Συνέντευξη με τον Αλέξανδρο Πέρρο
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Δευτέρα, 11 Απριλίου 2016 22:26
Την πρώτη φορά που είδα τους 12 Ενόρκους ένιωσα σαν να πνιγόμουν στην ίδια μου την ανάσα… Μια παράσταση ακαταμάχητα κλειστοφοβική, δώδεκα άνθρωποι που λειτουργούν ανεξάρτητα αλλά και σαν ομάδα, μία ντουζίνα διαφορετικοί χαρακτήρες και συνάμα ένα πολυεπίπεδο, πολυδαίδαλο, συναρπαστικό παιχνίδι του μυαλού και των συναισθημάτων. Η σκηνοθέτιδα Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και οι «Δώδεκα ήταν υπέροχοι» υπογράφουν μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές επιτυχίες των τελευταίων ετών και το έργο είναι έτοιμο να απογειωθεί ξανά. Λίγο πριν ανέβουν στη Θεσσαλονίκη* για μια σειρά παραστάσεων, το Noizy «κλέβει» από το γκρουπ τον Αλέξανδρο Πέρρο, άλλως Ένορκο Νο 7 και τον «ανακρίνει», περνώντας τον στην άλλη μεριά του ποταμού. Είχα δει τον Αλέξανδρο και σε άλλη παράσταση και είχα ενθουσιαστεί με τον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους του, είτε πρόκειται για κωμωδία βασισμένη στη γλώσσα του σώματος είτε σε ένα σενάριο Οσκαρικών προδιαγραφών. Πολλά ευχαριστώ στη Μαρκέλλα Καζαμία, που φρόντισε τα της συνέντευξης.
*Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν στις 10 Απριλίου και από 14 έως 24 Απριλίου οι 12 Ένορκοι θα είναι στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών του ΚΘΒΕ.
Δύο χρόνια sold out παραστάσεων και επιτυχίας! Πώς αισθάνεσαι που αποτελείς μέλος μιας τόσο πετυχημένης ομάδας;
Δύο χρόνια sold out παραστάσεων. Αυτό είναι κάτι που δεν σου τυχαίνει συχνά! Συντελεστές και τεχνικοί έχουμε δώσει όλο μας τον εαυτό και την έμπνευση για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μία παράσταση που έχει κάτι να πει στον κόσμο και να τον αφορά. Ευτυχώς τα καταφέραμε, με οδηγό την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη και ο κόσμος αγκάλιασε τους 12 Ενόρκους από την πρώτη κιόλας στιγμή. Μεγάλη χαρά και ικανοποίηση… Αισθάνομαι τυχερός που μου δίνεται η ευκαιρία να παίζω δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς και να εξελίσσομαι δίπλα τους καθημερινά, ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος.
Τι ψυχολογία έχει ένας ηθοποιός όταν φεύγει από το σπίτι του για το θέατρο, για τη «δουλειά», γνωρίζοντας ότι θα παίξει σε ένα γεμάτο από κοινό χώρο; Είναι η τονωτική ένεση που χρειάζεται πάντα;
Τι ψυχολογία έχει ένας ηθοποιός όταν φεύγει από το σπίτι του για το θέατρο, για τη «δουλειά», γνωρίζοντας ότι θα παίξει σε ένα γεμάτο από κοινό χώρο; Είναι η τονωτική ένεση που χρειάζεται πάντα;
Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιός στην θέση μου θα ένιωθε ευχαρίστηση και θα είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό του! Η αίσθηση είναι μαγική. Ηθοποιοί και κοινό επικοινωνούν σε ένα τέτοιο σημείο που γινόμαστε “ένα“ . Βλέπουν δώδεκα διαφορετικούς χαρακτήρες σε ένα δωμάτιο κάτω από την ίδια συνθήκη και σχεδόν από την αρχή μπαίνουν σε διαδικασία να επιλέξουν και να απορρίψουν. Αυτού του είδους η επικοινωνία με το κοινό είναι η τονωτική ένεση που χρειάζεται κάθε ηθοποιός και όχι ένα γεμάτο θέατρο.
Τι είναι αυτό που αγάπησες στο ρόλο σου; Βρήκες δυσκολίες; Τι ήταν αυτό που σε ενθουσίασε στο χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Αντιμετώπισα δυσκολίες, μια και ο χαρακτήρας του Ένορκου 7 είναι διαφορετικός από το δικό μου, αλλά ευτυχώς ήταν δίπλα μου η Κωνσταντίνα και όλη η ομάδα των ηθοποιών… Όλοι μαζί καταφέραμε το καλύτερο. Δυναμικός και απόλυτος, παρορμητικός και επιπόλαιος. Ευαίσθητος και αληθινός. Αυτό το κράμα χαρακτηριστικών μόνο γοητευτικό και ενδιαφέρον θα μπορούσε να είναι. Ο συνδυασμός του δικού μου χαρακτήρα και του δικού του. Οι εμπειρίες μου και οι δικές του. Η ζωή του και η ζωή μου.
Το έργο διαδραματίζεται στην ουσία μέσα σε μία αίθουσα. Είναι υπέροχα κλειστοφοβικό. Πώς επιδρά πάνω σου όλη αυτή η ατμόσφαιρα;
Είναι υπέροχη! Όλο αυτό το παιχνίδι με τις σκιές στα πρόσωπά μας, ο χαμηλός ή έντονος φωτισμός, τα σκοτάδια, σε μεταφέρουν πραγματικά σε μια άλλη πραγματικότητα. Έτσι και εμείς, μέσα από αυτό που καλούμαστε να κάνουμε, χρησιμοποιούμε αυτή την ατμόσφαιρα για να εμβαθύνουμε ακόμα περισσότερο στους χαρακτήρες μας κι έτσι γινόμαστε καλύτεροι, παράσταση με την παράσταση.
Κάθε βράδυ είναι σαν να παίζεις για πρώτη φορά; Τι είναι αυτό που προσέχεις περισσότερο σε κάθε θεατρική εμφάνισή σου;
Κάθε βράδυ πρέπει να είμαι αληθινός με τον εαυτό μου και με το ρόλο μου για να μπορέσω να βγάλω ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που να έχει κάτι να πει. Σε κάθε παράσταση προσπαθώ να είμαι όλο κι ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια αυτών που νιώθω ως Ένορκος 7. Αυτό είναι που με κρατάει ζωντανό πάνω στη σκηνή και θέλω πάντα να έχω κερδίσει κάτι, έστω και λίγο, με το που τελειώνει η παράσταση.
Πόσο δύσκολη είναι η κινησιολογία και η γενικότερη συμπεριφορά σου όταν δεν έχεις ατάκα; Όταν «δεν παίζεις». Μήπως εδώ είναι και το κλειδί της απόδοσης του κάθε ηθοποιού στην παράσταση; Τι κάνει όταν «δεν» παίζει;
Αυτό για μένα είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο της υποκριτικής. Όταν ακούς! Πολύ πιο δύσκολο από το να μιλάς. Εκείνη την στιγμή είσαι δέκτης συναισθημάτων και πληροφοριών και καλείσαι να υπάρχεις, να αντιδράσεις χωρίς να έχεις κάτι να πεις. Αυτό το δυνατό συναίσθημα που σου δημιουργείται από αυτά που άκουσες με μόνη οδό το βλέμμα.
Ανεβαίνετε στη Θεσσαλονίκη για παραστάσεις. Το να εμφανίζεστε σε διαφορετική πόλη είναι κάτι που λειτουργεί σαν επιπλέον κίνητρο ή ώθηση;
Μόνο και μόνο που θα έρθουμε «αντιμέτωποι» με ένα άλλο κοινό και θα μπούμε σε διαδικασία να επικοινωνήσουμε μέσα από την συγκεκριμένη παράσταση, είναι ένα κίνητρο για περισσότερη δουλειά και έμπνευση. Στη Θεσσαλονίκη, σε ένα υπέροχο θέατρο, με ωραίους ανθρώπους. Θα περάσουμε υπέροχα!
Τι κάνεις παράλληλα με την παράσταση; Πού αλλού μπορούμε να σε δούμε;
Μαζί με το Νίκο Τσέκο, τον Αυγουστίνο Κούμουλο και το Δημήτρη Δεγαίτη έχουμε φτιάξει μια θεατρική ομάδα με το όνομα ομάδα επίPlay και ασχολούμαστε με αυτό που εμείς αποκαλούμε “Σωματικό Κωμικό Θέατρο“ ή “Physical Comedy Theatre“. Πρόκειται για ένα είδος σωματικού θεάτρου, με έντονα κωμικά στοιχεία και τεχνικές σωματικού αυτοσχεδιασμού και παντομίμας. Με την ομάδα λοιπόν, έχουμε δημιουργήσει μια περφόρμανς με τίτλο “Οι Ακαταμάχητοι Λεβέντες – Η Τελική Αναμέτρηση, Μέρος Β'“ και μετά από έναν κύκλο sold out παραστάσεων θα την παρουσιάσουμε για μία και μόνη παράσταση στο bob Festival στο Bios στην Αθήνα στις 13 Μάη.
Ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο όπως παλιά; Είναι καλύτερα ή χειρότερα;
Πιστεύω ότι ο κόσμος βλέπει θέατρο αρκετά. Και πρέπει να βλέπει γιατί του κάνει καλό. Αποκόπτεται από το εξωτερικό περιβάλλον, επικοινωνεί, νιώθει, σκέφτεται, προβληματίζεται, χαίρεται, λυπάται. Καθαρίζει...
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
