Συνέντευξη με την Αγγελική Κοντού
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Σάββατο, 05 Μαϊος 2018 19:10
Η σοκαριστική παράσταση, το έργο του Σέρτζι Μπελμπέλ, μας ήλθε στην Ελλάδα και θα ήταν απόλυτα μη επιτρεπτό να μην φιλοξενήσουμε τους συντελεστές, έστω κάποιον από τους συντελεστές. Σε ένα έργο τόσο διαφορετικό όσο και διαχρονικά επίκαιρο, σε ένα κύμα τόσο ορμητικό δεν θα ήταν δυνατό να αντισταθούμε. Απέναντί μας βρίσκεται η Αγγελική Κοντού, από τους πρωταγωνιστές της παράστασης και απαντά στα ερωτήματά μας για το έργο, για την ίδια, για το μέλλον. Πολλά πολλά ευχαριστώ στην Άντα Κουγιά, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Τι ανταπόκριση έχει το έργο στον κόσμο; Αυτό το μήνα και κάτι που παίζετε, τι είναι αυτό που αποκομίζετε από την επαφή σας με το κοινό;
Το Αίμα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και απρόβλεπτο έργο. Νομίζω πως το κοινό σε πρώτη φάση ξαφνιάζεται από αυτό που βλέπει, δεν του είναι εύκολο να κατατάξει κάπου αυτό που παρακολουθεί. Αρχικά δίνεται η αίσθηση πως πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ, στην πορεία αυτό ανατρέπεται με την παρεμβολή κωμικών στοιχείων και σκηνών που αποδομούν την προηγούμενη ατμόσφαιρα και ξαφνικά, εκεί που το κλίμα στο έργο μοιάζει ανάλαφρο, εισβάλλουν σκληρές δράσεις και εικόνες. Πολλοί σοκάρονται, άλλοι προβληματίζονται, άλλοι συγκινούνται και άλλοι έρχονται σε αμηχανία. Γενικά είναι ένα σκληρό και ταυτοχρόνως τρυφερό και ποιητικό εν τέλει έργο, που μετά το αρχικό ξάφνιασμα, αφήνει στο τέλος αρκετή τροφή για σκέψη και προσφέρει μια πλούσια και έντονη συναισθηματικά εμπειρία στους θεατές.
Το κείμενο αναφέρεται σε μια απαγωγή και μέσα από αυτή στο πως αντιλαμβάνονται κάποιοι άνθρωποι κάποια πράγματα. Τι ήταν αυτό που σκεφτήκατε πρώτα αφού διαβάσατε το κείμενο;
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας το κείμενο αυτό, ήταν το πόσο προφητικό ήταν είκοσι χρόνια πριν γι' αυτό που βιώνουμε σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως σήμερα, έχοντας βιώσει τη νέα μορφή τρομοκρατίας, το Αίμα είναι τρομακτικά επίκαιρο, ίσως περισσότερο από την εποχή που γράφτηκε. Ωστόσο, ζητούμενο στο έργο δεν είναι να αναλυθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ούτε να καθοδηγήσει την γνώμη του θεατή υπέρ ή κατά αυτής, είναι μάλλον η αφορμή για μια κοινωνική ενδοσκόπηση, για να προβληματιστούμε σε σχέση με το πόσο κοινωνικά και πολιτικά απαθείς ή συμμετοχικοί είμαστε, πόσο υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι για τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν γύρω μας.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα διαβάζοντας το κείμενο αυτό, ήταν το πόσο προφητικό ήταν είκοσι χρόνια πριν γι' αυτό που βιώνουμε σήμερα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως σήμερα, έχοντας βιώσει τη νέα μορφή τρομοκρατίας, το Αίμα είναι τρομακτικά επίκαιρο, ίσως περισσότερο από την εποχή που γράφτηκε. Ωστόσο, ζητούμενο στο έργο δεν είναι να αναλυθεί το φαινόμενο της τρομοκρατίας, ούτε να καθοδηγήσει την γνώμη του θεατή υπέρ ή κατά αυτής, είναι μάλλον η αφορμή για μια κοινωνική ενδοσκόπηση, για να προβληματιστούμε σε σχέση με το πόσο κοινωνικά και πολιτικά απαθείς ή συμμετοχικοί είμαστε, πόσο υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι για τα όσα τρομακτικά συμβαίνουν γύρω μας.
Τι ήταν αυτό που προσέλκυσε την προσοχή σας περισσότερο, όσον αφορά την ιστορία;
Ο τρόπος που αναπτύσσεται η πλοκή του έργου, νομίζω πως έχει μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον, είναι μια σπονδυλωτή ιστορία που εκ πρώτης μοιάζει ασύνδετη και όσο ξετυλίγεται το νήμα της αποκαλύπτονται οι συνδέσεις με ευφάνταστο και συμβολικό τρόπο. Αυτό που μου φαίνεται πιο γοητευτικό ως προς την ιστορία είναι οι λεπτές ισορροπίες της. Η πλοκή αυτή καθαυτή είναι απλή, ωστόσο οι ήρωες, οι σχέσεις μεταξύ τους, οι συμπεριφορές και οι δράσεις τους, ακροβατούν ανάμεσα στη σκληρότητα και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο ρεαλισμό του ψυχολογικού θεάτρου και στην αποστασιοποίηση ενός συμβολικού έργου, ανάμεσα στις κωμικές στιγμές μια πεζής καθημερινότητας και τις τραγικές στιγμές-τομές που τη διαταράσσουν. Αυτές οι έντονες εναλλαγές και αντιθέσεις είναι, κατά τη γνώμη μου, τα εντυπωσιακότερα στοιχεία του έργου, τα οποία νομίζω πως στην παράστασή μας τονίζονται και αναδεικνύονται.
Ο τρόπος που αναπτύσσεται η πλοκή του έργου, νομίζω πως έχει μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον, είναι μια σπονδυλωτή ιστορία που εκ πρώτης μοιάζει ασύνδετη και όσο ξετυλίγεται το νήμα της αποκαλύπτονται οι συνδέσεις με ευφάνταστο και συμβολικό τρόπο. Αυτό που μου φαίνεται πιο γοητευτικό ως προς την ιστορία είναι οι λεπτές ισορροπίες της. Η πλοκή αυτή καθαυτή είναι απλή, ωστόσο οι ήρωες, οι σχέσεις μεταξύ τους, οι συμπεριφορές και οι δράσεις τους, ακροβατούν ανάμεσα στη σκληρότητα και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο ρεαλισμό του ψυχολογικού θεάτρου και στην αποστασιοποίηση ενός συμβολικού έργου, ανάμεσα στις κωμικές στιγμές μια πεζής καθημερινότητας και τις τραγικές στιγμές-τομές που τη διαταράσσουν. Αυτές οι έντονες εναλλαγές και αντιθέσεις είναι, κατά τη γνώμη μου, τα εντυπωσιακότερα στοιχεία του έργου, τα οποία νομίζω πως στην παράστασή μας τονίζονται και αναδεικνύονται.
Θα λέγατε ότι το εν λόγω έργο είναι ανατριχιαστικά διαχρονικό;
Θα έλεγα ότι το έργο έχει δομικά χαρακτηριστικά που το καθιστούν διαχρονικό. Ο προβληματισμός γύρω από τα διαχρονικά ζητήματα-ερωτήματα που αφορούν τη φύση της κοινωνίας των ανθρώπων και τη στάση τους μέσα σε αυτή, του προσδίδουν τη φιλοσοφική διάσταση ενός κλασικού κειμένου. Ανατριχιαστική ωστόσο, θα έλεγα πως είναι η επικαιρότητά του. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες παρουσιάζουν μια τρομακτική εξοικείωση με τη βία, παραμένουν παθητικοί θεατές, καταναλωτές τραγικών ειδήσεων, επιδεικνύοντας μια εφήμερη, επιφανειακή κι εν πολλοίς υποκριτική ευαισθητοποίηση απέναντι σε όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας. Αυτή είναι και η ανατριχιαστική όψη της σύγχρονης πραγματικότητας που προβάλλεται στο έργο του Μπελμπέλ.
Θα έλεγα ότι το έργο έχει δομικά χαρακτηριστικά που το καθιστούν διαχρονικό. Ο προβληματισμός γύρω από τα διαχρονικά ζητήματα-ερωτήματα που αφορούν τη φύση της κοινωνίας των ανθρώπων και τη στάση τους μέσα σε αυτή, του προσδίδουν τη φιλοσοφική διάσταση ενός κλασικού κειμένου. Ανατριχιαστική ωστόσο, θα έλεγα πως είναι η επικαιρότητά του. Οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες παρουσιάζουν μια τρομακτική εξοικείωση με τη βία, παραμένουν παθητικοί θεατές, καταναλωτές τραγικών ειδήσεων, επιδεικνύοντας μια εφήμερη, επιφανειακή κι εν πολλοίς υποκριτική ευαισθητοποίηση απέναντι σε όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας. Αυτή είναι και η ανατριχιαστική όψη της σύγχρονης πραγματικότητας που προβάλλεται στο έργο του Μπελμπέλ.
Ποιο ήταν εκείνο το στοιχείο που σας ενθουσίασε περισσότερο στο ρόλο σας; Ποιο ήταν αυτό που σας προβλημάτισε περισσότερο, όσον αφορά την έκφανση και την απόδοση;
Στην παράσταση παίζω το ρόλο ενός δεκάχρονου, προβληματικού κοριτσιού. Ήταν μεγάλη πρόκληση αυτός ο ρόλος και αρχικά δεν είχα ιδέα για το πώς θα πρέπει να προσεγγίσω το ρόλο ενός παιδιού στο θέατρο. Ο Πέτρος Νάκος, σκηνοθέτης της παράστασης, με τον οποίο έχω τη χαρά να συνεργάζομαι για τρίτη φορά και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, δεν ήθελε να αποδώσουμε με περιγραφικό και ίσως καρικατουρίστικο τρόπο αυτό το ρόλο, κάτι που είναι ίσως σύνηθες και εύκολο όταν καλούμαστε να υποδυθούμε ρόλους παιδιών. Ταυτοχρόνως θα ήταν μάλλον αδύνατο να επιτευχθεί ο απόλυτος ρεαλισμός σε αυτό το ρόλο με θεατρικά μέσα. Αυτό που έκανα λοιπόν, με την καθοδήγηση του Πέτρου, ήταν να εντοπίσουμε τη ρεαλιστική ψυχολογική βάση αυτού του τραυματισμένου παιδιού και να χτίσουμε πάνω σε αυτή μια πιο συμβολική έκφραση. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη και λεπτή αυτή η ισορροπία, που αναζητήσαμε και νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό στη βάση των στόχων αυτών. Αφού ξεπεράστηκε αυτός ο αρχικός σκόπελος, ο ρόλος έγινε πραγματικά απολαυστικός. Ο ρόλος του κοριτσιού στο έργο έχει πολλά γοητευτικά στοιχεία κατά τη γνώμη μου, είναι απρόβλεπτο, αντιφατικό και σύνθετο, άλλοτε παραπέμπει στα δαιμονικά παιδιά των αμερικανικών ταινιών τρόμου και άλλοτε στα χαριτωμένα έξυπνα και ζαβολιάρικα παιδάκια των κλασσικών κόμικς.
Στην παράσταση παίζω το ρόλο ενός δεκάχρονου, προβληματικού κοριτσιού. Ήταν μεγάλη πρόκληση αυτός ο ρόλος και αρχικά δεν είχα ιδέα για το πώς θα πρέπει να προσεγγίσω το ρόλο ενός παιδιού στο θέατρο. Ο Πέτρος Νάκος, σκηνοθέτης της παράστασης, με τον οποίο έχω τη χαρά να συνεργάζομαι για τρίτη φορά και του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, δεν ήθελε να αποδώσουμε με περιγραφικό και ίσως καρικατουρίστικο τρόπο αυτό το ρόλο, κάτι που είναι ίσως σύνηθες και εύκολο όταν καλούμαστε να υποδυθούμε ρόλους παιδιών. Ταυτοχρόνως θα ήταν μάλλον αδύνατο να επιτευχθεί ο απόλυτος ρεαλισμός σε αυτό το ρόλο με θεατρικά μέσα. Αυτό που έκανα λοιπόν, με την καθοδήγηση του Πέτρου, ήταν να εντοπίσουμε τη ρεαλιστική ψυχολογική βάση αυτού του τραυματισμένου παιδιού και να χτίσουμε πάνω σε αυτή μια πιο συμβολική έκφραση. Ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη και λεπτή αυτή η ισορροπία, που αναζητήσαμε και νομίζω πως το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό στη βάση των στόχων αυτών. Αφού ξεπεράστηκε αυτός ο αρχικός σκόπελος, ο ρόλος έγινε πραγματικά απολαυστικός. Ο ρόλος του κοριτσιού στο έργο έχει πολλά γοητευτικά στοιχεία κατά τη γνώμη μου, είναι απρόβλεπτο, αντιφατικό και σύνθετο, άλλοτε παραπέμπει στα δαιμονικά παιδιά των αμερικανικών ταινιών τρόμου και άλλοτε στα χαριτωμένα έξυπνα και ζαβολιάρικα παιδάκια των κλασσικών κόμικς.
Μέχρι πότε παίζεται το «Αίμα»;
Το Αίμα θα παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή έως τις 3 Ιουνίου.
Το Αίμα θα παίζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή έως τις 3 Ιουνίου.
Τι ετοιμάζετε για τη συνέχεια; Πού θα σας δούμε μετά το πέρας της παράστασης;
Μέχρι τον Ιούνιο θα είμαι στο Αίμα και συζητάω για παραστάσεις την ερχόμενη σεζόν, αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο προς το παρόν.
Μέχρι τον Ιούνιο θα είμαι στο Αίμα και συζητάω για παραστάσεις την ερχόμενη σεζόν, αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο προς το παρόν.
Τι αγαπάτε περισσότερο στη δουλειά σας; Τι είναι αυτό που σας απωθεί περισσότερο στο χώρο του θεάτρου;
Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στο θέατρο είναι η διαδικασία της συλλογικής δημιουργίας. Στο θέατρο μας δίνεται η δυνατότητα να καταθέσουμε την προσωπική μας φαντασία, κομμάτια του ψυχισμού και της προσωπικότητας μας, αλλά όλα αυτά πρέπει να επικοινωνήσουν με τις καταθέσεις των υπολοίπων συνεργατών κι εν τέλει όλοι μαζί να συν-διαμορφώσουμε τη θεατρική πράξη. Τώρα σχετικά με τα απωθητικά στοιχεία του χώρου μας, νομίζω πως το μείζον είναι οι δύσκολες εργασιακές συνθήκες. Όλοι οι άνθρωποι που εργαζόμαστε ως καλλιτέχνες στο θέατρο, δουλεύουμε πολλές ώρες, εντατικά και κοπιαστικά και δυστυχώς δεν αμειβόμαστε γι' αυτό. Ειδικά το ελεύθερο θέατρο έχει πληγεί σοβαρά, η απουσία κρατικής βοήθειας και μέριμνας τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, έχουν συντελέσει στην ακμή και την κερδοφορία των μεγάλων θεατρικών οργανισμών κι επιχειρήσεων, ενώ τα μικρά θέατρα οδηγούνται στο περιθώριο ή ακόμη και στον αφανισμό. Αυτό δε συνιστά απλώς μια οικονομική ανισότητα ή αδικία, είναι πλήγμα στην πολυφωνία και την πολυσυλλεκτικότητα του θεάτρου και ταυτοχρόνως συντελεί στην υποβάθμιση της ποιότητας της θεατρικής τέχνης.
Αυτό που απολαμβάνω περισσότερο στο θέατρο είναι η διαδικασία της συλλογικής δημιουργίας. Στο θέατρο μας δίνεται η δυνατότητα να καταθέσουμε την προσωπική μας φαντασία, κομμάτια του ψυχισμού και της προσωπικότητας μας, αλλά όλα αυτά πρέπει να επικοινωνήσουν με τις καταθέσεις των υπολοίπων συνεργατών κι εν τέλει όλοι μαζί να συν-διαμορφώσουμε τη θεατρική πράξη. Τώρα σχετικά με τα απωθητικά στοιχεία του χώρου μας, νομίζω πως το μείζον είναι οι δύσκολες εργασιακές συνθήκες. Όλοι οι άνθρωποι που εργαζόμαστε ως καλλιτέχνες στο θέατρο, δουλεύουμε πολλές ώρες, εντατικά και κοπιαστικά και δυστυχώς δεν αμειβόμαστε γι' αυτό. Ειδικά το ελεύθερο θέατρο έχει πληγεί σοβαρά, η απουσία κρατικής βοήθειας και μέριμνας τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, έχουν συντελέσει στην ακμή και την κερδοφορία των μεγάλων θεατρικών οργανισμών κι επιχειρήσεων, ενώ τα μικρά θέατρα οδηγούνται στο περιθώριο ή ακόμη και στον αφανισμό. Αυτό δε συνιστά απλώς μια οικονομική ανισότητα ή αδικία, είναι πλήγμα στην πολυφωνία και την πολυσυλλεκτικότητα του θεάτρου και ταυτοχρόνως συντελεί στην υποβάθμιση της ποιότητας της θεατρικής τέχνης.
Κώστας Κούλης
Joomla Social by OrdaSoft!
