Εύα και Νόρα - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 28 Δεκεμβρίου 2019 17:25
Είναι από τις πιο όμορφες παραστάσεις της σεζόν που διανύουμε. Είναι η ζωή πάνω στη σκηνή. «Εύα και Νόρα» και ένα σπουδαίο κείμενο απογειώνεται ελέω σκηνοθεσίας και εξαιρετικών ερμηνειών. Η συγκίνηση και το χιούμορ μας επισκέφθηκαν και στη συνέντευξη, αφού σε αυτή έδωσαν το παρόν και οι τέσσερις κυρίες που παίζουν στην παράσταση. Η Θεοδώρα Σιάρκου, η Αννίτα Κούλη, η Ελεονώρα Αντωνιάδου και η Σοφία Αδαμίδου, η οποία υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του έργου, βρίσκονται παρέα μας, το μηχανάκι ξεκινάει να γράφει και η κουβέντα ξεκινά από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και καταλήγει στους ανθρώπους και τις σχέσεις που κάνουν. Τονίζουμε τις λέξεις «σχέσεις» και «ανθρώπους», ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις τέσσερις υπέροχες καλλιτέχνιδες και ευχαριστούμε θερμά τη Μαρίκα Αρβανιτοπούλου, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη αυτή.
Πώς συντονίστηκε αυτή η ομάδα; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό σαν ιδέα; (σ.σ. όλες δείχνουν τη Σοφία Αδαμίδου) Εσύ φταις, ε;
Σοφία Αδαμίδου: (γέλια) Έχουμε ξαναδουλέψει με τη Θεοδώρα Σιάρκου, σε μια παράσταση με μεγάλη επιτυχία (σ.σ. «Μετά τη Βάρκιζα). Την Ελεονώρα Αντωνιάδου την ξέρω από το Cartel. Δουλεύουμε μαζί για πρώτη φορά. Την αγαπώ και την εκτιμώ. Την Αννίτα Κούλη τη βρήκε η παραγωγός μας. Δέσαμε πολύ ωραία. Είμαστε μία ομάδα, μία παρέα, μία γροθιά.
Θεοδώρα Σιάρκου: Είμαστε ωραία παιδιά, με καλή ενέργεια. Ξέρουμε να εκτιμάμε και να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου. Και αυτό μας κάνει αυτό που είπε η Σοφία πριν. Μία γροθιά. Θα μπορούσε ενδεχομένως κανείς να πει ότι είμαστε εν δυνάμει ομάδα. Είμαστε τέσσερις διαφορετικές γυναίκες, από διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Εδώ όμως, κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Γιάννη Διαμαντόπουλου, καταφέραμε να είμαστε μαζί και να υποστηρίζουμε η μία την άλλη. Χωρίς ανταγωνισμούς και ζήλιες.
Αλληλεγγύη…
Θεοδώρα: Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Σοφία: Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά και οι τέσσερις.
Το έργο στην ουσία είναι ύμνος στην αγάπη;
Ελεονώρα Αντωνιάδου: Βέβαια! Είναι ένα έργο που δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σχέσεις. Είτε πρόκειται για δύο άντρες, δύο γυναίκες ή έναν άνδρα και μία γυναίκα. Η σχέση είναι σχέση, με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει… Με όλες τις αγωνίες, όλες τις ωραίες στιγμές, όλες τις ανασφάλειες.
Αννίτα Κούλη: Μετά από δέκα χρόνια όλες οι σχέσεις περνάνε μια κρίση. Δεν έχει να κάνει με το φύλο.
Θεοδώρα: Την Εύα και τη Νόρα η κρίση τις βρήκε στα δέκα χρόνια πάνω. Μέχρι τότε ήταν πολύ ενεργές επαγγελματικά. Ήταν στον κόσμο του θεάματος και οι δύο, μέσα στα φώτα, είχαν καριέρα μεγάλη και τρανή και αυτό τις έκανε να μην προλάβουν να αφουγκραστούν αν υπήρχαν προβλήματα στη σχέση τους. Όταν λοιπόν «απομονώθηκαν» από τα φώτα και δεν είχαν πια τη «δικαιολογία» της δουλειάς, αφού εκείνη τις κρατούσε σε «κόκκινους» ρυθμούς και έμεινε η καθεμιά με τη μοναξιά της, είδαν ότι κάπου όλο αυτό «έμπαζε νερά». Στην ουσία αυτό το έργο πραγματεύεται την ανάγκη όλων των ανθρώπων να ερωτευθούν, να αγαπηθούν και να αγαπήσουν.
Σοφία: Έστω κι αν κάποια στιγμή νιώθουν ότι δεν έχουν την ανάγκη να αγαπήσουν.
Θεοδώρα: Όπως λέει και η Εύα κάποια στιγμή… Η οποία, στο έργο, εντυπωσιάζεται από τον κόσμο των μυρμηγκιών, από το πόσο οργανωμένα είναι. Και αυτό που τη γοητεύει από την κοινωνία των μυρμηγκιών, είναι η αλληλεγγύη τους.
Επειδή παρατήρησα στο τέλος ότι και οι τέσσερις είστε πολύ συγκινημένες και έχετε βγάλει πολλή ένταση κατά τη διάρκεια της παράστασης, λειτουργεί αυτό και ψυχολυτρωτικά; Είναι και ψυχοθεραπεία;
Αννίτα: Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο σου δίνει πολλά πράγματα να μάθεις. Δεν σου λύνει προβλήματα που έχεις εσύ σαν άνθρωπος, αλλά σε βάζει σε μία διαδικασία να μάθεις πράγματα και να εξελιχθείς…
Είναι λυτρωτικό όμως;
Θεοδώρα: Πολύ.
Ελεονώρα: Μπαίνεις στη διαδικασία να ασχοληθείς με την ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωα και βλέπεις πράγματα για το συνάνθρωπό σου. Εμένα, για παράδειγμα, με έχει βοηθήσει να έχω μεγαλύτερη κατανόηση απέναντι στο διπλανό μου. Σε κάνει λιγότερο απόλυτο.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ στο Αλκμήνη;
Σοφία: Μέχρι 19 Γενάρη… και θα δούμε… Να πω και κάτι άλλο εδώ;
Βεβαίως!
Σοφία: Το έργο αυτό έχει πολλά μηνύματα. Για την αγάπη αλλά και πολλά άλλα πράγματα. Για την ομοφοβία και τον κοινωνικό ρατσισμό.
Θεοδώρα: Ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τα ταμπού, διάφορα στερεότυπα… Το έργο έρχεται σε κόντρα με όλες αυτές τις κοινωνικές αγκυλώσεις. Το ότι κάποιες ομάδες είναι διαφορετικές από μας δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι κατακριτέες ή στο περιθώριο. Περνάει λοιπόν μηνύματα κατανόησης. Έχει σκοπό να βάλει το θεατή σε διαδικασία σκέψης και εσωτερικής αναζήτησης.
Πώς συντονίστηκε αυτή η ομάδα; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό σαν ιδέα; (σ.σ. όλες δείχνουν τη Σοφία Αδαμίδου) Εσύ φταις, ε;
Σοφία Αδαμίδου: (γέλια) Έχουμε ξαναδουλέψει με τη Θεοδώρα Σιάρκου, σε μια παράσταση με μεγάλη επιτυχία (σ.σ. «Μετά τη Βάρκιζα). Την Ελεονώρα Αντωνιάδου την ξέρω από το Cartel. Δουλεύουμε μαζί για πρώτη φορά. Την αγαπώ και την εκτιμώ. Την Αννίτα Κούλη τη βρήκε η παραγωγός μας. Δέσαμε πολύ ωραία. Είμαστε μία ομάδα, μία παρέα, μία γροθιά.
Θεοδώρα Σιάρκου: Είμαστε ωραία παιδιά, με καλή ενέργεια. Ξέρουμε να εκτιμάμε και να σεβόμαστε την ελευθερία του άλλου. Και αυτό μας κάνει αυτό που είπε η Σοφία πριν. Μία γροθιά. Θα μπορούσε ενδεχομένως κανείς να πει ότι είμαστε εν δυνάμει ομάδα. Είμαστε τέσσερις διαφορετικές γυναίκες, από διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Εδώ όμως, κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Γιάννη Διαμαντόπουλου, καταφέραμε να είμαστε μαζί και να υποστηρίζουμε η μία την άλλη. Χωρίς ανταγωνισμούς και ζήλιες.
Αλληλεγγύη…
Θεοδώρα: Αυτή είναι η σωστή λέξη.
Σοφία: Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά και οι τέσσερις.
Το έργο στην ουσία είναι ύμνος στην αγάπη;
Ελεονώρα Αντωνιάδου: Βέβαια! Είναι ένα έργο που δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σχέσεις. Είτε πρόκειται για δύο άντρες, δύο γυναίκες ή έναν άνδρα και μία γυναίκα. Η σχέση είναι σχέση, με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει… Με όλες τις αγωνίες, όλες τις ωραίες στιγμές, όλες τις ανασφάλειες.
Αννίτα Κούλη: Μετά από δέκα χρόνια όλες οι σχέσεις περνάνε μια κρίση. Δεν έχει να κάνει με το φύλο.
Θεοδώρα: Την Εύα και τη Νόρα η κρίση τις βρήκε στα δέκα χρόνια πάνω. Μέχρι τότε ήταν πολύ ενεργές επαγγελματικά. Ήταν στον κόσμο του θεάματος και οι δύο, μέσα στα φώτα, είχαν καριέρα μεγάλη και τρανή και αυτό τις έκανε να μην προλάβουν να αφουγκραστούν αν υπήρχαν προβλήματα στη σχέση τους. Όταν λοιπόν «απομονώθηκαν» από τα φώτα και δεν είχαν πια τη «δικαιολογία» της δουλειάς, αφού εκείνη τις κρατούσε σε «κόκκινους» ρυθμούς και έμεινε η καθεμιά με τη μοναξιά της, είδαν ότι κάπου όλο αυτό «έμπαζε νερά». Στην ουσία αυτό το έργο πραγματεύεται την ανάγκη όλων των ανθρώπων να ερωτευθούν, να αγαπηθούν και να αγαπήσουν.
Σοφία: Έστω κι αν κάποια στιγμή νιώθουν ότι δεν έχουν την ανάγκη να αγαπήσουν.
Θεοδώρα: Όπως λέει και η Εύα κάποια στιγμή… Η οποία, στο έργο, εντυπωσιάζεται από τον κόσμο των μυρμηγκιών, από το πόσο οργανωμένα είναι. Και αυτό που τη γοητεύει από την κοινωνία των μυρμηγκιών, είναι η αλληλεγγύη τους.
Επειδή παρατήρησα στο τέλος ότι και οι τέσσερις είστε πολύ συγκινημένες και έχετε βγάλει πολλή ένταση κατά τη διάρκεια της παράστασης, λειτουργεί αυτό και ψυχολυτρωτικά; Είναι και ψυχοθεραπεία;
Αννίτα: Εγώ πιστεύω ότι το θέατρο σου δίνει πολλά πράγματα να μάθεις. Δεν σου λύνει προβλήματα που έχεις εσύ σαν άνθρωπος, αλλά σε βάζει σε μία διαδικασία να μάθεις πράγματα και να εξελιχθείς…
Είναι λυτρωτικό όμως;
Θεοδώρα: Πολύ.
Ελεονώρα: Μπαίνεις στη διαδικασία να ασχοληθείς με την ψυχοσύνθεση του κάθε ήρωα και βλέπεις πράγματα για το συνάνθρωπό σου. Εμένα, για παράδειγμα, με έχει βοηθήσει να έχω μεγαλύτερη κατανόηση απέναντι στο διπλανό μου. Σε κάνει λιγότερο απόλυτο.
Μέχρι πότε θα είστε εδώ στο Αλκμήνη;
Σοφία: Μέχρι 19 Γενάρη… και θα δούμε… Να πω και κάτι άλλο εδώ;
Βεβαίως!
Σοφία: Το έργο αυτό έχει πολλά μηνύματα. Για την αγάπη αλλά και πολλά άλλα πράγματα. Για την ομοφοβία και τον κοινωνικό ρατσισμό.
Θεοδώρα: Ο κοινωνικός αποκλεισμός. Τα ταμπού, διάφορα στερεότυπα… Το έργο έρχεται σε κόντρα με όλες αυτές τις κοινωνικές αγκυλώσεις. Το ότι κάποιες ομάδες είναι διαφορετικές από μας δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι κατακριτέες ή στο περιθώριο. Περνάει λοιπόν μηνύματα κατανόησης. Έχει σκοπό να βάλει το θεατή σε διαδικασία σκέψης και εσωτερικής αναζήτησης.
Σοφία: Έρχονται μητέρες που μας λένε ότι φέρνουν τα παιδιά τους. Επειδή στην ουσία το έργο είναι αντιρατσιστικό.
Ελεονώρα: Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα προέρχεται από τις παλαιότερες γενιές. Η παλιότερη γενιά δεν δέχεται το διαφορετικό. Εδώ δείχνουμε μία σχέση αγάπης-έρωτα, που έχει έλθει σε τέλμα, λόγω του ότι αυτές οι δύο γυναίκες δεν έχουν κάνει το βήμα παραπέρα. Ένα στρέιτ ζευγάρι θα κάνει παιδιά, οικογένεια και τα προβλήματα της σχέσης «μετατοπίζονται» στα παιδιά. Αυτές οι δύο γυναίκες είναι πλέον εγκλωβισμένες. Είναι λοιπόν φυσικό επόμενο να φτάνει πιο γρήγορα σε αδιέξοδο η σχέση τους.
Θεοδώρα: Να επισημάνω και αυτό, γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό. Το έργο δεν είναι δραματικό. Έχει από γραφής πολύ χιούμορ και έχει φροντίσει ο Γιάννης Διαμαντόπουλος να το αναδείξει. Το κοινό γελάει, περνάει καλά, ξεχνιέται… Υπάρχουν και στιγμές πιο χαλαρές…
Σοφία: Όπως είναι η ζωή…
Θεοδώρα: Είναι η χαρά και το δράμα χέρι-χέρι.
Σοφία: Δεν γίνεται κλάμα χωρίς γέλιο και γέλιο δίχως κλάμα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο παράλληλα;
Σοφία: Είναι η παράσταση «Άρης», για τρίτη χρονιά φέτος στο Cartel… Η παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια», για δεύτερη χρονιά, στο Cartel… «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» στο Επί Κολωνώ, το «Αφήστε μου την Άνοιξη», για δεύτερη χρονιά, εδώ στο Αλκμήνη… Έχουμε επίσης το «Τζένη και Μαρξ» στο Olvio… Και θα ανεβάσουμε την παράσταση – μαζί με το Μυρώδη Αδαμίδη – «Ας πρόσεχες» στο Νέο Ελληνικό Θέατρο.
Αννίτα: Ανεβάζουμε μία ρομαντική κομεντί, το “Replay” του Πολυχρόνη Κουτσάκη, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο, με τον Τριαντάφυλλο Δελή, σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Είναι ολοκαίνουργιο το έργο.
Ελεονώρα: Ετοιμάζουμε στον Τεχνοχώρο Cartel τα «Κόκκινα φανάρια», του Αλέκου Γαλανού, αλλά σε μία queer εκδοχή. Οι «γυναίκες» που εκδιδόμαστε θα είμαστε τρανσέξουαλ… Σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.
Θεοδώρα: Ετοιμάζω με τον Πασχάλη Τσαρούχα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, για το Αγγέλων Βήμα, Δευτερότριτα, από τα τέλη του Φλεβάρη. Δεύτερη σεζόν… Ένα έργο του Μπράιαν Φρίελ, που λέγεται “Afterplay” και στην ουσία είναι μια υποθετική συνάντηση της Σόνια από το «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ, με τον Αντρέι, τον αδελφό από το «Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ, σε ένα μπιστρό στη Μόσχα, το 1920. Είναι ένα πολύ τρυφερό έργο… Στην παράσταση παίζουν ακόμα δύο νέα παιδιά, η Μαρία Θωμά και ο Νίκος Μέλλος.
Τι είναι αυτό που λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη στην τέχνη σας;
Σοφία: Η ανάγκη για επικοινωνία… η ανάγκη για μία συνάντηση των συναισθημάτων μας. Γι’ αυτό που θα θέλαμε αλλά δεν έχουμε. Για το τι είναι ευτυχία. Δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ευτυχία αν δεν υπάρχει συλλογική…
Θεοδώρα: Ξεκινάει από την ανάγκη για έκφραση… και επικοινωνία… Δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια, δεν μπορώ να περιγράψω το πώς αισθάνομαι όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Όταν είμαι στη σκηνή. είμαι πολύ καλά. Μου αρέσει η διαδικασία «Σας δίνω ένα κομμάτι της ψυχή μου, ελάτε να το μοιραστούμε». Ήταν ανέκαθεν αυτή η ανάγκη μου και νομίζω ότι γι’ αυτό επέλεξα να γίνω ηθοποιός.
Αννίτα: Πάντα θεωρούσα ότι το να ανεβαίνεις εκεί πάνω και να εκθέτεις τον εαυτό σου, την ψυχή σου, το σώμα σου, τη φωνή σου, τα πάντα… Είναι μία πράξη γενναιότητας. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις αυτό… Φυσικά και δεν θέλω να πω ότι κάνοντας αυτό είμαι κάποιου είδους ηρωίδα. Είναι κάτι με το οποίο έχω μία σχέση πάθους. Αυτό το θέμα με τη γενναιότητα, το βλέπω σαν θεατής ή συνάδελφος, σε σχέση με τους άλλους ηθοποιούς. Δεν το αναφέρω για τον εαυτό μου.
Θεοδώρα: Έχω να θυμάμαι – ευτυχώς – πολλές στιγμές, που το θέατρο μου «επιστρέφει» πράγματα. Όμως αυτό συμβαίνει όταν όλοι οι ηθοποιοί είναι γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλο. Πώς είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, που όλοι παλεύουν και ένας βάζει γκολ… Κάπως έτσι είναι και το θέατρο.
Ελεονώρα: Για μένα είναι ανάγκη. Είναι όλα τόσο χαοτικά γύρω μας, που νομίζω ότι μόνο σε μία σκηνή θεάτρου νιώθω ο εαυτός μου εκατό τοις εκατό… Κι επειδή έχω και μία πετριά σαν άνθρωπος, θέλω να αλλάξω και κάποια πράγματα σε αυτή την κοινωνία. Δεν θα πολιτευθώ ποτέ μου, οπότε ό,τι έχω να κάνω, το κάνω από τη σκηνή.
Αννίτα: Γιατί, όπως λέει και η Νόρα, «Δεν υπάρχει ιδανική κοινωνία. Εμείς την κάνουμε».
Ελεονώρα: Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του…
Κώστας Κούλης
Ελεονώρα: Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα προέρχεται από τις παλαιότερες γενιές. Η παλιότερη γενιά δεν δέχεται το διαφορετικό. Εδώ δείχνουμε μία σχέση αγάπης-έρωτα, που έχει έλθει σε τέλμα, λόγω του ότι αυτές οι δύο γυναίκες δεν έχουν κάνει το βήμα παραπέρα. Ένα στρέιτ ζευγάρι θα κάνει παιδιά, οικογένεια και τα προβλήματα της σχέσης «μετατοπίζονται» στα παιδιά. Αυτές οι δύο γυναίκες είναι πλέον εγκλωβισμένες. Είναι λοιπόν φυσικό επόμενο να φτάνει πιο γρήγορα σε αδιέξοδο η σχέση τους.
Θεοδώρα: Να επισημάνω και αυτό, γιατί το θεωρώ πολύ σημαντικό. Το έργο δεν είναι δραματικό. Έχει από γραφής πολύ χιούμορ και έχει φροντίσει ο Γιάννης Διαμαντόπουλος να το αναδείξει. Το κοινό γελάει, περνάει καλά, ξεχνιέται… Υπάρχουν και στιγμές πιο χαλαρές…
Σοφία: Όπως είναι η ζωή…
Θεοδώρα: Είναι η χαρά και το δράμα χέρι-χέρι.
Σοφία: Δεν γίνεται κλάμα χωρίς γέλιο και γέλιο δίχως κλάμα.
Ετοιμάζετε κάτι άλλο παράλληλα;
Σοφία: Είναι η παράσταση «Άρης», για τρίτη χρονιά φέτος στο Cartel… Η παράσταση «Άνθρωποι και ποντίκια», για δεύτερη χρονιά, στο Cartel… «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του» στο Επί Κολωνώ, το «Αφήστε μου την Άνοιξη», για δεύτερη χρονιά, εδώ στο Αλκμήνη… Έχουμε επίσης το «Τζένη και Μαρξ» στο Olvio… Και θα ανεβάσουμε την παράσταση – μαζί με το Μυρώδη Αδαμίδη – «Ας πρόσεχες» στο Νέο Ελληνικό Θέατρο.
Αννίτα: Ανεβάζουμε μία ρομαντική κομεντί, το “Replay” του Πολυχρόνη Κουτσάκη, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο, με τον Τριαντάφυλλο Δελή, σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Είναι ολοκαίνουργιο το έργο.
Ελεονώρα: Ετοιμάζουμε στον Τεχνοχώρο Cartel τα «Κόκκινα φανάρια», του Αλέκου Γαλανού, αλλά σε μία queer εκδοχή. Οι «γυναίκες» που εκδιδόμαστε θα είμαστε τρανσέξουαλ… Σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη.
Θεοδώρα: Ετοιμάζω με τον Πασχάλη Τσαρούχα, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, για το Αγγέλων Βήμα, Δευτερότριτα, από τα τέλη του Φλεβάρη. Δεύτερη σεζόν… Ένα έργο του Μπράιαν Φρίελ, που λέγεται “Afterplay” και στην ουσία είναι μια υποθετική συνάντηση της Σόνια από το «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ, με τον Αντρέι, τον αδελφό από το «Τρεις αδελφές» του Τσέχωφ, σε ένα μπιστρό στη Μόσχα, το 1920. Είναι ένα πολύ τρυφερό έργο… Στην παράσταση παίζουν ακόμα δύο νέα παιδιά, η Μαρία Θωμά και ο Νίκος Μέλλος.
Τι είναι αυτό που λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη στην τέχνη σας;
Σοφία: Η ανάγκη για επικοινωνία… η ανάγκη για μία συνάντηση των συναισθημάτων μας. Γι’ αυτό που θα θέλαμε αλλά δεν έχουμε. Για το τι είναι ευτυχία. Δεν μπορεί να υπάρξει ατομική ευτυχία αν δεν υπάρχει συλλογική…
Θεοδώρα: Ξεκινάει από την ανάγκη για έκφραση… και επικοινωνία… Δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια, δεν μπορώ να περιγράψω το πώς αισθάνομαι όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Όταν είμαι στη σκηνή. είμαι πολύ καλά. Μου αρέσει η διαδικασία «Σας δίνω ένα κομμάτι της ψυχή μου, ελάτε να το μοιραστούμε». Ήταν ανέκαθεν αυτή η ανάγκη μου και νομίζω ότι γι’ αυτό επέλεξα να γίνω ηθοποιός.
Αννίτα: Πάντα θεωρούσα ότι το να ανεβαίνεις εκεί πάνω και να εκθέτεις τον εαυτό σου, την ψυχή σου, το σώμα σου, τη φωνή σου, τα πάντα… Είναι μία πράξη γενναιότητας. Δεν είναι εύκολο να το κάνεις αυτό… Φυσικά και δεν θέλω να πω ότι κάνοντας αυτό είμαι κάποιου είδους ηρωίδα. Είναι κάτι με το οποίο έχω μία σχέση πάθους. Αυτό το θέμα με τη γενναιότητα, το βλέπω σαν θεατής ή συνάδελφος, σε σχέση με τους άλλους ηθοποιούς. Δεν το αναφέρω για τον εαυτό μου.
Θεοδώρα: Έχω να θυμάμαι – ευτυχώς – πολλές στιγμές, που το θέατρο μου «επιστρέφει» πράγματα. Όμως αυτό συμβαίνει όταν όλοι οι ηθοποιοί είναι γενναιόδωροι ο ένας με τον άλλο. Πώς είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα, που όλοι παλεύουν και ένας βάζει γκολ… Κάπως έτσι είναι και το θέατρο.
Ελεονώρα: Για μένα είναι ανάγκη. Είναι όλα τόσο χαοτικά γύρω μας, που νομίζω ότι μόνο σε μία σκηνή θεάτρου νιώθω ο εαυτός μου εκατό τοις εκατό… Κι επειδή έχω και μία πετριά σαν άνθρωπος, θέλω να αλλάξω και κάποια πράγματα σε αυτή την κοινωνία. Δεν θα πολιτευθώ ποτέ μου, οπότε ό,τι έχω να κάνω, το κάνω από τη σκηνή.
Αννίτα: Γιατί, όπως λέει και η Νόρα, «Δεν υπάρχει ιδανική κοινωνία. Εμείς την κάνουμε».
Ελεονώρα: Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του…
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
