Συνέντευξη με τη χορογράφο Άννα Αθανασιάδη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 02 Ιουνίου 2019 23:59
Πήγατε λοιπόν και είδατε το “Mamma Mia”. Και το “Jesus Christ Superstar”. Και τη “Matilda”. Μιλάω για τα πλέον πρόσφατα, ο κατάλογος είναι εκτενέστατος. Και είχατε την ίδια απορία… Ποιος είναι αυτός ο απίστευτος χορογράφος που έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα μαγικά; Για την ακρίβεια χορογράφα είναι, αλλά αντιλαμβάνομαι το μοτίβο, αφού ήταν και δική μου απορία. Ένα γλυκύτατο πλάσμα, μία κοπέλα που δύσκολα θα την πετύχετε να μην χαμογελάει και παράλληλα μία εξαιρετική επαγγελματίας, η Άννα Αθανασιάδη, είναι ο άνθρωπος που έκανε πολύ κόσμο να χορέψει όπως άλλοι απλά ονειρεύονται μια μέρα. Δεν είναι μόνο η άψογη τεχνική κατάρτιση και οι ώρες δουλειάς. Είναι και η μεταδοτικότητά της. Είναι ο τρόπος της. Την παρακολουθήσαμε στη σχολή της, είδαμε πώς συμπεριφέρεται και δεν εκπλαγήκαμε στο ελάχιστο όταν είδαμε πόσο πολύ την αγαπούν οι μαθητές της. Εννοείται ότι δηλώνουμε οπαδοί! Πολλά ευχαριστώ στην πανταχού παρούσα Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
H λατρεία για το χορό… πότε ξεκινάει;
Ναι… Ήμουν τεσσάρων χρονών και μου βάλανε μια βιντεοκασέτα… ήταν μία παράσταση μπαλέτου. Ήλθε η μητέρα μου και με ρώτησε «Θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο»; Και βεβαίως είπα ναι! Με πήγαν και με έγραψαν σε μια ερασιτεχνική σχολή στη γειτονιά… Ξεκίνησα εκεί. Αργότερα, λόγω της θείας μου, θέλησαν να με πάνε κάπου καλύτερα. Η Λίντα Άλμα ήταν αδελφή της γιαγιάς μου. Πήγαμε, αποφάσισαν ότι μάλλον κάνω… Μάλλον είδαν κάτι από τα ανοιχτά μαθήματα. Πήγαμε στην κρατική, έδωσα εξετάσεις, πέρασα και μάλιστα, απ’ όσο ξέρω, ήμουν το μοναδικό παιδί που πέρασε παρά το όριο ηλικίας. Το όριο ήταν στα οκτώ χρόνια και εγώ ήμουν επτάμισι. Έκατσα δέκα χρόνια στην κρατική. Επαγγελματικά τελείωσα τη Ραλλού Μάνου.
Όταν τελείωσες με το καλό… πού δούλεψες;
Στην αρχή έψαχνα να βρω δουλειά σαν χορεύτρια σύγχρονου χορού. Αυτό αγαπούσα, αυτό ήθελα… Οικονομικά δεν μπορούσα να στηρίξω ένα ταξίδι στο εξωτερικό, για να βγω και να κάνω σύγχρονο χορό… Πέρασε ένας χρόνος, δεν έβρισκα δουλειά… Έρχεται μία φίλη μου, μου λέει για μία οντισιόν… Δεν ήθελα να πάω. Μου ζήτησε να στηρίξω. Πήγαμε στην οντισιόν. Από όλη την ακρόαση πήραν εμένα και ακόμα ένα άτομο. Η οντισιόν ήταν του Φωκά Ευαγγελινού. Εννοείται ότι για τη δεκαετία που ακολούθησε δούλεψα με το Φωκά. Τον λάτρεψα, ήταν πάντα η νούμερο ένα επιλογή μου. Κάποια στιγμή πήγα σε μία οντισιόν και εκεί μου ζητήθηκε να τραγουδήσω. Δεν το ήξερα το κομμάτι, ήταν η «Έξοδος» από τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε youtube, για να βρεις το τραγούδι άμεσα. Ζήτησα τη βοήθεια του πατέρα μου, το είχε ακούσει μεν, δεν το είχε όμως. Πήγα στην ακρόαση με σκοπό να τους πω ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, γιατί δεν έχω προετοιμάσει κομμάτι. Απ’ έξω περίμενε η ηθοποιός Γιάννα Παπαγεωργίου. Μου έδωσε το CD Player της κα το έχω εκτιμήσει πολύ αυτό, γιατί στην πραγματικότητα ανταγωνιζόμασταν για τη θέση. Μου λέει «Άκου το, ρε παιδί μου! Ό,τι προλάβεις»… Εγώ κατάφερα και το έμαθα. Μπήκα, το είπα το τραγούδι… Πέρασα. Περνούσα λοιπόν τις ακροάσεις και κάποια στιγμή βρέθηκα στο θίασο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πατρών. Με το Γιάννη Μπέζο και το σκηνοθέτη Θέμη Μαμουλίδη… Είπα λοιπόν «Παιδιά, δεν θέλω να κάνω όλα αυτά μόνο»… (γελάει) «Θέλω να κάνω ΚΑΙ αυτά»! Ήθελα να είμαι πάνω στη σκηνή, να τραγουδάω, να παίζω… Έκτοτε έτρεχα στις ακροάσεις. Και δεν υπήρχε περίπτωση να μην με πάρουν. Ήμουν μία παρά πολύ καλή χορεύτρια που τραγουδούσε. Βέβαια, ήξερα και πού πήγαινα, ήξερα σε ποιες δουλειές απευθυνόμουν. Κάπως έτσι, μετά από χρόνια βρέθηκα και στη Θέμιδα. (σ.σ. Μαρσέλλου)
Από ακρόαση δηλαδή;
Ναι. Από ακρόαση κλειστή.
Για παράσταση;
Για το “Fame”. Ήταν μία κλειστή ακρόαση, στην οποία φυσικά ΔΕΝ ήμουν καλεσμένη, αφού δεν με γνώριζε κάποιος από την ομάδα της. Είχαν καλέσει όμως ένα γνωστό μου. Εκείνος μου είπε για την ακρόαση… και κάπως έτσι βρέθηκα εκεί… Και με πήραν σαν χορεύτρια.
Τραγούδι, χορός… Πρόζα;
Πρόζα έκανα σεμιναριακά. Έκανα μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών. Πιο πολύ για μένα. Από προσωπική ανησυχία. Ήθελα να δω πώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται. Έκανα και μαθήματα φωνητικής. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς μου είπε η Θέμις ότι «Το επόμενό μου έργο είναι το ‘Annie’». Της είπα μπράβο, της έδωσα συγχαρητήρια… Και μου λέει «Σκέφτομαι να το χορογραφήσεις». Και διάλεξε το σημείο να μου το πει! Χόρευα στη σκηνή, βγήκα στις κουΐντες με μία ανάσα, να ξεκουραστώ, να αλλάξω και να βγω για την επόμενη σκηνή. Και με περίμενε με τον παραγωγό, να μου το ανακοινώσει!
Πόσο δύσκολη ήταν η μετάβαση;
Αν δεν υπήρχε η Θέμις… Κοίτα, το να χορογραφήσει ένας χορευτής δεν είναι δύσκολο. Βήματα είναι, ακούει και τη μουσική…
Τα ξένα μιούζικαλ; Τα βλέπεις;
Πάντα τα βλέπω. Όχι για να πάρω ιδέες. Για να δω πώς είναι. Υπάρχουν μιούζικαλ που πρέπει να αντιγράψουμε μια λογική και μιούζικαλ που μας επιτρέπουν να μην αντιγράψουμε μια λογική. Συνήθως ακολουθούν πολλά ραντεβού με το σκηνοθέτη, ώστε να το βάλουμε κάτω, να δούμε, να αφαιρέσουμε ή να προσθέσουμε… Στα έργα που υπάρχουν οι δυνατότητες να επέμβεις, συνήθως επεμβαίνουμε παρέα. Αυτά ως προς τα μιούζικαλ. Σε περιπτώσεις σαν το “Voice”, που εκεί είναι πιο «χορευτική» η χορογραφία, εκεί κάθομαι και βάζω τη δική μου φαντασία και την αίσθηση στη μουσική. Εγώ θα ακούσω τη μουσική και θα πάω όπου με πάει. Ή θα πάρω το χορευτή μου και θα δω τι μπορεί να κάνει πιο όμορφα και έτσι θα παίξουμε. Γι’ αυτό τα πάω καλά με τους χορευτές.
Οι ηθοποιοί χορεύουν; Τα καταφέρνουν;
Χορεύουν και οι ηθοποιοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν χορεύει. Και θα ήμουν βλάκας εγώ, ως χορογράφος, να σε εκθέσω, αν δεν χορεύεις. Φυσικά και δεν θα κάνεις τριπλή πιρουέτα πάνω στη σκηνή, αλλά αν σου ζητήσω εγώ τριπλή πιρουέτα, τότε είμαι εγώ ο κακός.
Με τη σχολή; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Μια μέρα σκεφτόμουν… «Κι αν κάποια στιγμή δεν καταφέρω να βρω δουλειά… Τι θα κάνω»; Είμαι χορεύτρια και χορογράφος. Θα έλθει μια μέρα που δεν θα έχω αντοχές. Και ήλθε εκείνη η στιγμή. Και βρέθηκα χωρίς δουλειά. Είπα λοιπόν «Τι θα κάνω φέτος; Τι έχω στην πάντα»; Και σπούδασα μακιγιάζ. Για «κάβα». Κάπως έτσι λοιπόν σκέφτηκα και τη σχολή. Έβλεπα ότι δεν υπήρχε αυτό που σαν χορεύτρια θα ήθελα να κάνω. Να πάω να κάνω σε μία ερασιτεχνική σχολή ή και σε μία επαγγελματική, ένα μπαλέτο κι ένα σύγχρονο. Μόνο διατήρηση των δυνατοτήτων μου μου προσφέρει. Αφού λοιπόν δεν είχα τη δυνατότητα να βγω έξω να το κάνω, γιατί να μην το έχω εδώ; Εγώ ήθελα πολύ τις κλακέτες, οι χορευτές σήμερα δεν τις έχουν σε εκτίμηση. Ή να κάνω Λάτιν. Οι χορευτές δεν το θεωρούν σημαντικό. Εγώ, σαν επαγγελματίας χορεύτρια, δεν ξέρω hip-hop. Γιατί να μην πάω σε μία σχολή; Έφτιαξα μία ιδέα στο κεφάλι μου και σκέφθηκα να έχω μία σχολή που να απευθύνεται μόνο σε ηθοποιούς ή μόνο σε τραγουδιστές. Έχω βέβαια και τις άλλες ηλικίες. Και άλλα μαθήματα. Έχω μιούζικαλ, έχω θεατρικό παιχνίδι, έχω κινησιολογία…
Επιμερισμός δηλαδή…
Κοίτα… Δεν μου αρέσει να αερολογώ… Συμβαίνει να τυγχάνω κάποιας αναγνωρισιμότητας. Ή μιας εμπειρίας επαγγελματικής. Αυτό δεν με κάνει γνώστη πραγμάτων. Εκεί πρέπει να είσαι έξυπνος και να φέρεις τους ειδικούς. Αν εγώ αρχίσω και λέω ότι διδάσκω αυτό και διδάσκω κι εκείνο και το άλλο… τότε έχω χάσει το παιχνίδι, γιατί το ξεσκαρτάρισμα γίνεται πολύ γρήγορα. Εγώ λοιπόν δεν θα πάω να διδάξω κάτι που η ίδια δεν έχω διδαχθεί. Αλλά για τη σχολή μου βρίσκω το δάσκαλο που το έχει κάνει.
Πότε ξεκινήσατε;
17 Σεπτεμβρίου του 2018. Δεν έχει κλείσει ούτε χρόνο ακόμα! Συνέπεσε με την αρχή της «Ματίλντα». Δύσκολη παράσταση, μεγάλο στοίχημα…
Κερδισμένο όμως.
Κερδισμένο θεωρώ κι εγώ… (γέλια)
Πώς ήταν να χορογραφείς παιδάκια;
Πολύ καλά! Εξαιρετικά! Δεν μιλάω στα παιδιά σαν να είναι μωρά. Άρα καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα τι θέλω να τους πω και τι ζητάω από αυτά. Και έχουμε δέσιμο από την πρώτη στιγμή. Μπορώ να κάθομαι με τα παιδιά και να μιλάμε με τις ώρες. Με τη σχολή κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια… Είναι ένα βήμα αισιόδοξο, σε μία εποχή που μόνο απαισιοδοξία βγάζει… Ελπίζω με τη σχολή να μπορέσω να κάνω πράγματα που να ευχαριστούν ποιοτικά εμένα, πάντα σε σχέση με το χορό.
Με το πέρας της «Ματίλντα»… Το επόμενο πλάνο σου;
Θα κάνουμε το “Hairspray” στο Ακροπόλ, με τη Θέμιδα, από το Φθινόπωρο. Το καλοκαίρι θα πάρω μέρος σε μία συναυλία στον κήπο του μεγάρου μουσικής, με τον Ίαν Στρατή και την Angelika Dusk, στις 5 Ιουλίου. Θα κάνω μία παράσταση με τη σχολή. Θα είμαι κριτής σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού και performance. Έχω συζητήσει για ένα καμπαρέ, το οποίο γράφεται από έναν ταλαντούχο άνθρωπο και θα δούμε πώς θα πάει και πού θα εδρεύσει. Έχω δύο τηλεοπτικές προτάσεις, αλλά θα δούμε πότε θα λάβουν χώρα… Με τη σχολή έχω άγχος, γιατί θέλω να παίρνουν τα παιδιά μου σε ακροάσεις…
Είναι και καταξίωση για σένα αυτό.
Είναι μεγάλη καταξίωση. Επίσης να πω ότι κάνω και μία παιδική παράσταση. «Τα τρία γουρουνάκια». Είναι σε παραγωγή Μέθεξις, του Χρήστου Τριπόδη. Θα κάνει καλοκαιρινή περιοδεία. Του πάει πολύ αυτό το πράγμα, αγαπάει πολύ το παιδικό θέατρο.
Τι κάνει ένα νέο άνθρωπο να τρέχει από τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα για την τέχνη του;
Νομίζω ότι δεν γίνεται αλλιώς. Δεν θα πετύχεις αν δεν είσαι έτσι, αν δεν έχεις αποφασίσει ότι η προτεραιότητά σου είναι αυτά και όχι η προσωπική σου ζωή. Ο Μιχάλης Ρέππας έχει πει ότι αν πιστεύεις κάτι χωρίς να το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις το σκοπό σου. Εδώ παίζουν και οι γονείς πολύ σημαντικό ρόλο. Πιστεύω ότι πρέπει ο γονιός να ξέρει πολύ καλά το παιδί του. Για να μπορέσει να το καθοδηγήσει στην εύθραυστη ηλικία.
Κώστας Κούλης
Φωτό: ΕΜΑΝΟΝ
H λατρεία για το χορό… πότε ξεκινάει;
Ναι… Ήμουν τεσσάρων χρονών και μου βάλανε μια βιντεοκασέτα… ήταν μία παράσταση μπαλέτου. Ήλθε η μητέρα μου και με ρώτησε «Θέλεις να κάνεις κάτι τέτοιο»; Και βεβαίως είπα ναι! Με πήγαν και με έγραψαν σε μια ερασιτεχνική σχολή στη γειτονιά… Ξεκίνησα εκεί. Αργότερα, λόγω της θείας μου, θέλησαν να με πάνε κάπου καλύτερα. Η Λίντα Άλμα ήταν αδελφή της γιαγιάς μου. Πήγαμε, αποφάσισαν ότι μάλλον κάνω… Μάλλον είδαν κάτι από τα ανοιχτά μαθήματα. Πήγαμε στην κρατική, έδωσα εξετάσεις, πέρασα και μάλιστα, απ’ όσο ξέρω, ήμουν το μοναδικό παιδί που πέρασε παρά το όριο ηλικίας. Το όριο ήταν στα οκτώ χρόνια και εγώ ήμουν επτάμισι. Έκατσα δέκα χρόνια στην κρατική. Επαγγελματικά τελείωσα τη Ραλλού Μάνου.
Όταν τελείωσες με το καλό… πού δούλεψες;
Στην αρχή έψαχνα να βρω δουλειά σαν χορεύτρια σύγχρονου χορού. Αυτό αγαπούσα, αυτό ήθελα… Οικονομικά δεν μπορούσα να στηρίξω ένα ταξίδι στο εξωτερικό, για να βγω και να κάνω σύγχρονο χορό… Πέρασε ένας χρόνος, δεν έβρισκα δουλειά… Έρχεται μία φίλη μου, μου λέει για μία οντισιόν… Δεν ήθελα να πάω. Μου ζήτησε να στηρίξω. Πήγαμε στην οντισιόν. Από όλη την ακρόαση πήραν εμένα και ακόμα ένα άτομο. Η οντισιόν ήταν του Φωκά Ευαγγελινού. Εννοείται ότι για τη δεκαετία που ακολούθησε δούλεψα με το Φωκά. Τον λάτρεψα, ήταν πάντα η νούμερο ένα επιλογή μου. Κάποια στιγμή πήγα σε μία οντισιόν και εκεί μου ζητήθηκε να τραγουδήσω. Δεν το ήξερα το κομμάτι, ήταν η «Έξοδος» από τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε youtube, για να βρεις το τραγούδι άμεσα. Ζήτησα τη βοήθεια του πατέρα μου, το είχε ακούσει μεν, δεν το είχε όμως. Πήγα στην ακρόαση με σκοπό να τους πω ότι δεν μπορώ να τραγουδήσω, γιατί δεν έχω προετοιμάσει κομμάτι. Απ’ έξω περίμενε η ηθοποιός Γιάννα Παπαγεωργίου. Μου έδωσε το CD Player της κα το έχω εκτιμήσει πολύ αυτό, γιατί στην πραγματικότητα ανταγωνιζόμασταν για τη θέση. Μου λέει «Άκου το, ρε παιδί μου! Ό,τι προλάβεις»… Εγώ κατάφερα και το έμαθα. Μπήκα, το είπα το τραγούδι… Πέρασα. Περνούσα λοιπόν τις ακροάσεις και κάποια στιγμή βρέθηκα στο θίασο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πατρών. Με το Γιάννη Μπέζο και το σκηνοθέτη Θέμη Μαμουλίδη… Είπα λοιπόν «Παιδιά, δεν θέλω να κάνω όλα αυτά μόνο»… (γελάει) «Θέλω να κάνω ΚΑΙ αυτά»! Ήθελα να είμαι πάνω στη σκηνή, να τραγουδάω, να παίζω… Έκτοτε έτρεχα στις ακροάσεις. Και δεν υπήρχε περίπτωση να μην με πάρουν. Ήμουν μία παρά πολύ καλή χορεύτρια που τραγουδούσε. Βέβαια, ήξερα και πού πήγαινα, ήξερα σε ποιες δουλειές απευθυνόμουν. Κάπως έτσι, μετά από χρόνια βρέθηκα και στη Θέμιδα. (σ.σ. Μαρσέλλου)
Από ακρόαση δηλαδή;
Ναι. Από ακρόαση κλειστή.
Για παράσταση;
Για το “Fame”. Ήταν μία κλειστή ακρόαση, στην οποία φυσικά ΔΕΝ ήμουν καλεσμένη, αφού δεν με γνώριζε κάποιος από την ομάδα της. Είχαν καλέσει όμως ένα γνωστό μου. Εκείνος μου είπε για την ακρόαση… και κάπως έτσι βρέθηκα εκεί… Και με πήραν σαν χορεύτρια.
Τραγούδι, χορός… Πρόζα;
Πρόζα έκανα σεμιναριακά. Έκανα μαθήματα στο Θέατρο των Αλλαγών. Πιο πολύ για μένα. Από προσωπική ανησυχία. Ήθελα να δω πώς αυτό το πράγμα εξελίσσεται. Έκανα και μαθήματα φωνητικής. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς μου είπε η Θέμις ότι «Το επόμενό μου έργο είναι το ‘Annie’». Της είπα μπράβο, της έδωσα συγχαρητήρια… Και μου λέει «Σκέφτομαι να το χορογραφήσεις». Και διάλεξε το σημείο να μου το πει! Χόρευα στη σκηνή, βγήκα στις κουΐντες με μία ανάσα, να ξεκουραστώ, να αλλάξω και να βγω για την επόμενη σκηνή. Και με περίμενε με τον παραγωγό, να μου το ανακοινώσει!
Πόσο δύσκολη ήταν η μετάβαση;
Αν δεν υπήρχε η Θέμις… Κοίτα, το να χορογραφήσει ένας χορευτής δεν είναι δύσκολο. Βήματα είναι, ακούει και τη μουσική…
Τα ξένα μιούζικαλ; Τα βλέπεις;
Πάντα τα βλέπω. Όχι για να πάρω ιδέες. Για να δω πώς είναι. Υπάρχουν μιούζικαλ που πρέπει να αντιγράψουμε μια λογική και μιούζικαλ που μας επιτρέπουν να μην αντιγράψουμε μια λογική. Συνήθως ακολουθούν πολλά ραντεβού με το σκηνοθέτη, ώστε να το βάλουμε κάτω, να δούμε, να αφαιρέσουμε ή να προσθέσουμε… Στα έργα που υπάρχουν οι δυνατότητες να επέμβεις, συνήθως επεμβαίνουμε παρέα. Αυτά ως προς τα μιούζικαλ. Σε περιπτώσεις σαν το “Voice”, που εκεί είναι πιο «χορευτική» η χορογραφία, εκεί κάθομαι και βάζω τη δική μου φαντασία και την αίσθηση στη μουσική. Εγώ θα ακούσω τη μουσική και θα πάω όπου με πάει. Ή θα πάρω το χορευτή μου και θα δω τι μπορεί να κάνει πιο όμορφα και έτσι θα παίξουμε. Γι’ αυτό τα πάω καλά με τους χορευτές.
Οι ηθοποιοί χορεύουν; Τα καταφέρνουν;
Χορεύουν και οι ηθοποιοί. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν χορεύει. Και θα ήμουν βλάκας εγώ, ως χορογράφος, να σε εκθέσω, αν δεν χορεύεις. Φυσικά και δεν θα κάνεις τριπλή πιρουέτα πάνω στη σκηνή, αλλά αν σου ζητήσω εγώ τριπλή πιρουέτα, τότε είμαι εγώ ο κακός.
Με τη σχολή; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό;
Μια μέρα σκεφτόμουν… «Κι αν κάποια στιγμή δεν καταφέρω να βρω δουλειά… Τι θα κάνω»; Είμαι χορεύτρια και χορογράφος. Θα έλθει μια μέρα που δεν θα έχω αντοχές. Και ήλθε εκείνη η στιγμή. Και βρέθηκα χωρίς δουλειά. Είπα λοιπόν «Τι θα κάνω φέτος; Τι έχω στην πάντα»; Και σπούδασα μακιγιάζ. Για «κάβα». Κάπως έτσι λοιπόν σκέφτηκα και τη σχολή. Έβλεπα ότι δεν υπήρχε αυτό που σαν χορεύτρια θα ήθελα να κάνω. Να πάω να κάνω σε μία ερασιτεχνική σχολή ή και σε μία επαγγελματική, ένα μπαλέτο κι ένα σύγχρονο. Μόνο διατήρηση των δυνατοτήτων μου μου προσφέρει. Αφού λοιπόν δεν είχα τη δυνατότητα να βγω έξω να το κάνω, γιατί να μην το έχω εδώ; Εγώ ήθελα πολύ τις κλακέτες, οι χορευτές σήμερα δεν τις έχουν σε εκτίμηση. Ή να κάνω Λάτιν. Οι χορευτές δεν το θεωρούν σημαντικό. Εγώ, σαν επαγγελματίας χορεύτρια, δεν ξέρω hip-hop. Γιατί να μην πάω σε μία σχολή; Έφτιαξα μία ιδέα στο κεφάλι μου και σκέφθηκα να έχω μία σχολή που να απευθύνεται μόνο σε ηθοποιούς ή μόνο σε τραγουδιστές. Έχω βέβαια και τις άλλες ηλικίες. Και άλλα μαθήματα. Έχω μιούζικαλ, έχω θεατρικό παιχνίδι, έχω κινησιολογία…
Επιμερισμός δηλαδή…
Κοίτα… Δεν μου αρέσει να αερολογώ… Συμβαίνει να τυγχάνω κάποιας αναγνωρισιμότητας. Ή μιας εμπειρίας επαγγελματικής. Αυτό δεν με κάνει γνώστη πραγμάτων. Εκεί πρέπει να είσαι έξυπνος και να φέρεις τους ειδικούς. Αν εγώ αρχίσω και λέω ότι διδάσκω αυτό και διδάσκω κι εκείνο και το άλλο… τότε έχω χάσει το παιχνίδι, γιατί το ξεσκαρτάρισμα γίνεται πολύ γρήγορα. Εγώ λοιπόν δεν θα πάω να διδάξω κάτι που η ίδια δεν έχω διδαχθεί. Αλλά για τη σχολή μου βρίσκω το δάσκαλο που το έχει κάνει.
Πότε ξεκινήσατε;
17 Σεπτεμβρίου του 2018. Δεν έχει κλείσει ούτε χρόνο ακόμα! Συνέπεσε με την αρχή της «Ματίλντα». Δύσκολη παράσταση, μεγάλο στοίχημα…
Κερδισμένο όμως.
Κερδισμένο θεωρώ κι εγώ… (γέλια)
Πώς ήταν να χορογραφείς παιδάκια;
Πολύ καλά! Εξαιρετικά! Δεν μιλάω στα παιδιά σαν να είναι μωρά. Άρα καταλαβαίνουν πολύ γρήγορα τι θέλω να τους πω και τι ζητάω από αυτά. Και έχουμε δέσιμο από την πρώτη στιγμή. Μπορώ να κάθομαι με τα παιδιά και να μιλάμε με τις ώρες. Με τη σχολή κάνω πολύ μεγάλη προσπάθεια… Είναι ένα βήμα αισιόδοξο, σε μία εποχή που μόνο απαισιοδοξία βγάζει… Ελπίζω με τη σχολή να μπορέσω να κάνω πράγματα που να ευχαριστούν ποιοτικά εμένα, πάντα σε σχέση με το χορό.
Με το πέρας της «Ματίλντα»… Το επόμενο πλάνο σου;
Θα κάνουμε το “Hairspray” στο Ακροπόλ, με τη Θέμιδα, από το Φθινόπωρο. Το καλοκαίρι θα πάρω μέρος σε μία συναυλία στον κήπο του μεγάρου μουσικής, με τον Ίαν Στρατή και την Angelika Dusk, στις 5 Ιουλίου. Θα κάνω μία παράσταση με τη σχολή. Θα είμαι κριτής σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού και performance. Έχω συζητήσει για ένα καμπαρέ, το οποίο γράφεται από έναν ταλαντούχο άνθρωπο και θα δούμε πώς θα πάει και πού θα εδρεύσει. Έχω δύο τηλεοπτικές προτάσεις, αλλά θα δούμε πότε θα λάβουν χώρα… Με τη σχολή έχω άγχος, γιατί θέλω να παίρνουν τα παιδιά μου σε ακροάσεις…
Είναι και καταξίωση για σένα αυτό.
Είναι μεγάλη καταξίωση. Επίσης να πω ότι κάνω και μία παιδική παράσταση. «Τα τρία γουρουνάκια». Είναι σε παραγωγή Μέθεξις, του Χρήστου Τριπόδη. Θα κάνει καλοκαιρινή περιοδεία. Του πάει πολύ αυτό το πράγμα, αγαπάει πολύ το παιδικό θέατρο.
Τι κάνει ένα νέο άνθρωπο να τρέχει από τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα για την τέχνη του;
Νομίζω ότι δεν γίνεται αλλιώς. Δεν θα πετύχεις αν δεν είσαι έτσι, αν δεν έχεις αποφασίσει ότι η προτεραιότητά σου είναι αυτά και όχι η προσωπική σου ζωή. Ο Μιχάλης Ρέππας έχει πει ότι αν πιστεύεις κάτι χωρίς να το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχεις το σκοπό σου. Εδώ παίζουν και οι γονείς πολύ σημαντικό ρόλο. Πιστεύω ότι πρέπει ο γονιός να ξέρει πολύ καλά το παιδί του. Για να μπορέσει να το καθοδηγήσει στην εύθραυστη ηλικία.
Κώστας Κούλης
Φωτό: ΕΜΑΝΟΝ
Joomla Social by OrdaSoft!
