Συνέντευξη με την Ειρήνη Μπαλτά
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 16 Ιανουαρίου 2019 22:34
Την παρακολουθώ πολύ καιρό τώρα. Πέρα του ότι μου αρέσει παρά πολύ – και φρόντισα να της πω από την πρώτη στιγμή για να ησυχάσω – είναι μία ηθοποιός που ό,τι κάνει είναι πολύ προσεκτικά «κοσκινισμένο» από την ίδια. Τη συναντάμε φέτος, μαζί με μια τρομερή ομάδα, στο «Οι Άτρωτοι», που έχει ανεβεί στο Αγγέλων Βήμα και εννοείται πως δεν αφήσαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της για το έργο, το θίασο και το πόσο την έχει αγγίξει το εν λόγω κείμενο. Πέρα από το θέατρο όμως, η Ειρήνη κάνει όμορφα πράγματα και στο χώρο του ραδιοφώνου, στον οποίο διαθέτει τη φωνή της, τις γνώσεις της, τη γλυκύτητά της, την ψυχή της. Ευχαριστούμε πολύ το Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη, ο οποίος φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Οι Άτρωτοι;
Οι Άτρωτοι του Torben Betts.
Διάβασα το δελτίο τύπου… Γράφει για το ζευγάρι που φεύγει από το Λονδίνο, για να πάει να ζήσει στη Βόρεια Αγγλία, γράφει για αυτούς που συναντά… Πώς σε προσέγγισαν; Πώς έγινε η κουβέντα και πώς είπες ότι «Ναι, θα το κάνω»;
Ωραία… Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να πω ότι δουλεύω όλη την ώρα και σε πολλές δουλειές. Όχι επειδή δεν μου γίνονται προτάσεις… Μου γίνονται κάποιες προτάσεις, αλλά είναι λίγες οι φορές που θέλω να κάνω πράγματα. Πρέπει να με καλύπτει παρά πολύ αυτό το οποίο μου προτείνουν. Αν δεν με καλύπτει εκατό τοις εκατό, προτιμώ να μην δουλέψω. Η αλήθεια είναι ότι επειδή τώρα δουλεύω και στο ραδιόφωνο, έχω αυτή την πολυτέλεια. Είχα γύρω στα δύο χρόνια να κάνω θέατρο. Η τελευταία δουλειά ήταν το 2016, στο Τόπος Αλλού, με το «Οι σύντροφοι» του Στρίντμπεργκ, με το Νίκο Καμτσή. Ο Σταύρος Στάγκος είναι πολύ φίλος. Επίσης έχω δει δουλειές του και μου αρέσουν παρά πολύ. Όταν λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο ένας άνθρωπος, τον οποίο αγαπάω σαν φίλο και εκτιμώ σαν καλλιτέχνη και μου λέει «Θα σου στείλω ένα έργο να διαβάσεις γιατί θέλω να συνεργαστούμε. Θα το διαβάσεις και θα μου πεις»… Ε, κατευθείαν ήμουν ήδη θετικά προσκείμενη απέναντι σε αυτό το πράγμα. Γιατί έχω δει τι κάνει και από την αρχή αισθανόμουν ασφάλεια. Αυτό που έπρεπε να δω ήταν αν μου αρέσει ο ρόλος. Όταν διάβασα το έργο ξετρελάθηκα! Πραγματικά ξετρελάθηκα. Μου άρεσε παρά πολύ. Και όταν διάβασα το ρόλο της Ντων συγκινήθηκα. Και είπα «Ναι, θα μπω στη διαδικασία να βγω από την άνεση του σπιτιού μου και να πάω να ‘ταλαιπωρηθώ’ σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα», γιατί η αλήθεια είναι ότι εδώ στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες ταλαιπωρούμαστε παρά πολύ. Αυτό το οποίο δίνουμε είναι πολύ και αυτό που πληρωνόμαστε για αυτό που δίνουμε είναι πολύ λίγο. Για κάτι που λατρεύω όμως δεν με πειράζει να ‘ταλαιπωρηθώ’. Περάσαμε πολύ ωραία στις πρόβες, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τρεις υπέροχους – όχι μόνο – ηθοποιούς, αλλά, πάνω απ’ όλα, τρεις υπέροχους ανθρώπους. Είμαι πολύ χαρούμενη που το ηθικό μου ‘πλαίσιο’ ταιριάζει με αυτό αυτών των ανθρώπων και έτσι δεν αισθανθήκαμε ποτέ ότι υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, το οποίο θα δημιουργήσει σύγκρουση.
Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι;
Για να έλθω τώρα στη Ντων… Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία σχέση με μένα. Ούτε από το πού προέρχεται, ούτε από το πώς σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα, ούτε από τις επιλογές της, ούτε από τίποτα. Και η αλήθεια είναι ότι επειδή την αγάπησα και την κατάλαβα, δυσκολεύτηκα λιγάκι να την προσεγγίσω, γιατί όλα αυτά τα οποία λέει και κάνει η Ντων, δεν τα έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Είναι μία γυναίκα που τη συναντάμε σε μία στιγμή της ζωής της, στην οποία έρχεται αντιμέτωπη με τις επιλογές που έκανε στο παρελθόν. Αντιμέτωπη με μία ζωή που κάποτε έχτισε και που τώρα πια δεν την καλύπτει.
Το γεγονός ότι εσύ και η Ντων είστε εκ διαμέτρου αντίθετες, ήταν και αυτό που σε ιντριγκάρισε περισσότερο στο ρόλο;
Ήταν όλα! Αυτά τα οποία έλεγε… Αυτά τα οποία της συνέβαιναν…
Επειδή προηγουμένως μου είπες ότι οι τέσσερις ηθοποιοί που συνεργάζεστε, έχετε παρά πολύ καλή χημεία… Αυτό πόσο πιο εύκολη έκανε τη «ροή»;
Παρά πολύ! Ήμασταν τέσσερις άνθρωποι, οι οποίοι σέβονταν τις πρόβες. Και αυτό σημαίνει ότι κανένας δεν καθυστερούσε. Όλοι είχαμε διαβάσει τα λόγια μας, για να μην δημιουργούμε πρόβλημα ο ένας στον άλλον. Συμπεριφερόμαστε πάνω στη σκηνή, όχι με πρόθεση να κλέψουμε την παράσταση, αλλά να εναρμονιστούμε τέλεια μεταξύ μας. Δεν αισθάνθηκα ούτε μία στιγμή ότι κάποιος από τους συναδέλφους μου με ανταγωνίζεται. Στο λέω και συγκινούμαι… Βίωσα – και είναι μία από τις λίγες φορές στη ζωή μου – έντονα το θέμα της συλλογικότητας.
Ομάδα, έτσι;
Ναι! Ξέρεις τι… Οι ηθοποιοί τα λέμε συχνά αυτά. Και καμιά φορά τα λέμε αλήθεια και καμιά φορά… δεν τα λέμε και αλήθεια! (γελάει) Είναι κάποιες τετριμμένες ατάκες… «Είμαστε πολύ δεμένοι όλοι και αυτό φαίνεται πάνω στη σκηνή» και τα λοιπά. Όμως εδώ θα πω ότι αυτό ισχύει. Δεν το πίστευα ότι θα συναντούσα μία τέτοια ατμόσφαιρα. Σε αυτό δεν έχουν βοηθήσει μόνο οι άλλοι τρεις συνάδελφοι. Έχει βοηθήσει και ο σκηνοθέτης. Γιατί είναι ο ηγέτης και έχει σημασία το πώς ο ηγέτης θα φτιάξει μία κατάσταση ώστε να έλθουμε να ενσωματωθούμε οι υπόλοιποι. Και να ακολουθήσουμε…
Υπήρξε κάτι που προβλημάτισε τους τέσσερίς σας κατά τη διάρκεια των προβών; Κάτι στο οποίο σταθήκατε ιδιαίτερα και εστιάσατε…
Υπήρχαν σημεία… Καταρχάς, ο καθένας μας δυσκολευόταν σε κάποια σημεία στο ρόλο του και το έψαχνε περισσότερο, μαζί με το σκηνοθέτη αλλά και μόνος του… Δεν είναι απλοί οι ρόλοι μας. Εμείς τους κάνουμε και φαίνονται απλοί. Όλοι είχαμε αγωνίες φοβερές, ο καθένας για το ρόλο του. Πάντα μοιραζόμασταν μία αγωνία, ως προς το ρόλο του ο καθένας. Είμαστε συνέχεια πάνω σε ένα λεπτό σκοινί. Δείχνουμε πράγματα, τα οποία είναι αληθινά και αφορούν όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που ήταν πολύ σημαντικό ήταν να βγουν όλα πολύ φυσικά και καθόλου καρικατούρες. Θα μπορούσαμε να βγούμε καρικατούρες… Επίσης, αυτοί είναι Βρετανοί. Κι είναι δύσκολο, κάποια στιγμή, να καταλάβεις τους Βρετανούς. Δεν είναι καν Μεσογειακοί. Να ήταν Ιταλοί ή Ισπανοί… Ήταν λιγάκι δύσκολο να καταλάβεις τους Βρετανούς γιατί δεν έχουν καμία σχέση με μας. Ο σκηνοθέτης δεν ξέρω αν δυσκολεύτηκε… Έχω ξαναδεί έργο του Σταύρου και γι’ αυτό του έχω τόση εμπιστοσύνη. Πάλι βρετανικό έργο. Και το έχω καταλάβει ότι ο Σταύρος το έχει πολύ με τα βρετανικά. Το έχει, ξέρει πώς να το κάνει αυτό το πράγμα!
Μέχρι πότε θα βρίσκεστε εδώ;
Μέχρι τέλος Φλεβάρη, συζητάμε όμως και για παραπέρα.
Συζητάς και για κάτι άλλο παράλληλα;
Όχι. Κάτι άλλο για θέατρο δεν συζητάω. Έχω το Μέντα 88, το ραδιόφωνο που ξέρει τις αγάπες μας…
Τις ξέρει βεβαίως!
(Γέλια) Είμαι καθημερινά εκεί, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, από τις οκτώ μέχρι τις ένδεκα το βράδυ. Είναι ο πέμπτος χρόνος που βρίσκομαι σε αυτό το ραδιόφωνο… Το ραδιόφωνο έχει γίνει πια ο μεγάλος μου έρωτας. Κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό στο μυαλό μου…
Κι ο χαρακτήρας σου στο «Λόλα» ήταν έτσι… Παραγωγός στο ραδιόφωνο…
Ο ρόλος μου αυτός ήταν η αφορμή. Δεν είχα κάνει ποτέ ραδιόφωνο και επί οκτώ μήνες που υποδυόμουν μία ραδιοφωνική παραγωγό, σιγά σιγά έλεγα ότι αυτό θέλω να το κάνω πραγματικότητα! Κι έψαχνα να βρω πώς θα το κάνω πραγματικότητα. Πάω λοιπόν να ζητήσω δουλειά από έναν ιντερνετικό σταθμό. Αφιλοκερδώς. Και ξεκίνησα να έχω μία εκπομπή την εβδομάδα δίωρη. Κι αυτό το έκανα επί δύο χρόνια. Επειδή δεν είχα καμία εμπειρία, αισθανόμουν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο ένας σταθμός, πολύ επαγγελματικός, να με εμπιστευθεί. Όταν λοιπόν απέκτησα τριβή με το αντικείμενο, αισθάνθηκα λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Ένα Δεκέμβριο πριν πέντε χρόνια, έπιασα ένα σταθμό που μόλις τότε ξεκινούσε και παρατήρησα ότι δεν ήταν απόλυτα «επανδρωμένος», οπότε πήγα και χτύπησα την πόρτα και ζήτησα ακρόαση. Με είχαν επί ένα μήνα και μου έκαναν συνέχεια δοκιμαστικά, για να δούνε και ποια ώρα θα με βάλουν. Και τελικά, μετά από ένα-ενάμιση μήνα, μου είπαν ΟΚ. Ήταν ο πιο δύσκολος μήνας της ζωής μου γιατί το ήθελα πολύ. Τα τελευταία δύο χρόνια είχα την τύχη να έλθει ο Νίκος Μωραΐτης στο σταθμό… Είναι ένας από τους καλύτερους στιχουργούς που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Ανέλαβε τα καλλιτεχνικά ηνία του σταθμού και μπορώ να πω ότι είναι ο άνθρωπος ο οποίος με εκπαίδευσε απόλυτα στο τι σημαίνει ραδιόφωνο. Είχαμε εβδομαδιαίο training επί τρεις μήνες, με «βομβάρδιζε» με τις γνώσεις του και το πώς θα μπορούσα να κάνω ραδιόφωνο… Ήταν τρεις δύσκολοι μήνες γιατί αισθανόμουν ότι ήμουν υπό αμφισβήτηση. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα. Ο άνθρωπος αυτός ήθελε απλά να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου. Και για να γίνει αυτό έπρεπε να ασχοληθώ. Ευτυχώς, αγαπούσα τόσο πολύ το αντικείμενο, που ό,τι μου έλεγε το έκανα. Και έχουν πάρει τόσο καλά τα πράγματα το δρόμο τους που πλέον αισθάνομαι στο ραδιόφωνο σαν να είμαι στο σπίτι μου. Λατρεύω την επικοινωνία με τον κόσμο, λατρεύω να μοιράζομαι με τον κόσμο πράγματα που θεωρεί ότι μας αφορούν. Είναι πολύ ωραίο να λέω κάτι στον αέρα και να με παίρνουν τηλέφωνο λίγο αργότερα και να μου λένε «Αυτό που είπες με άγγιξε. Συμφωνώ». Ακόμα κι αν δεν συμφωνούν.
Η διάδραση έχει σημασία…
Ναι! Μου αρέσει που ταυτιζόμαστε με τα τραγούδια. Μου αρέσει που μαθαίνω τόσο καλά το ελληνικό τραγούδι. Είμαι ενθουσιασμένη, είμαι ερωτευμένη! Επίσης ξεκινάω ένα σεμινάριο υποκριτικής στον πολυχώρο «+αίσθημα» του Στέλιου Καλαθά. Θα γίνεται κάθε Τρίτη, από τις 22 Γενάρη μέχρι τις 26 Φλεβάρη, θα είναι δίωρο και λέγεται «Πλάθοντας ένα ρόλο» και θέλω να μοιραστώ την τεχνική που έχω στο να αναπτύσσω ένα μονόλογο και σε αυτό το σεμινάριο δεν θα έλθουν μόνο άνθρωποι από το χώρο της υποκριτικής – είτε ερασιτέχνες είτε επαγγελματίες… Μπορεί να έλθει ο οποιοσδήποτε και να δει πώς αναπτύσσεται ένας μονόλογος και αυτό μπορεί να βοηθήσει τον οποιοδήποτε, ώστε να μάθει, να βγει προς τα έξω και να παρουσιάσει τον εαυτό του με άνεση, ειδικά αν έχει να κάνει μία παρουσίαση της δουλειάς του. Το να αναπτύξεις ένα μονόλογο σε βάζει σε μία διαδικασία να ανακαλύψεις και τον εαυτό σου και να μπορείς να τον πλασάρεις πολύ καλύτερα. Όπως πλασάρεις ένα ρόλο.
Το σκέφτεσαι να ανεβάσεις μονόλογο;
Το σκέφτομαι… Είχα κάνει μια δουλειά, το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»… Εκεί έκανα την Κάθριν. Και η Κάθριν είχε πολύ μεγάλους μονολόγους. Και ήταν ό,τι πιο τρομακτικό έχω κάνει στη ζωή μου! Ήταν τόσο το στρες, που είπα ότι θα το ξανακάνω, αλλά ακόμα δεν αισθάνομαι έτοιμη. Μια που δεν υπάρχουν πια υποβολείς, είναι φοβερός ο τρόμος που νιώθεις μπροστά στη σκέψη ότι μπορεί να πάθεις «σεντόνι». Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ξεπεράσει αυτό μετά την Κάθριν, (γέλια) αλλά θα ήθελα να αναμετρηθώ πάλι…
Τι σε ενθουσιάζει στο θέατρο; Τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Για μένα το θέατρο είναι μόρφωση και εκπαίδευση. Όταν γίνεται σωστά. Και δεν είναι μόρφωση και εκπαίδευση μόνο για τον ηθοποιό. Βγαίνει κερδισμένος οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα πιάσει και θα διαβάσει είτε αρχαία κείμενα, δηλαδή κείμενα της αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας, είτε τα κλασσικά. Στρίντμπεργκ, Ίψεν, Σαίξπηρ… Όλα αυτά τα κείμενα εμπεριέχουν προβληματισμούς που πάνε πολύ μακριά. Οπότε, αυτός που διαβάζει μπαίνει σε μια διαδικασία ενεργοποίησης του να μάθει να σκέφτεται, του να εμπνέεται… Ακόμα, αν θέλεις, του να μάθει καλύτερα τον κόσμο μας, την κοινωνία μας και τον εαυτό του… Το θέατρο για μένα είναι παρά πολύ σπουδαίο για να εκπολιτιστεί ο άνθρωπος. Ειδικά για έναν ηθοποιό, είναι θεραπευτικό. Όχι μόνο έρχεται αντιμέτωπος με το φόβο του να εκθέσει τον εαυτό του, που είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου γενικότερα… Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι λένε ότι «Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ηθοποιός». Αλλά μην νομίζετε πως οι ηθοποιοί δεν τρέμουμε που εκθέτουμε τον εαυτό μας…
Αυτό όμως είναι υγειές, δεν είναι;
Ναι, ναι! Και αυτό σε μαθαίνει τελικά το θέατρο! Ότι όσο και να φοβάσαι, προχωράς. Ο φόβος πάρει χέρι-χέρι με το να βαδίζεις. Κι επειδή στους ρόλους μπορείς να συναντήσεις κομμάτια του εαυτού σου, από το παρελθόν, το παρόν ή και το μέλλον… όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά. Δεν μου αρέσει που σε αυτή τη χώρα παρά πολλά επαγγέλματα απαξιώνονται. Ειδικά όμως η τέχνη… Θεωρείται ότι εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε το κέφι μας. Και θεωρείται επίσης ότι αυτό το οποίο προσφέρουμε δεν είναι κάτι το τόσο σημαντικό για την ψυχή των ανθρώπων και «άρα» δεν χρειάζεται να πληρωθεί. Και θεωρείται επίσης ότι επειδή βγαίνει το πρόσωπό μας στην τηλεόραση, στην εφημερίδα ή στη σκηνή, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορούμε να έχουμε και κανείς δεν σκέφτεται το τι πραγματικά περνάμε ψυχικά και σωματικά… Και αυτό με θυμώνει παρά πολύ. Δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου τα πολλά λεφτά, μ’ ενδιαφέρει όμως να δείξουν πραγματικά ένα σεβασμό στην τέχνη και να καταλάβουν ότι όσο πιο πολύ τη στηρίξουν, τόσο πιο πολύ οι νέες γενιές θα βγουν πιο δυνατές προς τα έξω.
Κώστας Κούλης
Οι Άτρωτοι του Torben Betts.
Διάβασα το δελτίο τύπου… Γράφει για το ζευγάρι που φεύγει από το Λονδίνο, για να πάει να ζήσει στη Βόρεια Αγγλία, γράφει για αυτούς που συναντά… Πώς σε προσέγγισαν; Πώς έγινε η κουβέντα και πώς είπες ότι «Ναι, θα το κάνω»;
Ωραία… Γενικότερα είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να πω ότι δουλεύω όλη την ώρα και σε πολλές δουλειές. Όχι επειδή δεν μου γίνονται προτάσεις… Μου γίνονται κάποιες προτάσεις, αλλά είναι λίγες οι φορές που θέλω να κάνω πράγματα. Πρέπει να με καλύπτει παρά πολύ αυτό το οποίο μου προτείνουν. Αν δεν με καλύπτει εκατό τοις εκατό, προτιμώ να μην δουλέψω. Η αλήθεια είναι ότι επειδή τώρα δουλεύω και στο ραδιόφωνο, έχω αυτή την πολυτέλεια. Είχα γύρω στα δύο χρόνια να κάνω θέατρο. Η τελευταία δουλειά ήταν το 2016, στο Τόπος Αλλού, με το «Οι σύντροφοι» του Στρίντμπεργκ, με το Νίκο Καμτσή. Ο Σταύρος Στάγκος είναι πολύ φίλος. Επίσης έχω δει δουλειές του και μου αρέσουν παρά πολύ. Όταν λοιπόν με παίρνει τηλέφωνο ένας άνθρωπος, τον οποίο αγαπάω σαν φίλο και εκτιμώ σαν καλλιτέχνη και μου λέει «Θα σου στείλω ένα έργο να διαβάσεις γιατί θέλω να συνεργαστούμε. Θα το διαβάσεις και θα μου πεις»… Ε, κατευθείαν ήμουν ήδη θετικά προσκείμενη απέναντι σε αυτό το πράγμα. Γιατί έχω δει τι κάνει και από την αρχή αισθανόμουν ασφάλεια. Αυτό που έπρεπε να δω ήταν αν μου αρέσει ο ρόλος. Όταν διάβασα το έργο ξετρελάθηκα! Πραγματικά ξετρελάθηκα. Μου άρεσε παρά πολύ. Και όταν διάβασα το ρόλο της Ντων συγκινήθηκα. Και είπα «Ναι, θα μπω στη διαδικασία να βγω από την άνεση του σπιτιού μου και να πάω να ‘ταλαιπωρηθώ’ σε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα», γιατί η αλήθεια είναι ότι εδώ στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες ταλαιπωρούμαστε παρά πολύ. Αυτό το οποίο δίνουμε είναι πολύ και αυτό που πληρωνόμαστε για αυτό που δίνουμε είναι πολύ λίγο. Για κάτι που λατρεύω όμως δεν με πειράζει να ‘ταλαιπωρηθώ’. Περάσαμε πολύ ωραία στις πρόβες, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τρεις υπέροχους – όχι μόνο – ηθοποιούς, αλλά, πάνω απ’ όλα, τρεις υπέροχους ανθρώπους. Είμαι πολύ χαρούμενη που το ηθικό μου ‘πλαίσιο’ ταιριάζει με αυτό αυτών των ανθρώπων και έτσι δεν αισθανθήκαμε ποτέ ότι υπάρχει κάτι ανάμεσά μας, το οποίο θα δημιουργήσει σύγκρουση.
Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι;
Για να έλθω τώρα στη Ντων… Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει καμία σχέση με μένα. Ούτε από το πού προέρχεται, ούτε από το πώς σκέφτεται και βιώνει τα πράγματα, ούτε από τις επιλογές της, ούτε από τίποτα. Και η αλήθεια είναι ότι επειδή την αγάπησα και την κατάλαβα, δυσκολεύτηκα λιγάκι να την προσεγγίσω, γιατί όλα αυτά τα οποία λέει και κάνει η Ντων, δεν τα έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου. Είναι μία γυναίκα που τη συναντάμε σε μία στιγμή της ζωής της, στην οποία έρχεται αντιμέτωπη με τις επιλογές που έκανε στο παρελθόν. Αντιμέτωπη με μία ζωή που κάποτε έχτισε και που τώρα πια δεν την καλύπτει.
Το γεγονός ότι εσύ και η Ντων είστε εκ διαμέτρου αντίθετες, ήταν και αυτό που σε ιντριγκάρισε περισσότερο στο ρόλο;
Ήταν όλα! Αυτά τα οποία έλεγε… Αυτά τα οποία της συνέβαιναν…
Επειδή προηγουμένως μου είπες ότι οι τέσσερις ηθοποιοί που συνεργάζεστε, έχετε παρά πολύ καλή χημεία… Αυτό πόσο πιο εύκολη έκανε τη «ροή»;
Παρά πολύ! Ήμασταν τέσσερις άνθρωποι, οι οποίοι σέβονταν τις πρόβες. Και αυτό σημαίνει ότι κανένας δεν καθυστερούσε. Όλοι είχαμε διαβάσει τα λόγια μας, για να μην δημιουργούμε πρόβλημα ο ένας στον άλλον. Συμπεριφερόμαστε πάνω στη σκηνή, όχι με πρόθεση να κλέψουμε την παράσταση, αλλά να εναρμονιστούμε τέλεια μεταξύ μας. Δεν αισθάνθηκα ούτε μία στιγμή ότι κάποιος από τους συναδέλφους μου με ανταγωνίζεται. Στο λέω και συγκινούμαι… Βίωσα – και είναι μία από τις λίγες φορές στη ζωή μου – έντονα το θέμα της συλλογικότητας.
Ομάδα, έτσι;
Ναι! Ξέρεις τι… Οι ηθοποιοί τα λέμε συχνά αυτά. Και καμιά φορά τα λέμε αλήθεια και καμιά φορά… δεν τα λέμε και αλήθεια! (γελάει) Είναι κάποιες τετριμμένες ατάκες… «Είμαστε πολύ δεμένοι όλοι και αυτό φαίνεται πάνω στη σκηνή» και τα λοιπά. Όμως εδώ θα πω ότι αυτό ισχύει. Δεν το πίστευα ότι θα συναντούσα μία τέτοια ατμόσφαιρα. Σε αυτό δεν έχουν βοηθήσει μόνο οι άλλοι τρεις συνάδελφοι. Έχει βοηθήσει και ο σκηνοθέτης. Γιατί είναι ο ηγέτης και έχει σημασία το πώς ο ηγέτης θα φτιάξει μία κατάσταση ώστε να έλθουμε να ενσωματωθούμε οι υπόλοιποι. Και να ακολουθήσουμε…
Υπήρξε κάτι που προβλημάτισε τους τέσσερίς σας κατά τη διάρκεια των προβών; Κάτι στο οποίο σταθήκατε ιδιαίτερα και εστιάσατε…
Υπήρχαν σημεία… Καταρχάς, ο καθένας μας δυσκολευόταν σε κάποια σημεία στο ρόλο του και το έψαχνε περισσότερο, μαζί με το σκηνοθέτη αλλά και μόνος του… Δεν είναι απλοί οι ρόλοι μας. Εμείς τους κάνουμε και φαίνονται απλοί. Όλοι είχαμε αγωνίες φοβερές, ο καθένας για το ρόλο του. Πάντα μοιραζόμασταν μία αγωνία, ως προς το ρόλο του ο καθένας. Είμαστε συνέχεια πάνω σε ένα λεπτό σκοινί. Δείχνουμε πράγματα, τα οποία είναι αληθινά και αφορούν όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που ήταν πολύ σημαντικό ήταν να βγουν όλα πολύ φυσικά και καθόλου καρικατούρες. Θα μπορούσαμε να βγούμε καρικατούρες… Επίσης, αυτοί είναι Βρετανοί. Κι είναι δύσκολο, κάποια στιγμή, να καταλάβεις τους Βρετανούς. Δεν είναι καν Μεσογειακοί. Να ήταν Ιταλοί ή Ισπανοί… Ήταν λιγάκι δύσκολο να καταλάβεις τους Βρετανούς γιατί δεν έχουν καμία σχέση με μας. Ο σκηνοθέτης δεν ξέρω αν δυσκολεύτηκε… Έχω ξαναδεί έργο του Σταύρου και γι’ αυτό του έχω τόση εμπιστοσύνη. Πάλι βρετανικό έργο. Και το έχω καταλάβει ότι ο Σταύρος το έχει πολύ με τα βρετανικά. Το έχει, ξέρει πώς να το κάνει αυτό το πράγμα!
Μέχρι πότε θα βρίσκεστε εδώ;
Μέχρι τέλος Φλεβάρη, συζητάμε όμως και για παραπέρα.
Συζητάς και για κάτι άλλο παράλληλα;
Όχι. Κάτι άλλο για θέατρο δεν συζητάω. Έχω το Μέντα 88, το ραδιόφωνο που ξέρει τις αγάπες μας…
Τις ξέρει βεβαίως!
(Γέλια) Είμαι καθημερινά εκεί, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, από τις οκτώ μέχρι τις ένδεκα το βράδυ. Είναι ο πέμπτος χρόνος που βρίσκομαι σε αυτό το ραδιόφωνο… Το ραδιόφωνο έχει γίνει πια ο μεγάλος μου έρωτας. Κοιμάμαι και ξυπνάω με αυτό στο μυαλό μου…
Κι ο χαρακτήρας σου στο «Λόλα» ήταν έτσι… Παραγωγός στο ραδιόφωνο…
Ο ρόλος μου αυτός ήταν η αφορμή. Δεν είχα κάνει ποτέ ραδιόφωνο και επί οκτώ μήνες που υποδυόμουν μία ραδιοφωνική παραγωγό, σιγά σιγά έλεγα ότι αυτό θέλω να το κάνω πραγματικότητα! Κι έψαχνα να βρω πώς θα το κάνω πραγματικότητα. Πάω λοιπόν να ζητήσω δουλειά από έναν ιντερνετικό σταθμό. Αφιλοκερδώς. Και ξεκίνησα να έχω μία εκπομπή την εβδομάδα δίωρη. Κι αυτό το έκανα επί δύο χρόνια. Επειδή δεν είχα καμία εμπειρία, αισθανόμουν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο ένας σταθμός, πολύ επαγγελματικός, να με εμπιστευθεί. Όταν λοιπόν απέκτησα τριβή με το αντικείμενο, αισθάνθηκα λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Ένα Δεκέμβριο πριν πέντε χρόνια, έπιασα ένα σταθμό που μόλις τότε ξεκινούσε και παρατήρησα ότι δεν ήταν απόλυτα «επανδρωμένος», οπότε πήγα και χτύπησα την πόρτα και ζήτησα ακρόαση. Με είχαν επί ένα μήνα και μου έκαναν συνέχεια δοκιμαστικά, για να δούνε και ποια ώρα θα με βάλουν. Και τελικά, μετά από ένα-ενάμιση μήνα, μου είπαν ΟΚ. Ήταν ο πιο δύσκολος μήνας της ζωής μου γιατί το ήθελα πολύ. Τα τελευταία δύο χρόνια είχα την τύχη να έλθει ο Νίκος Μωραΐτης στο σταθμό… Είναι ένας από τους καλύτερους στιχουργούς που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Ανέλαβε τα καλλιτεχνικά ηνία του σταθμού και μπορώ να πω ότι είναι ο άνθρωπος ο οποίος με εκπαίδευσε απόλυτα στο τι σημαίνει ραδιόφωνο. Είχαμε εβδομαδιαίο training επί τρεις μήνες, με «βομβάρδιζε» με τις γνώσεις του και το πώς θα μπορούσα να κάνω ραδιόφωνο… Ήταν τρεις δύσκολοι μήνες γιατί αισθανόμουν ότι ήμουν υπό αμφισβήτηση. Δεν ήταν όμως έτσι τα πράγματα. Ο άνθρωπος αυτός ήθελε απλά να βγάλω τον καλύτερο εαυτό μου. Και για να γίνει αυτό έπρεπε να ασχοληθώ. Ευτυχώς, αγαπούσα τόσο πολύ το αντικείμενο, που ό,τι μου έλεγε το έκανα. Και έχουν πάρει τόσο καλά τα πράγματα το δρόμο τους που πλέον αισθάνομαι στο ραδιόφωνο σαν να είμαι στο σπίτι μου. Λατρεύω την επικοινωνία με τον κόσμο, λατρεύω να μοιράζομαι με τον κόσμο πράγματα που θεωρεί ότι μας αφορούν. Είναι πολύ ωραίο να λέω κάτι στον αέρα και να με παίρνουν τηλέφωνο λίγο αργότερα και να μου λένε «Αυτό που είπες με άγγιξε. Συμφωνώ». Ακόμα κι αν δεν συμφωνούν.
Η διάδραση έχει σημασία…
Ναι! Μου αρέσει που ταυτιζόμαστε με τα τραγούδια. Μου αρέσει που μαθαίνω τόσο καλά το ελληνικό τραγούδι. Είμαι ενθουσιασμένη, είμαι ερωτευμένη! Επίσης ξεκινάω ένα σεμινάριο υποκριτικής στον πολυχώρο «+αίσθημα» του Στέλιου Καλαθά. Θα γίνεται κάθε Τρίτη, από τις 22 Γενάρη μέχρι τις 26 Φλεβάρη, θα είναι δίωρο και λέγεται «Πλάθοντας ένα ρόλο» και θέλω να μοιραστώ την τεχνική που έχω στο να αναπτύσσω ένα μονόλογο και σε αυτό το σεμινάριο δεν θα έλθουν μόνο άνθρωποι από το χώρο της υποκριτικής – είτε ερασιτέχνες είτε επαγγελματίες… Μπορεί να έλθει ο οποιοσδήποτε και να δει πώς αναπτύσσεται ένας μονόλογος και αυτό μπορεί να βοηθήσει τον οποιοδήποτε, ώστε να μάθει, να βγει προς τα έξω και να παρουσιάσει τον εαυτό του με άνεση, ειδικά αν έχει να κάνει μία παρουσίαση της δουλειάς του. Το να αναπτύξεις ένα μονόλογο σε βάζει σε μία διαδικασία να ανακαλύψεις και τον εαυτό σου και να μπορείς να τον πλασάρεις πολύ καλύτερα. Όπως πλασάρεις ένα ρόλο.
Το σκέφτεσαι να ανεβάσεις μονόλογο;
Το σκέφτομαι… Είχα κάνει μια δουλειά, το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι»… Εκεί έκανα την Κάθριν. Και η Κάθριν είχε πολύ μεγάλους μονολόγους. Και ήταν ό,τι πιο τρομακτικό έχω κάνει στη ζωή μου! Ήταν τόσο το στρες, που είπα ότι θα το ξανακάνω, αλλά ακόμα δεν αισθάνομαι έτοιμη. Μια που δεν υπάρχουν πια υποβολείς, είναι φοβερός ο τρόμος που νιώθεις μπροστά στη σκέψη ότι μπορεί να πάθεις «σεντόνι». Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ξεπεράσει αυτό μετά την Κάθριν, (γέλια) αλλά θα ήθελα να αναμετρηθώ πάλι…
Τι σε ενθουσιάζει στο θέατρο; Τι είναι αυτό που σε απωθεί;
Για μένα το θέατρο είναι μόρφωση και εκπαίδευση. Όταν γίνεται σωστά. Και δεν είναι μόρφωση και εκπαίδευση μόνο για τον ηθοποιό. Βγαίνει κερδισμένος οποιοσδήποτε άνθρωπος που θα πιάσει και θα διαβάσει είτε αρχαία κείμενα, δηλαδή κείμενα της αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας, είτε τα κλασσικά. Στρίντμπεργκ, Ίψεν, Σαίξπηρ… Όλα αυτά τα κείμενα εμπεριέχουν προβληματισμούς που πάνε πολύ μακριά. Οπότε, αυτός που διαβάζει μπαίνει σε μια διαδικασία ενεργοποίησης του να μάθει να σκέφτεται, του να εμπνέεται… Ακόμα, αν θέλεις, του να μάθει καλύτερα τον κόσμο μας, την κοινωνία μας και τον εαυτό του… Το θέατρο για μένα είναι παρά πολύ σπουδαίο για να εκπολιτιστεί ο άνθρωπος. Ειδικά για έναν ηθοποιό, είναι θεραπευτικό. Όχι μόνο έρχεται αντιμέτωπος με το φόβο του να εκθέσει τον εαυτό του, που είναι ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου γενικότερα… Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι λένε ότι «Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω ηθοποιός». Αλλά μην νομίζετε πως οι ηθοποιοί δεν τρέμουμε που εκθέτουμε τον εαυτό μας…
Αυτό όμως είναι υγειές, δεν είναι;
Ναι, ναι! Και αυτό σε μαθαίνει τελικά το θέατρο! Ότι όσο και να φοβάσαι, προχωράς. Ο φόβος πάρει χέρι-χέρι με το να βαδίζεις. Κι επειδή στους ρόλους μπορείς να συναντήσεις κομμάτια του εαυτού σου, από το παρελθόν, το παρόν ή και το μέλλον… όλο αυτό μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά. Δεν μου αρέσει που σε αυτή τη χώρα παρά πολλά επαγγέλματα απαξιώνονται. Ειδικά όμως η τέχνη… Θεωρείται ότι εμείς οι ηθοποιοί κάνουμε το κέφι μας. Και θεωρείται επίσης ότι αυτό το οποίο προσφέρουμε δεν είναι κάτι το τόσο σημαντικό για την ψυχή των ανθρώπων και «άρα» δεν χρειάζεται να πληρωθεί. Και θεωρείται επίσης ότι επειδή βγαίνει το πρόσωπό μας στην τηλεόραση, στην εφημερίδα ή στη σκηνή, αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος που μπορούμε να έχουμε και κανείς δεν σκέφτεται το τι πραγματικά περνάμε ψυχικά και σωματικά… Και αυτό με θυμώνει παρά πολύ. Δεν μ’ ενδιαφέρουν καθόλου τα πολλά λεφτά, μ’ ενδιαφέρει όμως να δείξουν πραγματικά ένα σεβασμό στην τέχνη και να καταλάβουν ότι όσο πιο πολύ τη στηρίξουν, τόσο πιο πολύ οι νέες γενιές θα βγουν πιο δυνατές προς τα έξω.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
