Συνέντευξη με το Δημήτρη Αλεξανδρή
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 30 Σεπτεμβρίου 2017 21:02
Ο Δημήτρης Αλεξανδρής είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, ίσως και ο καλύτερος. Προσέχει τις δουλειές του, είναι ευθύς, δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Είναι προσιτός, με χιούμορ και σε μαγεύει εντός και εκτός σκηνής. Η μεγάλη καριέρα του περιλαμβάνει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Τον είδα πρόσφατα στην παράσταση “Tattooland”, εντυπωσιάστηκα ακόμα μία φορά και ήταν πλέον θέμα χρόνου να κλείσουμε συνέντευξη, μια και – όπως είχα πληροφορηθεί – έκανε και άλλα πράγματα παράλληλα, μεταξύ αυτών και μία έκπληξη. Ήταν μεγάλη μου χαρά να βρεθώ μαζί του και να κάνουμε μια απίστευτη κουβέντα για όλα.
Τα τελευταία χρόνια σε έχω δει στο θέατρο σε απίστευτα διαφορετικούς ρόλους. Ως John Oldman στο “The Man from Earth”, στο ρόλο του καθηγητή που «ισχυρίζεται» πως έχει επιβιώσει 14.000 χρόνια πάνω στη Γη. Ως Άντερς Μπρέιβικ, στο “Μανιφέστο 2083”, Νορβηγός τρομοκράτης, σχεδιαστής και εκτελεστής της διπλής τρομοκρατικής επίθεσης στη Νορβηγία το καλοκαίρι του 2011. Και ως Κουκ, στο Tattooland, ως tattoo artist. Τι σε τράβηξε σε αυτούς τους ρόλους;
Κάθε ρόλος είναι διαφορετικός, είχε κάτι ιδιαίτερο. Στο “The Man from Earth”, μου φάνηκε ενδιαφέρον όλο αυτό το ταξίδι ενός ανθρώπου που ζει όλα αυτά τα χρόνια και προσπάθησα να ανιχνεύσω τη διαδικασία της σκέψης ενός τέτοιου ανθρώπου. Όταν μου το πρότειναν και είχα δει την ταινία δεν είχα εντυπωσιαστεί, όπως πολύς κόσμος, κάτι που έμαθα αργότερα. Δεν συμφωνούσα με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν οι ηθοποιοί που παρίσταναν τους Πανεπιστημιακούς. Οι Πανεπιστημιακοί είναι πολύ διαφορετικοί στον τρόπο που φέρονται, που μιλάνε στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και μου φάνηκε λίγο λαϊκίστικη η απόδοση στο έργο. Βέβαια το έργο έχει έναν ενδιαφέροντα βασικό πυρήνα. Αυτός με τράβηξε. Δεν περίμενα ποτέ την αντίδραση του κόσμου, δεν ήξερα ότι αυτή η ταινία, παρόλο που δεν πέρασε από τον κινηματογράφο, είχε ένα τόσο μεγάλο κοινό. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Αυτό το έργο ανοίγει το κομμάτι της ιστορίας του ανθρώπινου είδους με έναν άλλο τρόπο. Μπαίνει στο κόσμο της συνωμοσιολογίας και δεν είναι τυχαίο που αυτή η ταινία και το βιβλίο του Dan Brown “Κώδικας Da Vinci” είχαν τόσο μεγάλη απήχηση.
Ο Μπρέιβικ είχε βάση το μονόλογο. Ήταν πολύ ενδιαφέρων ο τρόπος παρουσίασης αυτού του έργου. Ο Κουκ ήταν πάλι κάτι εντελώς διαφορετικό. Λόγω της γνώσης που έχει για τον εαυτό του, θέλει να κρατά σε μια απόσταση τους ανθρώπους. Το βλέπουμε να ερωτεύεται μια γυναίκα και να «μαλακώνει» σαν άνθρωπος σε όλα τα επίπεδα. Ο δρόμος όμως αυτός το γυρνά ξανά πίσω στους προσωπικούς του εφιάλτες. Αυτό που είναι βασικό σε μια τέτοια δουλειά είναι οι συνεργάτες. Η απόφαση για να κάνεις μια δουλειά είναι αυτή. Είναι να νοιώθεις ότι οι άνθρωποι γύρω σου είναι αυτοί που πρέπει. Σκεφτόμαστε όσον αφορά το “Tattooland”, λόγω της απήχησης που είχε στον κόσμο, να το συνεχίσουμε από Οκτώβριο.
Πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; Τι σε τράβηξε στην ηθοποιία; Αν δεν επέλεγες αυτό, τι άλλο θα ήθελες να κάνεις;
Ήθελα να γίνω πιλότος. Αυτό ήταν το όνειρό μου από μικρό παιδί. Έδωσα στη Σχολή Ικάρων δύο φορές αλλά απέτυχα. Στο Λύκειο είχαμε προαιρετικό μάθημα θεάτρου. Από σύμπτωση πήγα εκεί. Έπαιρνα μέρος σε κάποιες μαθητικές παραστάσεις. Οι καθηγητές μου έλεγαν «Πρέπει να γίνεις ηθοποιός», αλλά δεν έδινα σημασία. Είχα άλλο όνειρο. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης μιας παράστασης, ο Γιώργος ο Τσιρίνης είχε ένα θεατρικό και πήρε κάποιους από εμάς. Το θέατρο είναι ένα είδος κοινωνικοποίησης, μας άρεσε αλλά δεν το είχα δει ποτέ σοβαρά. Όταν δεν πέρασα τη δεύτερη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν θα γίνω πιλότος και έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω. Με την αφέλεια των δεκαοκτώ ετών σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω μια δουλειά που να μην είναι βαρετή. Από αυτά που υπήρχαν γύρω μου και είχα επαφή, ήταν το θέατρο. Δεν ήξερα όμως τι έπρεπε να κάνω… Μιλάω με τον Πάνο τον Χατζηκουτσέλη – φίλο μου από τότε – και μου λέει «Σε μια εβδομάδα θα πρέπει να δώσεις εξετάσεις». Μου δίνει ένα κείμενο και το δουλέψαμε. Συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος ήταν λίγος, που είχα στη διάθεση μου μέχρι τις εξετάσεις και είπα πως αν περάσω κάτι θα σημαίνει.
Ήθελα να γίνω πιλότος. Αυτό ήταν το όνειρό μου από μικρό παιδί. Έδωσα στη Σχολή Ικάρων δύο φορές αλλά απέτυχα. Στο Λύκειο είχαμε προαιρετικό μάθημα θεάτρου. Από σύμπτωση πήγα εκεί. Έπαιρνα μέρος σε κάποιες μαθητικές παραστάσεις. Οι καθηγητές μου έλεγαν «Πρέπει να γίνεις ηθοποιός», αλλά δεν έδινα σημασία. Είχα άλλο όνειρο. Κάποια στιγμή ο σκηνοθέτης μιας παράστασης, ο Γιώργος ο Τσιρίνης είχε ένα θεατρικό και πήρε κάποιους από εμάς. Το θέατρο είναι ένα είδος κοινωνικοποίησης, μας άρεσε αλλά δεν το είχα δει ποτέ σοβαρά. Όταν δεν πέρασα τη δεύτερη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν θα γίνω πιλότος και έπρεπε να σκεφτώ τι θα κάνω. Με την αφέλεια των δεκαοκτώ ετών σκέφτηκα ότι θα ήθελα να κάνω μια δουλειά που να μην είναι βαρετή. Από αυτά που υπήρχαν γύρω μου και είχα επαφή, ήταν το θέατρο. Δεν ήξερα όμως τι έπρεπε να κάνω… Μιλάω με τον Πάνο τον Χατζηκουτσέλη – φίλο μου από τότε – και μου λέει «Σε μια εβδομάδα θα πρέπει να δώσεις εξετάσεις». Μου δίνει ένα κείμενο και το δουλέψαμε. Συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος ήταν λίγος, που είχα στη διάθεση μου μέχρι τις εξετάσεις και είπα πως αν περάσω κάτι θα σημαίνει.
Θα ξαναέπαιζες κάποια παράσταση;Ναι, το έχω σκεφτεί αυτό. Υπάρχουν κάποιοι ρόλοι που θα μπορούσα να ξαναπαίξω με άλλο team, με άλλη οπτική.
Επίδαυρος. Τι σημαίνει για σένα;
Μια από τις πιο έντονες εμπειρίες στη δουλειά. Είναι μαγικός ο χώρος. Είναι χώρος απίστευτης ενέργειας και αίσθησης, όχι μόνο την ώρα της παράστασης αλλά και την ώρα της πρόβας. Θεώρησα πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έπαιξα εκεί και σε τέτοια σπουδαία κείμενα. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να τα σκέφτηκαν όλα και να τα έχουν γράψει με τέτοια απλότητα, σύνθεση, ακρίβεια, πυκνότητα. Όταν βρίσκεσαι σε αρχαία θέατρα δεν μπορείς παρά να νοιώθεις δέος.
Μια από τις πιο έντονες εμπειρίες στη δουλειά. Είναι μαγικός ο χώρος. Είναι χώρος απίστευτης ενέργειας και αίσθησης, όχι μόνο την ώρα της παράστασης αλλά και την ώρα της πρόβας. Θεώρησα πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έπαιξα εκεί και σε τέτοια σπουδαία κείμενα. Αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να τα σκέφτηκαν όλα και να τα έχουν γράψει με τέτοια απλότητα, σύνθεση, ακρίβεια, πυκνότητα. Όταν βρίσκεσαι σε αρχαία θέατρα δεν μπορείς παρά να νοιώθεις δέος.
Θα έπαιζες ένα ρόλο παρόλο που δεν σου άρεσε λόγω υψηλής αμοιβής;
Κοίταξε να δεις, η αλήθεια είναι ότι το έχω κάνει δύο φορές. Τη μια φορά έφυγα από τη δουλειά και την άλλη δεν πληρώθηκα. (γέλια) Έκανα μια «έκπτωση» στον εαυτό μου αλλά δεν είχε αίσιο τέλος. Στη δουλειά μας θα κάνεις και πράγματα που θα σου αρέσουν λιγότερο, αρκεί οι άνθρωποι γύρω σου να είναι σωστοί και ευσυνείδητοι. Τυχαίνει να ξεκινήσεις μια δουλειά με τις καλύτερες προοπτικές και στην πορεία ανακαλύπτεις ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περίμενες. Μένεις γιατί είναι η δουλειά σου.
Μιούζικαλ θα έκανες;
Δεν θα έκανα... Ακόμα και ως θεατή δεν είναι κάτι που με ελκύει. Δεν μπορώ να κατανοήσω τη διαδικασία όπου ένας άνθρωπος μιλάει και ξαφνικά τραγουδάει.
Κωμικούς ρόλους θα έκανες; Δεν μπορώ να σε φανταστώ σε κάτι τέτοιο.
Έχω κάνει δύο φορές στο θέατρο. Το «Και Καλά Χριστούγεννα» στο θέατρο της Μπέτυ Αρβανίτη και το «Θάρρος ή Αλήθεια». Ένας λόγος που έκανα αυτούς τους κωμικούς ρόλους ήταν αυτός. Επειδή δεν μπορούσαν να με φανταστούν να κάνω κωμωδία. Δεν μου αρέσουν τα στερεότυπα.
Σήριαλ με τις τωρινές συνθήκες θα έκανες;
Όχι. Και πέρυσι που μου πρότειναν κάποια πράγματα, δεν μπόρεσα να τα κάνω, όσο και αν ήθελα. Στα εικοσιπέντε χρόνια της καριέρας μου έχω κάνει πέντε σήριαλ. Περνάω πολύ ωραία, μου αρέσει πάρα πολύ το γύρισμα, αγαπώ πολύ το σινεμά, αλλά με τις τωρινές συνθήκες, τα σενάρια που βλέπω, τις αμοιβές που ακούω, δεν θα το ήθελα.
Η σχέση σου με τα social media;
Δεν έχω επαφή με το αντικείμενο. Μου έχουν πει πολλοί ότι θα έπρεπε να ασχοληθώ αλλά από τη μια δεν έχω το χρόνο να είμαι πάνω από έναν υπολογιστή και από την άλλη θεωρώ ότι δεν βοηθάει όσο λένε.
Πήρες μέρος στο καινούργιο video clip των Illusory. Είσαι φαν της metal μουσικής; Δεν φοβήθηκες ότι μπορεί να «τσαλακώσεις» την εικόνα σου;
Είχα επαφή με το heavy metal στην εφηβεία. Με τον Κωστή (σ.σ. Κούλης – τύμπανα στους Illusory) είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά, η μουσική τους, η αγάπη για αυτό που κάνουν. ‘Όταν λοιπόν μου το πρότεινε, είπα πολύ εύκολα το ναι. Μου άρεσε η ιδέα να παίξω σε ένα heavy metal video clip και ειδικά από μια μπάντα που εκτιμώ. Αν μου αρέσει αυτό που μου προτείνουν, υπάρχει χημεία, θα το κάνω. Δεν «τσαλακώνεται» τίποτα όταν περνάς καλά. Ίσα ίσα που με ενδιαφέρει να κάνω νέα πράγματα. Ένοιωσα μεγάλη χαρά βλέποντας τις αντιδράσεις των παιδιών την ώρα των γυρισμάτων. Αξίζει να συμμετέχεις σε κάτι τόσο ωραίο.
Είχα επαφή με το heavy metal στην εφηβεία. Με τον Κωστή (σ.σ. Κούλης – τύμπανα στους Illusory) είμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά, η μουσική τους, η αγάπη για αυτό που κάνουν. ‘Όταν λοιπόν μου το πρότεινε, είπα πολύ εύκολα το ναι. Μου άρεσε η ιδέα να παίξω σε ένα heavy metal video clip και ειδικά από μια μπάντα που εκτιμώ. Αν μου αρέσει αυτό που μου προτείνουν, υπάρχει χημεία, θα το κάνω. Δεν «τσαλακώνεται» τίποτα όταν περνάς καλά. Ίσα ίσα που με ενδιαφέρει να κάνω νέα πράγματα. Ένοιωσα μεγάλη χαρά βλέποντας τις αντιδράσεις των παιδιών την ώρα των γυρισμάτων. Αξίζει να συμμετέχεις σε κάτι τόσο ωραίο.
Ο άνθρωπος τι χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένος;
Με απασχολούσε πριν τη κρίση αυτό το ερώτημα. Οι Αρχαίοι πίστευαν στην υστεροφημία. Κάποιοι πιστεύουν ότι αξίζει να περνάς πολύ καλά γιατί η ζωή είναι μικρή. Έχω δύο παιδιά και πολλές φορές σε συζητήσεις μας δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Προσπαθείς να φτιάξεις σχέσεις που να έχουν αξία, αλλά η αξία θέλει χρόνο. Πολλές φορές η ζωή παίζει τέτοια παιχνίδια που δεν σου δίνει το χρόνο. Το ερώτημα είναι λοιπόν σε αυτό το λίγο χρόνο που σου δίνεται αξίζει να προσπαθείς για κάτι το οποίο θα φύγει, θα παρερμηνευτεί, θα καταστραφεί; Καταλήγω να πιστεύω πως ο καθένας μας κουβαλά το δικό του Γολγοθά και σε αυτό το Γολγοθά βρίσκει τη δική του αξία. Δεν ξέρω αν αυτά που πιστεύω θα προλάβω να τα κάνω ή θα δικαιωθώ για τις αποφάσεις μου, αλλά δεν μπορώ να ζήσω και διαφορετικά.
Με απασχολούσε πριν τη κρίση αυτό το ερώτημα. Οι Αρχαίοι πίστευαν στην υστεροφημία. Κάποιοι πιστεύουν ότι αξίζει να περνάς πολύ καλά γιατί η ζωή είναι μικρή. Έχω δύο παιδιά και πολλές φορές σε συζητήσεις μας δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Προσπαθείς να φτιάξεις σχέσεις που να έχουν αξία, αλλά η αξία θέλει χρόνο. Πολλές φορές η ζωή παίζει τέτοια παιχνίδια που δεν σου δίνει το χρόνο. Το ερώτημα είναι λοιπόν σε αυτό το λίγο χρόνο που σου δίνεται αξίζει να προσπαθείς για κάτι το οποίο θα φύγει, θα παρερμηνευτεί, θα καταστραφεί; Καταλήγω να πιστεύω πως ο καθένας μας κουβαλά το δικό του Γολγοθά και σε αυτό το Γολγοθά βρίσκει τη δική του αξία. Δεν ξέρω αν αυτά που πιστεύω θα προλάβω να τα κάνω ή θα δικαιωθώ για τις αποφάσεις μου, αλλά δεν μπορώ να ζήσω και διαφορετικά.
Μαίρη Ζαρακοβίτη
Joomla Social by OrdaSoft!
