Συνεντεύξεις

loogoo

Συνέντευξη με τους Γ. Σαρακατσάνη και Α. Αλμπάνη ((Ι) Will Survive)

Πληροφοριακά Στοιχεία
Κατηγορία: Συνεντεύξεις
Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 08 Μαΐου 2014 20:35
 
   Κυρίες και κύριοι… I will survive! Ξανά! Και ξανά! Ο κόσμος μπορεί να καταστράφηκε, οι άνθρωποι μπορεί να έγιναν παρελθόν, πλην δύο «μονάδων», οι απειλητικές κόκκινες «ακτίνες» μπορεί να ισοπέδωσαν τα πάντα, οι ήρωες της παράστασης όμως, παρά τις όποιες (τεράστιες) διαφορές τους, ίσως μπορέσουν τελικά να κάνουν τη διαφορά.
 
   Είδα την παράσταση, γέλασα παρά πολύ, έφυγα με ανεβασμένη ψυχολογία και όχι μόνο, τη συνέστησα σε φίλους και γνωστούς, σίγουρα θα την ξαναδώ και από κει και πέρα… το λόγο έχουν οι δύο «επιζήσαντες», ο Γιάννης Σαρακατσάνης και ο Αντίνοος Αλμπάνης, οι οποίοι έχουν γράψει το σενάριο, παρέα με το Γιώργο Παπαγεωργίου, ο οποίος μάλιστα υποδυόταν τον ένα εκ των χαρακτήρων μέχρι πέρυσι. Ο Γιάννης έχει σκηνοθετήσει την παράσταση και η Μαρκέλλα Καζαμία, η οποία δεν γνωρίζω αν ευτύχισε να πετύχει τον καθηγητή με τα καλτσάκια κατά τη διάρκεια του έργου (να μία φράση που δεν περίμενα να χρησιμοποιήσω), έκανε ξανά τα μαγικά της και λίγη ώρα πριν κόψουμε την κορδέλα με έφερε απέναντι από τους Γιάννη και Αντίνοο, για να μιλήσουμε για το έργο, για τα διαδραστικά και ακόμα πιο πέρα και για το αν οι άνθρωποι το έχουμε να κάνουμε ένα βηματάκι πίσω για να μην πέσουμε στο γκρεμό. Πώς είπατε; Αν μιλήσαμε για τη Βάνα Μπάρμπα; Όχι! Γιατί; Γιατί ΕΤΣΙ!
 
iwillsurvive14
 
Στο δελτίο τύπου διαβάζω για μία μαύρη κωμωδία… το θέμα είναι οι δύο τελευταίοι επιζώντες στον πλανήτη. Και τα δικά τους! Στην ουσία γιατί πρόκειται;
Γιάννης Σαρακατσάνης: Η υπόθεση είναι… Όντως είναι κωμωδία το έργο… Η υπόθεση είναι οι δύο τελευταίοι επιζώντες μετά την καταστροφή του κόσμου. Και πώς αυτοί ξεπερνάνε τις διαφορές τους για να τα βρούνε. Στην προσπάθειά τους να βρουν άλλους επιζώντες ας πούμε… Ο Όμηρος, ο ένας χαρακτήρας, είναι λίγο αναρχικός, λίγο της αταξίας και της καταστροφής… ο άλλος χαρακτήρας, ο Άρης, που υποδύομαι εγώ, είναι λίγο νευρωτικός, λίγο της τάξης, επιστήμονας σπασίκλας… Και αυτοί οι δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, αναγκασμένοι, λόγω της καταστροφής και της ανάγκης επιβίωσης, να τα βρούνε, τα βρίσκουν, εξελίσσονται κι οι δύο και αγαπιούνται! Νομίζω ότι αυτό που λέει το έργο είναι ότι «Μην κρίνεις τον άλλο επειδή είναι διαφορετικός. Έχεις να κερδίσεις, πλησιάζοντας το διαφορετικό». Και γενικότερα παίζουμε με τα δίπολα μέσα σ’ αυτό το έργο. Και θεωρώ ότι έχει και ουσία αυτό το πράγμα. Βλέποντας το διαφορετικό απ’ το συμπληρωματικό σου εξελίσσεσαι και προχωρά η ζωή, προχωράει ο κόσμος…
 
iwillsurviveΗ παράσταση ανεβαίνει με νέα σκηνοθεσία και σκηνογραφία; Έτσι τουλάχιστον διαβάζω…
Γιάννης: Η σκηνοθεσία όχι, δεν την έχουμε αλλάξει… Η ίδια είναι… Κοίτα, επειδή το έργο είναι devised, δηλαδή δεν είναι ότι το γράψαμε και μετά το στήσαμε, αλλά γίνανε μαζί αυτά, το που τελειώνει το κείμενο και που αρχίζει η σκηνοθεσία δεν είναι πολύ σαφές…
Αντίνοος Αλμπάνης: Τώρα, συγνώμη που παρεμβαίνω…
 
Μα αυτός είναι ο σκοπός!
Αντίνοος: (γέλια) Επειδή ο Γιάννης είναι ο σκηνοθέτης της παράστασης και επειδή είναι και ο ενορχηστρωτής όλου αυτού του εγχειρήματος… Για μένα που παίζω στην παράσταση είναι πολύ σαφή τα όρια τα σκηνοθετικά… Και επειδή είναι τέτοια η φύση της δουλειάς, που είναι devised, είναι μια δουλειά σε εξέλιξη και μονίμως προκύπτουν πράγματα και ο αυτοσχεδιασμός είναι κάτι το οποίο είναι το ζητούμενο για τέτοιου είδους δουλειές…
 
Αναφέρετε τον αυτοσχεδιασμό λόγω της διάδρασης, έτσι;
Γιάννης: Όχι απαραίτητα. Όχι μόνο εκεί… Δηλαδή μπορεί να προκύψει κάτι μεταξύ μας που μπορεί να είναι αξιοποιήσιμο και να μπούμε στη διαδικασία να το αναπτύξουμε και να το εντάξουμε με ένα τρόπο στη δραματουργία. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε κάθε παράσταση αλλά μπορεί κάποια στιγμή να συμβεί… Συνήθως κάτι εξωγενές.
Αντίνοος: Εκεί, στη διάδραση πάντως γίνεται. Επειδή «ανοίγει» η παράσταση, γίνεται η διάδραση, μετά, στο να ξαναμπείς στη δομή, μια θα πας έτσι, την άλλη αλλιώς, αν προκύψει κάτι το κρατάμε… Κάπως έτσι! Αλλά, παρόλα αυτά, για να ολοκληρώσω αυτό που έλεγα, ο άξονας είναι πολύ συγκεκριμένος, πάνω στον οποίο κινούμαστε, και είναι συγκεκριμένος γιατί έτσι τον έχει κάνει ο σκηνοθέτης, για να μπορούμε να έχουμε ένα μπούσουλα και να πηγαίνουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Γιατί, για έναν άπειρο ηθοποιό σε αυτό το είδος θεάτρου, όπως είμαι εγώ, αν δεν υπάρχουν σαφή όρια είναι πολύ εύκολο να «γλιστρήσεις» και να «χάσεις τη μπάλα».
 
iwillsurvive01Έχει τύχει να έχει κάποια ιδέα ο ένας ή ο άλλος… Δηλαδή να έλθει και να πει «Ξέρεις, σκέφτηκα να βάλουμε κι αυτό στην παράσταση. Ή εκείνο»…
Γιάννης: Όχι παίζοντας. Αυτά γίνανε όταν στηνόταν η παράσταση. Που αυτή ήταν κι η μέθοδος. Τα παιδιά φέρνανε ιδέες… Και ο Γιώργος και ο Αντίνοος, γιατί με αυτούς δουλεύτηκε η παράσταση ως ηθοποιούς. Και είτε με δομημένες ασκήσεις… Δηλαδή… θέλουμε τις ιδέες του καθενός… Θυμάμαι το Γιώργο να έρχεται με μια κιθάρα ή και κουστούμι και «Έλα να σου δείξω κάτι, να σου δείξω κάτι»! (γέλια) Λέμε «Έλα, άντε δείξτο»! Και λέει «Όχι τώρα, τώρα δεν μ’ αρέσει τώρα! Σε λίγο»! Έτσι φτιάχτηκε η παράσταση. Δίνεις, δίνεις, δίνεις… Ουσιαστικά τα παιδιά δίνανε και εγώ κατέγραφα, έκοβα, έραβα… Εγώ ήμουν, ας πούμε, το εποπτικό μάτι της δραματουργίας… Τι κρατάμε, τι δεν κρατάμε, τι συμφέρει την πλοκή, τι συμφέρει την εξέλιξη και πολύ συχνά κόβαμε και πράγματα, τα οποία ήταν ωραία, αλλά δεν προχωράγανε την ιστορία…
 
Έχετε σκεφτεί καθόλου αυτά που κόψατε να τα επαναφέρετε;
Γιάννης: Ούτε τα θυμόμαστε! (γέλια)
 
Το λέγαμε και προηγουμένως… Το έργο έχει επίσης να κάνει με τη διάδραση ηθοποιών και κοινού. Συμμετέχει ενεργά το κοινό; Είναι αυτό που «καθορίζει» την εξέλιξη;
Γιάννης: Όχι, δεν επηρεάζει την εξέλιξη, δεν έχουμε κάποια κομβικά σημεία που το κοινό θα αποφασίσει αν θα πάμε από τη μια ή την άλλη μεριά… Συμμετέχει επικουρικά… Σηκώνουμε άνθρωπο από το κοινό στην αρχή, για να κόψει την κορδέλα να ξεκινήσει η παράσταση, σηκώνουμε έναν άντρα στο τέλος, ο οποίος παίζει τη σκηνή κανονικά, έχει ατάκα να πει, του κάνουμε πρόβα πάνω στη σκηνή και παίζει… Επίσης, όταν το κοινό μπαίνει μέσα στην αίθουσα, του δίνουμε κάποια αντικείμενα, τα οποία χρησιμοποιεί σε κάποια σημεία που τα ζητάμε στην παράσταση… Και γενικά του μιλάμε… μ’ αυτή την έννοια…
 
Στον προηγούμενο «κύκλο» παραστάσεων δεν έπαιζες, Γιάννη…
Γιάννης: Όχι δεν έπαιζα…
 
iwillsurvive15
 
Τι ήταν αυτό που μεσολάβησε;
Γιάννης: Πέρσι το καλοκαίρι, που βγήκαμε περιοδεία, ο Γιώργος δεν μπορούσε να έλθει γιατί είχε άλλη παράσταση κι αποφασίσαμε να τον αντικαταστήσω εγώ. Φέτος λοιπόν πάλι αποφασίσαμε να κάνουμε την παράσταση, ο Γιώργος μπορούσε, αλλά επειδή είχε άλλες τρεις παραστάσεις, αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί… (γέλια) Και πάλι τον αντικατέστησα πλήρως.
 
Και ο πιο κατάλληλος, έτσι;
Γιάννης: Νομίζω ότι είναι η πιο εύκολη αντικατάσταση που έχω κάνει στη ζωή μου. Ταιριάζουμε με το Γιώργο. Αυτό το ρόλο που κάνει ο Γιώργος, είναι ένας ρόλος που έχω κάνει κι εγώ σε άλλες παραστάσεις. Έτσι, παρόμοιος… Και κούμπωσε αμέσως. Δηλαδή… (σ.σ. γυρίζει στον Αντίνοο) Πόσες πρόβες κάναμε για να δέσουμε την παράσταση;
Αντίνοος: Μια βδομάδα…
 
Μετά το τέλος των παραστάσεων; Τι θα κάνετε;
Γιάννης: Εγώ έχω το Bob Theatre φεστιβάλ, το Μάιο στο BIOS. Το φεστιβάλ το κάνουμε εδώ κι εφτά χρόνια και ήδη δουλεύουμε γι αυτό. Θα μαζέψουμε όσες καλές νεανικές παραστάσεις μπορούμε από αυτές που είδαμε φέτος, κάποιες πρεμιέρες, κάποια Live… Αυτός είναι ο βασικός στόχος, το επόμενο πράγμα που έχουμε να κάνουμε.
 
Και η επόμενη παράσταση; Στο πίσω μέρος του μυαλού υπάρχει κάτι;
Γιάννης: Τίποτα πολύ συγκεκριμένο. Διάφορα από δω κι από κει…
 
Γιάννη, έχεις σπουδάσει θέατρο στο Λονδίνο…
Γιάννης: Και εδώ.
 
iwillsurvive02
 
Αυτό που είδες έξω, σε σχέση με αυτό που είδες εδώ… Σε σχέση με αυτό που βιώνετε κι οι δυο σας… Διαφορές;
Γιάννης: Τώρα είμαι σε μία φάση… πολύ… (γέλια) που αναπολώ το εξωτερικό, γιατί είναι συγκεκριμένο το εξωτερικό, όσον αφορά το θέατρο. Η θεατρική αγορά είναι τεράστια! Μπορεί να κάνεις παντομίμα και να ζεις απ’ αυτό. Μπορεί να κάνεις σωματικό θέατρο, μουγγό, και να ζεις απ’ αυτό. Εδώ πέρα, αν δεν είσαι σε κάποια αρκετά mainstream θέατρα ή στο Εθνικό ή δεν ξέρω τι, δύσκολο το να ζήσεις μόνο από το θέατρο. Αυτό το καλό έχει η Αγγλία. Το άλλο που μου άρεσε στην Αγγλία… Υπάρχει μια πιο σωστή και νηφάλια αξιολόγηση της δουλειάς σου. Υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν το καλό στη δουλειά σου. Που σου δίνουν το feedback, που αναγνωρίζουν το καλό. Δεν είναι τόσο ανταγωνιστικό αυτό το πράγμα. Είχαμε πάει με τους Abovo σε ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό. Τα πράγματα που ακούσαμε για την παράστασή μας, μέσα σε μια βδομάδα, δεν τα έχουμε ακούσει δέκα χρόνια στην Ελλάδα! Υπάρχει σεβασμός για τη δουλειά του άλλου. Υπάρχει η προδιάθεση…
 
Που έχει να κάνει με την κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού;
Γιάννης: Έχει να κάνει με την κουλτούρα του συγκεκριμένου λαού! Είναι κατ’ αρχάς ευγενικοί. Μπορεί να σε μισούν αλλά θα το κάνουν από μέσα τους.
 
Οι άνθρωποι είναι ικανοί, είμαστε ικανοί, να κάνουμε πέρα τις διαφορές μας για να επιβιώσουμε;
Αντίνοος: Νομίζω πως δεν έχει να κάνει με «ικανότητα» αυτό το πράγμα… Έχει να κάνει με την ανάγκη. Αν γυρίσουμε πίσω και δούμε την ιστορία πως έχει εξελιχθεί, θα παρατηρήσουμε ότι όντως οι άνθρωποι, σε δύσκολες στιγμές και δύσκολες καταστάσεις, κάνανε στην άκρη τις διαφορές τους στο βαθμό που άντεχαν και ήθελαν, για να μπορέσουν να πιαστούν απ’ το χέρι και να προχωρήσουν μαζί στον ίδιο δρόμο.
 
Σήμερα;
Αντίνοος: Σήμερα… Θέλω να πιστεύω πως η ανάγκη θα μας οδηγήσει σ’ αυτό. Εγώ δεν πιστεύω ότι η κρίση που βιώνουμε τώρα είναι πολύ διαφορετική από τις κρίσεις που έχει ζήσει η χώρα μας στο παρελθόν ή παγκόσμια, τέλος πάντων… Είναι μια άλλη μορφή κρίσης, ένας διαφορετικός πόλεμος αν θες… Είναι μια ανακατάταξη των πραγμάτων. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε στο σημείο να γίνουμε όλοι μια γροθιά… Ποτέ δεν έγινε στην ιστορία, πάντα υπήρχαν οι μεν και οι δε… Αλλά, τουλάχιστον, αυτή τη φορά έχουμε τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή… Φαντάζομαι ότι θα ‘ρθούμε κοντά. Η ανάγκη θα μας οδηγήσει να έλθουμε κοντά για να διεκδικήσουμε αυτά που βλέπουμε ότι χάνουμε…
Γιάννης: Κι εγώ συμφωνώ… Το βλέπω από μια άλλη οπτική… Εγώ θεωρώ ότι η ουσία είναι στους άλλους. Στο να είμαστε μαζί με τους άλλους. Και η ανάγκη μας οδηγεί εκεί. Απλά, το πακέτο που τρώμε στην εποχή μας είναι ότι καλλιεργούνται ψευδείς ανάγκες, οι οποίες έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας. Με το πώς θα βγάλουμε πιο πολλά λεφτά, πώς θα δουλέψουμε πιο πολύ, πώς θα πάρουμε αυτοκίνητο και όλος αυτός ο φαύλος κύκλος, ο οποίος, μέσα απ’ την εργασία και μέσα από τη φιλοδοξία της εργασίας… Ουσιαστικά κυνηγάμε τον εαυτό μας.
 
Την ουρά μας;
Γιάννης: Την ουρά μας, ναι. Και μας πιέζει η δουλειά…Στην πραγματικότητα είμαστε εμείς… Είναι ένας ατομισμός αυτό το πράγμα. Που μας απομακρύνει από τους άλλους… Οπότε, κάποια στιγμή, κάτι γίνεται στη ζωή του καθενός, αν είναι τυχερός, και συνειδητοποιεί «Τι κάνουμε»; Κι όταν γίνεται αυτό… Δεν είναι τυχαίο ότι, τουλάχιστον στο δικό μου τον κύκλο, με την κρίση αυξήθηκαν οι γάμοι και οι γέννες. Νομίζω πως αυτή η πτώση στην απόδοση του επαγγέλματος, αυτό το κενό που δημιουργήθηκε, έκανε πολλούς ανθρώπους να πουν «Πού είναι η σχέση μου, πού είναι η συνύπαρξη»;
 
 
Αυτό μου ήλθε τώρα, σαν φλασιά. Με μία φράση θα μπορούσατε να χαρακτηρίσετε την παράσταση;
Γιάννης: Θεωρώ ότι είναι έξυπνη παράσταση, είναι τρελή παράσταση, είναι αστεία κι έχει και ένα υπαρξιακό μηνυματάκι, όσο πρέπει. Κατά τη γνώμη μου…
Αντίνοος: Στο προηγούμενο ανέβασμα είχε έλθει ένας πολύ καλός μου φίλος… Και συνάδελφος. Τον είχα ρωτήσει «Σου άρεσε»; Μου λέει «Ξετρελάθηκα»! Του λέω «Γιατί»; Και μου λέει «Γιατί έτσι»! Μου λέει «Δεν έχω να σου πω κάτι… Γιατί πέρασα καλά»… Χωρίς να κάτσει να σκεφτεί πολύ το για ποιο λόγο του άρεσε… Ή να κάτσει να αναλύσει, να αποδομήσει, για να δει τι δεν του άρεσε. Έφυγε με μια αίσθηση ανάτασης. Και αυτό είναι που είχαμε εμείς σαν σκοπό. Αυτό… Ότι είναι μια παράσταση που θα σου αρέσει γιατί έτσι!
 
Κώστας Κούλης
 

Συνεντεύξεις