα σίριαλ στο MEGA, το «Κάμερα Καφέ». Κάναμε μετά μια σειρά μαζί, στον ALPHA και είχαμε να βρεθούμε πάνω από πέντε χρόνια. Από την αρχή όμως ήξερα πως αυτό το παιδί είναι δικός μου άνθρωπος. Αυτό το έργο, θα πρέπει να σου πω, το είχα μοιράσει σε όλο τον κόσμο! Δεν ξέρω καν πόσοι το διάβασαν… Όταν λοιπόν έπεσε στα χέρια της Βασιλικής, μου κάνει «Γιατί δεν παίζεις εσύ και να το σκηνοθετήσω εγώ»; Και λέω «ΟΚ, το κάνουμε». Εγώ έχω κάνει δουλειές συλλογικές, δεν έχω κάνει τέτοια… Κι όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα τι γίνεται, τρόμαξα! Ευτυχώς που ήταν η Βασιλική. Με στήριξε με έναν ανορθόδοξο τρόπο, βρίζοντάς με. Άγρια! (γέλια) Και αυτό με ταρακούνησε. Ίσως να ήταν η κατάλληλη συνταγή…
Μου θυμίζει και μια σκηνή από το “Tootsie” αυτό…
(Γέλια) Ναι, είναι γεγονός! Κάποια στιγμή της λέω «Βασιλική, αυτό το πράγμα είναι πολύ βαρύ» και πώς και τι. Δεν μπορείς να φανταστείς… Με «έλουζε» για ένα μισάωρο. Αλλά ήταν αυτό που έπρεπε να ακούσω. Αν δεν υπήρχε εκείνη, θα είχα κάνει το λάθος που λέω. Θα είχα πετάξει ένα δώρο και μία εμπειρία, που δεν ξέρω… Είναι κάτι πιο μεγάλο από μένα! Και το λέω αυτό όχι για το ότι κάνω κάποια πράγματα. Αλλά για το πώς το αγκάλιασε ο κόσμος και πώς ζει ο κόσμος μέσα απ’ αυτό. Πριν λόγο πήρα ένα μήνυμα από μία κοπέλα που είχε δει την παράσταση πριν από δυο χρόνια. Και μου γράφει «Τώρα που το ξανανεβάζεις, κάνω repost αυτό που είχα γράψει τότε για την παράσταση». Και λέω «Κοίτα να δεις, το θυμάται δυο χρόνια τώρα»…
Και γιατί να μην το θυμάται; Αφού της άρεσε τόσο πολύ…
Αυτό ξέρεις πόσο με συγκινεί; Για μένα το θέατρο είναι δημιουργία αναμνήσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνω θέατρο. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν βλέπεις πουθενά… Αλλά όταν είναι να γράψω ή να παίξω… Τότε γίνομαι γίγαντας! Γίνεται υπέρβαση. Αυτό που δεν μπορώ να κάνω στην καθημερινότητά μου, το κάνω μέσα από την τέχνη μου. Και δεν ξέρεις πόσο τρελαίνομαι όταν βλέπω ότι ο κόσμος ακολουθεί. Και ότι όλο αυτό λειτουργεί… Ξέρεις, όταν ξεκινάω, ο κόσμος είναι τσιτωμένος. Στην αρχή νόμιζα ότι υπήρχε πρόβλημα με την ταξιθεσία. Μέχρι που φεύγουν όλοι χαμογελαστοί, ευτυχισμένοι…
Ο κόσμος έχει ξεκλειδώσει πλέον…
Ναι! Ο κόσμος έρχεται πολύ πιεσμένος…
Σε ιντριγκάρει ο μονόλογος, έτσι;
Δεν θέλω να σου κάνω τον έξυπνο… Δεν έχω κάνει ποτέ τόσο βαθιές σκέψεις…
Με την τριβή;
(Γελάει) Με την τριβή… Παίζω αυτό το έργο εδώ και τρία χρόνια. Κάθε φορά είναι σαν την πρώτη φορά. Ο φόβος… Ξέρεις… «Θα τα πω καλά σήμερα; Θα τα πω σωστά σήμερα; Θα ξεχάσω κάτι σήμερα»; Μιλάς δυο ώρες. Μπορεί να κάνεις σαρδάμ. Αλλάζεις εκατό ρόλους… Κάτι να κάνει ένας θεατής από κάτω… μπορεί να «φύγεις»! Είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει συμπαίχτης στη σκηνή, να σε φέρει πίσω. Είσαι εδώ και ανάβει το φως εκεί. «Έφυγες»! (γέλια)
Ένα μονόλογο σαν το “De Profundis”… Θα το έκανες;
Ναι! Κοίταξε, θα έκανα οτιδήποτε σε σχέση με το θέατρο, που να αφορούσε τον κόσμο. Υπάρχουν κάποια έργα, για τα οποία έγινα ηθοποιός. Θα μπορούσα λοιπόν να φέρω και καφέ στην παραγωγή, αρκεί να ακούω το κείμενο! Θέλω να παίξω ρόλους. Έχω όνειρα. Θέλω να «μιλήσω» με αυτούς τους συγγραφείς. Υπάρχουν έργα που θέλω να τα ακούω…
Όπως;
Ο «Γυάλινος κόσμος» ας πούμε… Αξεπέραστο έργο! Μόνο που το ακούω, με συγκινεί αφάνταστα. Παρά πολλά κείμενα, τι να πρωτοπώ…
Πέρα από την παράσταση αυτή εδώ… Τι άλλο σκοπεύεις να κάνεις
Το καλοκαίρι σκοπεύω για πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω παιδικό θέατρο. Το απέφευγα γιατί τα παιδιά με φέρνουν σε αμηχανία. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ.
Είναι ο πιο δύσκολος θεατής το παιδί…
Ναι, είναι ο πιο δύσκολος θεατής… Θα κάνουμε μια πολύ ωραία δουλειά. Το κείμενο θα το γράψω τελικά εγώ, γιατί έγινε μια ατυχία με την ομάδα στην οποία είχε δοθεί… Εγώ το γράφω για ενήλικες, σαν να είναι μεγάλοι. Προσπαθώ να βάλω κάποια πράγματα μέσα, κάποιες σκέψεις… Να είναι ενδιαφέρον, να μην βαριούνται. Για μας που θα παίξουμε, να έχει παρά πολλές αλλαγές. Γράφω για αυτά που θέλω να παίξω και αυτά που θέλω ο κόσμος να δει. Τα έργα μου είναι ημερολόγια. Είμαι πολύ ειλικρινής σε αυτά που γράφω. Δεν είναι βιωματικά. Δεν γράφω ποτέ για τον εαυτό μου, γιατί είμαι ένας βαρετός άνθρωπος. Τι να πω; (γέλια) Ξυπνάω, πάω στη δουλειά, γυρίζω. Κοιμηθείτε μαζί μου! Καμία σχέση! (σ.σ. προσποιείται ότι ροχαλίζει – τρελό γέλιο) Απ’ την άλλη, δεν έχω καμία «άκρη». Δεν έχω τις επαφές. Γράφω χωρίς να έχω κάποια «πλάτη».
Παλεύεις μόνος σου…
Ναι! Και όταν πριν κάποια χρόνια ανέβηκε ένα έργο μου σε κρατικό θέατρο, ξαφνιάστηκα, έτσι; Κι όταν τα έργα μου ανέβαιναν έξω… επίσης με ξάφνιαζε!
Πήγες να δεις έργο σου έξω;
Ναι, έχω πάει…
Τι εμπειρία ήταν αυτή;
Έχω δει ένα έργο μου, το οποίο είχε πάρει βραβείο εδώ, στους νέους δημιουργούς. Το είδα στην Αγγλία, το είδα και στη Γερμανία. Ακούς ένα πράγμα σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Το ελληνικό χιούμορ είναι ιδιαίτερο. Υπάρχει όμως κάτι που είναι πάνω από αυτά. Η ανθρώπινη αγωνία, η οποία είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες. Ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό. Ο κόσμος καταλαβαίνει τις προθέσεις παντού. Δεν έχει να κάνει με το πώς είναι γραμμένη η φράση. Έχει να κάνει με το πώς εσύ το εννοείς, πού τονίζεις… Ο κόσμος είναι ίδιος. Ίδιες ανάγκες, ίδιες δυσκολίες, ίδιες ανασφάλειες. Βασικά, ο πόνος είναι ο ίδιος. Αν στην κωμωδία δεν κλάψεις από τα γέλια, δεν είναι κωμωδία. Αν σε ένα δράμα δεν πλαντάξεις στο κλάμα, δεν είναι δράμα! Δεν υπάρχει κάθαρση, δεν ευχαριστιέσαι. Οι άνθρωποι το ’50, που υπήρχε το μελό… το οποίο το κοροϊδεύουμε, αλλά ήταν μεγάλο πράγμα... Το μελό λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό. Για όλες τις γενιές. Όταν λοιπόν είδα το έργο μου στη Γερμανία… τότε ένιωσα για πρώτη φορά συγγραφέας! Ένιωσα υπερήφανος. Ένιωσα…
Δικαιωμένος ίσως;
Μεγάλη κουβέντα αυτή… Ίσως ναι. Ίσως επειδή είμαι ένας τρελός που κάτι νομίζει ότι κάνει. Γιατί, ξέρεις, μερικές φορές εδώ, ενώ τρέχεις-τρέχεις-τρέχεις, νομίζεις ότι είσαι ο τρελός του χωριού, που φωνάζει συνέχεια «Βροχή» και δεν έρχεται… Όταν είχαμε κάνει το «Μαύρο κουτί», που το ανεβάσαμε το 2008 με τον Καζάκο, με τα Golden Boys κι όλα αυτά… Το έργο γράφτηκε το 2005. Τότε που δεν υπήρχαν καν τα στίγματα για κάτι τέτοιο. Όταν ανέβηκε το έργο, θυμάμαι κριτικές… Κάποιοι κριτικοί έγραφαν ότι αυτά δεν έχουν να κάνουν με την Ελλάδα, ότι αυτά έχουν να κάνουν με τη Νέα Υόρκη… Και μετά από μερικούς μήνες έγινε αυτό! (γελάει) Αν κάτι είναι που με κάνει ασφαλή, είναι ότι τα «ραντάρ» μου λειτουργούν. Αφουγκράζομαι καλά. Αυτό είναι κάτι που δίνει τροφή στην τρέλα μου και συνεχίζω. Όταν έκανα τα «Σφηνάκια» στην τηλεόραση, έρχονταν άνθρωποι και μου μιλούσαν να παίξω σε παραστάσεις που συνέχιζαν για έξι και οκτώ χρόνια και εγώ προτιμούσα να κάνω κομμουνιστικά δράματα με τον Καζάκο! (γέλια) Δεν υπήρχε το μυαλό… Ήμουν κοινωνικά βλαξ! (πολλά γέλια) Μου λέγαν να πάω κάπου, να πω και πέντε κουβέντες και να πάρω λεφτά και έλεγα «Μα είναι δυνατόν»; Αυτό το λέμε ξάφρισμα! (γέλια) Ένα ξάφρισμα είκοσι λεπτά, μισή ώρα… Και λες… Απλά μέσα μου λέω «Όσο αντέχει η τρέλα μου, μπορώ να λέω όχι»…
Κώστας Κούλης
Φωτό: Νικήτας Δάνος
Ο «Γυάλινος κόσμος» ας πούμε… Αξεπέραστο έργο! Μόνο που το ακούω, με συγκινεί αφάνταστα. Παρά πολλά κείμενα, τι να πρωτοπώ…
Πέρα από την παράσταση αυτή εδώ… Τι άλλο σκοπεύεις να κάνεις
Το καλοκαίρι σκοπεύω για πρώτη φορά στη ζωή μου να κάνω παιδικό θέατρο. Το απέφευγα γιατί τα παιδιά με φέρνουν σε αμηχανία. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ.
Είναι ο πιο δύσκολος θεατής το παιδί…
Ναι, είναι ο πιο δύσκολος θεατής… Θα κάνουμε μια πολύ ωραία δουλειά. Το κείμενο θα το γράψω τελικά εγώ, γιατί έγινε μια ατυχία με την ομάδα στην οποία είχε δοθεί… Εγώ το γράφω για ενήλικες, σαν να είναι μεγάλοι. Προσπαθώ να βάλω κάποια πράγματα μέσα, κάποιες σκέψεις… Να είναι ενδιαφέρον, να μην βαριούνται. Για μας που θα παίξουμε, να έχει παρά πολλές αλλαγές. Γράφω για αυτά που θέλω να παίξω και αυτά που θέλω ο κόσμος να δει. Τα έργα μου είναι ημερολόγια. Είμαι πολύ ειλικρινής σε αυτά που γράφω. Δεν είναι βιωματικά. Δεν γράφω ποτέ για τον εαυτό μου, γιατί είμαι ένας βαρετός άνθρωπος. Τι να πω; (γέλια) Ξυπνάω, πάω στη δουλειά, γυρίζω. Κοιμηθείτε μαζί μου! Καμία σχέση! (σ.σ. προσποιείται ότι ροχαλίζει – τρελό γέλιο) Απ’ την άλλη, δεν έχω καμία «άκρη». Δεν έχω τις επαφές. Γράφω χωρίς να έχω κάποια «πλάτη».
Παλεύεις μόνος σου…
Ναι! Και όταν πριν κάποια χρόνια ανέβηκε ένα έργο μου σε κρατικό θέατρο, ξαφνιάστηκα, έτσι; Κι όταν τα έργα μου ανέβαιναν έξω… επίσης με ξάφνιαζε!
Πήγες να δεις έργο σου έξω;
Ναι, έχω πάει…
Τι εμπειρία ήταν αυτή;
Έχω δει ένα έργο μου, το οποίο είχε πάρει βραβείο εδώ, στους νέους δημιουργούς. Το είδα στην Αγγλία, το είδα και στη Γερμανία. Ακούς ένα πράγμα σε τρεις διαφορετικές γλώσσες. Το ελληνικό χιούμορ είναι ιδιαίτερο. Υπάρχει όμως κάτι που είναι πάνω από αυτά. Η ανθρώπινη αγωνία, η οποία είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες. Ο κόσμος το καταλαβαίνει αυτό. Ο κόσμος καταλαβαίνει τις προθέσεις παντού. Δεν έχει να κάνει με το πώς είναι γραμμένη η φράση. Έχει να κάνει με το πώς εσύ το εννοείς, πού τονίζεις… Ο κόσμος είναι ίδιος. Ίδιες ανάγκες, ίδιες δυσκολίες, ίδιες ανασφάλειες. Βασικά, ο πόνος είναι ο ίδιος. Αν στην κωμωδία δεν κλάψεις από τα γέλια, δεν είναι κωμωδία. Αν σε ένα δράμα δεν πλαντάξεις στο κλάμα, δεν είναι δράμα! Δεν υπάρχει κάθαρση, δεν ευχαριστιέσαι. Οι άνθρωποι το ’50, που υπήρχε το μελό… το οποίο το κοροϊδεύουμε, αλλά ήταν μεγάλο πράγμα... Το μελό λειτουργούσε σαν ηρεμιστικό. Για όλες τις γενιές. Όταν λοιπόν είδα το έργο μου στη Γερμανία… τότε ένιωσα για πρώτη φορά συγγραφέας! Ένιωσα υπερήφανος. Ένιωσα…
Δικαιωμένος ίσως;
Μεγάλη κουβέντα αυτή… Ίσως ναι. Ίσως επειδή είμαι ένας τρελός που κάτι νομίζει ότι κάνει. Γιατί, ξέρεις, μερικές φορές εδώ, ενώ τρέχεις-τρέχεις-τρέχεις, νομίζεις ότι είσαι ο τρελός του χωριού, που φωνάζει συνέχεια «Βροχή» και δεν έρχεται… Όταν είχαμε κάνει το «Μαύρο κουτί», που το ανεβάσαμε το 2008 με τον Καζάκο, με τα Golden Boys κι όλα αυτά… Το έργο γράφτηκε το 2005. Τότε που δεν υπήρχαν καν τα στίγματα για κάτι τέτοιο. Όταν ανέβηκε το έργο, θυμάμαι κριτικές… Κάποιοι κριτικοί έγραφαν ότι αυτά δεν έχουν να κάνουν με την Ελλάδα, ότι αυτά έχουν να κάνουν με τη Νέα Υόρκη… Και μετά από μερικούς μήνες έγινε αυτό! (γελάει) Αν κάτι είναι που με κάνει ασφαλή, είναι ότι τα «ραντάρ» μου λειτουργούν. Αφουγκράζομαι καλά. Αυτό είναι κάτι που δίνει τροφή στην τρέλα μου και συνεχίζω. Όταν έκανα τα «Σφηνάκια» στην τηλεόραση, έρχονταν άνθρωποι και μου μιλούσαν να παίξω σε παραστάσεις που συνέχιζαν για έξι και οκτώ χρόνια και εγώ προτιμούσα να κάνω κομμουνιστικά δράματα με τον Καζάκο! (γέλια) Δεν υπήρχε το μυαλό… Ήμουν κοινωνικά βλαξ! (πολλά γέλια) Μου λέγαν να πάω κάπου, να πω και πέντε κουβέντες και να πάρω λεφτά και έλεγα «Μα είναι δυνατόν»; Αυτό το λέμε ξάφρισμα! (γέλια) Ένα ξάφρισμα είκοσι λεπτά, μισή ώρα… Και λες… Απλά μέσα μου λέω «Όσο αντέχει η τρέλα μου, μπορώ να λέω όχι»…
Κώστας Κούλης
Φωτό: Νικήτας Δάνος
Joomla Social by OrdaSoft!
