CageBirds - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2019 15:23
Μια εβδομάδα πριν λαμβάνω ένα μήνυμα από τη σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Νικολαΐδη (Οι 12 ένορκοι, Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς και πολλά πολλά ακόμα) για τη νέα της δημιουργία. Γενική πρόβα του “CageBirds” το βράδυ της ίδιας μέρας. Μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα είχαμε βιώσει μία μοναδική εμπειρία πάνω στο θέατρο του παραλόγου, το οποίο ποτέ δεν διέθετε περισσότερη λογική. Οι άνθρωποι-πουλιά, το κλουβί του μικρόκοσμού τους, οι απλωμένες εφημερίδες στο πάτωμα, η νέα άφιξη που έρχεται να ταράξει τα νερά. Γύρω στις τρεις και μισή το πρωί κανονίζονται και οι τελευταίες λεπτομέρειες για την ανταπόκριση και τη συνέντευξη. Επισκεπτόμαστε για μια ακόμα φορά το θέατρο Αλκμήνη, μιλάμε με δύο εκ των πρωταγωνιστριών, την Έμμη Χάλαρη και τη Μαγδαληνή Παλιούρα και ο ΕΜΑΝΟΝ απαθανατίζει ομορφιά και ενθουσιασμό.
Οι μανταΜίτσες υπάρχουν παρά πολύ καιρό. Σωστά;
Μαγδαληνή Παλιούρα: Πέντε χρόνια…
Πέντε χρόνια σχέση;
Έμμη Χάλαρη: Ναι, ναι!
Και τώρα πώς περνάτε;
Έμμη: Πολύ ωραία! Ξεκίνησε από τη σχολή. Οι περισσότερες κοπέλες είχαμε δει η μία την άλλη. Κάποιες ήμαστε και στα ίδια τμήματα. Νομίζω πως η σχέση μας είναι πολύ ζεστή και όσο περνάει ο καιρός, δένει ακόμα περισσότερο. Οι πιο πολλές από μας είμαστε και φίλες.
Το συγκεκριμένο έργο ήταν επιλογή όλης της ομάδας;
Έμμη: Ήταν του πυρήνα της ομάδας.
Οι μανταΜίτσες υπάρχουν παρά πολύ καιρό. Σωστά;
Μαγδαληνή Παλιούρα: Πέντε χρόνια…
Πέντε χρόνια σχέση;
Έμμη Χάλαρη: Ναι, ναι!
Και τώρα πώς περνάτε;
Έμμη: Πολύ ωραία! Ξεκίνησε από τη σχολή. Οι περισσότερες κοπέλες είχαμε δει η μία την άλλη. Κάποιες ήμαστε και στα ίδια τμήματα. Νομίζω πως η σχέση μας είναι πολύ ζεστή και όσο περνάει ο καιρός, δένει ακόμα περισσότερο. Οι πιο πολλές από μας είμαστε και φίλες.
Το συγκεκριμένο έργο ήταν επιλογή όλης της ομάδας;
Έμμη: Ήταν του πυρήνα της ομάδας.
Μαγδαληνή: Ψάχναμε αρκετό καιρό να βρούμε έργο να μας αρέσει και να μας εμπνέει να ασχοληθούμε μαζί του. Και δεν είναι τόσο εύκολο να βρεις έργο που να έχει τόσες γυναίκες. Αλλά όταν το βρήκαμε, το διαβάσαμε και το συζητήσαμε, νομίζω ότι ήμαστε όλες σύμφωνες ότι είναι κάτι που θέλουμε να δουλέψουμε.
Ο συμβολισμός στο κείμενο… πόσο προβλημάτισε; Εστιάσατε κάπου συγκεκριμένα;
Έμμη: Νομίζω ότι προβληματιστήκαμε περισσότερο πριν ξεκινήσουμε να το στείλουμε. Όταν γινόταν ακόμα η επεξεργασία του κειμένου. Σ’ αυτό συνέβαλε πολύ και η Κωνσταντίνα (σ.σ. Νικολαΐδη – σκηνοθεσία), γιατί όταν πήραμε τη μετάφραση, πολλά πράγματα αναγκαστήκαμε να τα διασκευάσουμε. Ναι μεν, μας ενδιέφερε να περάσει ο συμβολισμός, αλλά αυτό που θα δώσουμε στο θεατή να είναι και κατανοητό. Το έργο ήταν αρκετά παράλογο, στο βάθος όμως, όταν το διάβαζες, έβγαζε πολλά λογικά νοήματα… Έτσι όμως όπως ήταν «συνδεδεμένο», ήταν δύσκολο να γίνει κατανοητό από το θεατή. Προσπαθήσαμε λοιπόν με έναν τρόπο να το «απλουστεύσουμε» σε κάποια σημεία, έτσι ώστε ο θεατής να μπορέσει να πιάσει όλους τους συμβολισμούς που θέλουμε να αποδώσουμε. Όλες οι κοπέλες είναι μέσα στο κλουβί και η κάθε μια είναι στο δικό της κόσμο, αλλά υπάρχει και η «άγρια», που μπαίνει μέσα και μιλάει απολύτως λογικά, οπότε έρχεται να πιάσει απευθείας το θεατή από το χέρι και να του πει «Αυτός είναι ο δρόμος»…
Σπέρνει το σπόρο η Άγρια…
Έμμη: Ακριβώς…
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το έχω δει και σε άλλες παραστάσεις της Κωνσταντίνας είναι ότι αυτοί που παίζουν, όταν δεν έχουν ατάκα, κάνουν ένα σωρό πράγματα στην παράσταση. Κι επειδή είστε όλες στον ίδιο χώρο, πόσο τρελή πρόβα έπεσε, πόσο τρελή ανάλυση ρόλου έπεσε, για να κάνετε όλα αυτά που κάνετε, όταν δεν μιλάτε;
Μαγδαληνή: Ο ρόλος χτίζεται και μάλιστα χτίζεται καθόλη τη διάρκεια του έργου. Έχει μία συνέπεια και μία συνέχεια. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή για μία ώρα, νομίζω ότι είναι φυσικό. Ακόμα κι όταν δεν έχεις ατάκα, όταν δεν μιλάς, είναι φυσικό, αφού είναι κάτι συμπαγές, να υπάρχει δράση. Εσύ συνεχίζεις μέσα σου. Προφανώς αυτό είναι κάτι που προσέχει και η Κωνσταντίνα σαν σκηνοθέτις. Για να μην έχουμε «καψίματα» στο έργο, για να μην υπάρχουν ασυνέχειες.
Είναι αυτό που λέμε «κλείδωμα στο ρόλο»; Να υποθέσω ότι ματώσατε στις πρόβες;
Έμμη: Για το χρονικό διάστημα που είχαμε, δουλέψαμε όσο πιο «συμπυκνωμένα» γινόταν.
Που ήταν πόσο;
Έμμη: Ήταν περίπου έναμιση μήνα. Κατά τη γνώμη μου, όπως και κατά τη γνώμη των υπολοίπων, ήταν μικρό το χρονικό διάστημα, οι συνθήκες όμως ήταν αυτές…
Δουλεύατε κάθε μέρα, να υποθέσω;
Μαγδαληνή: Κάθε μέρα! Και επειδή είμαστε τόσα άτομα και έχουμε ετερόκλητα προγράμματα, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Προσπαθήσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε.
Μέχρι πότε λέτε να είστε εδώ;
Μαγδαληνή: Θέλουμε να ελπίζουμε μέχρι το Πάσχα.
Έμμη: Ναι, αν πάνε όλα καλά… Αν υπάρχει ανταπόκριση.
Στο πίσω μέρος του μυαλού σας υπάρχει η σκέψη να πάει και παραπέρα;
Έμμη: Αυτό είναι κυρίως στα χέρια της Κωνσταντίνας. Να δούμε πώς θα πάει και από άποψη ανταπόκρισης κόσμου… Εμείς θέλουμε να έχει συνέχεια.
Στο έργο… στο τελείωμά του… πάνω εκεί που πας να απογοητευθείς, εκεί συναντάς την κάθαρση. Γιατί τελικά υπάρχει κάθαρση, έτσι;
Έμμη: Υπάρχει ελπίδα. Και νομίζω ότι η Άγρια αυτό μπαίνει μέσα να πει, αυτό αντιπροσωπεύει, αυτό πρεσβεύει. Την ελπίδα. Αγωνίζεται για να δείξει ότι ο άνθρωπος ή τα «πουλιά» αντιστοίχως – γιατί υπάρχει ένας συμβολισμός εδώ – καλό θα είναι να βγαίνουν από τον κλειστό μικρόκοσμό τους, να αντικρύζουν τον κόσμο όπως είναι και να «βουτάνε» στην ελευθερία. Οι άνθρωποι δεν το επιλέγουν συνήθως αυτό. Αυτό που θέλουμε να περάσουμε σαν μήνυμα, αυτό – νομίζω – ότι θέλει να πει κι ο συγγραφέας. Επειδή ακριβώς η ελευθερία είναι ευθύνη, οι άνθρωποι αποφεύγουν να αναλαμβάνουν ευθύνες, δυστυχώς. Με τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει, επιλέγουν να ζήσουν στο μικρό και καταπιεσμένο τους κόσμο, από το να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα άξιζε.
Μαγδαληνή: Σε μια κοινωνία που βαλτώνει, ένα επαναστατικό στοιχείο μόνο ελπιδοφόρο θα μπορούσε να είναι. Και μόνο έτσι θα μπορούσε να λειτουργεί.
Πόση ώρα σας παίρνει για να βαφτείτε και να γίνετε έτσι όπως γίνεστε στην παράσταση;
(γέλια) Έμμη: Εγώ δεν μεταμορφώνομαι τόσο πολύ. Καλύτερα να ρωτήσετε τα υπόλοιπα κορίτσια.
Νομίζω ότι η συμπρωταγωνίστριά σας (Αλεξία Στολιδάκη) που υποδύεται την «Κυρία»…
Έμμη: Ναι, σε εκείνη παίρνει τον περισσότερο χρόνο απ’ όλους.
Παράλληλα τι άλλο κάνετε;
Μαγδαληνή: Συμμετέχω σε μία παιδική παράσταση στο θέατρο Ιλίσια. Λέγεται «Αλ, το παλιό ρομπότ». Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο και συνεχίζουμε να παίζουμε, για σχολεία και το κοινό.
Έμμη: Θεατρικά δεν κάνω κάτι άλλο. Δουλεύω παράλληλα, στις πωλήσεις σε μία εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Τρώει μεγάλο χρόνο της καθημερινότητάς μου αυτό.
Προγραμματίζετε όμως κάτι μελλοντικά;
Έμμη: Δεν μου έχει προκύψει κάτι ακόμα. Αλλά αν προκύψει, θα είναι πολύ θετικό.
Οι μανταΜίτσες τι σκοπό έχουν;
Έμμη: Επειδή, όπως είπαμε και προηγουμένως, έχουμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις, είναι κάτι που μας κάνει χαρούμενες. Δεν το κάνουμε μόνο για να περάσουμε τα μηνύματα στον κόσμο μέσα από τη διαδικασία των έργων που δουλεύουμε. Το κάνουμε γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία περνάμε και εμείς καλά. Οπότε θεωρώ ότι όσο περνάμε καλά, τόσο θα υπάρχει.
Μαγδαληνή: Και είναι πολύ σημαντικό να έχεις καινούργιες ιδέες και άτομα, όπως έχουμε η μία την άλλη, που να μπορείς να τις μοιραστείς και να τις υλοποιήσεις. Και να στέκεται ο ένας στον άλλο. Ομάδα δηλαδή…
Στην τέχνη σας τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει και τι είναι αυτό που αν έλειπε θα ήσασταν καλύτερα;
Έμμη: Δεν ασχολούμαι αποκλειστικά με το θέατρο… Και αυτό αποτελεί επιλογή μου. Έχω κρατήσει μόνο το κομμάτι που με ενθουσιάζει. Γι’ αυτό και έκανα αυτή την επιλογή. Όταν μπήκα στη διαδικασία να αποφασίσω, αρκετά μικρότερη, για το προς τα πού θα πάω σε αυτό το σταυροδρόμι, για το αν θα διαλέξω τον ένα δρόμο ή τον άλλο, είπα ότι δεν θέλω να το κάνω ως επάγγελμα. Θέλω να το κάνω με επαγγελματισμό αλλά σε ένα επίπεδο ερασιτεχνικό, το οποίο δεν βλέπω καθόλου αρνητικά. Το λέω χωρίς να μειώνω καθόλου το μέγεθος της δουλειάς και τον κόπο που κάνω γι’ αυτό το πράγμα και τη σοβαρότητα με την οποία το αντιμετωπίζω. Το λέω γιατί αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου, να ασχολούμαι με το θέατρο κυρίως. Και έχω καταφέρει και έχω προστατεύσει το όνειρό μου. Δεν αναγκάζομαι να συμμετέχω σε συνεργασίες που δεν θα με εξέφραζαν. Οπότε κρατάω βασικά τον ενθουσιασμό. Δεν θα στερούσα τίποτα. Ούτε τον κόπο που κάνουμε, ούτε την απογοήτευση που βιώνουμε πολλές φορές… Ούτε τα ξενύχτια, ούτε τις συγκρούσεις… τίποτα!
Μαγδαληνή: Έχω αποφασίσει να το κάνω επαγγελματικά αυτό. Να αφιερωθώ σ’ αυτό. Νιώθω ότι με αφορά παρά πολύ, ότι με ολοκληρώνει και με κάνει να αισθάνομαι δημιουργική, που πιστεύω ότι για ένα νέο άνθρωπο είναι πολύ σημαντικό. Να έχεις δηλαδή κάτι το οποίο σε κάνει να θέτεις στόχους. Σαφώς υπάρχει ανασφάλεια, υπάρχουν οι δυσκολίες του επαγγέλματος, κάτι που γνωρίζουμε όλοι οι νέοι ηθοποιοί. Είναι κάτι που μου δημιουργεί άγχος, αλλά γενικά, επειδή σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια και στιγμές που νιώθεις ότι όλα καταρρέουν, πιστεύω ότι η δύναμη που παίρνω από το θέλω μου και η χαρά που παίρνω από αυτό το επάγγελμα, με αποζημιώνουν και μου δίνουν λόγο για να προσπαθήσω να παλέψω και να τα ξεπεράσω όλα αυτά. Είναι σημαντικό να δυσκολεύεσαι για κάτι που θέλεις τόσο πολύ.
Κώστας Κούλης
Φωτό: ΕΜΑΝΟΝ
Ο συμβολισμός στο κείμενο… πόσο προβλημάτισε; Εστιάσατε κάπου συγκεκριμένα;
Έμμη: Νομίζω ότι προβληματιστήκαμε περισσότερο πριν ξεκινήσουμε να το στείλουμε. Όταν γινόταν ακόμα η επεξεργασία του κειμένου. Σ’ αυτό συνέβαλε πολύ και η Κωνσταντίνα (σ.σ. Νικολαΐδη – σκηνοθεσία), γιατί όταν πήραμε τη μετάφραση, πολλά πράγματα αναγκαστήκαμε να τα διασκευάσουμε. Ναι μεν, μας ενδιέφερε να περάσει ο συμβολισμός, αλλά αυτό που θα δώσουμε στο θεατή να είναι και κατανοητό. Το έργο ήταν αρκετά παράλογο, στο βάθος όμως, όταν το διάβαζες, έβγαζε πολλά λογικά νοήματα… Έτσι όμως όπως ήταν «συνδεδεμένο», ήταν δύσκολο να γίνει κατανοητό από το θεατή. Προσπαθήσαμε λοιπόν με έναν τρόπο να το «απλουστεύσουμε» σε κάποια σημεία, έτσι ώστε ο θεατής να μπορέσει να πιάσει όλους τους συμβολισμούς που θέλουμε να αποδώσουμε. Όλες οι κοπέλες είναι μέσα στο κλουβί και η κάθε μια είναι στο δικό της κόσμο, αλλά υπάρχει και η «άγρια», που μπαίνει μέσα και μιλάει απολύτως λογικά, οπότε έρχεται να πιάσει απευθείας το θεατή από το χέρι και να του πει «Αυτός είναι ο δρόμος»…
Σπέρνει το σπόρο η Άγρια…
Έμμη: Ακριβώς…
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και το έχω δει και σε άλλες παραστάσεις της Κωνσταντίνας είναι ότι αυτοί που παίζουν, όταν δεν έχουν ατάκα, κάνουν ένα σωρό πράγματα στην παράσταση. Κι επειδή είστε όλες στον ίδιο χώρο, πόσο τρελή πρόβα έπεσε, πόσο τρελή ανάλυση ρόλου έπεσε, για να κάνετε όλα αυτά που κάνετε, όταν δεν μιλάτε;
Μαγδαληνή: Ο ρόλος χτίζεται και μάλιστα χτίζεται καθόλη τη διάρκεια του έργου. Έχει μία συνέπεια και μία συνέχεια. Όταν είσαι πάνω στη σκηνή για μία ώρα, νομίζω ότι είναι φυσικό. Ακόμα κι όταν δεν έχεις ατάκα, όταν δεν μιλάς, είναι φυσικό, αφού είναι κάτι συμπαγές, να υπάρχει δράση. Εσύ συνεχίζεις μέσα σου. Προφανώς αυτό είναι κάτι που προσέχει και η Κωνσταντίνα σαν σκηνοθέτις. Για να μην έχουμε «καψίματα» στο έργο, για να μην υπάρχουν ασυνέχειες.
Είναι αυτό που λέμε «κλείδωμα στο ρόλο»; Να υποθέσω ότι ματώσατε στις πρόβες;
Έμμη: Για το χρονικό διάστημα που είχαμε, δουλέψαμε όσο πιο «συμπυκνωμένα» γινόταν.
Που ήταν πόσο;
Έμμη: Ήταν περίπου έναμιση μήνα. Κατά τη γνώμη μου, όπως και κατά τη γνώμη των υπολοίπων, ήταν μικρό το χρονικό διάστημα, οι συνθήκες όμως ήταν αυτές…
Δουλεύατε κάθε μέρα, να υποθέσω;
Μαγδαληνή: Κάθε μέρα! Και επειδή είμαστε τόσα άτομα και έχουμε ετερόκλητα προγράμματα, κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε. Προσπαθήσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε.
Μέχρι πότε λέτε να είστε εδώ;
Μαγδαληνή: Θέλουμε να ελπίζουμε μέχρι το Πάσχα.
Έμμη: Ναι, αν πάνε όλα καλά… Αν υπάρχει ανταπόκριση.
Στο πίσω μέρος του μυαλού σας υπάρχει η σκέψη να πάει και παραπέρα;
Έμμη: Αυτό είναι κυρίως στα χέρια της Κωνσταντίνας. Να δούμε πώς θα πάει και από άποψη ανταπόκρισης κόσμου… Εμείς θέλουμε να έχει συνέχεια.
Στο έργο… στο τελείωμά του… πάνω εκεί που πας να απογοητευθείς, εκεί συναντάς την κάθαρση. Γιατί τελικά υπάρχει κάθαρση, έτσι;
Έμμη: Υπάρχει ελπίδα. Και νομίζω ότι η Άγρια αυτό μπαίνει μέσα να πει, αυτό αντιπροσωπεύει, αυτό πρεσβεύει. Την ελπίδα. Αγωνίζεται για να δείξει ότι ο άνθρωπος ή τα «πουλιά» αντιστοίχως – γιατί υπάρχει ένας συμβολισμός εδώ – καλό θα είναι να βγαίνουν από τον κλειστό μικρόκοσμό τους, να αντικρύζουν τον κόσμο όπως είναι και να «βουτάνε» στην ελευθερία. Οι άνθρωποι δεν το επιλέγουν συνήθως αυτό. Αυτό που θέλουμε να περάσουμε σαν μήνυμα, αυτό – νομίζω – ότι θέλει να πει κι ο συγγραφέας. Επειδή ακριβώς η ελευθερία είναι ευθύνη, οι άνθρωποι αποφεύγουν να αναλαμβάνουν ευθύνες, δυστυχώς. Με τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει, επιλέγουν να ζήσουν στο μικρό και καταπιεσμένο τους κόσμο, από το να ζήσουν τη ζωή τους όπως θα άξιζε.
Μαγδαληνή: Σε μια κοινωνία που βαλτώνει, ένα επαναστατικό στοιχείο μόνο ελπιδοφόρο θα μπορούσε να είναι. Και μόνο έτσι θα μπορούσε να λειτουργεί.
Πόση ώρα σας παίρνει για να βαφτείτε και να γίνετε έτσι όπως γίνεστε στην παράσταση;
(γέλια) Έμμη: Εγώ δεν μεταμορφώνομαι τόσο πολύ. Καλύτερα να ρωτήσετε τα υπόλοιπα κορίτσια.
Νομίζω ότι η συμπρωταγωνίστριά σας (Αλεξία Στολιδάκη) που υποδύεται την «Κυρία»…
Έμμη: Ναι, σε εκείνη παίρνει τον περισσότερο χρόνο απ’ όλους.
Παράλληλα τι άλλο κάνετε;
Μαγδαληνή: Συμμετέχω σε μία παιδική παράσταση στο θέατρο Ιλίσια. Λέγεται «Αλ, το παλιό ρομπότ». Ξεκινήσαμε τον Οκτώβριο και συνεχίζουμε να παίζουμε, για σχολεία και το κοινό.
Έμμη: Θεατρικά δεν κάνω κάτι άλλο. Δουλεύω παράλληλα, στις πωλήσεις σε μία εταιρεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Τρώει μεγάλο χρόνο της καθημερινότητάς μου αυτό.
Προγραμματίζετε όμως κάτι μελλοντικά;
Έμμη: Δεν μου έχει προκύψει κάτι ακόμα. Αλλά αν προκύψει, θα είναι πολύ θετικό.
Οι μανταΜίτσες τι σκοπό έχουν;
Έμμη: Επειδή, όπως είπαμε και προηγουμένως, έχουμε αναπτύξει φιλικές σχέσεις, είναι κάτι που μας κάνει χαρούμενες. Δεν το κάνουμε μόνο για να περάσουμε τα μηνύματα στον κόσμο μέσα από τη διαδικασία των έργων που δουλεύουμε. Το κάνουμε γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία περνάμε και εμείς καλά. Οπότε θεωρώ ότι όσο περνάμε καλά, τόσο θα υπάρχει.
Μαγδαληνή: Και είναι πολύ σημαντικό να έχεις καινούργιες ιδέες και άτομα, όπως έχουμε η μία την άλλη, που να μπορείς να τις μοιραστείς και να τις υλοποιήσεις. Και να στέκεται ο ένας στον άλλο. Ομάδα δηλαδή…
Στην τέχνη σας τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει και τι είναι αυτό που αν έλειπε θα ήσασταν καλύτερα;
Έμμη: Δεν ασχολούμαι αποκλειστικά με το θέατρο… Και αυτό αποτελεί επιλογή μου. Έχω κρατήσει μόνο το κομμάτι που με ενθουσιάζει. Γι’ αυτό και έκανα αυτή την επιλογή. Όταν μπήκα στη διαδικασία να αποφασίσω, αρκετά μικρότερη, για το προς τα πού θα πάω σε αυτό το σταυροδρόμι, για το αν θα διαλέξω τον ένα δρόμο ή τον άλλο, είπα ότι δεν θέλω να το κάνω ως επάγγελμα. Θέλω να το κάνω με επαγγελματισμό αλλά σε ένα επίπεδο ερασιτεχνικό, το οποίο δεν βλέπω καθόλου αρνητικά. Το λέω χωρίς να μειώνω καθόλου το μέγεθος της δουλειάς και τον κόπο που κάνω γι’ αυτό το πράγμα και τη σοβαρότητα με την οποία το αντιμετωπίζω. Το λέω γιατί αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου, να ασχολούμαι με το θέατρο κυρίως. Και έχω καταφέρει και έχω προστατεύσει το όνειρό μου. Δεν αναγκάζομαι να συμμετέχω σε συνεργασίες που δεν θα με εξέφραζαν. Οπότε κρατάω βασικά τον ενθουσιασμό. Δεν θα στερούσα τίποτα. Ούτε τον κόπο που κάνουμε, ούτε την απογοήτευση που βιώνουμε πολλές φορές… Ούτε τα ξενύχτια, ούτε τις συγκρούσεις… τίποτα!
Μαγδαληνή: Έχω αποφασίσει να το κάνω επαγγελματικά αυτό. Να αφιερωθώ σ’ αυτό. Νιώθω ότι με αφορά παρά πολύ, ότι με ολοκληρώνει και με κάνει να αισθάνομαι δημιουργική, που πιστεύω ότι για ένα νέο άνθρωπο είναι πολύ σημαντικό. Να έχεις δηλαδή κάτι το οποίο σε κάνει να θέτεις στόχους. Σαφώς υπάρχει ανασφάλεια, υπάρχουν οι δυσκολίες του επαγγέλματος, κάτι που γνωρίζουμε όλοι οι νέοι ηθοποιοί. Είναι κάτι που μου δημιουργεί άγχος, αλλά γενικά, επειδή σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν δυσκολίες και εμπόδια και στιγμές που νιώθεις ότι όλα καταρρέουν, πιστεύω ότι η δύναμη που παίρνω από το θέλω μου και η χαρά που παίρνω από αυτό το επάγγελμα, με αποζημιώνουν και μου δίνουν λόγο για να προσπαθήσω να παλέψω και να τα ξεπεράσω όλα αυτά. Είναι σημαντικό να δυσκολεύεσαι για κάτι που θέλεις τόσο πολύ.
Κώστας Κούλης
Φωτό: ΕΜΑΝΟΝ
Joomla Social by OrdaSoft!
