Συνέντευξη με τους Ανδρέα Φλουράκη και Χριστίνα Χριστοφή
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 19 Μαϊος 2013 16:27
Ένας άνδρας και μία γυναίκα σε ένα δωμάτιο… ένα σκυλί που δεν είναι παρόν, αλλά πάλι… είναι! Η σχέση στο δίπολο, ο ισχυρός και η «ασθενής», οι ρόλοι μετά τούμπα, ο διάλογος, οι απειλές, το σενάριο που κρατάει το θεατή στην τσίτα για όση ώρα διαρκεί η παράσταση… Τελικά ο από μηχανής θεός είναι στην ουσία τετράποδος; Τι παίζει πίσω από τις ατάκες, τι είναι αυτό που ιντριγκάρει περισσότερο, η αιώνια σχέση ή η στιγμιαία άγνοια κινδύνου… Λέω τώρα εγώ, πριν με βάλουν στη θέση μου ο δημιουργός του έργου Ανδρέας Φλουράκης και η σκηνοθέτις της παράστασης, Χριστίνα Χριστοφή. Η Μαρκέλλα Καζαμία έκανε πάλι τα μαγικά της και έτσι έχω τη χαρά να παρουσιάζω δύο σπουδαίους ανθρώπους της τέχνης, με πάτημα ένα εξίσου σπουδαίο έργο, που ακούει στο όνομα "ΛΑΣΣΥ". Για να μην πω και για την τεράστια επιτυχία του συγγραφέα στο εξωτερικό… Θα διαβάσετε παρακάτω, όλα στην ώρα τους…
Πώς σας ήλθε η ιδέα για το συγκεκριμένο θεατρικό κείμενο;
Ανδρέας Φλουράκης: Το περσινό καλοκαίρι στο Πήλιο, κάνοντας διακοπές με την οικογένειά μου, παρακολουθούσαμε τις ομάδες διάσωσης που έψαχναν για ένα χαμένο δύτη στη γύρω περιοχή. Ελικόπτερα, φουσκωτά και ομάδες αναζήτησης είχαν διασκορπιστεί σε όλο το Καμάρι για μια ολόκληρη εβδομάδα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ανησυχίας, αρκούντος αστυνομική και ολίγον καλιφορνέζικη. Δυστυχώς η αναζήτηση δεν είχε καλό τέλος, και τότε σκέφτηκα όπως αν υπήρχε μια Λάσσυ μπορεί να έσωζε την κατάσταση. Κάπως έτσι μου ήρθε και η ιδέα για το έργο.
Το κείμενο είναι σουρεάλ, από την άλλη όμως και τόσο πραγματικό. Πιστεύετε ότι ισορροπεί κάπου στη μέση ή ότι επιβάλλει ό,τι είδους ισορροπίες αυτό θέλει;
Ανδρέας: Και ποιος είπε πως δεν συγκλίνουν η πραγματικότητα με την υπερπραγματικότητα; Η ιστορία και η εμπειρία, και μάλιστα στις μέρες μας, έχουν αποδείξει ότι στις κρίσιμες στιγμές συνυπάρχουν ή και ταυτίζονται.
Ανδρέας Φλουράκης: Το περσινό καλοκαίρι στο Πήλιο, κάνοντας διακοπές με την οικογένειά μου, παρακολουθούσαμε τις ομάδες διάσωσης που έψαχναν για ένα χαμένο δύτη στη γύρω περιοχή. Ελικόπτερα, φουσκωτά και ομάδες αναζήτησης είχαν διασκορπιστεί σε όλο το Καμάρι για μια ολόκληρη εβδομάδα, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ανησυχίας, αρκούντος αστυνομική και ολίγον καλιφορνέζικη. Δυστυχώς η αναζήτηση δεν είχε καλό τέλος, και τότε σκέφτηκα όπως αν υπήρχε μια Λάσσυ μπορεί να έσωζε την κατάσταση. Κάπως έτσι μου ήρθε και η ιδέα για το έργο.
Το κείμενο είναι σουρεάλ, από την άλλη όμως και τόσο πραγματικό. Πιστεύετε ότι ισορροπεί κάπου στη μέση ή ότι επιβάλλει ό,τι είδους ισορροπίες αυτό θέλει;
Ανδρέας: Και ποιος είπε πως δεν συγκλίνουν η πραγματικότητα με την υπερπραγματικότητα; Η ιστορία και η εμπειρία, και μάλιστα στις μέρες μας, έχουν αποδείξει ότι στις κρίσιμες στιγμές συνυπάρχουν ή και ταυτίζονται.
Τελικά ποιος είναι σε σχέση ισχύος και πότε; Η γυναίκα δεμένη ή ο άντρας δεμένος; Γιατί όταν δεν είναι δεμένοι δεν μου κάνουν και πολύ ισχυροί… Χριστίνα Χριστοφή: Μα αυτό ακριβώς! Τελικά, κανένας δεν είναι ισχυρός. Μπορεί οι άνθρωποι να χρειάζεται να παίζουν ρόλους του ισχυρού σε αυτό που ονομάζουμε πραγματική ζωή – ή να νομίζουν ότι χρειάζεται - αλλά τελικά, αυτό είναι μια φαντασίωση ισχύος. Στη Λάσσυ μετατοπίζεται η ψευδαίσθηση της εξουσίας από τον άντρα στη γυναίκα, αλλά τελικά ο θεατής φεύγει από μια παράσταση με δύο χαρακτήρες που είναι εξίσου ανίσχυροι.
Το σκυλί είναι ο «πυροσβέστης» στην παράσταση; Είναι το «twist» στον μύθο;
Ανδρέας: Το σκυλί το είδα ως στοιχείο κατεξοχήν θετικό, στοιχείο που ανατρέπει τα αρχικά δεδομένα των χαρακτήρων και επαναφέρει την πίστη μας σε κάτι. Κάποιοι θεατές αυτό το «κάτι» το διαβάζουν ως την επικράτηση της εμπιστοσύνης έναντι της δυσπιστίας, της αλήθειας έναντι του ψέματος, της αγάπης έναντι της βίας.
Ανδρέας: Το σκυλί το είδα ως στοιχείο κατεξοχήν θετικό, στοιχείο που ανατρέπει τα αρχικά δεδομένα των χαρακτήρων και επαναφέρει την πίστη μας σε κάτι. Κάποιοι θεατές αυτό το «κάτι» το διαβάζουν ως την επικράτηση της εμπιστοσύνης έναντι της δυσπιστίας, της αλήθειας έναντι του ψέματος, της αγάπης έναντι της βίας.
Τα περισσότερα από τα «τραγούδια του έργου» είναι Pop επιτυχίες της δεκαετίας του ’80. Να υποθέσω ότι πρόκειται για δικά σας προσωπικά ακούσματα; Με τη μουσική με την οποία μεγαλώσατε; Ανδρέας: Η δεκαετία του ογδόντα έχει διαμορφώσει μια συγκεκριμένη Pop κουλτούρα, κατανάλωσης, μαζικότητας, αλλά και ανεμελιάς και αναβολής των ευθυνών. Εμείς που τη βιώσαμε στην εφηβεία μας νομίζω πως τη βλέπουμε τώρα με δύο όψεις, ως αυθεντική και ως καλτ, και οι δύο τουλάχιστον αυτές όψεις υπάρχουν στο έργο μου Λάσσυ. Ευτυχώς που υπήρχε και ο Γιάννης Πετρίδης και μάθαμε που υπήρχε και μια άλλη μουσική, πέρα από το «Μουσικόραμα» και το «Μουσικό Καλειδοσκόπιο». Ακόμα θυμάμαι τον τεράστιο ενθουσιασμό του την ημέρα που παρουσίασε τον δίσκο των Dead Can Dance “Within the Realm Of A Dying Sun” ή το “Shadowland” της Κ.D. Lang. Για τη δική μου γενιά νομίζω πως ο Πετρίδης και ο συνεργάτης του Κώστας Ζουγρής μας διαμόρφωσαν μουσικά σε μεγάλο βαθμό. Επίσης θυμάμαι κάποιες όμορφες νυχτερινές εκπομπές του Δεύτερου Προγράμματος, όπως η «Σκάλα για τ’ αστέρια» με τη Μαριτίνα Πάσσαρη.
Η Παράσταση θα παίζεται μέχρι τις 2 Ιουνίου. Και μετά;Χριστίνα: Και μετά… Η κρίσιμη ερώτηση! Τη Λάσσυ την αγαπήσαμε πολύ, μας δυσκόλεψε σαν εγχείρημα αλλά με έναν μαγικό τρόπο, εκεί που οι χαρακτήρες της αναζητούν τη δική τους πίστη στα πράγματα, για εμάς η Λάσσυ βρήκε τη δική μας πίστη μας σε αυτό που κάνουμε. Οπότε είναι δύσκολο να την αποχωριστούμε. Από την άλλη, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ ζεστή, σχεδόν συγκινητική… Υπάρχει λοιπόν η σκέψη να συνεχίσουμε με τη Λάσσυ και στην επόμενη θεατρική σεζόν αλλά και να ξεκινήσουμε ένα νέο project που αυτή τη στιγμή είναι σε εμβρυακή κατάσταση.
Διάβασα και για την επιτυχία σας σχετικά με το Royal Court Theatre. Θέλετε να μας πείτε λίγα λόγια για αυτό;
Ανδρέας: Το Royal Court είναι ένα θέατρο που παρακολουθεί όχι μόνο τις διεθνείς θεατρικές εξελίξεις, αλλά διερευνά και εκείνα τα γεγονότα που διαμορφώνουν την καλλιτεχνική και γενικότερη αντίληψή μας για τα πράγματα. Επομένως η ευρωπαϊκή κρίση, που αγγίζει με διαφορετικό τρόπο και το Ηνωμένο Βασίλειο, δεν θα ξέφευγε από τα ενδιαφέροντά τους. Η σχέση μου με το Royal Court ξεκινά από το 2001, όταν με επέλεξαν να συμμετέχω στο Διεθνές εργαστήριο θεατρικών συγγραφέων, έκτοτε έχουν κάνει ανάθεση στον Alexi Kaye Campbell να μεταφράσει το έργο μου «Ο Φοίνικας και το Κοτόπουλό του», απόσπασμα του οποίου έχει παρουσιαστεί εκεί σε σκηνοθετική επίβλεψη του Gordon Anderson, όποτε η ευκαιρία να ξαναβρεθώ στο υπέροχο βικτωριανό θέατρο στη Sloane Square και να παρουσιάσω τη δουλειά μου στο πρόγραμμά τους BIG IDEAS: PIIGS με κάνει πολύ χαρούμενο και αποτελεί για μένα μια πρόκληση, γιατί είμαι εκπρόσωπος μιας χώρας σε βαθιά κρίση.
Τελικά, οι δύο ήρωες της Λάσσυ είναι ένα ζευγάρι που θέλει να περάσει το χρόνο του πιο «πικάντικα»;
Χριστίνα: Είναι εντυπωσιακό που ένας άντρας και μια γυναίκα στη σκηνή συνήθως «μεταφράζονται» σαν ζευγάρι. Η αλήθεια είναι ότι στη Λάσσυ δεν υπάρχει κανένα τέτοιου είδους «πικάντικο παιχνίδι» και νομίζω πως αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, το ότι δεν χρησιμοποιείται στο έργο η στερεοτυπική δυναμική του «ζευγαριού». Οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές στη Λάσσυ δεν καθορίζονται από το φύλο τους, στη θέση αυτής τη γυναίκας και αυτού του άντρα θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε.
Κώστας Κούλης
Ταυτότητα της παράστασης
Κείμενo: Ανδρέας Φλουράκης
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή
Συνσκηνοθεσία: Kate Adams
Σχεδιασμός σκηνικών: Δήμητρα Κρητικού
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Βοηθός σκηνοθέτης: Εύα Βλασσοπούλου
Παίζουν: Ηλίας Βαλάσης, Χριστίνα Χριστοφή
Δημόσιες σχέσεις: Μαρκέλλα Καζαμία
Πληροφορίες
Παράταση παραστάσεων: από 18 Μαΐου έως 2 Ιουνίου
(Πρεμιέρα: 15 Μαρτίου)
Ημέρες: Σάββατο και Κυριακή
Ώρα: 20:45
Χώρος: Θέατρο Επί Κολωνώ, αίθουσα Black Box, Ναυπλίου 12, Κολωνός.
Διάρκεια Παράστασης: 60’
Τιμή Εισιτηρίου: 12 ευρώ (κανονικό) 8 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)
Τηλ. Επικοινωνίας – κρατήσεις: 210 5138067
Joomla Social by OrdaSoft!
