Συνέντευξη με το Γιώργο Γαλίτη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 08 Φεβρουαρίου 2020 16:33
Δεύτερο ραντεβού και μάλιστα στο ίδιο θέατρο. Ο Γιώργος Γαλίτης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Αλίμονο στους νέους», η οποία παίζεται στο θέατρο Coronet και την οποία παρακολούθησα σε ένα κατάμεστο θέατρο. Έχω ξαναγράψει για το Γιώργο, για το πόσο τον εκτιμώ σαν ηθοποιό και για το απέραντο τάλαντό του, όπως και τη σκληρή δουλειά του. Ο «Ανδρέας» λοιπόν, λίγο πριν διαπραγματευθεί για την ψυχή του με τον άρχοντα των μυγών, έκατσε παρέα μας και μίλησε για την παράσταση, για το πώς προσέγγισε το ρόλο, για την τέχνη του, για τα καλά και τα στραβά, για τη σωστή απάντηση στο ερώτημα του Μεφιστοφελή. Πολλά ευχαριστώ στην γλυκύτατα αεικίνητη Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η παράσταση.
Υπέροχη παραγωγή του ’60…
Το έργο είναι του ’60. Η ταινία είναι του ’61. Απλώς, πρώτα ήταν θεατρικό και μετά μεταφέρθηκε… Επειδή υπάρχει μια παρεξήγηση για τώρα, που κάνουμε την παράσταση (γελάει)… Ότι έχουμε κάνει διασκευή της ταινίας. Δεν έχουμε κάνει διασκευή, έχουμε πάρει το θεατρικό έργο. Όπως το είχαν γράψει οι δύο πολύ σπουδαίοι συγγραφείς μας, Αλέκος Σακελάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος και το ανεβάζουμε έτσι όπως το γράψανε. Βέβαια, ψαλιδίσαμε κάποιους τρίτους ρόλους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να σταθούν και δεν υπήρχε νόημα κιόλας. Το έργο είναι όπως το έγραψαν, με κάποιες μικρές προσθήκες και κάποια αστεία που μπήκαν κατά τη διάρκεια των προβών.
Πώς σε προσέγγισαν; Πώς έγινε;
Το τελευταίο διάστημα κάναμε παρέα με το Βασίλη Νικολαΐδη. Είχε έλθει στον Ιβάν Ιλίτς, είναι πολύ φίλος και πολύ καλός συνεργάτης με το Θανάση Κουρλαμπά… Κάναμε παρέα, αλλήλο-εκτιμηθήκαμε και σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι. Νιώθω μεγάλη χαρά που συνεργάστηκα με ένα τόσο σπουδαίο σκηνοθέτη. Είναι από τις καλύτερες συνεργασίες μου. Θέατρο κανονικό, χωρίς δηθενιές, βασισμένο στο έργο. Δεν προδώσαμε καθόλου το έργο. Όταν δει κάποιος την παράσταση θα διαπιστώσει ότι η εποχή είναι ακριβώς αυτή που είναι. Χωρίς να μπουν σαχλαμαρίτσες και ανοησίες μέσα στο έργο…
Αναχρονιστικά στοιχεία εννοείς;
Αναχρονιστικά και αυτά που στη συνέχεια… που το κάνουμε «λίγο μοντέρνο»… και στη συνέχεια μεταμοντέρνο και μετά-μεταμοντέρνο και ξανά-μετά-μεταμοντέρνο και όλο αυτό το πράγμα που έχει κάψει το θέατρο. Το θέατρο και τους εγκεφάλους των θεατών. (γελάει)
Όταν ξεκινήσατε να δουλεύετε, είδες καθόλου την ταινία;
Την ταινία την είδα το Πάσχα, όπως παίζεται πάντα κάθε χρόνο… για κάποιες μικρές προσθήκες και μόνο. Εγώ μελέτησα το ρόλο. Δεν πήγα να ξεπατικώσω τον τρόπο του Χορν… Δεν γίνεται βέβαια. Είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και είναι τελείως διαφορετική η κατάσταση εποχής, ηθοποιού… τα πάντα! Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να ψάξω τον Ανδρέα, να τον ψάξω μέσα μου και μετά να τον βγάλω πάνω στη σκηνή. Και στις δύο εκδοχές του. Εγώ πια μπαίνω στα πενήντα και το θέμα ήταν να γίνω είκοσι χρόνια μεγαλύτερος από ό,τι είμαι και είκοσι χρόνια νεότερος. Αυτό ήταν το μεγάλο μου θέμα… Είναι όμως τόσο γλυκό όλο αυτό. Όλος ο θίασος λειτουργεί όπως λειτούργησε στην πρεμιέρα. Προσπαθούμε να φυλάξουμε την παράστασή μας. Τους ρυθμούς της, τους χυμούς της… Και είμαι χαρούμενος που όλοι οι συνάδελφοι, από τους νεότερους μέχρι τους πιο παλιούς, είναι εκεί. Είναι πολύ ωραίο πράγμα που έχω βρεθεί με τον Κοσμά Ζαχάρωφ, το Σπύρο Μπιμπίλα και τη Φωτεινή Ντεμίρη. Όλοι οι ρόλοι είναι πολύπλοκοι, έχουν πολύ ζουμί μέσα τους. Και αυτό αναζητήσαμε στις πρόβες. Να φτιάξουμε ρόλους και ανθρώπους αληθινούς. Το έχουμε αγαπήσει πολύ αυτό το έργο, έχουμε αγαπήσει πολύ αυτούς τους ρόλους. Έχω μάθει πολλά πράγματα από ρόλους που με δυσκόλεψαν παρά πολύ. Ή από ρόλους στους οποίους θεωρούσα ότι είχα αποτύχει. Έχω κάνει πολλές αποτυχίες, (γελάει) από ρόλους που έκανα και για λόγους βιοποριστικούς, έμαθα όμως να τα αγαπάω όλα αυτά.
Εκεί πάνω είσαι ο Ανδρέας;
Ναι, ναι. Εκεί πάνω είμαι ο Ανδρέας. Νίκησε ο Ανδρέας εδώ. Δεν χρειάστηκε να βάλω πράγματα από το προσωπικό μου «οπλοστάσιο» για να γεμίσω το ρόλο. Ή να τον κάνω πιο ανάγλυφο. Υπήρχε γραμμένος αυτός ο ρόλος και εγώ προσπάθησα να τον πλησιάσω. Προσπάθησα να τον ακουμπήσω και πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει. Πέρα από το έργο και τις πρόβες, έχουμε μία φοβερή παραγωγή. Το σκηνικό μας είναι…
Για βραβείο!
Ναι! (γέλια) Να το πούμε αυτό. Είναι σκηνικό για θέατρο κεντρικό. Αυτό οφείλεται στο Μάρκο Σεφερλή, ο οποίος έχει αναλάβει την παραγωγή και έχει στηρίξει πολύ την παράστασή μας. Κι από κει και πέρα, μια μεγάλη ομάδα, μέσα στην εταιρεία και εδώ στο θέατρο, που υποστήριξε και υποστηρίζει την παράσταση. Και εδώ έχω να πω ότι είμαι πολύ τυχερός. Ο Βασίλης Νικολαΐδης είναι ένας πολύ απαιτητικός σκηνοθέτης, έχει υψηλή αισθητική. Αυτό που ζητήσαμε έγινε. Στη λεπτομέρειά του. Όταν αλλάζει το σκηνικό, από τη βιβλιοθήκη και μετά πάμε στην αυλή… Επίσης, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στην παράσταση. «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ» είναι η Μαργαρίτα-Ρίτα και το τραγούδι που λέμε στην παράσταση είναι το «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ». Και κάτι άλλο… Τη φωνή του διαβόλου στην ταινία την κάνει ο Χορν. Εμείς στην παράσταση χρησιμοποιήσαμε τη φωνή του Χορν.
Πολύ έξυπνο! Ήταν δύσκολο να «συντονίσεις»;
(Γελάει) Ήταν λιγάκι… Αλλά είναι και μια ευλογία για την παράσταση όλο αυτό.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θέλω να πιστεύω…
Επειδή όλα είναι στο μυαλό μας… Και ο Μεφιστοφελής και οι υπόλοιποι της παρέας. Αν ερχόταν σε σένα, σε πενήντα χρόνια από σήμερα, που θα είσαι εβδομήντα χρονών (γέλια) και σου έλεγε ότι θα ξαναγίνεις νέος αλλά φτωχός, τι θα απαντούσες;
Μα ήμουν φτωχός κι όταν ήμουν νέος! (πολλά γέλια) Κοίταξε… Όταν γυρίσεις πίσω κουβαλάς και τη σοφία… Το κουμπί στην παράσταση εδώ είναι ότι ο Ανδρέας γίνεται τριάντα-τριάντα πέντε χρονών, αλλά με το μυαλό των ογδόντα. Και όταν του συμβαίνει αυτό νιώθει μια μεγάλη χαρά. Ο Ανδρέας έχει μεγάλο θαυμασμό για τα νιάτα. Τη Ρίτα δεν θέλει να την κερδίσει με τα χρήματά του αλλά με τα νιάτα του. Στο λυτρωτικό τέλος, όταν ξυπνάει από το όνειρο, δίνει την ευλογία του στα δυο παιδιά… πιστεύει στα νιάτα. Δίνει κάτι στα νέα παιδιά για να συνεχίσουν. Πιστεύω πως αυτό είναι ένα μήνυμα σε πολλά επίπεδα. Και στο θέατρο. Πιστεύω πως οι μεγάλοι ηθοποιοί μας – και δεν εννοώ ηλικιακά – θα πρέπει να είναι δοτικοί. Πρέπει αυτό τον πλούτο που έχουν να το δίνουν στους νέους ανθρώπους. Την αγάπη τους, την αφοσίωσή τους, τον τρόπο σκέψης τους… Δεν μεταφέρεται το ταλέντο – φυσικά. Μεταφέρεται όμως η διάθεση, η σοφία, μεταφέρεται η εμπειρία, το σωστό ή το λάθος σε μια παράσταση… το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο ηθοποιός. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με πολύ μεγάλους ηθοποιούς, που μου έδωσαν πολλά… Η συμβουλή μου στους νέους ηθοποιούς είναι να μελετήσουν όχι τα ελληνικά σήριαλ… Τα πιο παλιά πράγματα… Να πιάσουν τον ήχο των σωστών ελληνικών. Οι καλοί κωμικοί μας έχουν τον ήχο και τον τρόπο των σωστών ελληνικών. Αυτή τη λαλιά την υπέροχη, την οποία έχουμε στ’ αυτιά μας και πρέπει να τη συνεχίσουμε.
Ιβάν Ιλίτς. Δεύτερος χρόνος επιτυχίας;
Ναι. Δεύτερος χρόνος…
Είναι ο κόντρα ρόλος που πάντα ήθελες να κάνεις;
Έγινε τυχαία όλο αυτό το πράγμα. Πάντα ήθελα να… Ξέρεις, στους κωμικούς ρόλους υπάρχουν πολλά δραματικά στοιχεία. Λες ότι αυτό με γεμίζει, αυτό θέλω να κάνω. Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ τυχερός γιατί πέρα της πορείας των «Ραδικιών», βρέθηκα σε παραστάσεις που ήθελα πολύ να βρίσκομαι. Μία τέτοια παράσταση ήταν και ο Ιβάν Ιλίτς. Με το που μου είπε η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη την ιδέα της… Είχε ήδη κλείσει το Θανάση Κουρλαμπά και έψαχνε έναν ηθοποιό για να κουμπώσει. Η μεγάλη τύχη ήταν ότι με το που βρεθήκαμε για πρώτη φορά με το Θανάση και διαβάσαμε το κείμενο, με το που το διαβάσαμε όμως, δέσαμε αμέσως. Και το δέσιμο αυτό δεν ήταν μόνο στις πρόβες. Πολλές φορές η διαδικασία των προβών είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από την παράσταση. Εμείς προσπαθούμε αυτή την παράσταση να την κρατούμε ζωντανή. Μπορεί να συμβεί κάτι… να χαλάσει το σκηνικό! Εμείς θα το εντάξουμε αυτό μέσα στην παράσταση. Τώρα, στην περιοδεία, κόπηκε το σκηνικό. Αλλά κόπηκε στο σημείο που λέγαμε για το σπίτι του Ιβάν Ιλίτς και το εντάξαμε μέσα στην παράσταση αυτό. Ότι το ξαναστήσαμε… Μια φορά έτυχε να μου λυθεί το κορδόνι. Το καταλαβαίνει ο Θανάσης ότι δεν μπορώ, επειδή εκείνη τη στιγμή είμαι «άρρωστος» και έρχεται και μου το δένει εκείνος. Δεν είναι μόνο θέμα χημείας. Είναι και το να βρίσκεσαι «μέσα» στο πράγμα αυτό. Για παράδειγμα, αυτό το τρομερό βάσανο, το να παίζει το κοινό με το κινητό του την ώρα της παράστασης. Να βλέπουν οι θεατές Τολστόι ή οτιδήποτε και να ανοίξουν τα κινητά τους. Γιατί… έτσι θέλουν! Κοιτάμε, κάνουμε μια παύση και λέμε… αυτό!
Ευστροφία, χημεία και κούμπωμα στο ρόλο λοιπόν…
Πέρα από τις ευστροφίες και το δέσιμο, ο Θανάσης είναι ένας πολύ σπουδαίος ηθοποιός. Είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αγωνιστής μεγάλος και εργάτης μεγάλος του θεάτρου. Έχει φάει Επίδαυρο, έχει φάει κλασσικά κείμενα με το κουτάλι, έχει σκάψει πολύ. Αλλά δυστυχώς, ζούμε σε αυτό το πράγμα, σε αυτή εδώ την ανοησία και δυστυχώς, αυτή η ανοησία μόνο με ανοησίες τρέφεται…
Κώστας Κούλης
Φωτογραφίες: Εβελίνα Γερακίτη
Υπέροχη παραγωγή του ’60…
Το έργο είναι του ’60. Η ταινία είναι του ’61. Απλώς, πρώτα ήταν θεατρικό και μετά μεταφέρθηκε… Επειδή υπάρχει μια παρεξήγηση για τώρα, που κάνουμε την παράσταση (γελάει)… Ότι έχουμε κάνει διασκευή της ταινίας. Δεν έχουμε κάνει διασκευή, έχουμε πάρει το θεατρικό έργο. Όπως το είχαν γράψει οι δύο πολύ σπουδαίοι συγγραφείς μας, Αλέκος Σακελάριος και Χρήστος Γιαννακόπουλος και το ανεβάζουμε έτσι όπως το γράψανε. Βέβαια, ψαλιδίσαμε κάποιους τρίτους ρόλους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να σταθούν και δεν υπήρχε νόημα κιόλας. Το έργο είναι όπως το έγραψαν, με κάποιες μικρές προσθήκες και κάποια αστεία που μπήκαν κατά τη διάρκεια των προβών.
Πώς σε προσέγγισαν; Πώς έγινε;
Το τελευταίο διάστημα κάναμε παρέα με το Βασίλη Νικολαΐδη. Είχε έλθει στον Ιβάν Ιλίτς, είναι πολύ φίλος και πολύ καλός συνεργάτης με το Θανάση Κουρλαμπά… Κάναμε παρέα, αλλήλο-εκτιμηθήκαμε και σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι. Νιώθω μεγάλη χαρά που συνεργάστηκα με ένα τόσο σπουδαίο σκηνοθέτη. Είναι από τις καλύτερες συνεργασίες μου. Θέατρο κανονικό, χωρίς δηθενιές, βασισμένο στο έργο. Δεν προδώσαμε καθόλου το έργο. Όταν δει κάποιος την παράσταση θα διαπιστώσει ότι η εποχή είναι ακριβώς αυτή που είναι. Χωρίς να μπουν σαχλαμαρίτσες και ανοησίες μέσα στο έργο…
Αναχρονιστικά στοιχεία εννοείς;
Αναχρονιστικά και αυτά που στη συνέχεια… που το κάνουμε «λίγο μοντέρνο»… και στη συνέχεια μεταμοντέρνο και μετά-μεταμοντέρνο και ξανά-μετά-μεταμοντέρνο και όλο αυτό το πράγμα που έχει κάψει το θέατρο. Το θέατρο και τους εγκεφάλους των θεατών. (γελάει)
Όταν ξεκινήσατε να δουλεύετε, είδες καθόλου την ταινία;
Την ταινία την είδα το Πάσχα, όπως παίζεται πάντα κάθε χρόνο… για κάποιες μικρές προσθήκες και μόνο. Εγώ μελέτησα το ρόλο. Δεν πήγα να ξεπατικώσω τον τρόπο του Χορν… Δεν γίνεται βέβαια. Είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι και είναι τελείως διαφορετική η κατάσταση εποχής, ηθοποιού… τα πάντα! Αυτό που προσπάθησα να κάνω ήταν να ψάξω τον Ανδρέα, να τον ψάξω μέσα μου και μετά να τον βγάλω πάνω στη σκηνή. Και στις δύο εκδοχές του. Εγώ πια μπαίνω στα πενήντα και το θέμα ήταν να γίνω είκοσι χρόνια μεγαλύτερος από ό,τι είμαι και είκοσι χρόνια νεότερος. Αυτό ήταν το μεγάλο μου θέμα… Είναι όμως τόσο γλυκό όλο αυτό. Όλος ο θίασος λειτουργεί όπως λειτούργησε στην πρεμιέρα. Προσπαθούμε να φυλάξουμε την παράστασή μας. Τους ρυθμούς της, τους χυμούς της… Και είμαι χαρούμενος που όλοι οι συνάδελφοι, από τους νεότερους μέχρι τους πιο παλιούς, είναι εκεί. Είναι πολύ ωραίο πράγμα που έχω βρεθεί με τον Κοσμά Ζαχάρωφ, το Σπύρο Μπιμπίλα και τη Φωτεινή Ντεμίρη. Όλοι οι ρόλοι είναι πολύπλοκοι, έχουν πολύ ζουμί μέσα τους. Και αυτό αναζητήσαμε στις πρόβες. Να φτιάξουμε ρόλους και ανθρώπους αληθινούς. Το έχουμε αγαπήσει πολύ αυτό το έργο, έχουμε αγαπήσει πολύ αυτούς τους ρόλους. Έχω μάθει πολλά πράγματα από ρόλους που με δυσκόλεψαν παρά πολύ. Ή από ρόλους στους οποίους θεωρούσα ότι είχα αποτύχει. Έχω κάνει πολλές αποτυχίες, (γελάει) από ρόλους που έκανα και για λόγους βιοποριστικούς, έμαθα όμως να τα αγαπάω όλα αυτά.
Εκεί πάνω είσαι ο Ανδρέας;
Ναι, ναι. Εκεί πάνω είμαι ο Ανδρέας. Νίκησε ο Ανδρέας εδώ. Δεν χρειάστηκε να βάλω πράγματα από το προσωπικό μου «οπλοστάσιο» για να γεμίσω το ρόλο. Ή να τον κάνω πιο ανάγλυφο. Υπήρχε γραμμένος αυτός ο ρόλος και εγώ προσπάθησα να τον πλησιάσω. Προσπάθησα να τον ακουμπήσω και πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει. Πέρα από το έργο και τις πρόβες, έχουμε μία φοβερή παραγωγή. Το σκηνικό μας είναι…
Για βραβείο!
Ναι! (γέλια) Να το πούμε αυτό. Είναι σκηνικό για θέατρο κεντρικό. Αυτό οφείλεται στο Μάρκο Σεφερλή, ο οποίος έχει αναλάβει την παραγωγή και έχει στηρίξει πολύ την παράστασή μας. Κι από κει και πέρα, μια μεγάλη ομάδα, μέσα στην εταιρεία και εδώ στο θέατρο, που υποστήριξε και υποστηρίζει την παράσταση. Και εδώ έχω να πω ότι είμαι πολύ τυχερός. Ο Βασίλης Νικολαΐδης είναι ένας πολύ απαιτητικός σκηνοθέτης, έχει υψηλή αισθητική. Αυτό που ζητήσαμε έγινε. Στη λεπτομέρειά του. Όταν αλλάζει το σκηνικό, από τη βιβλιοθήκη και μετά πάμε στην αυλή… Επίσης, έχουμε τη χαρά να φιλοξενούμε τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη στην παράσταση. «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ» είναι η Μαργαρίτα-Ρίτα και το τραγούδι που λέμε στην παράσταση είναι το «Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ». Και κάτι άλλο… Τη φωνή του διαβόλου στην ταινία την κάνει ο Χορν. Εμείς στην παράσταση χρησιμοποιήσαμε τη φωνή του Χορν.
Πολύ έξυπνο! Ήταν δύσκολο να «συντονίσεις»;
(Γελάει) Ήταν λιγάκι… Αλλά είναι και μια ευλογία για την παράσταση όλο αυτό.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ με το καλό;
Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θέλω να πιστεύω…
Επειδή όλα είναι στο μυαλό μας… Και ο Μεφιστοφελής και οι υπόλοιποι της παρέας. Αν ερχόταν σε σένα, σε πενήντα χρόνια από σήμερα, που θα είσαι εβδομήντα χρονών (γέλια) και σου έλεγε ότι θα ξαναγίνεις νέος αλλά φτωχός, τι θα απαντούσες;
Μα ήμουν φτωχός κι όταν ήμουν νέος! (πολλά γέλια) Κοίταξε… Όταν γυρίσεις πίσω κουβαλάς και τη σοφία… Το κουμπί στην παράσταση εδώ είναι ότι ο Ανδρέας γίνεται τριάντα-τριάντα πέντε χρονών, αλλά με το μυαλό των ογδόντα. Και όταν του συμβαίνει αυτό νιώθει μια μεγάλη χαρά. Ο Ανδρέας έχει μεγάλο θαυμασμό για τα νιάτα. Τη Ρίτα δεν θέλει να την κερδίσει με τα χρήματά του αλλά με τα νιάτα του. Στο λυτρωτικό τέλος, όταν ξυπνάει από το όνειρο, δίνει την ευλογία του στα δυο παιδιά… πιστεύει στα νιάτα. Δίνει κάτι στα νέα παιδιά για να συνεχίσουν. Πιστεύω πως αυτό είναι ένα μήνυμα σε πολλά επίπεδα. Και στο θέατρο. Πιστεύω πως οι μεγάλοι ηθοποιοί μας – και δεν εννοώ ηλικιακά – θα πρέπει να είναι δοτικοί. Πρέπει αυτό τον πλούτο που έχουν να το δίνουν στους νέους ανθρώπους. Την αγάπη τους, την αφοσίωσή τους, τον τρόπο σκέψης τους… Δεν μεταφέρεται το ταλέντο – φυσικά. Μεταφέρεται όμως η διάθεση, η σοφία, μεταφέρεται η εμπειρία, το σωστό ή το λάθος σε μια παράσταση… το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο ηθοποιός. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ με πολύ μεγάλους ηθοποιούς, που μου έδωσαν πολλά… Η συμβουλή μου στους νέους ηθοποιούς είναι να μελετήσουν όχι τα ελληνικά σήριαλ… Τα πιο παλιά πράγματα… Να πιάσουν τον ήχο των σωστών ελληνικών. Οι καλοί κωμικοί μας έχουν τον ήχο και τον τρόπο των σωστών ελληνικών. Αυτή τη λαλιά την υπέροχη, την οποία έχουμε στ’ αυτιά μας και πρέπει να τη συνεχίσουμε.
Ιβάν Ιλίτς. Δεύτερος χρόνος επιτυχίας;
Ναι. Δεύτερος χρόνος…
Είναι ο κόντρα ρόλος που πάντα ήθελες να κάνεις;
Έγινε τυχαία όλο αυτό το πράγμα. Πάντα ήθελα να… Ξέρεις, στους κωμικούς ρόλους υπάρχουν πολλά δραματικά στοιχεία. Λες ότι αυτό με γεμίζει, αυτό θέλω να κάνω. Τα τελευταία χρόνια είμαι πολύ τυχερός γιατί πέρα της πορείας των «Ραδικιών», βρέθηκα σε παραστάσεις που ήθελα πολύ να βρίσκομαι. Μία τέτοια παράσταση ήταν και ο Ιβάν Ιλίτς. Με το που μου είπε η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη την ιδέα της… Είχε ήδη κλείσει το Θανάση Κουρλαμπά και έψαχνε έναν ηθοποιό για να κουμπώσει. Η μεγάλη τύχη ήταν ότι με το που βρεθήκαμε για πρώτη φορά με το Θανάση και διαβάσαμε το κείμενο, με το που το διαβάσαμε όμως, δέσαμε αμέσως. Και το δέσιμο αυτό δεν ήταν μόνο στις πρόβες. Πολλές φορές η διαδικασία των προβών είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία από την παράσταση. Εμείς προσπαθούμε αυτή την παράσταση να την κρατούμε ζωντανή. Μπορεί να συμβεί κάτι… να χαλάσει το σκηνικό! Εμείς θα το εντάξουμε αυτό μέσα στην παράσταση. Τώρα, στην περιοδεία, κόπηκε το σκηνικό. Αλλά κόπηκε στο σημείο που λέγαμε για το σπίτι του Ιβάν Ιλίτς και το εντάξαμε μέσα στην παράσταση αυτό. Ότι το ξαναστήσαμε… Μια φορά έτυχε να μου λυθεί το κορδόνι. Το καταλαβαίνει ο Θανάσης ότι δεν μπορώ, επειδή εκείνη τη στιγμή είμαι «άρρωστος» και έρχεται και μου το δένει εκείνος. Δεν είναι μόνο θέμα χημείας. Είναι και το να βρίσκεσαι «μέσα» στο πράγμα αυτό. Για παράδειγμα, αυτό το τρομερό βάσανο, το να παίζει το κοινό με το κινητό του την ώρα της παράστασης. Να βλέπουν οι θεατές Τολστόι ή οτιδήποτε και να ανοίξουν τα κινητά τους. Γιατί… έτσι θέλουν! Κοιτάμε, κάνουμε μια παύση και λέμε… αυτό!
Ευστροφία, χημεία και κούμπωμα στο ρόλο λοιπόν…
Πέρα από τις ευστροφίες και το δέσιμο, ο Θανάσης είναι ένας πολύ σπουδαίος ηθοποιός. Είναι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Αγωνιστής μεγάλος και εργάτης μεγάλος του θεάτρου. Έχει φάει Επίδαυρο, έχει φάει κλασσικά κείμενα με το κουτάλι, έχει σκάψει πολύ. Αλλά δυστυχώς, ζούμε σε αυτό το πράγμα, σε αυτή εδώ την ανοησία και δυστυχώς, αυτή η ανοησία μόνο με ανοησίες τρέφεται…
Κώστας Κούλης
Φωτογραφίες: Εβελίνα Γερακίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
