Οι Ακαταμάχητοι Λεβέντες, Η Τελική Συνέντευξη Μέρος Α’
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 01 Οκτωβρίου 2014 09:08
Μου αρέσει πολύ να μην ξέρω τι να περιμένω σε μία παράσταση… Πηγαίνοντας να δω το «Ακαταμάχητοι Λεβέντες, Η Τελική Αναμέτρηση, Μέρος Α’», βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν ήταν παντομίμα, δεν ήταν σωματικός αυτοσχεδιασμός, δεν ήταν παρωδία τηλεοπτικών σειρών δράσης… Ήταν απ’ όλα! Τα τρία παιδιά που παίζουν βγάζουν ΠΟΛΥ ιδρώτα και για εξήντα λεπτά περίπου μας κάνουν (τηλε)θεατές πρώτης γραμμής! Κι επειδή αυτά που γράφω εννοείται πως δεν ενδιαφέρουν, έχω μαζί μου τους δύο από τους τρεις της σειράς/παράστασης. Η Ατσάλινη Πεταλούδα και ο Μπλε Κορμοράνος ήτοι η Μαρίνα Κουτρούμπα και ο Αλέξανδρος Πέρρος ήταν παρέα μας και μας είπαν ό,τι θέλαμε να μάθουμε για το έργο αλλά (σιγά που θα) ντρεπόμαστε να ρωτήσουμε. Καταπληκτικά παιδιά και εντελώς παθιασμένα με αυτό που κάνουν μας έχουν βάλει στο τριπάκι από τώρα για το «Μέρος Β’». Πολλά ευχαριστώ στη Μαρκέλλα Καζαμία, χάρη στην οποία έγινε δυνατό να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Αυτή η ομάδα πώς δημιουργήθηκε;
Καταρχήν, η ομάδα λέγεται επίplay. Αποτελείται από το σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαϊτη, το συνθέτη Νίκο Τσέκο και τους ηθοποιούς/performer Αλέξανδρο Πέρρο και Αυγουστίνο Κούμουλο. Φτιάξαμε την παράσταση «Ακαταμάχητοι λεβέντες, τελική αναμέτρηση, μέρος Α’» με αφορμή το Off Off Athens Festival, που έγινε εδώ στο θέατρο «Επί κολωνώ» το καλοκαίρι που μας πέρασε…
Καταρχήν, η ομάδα λέγεται επίplay. Αποτελείται από το σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαϊτη, το συνθέτη Νίκο Τσέκο και τους ηθοποιούς/performer Αλέξανδρο Πέρρο και Αυγουστίνο Κούμουλο. Φτιάξαμε την παράσταση «Ακαταμάχητοι λεβέντες, τελική αναμέτρηση, μέρος Α’» με αφορμή το Off Off Athens Festival, που έγινε εδώ στο θέατρο «Επί κολωνώ» το καλοκαίρι που μας πέρασε…
Ήταν τότε που είχατε κάνει μεγάλη αίσθηση και ξεχωρίσατε.
Ναι, εδώ έγινε το πρώτο μπαμ που λένε… Μετά μας φιλοξένησε το Θέατρο Τέχνης, το υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, για τρεις παραστάσεις, που πήγαμε και παρά πολύ καλά, παρότι ήταν τελείως off season – τέλη Ιουλίου… μετά, όταν μας έκανε πρόταση το θέατρο «Επί κολωνώ», να πάμε την παράσταση το χειμώνα, χρειάστηκε να κάνουμε μία αντικατάσταση, στην τότε ηθοποιό που έκανε την πεταλούδα και – ευτυχώς – ήμαστε τόσο κωλόφαρδοι (γέλια) που έσκασε στην ομάδα η Μαρίνα! Δεν την ξέραμε, δεν την ήξερε κανένας μας, μας την πρότεινε μία φίλη και ήμασταν πολύ τυχεροί διότι η Μαρίνα κατάφερε μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να βάλει το προσωπικό της στοιχείο μέσα σε αυτή την τεχνική της παντομίμας και του σωματικού αυτοσχεδιασμού και ταυτόχρονα να δώσει στην ατσάλινη πεταλούδα χαρακτηριστικά πραγματικής λεβέντισσας! Οπότε, έχει δέσει το γλυκό όσο δεν πάει!
Ναι, εδώ έγινε το πρώτο μπαμ που λένε… Μετά μας φιλοξένησε το Θέατρο Τέχνης, το υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, για τρεις παραστάσεις, που πήγαμε και παρά πολύ καλά, παρότι ήταν τελείως off season – τέλη Ιουλίου… μετά, όταν μας έκανε πρόταση το θέατρο «Επί κολωνώ», να πάμε την παράσταση το χειμώνα, χρειάστηκε να κάνουμε μία αντικατάσταση, στην τότε ηθοποιό που έκανε την πεταλούδα και – ευτυχώς – ήμαστε τόσο κωλόφαρδοι (γέλια) που έσκασε στην ομάδα η Μαρίνα! Δεν την ξέραμε, δεν την ήξερε κανένας μας, μας την πρότεινε μία φίλη και ήμασταν πολύ τυχεροί διότι η Μαρίνα κατάφερε μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να βάλει το προσωπικό της στοιχείο μέσα σε αυτή την τεχνική της παντομίμας και του σωματικού αυτοσχεδιασμού και ταυτόχρονα να δώσει στην ατσάλινη πεταλούδα χαρακτηριστικά πραγματικής λεβέντισσας! Οπότε, έχει δέσει το γλυκό όσο δεν πάει!
Η ιδέα για τους Λεβέντες πώς σας ήλθε;
Ναι… το 2009 έκανα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στο μάθημα του αυτοσχεδιασμού, έκανα έναν αυτοσχεδιασμό… Trailer μιας Β movie ταινίας, που είχε ένα κομμάτι που έχει σχέση με την παράσταση. Ήταν ένας τετράλεπτος αυτοσχεδιασμός και κάποια στιγμή είχαμε πει με τα παιδιά ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε παράσταση. Με τα χρόνια, αφού το επεξεργαζόμασταν και αφού, μαζί με τον Αυγουστίνο, προσπαθούσαμε συνέχεια να εξελίξουμε την τεχνική και να βάλουμε το δικό μας προσωπικό στοιχείο στην τεχνική του Marcel Marceau και γενικότερα της παντομίμας και του σωματικού θεάτρου… Είπαμε λοιπόν, με αφορμή το Off Off, να κάνουμε επιτέλους αυτή την παράσταση. Έτσι ξεκίνησαν όλα και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι διότι πάει παρά πολύ ωραία, τουλάχιστον εμείς περνάμε παρά πολύ καλά (γέλια), ο κόσμος που έρχεται περνάει επίσης πολύ καλά και χαιρόμαστε γιατί εκπληρώνουμε τους σκοπούς μας.
Ναι… το 2009 έκανα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, στο μάθημα του αυτοσχεδιασμού, έκανα έναν αυτοσχεδιασμό… Trailer μιας Β movie ταινίας, που είχε ένα κομμάτι που έχει σχέση με την παράσταση. Ήταν ένας τετράλεπτος αυτοσχεδιασμός και κάποια στιγμή είχαμε πει με τα παιδιά ότι αυτό πρέπει να το κάνουμε παράσταση. Με τα χρόνια, αφού το επεξεργαζόμασταν και αφού, μαζί με τον Αυγουστίνο, προσπαθούσαμε συνέχεια να εξελίξουμε την τεχνική και να βάλουμε το δικό μας προσωπικό στοιχείο στην τεχνική του Marcel Marceau και γενικότερα της παντομίμας και του σωματικού θεάτρου… Είπαμε λοιπόν, με αφορμή το Off Off, να κάνουμε επιτέλους αυτή την παράσταση. Έτσι ξεκίνησαν όλα και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι διότι πάει παρά πολύ ωραία, τουλάχιστον εμείς περνάμε παρά πολύ καλά (γέλια), ο κόσμος που έρχεται περνάει επίσης πολύ καλά και χαιρόμαστε γιατί εκπληρώνουμε τους σκοπούς μας.
Η ιδέα να μην υπάρχουν λόγια, εκτός από τα ελάχιστα που ακούμε, ανήκει σε σας, από την αρχή που γράφατε το κείμενο;
Ναι! Ξέραμε εξ αρχής ότι αυτό που πάμε να κάνουμε δεν έχει λόγο. Και στη συνέχεια προέκυψε η «λεβέντικη» ομιλία (σ.σ. προφέρει το χαρακτηριστικό “Hello!” της παράστασης)… Όλα αυτά τα οποία κάνουμε… Είναι μία συγκεκριμένη ομιλία… Εμείς έτσι μιλάμε, έτσι επικοινωνούμε και τα καταφέρνουμε μια χαρά! Και το περίεργο είναι ότι μας καταλαβαίνει και ο κόσμος. Αυτό πρέπει να το κοιτάξει ο κόσμος! (γέλια)
Ναι! Ξέραμε εξ αρχής ότι αυτό που πάμε να κάνουμε δεν έχει λόγο. Και στη συνέχεια προέκυψε η «λεβέντικη» ομιλία (σ.σ. προφέρει το χαρακτηριστικό “Hello!” της παράστασης)… Όλα αυτά τα οποία κάνουμε… Είναι μία συγκεκριμένη ομιλία… Εμείς έτσι μιλάμε, έτσι επικοινωνούμε και τα καταφέρνουμε μια χαρά! Και το περίεργο είναι ότι μας καταλαβαίνει και ο κόσμος. Αυτό πρέπει να το κοιτάξει ο κόσμος! (γέλια)
Μέχρι πότε θα είστε εδώ;
Σίγουρα θα είμαστε μέχρι μέσα Δεκέμβρη. Μετά, αν ο κόσμος θέλει να συνεχίσουμε, κατόπιν δηλαδή λαϊκής απαίτησης, βεβαίως και θα συνεχίσουμε!
Σίγουρα θα είμαστε μέχρι μέσα Δεκέμβρη. Μετά, αν ο κόσμος θέλει να συνεχίσουμε, κατόπιν δηλαδή λαϊκής απαίτησης, βεβαίως και θα συνεχίσουμε!
Θα παίξει μέρος Β’;
Βεβαιότατα! (γελάει) Δεν το συζητώ!
Βεβαιότατα! (γελάει) Δεν το συζητώ!
Μήπως γράφεται τώρα που μιλάμε;
Ήδη είναι στα σκαριά το μέρος Β’… Αλλά δεν θα σας πω τίποτα γιατί ετοιμάζουμε πραγματικά μεγάλες εκπλήξεις…
Ήδη είναι στα σκαριά το μέρος Β’… Αλλά δεν θα σας πω τίποτα γιατί ετοιμάζουμε πραγματικά μεγάλες εκπλήξεις…
Θα είστε οι τρεις σας; Ή κάτι άλλο…;
Μμμμ… μπορεί να μην είμαστε και οι τρεις μας. Μπορεί… Θα δούμε, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.
Μμμμ… μπορεί να μην είμαστε και οι τρεις μας. Μπορεί… Θα δούμε, δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο.
Στην ομάδα υπάρχει και ένας συνθέτης, έτσι;
Βεβαίως! Ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Τσέκος.
Βεβαίως! Ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Τσέκος.
Ό,τι ακούσαμε εδώ είναι δουλειά…
Ό,τι ακούσατε είναι πρωτότυπη μουσική και σύνθεση από μελωδίες, ήχους, παραμορφώσεις, τα πάντα από το Νίκο Τσέκο. Εκτός βέβαια από κάποια gags μουσικά, που σαφώς δεν είναι δικά του. Αυτό είναι το εξαιρετικό. Φαίνονται τρία άτομα πάνω στη σκηνή αλλά ουσιαστικά είναι τέσσερα. Η μουσική είναι ο τέταρτος performer. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τη μουσική.
Ό,τι ακούσατε είναι πρωτότυπη μουσική και σύνθεση από μελωδίες, ήχους, παραμορφώσεις, τα πάντα από το Νίκο Τσέκο. Εκτός βέβαια από κάποια gags μουσικά, που σαφώς δεν είναι δικά του. Αυτό είναι το εξαιρετικό. Φαίνονται τρία άτομα πάνω στη σκηνή αλλά ουσιαστικά είναι τέσσερα. Η μουσική είναι ο τέταρτος performer. Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα χωρίς τη μουσική.
Η μουσική ήταν εκπληκτική! Πέρα από τη μουσική, αυτό που μας έκανε επίσης πολύ εντύπωση ήταν η ενέργεια που βγάζετε και το πόσο συγχρονισμένοι είστε. Πόσο σας παίδεψε όλο αυτό στις πρόβες;
Εεε… αρκετά! (γέλια) Επειδή με τον Αυγουστίνο έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν και το κοιτάγαμε αρκετό καιρό, έχουμε φτάσει πια σε ένα επίπεδο που μπορούμε να επικοινωνούμε χωρίς να μιλήσουμε, δίχως να κοιταχτούμε. Θέλαμε παρά πολύ να το πετύχουμε αυτό και με τον τρίτο Performer. Και ευτυχώς τα καταφέραμε με τη Μαρίνα, γιατί είναι αστεράκι! Νομίζω ότι η Μαρίνα είχε δυσκολευτεί περισσότερο από όλους γιατί είχε και το άγχος αλλά και ένα μεγάλο σκαλοπάτι να ανέβει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα… Έπρεπε και να καταλάβει αυτή την τεχνική, που την πρωτογνώρισε και να την αφομοιώσει και να την εκτελέσει και να βάλει το δικό της, το μοναδικό προσωπικό της στοιχείο. Οπότε είχε παρά πολλά πράγματα να κάνει μέσα σε ενάμιση μήνα… Και τα κατάφερε μια χαρά! Είναι πραγματική λεβέντισσα!
Εεε… αρκετά! (γέλια) Επειδή με τον Αυγουστίνο έχουμε συνεργαστεί και στο παρελθόν και το κοιτάγαμε αρκετό καιρό, έχουμε φτάσει πια σε ένα επίπεδο που μπορούμε να επικοινωνούμε χωρίς να μιλήσουμε, δίχως να κοιταχτούμε. Θέλαμε παρά πολύ να το πετύχουμε αυτό και με τον τρίτο Performer. Και ευτυχώς τα καταφέραμε με τη Μαρίνα, γιατί είναι αστεράκι! Νομίζω ότι η Μαρίνα είχε δυσκολευτεί περισσότερο από όλους γιατί είχε και το άγχος αλλά και ένα μεγάλο σκαλοπάτι να ανέβει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα… Έπρεπε και να καταλάβει αυτή την τεχνική, που την πρωτογνώρισε και να την αφομοιώσει και να την εκτελέσει και να βάλει το δικό της, το μοναδικό προσωπικό της στοιχείο. Οπότε είχε παρά πολλά πράγματα να κάνει μέσα σε ενάμιση μήνα… Και τα κατάφερε μια χαρά! Είναι πραγματική λεβέντισσα!
Λοιπόν, πεταλούδα/λεβέντισσα; Πόσο δύσκολο ήταν;
Μαρίνα Κουτρουμπά: Αυτή η παράσταση έχει αρκετές δυσκολίες… Τα παιδιά δουλεύουν την παντομίμα, δουλεύουν το σωματικό αυτοσχεδιασμό… Με βοήθησαν πολύ όλοι τους… Κοίτα, έπρεπε να μάθω τους κώδικες της παντομίμας. Δεν το είχα ξανακάνει. Έπρεπε να γίνουμε όλοι μία ομάδα. Γιατί, όσο και καλά αν εκτελείς κάποια πράγματα τεχνικά, αν δεν έχεις την αίσθηση ότι είστε όλοι πάνω στη σκηνή και αν δεν είστε όλοι ενωμένοι σαν γροθιά, δεν βγαίνει η αίσθηση που θέλεις να δώσεις. Και νομίζω ότι στο τέλος αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί ό,τι δουλειά κι αν έχεις κάνει, όταν βάλεις την αναπνοή σου και την ψυχή σου μετά και λειτουργήσεις με τους άλλους σαν ένα, αυτό είναι που κάνει τα πράγματα διαφορετικά.
Μαρίνα Κουτρουμπά: Αυτή η παράσταση έχει αρκετές δυσκολίες… Τα παιδιά δουλεύουν την παντομίμα, δουλεύουν το σωματικό αυτοσχεδιασμό… Με βοήθησαν πολύ όλοι τους… Κοίτα, έπρεπε να μάθω τους κώδικες της παντομίμας. Δεν το είχα ξανακάνει. Έπρεπε να γίνουμε όλοι μία ομάδα. Γιατί, όσο και καλά αν εκτελείς κάποια πράγματα τεχνικά, αν δεν έχεις την αίσθηση ότι είστε όλοι πάνω στη σκηνή και αν δεν είστε όλοι ενωμένοι σαν γροθιά, δεν βγαίνει η αίσθηση που θέλεις να δώσεις. Και νομίζω ότι στο τέλος αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί ό,τι δουλειά κι αν έχεις κάνει, όταν βάλεις την αναπνοή σου και την ψυχή σου μετά και λειτουργήσεις με τους άλλους σαν ένα, αυτό είναι που κάνει τα πράγματα διαφορετικά.
Για μένα ήταν σαν να βλέπω μία σειρά στην τηλεόραση. Ιδίως όταν κάνατε εκείνο το διάλλειμα με το «διαφημιστικό» (σ.σ. αξίζει να το δείτε με χίλια!)… ήταν υπέροχο. Και κάτι άλλο που θέλω πολύ να σας πω. Το ξέρετε ότι αν αυτό το πράγμα το δείξετε σε παιδιά, θα πάθουν την πλάκα της ζωής τους;
Κοιτάχτε, υπήρχε γενικότερα αυτή η άποψη… Μήπως το κάναμε «εφηβικό»… Αλλά επειδή υπήρχε ένα άγχος για το πόσο μπορεί να καταλάβει ο κόσμος... Αλλά επειδή υπήρχε ένα άγχος για το πόσο μπορεί να καταλάβει ο κόσμος… εμείς είμαστε εκπαιδευμένοι σ’ αυτό… αλλά ένα μάτι, το οποίο δεν έχει εκπαιδευτεί σε μία τέτοια τεχνική, μπορεί να καταλάβει; Και αν μπορεί, τι καταλαβαίνει; Θα καταλάβει αυτό που θέλουμε να του περάσουμε; Σαν πείραμα ξεκίνησε όλο αυτό. Και, απ’ ότι φαίνεται, λειτουργεί! Επειδή έχω δουλέψει παρά πολλά χρόνια στο παιδικό θέατρο, σε πολλές παιδικές παραστάσεις και επειδή το τελευταίο διάστημα γίνεται χαμός με τις παιδικές παραστάσεις, γιατί το μυρίστηκαν «μερικοί» και πάνε να βγάλουν λεφτά σε βάρος των παιδιών, θα το δούμε αλλά όχι στα πλαίσια μιας παράστασης για εφηβικό κοινό… Αυτή η παράσταση απευθύνεται στον οποιονδήποτε. Θέλουν να έλθουν εδώ παιδιά να μας δουν; Βεβαίως να έλθουν και θα περάσουν και τέλεια! Είναι όμως μία παράσταση ανοιχτή για όλο τον κόσμο. Επειδή ακριβώς η αισθητική είναι τέλη 70’s – αρχές 80’s, οι ηλικίες 30-50 είναι πολύ μέσα σ’ αυτό. Βλέπουν πράγματα της δικής τους νεότητας. Οι σημερινοί νέοι τώρα κάνουν ένα συνδυασμό με τα «δικά τους». Θα δούμε πώς θα πάει, πως θα κυκλοφορήσεις… Να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχει, αυτό είναι και το πιο σημαντικό.
Κοιτάχτε, υπήρχε γενικότερα αυτή η άποψη… Μήπως το κάναμε «εφηβικό»… Αλλά επειδή υπήρχε ένα άγχος για το πόσο μπορεί να καταλάβει ο κόσμος... Αλλά επειδή υπήρχε ένα άγχος για το πόσο μπορεί να καταλάβει ο κόσμος… εμείς είμαστε εκπαιδευμένοι σ’ αυτό… αλλά ένα μάτι, το οποίο δεν έχει εκπαιδευτεί σε μία τέτοια τεχνική, μπορεί να καταλάβει; Και αν μπορεί, τι καταλαβαίνει; Θα καταλάβει αυτό που θέλουμε να του περάσουμε; Σαν πείραμα ξεκίνησε όλο αυτό. Και, απ’ ότι φαίνεται, λειτουργεί! Επειδή έχω δουλέψει παρά πολλά χρόνια στο παιδικό θέατρο, σε πολλές παιδικές παραστάσεις και επειδή το τελευταίο διάστημα γίνεται χαμός με τις παιδικές παραστάσεις, γιατί το μυρίστηκαν «μερικοί» και πάνε να βγάλουν λεφτά σε βάρος των παιδιών, θα το δούμε αλλά όχι στα πλαίσια μιας παράστασης για εφηβικό κοινό… Αυτή η παράσταση απευθύνεται στον οποιονδήποτε. Θέλουν να έλθουν εδώ παιδιά να μας δουν; Βεβαίως να έλθουν και θα περάσουν και τέλεια! Είναι όμως μία παράσταση ανοιχτή για όλο τον κόσμο. Επειδή ακριβώς η αισθητική είναι τέλη 70’s – αρχές 80’s, οι ηλικίες 30-50 είναι πολύ μέσα σ’ αυτό. Βλέπουν πράγματα της δικής τους νεότητας. Οι σημερινοί νέοι τώρα κάνουν ένα συνδυασμό με τα «δικά τους». Θα δούμε πώς θα πάει, πως θα κυκλοφορήσεις… Να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχει, αυτό είναι και το πιο σημαντικό.
Η ομάδα επίplay… Έχει έλθει για να μείνει, έτσι;
Τουλάχιστον αυτό θέλουμε. Όσο έχουμε λόγο ύπαρξης και έχουμε κάτι να πούμε, θα είμαστε εδώ. Αν στερέψουμε και δεν έχουμε τίποτα να πούμε, θα πάμε σπίτια μας γιατί ούτε το θέατρο μας χρειάζεται, ούτε η τέχνη γενικότερα μας χρειάζεται. Και καλό είναι αυτοί οι εγωισμοί να πηγαίνουν παραπέρα και να κάνουμε χώρο σε νέους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν.
Τουλάχιστον αυτό θέλουμε. Όσο έχουμε λόγο ύπαρξης και έχουμε κάτι να πούμε, θα είμαστε εδώ. Αν στερέψουμε και δεν έχουμε τίποτα να πούμε, θα πάμε σπίτια μας γιατί ούτε το θέατρο μας χρειάζεται, ούτε η τέχνη γενικότερα μας χρειάζεται. Και καλό είναι αυτοί οι εγωισμοί να πηγαίνουν παραπέρα και να κάνουμε χώρο σε νέους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
