Συνεντεύξεις

loogoo

Renny Krupinski - Η συνέντευξη

Πληροφοριακά Στοιχεία
Κατηγορία: Συνεντεύξεις
Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 04 Φεβρουαρίου 2020 00:01
 
   Renaissance Man… Άνθρωπος της Αναγεννήσεως… Κάτι σαν το Leonardo Da Vinci… Κάτι σαν τον Bruce Dickinson σήμερα… Ο Renny Krupinski, ο ηθοποιός, ο σκηνοθέτης, ο συγγραφέας, ο ξιφομάχος, ο καθηγητής πανεπιστημίου, ο stunt coordinator, ο χορογράφος μαχών, ο άνθρωπος με το διαρκές χαμόγελο, ο όλα-αυτά-που-κουράζουν-και-μόνο-στη-σκέψη, ήλθε στην Αθήνα μας για να δει την παράσταση «Ντ’ Εόν», η οποία στηρίζεται σε δικό του κείμενο και αφορά τη ζωή ενός πραγματικού ανθρώπου, ενός μοναδικού χαρακτήρα. Δεν θα πούμε περισσότερα για το έργο εδώ, θα διαβάσετε παρακάτω. Θα πούμε μόνο ότι ο εξαίρετος Άγγλος πολυπράγμων μας δάνεισε λίγο από το χρόνο του, λίγο από το χιούμορ του, λίγο από τις άπειρες δεξιότητές του και του είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Όπως ευγνώμονες είμαστε στο Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη και την υπέροχη Μαργαρίτα του Αγγέλων Βήμα, που βοήθησαν να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
 
renny1944 
Κάνετε τα πάντα στην τέχνη σας. Σκηνοθετείτε, παίζετε, γράφετε, ρυθμίζετε ακόμα και τις χορογραφίες των μαχών…
Σας ευχαριστώ, πολύ ευγενές από μέρους σας. Κάνω διάφορα πράγματα και δεν τα κάνω «από κατασκευής». Όταν ήμουν ακόμα δέκα χρονών, δέκα και μισό για την ακρίβεια, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Όταν ήμουν οκτώ, ο παππούς μου έκατσε και διάβασε το χέρι μου… (γελάει) Βλέποντας την παλάμη μου, άρχισε να μου λέει τι θα κάνω στη ζωή μου. Μου είπε λοιπόν ότι θα γίνω πατέρας τριών παιδιών, κάτι που όντως έγινε και ότι θα έχω δύο πολύ χαρακτηριστικές καριέρες. Σπούδασα υποκριτική και έγινα ηθοποιός. Και μπορώ να πω ότι δούλεψα με επιτυχία σαν ηθοποιός, για περίπου δέκα με δώδκεα χρόνια. Και στη συνέχεια ξεκίνησα τη δεύτερη καριέρα μου, διαπιστώνοντας ότι είμαι πολύ καλός σε σκηνές μάχης. Πήρα ό,τι διαπίστευση υπήρχε στον τομεά μου, πέρασα όλες τις εξετάσεις και έγινα stunt coordinator. Στην αρχή μάλιστα πίστευα ότι δεν θα βγάλω καν λεφτά από αυτό το πράγμα. Μια εποχή έμεινα χωρίς δουλειά, για κάνα χρόνο περίπου. Έτσι λοιπόν έκατσα κι έγραψα ένα δικό μου έργο. Έλεγα στον εαυτό μου πως ακόμα κι αν δεν έβρισκα δουλειά κάπου, θα μου έβρισκα εγώ ο ίδιος. Και το έργο αυτό βρήκε το δρόμο του. Βρέθηκε σκηνοθέτης, ο οποίος μου είπε «Μου αρέσει τούτο εδώ, έχει κάτι ενδιαφέρον». Και το πήραν στο ραδιόφωνο. Λίγα χρονιά μετά την πιστοποίησή μου σαν εκπαιδευτής σε σκηνές μαχών, ξεκίνησα να γράφω για το ραδιόφωνο. Και συνεχίζω να παίζω, συνεχίζω να γράφω, να εκπαιδεύω και να έχω εκείνες τις «δύο καριέρες». Μετά αποφάσισα να σκηνοθετήσω. Έτσι λοιπόν, κομμάτι-κομμάτι, κάνω διάφορα πράγματα. Απόψε, στην Αθήνα, βρίσκομαι σαν θεατρικός συγγραφέας. Αύριο, στην πρόβα, θα δείξω στους ηθοποιούς κάποια πράγματα για τις σκηνές μάχης με ξίφος. Όταν επιστρέψω στο Λονδίνο και το Πανεπιστήμιο, θα συνεχίσω να διδάσκω ξιφασκία και μετά θα κάνω κάτι για την τηλεόραση. Απλά είμαι χαρούμενος που μπορώ και κάνω αυτά τα πράγματα.

Ντ’ Εόν… Μια απίστευτη ιστορία πραγματικά…
Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι ότι πρόκειται όντως για μία πραγματική ιστορία. Έχω διαβάσει βιογραφίες του, που βγήκαν φυσικά μετά το θάνατό του, έχω διαβάσει ένα σωρό βιβλίο για εκείνον. Το γεγονός είναι ότι γεννήθηκε το 1728 και πέθανε το 1810 και ανάμεσα σε αυτά τα χρόνια αποφάσισε να γίνει η γυναίκα που πάντα ήθελε να είναι. Ακόμα κι αν το έκανε αυτό τον εικοστό πρώτο αιώνα, πάλι θα το χαρακτήριζα πολύ γενναίο. Φανταστείτε τώρα πώς θα ήταν όταν το έκανε το δέκατο όγδοο αιώνα. Κάποιος αποφασίζει να γίνει από Γιώργος Γιωργία ή από Γιωργία Γιώργος και αυτόματα κολλάει το μυαλό σου. Ήταν ένας άριστος ξιφομάχος, ένας πραγματικός πρωταθλητής, ήταν ήρωας των Πρωσικών πολέμων και περίφημος λιθογράφος. Όπως έγραφα το κείμενο λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι έγραφα ένα κείμενο για την αποδοχή ενός ανθρώπου. Όχι για το θέμα transgender, ούτε για κάτι παρεμφερές. Έγραφα για έναν άνθρωπο που ήθελε και έπρεπε να ακουστεί. Έναν άνθρωπο που έζησε μια υπέροχη ζωή! Ήταν κατάσκοπος, παρασημοφορήθηκε για τον ηρωισμό του στους πολέμους και αρνήθηκε να παραμεριστεί, αρνήθηκε να μείνει στις σκιές. Ήταν ένας άνθρωπος των προκλήσεων. Όταν έγραφα το κείμενο, έλπιζα ότι το κοινό θα βρει το έργο αστείο και συγκινητικό και ενθουσιώδες. Ο Ντ’ Εόν ήταν μοναδικό πλάσμα. Θα έλεγα πως πρόκειται για μία ιστορία που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος. Δεν είναι πολλοί που ξέρουν για τη ζωή του. Ούτε στη Γαλλία ούτε στην Αγγλία, αν και έζησε και στην Αγγλία πολύ καιρό. Αν γκουγκλάρεις το Ντ’ Εόν, θα σου βγουν ένα κάρο σελίδες για ιαπωνικά anime! Αν λοιπόν σκέφτεσαι να έλθεις να δεις την παράσταση για να δεις και γιαπωνέζικα anime, μάλλον θα απογοητευθείς… (γέλια)
 
renny1946
Πώς νιώθετε όταν βλέπετε ένα δικό σας έργο, ένα δικό σας κείμενο, το οποίο γνωρίζετε γράμμα-γράμμα, να αποδίδεται από ηθοποιούς στη σκηνή, σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνετε;
Αισθάνθηκα υπέροχα όταν μπήκα στο θέατρο. Μου είχαν πει ότι η παράσταση θα γίνει στα ελληνικά. Και σκέφτηκα «Και πώς ακριβώς θα δουλέψει αυτό»; Μια δυο λέξεις τις ξέρω, μια και είχα διδαχθεί αρχαία ελληνικά στο πανεπιστήμιο. Αλλά τη γλώσσα δεν την καταλαβαίνω. Και μετά είδα την πρόβα. Και ένιωσα πως η παράσταση είχε στοιχεία χιουμοριστικά, γιατί έτσι την έχω φτιάξει. Πραγματικά ανυπομονώ για την παράσταση, έχω ενθουσιαστεί με όλο αυτό. Δεν γράφω έργα για να τα έχω αποθηκευμένα σε ένα υπολογιστή. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα ανέβουν. Και ελπίζω ότι θα αρέσει αυτό το έργο στο ελληνικό κοινό. Το ελληνικό κοινό είναι πολύ αισθαντικό. Δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο στην Αγγλία. Όταν όμως παρουσίασα το έργο εκεί για πρώτη φορά και το πρώτο γελάκι έσκασε μερικά λεπτά μετά την έναρξη… Ήταν εκπληκτική η αντίδραση του κοινού! Μετά, όταν διάβασα τις κριτικές… Και εγώ να τις έγραφα, δεν θα το έκανα καλύτερα! Ήταν διθυραμβικές! Λίγο καιρό μετά έγραψα ένα μονόλογο. Διαρκούσε πάνω από μία ώρα. Και έλεγα μέσα μου «Και ποιος θα ‘ρθει να το δει»; Και ανέβηκε και ήλθαν και τους άρεσε! Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω κι άλλους μονολόγους…

Έχετε κάνει θέατρο, έχετε κάνει και σινεμά. Διαφορικές μορφές τέχνης, αλλά εξίσου μαγικές και οι δυο. Ποια προτιμάτε περισσότερο;
Αυτή την ερώτηση την απαντώ πολύ εύκολα. Όταν κάνω κινηματογράφο, θέλω απελπισμένα να κάνω θέατρο. Όταν πάλι κάνω θέατρο, θέλω σαν τρελός να κάνω σινεμά! (γέλια) Τα αγαπώ και τα δυο, είναι και τα δυο εκπληκτικά διαφορετικά. Το σινεμά είναι πολύ άμεσο. Όταν μάλιστα έχεις πίσω σου έξι κι οκτώ εβδομάδες προβών για παράσταση, τότε ανυπομονείς να κάνεις κινηματογράφο. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, θα πω ότι είμαι άνθρωπος του θεάτρου. Μου αρέσει η ζεστασιά του θεάτρου. Κάθε βράδυ το κοινό είναι διαφορετικό και κάθε βράδυ πρέπει να αναπαράγεις τη μαγεία. Θυμάμαι ότι δούλευα με ένα σκηνοθέτη στο «Οι άθλιοι», σε έκδοση μιούζικαλ. Ο θίασος τεράστιος, μιλάμε για είκοσι πέντε ηθοποιούς. Πήγα να το δω πριν ξεκινήσουμε τη συνεργασία. Δεν εντυπωσιάστηκα. Είπα όμως «ΟΚ, θέλετε να το αναλάβω, θα το αναλάβω λοιπόν». Πήγα λοιπόν στην πρόβα. Και μισή ώρα μετά την είχα ερωτευθεί την παράσταση! Ο σκηνοθέτης μου είπε τότε «Μην κάνεις κάτι διαφορετικό κάθε βράδυ. ΣΚΕΨΟΥ κάτι διαφορετικό κάθε βράδυ»! Δουλεύοντας πάνω στο ρόλο, στο χαρακτήρα και σκεπτόμενος κάτι διαφορετικό για κάθε βράδυ, είναι ένα φοβερό κίνητρο. Οι ηθοποιοί αισθάνονται ότι το κοινό είναι μαζί τους…

Θα διαλέγατε ανάμεσα στην ηθοποιία, τη σκηνοθεσία και την ξιφασκία;
Α, είσαι πολύ σκληρός άνθρωπος…
 
renny1947
Μάλιστα, είμαι!
(Πολλά γέλια) Για να δούμε λοιπόν… Στα δέκα και μισό, όπως σου είπα και στην αρχή, θα έκανα τα πάντα για να γίνω ηθοποιός. Αν με ρωτήσεις τώρα… Θα σου πω ότι θα το έκανα αν μου το ζητούσαν, αλλά δεν είναι κάτι που με καίει. Κάθε τόσο με πιάνει «φαγούρα» για να ανέβω στη σκηνή. Μου αρέσει να σκηνοθετώ, στην ουσία όμως… Θα μου κακοφαινόταν πολύ αν δεν μπορούσα να χορογραφήσω άλλη σκηνή μάχης. Το θεωρώ κάτι σαν μαγεία. Και πιστεύω πως όσο πιο απλά γίνεται, τόσο καλύτερα είναι. Όσο πιο απλό το τρικ, τόσο πιο δύσκολο να το πιάσεις. Αν κάτσεις να δεις τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του ’80, π.χ. το “The Avengers”… Οι σκηνές μάχης ήταν σοκαριστικές! Και τώρα πια, που έχουμε CGI και όλα αυτά… Κοίτα, αν έχεις έναν ηθοποιό που είναι πρόθυμος να εκτελέσει τη χορογραφία και είναι αθλητικός τύπος, τότε θα γίνει… Για παράδειγμα… Ο Συρανό Ντε Μπερζεράκ είναι ένας εξαίρετος ξιφομάχος! Τα βάζει με εκατό άτομα ταυτόχρονα και κερδίζει! Αντιμετωπίζει εκπληκτικούς ξιφομάχους και τους κοροϊδεύει ενώ παράλληλα εκφέρει με στόμφο κάποιο ποίημα που μόλις σκέφτηκε. Έχω κάνει Συρανό τρεις φορές και σε όλες τις περιπτώσεις είχα υπέροχους ηθοποιούς για το ρόλο. Και κανείς τους δεν είχε δουλέψει ποτέ πριν με ξίφος! Όταν είσαι ηθοποιός… απλά ψεύδεσαι. Γενικά. Λες λέξεις που ανήκουν σε άλλους, φοράς ρούχα που ανήκουν σε άλλους και σκέφτεσαι σκέψεις άλλων. (γέλια)

Ποια είναι η κινητήρια δύναμη για να κάνετε όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα; Για να είστε ένας άνθρωπος που ζει και αναπνέει για την τέχνη;
Η κινητήρια δύναμη… Holy Lord! Κοίτα… Δεν είναι για τα χρήματα. Μην με παρεξηγείς, εννοείται ότι μου αρέσει να πληρώνομαι για αυτά που κάνω και είναι πολύ ωραίο να σε πληρώνουν για τη δουλειά που κάνεις. Θα έλεγα ότι… ότι απλά θέλω κάτι να βγάλω από μέσα μου, κάτι να πω. Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που θέλω να πω. Αλλά θα το πω, ό,τι και να γίνει. Και ελπίζω ότι αυτό το κάτι θα έχει αντίκτυπο στον κόσμο. Και θα συνεχίζω να το κάνω, θα συνεχίζω να προσπαθώ. Μου αρέσει επίσης η ιδέα ότι τα παιδιά μου θα δουν δικό μου έργο και θα πουν «Να, ο μπαμπάς μου το έχει κάνει αυτό»! Περίπου είκοσι χρόνια πριν, έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ήταν από τους υπεύθυνους ενός theme park στην Αγγλία, κοντά στο Manchester, του Alton Towers… Με φώναξαν να κάνω ένα σπικάζ. Και θα έκαναν και ένα βίντεο, έτσι μου είπαν. Επρόκειτο για ένα roller coaster και μάλιστα για το πρώτο κάθετο roller coaster στον κόσμο. Λεγόταν “Oblivion”. Όταν ξεκίνησε να λειτουργεί, ο χρόνος αναμονής ήταν πάνω από τρεις ώρες! Και όπως περίμενες στην τεράστια ουρά, το βίντεο έπαιζε συνέχεια. Σε όλες τις οθόνες γύρω-γύρω. Και όταν έφτανες στο χείλος του «γκρεμού», λίγο πριν την κάθετη πτώση (σ.σ. και τα 4,5G αυτής), τότε ακουγόμουν να λέω «Μην κοιτάς κάτω»! Και όλοι – εννοείται – κοιτούσαν! (γέλια) Οι δυο γιοι μου λοιπόν, οι οποίοι μάλιστα είναι δίδυμοι, είχαν πάει στο πάρκο αυτό χθες. Έχουν ξαναπάει φυσικά, αλλά πήγαν και χθες. Και χθες με πήραν τηλέφωνο. «Μπαμπά, σε είδαμε»! Μία ημέρα δουλειάς και φαντάσου ότι αυτό που έκανα εκεί μου έχει δώσει την περισσότερη αναγνωρισιμότητα που έχω βιώσει ποτέ στην καριέρα μου. Ως ο Lord of Darkness στο “Oblivion”.

Καμιά φορά βοηθάει, ξέρετε…
(Απίστευτα γέλια) Ναι, υποθέτω πως ναι… Αν κάνοντας αυτό, μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω κάτι σοβαρό στο θέατρο, τότε θα πω πως ναι, όλα είναι μια χαρά…

Κώστας Κούλης
 
 
   Renaissance Man… Α creature that we rarely come across… A human being like Leonardo Da Vinci… Like Bruce Dickinson today… And we got to meet up with such a creature! Renny Krupinski, the actor, the director, the play writer, the swordsman, the university professor, the stunt coordinator, the fight scenes arranger, the man with the big smile, the person with all-those-things-that-even-though-cant-think is here in Athens, to see the play “D’ Eon”, based on his own playwright, a story about a unique person; a story about a unique character. Naturally you will scroll down and read a bit more about that story. Let’s just say that this amazing English man was kind enough to share some of his time with us and we are grateful for that. As we are grateful to Mr. Nektarios-Georgios Konstantinides and the one and only Margarita from Aggelon Vima Theatre, who made this interview happen.

You seem to do almost everything about art. You direct, you play, you coordinate, you write…
It’s a nice thing from you to say. I do things and I don’t do them by design. When I was ten and a half I decided I was going to be an actor. When I was about eight, my grandfather would read my palm and tell me about my life… He told me I would have three children, which is true. And he told me I would have two distinctive careers. I went to drama college and I became an actor. And I worked successfully as an actor. For ten-twelve years. And then I started my second career because I was really good at fighting. I completed all qualifications and even then I didn’t think I was going to earn any money out of that. At some point, I couldn’t get a job, as an actor, for a year… So I sat down and wrote a play. I thought if I couldn’t get a job as an actor, I would buy me a job. And that play got picked up at the first play, bizarrely. A director said “I like it, there is something in this” and that got to a radio play. And a few years later, after I started doing fighting, I started writing for radio. And I’m still acting and fighting and having these two careers. Then I decided to direct a play. Bit by bit I’m doing a lot of things. Tonight I’m here, in Athens, as a play writer. Tomorrow I’m going to the rehearsal, to teach the actors sword fighting. When I go back to London, I’m going to teach fighting at the University and then do something for television. I’m just glad it’s all good.
 
renny1945
D’ Eon… This is quite an amazing story…
What amazes me about this, is that is a true story. I read biographies written after his death. The fact is he was born in 1728, he dies in 1810 and half-way through that he decided he was going to be the woman he always wanted. Even in the 21st century it’s a very brave thing to do; you can imagine how it was back then… Somebody turns from George to Georgia or from Georgia to George and automatically it messes with your mind. I was fascinated that he was a champion fencer and he was a hero during the Prussian Wars and a famous lithograph and as I was writing it I saw I was writing a story about acceptance. Not transgenderism or anything like that. I was writing about the fact that every person needs and has to be listened. This person had a great life! He was spy, a decorated hero and he refused to be pushed down and put into the shadows. Very challenging person. I’ve written the play and I hoped people would find funny and sad and exciting… D’ Eon is pretty unique… It’s rather an unknown story. Not many people know about this, in France or England, although he spent time in England. If you google D’ Eon, you’ll come across Japanese anime! So if you come to the play and expect to see Japanese anime, you’ll be sadly disappointed… (laughs)

How do you feel when you see your own play, which you know letter by letter, portrayed by people in a language you don’t understand?
It was a great feeling walking into the theater. They told me it was going to be in Greek. And I thought “How is thing going to work”? I can speak a word or two, I took Ancient Greek at the university, but I don’t understand Greek. And then I saw the rehearsal… And I got the feeling the play was funny because it meant to be funny. I’m really looking forward that they will do, I’m very excited. I write plays not to have them sit in a computer… Hopefully they will be performed. And I hope that the Greek audience will like it. The Greek audience is emotional. It’s not the same in England. The audience is not so emotional… But when I presented the play for the first time and the first laughter came a few minutes later… It was a phenomenal response. When I read the reviews… I couldn’t write better reviews! They were glowing! I wrote a monologue and it lasted more than an hour. And I thought “Who’s going to come and see that”? And they liked it! So I began to write another one…
 
renny1950
You’ve done theater and you’ve done cinema. These forms of art are different but equally magical. What form do you prefer the most?
That’s very easy to answer. When I’m doing cinema, I’m desperate to do theater. And when I’m doing theater, I’m desperate to do film… I love them both, they are both incredibly different. Film is very immediate. When you’re rehearsing for six or eight weeks, you look forward into doing a film. To be honest with you, I’m a man of theater. I love the immediacy of theater. Every audience is different and every night you have to recreate the magic. I remember working with a director for “Les Misérables”, the musical. It was a cast of twenty-four, twenty-five people. I went to see it before I worked on it. I wasn’t impressed… But I said “OK, you want me to do the job, I’ll do the job”. I went to the rehearsal… Thirty minutes later I was completely in love with the play. That director told me “Don’t do something different every night. Think of something different every night”. Working through the character and thinking about something new every night is an amazing motivation. The actors feel the audience is with them…

Would you choose between acting, directing and fighting?
Oh, you are a very cruel person…

Yes, sir, I am!
(Big laughs) Well, let’s see… At ten and a half I would have done anything to be an actor… Now, I would act if people ask me, but it’s not a burning desire. Every few years I get an itch to get on stage. I love directing but realistically… I would be very upset if I couldn’t direct another fight. It’s a bit like magic. And I think the better I get it, the simpler it gets. The simpler the trick is, the harder is to do. If you watch TV series from the 80’s… Like “The Avengers”… The fighting scenes were shocking! And now we have CGI and all that… If you have an actor that he’s willing to go with the trick and he’s athletic, you can do it… Cyrano de Bergerac is a brilliant fencer! He fights a hundred men and wins. He makes a mockery of a lord who’s a brilliant fencer, while he is reciting a impromptu poem, which is very witty. I’ve done Cyrano three times and all these times I had a wonderful actor to play Cyrano. And these actors had never worked with a sword before! As an actor you just lie. You say other people’s words, wear other people’s clothes and think other people’s thoughts. (laughs)
 
renny1949
What is the driving force behind a person who does all these wonderful things? A person that lives and breathes art every day?
The driving force… Holy Lord! Well… It’s not the money… It’s very nice to get paid, don’t get me wrong… It’s just that I think have something to say. I don’t really know what it is I have to say. But I damn am gonna say it. And I hope what I say has an effect on people. It’s just as simple as that. I’m gonna keep on trying. I quite like the idea that my children go “My dad did that”! Twenty years ago I had a phone call. It was a theme park, Alton Towers… and I was called for a voice over. And they also wanted to do a video. It was for a roller coaster and it was the very first vertical roller coaster in the world. It was called “Oblivion”. When it opened, the queue was three hours long! And while waiting in line, the video was all over, in all screens. And when you get to the edge, my voice went “Don’t look down”! And everybody looks down! (laughs) My twin sons went to the theme park last night and they called me. “We saw you, dad”! One day’s acting job and that got me more notoriety that I ever had in my entire career, you know. Being the Lord of Darkness on “Oblivion”.

Sometimes it helps, you know…
(Huge laughs) Yes, I suppose so… If doing that gives me the opportunity the do something serious in a theater, then I say yes, it’s all right…

Costas Koulis
 

Συνεντεύξεις