Αγάπης Αγώνας Άγονος - Η συνέντευξη
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Συνεντεύξεις
- Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 20 Φεβρουαρίου 2020 15:48
H εντύπωση που μας προκάλεσε η παράσταση που ακούει στο όνομα «Αγάπης Αγώνας Άγονος» ήταν τουλάχιστον εξαιρετική. Αφού παρακολουθήσαμε και συγκινηθήκαμε, ήλθαμε σε επαφή με τον Κωνσταντίνο Μυλωνά και την Άννα Παπαδάκη και μάθαμε όλες τις λεπτομέρειες και όχι μόνο. Θερμές ευχαριστίες στην Ιωάννα Ιακωδίδη, η οποία φρόντισε να πραγματοποιηθεί αυτή η συνέντευξη.
Θεωρείτε το θέμα επίκαιρο και για ποιο λόγο;
Κωνσταντίνος Μυλωνάς: Όταν ένα έργο πραγματεύεται αιώνιες αλήθειες, όπως είναι ο έρωτας κι ο θάνατος, πώς μπορεί να μην είναι πάντα επίκαιρο; Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει το δίπολο αυτό. Αυτά τα δύο αντίθετα. Το ένα οδηγεί στη συνέχιση και το άλλο τερματίζει. Η αλήθεια είναι όμως, πως σήμερα το θέμα είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Ζούμε σε μία εποχή που, κατά γενική ομολογία, όλο και περισσότερο έχουμε ανάγκη την αγάπη, αλλά όλο και πιο δύσκολος – δεν θέλω να πω ακόμα άγονος – είναι ο αγώνας για την κατάκτησή της. Όσο κι αν οι εφαρμογές, τα social media και η τεχνολογική πρόοδος μας έδωσε τη δυνατότητα να ερχόμαστε πιο κοντά, τόσο πιο μοναχικούς ανθρώπους βλέπουμε γύρω μας, τόσο πιο διψασμένους για αγάπη. Δεν ξέρω όμως, αν αυτό που θα μας κάνει πιο ευτυχισμένους είναι η αγάπη που θα πάρουμε ή αυτή που θα δώσουμε…
Άννα Παπαδάκη: Το έργο σαφώς και είναι επίκαιρο, καθώς τα ζητήματα που φωτίζει αφορούν τον άνθρωπο πέρα από το χρόνο, τον τόπο και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής που γράφτηκε. Η σύγκρουση ανάμεσα στην Απολλώνια και Διονυσιακή πλευρά μας, η επιθυμία να μην περάσουμε στη λήθη, να μείνουμε στην ιστορία, να ξεχωρίσουμε, να επιβληθούμε, να νικήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και τελικά όσο πιο υψηλά είναι τα σχέδιά μας, τόσο πιο χαμηλά να πέφτουμε, με γερές δόσεις ανατροπής και χιούμορ.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας οδήγησε το βασιλιά και τους φίλους του στην απόφαση να απομονωθούν και να αφοσιωθούν στη μελέτη για τρία ολόκληρα χρόνια;
Κωνσταντίνος: Τρέλα της νιότης. Άγνοια κινδύνου. Υπέρμετρος εγωισμός. Επιθυμία να αποδείξουν - στον εαυτό τους κυρίως - ότι δεν είναι έρμαια των παθών τους. Ότι μπορούν να ζήσουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους μόνο με μεγάλες ιδέες και σκέψεις, απέχοντας από τις ηδονές της σάρκας. Νομίζω είναι λίγο αυτό που σοφά λέει ο λαός “Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια”. Νέοι και αφελείς, βιάστηκαν να αποκηρύξουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή δεν έχουν κατακτήσει. Την αληθινή αγάπη και τον έρωτα. Και ως γνωστόν, η ζωή μας αποδεικνύει ότι όσο πιο απόλυτοι είμαστε, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα διαψευστούμε. Ακόμα δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το μελάνι στις υπογραφές των όρκων για μελέτη, αφοσίωση και αποχή και συνειδητοποιούν ότι επίκειται ο ερχομός της Γαλλίδας πριγκίπισσας με τη γλυκιά συνοδεία της.
Άννα: Το σημαντικότερο κίνητρο για την απόφασή τους θεωρώ ότι είναι η υστεροφημία που ακολουθεί ένα κατόρθωμα. Στην προκειμένη περίπτωση, το κατόρθωμα αφορά στην επικράτηση του πνεύματος έναντι οποιασδήποτε πρόκλησης προκύπτει από την ανθρώπινη συμπεριφορά. Παρόλα αυτά, η απόπειρα αυτή γίνεται μέσω απαγορεύσεων, απολυτότητας και βίας και αυτό δηλώνει ότι ο φόβος οδήγησε στην απόφαση αυτή.
Θεωρείτε το θέμα επίκαιρο και για ποιο λόγο;
Κωνσταντίνος Μυλωνάς: Όταν ένα έργο πραγματεύεται αιώνιες αλήθειες, όπως είναι ο έρωτας κι ο θάνατος, πώς μπορεί να μην είναι πάντα επίκαιρο; Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχει το δίπολο αυτό. Αυτά τα δύο αντίθετα. Το ένα οδηγεί στη συνέχιση και το άλλο τερματίζει. Η αλήθεια είναι όμως, πως σήμερα το θέμα είναι ίσως πιο επίκαιρο από ποτέ. Ζούμε σε μία εποχή που, κατά γενική ομολογία, όλο και περισσότερο έχουμε ανάγκη την αγάπη, αλλά όλο και πιο δύσκολος – δεν θέλω να πω ακόμα άγονος – είναι ο αγώνας για την κατάκτησή της. Όσο κι αν οι εφαρμογές, τα social media και η τεχνολογική πρόοδος μας έδωσε τη δυνατότητα να ερχόμαστε πιο κοντά, τόσο πιο μοναχικούς ανθρώπους βλέπουμε γύρω μας, τόσο πιο διψασμένους για αγάπη. Δεν ξέρω όμως, αν αυτό που θα μας κάνει πιο ευτυχισμένους είναι η αγάπη που θα πάρουμε ή αυτή που θα δώσουμε…
Άννα Παπαδάκη: Το έργο σαφώς και είναι επίκαιρο, καθώς τα ζητήματα που φωτίζει αφορούν τον άνθρωπο πέρα από το χρόνο, τον τόπο και το ιστορικό πλαίσιο της εποχής που γράφτηκε. Η σύγκρουση ανάμεσα στην Απολλώνια και Διονυσιακή πλευρά μας, η επιθυμία να μην περάσουμε στη λήθη, να μείνουμε στην ιστορία, να ξεχωρίσουμε, να επιβληθούμε, να νικήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους και τελικά όσο πιο υψηλά είναι τα σχέδιά μας, τόσο πιο χαμηλά να πέφτουμε, με γερές δόσεις ανατροπής και χιούμορ.
Τι είναι αυτό που κατά τη γνώμη σας οδήγησε το βασιλιά και τους φίλους του στην απόφαση να απομονωθούν και να αφοσιωθούν στη μελέτη για τρία ολόκληρα χρόνια;
Κωνσταντίνος: Τρέλα της νιότης. Άγνοια κινδύνου. Υπέρμετρος εγωισμός. Επιθυμία να αποδείξουν - στον εαυτό τους κυρίως - ότι δεν είναι έρμαια των παθών τους. Ότι μπορούν να ζήσουν ένα μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους μόνο με μεγάλες ιδέες και σκέψεις, απέχοντας από τις ηδονές της σάρκας. Νομίζω είναι λίγο αυτό που σοφά λέει ο λαός “Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια”. Νέοι και αφελείς, βιάστηκαν να αποκηρύξουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή δεν έχουν κατακτήσει. Την αληθινή αγάπη και τον έρωτα. Και ως γνωστόν, η ζωή μας αποδεικνύει ότι όσο πιο απόλυτοι είμαστε, τόσο πιο βέβαιο είναι ότι θα διαψευστούμε. Ακόμα δεν προλαβαίνει να στεγνώσει το μελάνι στις υπογραφές των όρκων για μελέτη, αφοσίωση και αποχή και συνειδητοποιούν ότι επίκειται ο ερχομός της Γαλλίδας πριγκίπισσας με τη γλυκιά συνοδεία της.
Άννα: Το σημαντικότερο κίνητρο για την απόφασή τους θεωρώ ότι είναι η υστεροφημία που ακολουθεί ένα κατόρθωμα. Στην προκειμένη περίπτωση, το κατόρθωμα αφορά στην επικράτηση του πνεύματος έναντι οποιασδήποτε πρόκλησης προκύπτει από την ανθρώπινη συμπεριφορά. Παρόλα αυτά, η απόπειρα αυτή γίνεται μέσω απαγορεύσεων, απολυτότητας και βίας και αυτό δηλώνει ότι ο φόβος οδήγησε στην απόφαση αυτή.
Τι σημαίνει αγάπη για σας και πόσο μακριά θα φτάνατε για μια κατάκτηση; Είναι η αγάπη αγώνας άγονος;
Άννα: Η αγάπη είναι το άνοιγμα στον άλλον, δίχως προσμονή ανταπόδοσης. Είναι η κατανόηση, η διάθεση του να κάνω χώρο για να χωρέσω ένα διαφορετικό σύμπαν, που είναι ο άλλος. Η κατάκτηση είναι μια εντελώς διαφορετική λειτουργία και προσωπικά, δεν θα πήγαινα πολύ μακριά γι' αυτή. Η αγάπη καταλήγει αγώνας άγονος όταν εξαντλείται σ' ένα παιχνίδι εγωισμού.
Κωνσταντίνος: Άγονος αυτός ο αγώνας δεν είναι ποτέ. Το σίγουρο είναι πως είναι εφικτός. Αλλά χρειάζεται προσπάθεια. Αγάπη, για μένα, είναι να δίνεις και μάλιστα από αυτά που δεν έχεις, όχι από αυτά που έχεις και μπορείς εύκολα να διαθέσεις. Είτε είναι συναισθήματα, είτε χρόνος, είτε προσπάθεια, όταν σου λείπουν και παρόλα αυτά κάνεις την προσπάθεια να τα δώσεις, τότε αγαπάς. Όσο για το πόσο μακριά θα έφτανα για μια κατάκτηση; Έχει χρειαστεί να καταπατήσω κι εγώ τους δικούς μου όρους αποκήρυξης. Το έκανα με χαρά και θα το ξαναέκανα με την ίδια χαρά. Για να καταλάβει κανείς τι ήταν τελικά γόνιμο και τι άγονο σ’ αυτή τη ζωή, θα πρέπει να βρίσκεται στο τέλος, στη γραμμή του τερματισμού. Όσο δυνατός κι αν είναι ο έρωτας που βιώνεις, δεν μπορείς να ξέρεις πού θα καταλήξει. Μπορεί να τελειώσει ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί όμως να κρατήσει και για μια ζωή. Όπως είπε κάποιος, “Όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αν δεν είναι καλά, δεν είναι το τέλος». Βάζω λοιπόν ένα σκαλί πιο πάνω απ’ όλα την αισιοδοξία και σου λέω ευθέως. Αγάπης Αγώνας Γόνιμος. Θα μπορούσε να είναι και ένα μεταγενέστερο έργο του Σαίξπηρ… σαν μια τραγωδία που δεν μας έχει σωθεί.
Το έργο αυτό δεν ανήκει στα πολύ δημοφιλή του Σαίξπηρ. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Άννα: Πρόκειται για ένα έργο με άναρχο, ορμητικό πνεύμα, που φιλοδοξεί να συμπεριλάβει όλη τη διάνοια του συγγραφέα του. Απαιτητικό, επίμονο - σχεδόν σχολαστικό - στους λεκτικούς ανταγωνισμούς των ηρώων του, με χιούμορ ασυγκράτητο. Μεγάλη πρόκληση να παρουσιαστεί στο σύγχρονο κοινό.
Κωνσταντίνος: Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση γιατί θεωρώ ότι αποκαθιστά μία «αδικία» που διαπράττεται εις βάρος του συγκεκριμένου έργου. Πολλοί αποδίδουν την έλλειψη δημοφιλίας στο γεγονός ότι το έργο είναι από τα πρώτα του Σαίξπηρ, οπότε δεν έρχεται ο θεατής σε άμεση επαφή με το γνωστό και οικείο ύφος των πιο γνωστών και διαδεδομένων του έργων. Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω και να συνταχθώ στο πλευρό όσων ξεκάθαρα αναγνωρίζουν τη μοναδική διάνοια του συγγραφέα, που την απλώνει μέσα από εκλεπτυσμένα λογοπαίγνια, λογοτεχνικές αναφορές και σχολαστικό χιούμορ. Ίσως για κάποιους το έργο έτσι να γίνεται πιο φλύαρο και δυσνόητο, αλλά για τα πιο πάνω ακριβώς χαρακτηριστικά, αγαπάμε το Σαίξπηρ. Όλα τα έργα του και οι ήρωές τους είναι δημιουργημένα με αγάπη, χιούμορ και μαεστρία. Επίσης, το έργο αυτό είναι από τις λίγες “κωμωδίες” που της λείπει το happy end, αλλά και η ξεκάθαρη τραγωδία. Υπάρχει κάτι στο τέλος που μένει μετέωρο.
Τι σημαίνει για σας ο χαρακτήρας που υποδύεστε; Βρίσκετε κοινά με τον εαυτό σας; Είναι εντελώς αντίθετος από σας;
Άννα: Ο ρόλος μου είναι η Πριγκίπισσα της Γαλλίας, μια νέα γυναίκα, έξυπνη, με ανεξάρτητο πνεύμα, τολμηρή, ματαιόδοξη σ' ένα βαθμό μεν, με λογική σκέψη δε. Μέχρι τέλους, δείχνει ψυχραιμία αρκετή ώστε να πετύχει αυτό που φιλοδοξεί. Το να βρω κοινά σημεία ανάμεσα στο ρόλο και μένα είναι ζητούμενο κάθε φορά και είναι μάλιστα από τις γοητευτικότερες πλευρές της δουλειάς.
Κωνσταντίνος: Σε αυτό το έργο υποδύομαι δύο χαρακτήρες. Το Λονγκαβίλ, τον πιστό και ευγενή φίλο του βασιλιά της Ναβάρας, στρατιωτικό με σχετική παιδεία, που δεν φοβάται να γίνει ο πρώτος που θα τον ακολουθήσει στο διάταγμά του και τον Ολοφέρνη, λόγιο, αυλικό της εποχής, δάσκαλο της αυλής. Ο Λονγκαβίλ είναι πειθαρχημένος αλλά επαναστάτης, υπάκουος αλλά ατίθασος. Αυτές οι αντιθέσεις που το χαρακτηρίζουν, καθρεφτίζουν για μένα το κράμα που είμαστε όλοι από κάτι και τίποτα. Ταυτίζομαι με την ευγενή του πρόθεση να στηρίξει τις αποφάσεις των φίλων του και να μοιραστεί μαζί τους έναν δύσκολο αγώνα, με το δε Ολοφέρνη, μοιράζομαι την αγάπη του για την ορθή χρήση της γλώσσας και για το καυστικό χιούμορ. Ταυτίζομαι με την επιτηδευμένη χρήση και εκφορά του λόγου που χρησιμοποιεί. Είναι τρομερά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό πώς ένας χαρακτήρας σχεδόν παραδίδει μαθήματα γλώσσας κάθε φορά που μιλά. Από εκεί και πέρα, σίγουρα έχω αντίθετα στοιχεία και αυτό κάνει τους χαρακτήρες ακόμα πιο ενδιαφέροντες!
Τι σας έπεισε να πείτε ναι όταν σας προτάθηκε ο ρόλος και τι έχετε αποκομίσει μέχρι τώρα από αυτόν;
Κωνσταντίνος: Ποιος μπορεί να πει όχι σε έναν Σαίξπηρ; (γέλια) Μου έγινε μία πολύ ενδιαφέρουσα αρχική προσέγγιση από το σκηνοθέτη, το Λύσανδρο Σπετσιέρη, του οποίου η οπτική γωνία μου φάνηκε φρέσκια και διαφορετική. Ήταν κάτι που ήθελα πολύ να δοκιμάσω κι έχω αποκομίσει υπέροχες εμπειρίες. Τριβή με διαφορετικούς ήρωες, εξερεύνηση πολλών οπτικών γωνιών, συνεργασία με εξαιρετικούς συναδέλφους και συμμετοχή στο δρώμενο με σώμα και ψυχή. Ένα μεγάλο bonus σε όλο αυτό ήταν η ολόφρεσκη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου - Παγκουρέλη, που σου δίνει την εντύπωση πως το έργο γράφτηκε “αύριο”.
Άννα: Δύο παράγοντες ήταν για μένα σημαντικοί. Αρχικά, το να παίξω έναν ρόλο γραμμένο από το Σαίξπηρ ήταν μεγάλη χαρά και στη συνέχεια, το να συνεργαστώ ξανά με το Λύσανδρο Σπετσιέρη, μετά το Easter Island που είχε παρουσιαστεί στην Αγγλικανική Εκκλησία και το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης. Αυτό που πρώτο μού έρχεται στο μυαλό ως κέρδος, μέσα από τη διαδικασία της δουλειάς με το ρόλο αυτόν, είναι ότι ξανασυστήθηκα η ίδια στον εαυτό μου.
Αν δεν ήσασταν ο ρόλος σας, ποιος θα θέλατε να είστε και για ποιο λόγο;
Άννα: Θα ήθελα να παίξω όλους τους ρόλους.
Κωνσταντίνος: Νομίζω ο Μπιρόν, ακόλουθος κι αυτός και καλός φίλος του βασιλιά. Συγκεντρώνει πολλά στοιχεία που βρίσκω ενδιαφέροντα. Εξυπνάδα, πάθος, ορμή, αλλά και αυτοκριτική και συγχώρεση. Επίσης, είναι η μοναδική ίσως περίπτωση στο σύνολο του έργου του Σαίξπηρ, που φαίνεται σαν να μιλάει ο ίδιος ο ποιητής, δια στόματος κάποιου από τους ήρωές του, τόσο ξεκάθαρα.
Στέλλα Κοκκινέλη
Άννα: Η αγάπη είναι το άνοιγμα στον άλλον, δίχως προσμονή ανταπόδοσης. Είναι η κατανόηση, η διάθεση του να κάνω χώρο για να χωρέσω ένα διαφορετικό σύμπαν, που είναι ο άλλος. Η κατάκτηση είναι μια εντελώς διαφορετική λειτουργία και προσωπικά, δεν θα πήγαινα πολύ μακριά γι' αυτή. Η αγάπη καταλήγει αγώνας άγονος όταν εξαντλείται σ' ένα παιχνίδι εγωισμού.
Κωνσταντίνος: Άγονος αυτός ο αγώνας δεν είναι ποτέ. Το σίγουρο είναι πως είναι εφικτός. Αλλά χρειάζεται προσπάθεια. Αγάπη, για μένα, είναι να δίνεις και μάλιστα από αυτά που δεν έχεις, όχι από αυτά που έχεις και μπορείς εύκολα να διαθέσεις. Είτε είναι συναισθήματα, είτε χρόνος, είτε προσπάθεια, όταν σου λείπουν και παρόλα αυτά κάνεις την προσπάθεια να τα δώσεις, τότε αγαπάς. Όσο για το πόσο μακριά θα έφτανα για μια κατάκτηση; Έχει χρειαστεί να καταπατήσω κι εγώ τους δικούς μου όρους αποκήρυξης. Το έκανα με χαρά και θα το ξαναέκανα με την ίδια χαρά. Για να καταλάβει κανείς τι ήταν τελικά γόνιμο και τι άγονο σ’ αυτή τη ζωή, θα πρέπει να βρίσκεται στο τέλος, στη γραμμή του τερματισμού. Όσο δυνατός κι αν είναι ο έρωτας που βιώνεις, δεν μπορείς να ξέρεις πού θα καταλήξει. Μπορεί να τελειώσει ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, μπορεί όμως να κρατήσει και για μια ζωή. Όπως είπε κάποιος, “Όλα στο τέλος θα πάνε καλά. Αν δεν είναι καλά, δεν είναι το τέλος». Βάζω λοιπόν ένα σκαλί πιο πάνω απ’ όλα την αισιοδοξία και σου λέω ευθέως. Αγάπης Αγώνας Γόνιμος. Θα μπορούσε να είναι και ένα μεταγενέστερο έργο του Σαίξπηρ… σαν μια τραγωδία που δεν μας έχει σωθεί.
Το έργο αυτό δεν ανήκει στα πολύ δημοφιλή του Σαίξπηρ. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;
Άννα: Πρόκειται για ένα έργο με άναρχο, ορμητικό πνεύμα, που φιλοδοξεί να συμπεριλάβει όλη τη διάνοια του συγγραφέα του. Απαιτητικό, επίμονο - σχεδόν σχολαστικό - στους λεκτικούς ανταγωνισμούς των ηρώων του, με χιούμορ ασυγκράτητο. Μεγάλη πρόκληση να παρουσιαστεί στο σύγχρονο κοινό.
Κωνσταντίνος: Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση γιατί θεωρώ ότι αποκαθιστά μία «αδικία» που διαπράττεται εις βάρος του συγκεκριμένου έργου. Πολλοί αποδίδουν την έλλειψη δημοφιλίας στο γεγονός ότι το έργο είναι από τα πρώτα του Σαίξπηρ, οπότε δεν έρχεται ο θεατής σε άμεση επαφή με το γνωστό και οικείο ύφος των πιο γνωστών και διαδεδομένων του έργων. Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω και να συνταχθώ στο πλευρό όσων ξεκάθαρα αναγνωρίζουν τη μοναδική διάνοια του συγγραφέα, που την απλώνει μέσα από εκλεπτυσμένα λογοπαίγνια, λογοτεχνικές αναφορές και σχολαστικό χιούμορ. Ίσως για κάποιους το έργο έτσι να γίνεται πιο φλύαρο και δυσνόητο, αλλά για τα πιο πάνω ακριβώς χαρακτηριστικά, αγαπάμε το Σαίξπηρ. Όλα τα έργα του και οι ήρωές τους είναι δημιουργημένα με αγάπη, χιούμορ και μαεστρία. Επίσης, το έργο αυτό είναι από τις λίγες “κωμωδίες” που της λείπει το happy end, αλλά και η ξεκάθαρη τραγωδία. Υπάρχει κάτι στο τέλος που μένει μετέωρο.
Τι σημαίνει για σας ο χαρακτήρας που υποδύεστε; Βρίσκετε κοινά με τον εαυτό σας; Είναι εντελώς αντίθετος από σας;
Άννα: Ο ρόλος μου είναι η Πριγκίπισσα της Γαλλίας, μια νέα γυναίκα, έξυπνη, με ανεξάρτητο πνεύμα, τολμηρή, ματαιόδοξη σ' ένα βαθμό μεν, με λογική σκέψη δε. Μέχρι τέλους, δείχνει ψυχραιμία αρκετή ώστε να πετύχει αυτό που φιλοδοξεί. Το να βρω κοινά σημεία ανάμεσα στο ρόλο και μένα είναι ζητούμενο κάθε φορά και είναι μάλιστα από τις γοητευτικότερες πλευρές της δουλειάς.
Κωνσταντίνος: Σε αυτό το έργο υποδύομαι δύο χαρακτήρες. Το Λονγκαβίλ, τον πιστό και ευγενή φίλο του βασιλιά της Ναβάρας, στρατιωτικό με σχετική παιδεία, που δεν φοβάται να γίνει ο πρώτος που θα τον ακολουθήσει στο διάταγμά του και τον Ολοφέρνη, λόγιο, αυλικό της εποχής, δάσκαλο της αυλής. Ο Λονγκαβίλ είναι πειθαρχημένος αλλά επαναστάτης, υπάκουος αλλά ατίθασος. Αυτές οι αντιθέσεις που το χαρακτηρίζουν, καθρεφτίζουν για μένα το κράμα που είμαστε όλοι από κάτι και τίποτα. Ταυτίζομαι με την ευγενή του πρόθεση να στηρίξει τις αποφάσεις των φίλων του και να μοιραστεί μαζί τους έναν δύσκολο αγώνα, με το δε Ολοφέρνη, μοιράζομαι την αγάπη του για την ορθή χρήση της γλώσσας και για το καυστικό χιούμορ. Ταυτίζομαι με την επιτηδευμένη χρήση και εκφορά του λόγου που χρησιμοποιεί. Είναι τρομερά ενδιαφέρον και διασκεδαστικό πώς ένας χαρακτήρας σχεδόν παραδίδει μαθήματα γλώσσας κάθε φορά που μιλά. Από εκεί και πέρα, σίγουρα έχω αντίθετα στοιχεία και αυτό κάνει τους χαρακτήρες ακόμα πιο ενδιαφέροντες!
Τι σας έπεισε να πείτε ναι όταν σας προτάθηκε ο ρόλος και τι έχετε αποκομίσει μέχρι τώρα από αυτόν;
Κωνσταντίνος: Ποιος μπορεί να πει όχι σε έναν Σαίξπηρ; (γέλια) Μου έγινε μία πολύ ενδιαφέρουσα αρχική προσέγγιση από το σκηνοθέτη, το Λύσανδρο Σπετσιέρη, του οποίου η οπτική γωνία μου φάνηκε φρέσκια και διαφορετική. Ήταν κάτι που ήθελα πολύ να δοκιμάσω κι έχω αποκομίσει υπέροχες εμπειρίες. Τριβή με διαφορετικούς ήρωες, εξερεύνηση πολλών οπτικών γωνιών, συνεργασία με εξαιρετικούς συναδέλφους και συμμετοχή στο δρώμενο με σώμα και ψυχή. Ένα μεγάλο bonus σε όλο αυτό ήταν η ολόφρεσκη μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου - Παγκουρέλη, που σου δίνει την εντύπωση πως το έργο γράφτηκε “αύριο”.
Άννα: Δύο παράγοντες ήταν για μένα σημαντικοί. Αρχικά, το να παίξω έναν ρόλο γραμμένο από το Σαίξπηρ ήταν μεγάλη χαρά και στη συνέχεια, το να συνεργαστώ ξανά με το Λύσανδρο Σπετσιέρη, μετά το Easter Island που είχε παρουσιαστεί στην Αγγλικανική Εκκλησία και το Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης. Αυτό που πρώτο μού έρχεται στο μυαλό ως κέρδος, μέσα από τη διαδικασία της δουλειάς με το ρόλο αυτόν, είναι ότι ξανασυστήθηκα η ίδια στον εαυτό μου.
Αν δεν ήσασταν ο ρόλος σας, ποιος θα θέλατε να είστε και για ποιο λόγο;
Άννα: Θα ήθελα να παίξω όλους τους ρόλους.
Κωνσταντίνος: Νομίζω ο Μπιρόν, ακόλουθος κι αυτός και καλός φίλος του βασιλιά. Συγκεντρώνει πολλά στοιχεία που βρίσκω ενδιαφέροντα. Εξυπνάδα, πάθος, ορμή, αλλά και αυτοκριτική και συγχώρεση. Επίσης, είναι η μοναδική ίσως περίπτωση στο σύνολο του έργου του Σαίξπηρ, που φαίνεται σαν να μιλάει ο ίδιος ο ποιητής, δια στόματος κάποιου από τους ήρωές του, τόσο ξεκάθαρα.
Στέλλα Κοκκινέλη
Joomla Social by OrdaSoft!
