Συνέντευξη με το Γεράσιμο Σκιαδαρέση
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 23 Δεκεμβρίου 2018 11:22
Δεύτερη σεζόν για τη συγκλονιστική παράσταση «Το τίμημα», στο θέατρο Ιλίσια και δεν υπήρχε περίπτωση να μην αναφερθούμε ξανά σε αυτό το υπέροχα αποδιδόμενο έργο, τη σύμπραξη τεσσάρων αριστουργηματικών καλλιτεχνών. Πέρυσι είχαμε φιλοξενήσει το Γιώργο Μιχαλακόπουλο και φέτος επανερχόμαστε με το Γεράσιμο Σκιαδαρέση, έναν άψογο ηθοποιό, ένα πρωταγωνιστή που τιμά τον εαυτό του, την παράσταση που κοινωνεί και το κοινό που έχει έλθει να παρακολουθήσει. Συναντηθήκαμε στα καμαρίνια λίγο πριν βγει στη σκηνή και μιλήσαμε για το έργο, τα σημεία και στοιχεία που τον έχουν συγκινήσει σε αυτό, τη χημεία μεταξύ τους και την εμπειρία του από βήματος Βουλής. Πολλές ευχαριστίες στην αεικίνητη και πανταχού παρούσα Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Θα σας πάω γύρω στον ενάμιση χρόνο πίσω… Έρχεται η πρόταση για να πρωταγωνιστήσετε στην παράσταση. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «Ναι, θα το κάνω»;
Δύο πράγματα… Ο Miller, που είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας. Το έργο δεν το ήξερα… Αλλά, εντάξει, όταν σου λένε Miller, ξέρεις από χέρι ότι θα είναι ένα καλό έργο. Και το δεύτερο… ο Μιχαλακόπουλος. Ο οποίος είναι ένας συνεργάτης λατρεμένος. Έχουμε ξαναδουλέψει και παλιότερα. Πάντα έψαχνα την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε στη σκηνή. Δεν χρειάστηκε ούτε το κείμενο να διαβάσω ούτε τίποτα, είπα το ναι αμέσως. Με πήρε ο ίδιος και μου λέει «Αυτό»… Του λέω «Εντάξει, δεν το συζητάμε, εννοείται»!
Ήταν ο ίδιος λόγος που είπατε να το κάνετε και δεύτερη σεζόν;
Κι άλλες πέντε το πάω! (γέλια) Όσο αντέχει ο Γιώργος – απ’ αυτόν εξαρτάται. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά και η απόλαυση να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί του, που δεν κουράζει ποτέ.
Παράλληλα με τη δική σας παράσταση, «Το τίμημα» παιζόταν και στο Broadway... Είδα κάποια πράγματα και είπα στον εαυτό μου «Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από αυτό εδώ πέρα»…
Ναι, το πιστεύω κι εγώ αυτό. Είδα πέρυσι στο Λονδίνο ένα συναφές έργο, πάλι του Miller… Και με διάσημα ονόματα… και διαπίστωσα ότι έχουμε μία παράσταση, όχι απλώς επιπέδου Broadway, αλλά…
Στο Βικ, αυτό το στοιχείο που βρήκατε και σας συγκίνησε περισσότερο απ’ όλα…
Είναι παρά πολλά… Όταν έχεις να κάνεις με χαρακτήρες-προϊόντα μυαλών όπως του Miller, συνήθως είναι πολύπλοκοι, έχουν πολλά πράγματα μέσα τους να βρεις… Εδώ δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, δεν υπάρχουν ασήμαντοι ρόλοι, δεν υπάρχουν ρηχά συναισθήματα, είναι όλα μελετημένα, είναι… είναι μία περίπτωση ενός ανθρώπου πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι μία σύνθετη περίπτωση. Για τον ηθοποιό είναι χαρά να ερμηνεύει τέτοιους ρόλους, γιατί έχει δαιδάλους και πολλά πράγματα να «χαθεί», ψάχνοντας μέσα στην ψυχή του για να τα βρει. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αυτό που με γοήτευσε στο Βικ… ήταν όλο το πράγμα…
Σας σοκάρει καμιά φορά το πόσο διαχρονικό είναι το έργο;
Απίστευτα! Απίστευτα! Με σόκαρε όταν συνειδητοποίησα αυτό… αυτή τη φράση, που λέει ο Σόλομον στο Βικ, ότι «Κάποτε, όταν είχες ένα πρόβλημα, όταν ήθελες να κάνεις μια επανάσταση, πήγαινες στην εκκλησία… Σήμερα, τι κάνεις; Πας για ψώνια»! Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό έχει γραφτεί το ’65… Λέω «Χριστέ μου, είναι ακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα»! Αν κλείσουν τα μαγαζιά σ’ αυτή τη χώρα, θα γίνει σφαγή απ’ άκρη σ’ άκρη! Με τα ψώνια εκτονωνόμαστε όλοι… Και λέω, πόσο διαχρονικό είναι αυτό και πόσο μπροστά σκεφτόταν τότε. Ήταν έτσι και τότε; Ίσως στην Αμερική… Στην Ελλάδα σίγουρα δεν ήταν έτσι… Με εντυπωσίασε που το έγραψε τότε και το βρίσκουμε σήμερα… Νομίζω ότι θα το βρίσκουμε για πολύ καιρό ακόμη. Αν τα ψώνια τα «αλλάξεις» με τα κινητά, με τα γκάτζετ και όλα αυτά, με το πώς διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια, την αντίσταση, όλα μας, μέσω αυτών των πραγμάτων, είναι εντυπωσιακό αυτό που είχε γράψει τότε. Και άλλα πολλά, όχι μόνο αυτό. Βλέπω τέτοια στοιχεία μέσα κάθε μέρα…
Βλέποντας την παράσταση και πέρυσι και φέτος… μήπως το καταπληκτικό με την κάθαρση στο τέλος είναι ότι δεν έρχεται;
Ναι, ακριβώς. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάθαρση. Σε ένα σημείωμα που είχε γράψει ο Miller, είχε πει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να βγει καλός και κακός… Έχουν ένα μεγάλο κομμάτι δίκιου και ένα μεγάλο κομμάτι άδικου, όλοι οι ήρωες… Δεν υπάρχει κάθαρση τελικά. Η επανένωση των αδελφών δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει. Η διαδρομή αυτή έχει χαραχτεί πια, έχει τελειώσει. Είναι δύο άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πληρώσει το τίμημα και το τίμημα είναι αυτό ακριβώς. Δεν μπορούν να ξανά-ενωθούν, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Όλη αυτή η οικονομική κρίση, που έχει προηγηθεί, όλα αυτά, τα της οικογένειας… οι σχέσεις… όλα αυτά έχουν γράψει πια πάνω τους. Είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων συνθηκών που έζησαν.
Πέρα από την τρομερή χημεία που είδα πάνω στη σκηνή… Όταν κάνατε πρόβες… σταματούσατε κάποια στιγμή από τα γέλια;
Με το Μιχαλακόπουλο πάντα γελάς! (γέλια) Και τώρα υπάρχουν στιγμές που… Είναι πειραχτήρι. Πάντα γελάς. Κι εγώ είμαι επιρρεπής στο γέλιο και το ξέρει και το εκμεταλλεύεται. Εκεί έχουμε ένα θέμα δηλαδή, πάντα. Με πειράζει και τον πειράζω και του γκρινιάζω… Υπάρχει μία σχέση περίεργη (γελάει) Ναι, ναι, πάντα γελάς… Αλλά αυτή η χημεία βρέθηκε εύκολα και δόξα τω Θεώ, ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή. Γιατί χημεία δεν υπάρχει μόνο ανάμεσα σε μένα και το Γιώργο. Δεν είχα ξαναδουλέψει στο θέατρο ούτε με τη Ρένια ούτε με το Χρήστο. Αλλά κολλήσαμε όλοι πολύ εύκολα. Παρά πολύ εύκολα.
Να σας ρωτήσω και για το μονόλογο που κάνετε; Το «Εκτός ύλης»;
Το κάνω για τέσσερις παραστάσεις ακόμη, εδώ, στο ίδιο θέατρο, 5, 6, 12 και 13 Νοεμβρίου… Δεν ήθελα να το κάνω, για να είμαι ειλικρινής, γιατί με ενδιαφέρει να το κάνω μόνο σε μαθητές. Έχω δει ότι έχει ιδιαίτερη απήχηση και δύναμη στα σχολεία και λέω ότι εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω, γιατί είναι ένα δύσκολο θέμα και θα έλεγα αποτρεπτικό για τον πολύ κόσμο. Όταν ο άλλος πάει να δει ένα μονόλογο, την ομιλία παραίτησης ενός πολιτικού, του φαίνεται αρκετά απωθητικό. Λέει «Γιατί να πάω»; Όσοι έρχονται έχουν αλλάξει γνώμη. Το δύσκολο είναι μέχρι να έλθουν, μέχρι να μπούνε μέσα. Αλλά επειδή έγινε η παράσταση στη Βουλή, πήρε μία διάσταση το θέμα και το μάθανε πολλοί που δεν το είχαν ακούσει πιθανόν, δεχτήκαμε σωρεία μηνυμάτων κα προσωπικών, αλλά και στις ιστοσελίδες που έχει η παράσταση…
Τίνος ιδέα ήταν να δοθεί η παράσταση στη Βουλή;
Δική μου. Από την πρώτη στιγμή… Πριν ανέβει το έργο. Είχα πει ότι ήθελα κάποια στιγμή να το κάνουμε αυτό στη Βουλή. Το κανονίσαμε, στείλαμε mail και λοιπά, τον πρώτο χρόνο δεν πήραμε απάντηση καθόλου και το δεύτερο χρόνο πήγα προσωπικά στη γραμματέα του προέδρου και βρήκαμε έναν τρόπο να γίνει… Προς τιμή τους και προς μεγάλη μου χαρά που έσπασε επιτέλους ένα άβατο. Έλεγα πως αν δεν γινόταν με αυτό το έργο παράσταση στη Βουλή, πολύ δύσκολα θα ανοίξει ποτέ η Βουλή για ένα άλλο έργο.
Τώρα που αποτελεί πλέον «δεδικασμένο», είναι καλό.
Ναι. Και θέλω να το πιστεύω. Ήδη τους έχω δώσει προτάσεις και ιδέες για ένα πράγμα. Μπορούν να κάνουν εξαιρετικά έργα Ελλήνων λογοτεχνών, που δεν χρειάζονται σκηνικό ή εν είδη αναλογίου… Δεν ξέρω, ρε παιδί μου… Έχω την εντύπωση… Να «καθαγιαστεί» λίγο ο χώρος με διαφορετικό λόγο. Με διαφορετικές φωνές εκεί μέσα. Και πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενος που έγινε αυτό το πράγμα.
Στο θέατρο… τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι είναι αυτό, το οποίο αφουγκράζεστε και λέτε στον εαυτό σας ότι αν έλειπε θα ήταν όλα πολύ καλύτερα;
Ωωωχχ… Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι η ίδια η φύση της δουλειάς. Έγινα ηθοποιός γιατί με ενδιέφερε πολύ αυτό το ψάξιμο ψυχών. Η προσπάθεια να μπεις, να ενσαρκώσεις, να δώσεις ζωή σε ένα χαρακτήρα γραμμένο, βάζοντας τη δικιά σου σφραγίδα. Αυτό! Η ουσία της δουλειάς. Αυτό είναι που κυρίως με ενθουσιάζει. Από κει και πέρα, τα στραβά που έχω δει είναι παρά πολλά. Και νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί και παρά πολύ. Δηλαδή, γύρω μου βλέπω δεκάδες πράγματα, τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου, δεν θα ήθελα να είναι έτσι… Δυστυχώς είναι! Το άλλο που θα πρέπει να επισημάνω, θετικό, για να μην λέμε μόνο τα αρνητικά, γιατί είναι και πολλά, είναι ότι παρόλες τις δυσκολίες, ο Έλληνας αγαπάει το θέατρο. Και είναι σημαντικό. Δεν είναι τεράστιο το νούμερο των θεατρόφιλων που έρχονται, αλλά είναι αρκετό να συντηρήσει αρκετά θέατρα. Παρόλη την κρίση… Το αγαπάνε. Και το βλέπω αυτό και στις ερασιτεχνικές ομάδες. Το πώς ασχολούνται… Έχει και το στραβό του, έτσι; Όλοι νομίζουν ότι είναι ηθοποιοί… Υπάρχει όμως αγάπη. Σε αντίθεση με άλλες χώρες. Επειδή έζησα στην Ιταλία, μου έκανε εντύπωση που δεν υπήρχε αυτή η σχέση. Ούτε από τους Ιταλούς, παρόλο που έχουν τεράστιους θεατράνθρωπους και πολύ σημαντικό θέατρο… Δεν τους είναι απαραίτητο να παίξουν στο θέατρο, δεν υπήρχε αυτή η σχέση, που υπάρχει σε μας.
Κώστας Κούλης
Θα σας πάω γύρω στον ενάμιση χρόνο πίσω… Έρχεται η πρόταση για να πρωταγωνιστήσετε στην παράσταση. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε «Ναι, θα το κάνω»;
Δύο πράγματα… Ο Miller, που είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας. Το έργο δεν το ήξερα… Αλλά, εντάξει, όταν σου λένε Miller, ξέρεις από χέρι ότι θα είναι ένα καλό έργο. Και το δεύτερο… ο Μιχαλακόπουλος. Ο οποίος είναι ένας συνεργάτης λατρεμένος. Έχουμε ξαναδουλέψει και παλιότερα. Πάντα έψαχνα την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε στη σκηνή. Δεν χρειάστηκε ούτε το κείμενο να διαβάσω ούτε τίποτα, είπα το ναι αμέσως. Με πήρε ο ίδιος και μου λέει «Αυτό»… Του λέω «Εντάξει, δεν το συζητάμε, εννοείται»!
Ήταν ο ίδιος λόγος που είπατε να το κάνετε και δεύτερη σεζόν;
Κι άλλες πέντε το πάω! (γέλια) Όσο αντέχει ο Γιώργος – απ’ αυτόν εξαρτάται. Είναι τόσο μεγάλη η χαρά και η απόλαυση να βρίσκομαι στη σκηνή μαζί του, που δεν κουράζει ποτέ.
Παράλληλα με τη δική σας παράσταση, «Το τίμημα» παιζόταν και στο Broadway... Είδα κάποια πράγματα και είπα στον εαυτό μου «Δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από αυτό εδώ πέρα»…
Ναι, το πιστεύω κι εγώ αυτό. Είδα πέρυσι στο Λονδίνο ένα συναφές έργο, πάλι του Miller… Και με διάσημα ονόματα… και διαπίστωσα ότι έχουμε μία παράσταση, όχι απλώς επιπέδου Broadway, αλλά…
Στο Βικ, αυτό το στοιχείο που βρήκατε και σας συγκίνησε περισσότερο απ’ όλα…
Είναι παρά πολλά… Όταν έχεις να κάνεις με χαρακτήρες-προϊόντα μυαλών όπως του Miller, συνήθως είναι πολύπλοκοι, έχουν πολλά πράγματα μέσα τους να βρεις… Εδώ δεν υπάρχουν μικροί ρόλοι, δεν υπάρχουν ασήμαντοι ρόλοι, δεν υπάρχουν ρηχά συναισθήματα, είναι όλα μελετημένα, είναι… είναι μία περίπτωση ενός ανθρώπου πολύ ενδιαφέρουσα. Είναι μία σύνθετη περίπτωση. Για τον ηθοποιό είναι χαρά να ερμηνεύει τέτοιους ρόλους, γιατί έχει δαιδάλους και πολλά πράγματα να «χαθεί», ψάχνοντας μέσα στην ψυχή του για να τα βρει. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αυτό που με γοήτευσε στο Βικ… ήταν όλο το πράγμα…
Σας σοκάρει καμιά φορά το πόσο διαχρονικό είναι το έργο;
Απίστευτα! Απίστευτα! Με σόκαρε όταν συνειδητοποίησα αυτό… αυτή τη φράση, που λέει ο Σόλομον στο Βικ, ότι «Κάποτε, όταν είχες ένα πρόβλημα, όταν ήθελες να κάνεις μια επανάσταση, πήγαινες στην εκκλησία… Σήμερα, τι κάνεις; Πας για ψώνια»! Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό έχει γραφτεί το ’65… Λέω «Χριστέ μου, είναι ακριβώς αυτό που ζούμε σήμερα»! Αν κλείσουν τα μαγαζιά σ’ αυτή τη χώρα, θα γίνει σφαγή απ’ άκρη σ’ άκρη! Με τα ψώνια εκτονωνόμαστε όλοι… Και λέω, πόσο διαχρονικό είναι αυτό και πόσο μπροστά σκεφτόταν τότε. Ήταν έτσι και τότε; Ίσως στην Αμερική… Στην Ελλάδα σίγουρα δεν ήταν έτσι… Με εντυπωσίασε που το έγραψε τότε και το βρίσκουμε σήμερα… Νομίζω ότι θα το βρίσκουμε για πολύ καιρό ακόμη. Αν τα ψώνια τα «αλλάξεις» με τα κινητά, με τα γκάτζετ και όλα αυτά, με το πώς διοχετεύουμε όλη μας την ενέργεια, την αντίσταση, όλα μας, μέσω αυτών των πραγμάτων, είναι εντυπωσιακό αυτό που είχε γράψει τότε. Και άλλα πολλά, όχι μόνο αυτό. Βλέπω τέτοια στοιχεία μέσα κάθε μέρα…
Βλέποντας την παράσταση και πέρυσι και φέτος… μήπως το καταπληκτικό με την κάθαρση στο τέλος είναι ότι δεν έρχεται;
Ναι, ακριβώς. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάθαρση. Σε ένα σημείωμα που είχε γράψει ο Miller, είχε πει ότι σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να βγει καλός και κακός… Έχουν ένα μεγάλο κομμάτι δίκιου και ένα μεγάλο κομμάτι άδικου, όλοι οι ήρωες… Δεν υπάρχει κάθαρση τελικά. Η επανένωση των αδελφών δεν γίνεται, δεν μπορεί να γίνει. Η διαδρομή αυτή έχει χαραχτεί πια, έχει τελειώσει. Είναι δύο άνθρωποι, οι οποίοι έχουν πληρώσει το τίμημα και το τίμημα είναι αυτό ακριβώς. Δεν μπορούν να ξανά-ενωθούν, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Όλη αυτή η οικονομική κρίση, που έχει προηγηθεί, όλα αυτά, τα της οικογένειας… οι σχέσεις… όλα αυτά έχουν γράψει πια πάνω τους. Είναι αποτέλεσμα των προηγούμενων συνθηκών που έζησαν.
Πέρα από την τρομερή χημεία που είδα πάνω στη σκηνή… Όταν κάνατε πρόβες… σταματούσατε κάποια στιγμή από τα γέλια;
Με το Μιχαλακόπουλο πάντα γελάς! (γέλια) Και τώρα υπάρχουν στιγμές που… Είναι πειραχτήρι. Πάντα γελάς. Κι εγώ είμαι επιρρεπής στο γέλιο και το ξέρει και το εκμεταλλεύεται. Εκεί έχουμε ένα θέμα δηλαδή, πάντα. Με πειράζει και τον πειράζω και του γκρινιάζω… Υπάρχει μία σχέση περίεργη (γελάει) Ναι, ναι, πάντα γελάς… Αλλά αυτή η χημεία βρέθηκε εύκολα και δόξα τω Θεώ, ήταν μία ευτυχισμένη στιγμή. Γιατί χημεία δεν υπάρχει μόνο ανάμεσα σε μένα και το Γιώργο. Δεν είχα ξαναδουλέψει στο θέατρο ούτε με τη Ρένια ούτε με το Χρήστο. Αλλά κολλήσαμε όλοι πολύ εύκολα. Παρά πολύ εύκολα.
Να σας ρωτήσω και για το μονόλογο που κάνετε; Το «Εκτός ύλης»;
Το κάνω για τέσσερις παραστάσεις ακόμη, εδώ, στο ίδιο θέατρο, 5, 6, 12 και 13 Νοεμβρίου… Δεν ήθελα να το κάνω, για να είμαι ειλικρινής, γιατί με ενδιαφέρει να το κάνω μόνο σε μαθητές. Έχω δει ότι έχει ιδιαίτερη απήχηση και δύναμη στα σχολεία και λέω ότι εντάξει, δεν υπάρχει λόγος να το κάνω, γιατί είναι ένα δύσκολο θέμα και θα έλεγα αποτρεπτικό για τον πολύ κόσμο. Όταν ο άλλος πάει να δει ένα μονόλογο, την ομιλία παραίτησης ενός πολιτικού, του φαίνεται αρκετά απωθητικό. Λέει «Γιατί να πάω»; Όσοι έρχονται έχουν αλλάξει γνώμη. Το δύσκολο είναι μέχρι να έλθουν, μέχρι να μπούνε μέσα. Αλλά επειδή έγινε η παράσταση στη Βουλή, πήρε μία διάσταση το θέμα και το μάθανε πολλοί που δεν το είχαν ακούσει πιθανόν, δεχτήκαμε σωρεία μηνυμάτων κα προσωπικών, αλλά και στις ιστοσελίδες που έχει η παράσταση…
Τίνος ιδέα ήταν να δοθεί η παράσταση στη Βουλή;
Δική μου. Από την πρώτη στιγμή… Πριν ανέβει το έργο. Είχα πει ότι ήθελα κάποια στιγμή να το κάνουμε αυτό στη Βουλή. Το κανονίσαμε, στείλαμε mail και λοιπά, τον πρώτο χρόνο δεν πήραμε απάντηση καθόλου και το δεύτερο χρόνο πήγα προσωπικά στη γραμματέα του προέδρου και βρήκαμε έναν τρόπο να γίνει… Προς τιμή τους και προς μεγάλη μου χαρά που έσπασε επιτέλους ένα άβατο. Έλεγα πως αν δεν γινόταν με αυτό το έργο παράσταση στη Βουλή, πολύ δύσκολα θα ανοίξει ποτέ η Βουλή για ένα άλλο έργο.
Τώρα που αποτελεί πλέον «δεδικασμένο», είναι καλό.
Ναι. Και θέλω να το πιστεύω. Ήδη τους έχω δώσει προτάσεις και ιδέες για ένα πράγμα. Μπορούν να κάνουν εξαιρετικά έργα Ελλήνων λογοτεχνών, που δεν χρειάζονται σκηνικό ή εν είδη αναλογίου… Δεν ξέρω, ρε παιδί μου… Έχω την εντύπωση… Να «καθαγιαστεί» λίγο ο χώρος με διαφορετικό λόγο. Με διαφορετικές φωνές εκεί μέσα. Και πραγματικά, είμαι πολύ χαρούμενος που έγινε αυτό το πράγμα.
Στο θέατρο… τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει περισσότερο και τι είναι αυτό, το οποίο αφουγκράζεστε και λέτε στον εαυτό σας ότι αν έλειπε θα ήταν όλα πολύ καλύτερα;
Ωωωχχ… Αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι η ίδια η φύση της δουλειάς. Έγινα ηθοποιός γιατί με ενδιέφερε πολύ αυτό το ψάξιμο ψυχών. Η προσπάθεια να μπεις, να ενσαρκώσεις, να δώσεις ζωή σε ένα χαρακτήρα γραμμένο, βάζοντας τη δικιά σου σφραγίδα. Αυτό! Η ουσία της δουλειάς. Αυτό είναι που κυρίως με ενθουσιάζει. Από κει και πέρα, τα στραβά που έχω δει είναι παρά πολλά. Και νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί και παρά πολύ. Δηλαδή, γύρω μου βλέπω δεκάδες πράγματα, τα οποία δεν μου αρέσουν καθόλου, δεν θα ήθελα να είναι έτσι… Δυστυχώς είναι! Το άλλο που θα πρέπει να επισημάνω, θετικό, για να μην λέμε μόνο τα αρνητικά, γιατί είναι και πολλά, είναι ότι παρόλες τις δυσκολίες, ο Έλληνας αγαπάει το θέατρο. Και είναι σημαντικό. Δεν είναι τεράστιο το νούμερο των θεατρόφιλων που έρχονται, αλλά είναι αρκετό να συντηρήσει αρκετά θέατρα. Παρόλη την κρίση… Το αγαπάνε. Και το βλέπω αυτό και στις ερασιτεχνικές ομάδες. Το πώς ασχολούνται… Έχει και το στραβό του, έτσι; Όλοι νομίζουν ότι είναι ηθοποιοί… Υπάρχει όμως αγάπη. Σε αντίθεση με άλλες χώρες. Επειδή έζησα στην Ιταλία, μου έκανε εντύπωση που δεν υπήρχε αυτή η σχέση. Ούτε από τους Ιταλούς, παρόλο που έχουν τεράστιους θεατράνθρωπους και πολύ σημαντικό θέατρο… Δεν τους είναι απαραίτητο να παίξουν στο θέατρο, δεν υπήρχε αυτή η σχέση, που υπάρχει σε μας.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
