Δημήτρης Καρατζιάς - Ελένη Ουζουνίδου - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 21 Σεπτεμβρίου 2019 11:44
Έχω απέναντί μου δύο εξαιρετικά χαρισματικούς καλλιτέχνες. Ο Δημήτρης Καρατζιάς και η Ελένη Ουζουνίδου συνεργάστηκαν και μαζί με την Άννα Ψαρρά μας προσέφεραν μία απίστευτα συγκινητική, μία απίστευτα εκπληκτική, μία απίστευτα απίστευτη παράσταση. «Η ψιλικατζού» έχει μπει στη ζωή μας μια και καλή, έχει αλλάξει την κοσμοθεωρία μας για πολλά πράγματα και η συνέντευξη με τούτους εδώ τους υπέροχους ανθρώπους ήταν ένα καλό βήμα, ιδίως τώρα, που μαθαίνουμε με χαρά μας… αυτό που εσείς θα διαβάσετε παρακάτω! Συναντηθήκαμε στο Vault, στο σκηνικό της παράστασης, μιλήσαμε για το κείμενο, την προετοιμασία και αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω και ανανεώνουμε το ραντεβού. Έτσι, για να συγκινηθούμε ακόμα περισσότερο. Δημήτρη, Ελένη, Άννα και λοιποί συντελεστές αυτού του γλυκύτατου και υπέρηχου (ξέρω εγώ τι γράφω, μη φοβού) έπους, σας ευχαριστούμε πολύ!
Πώς ήλθε κι έδεσε όλο αυτό;
Ελένη Ουζουνίδου: Είναι υπεύθυνος ο κ. Δημήτρης Καρατζιάς. Διάβασε το βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, ενθουσιάστηκε και είπε ότι «Κάποια στιγμή θα το ανεβάσω στη σκηνή»… Γνωριζόμαστε… στο χώρο… Έχω την εντύπωση ότι είμαστε γύρω στα είκοσι χρόνια κολλητοί φίλοι (γέλια), αλλά… ένα βράδυ ο Δημήτρης με είδε σε μία παράσταση που έπαιζα στη Μυτιλήνη…
Δημήτρης Καρατζιάς: Και από κει καθίσαμε και μιλήσαμε. Αλλά, ξέρεις τι, με μερικούς ανθρώπους υπάρχει χημεία. Αισθάνεσαι ότι ξανασυναντάς ένα φίλο. Κι αυτό είναι υπέροχο! Παίρνω τηλέφωνο τη Λένα κάποια στιγμή και της λέω «Έχω αυτό. Διάβασέ το». Ξέρεις, αυτά τα κείμενα είναι ή τρελαίνεσαι και λες «Θέλω να το κάνω!» ή «Δεν με αφορά»! Εμένα σαφώς και μ’ ενδιέφερε, σαφώς και μ’ άγγιξε το κείμενο, αλλά λέω «Κάτσε να δούμε»… Και με το που το διαβάζει η Λένα…
Ελένη: Του τηλεφωνώ και του λέω «Εντάξει, θα το κάνουμε! Δεν υπάρχει περίπτωση»! Και όντως, ένα χρόνο πριν δεν είχαμε προγραμματίσει… Είχα κι εγώ κάποια θέματα με το δικό μου πρόγραμμα και ο Δημήτρης με τα δικά του…
Δημήτρης: Δεν είχαμε και τη διασκευή! Είχαμε μία πρώτη, πρόχειρη…
Ελένη: Αλλά συναντιόμασταν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και συζητούσαμε πάνω στο έργο. Κάναμε αναγνώσεις…
Δημήτρης: Κόβαμε, ράβαμε, επιλέγαμε κομμάτια…
Ελένη: Γενικά ασχοληθήκαμε πολύ με το θέμα. Και με το ψιλικατζίδικο και με το θέμα των εξωσωματικών. Και αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε. Γίνανε όλα παρά πολύ γρήγορα γιατί είχαμε κάνει τρομερή προετοιμασία. Είχε γίνει πριν ένα χρόνο και ήταν ουσιαστική.
Ασχοληθήκατε και με τις εξωσωματικές;
Ελένη: Αναγκαστικά. Και μετά, όταν πια ανέβηκε η παράσταση, επειδή ΠΟΛΛΕΣ γυναίκες έχουν περάσει παρόμοια πράγματα με αυτά που έχει περάσει η Κωνσταντίνα (σ.σ. η ηρωίδα του έργου), έρχονται και μας λένε τις περιπέτειές τους…
Δημήτρης: Δυστυχώς πολλές… Και πολύ οδυνηρές.
Ελένη: Όλη αυτή η περιπέτεια είναι πολύ οδυνηρή. Δεν είναι εύκολο πράγμα…
Δημήτρης: Βέβαια, επειδή έχει αίσιο τέλος, το παραβλέπεις λίγο…
Είναι λυτρωτική η παράσταση, όσον αφορά το τέλος της.
Ελένη: Είναι αληθινή ιστορία. Τα κατάφερε και απ’ ό,τι έμαθα, το έκανε με εξωσωματική χωρίς φάρμακα. Εξωσωματική φυσικού κύκλου. Έκανε δύο παιδάκια, βρήκε το σωστό άνθρωπο, που είναι άνθρωπος πάνω απ’ όλα… Πριν ένα μήνα περίπου είχε έλθει να δει την παράσταση ο γιατρός της! Το γνωρίσαμε…
Δημήτρης: Ο οποίος μας είπε και μια λεπτομέρεια. Ότι είχε διαβάσει στο αεροδρόμιο το βιβλίο της Κωνσταντίνας και έτσι έγινε! Επικοινώνησε μαζί της και είπε «Ξέρω τι χρειάζεται για να κάνεις παιδί»!
Απίστευτο!
Ελένη: Διάβασε το βιβλίο… Δεν του άρεσε καθόλου! (γέλια) Αλλά κατάλαβε ποιο ήταν το πρόβλημά της.
Δημήτρης: Όλο το Σύμπαν τελικά συνωμότησε για να κάνει παιδιά!
Είπατε ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα…
Ελένη: Ναι. Όταν ξεκινήσαμε το Σεπτέμβριο, ήταν όλα στη θέση τους. Το κείμενο, ειδικά το πρώτο μισό, από τις τόσες αναγνώσεις που είχαμε κάνει, ήδη το ήξερα! Και με το που μπήκε το σκηνικό… Ε, τελείωσε, αυτό ήταν!
Δημήτρης: Για μένα ήταν από τις πιο εύκολες πρόβες που έχω κάνει ποτέ.
Όταν το βλέπετε, από μέσα ή από έξω… Πόσο συγκινείστε;
Δημήτρης: Κοίτα, εμένα με συγκινεί κάθε φορά. Με συγκινεί και το κείμενο, με συγκινούν και τα κορίτσια. Η Λένα με την Άννα. Κάθε φορά. Γιατί είναι τόσο δοσμένες σ’ αυτό. Για μένα είναι πολύ συγκινητικό. Και όχι ως δημιουργός… Δηλαδή «Κοίτα τι έκανα»… Όχι αυτό το πράγμα. Αλλά σαν θεατής. Κάθε φορά με παίρνει μαζί του.
Ελένη: Έκανε και τη διασκευή ο Δημήτρης. Ξέρει κάθε λέξη απ’ έξω.
Δημήτρης: Οπότε ακόμα περισσότερο! Αλλά, παραπέρα, είναι από τα κείμενα που μένω θεατής. Ευτυχώς, είναι υπέροχο!
Θα συνεχίσετε τη νέα σεζόν; Πώς το βλέπετε;
Ελένη: Αυτό κουβεντιάζαμε!
Δημήτρης: Ναι… Νομίζουμε ότι πρέπει.
Ελένη: Είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση… Κι ο κόσμος έρχεται με φοβερή ορμή. Γεμίζει το θεατράκι κάθε βράδυ και λέμε να μην το αφήσουμε.
Δημήτρης: Τα λόγια είναι τόσο ωραία! Έχουν γραφεί τόσο ωραία πράγματα. Το χειροκρότημα…
Ελένη: Οι αγκαλιές, τα κλάματα… τα γέλια… Δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι.
Δημήτρης: Έναν κύκλο ακόμα οφείλουμε να τον κάνουμε. Και για μας και για τον κόσμο που δεν έχει προλάβει να το δει…
Έχετε σκεφθεί να το πάτε βόλτα αυτό εδώ το ομορφάκι;
Ελένη: Μπορεί το καλοκαίρι. Αν μας κάνουν καμιά πρόταση… θα ήταν καλό…
Τι είναι αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να θέλουν να κάνουν πράγματα για την τέχνη τους κάθε μέρα; Να τρέχουν, να μην έχουν θέμα με τις «ανηφόρες»… Ποια είναι η κινητήρια δύναμη;
Πώς ήλθε κι έδεσε όλο αυτό;
Ελένη Ουζουνίδου: Είναι υπεύθυνος ο κ. Δημήτρης Καρατζιάς. Διάβασε το βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, ενθουσιάστηκε και είπε ότι «Κάποια στιγμή θα το ανεβάσω στη σκηνή»… Γνωριζόμαστε… στο χώρο… Έχω την εντύπωση ότι είμαστε γύρω στα είκοσι χρόνια κολλητοί φίλοι (γέλια), αλλά… ένα βράδυ ο Δημήτρης με είδε σε μία παράσταση που έπαιζα στη Μυτιλήνη…
Δημήτρης Καρατζιάς: Και από κει καθίσαμε και μιλήσαμε. Αλλά, ξέρεις τι, με μερικούς ανθρώπους υπάρχει χημεία. Αισθάνεσαι ότι ξανασυναντάς ένα φίλο. Κι αυτό είναι υπέροχο! Παίρνω τηλέφωνο τη Λένα κάποια στιγμή και της λέω «Έχω αυτό. Διάβασέ το». Ξέρεις, αυτά τα κείμενα είναι ή τρελαίνεσαι και λες «Θέλω να το κάνω!» ή «Δεν με αφορά»! Εμένα σαφώς και μ’ ενδιέφερε, σαφώς και μ’ άγγιξε το κείμενο, αλλά λέω «Κάτσε να δούμε»… Και με το που το διαβάζει η Λένα…
Ελένη: Του τηλεφωνώ και του λέω «Εντάξει, θα το κάνουμε! Δεν υπάρχει περίπτωση»! Και όντως, ένα χρόνο πριν δεν είχαμε προγραμματίσει… Είχα κι εγώ κάποια θέματα με το δικό μου πρόγραμμα και ο Δημήτρης με τα δικά του…
Δημήτρης: Δεν είχαμε και τη διασκευή! Είχαμε μία πρώτη, πρόχειρη…
Ελένη: Αλλά συναντιόμασταν τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και συζητούσαμε πάνω στο έργο. Κάναμε αναγνώσεις…
Δημήτρης: Κόβαμε, ράβαμε, επιλέγαμε κομμάτια…
Ελένη: Γενικά ασχοληθήκαμε πολύ με το θέμα. Και με το ψιλικατζίδικο και με το θέμα των εξωσωματικών. Και αποφασίσαμε να το ανεβάσουμε. Γίνανε όλα παρά πολύ γρήγορα γιατί είχαμε κάνει τρομερή προετοιμασία. Είχε γίνει πριν ένα χρόνο και ήταν ουσιαστική.
Ασχοληθήκατε και με τις εξωσωματικές;
Ελένη: Αναγκαστικά. Και μετά, όταν πια ανέβηκε η παράσταση, επειδή ΠΟΛΛΕΣ γυναίκες έχουν περάσει παρόμοια πράγματα με αυτά που έχει περάσει η Κωνσταντίνα (σ.σ. η ηρωίδα του έργου), έρχονται και μας λένε τις περιπέτειές τους…
Δημήτρης: Δυστυχώς πολλές… Και πολύ οδυνηρές.
Ελένη: Όλη αυτή η περιπέτεια είναι πολύ οδυνηρή. Δεν είναι εύκολο πράγμα…
Δημήτρης: Βέβαια, επειδή έχει αίσιο τέλος, το παραβλέπεις λίγο…
Είναι λυτρωτική η παράσταση, όσον αφορά το τέλος της.
Ελένη: Είναι αληθινή ιστορία. Τα κατάφερε και απ’ ό,τι έμαθα, το έκανε με εξωσωματική χωρίς φάρμακα. Εξωσωματική φυσικού κύκλου. Έκανε δύο παιδάκια, βρήκε το σωστό άνθρωπο, που είναι άνθρωπος πάνω απ’ όλα… Πριν ένα μήνα περίπου είχε έλθει να δει την παράσταση ο γιατρός της! Το γνωρίσαμε…
Δημήτρης: Ο οποίος μας είπε και μια λεπτομέρεια. Ότι είχε διαβάσει στο αεροδρόμιο το βιβλίο της Κωνσταντίνας και έτσι έγινε! Επικοινώνησε μαζί της και είπε «Ξέρω τι χρειάζεται για να κάνεις παιδί»!
Απίστευτο!
Ελένη: Διάβασε το βιβλίο… Δεν του άρεσε καθόλου! (γέλια) Αλλά κατάλαβε ποιο ήταν το πρόβλημά της.
Δημήτρης: Όλο το Σύμπαν τελικά συνωμότησε για να κάνει παιδιά!
Είπατε ότι όλα έγιναν πολύ γρήγορα…
Ελένη: Ναι. Όταν ξεκινήσαμε το Σεπτέμβριο, ήταν όλα στη θέση τους. Το κείμενο, ειδικά το πρώτο μισό, από τις τόσες αναγνώσεις που είχαμε κάνει, ήδη το ήξερα! Και με το που μπήκε το σκηνικό… Ε, τελείωσε, αυτό ήταν!
Δημήτρης: Για μένα ήταν από τις πιο εύκολες πρόβες που έχω κάνει ποτέ.
Όταν το βλέπετε, από μέσα ή από έξω… Πόσο συγκινείστε;
Δημήτρης: Κοίτα, εμένα με συγκινεί κάθε φορά. Με συγκινεί και το κείμενο, με συγκινούν και τα κορίτσια. Η Λένα με την Άννα. Κάθε φορά. Γιατί είναι τόσο δοσμένες σ’ αυτό. Για μένα είναι πολύ συγκινητικό. Και όχι ως δημιουργός… Δηλαδή «Κοίτα τι έκανα»… Όχι αυτό το πράγμα. Αλλά σαν θεατής. Κάθε φορά με παίρνει μαζί του.
Ελένη: Έκανε και τη διασκευή ο Δημήτρης. Ξέρει κάθε λέξη απ’ έξω.
Δημήτρης: Οπότε ακόμα περισσότερο! Αλλά, παραπέρα, είναι από τα κείμενα που μένω θεατής. Ευτυχώς, είναι υπέροχο!
Θα συνεχίσετε τη νέα σεζόν; Πώς το βλέπετε;
Ελένη: Αυτό κουβεντιάζαμε!
Δημήτρης: Ναι… Νομίζουμε ότι πρέπει.
Ελένη: Είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση… Κι ο κόσμος έρχεται με φοβερή ορμή. Γεμίζει το θεατράκι κάθε βράδυ και λέμε να μην το αφήσουμε.
Δημήτρης: Τα λόγια είναι τόσο ωραία! Έχουν γραφεί τόσο ωραία πράγματα. Το χειροκρότημα…
Ελένη: Οι αγκαλιές, τα κλάματα… τα γέλια… Δεν πρέπει να το αφήσουμε έτσι.
Δημήτρης: Έναν κύκλο ακόμα οφείλουμε να τον κάνουμε. Και για μας και για τον κόσμο που δεν έχει προλάβει να το δει…
Έχετε σκεφθεί να το πάτε βόλτα αυτό εδώ το ομορφάκι;
Ελένη: Μπορεί το καλοκαίρι. Αν μας κάνουν καμιά πρόταση… θα ήταν καλό…
Τι είναι αυτό που κάνει δυο ανθρώπους να θέλουν να κάνουν πράγματα για την τέχνη τους κάθε μέρα; Να τρέχουν, να μην έχουν θέμα με τις «ανηφόρες»… Ποια είναι η κινητήρια δύναμη;
Δημήτρης: Επειδή διδάσκω κιόλας και βλέπω ότι οι μαθητές μου, που είναι ερασιτέχνες ηθοποιοί, δουλεύουν παντού… Δημόσιες υπηρεσίες, τράπεζες, παντού… Και βλέπω τη χαρά τους που έρχονται για να παίξουν, για να ασχοληθούν με κείμενα, για να ασχοληθούν με το θέατρο. Μία φορά την εβδομάδα αυτό το πεντάωρο! Με την κούρασή τους, με την οικογένειά τους, με τις δουλειές… Δεκάωρα δουλεύουν! Και έρχονται γι’ αυτό. Θεωρώ ευλογία που έχω κάνει το χόμπι μου δουλειά, που μπορώ και ζω απ’ αυτό, που έχει αποδοχή. Κι αυτό είναι μια δύναμη… Επίσης, αγαπώ πολύ το θέατρο. Τους ανθρώπους του θεάτρου. Αγαπώ οτιδήποτε κινείται γύρω απ’ αυτό.
Ελένη: Και για μένα κάπως έτσι είναι. Ο άνθρωπος είναι… Και η αγάπη μου για τον άνθρωπο και η περιέργειά μου για τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι κάνω μέσω της τέχνης-δουλειάς αυτής μια μικρή έρευνα…
Δημήτρης: Έως και πολύ μεγάλη έρευνα! (γέλια)
Ελένη: Ναι! Θέλω να ανακαλύψω την ανθρώπινη φύση, την ανθρώπινη ύπαρξη… Τα σκοτάδια… Κυρίως τα σκοτάδια.
Δημήτρης: Και είναι τόσο γοητευτική η δουλειά αυτή. Γιατί ζεις ζωές που στην πραγματική σου ζωή μπορεί να μην είχες το θάρρος να σκεφτείς. Ή δεν θα ζήσεις ποτέ. Ή δεν θέλεις να τα ζήσεις αυτά ή δεν σου ‘τυχαν. Μπαίνεις και μαθαίνεις πράγματα ή προσπαθείς να κατανοήσεις αυτή τη γυναίκα. Γιατί θέλει τόσο πολύ να κάνει παιδί. Ή τι γίνεται μετά απ’ όλη αυτή τη διαδικασία… Πόσο αλώβητος βγαίνεις… Όταν λέω ότι το θέατρο μας κάνει καλύτερους, αυτό εννοώ. Μπαίνεις στις ζωές των ανθρώπων, προσπαθείς να κατανοήσεις και όταν αλλάζεις τόσους πολλούς ρόλους, αρχίζεις να έχεις άλλες ευαισθησίες για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Κώστας Κούλης
Ελένη: Και για μένα κάπως έτσι είναι. Ο άνθρωπος είναι… Και η αγάπη μου για τον άνθρωπο και η περιέργειά μου για τον άνθρωπο. Θεωρώ ότι κάνω μέσω της τέχνης-δουλειάς αυτής μια μικρή έρευνα…
Δημήτρης: Έως και πολύ μεγάλη έρευνα! (γέλια)
Ελένη: Ναι! Θέλω να ανακαλύψω την ανθρώπινη φύση, την ανθρώπινη ύπαρξη… Τα σκοτάδια… Κυρίως τα σκοτάδια.
Δημήτρης: Και είναι τόσο γοητευτική η δουλειά αυτή. Γιατί ζεις ζωές που στην πραγματική σου ζωή μπορεί να μην είχες το θάρρος να σκεφτείς. Ή δεν θα ζήσεις ποτέ. Ή δεν θέλεις να τα ζήσεις αυτά ή δεν σου ‘τυχαν. Μπαίνεις και μαθαίνεις πράγματα ή προσπαθείς να κατανοήσεις αυτή τη γυναίκα. Γιατί θέλει τόσο πολύ να κάνει παιδί. Ή τι γίνεται μετά απ’ όλη αυτή τη διαδικασία… Πόσο αλώβητος βγαίνεις… Όταν λέω ότι το θέατρο μας κάνει καλύτερους, αυτό εννοώ. Μπαίνεις στις ζωές των ανθρώπων, προσπαθείς να κατανοήσεις και όταν αλλάζεις τόσους πολλούς ρόλους, αρχίζεις να έχεις άλλες ευαισθησίες για όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Κώστας Κούλης
Φωτό: ΕΜΑΝΟΝ
Joomla Social by OrdaSoft!
